Ένα ταξιδιωτικό-περιπέτεια από τις 24 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου στις ιταλικές και αυστριακές άλπεις, καθώς και λίγο από γερμανική εξοχή.
Vasilis_Strom και SF, χωρίς προετοιμασίες και χωρίς πλάνο.
Ήταν 7 ημέρες οδήγησης και απόλαυσης μακριά από αυτοκινητόδρομους και κύριες οδούς.
Δεν ήταν ταξίδι τουρισμού, αν και προέκυψε λίγος τελικά. Ήταν ταξίδι <μοτοσυκλέτας> και μόνο.
---
Προσέχουμε για να τρέχουμε
Κάτι άλλο που προέκυψε είναι τα εξής δύο συμπεράσματα:
1. Όπως λέει και η Σαλταρισμένη Εγκυκλοπαίδεια Joe Bar, δεν υπάρχει η έννοια "αδιάβροχος εξοπλισμός". Κανονικά πρέπει όλοι να καταθέσουμε ασφαλιστικά μέτρα κατά των εταιρειών που φτιάχνουν γάντια και μπότες με τον χαρακτηρισμό <waterproof>, και με ψαρωτικά 'ζεστά' ονόματα όπως "Super Nord". (Κάτι ήξεραν οι άλλοι πού είχαν λαστιχένια βιομηχανικά γάντια.)
2. Σε βόλτες όπως αυτή, το να σταματάς για να πάρεις φωτογραφίες είναι ουσιαστικά μια θυσία για χάρη της παρέας (aka moto.gr). Δε χρειάζεσαι πάνω από 10 φωτογραφίες και λίγα αυτοκόλλητα για να έχεις να θυμάσαι. Και ούτε μπορεί μια φωτογραφία να μεταφέρει το μεγαλείο που βλέπεις καθώς οδηγείς στα "πάσα" των άλπεων.
:smilea:
Η βόλτα άρχισε και τελειώσε στη Βενετία, όπου πήγαμε με το πλοίο από την Πάτρα. Η αναχώρηση από την Πάτρα έγινε την Πέμπτη 24/5 αργά τα μεσάνυχτα, και απο τη Βενετία ξεκινήσαμε κατά τις 8 το πρωί του Σαββάτου 26/5. Το ότι δεν υπήρχε κανένα πλάνο διαδρομής είναι κυριολεκτικό. Είχαμε τρείς γενικούς σκοπούς:
- Να οργώσουμε όσο περισσότερα "πάσα" μπορέσουμε στους Δολομίτες, το κομμάτι των άλπεων μεταξύ Bolzano, Belluno και Cortina. (Θα ακολουθήσουν και χάρτες ημέρας.)
- Να πάμε στο Grossglockner στην Αυστρία, τόπο συνάντησης μοσυκλετιστών από όλη την Ευρώπη και φυσικά απίθανη διαδρομή.
- Nα πάμε ένα βράδυ στο Saalfeld, στη μέση της Γερμανίας να δούμε τον γιατρό και υπερκάγκουρα των 5 ηπείρων Άρη, aka velisaris.
Μια πάρα πολύ μικρή ματιά στη διαδρομή μας, όπως την κατέγραψε το GPS του Βασίλη:
O τρίτος και τελευταίος μας στόχος δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε λόγω σφοδρής κακοκαιρίας τη μέρα που ξεκινήσαμε από Αυστρία για Saalfeld. Τελικά ξεμείναμε λίγο έξω από το Μόναχο, έχοντας ήδη οδηγήσει πολλή ώρα σε πραγματικά επικίνδυνες συνθήκες. Kαι μάλιστα ήταν η μόνη μέρα που θα οδηγούσαμε κυρίως σε αυτοκινητόδρομο. Άρη, στενοχωρήθηκα όσο κι εσύ... Αλλά που θα πάει, θα μας κάτσει. Οπότε να βγάλουμε στον αέρα και μια παλιά φωτό της πάρτης σου...
Εγώ έφυγα από την Αθήνα την Πέμπτη μετά τη δουλειά μου, για να πάω Πάτρα με βροχή! (Ω οιωνέ!) Πακετάρουμε και τον Βασίλη και πάμε για μια μάσα με τους πατρινούς στο λιμάνι.
Μετά από δύο νύχτες και μια μέρα στο "F/B Λευκά Όρη", η βαρεμάρα μας έχει χτυπήσει κόκκινο. Η ψυχολογία επίσης εντελώς χάλια, αφού έχουμε δει δελτία καιρού στο net και για την περιοχή του Bolzano λένε *μόνο* καταιγίδες για τις επόμενες μέρες. Ούτε καν βροχούλες. Το διασταυρώνουμε, το ματαξαναδιασταυρώνουμε και έχουμε πέσει στη μαυρίλα. Δηλαδή σκεφτόμαστε μέχρι και να αλλάξουμε πλάνα και να πάμε Κυανή Ακτή...
Σάββατο 26 Μαΐου, κατά τις 7 και κάτι το πρωί. Το φέρρυ μπαίνει στο "μεγάλο κανάλι" της Βενετίας. Είναι ωραία τουρνέ και απολαμβάνεις την τελευταία ώρα σου στο καράβι. Ο Βασίλης ήθελε ντε και καλά να πηγαίναμε και Βενετία, αλλα δε γινόταν να αφιερώσουμε μια ολόκληρη μέρα απλά για τις βιτρίνες χαχα. Πάντως τρελλάθηκε να βγάζει φωτός. Ο καιρός καλούτσικος, και μας έχει ξεγελάσει ώστε να ξεχάσουμε τον πανικό της προηγούμενης μέρας.
Όταν λέμε ότι δεν υπάρχει πλάνο διαδρομής, το εννούμε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο πολύ αραιά, και μόλις 2-3 μέρες πριν την Πέμπτη που φύγαμε αρχίσαμε να αναρωτιώμαστε: "Ρε συ όντως θα φύγουμε; Ή κάνουμε πλάκα;"
Τα μόνα που είχαμε πει ήταν αυτά τα 3, έτσι γενικά και αόριστα όπως τα γράφω εδώ. Συν την σπαρτιάτικη διαβεβαίωση του φίλου και υπερτουρίστα Γιάννη FJ, μηχανόβιου ιδίου μήκους κύματος: "δε θα έχετε κανένα πρόβλημα".
Βέβαια κάθε άλλο παρά χύμα στο κύμα ήμαστε. Ο Βασίλης κουβαλάει μέχρι και πλήρη σειρά εργαλείων. Ελλείψεις δεν είχαμε, και αν είχαμε συμπληρωνε ο ένας τον άλλον. Από σωληνάκια μετάγγισης βενζίνης έως καλύμματα για χέστρες...
Άφιξη στη Βενετία με αρκετό ήλιο και αρκετό κέφι. Τα περί καταιγίδας τα έχουμε ξεχάσει ήδη.
Bγαίνουμε για Treviso που είναι δίπλα στη Βενετία, και μετά αριστερά στον S348 για Feltre. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Απλά ένα μέρος που είδαμε στο χάρτη ως ενδιάμεσο ώστε να κάνουμε την ανάβαση προς τους Dolomiti από 'επαρχιακούς' δρόμους.
H γενική μας κατεύθυνση είναι η Cortina (που θέλω οπωσδήποτε να πάω λόγω Ροζ Πάνθηρα), και αναλόγως το τι θα δούμε στο δρόμο, θα ψάξουμε το βράδυ να μείνουμε κάπου εκεί στην πεδιάδα Val Gardena που γύρω της είναι τα περισσότερα πάσα της περιοχής.
Τρώμε αρκετή κίνηση, διότι αυτό που λέμε 'δευτερεύουσα οδός' στο χάρτη, στην πολιτισμένη Ευρώπη είναι συνήθως ένας αρτιότατος δρόμος. Και όταν συνδέει έστω και κωμοπόλεις, έχει πολλή κίνηση. Σφήνες, προσπεράσεις, διήθηση κλπ εννοείται ότι δεν παίζουν πια. Είμαστε στην Ευρώπη.
Πρώτη επαφή με τους πρόποδες των άλπεων...
Στο Feltre δεξιά στον S50, και λίγο παραπάνω αριστερά στον S203 ώστε να πάμε ως πάνω (στον 48) για να βγούμε Cortina d' Amprezzo (που είναι και το πλήρες όνομα της πόλης).
Σιγά σιγά το τοπίο γίνεται πραγματικά βορειοιταλικά εξοχικό, με τις άλπεις να πλησιάζουν αλλά να εξακολουθούν να βρίσκονται στο υπόβαθρο.
Εδώ, το Agordo, αρκετά τουριστικό μέρος και ήδη ανάμεσα σε 'χαμηλές' κορυφές (~2000 μέτρων). Ο καιρός μέχρι στιγμής είναι σουπερ!
Διασταύρωση στον S48 για Cortina. Δασονομοπεριπολικό μας σταματά, διότι η κίνηση έχει διακοπεί λόγω ποδηλατικού αγώνα. Πιθανότατα ετάπ του γύρου Ιταλιας που διεξάγεται εκείνες τις μέρες. Ο Βασίλης, ως φανατίλας ποδηλάτης, παρακολουθεί και παίρνει πολλές φωτό. Κάπου εκεί ξεκινά και η ψιχάλα.
Με αδιάβροχα πλέον, ο δασονομος-αστυνόμος μας δίνει το ΟΚ να πάμε προς Arabba μόνο, και ανακατευόμαστε στον ποδηλατικό αγώνα! Πάμε μαζί με τους, προσπερνάμε όπου δεν ενοχλούμε... ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Στην Αrabba που είναι και ο τερματισμός, καθόμαστε να χαζέψουμε λίγο και μετά παίρνουμε τον S244 βόρεια προς Brunico, ψάχνοντας πλέον να βρούμε μέρος να μείνουμε για 2 μέρες. Θα είμαστε σε στρατηγικό σημείο, 'στο κέντρο' των περισσότερων πάσων που θέλουμε να κάνουμε. Η περιοχή ονομάζετα άτυπα "Val Badia", και φιλοξενεί μέχει και παγκόσμια διοργάνωση σκι.
Βρίσκουμε να μείνουμε στο La Villa, σε ένα ε-ξαι-ρε-τι-κό bed & breakfast, το Dolomit. H ιδιοκτήτρια, η οποία μεταξύ άλλων οδηγεί και μηχανή, μας δίνει σύντομες οδηγίες για το υπόλοιπο της ημέρας.
Εν τω μεταξύ, λίγο πριν τη La Villa, έχουμε περάσει από την Corvara. Corvara loves bikers, bikers respect Corvara.
Είμαστε πλέον σε αλπικό τοπίο, σε δευτερεύοντες δρόμους, στην καδριά της εξοχής του Νότιου Τυρόλου και των Dolomiti. Το La Villa είναι σε υψόμετρο περίπου 1400 μέτρων.
Ξαναβάζουμε αδιάβροχα, και από τον S244 στίβουμε αριστερά στο St. Martino για το πρώτο μας πάσο: Paso dele Erbe.
Σε πρώτο πλάνο, ο Mr. ΣουΚατεβάζωΚαιΜοτερΣτηΜεσηΤωνΑλπεωνΑμαΛαχει
...και αρχίζουν σιγά-σιγά τα ωραία. Στο βάθος, Dolomiti.
Λίγες ώρες πριν, φέρυ και κίνηση στο Treviso. Τώρα αυτό! Και η 1η μέρα είναι ακόμα στη μέση της!
(Ναι, το πλάτος είναι όσο φαίνεται: ένα αυτοκίνητο)
Και ιδού, το πρώτο πασο. Σε υψόμετρο που τις επόμενες μέρες θα το χαρακτηρίζαμε γκέη :P
"Βασίλη, αν σε ρωτάω υψόμετρο και είναι κάτω απο 2000μ, απλά μη μου απαντάς"
Δυστυχώς δεν είχαμε αυτοκόλλητα moto.gr για να γεμίσουμε όλο το Sudtyrol.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση