Στο σημείο που την "παίζουν" όλοι (τη στούκα)(αλλά μάλλον και την "άλλη").
Με δεκάδες ατυχήματα καθε μήνα και 1-2 θανατηφόρα κάθε χρόνο.
Εφέδρων Πολεμιστών και Ζυμβρακάκηδων γωνία.
Ναι, ό ένας δρόμος έχει STOP. Έχει και φανάρια πορτοκαλί που αναβοσβήνουν όλο το 24ωρο μήπως και κάποιος δεν δει τα STOP που έχουν το μέγεθος αερόπλοιου.
Οδηγός αυτοκινήτου τα παραβιάζει και χτυπάει γυναίκα σε αυτόματο που ερχόταν κανονικά από τον άλλο δρόμο.
Η γυναίκα στο έδαφος, το μηχανάκι μέσα σε χυμμένα λάδια-βενζίνες.
Η γυναίκα φοράει ένα ψευτοκράνος (αυτό των 5 € από το Lidl) το οποίο δεν της έσωσε το σαγόνι που είναι μέσα στα αίματα. Και το μηριαίο οστό έχει σπάσει, έχει σκίσει το δέρμα και φαίνεται μέσα στα αίματα που πλυμμηρίζουν το πόδι της. Φαίνεται να πονάει πάρα πολύ.
Κόσμος μαζεύεται.
Όλοι επιτίθονται φραστικά στον οδηγό ο οποίος τα έχει χαμμένα. Το μόνο που ψελλίζει είναι "35 χρόνια περνάω από εδώ...εδώ παρακάτω μένω...εγώ φταίω...τη σκότωσα τη γυναίκα"
Κάποιοι κινούνται απειλητικά εναντίον του και τον σπρώχνουν.
Μπαίνω στη μέση. Φωνάζω, απειλώ, δε θα γίνει εδώ λαικό δικαστήριο.
Καλώ ασθενοφόρο, καλώ την τροχαία. Μετακινούμε το διαλυμμένο αυτόματο στο πλάι.
Το περιπολικό με το ασθενοφόρο έρχονται αμμέσως και αναλαμβάνουν. Ο οδηγός, συντετριμμένος, τα παραδέχεται όλα. Η γυναίκα σφαδάζει καθώς τη βάζουνε στο ασθενοφόρο.
Γυρνάω τη μίζα του δικού μου μηχανακιού και αισθάνομαι τυχερός. Ήμουνα μόλις 50 μέτρα πίσω από τη γυναίκα όταν συνέβη το τροχαίο. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήμουνα εγώ...