Το βόρειο κομμάτι μετά το Λιδορίκι είναι σχεδόν έρημο από κίνηση. Πρέπει να είδαμε δυο αυτοκίνητα, και αυτό επειδή κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Η ημέρα είχε μια απίστευτη διαύγεια με τις κορυφές της Γκιώνας και τα Βαρδούσια στο βάθος να συμπληρώνουν το τοπίο. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, κάτι φιδωτά ανηφορικά δρομάκια που σκαρφάλωναν τις πλαγιές της Γκιώνας, που να πηγαίνουν άραγε. Και με τι να μπορούσες να τις ανέβεις
Κάποια στιγμή ψάχναμε με τον Γιάννη αν υπάρχει σημείο κατάλληλο για ενδεχόμενη βουτιά στη λίμνη. όταν αργότερα στο χάνι μου είπε πως πιθανόν να υπάρχουν αγωγοί που τραβάνε νερό για το φράγμα, και ίσως δημιουργούν δίνες σε όλη την λίμνη, έχασα κάθε ενδιαφέρον για να βουτήξω και το δάκτυλο του ποδιού μου μέσα

Για το φαγητό δεν θα γράψω κάτι, εκτός του ότι είναι από τα πράγματα που θεωρώ μεγάλη πολυτέλεια και προνόμιο. Και εξηγούμε, όσα λεφτά και να έχεις δεν μπορείς να αναπαράγεις το ίδιο αποτέλεσμα. Αν αύριο έρθει ένας επιχειρηματίας και πάρει τις συνταγές, και τις δώσει στην καλύτερη κουζίνα του κόσμου δεν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα
ποτέ. Θέλει την ίδια αυτή την κυρία, με τις κατσαρόλες της, με τα χέρια της και τα υλικά από την αυλή της, που κάνει το ίδιο πράγμα 50 χρόνια τώρα. Για αυτό θεωρώ κάτι τέτοια μέρη μεγάλη πολυτέλεια.
Αφού μετά από ώρα, που πέρασε με ωραία κουβέντα, καταφέραμε να χωνέψουμε ότι φάγαμε ξεκινήσαμε για να φύγουμε. Σύντομα κατάλαβα ότι το καλοκαιρινό μπουφάν δεν ήταν η καλύτερη ιδέα του κόσμου. Η θερμοκρασία ανέβηκε σε δυο περιπτώσεις. Στην παραλιακή από Γαλαξίδι για Ιτέα, βοηθούντος και της καγιέν που προσπαθούσε να ακολουθήσει στον πόντο. Και στο ωραίο ανηφορικό από Ιτέα για Δεσφίνα. Η αλήθεια είναι ότι μου έκανε εντύπωση ότι τριβάλιτσα δικάβαλα μπόρεσαν να ακολουθήσουν τέτοιο ρυθμό έστω για λίγο. Και που βρίσκουν τέτοιες ανθεκτικές γυναίκες ρε πστμ

Ένα ξεμούδιασμα έξω από τη Θήβα και εθνική. Στην επιστροφή ευτυχώς είχε λιγότερη κίνηση απ' ότι φανταζόμουν. Ρυθμός 140-160 αν και ήθελα να το τσιμπήσω λίγο ακόμα, αλλά σκεφτόμουν ότι ο Γιάννης θα ήταν κουρασμένος. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον το είχε, αλλά καλύτερα έτσι.
Είχα κέφι, το μηχανάκι ήταν στην καλύτερη κατάσταση έβερ απ' όταν το έχω πάρει. Είχα εξαιρετική παρέα. Ιδανικό καιρό, και μαγικά τοπία. Τι να ζητήσω;
Μέρες, μέρες ήθελα. Δεν ήθελα να γυρίσω, ήθελα να ανέβω για Γραμμένη Οξιά, και απο εκεί για Κρίκελο, Καρπενήσι, Άγραφα. Μέρες να γυρνάω χωρίς πρόγραμμα.
Όχι πολλές, 3-4 είναι μια χαρά.
Αύγουστο... βρε λες;


