ένα τέτοιο ταξιδιωτικό έψαχνα να διαβάσω!
έχει πολύ ψωμί εδώ....βάλε πράμα φίλε!!!!! δώσε και σώσε λέμε
ένα τέτοιο ταξιδιωτικό έψαχνα να διαβάσω!
έχει πολύ ψωμί εδώ....βάλε πράμα φίλε!!!!! δώσε και σώσε λέμε
Δώσε φωτό για τους πεινασμένους!
The journey is the reward!
Στο Kayseri ουσιαστικά φεύγεις από την Καππαδοκία. Περίμενα άλλη μια βαρετή, άνευ ουσίας διαδρομή αλλά μετά από 50 χιλιόμετρα περίπου στο Gemerek έγινε η ανατροπή (όχι του εμετικού Πρετεντέρη, η άλλη). Ανέβηκα σε υψόμετρο 1200 μέτρα και το πάρτι άρχισε. Βουνά , υψίπεδα, οροπέδια, χρώματα, φιδωτοί δρόμοι, μεγάλο έργο, πανέμορφη διαδρομή. Κάποιες σκόρπιες λίμνες, ένα φράγμα, μικρά ποτάμια και η απεραντοσύνη των υψιπέδων.
Καθαρή ατμόσφαιρα, μεγάλη ορατότητα, τα σύννεφα μαζί με τον ουρανό να τα αισθάνεσαι πιο κοντά σου και τα γεράκια και οι αετοί να σε συνοδεύουν σε όλη την διαδρομή.
Πιο μετά, και λίγο πριν το Zara-Gemecik είδα και τις πρώτες συστάδες δέντρων πάνω στα βουνά κάτι το οποίο δεν είχα δει μέχρι τώρα. Ο δρόμος να ανεβαίνει στα 2000 μέτρα, να πέφτει στα 1200, να ξανανεβαίνει και να ξαναπέφτει, και το γαϊτανάκι να μην έχει τελειωμό.
Μετά το Gemecik διέσχισα πανέμορφα φαράγγια.
Στο τελευταίο από αυτά και πριν την Refahiye έφαγα ένα πεντάλεπτο χαλάζι το οποίο πέρασε σχεδόν αμέσως το ταλαιπωρημένο μου μπουφάν και αυτό σκέφτηκα ότι δεν είναι καλό γιατί στον Καύκασο θα είχα να μαζέψω πολλές φάπες...
13 χλμ από το Erzincan βρήκα το κάμπινγκ που είχα τσεκάρει στο ίντερνετ. Δηλαδή ένα εργοτάξιο βρήκα. Τον καμπιγκτζή δεν τον βρήκα αμέσως (τι πρωτότυπο), ψάχνοντας τον πέτυχα μέσα στο σπίτι του, έκλεισα την συμφωνία -στην νοηματική πάντα- και έστησα την σκηνή πάνω σε κάτι πλακάκια κάτω από ένα υπόστεγο γιατί το βράδυ θα έπεφτε βροχή με το τουλούμι.
Μια σοβαρή παρατήρηση που αξίζει να την λάβει κανείς υπόψη του είναι ότι η Ανατολία είναι μακράν το ομορφότερο κομμάτι της χώρας και ας μην έχω επισκεφτεί τα παράλια. Είναι η πύλη για κάτι το διαφορετικό. Μετά το Goreme σταματάνε και άλλα πράγματα, όπως π.χ τα εργοστάσια. Η περιοχή είναι πιο τραχιά, πιο άγρια και πιο απομονωμένη. Τα χωριά, οι πόλεις είναι πιο κοντά στις αρχές του αιώνα παρά στο τέλος του. Το ίδιο και τα σπίτια, οι άνθρωποι.
Η σημερινή διαδρομή επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις μου. Από το Erzincan πήγα Tercan-Ascale-Erzurum-Horasan-Eleskirt-Agri. Ήταν σταθερά πάνω από τα 1500 μέτρα υψόμετρο, γεμάτη φαράγγια και ποτάμια. Κοντά στο Agri o δρόμος ακολουθούσε ουσιαστικά ένα μεγάλο ποτάμι με τις γέφυρες να σε περνάνε πότε από την μία και πότε από την άλλη πλευρά του φαραγγιού.
Εκεί είδα και εκτεταμένα έργα κατασκευής σιδηρόδρομου. Τούνελ που δεν περνάνε μέσα από τα βουνά αλλά είναι τοποθετημένα στα ριζά των βουνών πάνω από τις γραμμές για να τις προστατεύουν από κατολισθήσεις.
Μετά το Agri άρχισε να δεσπόζει καθαρά το Αραράτ. Φάνηκε ξαφνικά μετά από μια ανηφορική στροφή στα δεξιά του δρόμου. Η εικόνα ήταν επιβλητική. 5.137 μέτρα λέει ο χάρτης μου. Η χιονισμένη του κορυφή σκεπάζει όλο το γύρω τοπίο. Υπάρχει και μία δεύτερη κορυφή, επίσης χιονισμένη, που ξεχωρίζει αλλά η πρώτη ήταν τυλιγμένη στα σύννεφα.
Με το Αραράτ να με κοιτάει (ένιωσα όπως με το όρος Φεγγάρι στην Σαμοθράκη) συνέχισα προς Dogubayazit. Στον δρόμο είδα και πινακίδα που έλεγε Ιράν 43 χλμ.
Επιτέλους σκέφτηκα. Φτάνοντας, δοκίμασα και πήρα ένα δρόμο που ανέβαινε βόρεια για να δω το βουνό καλύτερα.
Είχε όμως αρχίσει να νυχτώνει, ψιλόβρεχε και επιπλέον τα σύννεφα είχαν καλύψει το μισό βουνό, οπότε γύρισα στην πόλη. Βρήκα ξενοδοχείο, έκανα το κορυφαίο παρκάρισμα της μηχανής εντός του διαδρόμου και βγήκα στην πόλη να πάρω κανα τηλέφωνο τη 'φουκαριάρα τη μάνα μου' και να τις πω ότι τα ντολμαδάκια που μου φτιάχνει είναι μακράν καλύτερα από τις αχυρόμπαλες που έφαγα πριν δυο μέρες και να περπατήσω μέσα στην πόλη.
Λίγα λόγια για την Τουρκία…
Η Τουρκία εκσυγχρονίζεται. Είτε ασπάζεσαι το μοτό «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» είτε αυτό του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», ο εκσυγχρονισμός στις υποδομές της χώρας είναι ένα γεγονός που δεν περνάει απαρατήρητο και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Είδα ανοικοδόμηση και κατασκευή δρόμων και σιδηρόδρομων σε όλη την διαδρομή (2.000 χλμ μέχρι τώρα). Σχεδόν σε κάθε πόλη που πέρασα χτίζονταν ολόκληρα συγκροτήματα από κατοικίες ενώ οι διανοίξεις δρόμων και οι ασφαλτοστρώσεις είναι σε τέτοιο βαθμό που το δικό μας το 2004 κυριολεκτικά ήταν απλά lego μπροστά τους. Δεν ξέρω αν σε αυτά (δηλαδή οικοδομή και δρόμους) στηρίζεται η ανάπτυξη της Τουρκίας ή αν λόγω της ανάπτυξης γίνονται όλα αυτά τα μαζικά έργα (νομίζω ότι φέτος το ΑΕΠ της έφτασε τα 600δις€), ξέρω όμως ότι πέρα από τα πέτσινα οικονομικά νούμερα οι δρόμοι, γέφυρες, σιδηρόδρομοι είναι υπαρκτοί και θα μείνουν.
Στον αντίποδα είδα πολλή φτώχεια σχεδόν στο σύνολο της χώρας. Είδα ελάχιστα πολυτελή αυτοκίνητα εκτός πόλεων και αυτοί που τα οδηγούσαν πήγαιναν δύο φορές σαν χάροι (μάλλον μεγαλώνει τα @@ του οδηγού η πολυτελής κούρσα). Νο1 σε κυκλοφορία μου φαίνεται ότι είναι το Dacia. Το γνωστό τσαουσεσκικό ρουμάνικο αυτοκίνητο. Οι πόλεις πέρα από κάποια 'διαφορετικά σπίτια' είναι γεμάτες με ίδιες κατασκευές, πολυκατοικίες με 4-5-6-7-8-9-10 ορόφους, μονοκόμματες, τεράστιες.
Θυμίζει 100% ανατολικό μπλοκ, στο πιο χρωματιστό όμως. Η μαντίλα είναι must και το τακούνι παίζει πολύ στις μεγάλες πόλεις .Όλα αυτά όμως ξεθωριάζουν όσο απομακρύνεσαι από τα παράλια. Οι δε σημαίες αποτελούν προέκταση όλων των κυβερνητικών κτιρίων, ενώ τις βλέπεις και σε πολλά μαγαζιά, σπίτια και μπαλκόνια. Στις κορυφές των λόφων γύρω από τους δρόμους παρατηρείς πολλά ηρώα τα οποία αποπνέουν μια αίσθηση υπερηφάνειας και μάχης. Με το 25% περίπου του πληθυσμού να αποτελείται από άλλα φύλα (Κούρδοι, Αρμένιοι κ.λπ) μου φαίνεται ότι ο Ερντογάν πάει να κρύψει τους δαίμονές του κάτω από το χαλάκι…
Αυτό όμως που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι η φτώχεια της χώρας. Τα παλιά αυτοκίνητα, οι ιδιοκατασκευές στα σπίτια, οι στέγες με τις λαμαρίνες, οι βρώμικες πόλεις πέρα από τους κεντρικούς δρόμους, το πλήθος των αρχαίων εργοστασίων, τα πεπαλαιωμένα φορτηγά που σε πνίγουν στα καυσαέρια, οι μαντήλες, οι μιναρέδες, τα τζαμιά, ο κόσμος που στρώνει την πετσέτα για να προσευχηθεί, μου έδειξαν ότι είναι ένα κράτος που μπορεί στα νούμερα να τα πηγαίνει καλά αλλά αυτήν την ανάπτυξη δεν την καρπώνεται το σύνολο του πληθυσμού αλλά μία συγκεκριμένη ελίτ η οποία κάνει και κουμάντο. Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Επιπλέον εντύπωση μου έκανε και το εύρος της κτηνοτροφίας που έχει αυτή η χώρα. Κοπάδια με βοοειδή θα συναντήσει κανείς σχεδόν σε όλη την χώρα (άσχετο αν βόσκουν και πίνουν νερό πολλές φορές από τα σκουπίδια) και το γάλα τους είναι πολύ εύγεστο και δεν έχει σχέση με τα νεροζούμια που πίνουμε εδώ. Και μιας και είπα σκουπίδια, θυμήθηκα αυτήν την κατάρα των μουσουλμάνων να βρωμίζουν ακατάπαυστα όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Υπάρχουν σωροί από σκουπίδια στις πόλεις, στην ύπαιθρο, στους δρόμους ενώ είδα και μύρισα αρκετές φορές καμένα σκουπίδια. Όσοι έχουν επισκεφτεί μουσουλμανικές χώρες ξέρουν καλά τι λέω…
Τέλος να πω ότι η Τουρκία έχει φοβερή οδική σήμανση. Μου θυμίζει πολύ την Ιταλία. Αν ξέρεις το μέρος που θες να πας και κανα δυό ενδιάμεσους σταθμούς οι πινακίδες θα σε οδηγήσουν είτε είσαι στην εθνική, είτε σε επαρχιακό δρόμο, είτε σε πόλη θα την βρεις την άκρη σύντομα και χωρίς ταλαιπωρία.
___
Αύριο πάμε Ιράν.
Δυνατή εισαγωγή και ακόμη πιο τζαμάτη αφήγηση.Ότι και να σου πω,μιας και έχω μια ιδιαίτερη εικόνα για τους μοναχικούς
καβαλάρηδες,πάντα Γερός-Υγιείς,να χτίζουν τέτοια ταξίδια λιθαράκια στο μοτοσυκλετιστικό γίγνεσθαι....
Σε ζηλεύω φίλε μου περιμένω τη συνέχεια ......
ΙΡΑΝ
Ξεκίνησα το πρωί από το Dogubayazit για τα σύνορα. Η απόσταση είναι περίπου 35 χλμ. Είχε ψιλόβροχο και ο ουρανός ήταν σκοτεινός. Ο δρόμος (όπως πάντα συμβαίνει σε όλα τα σύνορα που έχω περάσει εκτός Ευρώπης) ήταν άθλιος γεμάτος λακούβες και με μηδενική συντήρηση. Χαμένος στις σκέψεις μου, και με το Αραράτ να με παρακολουθεί διακριτικά, βρέθηκα ξαφνικά στα σύνορα.
Κλασική περίπτωση βλάβης… Πιτσικόμηδες που σε αγαστή συνεργασία με τους τελώνηδες προσφέρονται να σε βοηθήσουν με την διεκπεραίωση των εγγράφων και μετά σου ζητάνε χρήματα για την υπηρεσία τους, ατελείωτο περίμενε για να πάρεις τα έγγραφά σου, να τα δουν , να τα ξαναδούν, να τα δουν Χιώτικα (δύο –δύο), να τα δει ένας, να τα δουν όλοι μαζί, να τα δουν όλοι μαζί και να σε δείχνουν κ.λπ. Καινούργιο στοιχείο ήταν μία υπάλληλος (συστήθηκε σαν εκπρόσωπος του Υπουργείου Τουρισμού του Ιράν) με έβαλε μέσα σε ένα γραφείο και αφού μου έκανε μια μίνι ανάκριση μου είπε να μην αλλάξω λεφτά εκτός τραπέζης, να μην δεχθώ να με φιλοξενήσουν, να πάω στην Τεχεράνη (μου το είπε τρεις φορές αυτό), να αποφύγω την διανυκτέρευση στην ύπαιθρο και άλλα που δεν θυμάμαι.
Εγώ, παίρνοντας την πιο μαλακόφατσα που μπορούσα να πάρω, έδινα απαντήσεις του τύπου: μα υπάρχουν άλλα μέρη για να αλλάξει κανείς χρήματα; Τι λέτε τώρα να πάω να μείνω σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω; Τι δουλειά έχω εγώ να μένω στην ύπαιθρο. Φυσικά και δεν έκανα τίποτα από αυτά που μου είπε. Της ζήτησα ένα χάρτη της χώρας, μου απάντησε ότι δυστυχώς είχαν τελειώσει, σκέφτηκα ότι ποτέ δεν είχαν εκδοθεί αλλά δεν το είπα. Κλείνοντας την «συνέντευξη» μου είπε να προσέχω την ασφάλεια μου και τη σωματική μου ακεραιότητα όσο κυκλοφορώ στην χώρα. Εγώ τότε πήρα την φάτσα του Υπερμαλάκα και της απάντησα μα είναι δυνατόν να κινδυνεύω στο Ιράν; Θεωρώ ότι η χώρα σας είναι απόλυτα ασφαλής. Οπότε εκείνη θα είπε το κωλόπαιδο με κοροϊδεύει, εγώ είπα σιγά μην είναι του Υπουργείου Τουρισμού η φόλα, χαιρετηθήκαμε (χωρίς να δώσουμε τα χέρια) και η αυλαία έπεσε.
Ένα δεύτερο στοιχείο που συνάντησα πρώτη φορά σε διέλευση συνόρων ήταν ότι αφού είχα επιτέλους τελειώσει με όλες τις διεκπεραιώσεις (μου πήρε κοντά δύο ώρες), οι τελώνηδες κρατούσαν τα χαρτιά μου και μου τα κουνούσαν. Δεν μου τα έδιναν στα χέρια μου αν δεν τους έδινα 30€. Προς στιγμήν σκέφτηκα να τα πάρω νταϊλίκι αλλά σύντομα κατάλαβα ότι δεν με παίρνει. Οπότε παζάρι στο παζάρι κλείσαμε στα 15€, πήρα τα χαρτιά και ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του αγώνα. Επιτέλους μπήκα στο Ιράν…