Ενδιαφέρουσα η σκέψη σου και η γραφή σου.Αρχικά δημιουργήθηκε από npat
Για πραγματικά δημόσιους κλειστούς χώρους, χώρους δηλαδή που ανήκουν εξίσου σε όλους μας (νοσοκομεία, σχολεία, υπουργεία, μονοπωλιακά μέσα μέσα μεταφοράς, κυλικεία γηπέδων και σταδίων, αίθουσες αναμονής υπηρεσιών, τουριστικά περίπτερα, κ.ο.κ) και στους οποίους έχουμε, εκ των προτέρων, το δικαίωμα παρεύρεσης (γιατί στο κάτω-κάτω μας ανήκουν εξίσου), η λογική σου στέκει και θα συμφωνήσω μαζί σου.
Για ιδιωτικούς όμως χώρους (μαζικής ή όχι προσέλευσης) τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι: Κανένας δεν έχει το εκ-των-προτέρων το δικαίωμα να βρίσκεται στον χώρο, για παράδειγμα, μιας ιδιωτικής καφετέριας. Το δικαίωμα αυτό το δίνει ο ιδιοκτήτης του χώρου, έναντι κάποιας εμπορικής συναλλαγής, και αυτός ορίζει τους όρους και τις παραμέτρους αυτής της συναλλαγής (εξάλλου ο χώρος του ανήκει). Όπως ακριβώς κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει κάποιον να απαγορεύσει το κάπνισμα μέσα σε χώρο που του ανήκει, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν μπορεί να τον εμποδίσει να το επιτρέψει. Μένοντας στο παράδειγμά σου, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να με εμποδίσει, σε δικό μου χώρο, να λειτουργήσω μία "λέχση περδόμενων", όπου, όποιοι τη βρίσκουν με αυτόν τον τρόπο, απολαμβάνουν το αφέψημά τους υπό τις γαστρικές ευωδιές των παρευρισκομένων. Είναι στην κρίση του κοινού να επιλέξει αν θα προτιμήσει τον ιδιότυπο αυτό χώρο, ή αν θα επιλέξει πιο συμβατικές απολαύσεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είναι στην κρίση του κοινού να επιλέξει αν θα επισκεφθεί μια καφετέρεια όπου απαγορεύεται το κάπνισμα ή μια όπου επιτρέπεται. Από την στιγμή που οι κανόνες εντός του συγκεκριμένου ιδιωτικού χώρου δηλώνονται σαφώς (π.χ. αναγράφονται στην εξώθυρα) δεν υπάρχει καμία σύγκρουση δικαιωμάτων. Η μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, για την όποια σύγκρουση δικαιωμάτων προκύψει δίνεται η δυνατότητα στον πολίτη να την επιλύσει μόνος του (όπως ακριβώς είναι το δημοκρατικά πρέπων).
[/B]
Θέλω όμως να κάνω μερικές παρατηρήσεις:
Ο λεγόμενος "ιδιωτικός χώρος μαζικής ή όχι προσέλευσης", όπως το λες,, δηλ. στην πράξη η καφετέρια, το μπαρ, το εστιατόριο κλπ. δεν είναι καθαρά "ιδιωτικός" χώρος. Δηλ. ναι μεν "ανήκει" κατά κυριότητα σε ιδιώτη (ή είναι μισθωμένο σε ιδιώτη ενοικιαστή) αλλά δεν ταυτίζεται από πλευράς δικαιωμάτων με τον καθαρά ιδιωτικό χώρο (το σπίτι).
Τί εννοώ;
Στο σπίτι σου κάνεις ό,τι θέλεις και λειτουργείς όπως θέλεις, και αυτό είναι το δίκαιο. Μπορείς να μην ανοίγεις ποτέ τα παράθυρα, μπορείς να κατουράς στους τοίχους και να χέζεις στο πάτωμα, μπορείς να ζεις μέσα στη βρώμα, χωρίς να έχει κανείς το δικαίωμα να σου πει το παραμικρό. Μπορείς ακόμη να επιτρέπεις να μπαίνει μέσα μόνο όποιος θέλεις εσύ και να απαγορεύεις την είσοδο σε όποιον γουστάρεις εσύ. Νόμιμα.
Το (ιδιωτικό) κατάστημα, όπου έχει (εκ του νόμου) το δικαίωμα να προσέλθει ο καθένας (ο οποιοσδήποτε), χωρίς ο ιδιοκτήτης να μπορεί να αρνηθεί (νόμιμα) την είσοδο σε κανέναν, οφείλει να λειτουργεί με κανόνες (μεταξύ των οποίων και οι κανόνες υγιεινής), είτε αυτό αρέσει είτε όχι στον ιδιοκτήτη ή τον καταναλωτή. Το ιδιωτικό κατάστημα είναι δημόσιος χώρος συνάντησης και όχι το σπίτι του καθενός, όπου ζει στις συνθήκες που γουστάρει ανεμπόδιστα. Το κατάστημα οφείλει να έχει τουαλέτες, εξαερισμό, πυρασφάλεια, πόρτες που ανοίγουν προς τα έξω και... καθαρό αέρα. Ο ιδιοκτήτης καταστήματος δε μπορεί να έχει κακές συνθήκες υγιεινής στο μαγαζί του, με το αιτιολογικό ότι "σε όποιον δεν αρέσει, να πάει να ξεκουμπιστεί". Αν θέλει να πράττει σαν να είναι στο σπίτι του, μπορεί να ιδρύσει σωματείο με εγγεγραμμένα μέλη που μόνο αυτά θα έχουν δικαίωμα εισόδου (κάτι σαν κλειστή λέσχη). Το κατάστημα όμως είναι χώρος ελευθέρως προσερχόμενων πολιτών. Δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης να "αφήνει" το νόμο "απέξω" και να κάνει νόμο τη δική του άποψη.
Επανέρχομαι λοιπόν στην άποψή μου περί σύγκρουσης δικαιωμάτων.
Ο καθαρός αέρας είναι δικαίωμα όλων. Και η λογική που κάποιοι προσπαθούν να εισάγουν ότι "αμα δε γουστάρουν οι μή καπνίζοντες, να μη μπαίνουνε μέσα" δεν είναι δημοκρατική. Το δικαίωμα να αναπνέει κάποιος καθαρό αέρα είναι θεμελιώδες και μή διαπραγματεύσιμο.
Αυτό δεν αναιρεί το επίσης σημαντικό δικαίωμα του καπνίζοντος να καπνίζει. Και αυτό είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και πρέπει να μπορεί να το ασκεί, κατά το δυνατόν ανεμπόδιστα. Αλλά όχι σε βάρος του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου να αναπνέει καθαρό αέρα (για να ζήσει).
Πώς να το κάνουμε, ρε παιδιά, δεν είναι ίδιας αξίας τα δύο δικαιώματα. Δικαιώματα μεν και τα δύο, σεβαστά και τα δύο αλλά όχι ίδιας αξίας.
Το ένα (δικαίωμα να καπνίζω) έχει να κάνει με την απόλαυση.
Το άλλο (δικαίωμα να αναπνέω) έχει να κάνει με τη ζωή.
Λογικό λοιπόν δεν είναι να υποχωρήσει το ένα υπέρ του άλλου, που είναι σημαντικότερο;
ΠΡΟΣΟΧΗ: Δε λέω να "θάψουμε" το ένα δικαίωμα για χάρη του άλλου. Λέω ότι δίκαιο είναι να το περιορίσουμε (στους κλειστούς και ΜΟΝΟ κοινόχρηστους χώρους), για να έχουν ΟΛΟΙ (και οι καπνίζοντες επομένως) καλύτερη ποιότητα αναπνεύσιμου αέρα! Καλά να είμαστε όλοι και στους ανοιχτούς χώρους θα μπορούμε πάλι να πράττουμε ασκώντας και τα δύο δικαιώματα ταυτόχρονα.
Απάντηση με παράθεση
