Εξ αιτιας ενος βιβλιου που διαβαζω αυτο τον καιρο (Philosophocal Ridings: Motorcycles and the meaning of life) εψαξα σχετικα και σκεφτηκα να μεταφρασω ενα αρθρο απο το ιντερνετ και να το μοιραστω σαν κατι πολυ ομορφο. Ενα μικρο κομματι της μοτοσυκλετιστικης φιλοσοφιας...
Η εποχη της μοτοσυκλετας
Κανει κρυο, και εχει κρυο σε μια μοτοσυκλετα. Το κρυο σε μια μοτοσυκλετα ειναι σαν να σε χτυπανε παγωμενα σφυρια κα να σε κλωτσανε κρυες μποτες. Το μεγαλο χερι του ανεμου σε σφιγκει λες και θελει να σε απομονοσει απο τη θερμοτητα που εχεις μεσα σου, εγκλοβισμενος σε μια Οκτωβριανη βροχη, οι σταγονες δεν φαινονται καν σαν νερο. Μοιαζουν με θραυσματα απο κοκκαλα που πεφτουν απο τον ουρανο για να κομματιασουν το προσωπο σου. Περιμενω να φτασω με τα μαγουλα και το μετωπο πλημιρισμενα στο αιμα, αλλα αυτα ολα ειναι μια παραισθηση. Η μιζερια των νευρων που δεν εχουν φτιαχτει για ταχυτητες σε αυτοκινητοδρομους.
Εκτος αυτου, ειναι δυσκολο να αφησω τη μοτοσυκλετα το φθινιπορο και να βιαστω να την ξαναβγαλω στο δρομο την ανοιξη. Τετοιες αναλαμπες λογικης ειναι γνωστες αναμεσα στους μοτοσυκλετιστες. Αφου βαλεις τη μηχανη στη ζωη σου, αυτη αλλαζει τα παντα. Τα γραμματα της τυπομενα στο διπλωμα οδηγησης, διπλα απο το φυλο σου, το υψος σου, λες και η μηχανη ειναι ενα απο τα φυσικα σου χαρακτηριστικα, ή καλυτερα μια ψυχολογικη κατασταση.
Αλλα οταν ολοι αυτοι οι κρυοι χειμωνες περασουν, το καλοκαιρι σε ξεπληρωνει και με το παραπανω. Και αυτο γιατι η μοτοσυκλετα δεν ειναι ενα διτροχο αμαξι. Η διαφορα του να οδηγεις ενα αμαξι, με το να σκαρφαλωνεις σε μια μηχανη ειναι ιδια με τη διαφορα μεταξυ του να βλεπεις τηλεοραση ή να ζεις πραγματικα τη ζωη. Περναμε ολη μας τη ζωη κλεισμενοι σε κουτια και τα αυτοκινητα ειναι σαν κουτια σε ροδες που μας μεταφερουν απο το σπιτι-κουτι στο χωρο εργασιας-κουτι, στο μαγαζι-κουτι και πισω. Αποκομμενους ομως απο την πραγματικοτητα.
Σε μια μοτοσυκλετα νιωθω ζωντανος. Πανω σε μια μηχανη, ακομα και το οικειο μοιαζει παραξενο και ενδοξο. Ο αερας εχει βαρος και υποσταση καθως τον διασχιζω, οπως ενας κολυμβητης το νερο. Συχνα ακουγεται και μουσικη..
Με 100 χλμ/ωρα, οι μυρωδιες γινονται εντονες και ζωντανες. Οι μυρωδια των δεντρων, των λουλουδιων, του γρασιδιου διαπερνουν την αισθηση της οσφρησης οπως η συμφωνικη ορχηστρα τα αυτια του ακροατη. Συχνα οι οσμες προκαλουν αναμνησεις τοσο εντονες, σαν να περιμενουν μια δυνατη στιγμη να τις ξυπνησει . Μια καλοκαιρινη απογευματινη βολτα συνορευει με τα ορια της εξτασης. Η ταχυτητα και η αδρεναλινη ειναι σαν μπανιο για το νευρικο συστημα, ενα ευχαριστο μασαζ για την ψυχη. Ξεθαβει χαμογελα απο το προσωπο μου: Ενα λεπτο πισω ημουν σκυθρωπός, απαθης, ναρκωμενος, αλλα τωρα, σε δυο ροδες, μεγαλα, ευχαριστα χαμογελα συνοδευουν το προσωπο μου. Η μετακινηση ειναι απλα μια δευτερευουσα λειτουργια. Η μοτοσυκλετα ειναι εργαλειο ευτυχιας. Ενα μηχανημα θαυματων, ενα μεταλικο πουλι, ενας αγωγος χαριτος, ενας καταλυτης συγκολησης των αναμνησεων και της ομορφιας.
Ακομα θεωρω τον εαυτο μου ως εναν ερασιτεχνη καβαλαρη, αλλα μεχρι τωρα ειχα αρκετες μηχανες και δε θα ανταλλαζα ουτε ενα κλασμα του δευτερολεπτου απο τις ομορφες ή τις ασχημες στιγμες αυτων. Ακομα θεωρω οτι το να μαθω να καβαλαω ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχω κανει στη ζωη μου.
Τα αμαξια ψευδως μας λενε οτι ειμαστε ασφαλεις, δυνατοι, και ελεγχομενοι. Οι θαυματες του air-condition μουρμουριζουν κενες υποσχεσεις και ψιθυριζουν "κοιμηθητε, κοιμηθητε". Οι μοτοσυκλετες μας λενε μια πιο χρησιμη αληθεια: Μπορει να ειμαστε μικροι και εκτεθιμενοι, και μαλλον κινουμαστε πολυ γρηγορα για δικο μας καλο, αλλα δεν συντρεχει κανενας λογος ωστε να μην απολαμβανουμε καθε λεπτο της διαδρομης.
Απάντηση με παράθεση
