Λόγω της γιορτής του Αγίου Γεωργίου την Κυριακή που μας πέρασε, περιορίστηκα σε μια ''κοντινή'' εξόρμηση περίπου 600-650km. Έπρεπε να είμαι νωρίς το απόγευμα στο σπίτι καθώς περίμενα κόσμο. Με αυτά τα δεδομένα εκμεταλλεύτηκα το υπόλοιπο της ημέρας ανεβαίνοντας σε δύο βουνά, έχοντας σύμμαχο μια πεντακάθαρη μέρα λόγω των βροχοπτώσεων του Σαββάτου. Ο τίτλος μπορεί να μπερδεύει και να νομίζει κανείς ότι επρόκειτο για μια από τις χαρακτηριστικές εξορμήσεις μου που περιελάμβανε ορειβασία, όμως και τα δύο αυτά βουνά είναι προσβάσιμα από χωματόδρομους μέχρι τις κορυφές τους. Σφήνα μεταξύ αυτών των δύο βουνών, μπήκε και ένας πολύ σημαντικός αρχαιολογικός χώρος ο οποίος προσεγγίζεται χωμάτινα και η είσοδος σε αυτόν είναι κάπως περιπετειώδης...
Μέσω παλιάς εθνικής οδού έφτασα στην αγαπημένη Ναύπακτο και βρέθηκα άθελά μου στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή η οποία αποτυπώθηκε όπως έπρεπε και θα τη θυμάμαι για πάντα.
Απο εκεί τράβηξα τον δρόμο που ανεβαίνει στα Όρη Ναυπάκτου ή εναλλακτικά Όρος Ριγάνι. Το GPS με οδήγησε από την ανατολική πλευρά του βουνού και κάποια στιγμή μέσω ενός παρατημένου χωματόδρομου με έβγαλε στον κλασσικό βατό που εξυπηρετεί το αιολικό πάρκο που βρίσκεται στα ψηλότερα διαμερίσματα. Εύκολα μπορεί να την πατήσει κάποιος που βλέπει τις ανεμογεννήτριες από χαμηλά και θεωρεί ότι η ανάβαση στην κορυφή θα είναι παιχνιδάκι με οποιοδήποτε όχημα...