Είμαστε αραχτοί (ίντα αραχτοί, χυμέεεενοι) μέσα στη λιμνοθάλασσα της Ελαφονήσου, με το ένα χέρι να πασπατεύουμε νωχελικά τη ροζ άμμο και με το άλλο να θωπεύουμε το παραδεισένιο γαλαζοπράσινο κρυστάλλινο χρώμα της θάλασσας ξεχασμένοι από τον χρόνο, τις υποχρεώσεις, την αλήθεια...
Τα κοπέλια δε χορταίνουνε το αμόλυντο του τοπίου, τρέχουνε πάνω-κάτω σα μέλισσες σε οργιώδη αναζήτηση φρέσκου λουλουδιού!
Σκάρτα και που το βλέμμα συναντά και κανένα άνθρωπο μισοβυθισμένος και αυτός στη λιμνοθάλασσα, χαμένος σίγουρα και αυτός στη λήθη της στιγμής, είτε μόνος είτε ζευγάρι...Κανείς δε μιλάει, δεν ακούγεται τίποτε! Μα κάπως έτσι πρέπει να είναι όντως ο παράδεισος!
Και εκεί που ο ίδιος ο θεός, καμαρώνοντας το τέλειο, θα τραβούσε μια ξεγυρισμένη με το δημιούργημά του, το όνειρό μου...σκάει!
Τσικαμπούμ!
Μια παρέα γερμανοί νέοι, άντε 25 το πολύ, 3 άνδρες, 2 γυναίκες, όλοι με μια μπύρα στο χέρι.
Ανέμελοι δείχνουν, αλαλάζοντας, να μη χορταίνουν τη μαγεία που τους αγγαλιάζει!
Κάθονται κάνα μισάωρο, η σακούλα με τις μπύρες ανοίγει και κλείνει, τα κουτάκια αδειάζουν το περιεχόμενό τους στα νεανικά στομάχια. Παίξαν και καμιά-δυο βουτές, βγάλαν και καμιά 10αριά φωτογραφίες, κάναν τα κουτάκια τις μπύρες ένα μικρό βουναλάκι, το παράτησαν εκεί που κάθονταν και...έφυγαν.
Τα παίρνει ο ιθαγενής Χανιώτης, τους γυουρουντά με ευγενικές διαθέσεις στην αρχή και στα αγγλικά, με αγριεμένες διαθέσεις μετέπειτα και στα γερμανικά. Αυτοί, παριστάνοντας το...γερμανό, το βάζουν στα πόδια ( !!! ) προς το πάρκινγκ.
Πάλι καλά που ήταν ιδιέταιρα ευγενείς και άφησαν τη σακούλα ώστε γρήγορα να αποκατασταθεί το ίσιο στο σημείο (δίχως βουναλάκι).
Αλλά Κάφροι, τελικά, δεν υπάρχουν μονάχα στην Αφρική αλλά πολύ πιο βόρεια...
ΟΥΓΚ!
![]()
![]()
![]()