Και μετά από αρκετή ώρα οδήγησης σε κίνηση με βροχή, και αφού έχουμε φάει και 2-3 μποτιλιαρίσματα στην autobahn, χώρια το τρελλό σπρέη που τρώμε από τα φορτηγά, ένα πράγμα μόνο έλλειπε για μας φτιάξει:
ΧΙΟΝΙ ΣΤΟΝ Α8!
Και μετά από αρκετή ώρα οδήγησης σε κίνηση με βροχή, και αφού έχουμε φάει και 2-3 μποτιλιαρίσματα στην autobahn, χώρια το τρελλό σπρέη που τρώμε από τα φορτηγά, ένα πράγμα μόνο έλλειπε για μας φτιάξει:
ΧΙΟΝΙ ΣΤΟΝ Α8!
Έχουμε μουλιάσει κανονικά. Οδηγούμε σε γερμανικό αυτοκινητόδρομο με διψήφιες ταχύτητες, μερικές φορές και με 50-60χαω. Στάση Α', πριν στο Μοναχο σε ένα μακντόναλντς. Τα πράγματα δύσκολα, αλλά δε το βάζουμε κάτω. To ότι δεν έχουμε καλύψει ούτε το 1/5 της διαδρομής μας, και είναι μεσημέρι, μας ανησυχεί ελαφρώς.
Στις φωτό μπορεί να μη φαίνεται, αλλά βρέχει πολύ!
Φεύγουμε και μπαίνουμε στον περιφεριακό του Μονάχου, Α99. Το χιόνι σταματά, και επιστρέφουμε στην κανονική μας καταιγίδα. Η οδήγηση είναι επικίνδυνη, αλλά είμαστε τόσο μούσκεμα και εκτός προγράμματος που δε το πολυσκεφτόμαστε μάλλον!
Στάση Β'. Στο ύψος του Μονάχου, σταματάμε στο Α99 για βενζίνη και ανασυγκρότηση.
Ανοίγει και το μπαρ "CB1300S"... Κρύο και νερό λέμεεεεε
Η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα.
Αφού πιούμε το οινόπνευμά μας και βάλουμε βενζίνη, μπαίνουμε μέσα στο φαστφουντάδικο να το συζητήσουμε το θέμα. Η καταιγίδα καλά κρατεί.
Μετά από αρκετή συζήτηση, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε. Τι στο καλό, πόσο ακόμα να βραχούμε; Δε γίνεται περισσότερο! Οι μπότες του Βασίλη έχουν ψάρια, ενώ εγώ δεν αισθάνομαι τα χέρια μου από το παγωμένο νερό που έχουν γεμίσει τα γάντια.
Συνεχίζουμε να οδηγούμε, και πλέον έχει βάλει και πολύ αέρα! Περνάμε το Μόναχο και βγαίνουμε στον Α9. Έχει περάσει πάνω απο μία ώρα και σταματάμε πάλι. Ούτε 50χλμ δεν έχουμε κάνει, και είδαμε κι έναν καλό τράκο στον αυτοκινητόδρομο. Είναι αδύνατον να συνεχίσουμε. O αέρας είναι πολύ δυνατός, και η βροχή το ίδιο. Άλλωστε πλέον δε γίνεται όχι να προλάβουμε το Saalfeld, αλλά ούτε και τη Νυρεμβέργη δε θα δούμε. Δηλώνουμε γκέη και σταματάμε στο πρώτο σήμα που δείχνει ότι υπάρχει ξενοδοχείο.
Εν το μεταξύ κάτι τύποι παίζουν με τα νεύρα μας, μεταφέροντας μηχανάκια από/προς πίστες...
Το δωμάτιο το χρυσοπληρώνουμε στα 110€, αλλά τουλάχιστον έχει κλειστό parking.
Έχει και μια μαγική heat lamp όπου ο Βασίλης καφέρνει το αδύνατο: να στεγνώσει το jacket του!!!!
Για τα γάντια πάντως, ούτε του χρόνου.
Το τελείωμα της μέρας μας βρίσκει (μετά το καθιερωμένο υπερτσιμπούσι)
- Μουλιασμένους (οκ, μαζοχισμός είπαμε)
- Κουρασμένους (καλό)
- Απογοητευμένους (κακό)
Παίρνουμε τηλέφωνο όποιον μπορούμε για να πάρουμε δελτία καιρού για τις επόμενες μέρες.
Το βράδυ βγαίνουν τα 2 πλάνα.
Να συνεχίζουμε για Άρη με κίνδυνο να σπαταλήσουμε τις υπόλοιπες 4 μέρες μας στην ταλαιπωρία (για να μη χάσουμε το καράβι της επιστροφής), ή να γυρίσουμε πίσω κι ό,τι κάτσει (αλλά τουλάχιστον θα είμαστε κοντά στη Βενετία).
Άρη, να σου αποκαλύψω ότι τελικά ήταν δύσκολο, και το παίξαμε κορώνα-γράμματα το επόμενο πρωί! Αν και η λογική και ασφαλής επιλογή ήταν σαφώς να γυρίσουμε πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη...
Μέρα 4 τέλος. Χιλιόμετρα, ούτε που είδαμε.
Μέρα 5, Τετάρτη 30/5.
Ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά για επιστροφή προς τα νότια. Ο καιρός είναι σχετικά βαρύς αλλά δε βρέχει. Η επιλογή να γυρίσουμε προς τα κάτω είναι η λογική και η ασφαλής, και η συνεφιά που βλέπουμε κάνει την απόφαση λιγότερο πικρή.
Λίγο πιο πέρα από εκεί που ετοιμάζουμε τσάντες και μηχανάκια, βλέπω μπουσάκι του 2000 στο χρώμα του δικού μου και ενθουσιάζομαι αχ βαχ
Κάτι υποψίες που είχαμε την προηγούμενη νύχτα επιβεβαιώνονται... "Βασίλη πάρε φωτό όπως είσαι!"
E ναι! Η γκόμενα είναι πατημένα 60, και λίγα λέμε! Σοκ και δεος, και ντρέπομαι να ποστάρω πιο κοντινή. Το μπούσα του 2000 χωρίς κόφτη τελικής (φυσικά και πιάσαμε κουβέντα χαχα), το έχει 5 χρόνια, συμφωνήσαμε είναι υπεργαμιστερό μηχανάκι κλπ κλπ.
Αφού ξεπερνάμε το σοκ, κι επειδή έχει γερμανικές πινακίδες, τη ρωτάμε για τον χτεσινό καιρό: "Για εσάς, πόσο κακός ήταν;"
Μας επιβεβαιώνει ότι κάθε άλλο παρά γκέουλες είμαστε. Ο καιρός ήταν ο χειρότερος, και όλοι είχαν τραπεί σε φυγή, δηλαδή και οι γερμανοί. Tα είπαμε λίγο ακόμα, μας είπε κι εκείνη το στόρυ της, και μετά χαίρετε.
Αισθανόμαστε λίγο καλύτερα.
Επειδή η αρχική ιδέα ήταν να κάνουμε την "Romantische Strasse" στην επιστροφή από Saalfeld, λέμε να το κόψουμε στο πλάι και να την πιάσουμε όπου να 'ναι.
Κατεβαίνουμε τον Α9, χανόμαστε για λίγο μέσα στο Μόναχο (mea culpa), και παίρνουμε το δρόμο (A96) για το Landsberg, που είναι λίγο πιο κάτω από το μέσον της διαδρομής αυτής. Από αυτή τη γραφική πόλη είναι και η φωτό.
Eίμαστε λοιπόν για Β17 από Landsberg προς τα κάτω, στην πεδινή γερμανική εξοχή. Πολύ γρήγορα πέφτουμε σε έργα που μας βγάζουν σε μεγάλη παράκαμψη, και στο πρώτο χωριό μάλλον πήραμε λάθος στροφή κάπου.
Τι τύχη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Βρισκόμαστε σε κάτι απίθανους δρόμους και περνάμε μέσα από πολλά χωριά και υποχωριά (ούτε στο χάρτη ούτε στο GPS). Όλα πανέμορφα, και η διαδρομή ονειρεμένη. Σκέφτομαι, ευτυχώς που είχε έργα! Αυτή τη βόλτα δε θα την κάναμε με κανένα πλάνο...
Ο καιρός βελτιώνεται λίγο-λίγο. Συνεχίζουμε προς τα κάτω, μια από χωριό, μία σε λειβάδια, μία σε δάσος.
Και μετά ΟΛΟΣ ο ορίζοντας γίνεται .......άλπεις! Θεϊκό.
Η φωτό απλά για το γαμώτο. Η εικόνα εκείνη δεν παίζεται.
Κάποια στιγμή πιάνουμε τον Β16 με προορισμό το Fussen, στα σύνορα με την Αυστρία, όπου έχει πέσει σύρμα ότι αξίζει να πάμε για τουρισμό. Τo Fussen είναι και το τελείωμα της Romantische Strasse και θα πηγαίναμε ούτως ή άλλως.
Eκεί λοιπόν υπάρχει κάτι πρα-γμα-τι-κά παραμυθένιο. Το κάστρο του τρελλού Βασιλιά Ludwig II, το Neuschwanstein.
Ναι, υπάρχει. Για τις λεπτομέρειες δείτε στο internet. Το θέαμα είναι βγαλμένο από τα παιδικά μας βιβλία.
Η προηγούμενη φωτό είναι από αυτή τη γέφυρα, που επίσης χτίστηκε τότε (1830τόσο) από τον τρελλό, γιατί από κάτω έχει έναν ψιλοκαταράκτη. Τα λεφτά είναι να αράξεις εκεί στη γέφυρα, και να αφήσεις οποιοδήποτε άλλο τουρισμό. Πάντως πήγαμε και μια μέχρι το κάστρο (έξω μόνο). Έπεσε αρκετός ποδαρόδρομος (με μπότες).
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση