Το δυστύχημα όμως –όπως λέει και ο Άντι- είναι ότι η κοινωνία μας παράγει τέτοια δράματα.
Το χειρότερο δε, είναι ότι κανένας δε φαίνεται να νοιάζεται.
Γιατί τα παιδιά αυτά πήραν αυτό το δρόμο?
Τι τους κάναμε και γέμισε η ψυχή τους μίσος?
Πως θα σταματήσουν όλα αυτά?
Ερωτήματα που δεν τέθηκαν καν.
Κάποιοι λένε καλά να πάθουν, κάποιοι άλλοι πως ήταν επαναστάτες
μα στο πηλίκων 0
Μερικοί (ακόμα) νέοι χάθηκαν, ποιος ξέρει πόσοι υπέφεραν από τις πράξεις τους κι εμείς ως κοινωνία, πάντα οπαδικά να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε.
Κρίμα, κρίμα, κρίμα!
Υγ
Η φτώχια θα φέρει κι άλλα, χωρίς τον ευγενικό μανδύα της επανάστασης. Βία ωμή για επιβίωση. Λ Αμερική κι έτσι.