Λέω στην ιδιοκτήτρια της ταβέρνας, "πές μου ποιοί είναι οι συγγενείς του εκλιπόντος, να τους συλλυπηθώ". Μου δείχνει η γυναίκα, πάω τους μιλάω, τους εκφράζω τα συλλυπητήρια της παρέας και τους ρωτάω με ντροπή, αν μπορούν να μας δώσουν κανά σακουλάκι.
Μας φέρνουν τα σακουλάκια, τα αφήνω σε ένα τραπέζι, μέχρι που να πάω να κανονίσω για καφέδες και να πάρω παραγγελίες, άφαντα τα κόλυβα!!!
Η πλάκα είναι ότι το απόγευμα, είχε αρραβώνα, οπότε άν καθόμασταν λίγο ακόμη, όλο και κάτι θα τσιμπούσαμε και από 'κεί![]()