Αντίληψη πραγματικότητας.

[VASOS]

...Πόσο όμως είναι αυτό το "λίγο πιο μακριά"; Πώς μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό συγκεκριμένο ώστε να έχει εφαρμογή στην πράξη;

Οδηγάμε στην πόλη με την ανάλογη ταχύτητα. Έχει νόημα να κοιτάμε 30 στενά παρακάτω;
Οδηγάμε στο βουνό. Έχει νόημα να εστιάζουμε το βλέμμα μας στην κορυφή της ερχόμενης στροφής ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ στρίψουμε;

Όσο και πιο μακρυά και πλατιά γίνεται...Είτε με αυτοκίνητο είτε με μοτοσικλέτα.

[nikos_abel]

Το "πηγαίνοντας λίγο πιο αργά", σωστό μεν, σωστότατο, αλλά δε ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Με αναγκάζει να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει...

Αυτό που λες όμως, η μεγαλύτερη ταχύτητα δηλαδή, ίσως σημαίνει ότι επιζητείς την αγωνία - αδρεναλίνη που θα εμφανιστεί ακριβώς από τη
μη γνώση και αδυναμία πρόβλεψης που προέρχεται από αυτή.
Αν με λίγα λόγια (σε ένα εξεζητημένο παράδειγμα) οδηγούσες με ένα μαύρο μαντήλι στα μάτια σε δημόσιο δρόμο, με 20 χλμ/ώρα θα είχες τέτοια αγωνία
και ένταση που δε συγκρίνεται με 300άρα σε πίστα.

[VANDA]

Όπως ειπώθηκε.. Επανάληψη=μήτηρ πάσης μαθήσεως. Επίσης..
..το να έχεις πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη (=εμπειρία) με τα παρελκόμενά του (γλίστρες, φρένα πανικού, τουμπίδια.. you name it) μας κάνουν να διορθώνουμε και κατ' επέκταση να αυτοματοποιούμε τη σωστή αντίδραση μας σε καταστάσεις που για έναν άπειρο είναι ίσως λόγος να "κλειδώσει"/πέσει/χτυπήσει/τρομοκρατηθεί.

Για να το κατακτήσουμε βέβαια αυτό (όπως πάλι ειπώθηκε), ή στηριζόμαστε στην καλή μας τύχη (λίγο βλακώδες) ή δίνουμε χρόνο-χώρο στον οργανισμούλη μας να ψηθεί με το άθλημα, επικεντρώνοντας -όσο μπορούμε- σε έναν τομέα της οδήγησής μας κάθε φορά πριν αρχίσουμε να συνδυάζουμε πιθανές στραβές (βροχούλα+φρενάρες+πάνω στη στροφή+φορτηγό απέναντι+συνεπιβάτης που τσιρίζει και χοροπηδάει+σφήκα στο κράνος+κροταλίας στην μπότα κλπ κλπ)..

[endopandou]

Κάποιες από τις απαντήσεις χρίζουν δημιουργία ξεχωριστού θέματος!

Θα σταθώ όμως σε αυτό:



Νομίζω μπορούμε να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο...

Το "πηγαίνοντας λίγο πιο αργά", σωστό μεν, σωστότατο, αλλά δε ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Με αναγκάζει να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει...

Από την άλλη μεριά το "βλέποντας λίγο πιο μακριά"... Μου αρέσει.

Αν κοιτάμε μακρύτερα από τη μπροστινή μας ρόδα όταν οδηγάμε, ταΐζουμε τον εγκέφαλο με πληροφορίες και τον αναγκάζουμε να τις επεξεργαστεί ΠΡΙΝ χρειαστούμε άμεσα τα αποτελέσματα της επεξεργασίας. Πάρτε παράδειγμα το αυτοκίνητο που ετοιμάζεται να παραβιάσει το stop και το έχουμε αντιληφθεί πολύ νωρίς. Ο εγκέφαλος έχει όλο τον χρόνο στη διάθεσή του να αντιληφθεί τον επερχόμενο κίνδυνο και να καταστρώσει σχέδια αποφυγής. Έτσι, όταν πλέον έχουμε πλησιάσει αρκετά τη διασταύρωση, είτε έχουμε φρενάρει, είτε έχουμε ελιχθεί και έχουμε αποφύγει τη σύγκρουση διατηρώντας τους παλμούς μας σε ρυθμό ηρεμίας.

Πόσο όμως είναι αυτό το "λίγο πιο μακριά"; Πώς μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό συγκεκριμένο ώστε να έχει εφαρμογή στην πράξη;

Οδηγάμε στην πόλη με την ανάλογη ταχύτητα. Έχει νόημα να κοιτάμε 30 στενά παρακάτω;
Οδηγάμε στο βουνό. Έχει νόημα να εστιάζουμε το βλέμμα μας στην κορυφή της ερχόμενης στροφής ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ στρίψουμε;

Οταν είσαι στην πίστα το σημείο που κοιτάς μεταβάλλεται πάντα και έχει σχέση με το σημείο της στροφής που βρίσκεσαι. Η ουσία πάντως είναι πως μιλάμε για το έξω κέρμπ της εξόδου. Το vanishing point είναι συγκεκριμένο λοιπόν. Ούτε 2 ρόδες μπροστά, ούτε η γραμμή τερματισμού.
Κάτι ανάλογο εφαρμόζουμε και σε στριφτερό δρόμο λαμβάνοντας και άλλους παράγοντες υπ όψιν φυσικά.
Η πόλη είναι άλλο.

[Giorgos19]

Πρακτικά. Πώς, με ποιο τρόπο, θα δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εγκέφαλο να επεξεργαστεί τις όποιες πληροφορίες του δώσουμε;

Εκπαίδευση, εμπειρία, ταλέντο. Αν αναφερόμαστε σε ταχύτητες μέσου αναβάτη, τότε το τελευταίο ίσως να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία.
Για τα άλλα 2 θα χρησιμοποιήσω ένα προσωπικό παράδειγμα.
Μετά από ένα ατύχημα που είχα το 2007, έμεινα χωρίς μηχανή για 2 χρόνια. Την πρώτη φορά που ξανακαβάλησα, οι πληροφορίες που δεχόμουν μου φαινόντουσαν βουνό! Σίγουρα εφταιγε και ο φόβος του ατυχήματος, αλλά σημαντικότερος παράγοντας κατά τη γνώμη μου ήταν ότι ο εγκέφαλός μου είχε ξεσυνηθίσει να δουλεύει κοντά στο peak capacity του. Είχα ξεχάσει να κάνω σωστή ιεράρχηση των "απειλών" με συνέπεια να προσπαθώ να λαμβάνω τα πάντα υπόψην. Συνέπεια ήταν να γονατίζω και να νιώθω πως δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα. Με την καθημερινή τριβή επανήλθα στα προ ατυχήματος στάνταρ μου, με αποτέλεσμα να νιώθω πολύ πιο άνετα όταν καβαλάω. Άλλαξε η επεξεργαστική ισχύς του εγκεφάλου μου; Δεν νομίζω αφού αυτή μάλλον είναι μια φυσική σταθερά. Απλά άλλαξε ο τρόπος που ιεραρχείται ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Ξαναεκπαιδεύτικα να βλέπω ποιά είναι τα πιο σημαντικά γεγονότα που πρέπει να λάβω υπόψην. Επίσης να αναφέρω, πως λέγοντας ιεράρχηση δεν εννοώ κάτι στατικό, αλλά κάτι δυναμικό. Το ποιός είναι ο παράγοντας που σε απειλεί περισσότερο αλλάζει συνεχώς. Απλά μαθαίνεις να φιλτράρεις.
Κάπου εδώ μπαίνει και ο παράγοντας εμπειρία. Εγώ φτιάχνω διάφορα σενάρια για το τί μπορεί να συμβεί και παίρνω τις κατάλληλες προφυλάξεις. Όσο το σενάριο δεν παραβιάζεται, είμαι άνετος.

[george_636]

Ένα πολύ απλό παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός:

Κινείστε με 100 χλμ σε ένα τούνελ φάρδους 2 μέτρων. Όλο ευθεία είναι, εμπόδιο δεν υπάρχει κανένα.

Κινείστε με 200 χλμ σε έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο φάρδους 15 μέτρων. Επίσης ευθεία χωρίς εμπόδια.

Σε ποιά από τις δύο περιπτώσεις νομίζετε θα νιώθετε πιο ασφαλής; Πού νομίζετε θα αισθάνεστε υπερβολική την ταχύτητα; Στο τούνελ ή στον αυτοκινητόδρομο;

να ρωτήσω όμως και γω κάτι.
Όταν πηγαίνεις στον αυτοκινητόδρομο φάρδους 15 μέτρων, και σε μια απόσταση 1 χιλιομέτρου χωρίς κανένα εμπόδιο είναι ευθεία,
πόσο πλάτος του δρόμου χρησιμοποιείς;
μόνο το μισό μέτρο που πιάνει η μοτό;

[Bladerunner]

πόσο πλάτος του δρόμου χρησιμοποιείς;
μόνο το μισό μέτρο που πιάνει η μοτό;

Ναι.

[Giorgos19]

Eπίσης να αναφέρω κάτι που ξέχασα παραπάνω. Σημαντικότατος τρόπος για να μπορέσουμε να απελευθερώσουμε επεξεργαστική ισχύ από τον εγκέφαλό μας, είναι να ξέρουμε πώς θα αντιδράσει το μηχανάκι μας κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

[george_636]

Ναι.

εγώ πάλι λέω ότι χρησιμοποιείς πολύ παραπάνω.
Σε ένα κομμάτι στο Λάρισα Λαμία που είχαν ξεμείνει κάτι παλιές διαγραμμίσεις, επί κάτι χρόνια προσπαθούσα να μείνω σε ένα διάδρομο πλάτους 1 μέτρου και δεν την πάλευα
(εντάξει είχε και κάτι καμπές που και που )
απλά αυτό που λέω είναι ότι πάντα αφήνουμε ένα περιθώριο λάθους.
Όσο πιο καλοί στον έλεγχο της μοτό είμαστε,
τόσο μικραίνει αυτό το περιθώριο,
τόσο πιο άνετοι είμαστε

[sniper]

Ο εγκέφαλός μας, όπως είπαν κι αρκετοί συνάδελφοι παραπάνω, εκπαιδεύεται.

Μαθήματα+επανάληψη+επανάληψη+επανάληψη+επανάληψη+ επανάληψη = καλύτερη αντίδραση την στιγμή που χρειάζεται.

Άλλωστε γι αυτό οι οδηγοί αγώνων στο εξωτερικό ξεκινάνε από ~6 χρονών, ώστε στα 18-19 τους που τους βλέπουμε στην Μοτο2/3 να είναι σχεδόν έτοιμοι...


Στο δημόσιο δρόμο και μάλιστα στο Ελλαδιστάν, δεν ξέρω.. πιθανότερο είναι να χρειάζεσαι περισσότερο τύχη... από αυτή ζούμε οι περισσότεροι έτσι κι αλλιώς.

[byron]

εγώ πάλι λέω ότι χρησιμοποιείς πολύ παραπάνω.
Σε ένα κομμάτι στο Λάρισα Λαμία που είχαν ξεμείνει κάτι παλιές διαγραμμίσεις, επί κάτι χρόνια προσπαθούσα να μείνω σε ένα διάδρομο πλάτους 1 μέτρου και δεν την πάλευα
(εντάξει είχε και κάτι καμπές που και που )
απλά αυτό που λέω είναι ότι πάντα αφήνουμε ένα περιθώριο λάθους.
Όσο πιο καλοί στον έλεγχο της μοτό είμαστε,
τόσο μικραίνει αυτό το περιθώριο,
τόσο πιο άνετοι είμαστε

Κάθε δεδομένη στιγμή χρησιμοποιούσες μισό μέτρο δρόμο όμως. Το αν θέλει κάποιος περισσότερο χώρο για να αισθάνεται καλύτερα, ή δεν μπορεί να κρατήσει τη μοτό σε μια σχετικά ομαλή πορεία είναι άσχετο με τον πραγματικό χώρο που καταλαμβάνεις.

[byron]

Στο δημόσιο δρόμο και μάλιστα στο Ελλαδιστάν, δεν ξέρω.. πιθανότερο είναι να χρειάζεσαι περισσότερο τύχη... από αυτή ζούμε οι περισσότεροι έτσι κι αλλιώς.

Πέραν της τύχης και της εκπαίδευσης, εδώ (ίσως περισσότερο απ΄το εξωτερικό) είναι απαραίτητη η εκπαίδευση μας στις πιθανές αντιδράσεις των γύρω μας. Αν δεν μπορείς να προβλέψεις το λάθος του άλλου, είναι θέμα χρόνου το ατύχημα.

[sniper]

Πέραν της τύχης και της εκπαίδευσης, εδώ (ίσως περισσότερο απ΄το εξωτερικό) είναι απαραίτητη η εκπαίδευση μας στις πιθανές αντιδράσεις των γύρω μας. Αν δεν μπορείς να προβλέψεις το λάθος του άλλου, είναι θέμα χρόνου το ατύχημα.

Σωστό αλλά αυτό πάει στο κομμάτι της εκπαίδευσης.

Δεν μαθαίνουμε να στρίβουμε και να φρενάρουμε μόνο αλλά μαθαίνουμε και το τι γίνεται τριγύρω μας και πως κινούμαστε μέσα στο διαθέσιμο χώρο μας.

π.χ, ακόμα κι ο Ρόσσι να είσαι αν πηγαίνεις ανάμεσα σε σταματημένα αυτοκίνητα με +60 θα σε σταματήσει τελικά η πόρτα που θ' ανοίξει ή το γίδι που θα παει να περάσει με τα πόδια το δρόμο ή το αμάξι που βιάζεται και θ' αλλάξει λωρίδα απότομα.. κλπ κλπ

[Stabak]

Οκ, με την όραση, οκ με την αντιληψη και οκ με την επαναληψη όλα αυτα σε «σχετικές» συνθήκες πάντα... (για λόγους «εργαστηριακης απομονωσης δεδομενων»)

Η οδήγηση ομως στον δημόσιο δρόμο (βλ. αστικα κεντρα) και στο χώμα (ιδιαιτερα το εντουρο) οπου οι συνθηκες ειναι μεταβαλόμενες ταχυτατα, η απόσταση της αντίληψης απο το ένστικτο για να μην πάω στο παράλογο ειναι αστεια μικρή σε σημείο να μην ξερεις τι υπερισχύει και στην ουσια τι σε βγάζει απο το προβλημα επιλογής.... Αυτη είναι και η γοητεία/προκληση της οδηγησης ιδιως στο χώμα... Εχοντας ασχοληθει λίγο με την ταχύτητα, οταν μου ζητηθηκε να εκτιμησω μεταβαλόμενες καταστασεις στο χώμα κ γρήγορα, έμεινα μαλάκας.... είναι ένας άλλος κοσμος/σχολείο.... ισως ειναι και ο μονος μιας και στους δημόσιους δρόμους η λογικη/μικρη ταχυτητα/περιορισμος κινδυνων υπερισχύει και δεν σε αφήνει να πειραματιστείς εγκεφαλικά...

[DeusEx]

Ισως το de ja vu που ολοι λιγο πολυ αισθανομαστε κατα καιρους να ειναι ενα lag, της επεξεργασιας των ερεθισματων των αισθητηριων οργανων, μεχρι την συνειδητοποιηση...