καλτσουραλ απροπριεσον!
καλτσουραλ απροπριεσον!
Δεν ήταν απολογητικός ο τρόπος μου , ποιο πολύ ξενερωμένος θα έλεγα .Δημοσιεύθηκε αρχικά από ptc
Η μοτοσυκλέτα είναι κάτι που την αγαπάω πάρα πολύ έχω συνδιασει σχεδόν τα πάντα με αυτή . Φίλους βόλτες ταξίδια όλα .
Μακάρι να είχα άνεση να άλλαζα κατηγορίες χωρίς να φοβάμαι τόσο το λάθος που θα έχει οικονομικό αντίκτυπο. Απλά δεν είμαι διατεθημένος πλέον να "ρισκάρω για την καβλα μου "
Ακριβώς όλα αυτάΚαι ποιο είναι το θέμα (για να βγούμε εκτός) ;
Τώρα για να μην παρεξηγηθώ:
Αν με τις λέξεις "πρόβλημα/προβλήματα" εννοούμε την οικονομική κατάσταση της χώρας, πάω πάσο και δεν γουστάρω καν να εμπλακώ σε τέτοια συζήτηση.
Όμως εδώ εννοούσα κάτι άλλο.
ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΥΠΗΡΑΧΑΝ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ σε όσα θα γράψω προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα μιλήσω όμως για τον κανόνα:
Ήμουν παιδί την δεκαετία του 80 και έφηβος την δεκαετία του 90. Και ήμουν 20+ την δεκαετία του 2000
Εποχές δηλαδή που γενικά τα πράγματα πήγαιναν καλά, και γενικά στον κόσμο υπήρχε αισιοδοξία.
Σε γενικές γραμμές δεν θυμάμαι ούτε γνωστούς ούτε φίλους μου να έχουν ιδιαίτερη "πίεση" από το οικογενειακό τους περιβάλλον γιατί "τα πράγματα δεν είναι καλά"
Όχι δεν υπονοώ οτι δεν υπήρχε φτώχια. Υπήρχε. Αλλά κι αυτή αντιμετωπιζόταν με αισιοδοξία. Και ο γονιός σε γενικές γραμμές απέφευγε να περάσει στο παιδί του το άγχος του και τους προβληματισμούς του
Then shit hit the fan..
Και με τα πολλά και τα καλά, φτάνουμε στην κρίση του 2008. Που στην Ελλάδα νιώσαμε με 2/3 χρόνια καθυστέρηση.
Που πολλές οικογένειες ζορίστηκαν πολύ. Και πολλές οικογένειες καλώς ή κακώς, από ανάγκη αναγκάστηκαν να μεταφέρουν το καθημερινό άγχος επιβίωσης στα παιδιά τους.
Ο φίλος μας με βάση το ψευδώνυμο του είναι γεννημένος λογικά το 1998. Δηλαδή ήταν 12 χρονών όταν ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα. Πέρασε εφηβεία βλέποντας παντού γύρω του συνομήλικους να συζητάνε για το πως "ο μπαμπάς και η μαμά ζορίζονται"
Δεν κατηγορώ τις οικογένειες, ούτε το τι έγινε. Παρατηρώ και επισημαίνω την διαφορά.
Και αυτή η διαφορά μπορεί σε πολλούς να λειτουργήσει σαν καταλύτης.
Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει ιστορίες για μεγαλύτερους ανθρώπους (κυρίως στην Αμερική) που δεν εμπιστευόντουσαν τα λεφτά τους σε τράπεζα μετά την κατάρρευση του 1929. Οι περισσότεροι ήταν παιδιά και έφηβοι στο κραχ του 29!
Γι αυτό λέω οτι εμείς (κρίνω το δικό μου περιβάλλον, γνωστούς και φίλους) μπορεί να μην είχαμε απαραίτητα πολλά φράγκα, αλλά είχαμε άγνοια κινδύνου. Παίρναμε πιο εύκολα το ρίσκο γιατί ενώ "ξέραμε" δεν "κατανοούσαμε" τις συνέπειες μιας κακής αγοράς που μπορεί να τίναζε τα οικονομικά μας στον αέρα.
.
Βέβαια θεωρώ την προηγούμενη γενιά από εμάς χειρότερα γιατί μάθανε με άνεση και στην πορεία τους την πήρανε .
Το αν η ηλικία μας είναι διαφορετική ή όχι δεν το ξέρω καθώς απλά να κάνουμε το κομμάτι μας θέλουμε με διαφορετικά πράγματα .
Ισως αλλάξανε οι ανάγκες .
Απλά αξιολογείς διαφορετικά .
Πχ είχα το cb500x ένα μηχανάκι όπου έκανε 7500 ευρώ .
Όσα έχω οδηγήσει είναι δυσανάλογο το κόστος με το τι παραπάνω προσφέρουν.
Με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια .
Ο λόγος που πουλήθηκε ήταν για έναν κεραυνοβόλο έρωτα που δεν μας έκατσε
Για μια καύλα δηλαδή..
Παντα ειχε ρισκο και οικονομικο αντικτυπο η συχνη αλλαγη μοτο. Ακομα κι αν περισσυεαν καποια χρηματα στο τελος του μηνα αυτα ηταν λιγα, αυτο που μας εσωζε ηταν οτι δεν ειχαμε υποχρεωσεις, οικογενεια, καρτες, δανεια, και ολα τα χρηματα μας ταιζαν την καβλα μας. Απλα ηταν η ζωη φθηνοτερη και στο τελος του μηνα κατι εμενε, ενω τωρα στο τελος του μισθου μενει μισος μηνας
Επισης αν η μοτο δεν μας ταιριαζε καπου, απλα καναμε υπομονη και προσπαθουσαμε να την συνηθισουμε.
Οταν πηρα το NS125 δεν βολευομουν επανω του, πιανοταν η πισω μερια του γονατου , οι καρποι, με συνεπιβατη κοπαναγε ο ενας στον αλλον, το μηχανακι με δυο σαν να καθοταν πολυ πισω, κλπ
Εκανα υπομονη μεχρι να μαζεψω χρημα για αλλαγη και ταυτοχρονα ψαχνομουν πως θα κανω την ζωη μου μαζι της πιο ανετη
Οταν την ανταλλαξα με ενα ΧΤ600 τα περισσοτερα απο αυτα ειχαν λυθει ή τα ειχα συνηθισει. Στην πρωτη βολτα με το νεο μηχανακι επαθα πλακα απο το ποσο ανετα ημουν, αν και η σελα με κουραζε στην μια ωρα κι ο αερας ενοχλουσε μετα τα 100 ( δεν μπορει να τα εχεις ολα ). Στα χρονια που ακολουθησαν εμαθα να αντεχω στην σελα μιαμιση ωρα και μετα σταση για καυσιμο, τσιγαρο, ξεμουδιασμα. Το ξυλο του αερα αντιμετωπιστηκε με ζωνη μεσης και δεν ενοχλουσε πια, κλπ
Μετα ηρθε η Africa που η μιαμιση ωρα εγινε 2+ με την μια και οι στασεις στο γυρισμα της ρεζερβας, ανεση για δυο μονο αυτοι οι κραδασμοι στα μασπιε στα 110 να μην ηταν, μικρο το κακο ταξιδευες με 120.
Εξηντάρης πια απολιθωμένος και πάντα θυμάμαι πως ξεκίνησα με αυτό το ταπεινό κροσάκι (σικ!) ένα Beta 50 mxe κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80.
Πάντα αγόραζα μοτό με το συναίσθημα, απόδειξη πως τις έχω ακόμη όλες στη κατοχή μου και σε λειτουργία, εκτός από το κροσάκι κι ένα παπάκι.
Σαν δεινόσαυρος που είμαι δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το νόημα των συζητήσεων που αφορούσαν μεταπωλητικές αξίες, εργαλεία για την καθημερινότητα, δούλες για την πόλη και άλλα τέτοια ανούσια για τον δικό μου ρομαντισμό και αγάπη για τους δυο τροχούς.
Θα συνεχίσω να τα καβαλάω όλα και το καθένα χωριστά από όσα ''μηχανάκια'' έχω (μου αρέσει πολύ ο μπουμερίστικος τίτλος ''μηχανάκια'').
Όσον αφορά το σήμερα και το πριν 15 χρόνια, κρίσεις, ξεκρίσεις, αιφον και λοιπά να προσθέσω πως τότε ήταν ακόμη πιο δύσκολο να συγκεντρώσεις τα χρήματα για να αγοράσεις κάτι για την καύλα σου...
Και ναι, φτάσαμε αισίως στο ζητούμενο και την κορωνίδα αυτού εδώ του θρεντίου.
Όταν λείψει η καύλα, εκεί τελειώνουν όλα...
Καλές βόλτες στους καυλιάρηδες!
I'm diagonally parked in a parallel universe.
https://www.facebook.com/panagiotis.hatzis.9
https://www.youtube.com/watch?v=rB6OlJqV1rQ
Ωραίος!!
Όταν ενώνουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να πετύχουμε το ακατόρθωτο - Γιαννάκης
Never say never, because limits, like fears, are often just an illusion - Jordan
Το χα κι εγώ Πότη,για λίγο.
R1250GS A.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση