Rockwave festival 2007

[Zid]

Αρχικά δημιουργήθηκε από LsKostas
oi ΣΦΑΓΕΙΣ ποτε δεν διελυσαν φιλε μου ...

περα απο μοδες και κατευθυνσεις εμειναν πιστοι στον ηχο τους :wacko:

ενταξυ δεν ειναι ολοι οι δισκοι "REIGN IN BLOOD" και δεν το θελουμε κιολας ετσι???

Απλα με τιποτα δεν στεριωναν drummer ΚΑΘΟΤΙ και οι 3 τους ειναι καλοπαιδα

ενω o Dave ειναι πιο normal τυπος


Αν ζουν οι SLAYER?????


ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΑΠΙΣΤΕ???
ΤΙ ΞΕΣΤΟΜΙΣΕΣ

Παρε να χεις
Monarch to the kingdom of the Dead

Angel of Death

Monarch to the kingdom of the Dead


Infamous Butcher!!!

Angel of Deeeeeeeeeeath !!!!








:a19: :a19: :a19:

Παρόλο που μου αρέσουν τα παλίοτερα album των slayer... Προσκυνώ το Βοstaph !!!Divine intervention ταχύτητες που σκοτώνουν!!!κομμάτια
που απλά σε κολάνε στο τοίχο .... και παραγωγή που σκίζει.... τα ηχεία!!!!Μακάρι να βγάζαν αντίστοιχο album πάλι....

[Sabre]

Απλά τους άφησα κάπου στο Seasons in the abyss και μετά ξαναβρήκα τον Θείο Dave Lombardo να γυροφέρνει με διάφορα γκρούπ σαν guest...απο τους Phantomas του τρισμέγιστου Mike Patton μέχρι Drums of Death projects με Dj spooky&Vernom Raid.
Κάπου άκουσα και διασκευή στο i wana be your dog σε i wanna be your god απο τους εν'λόγο κυρίους....και born to be wild...

τεσπά όπως λέει και ο Tom


The final swing is not a drill - its how many people i can kill

[LsKostas]

Nα σπαμαρω λιγο κ να αναφερω για καθαρα encyclopidic reasons το εξης


Τo 1992 στον πολεμο του Κολπου to Seasons in the Abyss παιζοταν
στα στρατοπεδα των Αμερικανων για ανορθωση ηθικου...


Φυσικα οι στιχοι των Slayer οντας καθαρα επιθετικοι στο WarEnsemble
ερχοντουσαν σε καθαρη αντιδιαστολη με το λιγοτερο γνωστο Skeletons of society

TO WAR ENSEMBLE εγινε ο υμνος στην καταστροφη κατι βεβαια
που οι ιδιοι Slayer ποτε μα ποτε δεν ηθελαν να γινει

(Ασχετως αν λαμβαναν χιλιαδες γραμματα απο τα εκει στρατοπεδα στρατιωτων)


Τα χρονια ομως περνανε οι Slayer κανουν αυτο που εκαναν παντα...

Να περιγραφουν και να καταγραφουν αυτα που τους(μας)τσαντιζουν!!!

και να τα φτυνουν πισω στον κοσμο...


Γραφουν το "JIHAD" στο τελευταιο τους album Christ Illusion

KAI κυριολεκτικα περνουν στην αντιπερα οχθη...


Παλαιστινιοι,Ιρακινοι,Ιρανοι και λοιπα εθνη τους αποθεωνουν καθως μελοποιουν τον αγωνα
για την ελευθερια τους(πολυ κομψα το ειπα!!!)


Πολυ μισος -πολυ αιμα -πολυ σκοτωμος...ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ...
Slayer - Jihad - from Christ Illusion στο Υοutube ψαξτε το λιγο...




Οι Slayer ΑΠΛΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ...τιποτα αλλο...

γουσταρουν την σκοτεινη πλευρα...

και τα λενε με τον δικο τους τροπο...κι σ οποιον αρεσουν...

Προτιμω απλα να τους ακουω,που και που, και να μην τους συνδεω με τιποτα
περαν της μουσικης


απο divine Intervention το ασμα

Circle of beliefs
Secrets never keep
Living in a lie
Right before your eyes
Losing is your way
Mental disarray
I can see your strain
You don't want to be saved


Can't you see no validity
Must control silencing of souls
Slow decay spreading through your brain
Devistate the deviant will dominate

Can't you see there's no validity
Your way is not the only way
Slow decay spreading through your brain
Don't you see the power of the enemy
Tyrrany total supremacy
Control the silencing of souls
Slavery within the entity
Devistate, dominate


χαιρετω...

[Ζεύκας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από TROOPER
φιλαρακι επειδη θεωρω ανουσιο να παραθεσω 1-1 τα ποστακια σου και να σου απαντησω, εγω θα σου πω 1 πραγμα...

για αυτα που γραφεις και για τον τροπο που τα γραφεις και σε ευχαριστω γιατι ολο αυτο που εζησες, ετσι οπως το παρουσιασες με γυρισε πισω μερικα χρονια και αυτο με αναζωγωνησε !!!

να σαι παντα καλα !!!!!!

[veagle]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Zid
Έδωσες 100 euro???? χμμμ πολλά δεν είναι???:

Εγώ ήμουν στα 60!!!

[hercul]

Mετά από 3 βδομάδες από την συναυλία των Metallica που δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα βρήκα ένα κείμενο στο rocking.gr το οποίο με εκφράζει απόλυτα!!!

Είναι λίγο μεγάλο αλλά αξίζει...



Η ώρα έχει πάει 20:30 όταν οι Mastodon μας αποχαιρετούν και το κοινό έχει αρχίσει να βράζει. Οι τεχνικοί σπεύδουν στη σκηνή για να στήσουν το μεγαλειώδες set των Metallica: τα τύμπανα αντικαθίστανται, το γκρι πανό της "Sick Of The Studio" tour αποκαλύπτεται, οι ράμπες για το δεύτερο διάζωμα ελέγχονται, μικρόφωνα τοποθετούνται σε όλο το μήκος της τεράστιας και υπέροχης σκηνής, οι κιθάρες κουρδίζονται κτλ. Όλοι οι τεχνικοί υπερβάλλουν εαυτούς και τρέχουν για να προλάβουν να ετοιμάσουν τα πάντα έγκαιρα και σωστά.

Στο PL2 που βρίσκομαι σηκώνονται και οι τελευταίοι καθήμενοι. Όλοι κοιτάζουν τη σκηνή και κάνουν σχόλια. Όποτε οι δύο οθόνες που βρίσκονται εκατέρωθεν της σκηνής παίζουν κάτι από Metallica, ο κόσμος τραγουδάει και φωνάζει. Είναι ήδη ζεσταμένος. Γύρω μου παιδιά όλων των ηλικιών και «τύπων»: παραδοσιακοί χεβυμέταλλοι, thrashάδες, πιτσιρικάδες, κοπέλες και ροκοπατέρες, όλοι κοιτούν με ενδιαφέρον τη σκηνή. Ο χρόνος περνάει, ο ήλιος πέφτει, το "It's A Long Way To The Top" των AC/DC ακούγεται από τα μεγάφωνα, ακολουθούμενο από το "Ecstasy Of Gold", ενώ παράλληλα οι οθόνες παίζουν σκηνές από τον «Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο». Η ώρα 21:15. Ότι θα επακολουθήσει ΔΕΝ περιγράφεται. Θα κάνω ό,τι μπορώ πάντως. Δείξτε κατανόηση.

Καπνοί καλύπτουν τη σκηνή και μέσα από το πανό του "Sick Of The Studio" βγαίνει η μπάντα. Οι περισσότεροι έχουν κοκαλώσει - δεν ξέρουν τι και αν πρέπει να φωνάξουν. Τα πρώτα στοιχήματα με το ποιο κομμάτι θα ανοίξουν πέφτουν, αλλά δεν κρατάνε για πολύ: "Creeping Death". Κόλαση. Βρίσκομαι στα 18 μέτρα από την σκηνή και, πέρα από τον γενικό πανζουρλισμό, δημιουργούνται γύρω μου 3 (!) mosh pit, στα οποία εκτός από τους συνήθεις υπόπτους, συμμετέχουν και άτομα υπεράνω πάσης υποψίας. Το riff του κομματιού ξεσηκώνει - ο κόσμος έχει έρθει ψημένος να περάσει όχι απλά πολύ καλά, αλλά καταπληκτικά και οι Metallica μοιάζουν πρόθυμοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι πέρασαν κιόλας 8 χρόνια από τη Ριζούπολη. Καλοκουρδισμένοι και σωστότατοι στο παίξιμό τους, αν και με κάποια προβλήματα στον ήχο που διορθώθηκαν μεν, αλλά έκαναν σε φάσεις και την επανεμφάνισή τους, θέλησαν να μας δείξουν ποιος είναι ο λόγος που συνεχίζουν να περιοδεύουν... ο λόγος που δε διαλύθηκαν τότε, λίγο πριν το "St. Anger".

"Gimme an M, gimme an E... gimme Fuel, gimme fire..." λέει ο Jaymz και οι φωνές όλων παίρνουν φωτιά. Η συναυλία έχει ξεκινήσει απογειωτικά και προβλέπεται ότι η αποψινή πτήση θα είναι μεγάλη. "Wherever I May Roam". Ο κόσμος τραβάει τα μαλλιά του από την ηδονή, ένα από τα πιο όμορφα riff που έχει γράψει το σχήμα ξεχύνεται στον ουρανό της Μαλακάσας και τα mosh pit ξαναεμφανίζονται. Πανικός και όλεθρος. Η κατάσταση ηρεμεί λίγο, αλλά ο Trujillo έχει άλλη άποψη: αρχίζει να παίζει ένα riff από τα έγκατα της γης, το οποίο έρχεται, χτυπά το έδαφος, το ανοίγει στα δύο και φτάνει μέχρι τη στρατόσφαιρα: "Take a look to the sky just before you die, it's the last time you will" ουρλιάζει ο Hetfield, με τα φώτα να παίζουν με τους στίχους και το κοινό και η νύχτα να γίνεται μέρα και τούμπαλιν. "For Whom The Bell Tolls" τελικά; Ίσως για όλο τον κόσμο που βρέθηκε εκεί εκείνο το βράδυ.

Ναι το ξέραμε, σας το είχαμε αποκαλύψει και λίγες ώρες πριν το live εδώ στο rocking.gr. Όταν όμως άκουσα την εισαγωγή του "...And Justice For All" λέω «αποκλείεται!». Και ας ήξερα ότι θα το παίξουν. Μυσταγωγία, μέρες '89. Η μπάντα είναι συμπαγής και αδιάρρηκτη σα γρανίτης, ενώ το παίξιμό της ακριβές μέχρι το τελευταίο εξηκοστό τέταρτο. Όλοι οι μουσικοί είναι σε μεγάλα κέφια. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι τρεις οργανοφόροι οργώνουν τη σκηνή πάνω - κάτω, αλλάζοντας διαρκώς θέσεις και μικρόφωνα. Από την άλλη, ο πιο υπερκινητικός drummer του κόσμου, και παράλληλα ένας από τους πιο βελτιωμένους μουσικούς των τελευταίων 20 χρόνων, σφραγίζει τα στόματα των επικριτών του, διανθίζοντας τα κομμάτια του, κομμάτια που είναι η ιστορία του σκληρού ήχου, με περισσότερα γεμίσματα, περάσματα και blastbeats, παίρνοντας στις πλάτες του τον ήχο των Metallica και αποδεικνύοντας ότι, παρόλες τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος για την προσωπικότητά του, παραμένει ένας τεράστιος μουσικός. "The Memory Remains" και ο Hetfield ζητά από το κοινό να τραγουδήσει τα μέρη της μεγάλης «Μαριάνας» της rock μουσικής. Έκσταση. Το κοινό παραληρεί και τραγουδάει όλους τους στίχους, τα ρυθμικά μέρη, ακόμη και το solo (και μάλιστα καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς - τόσο πολύ μας είχαν λείψει). Η μπάντα είναι σε τρελά κέφια και θέλει να δείξει πως είναι ακόμα εδώ, ακόμη ζωντανή, ακόμη θανάσιμη.

Η βραδιά δεν ήταν μια "Master Of Puppets" βραδιά, αλλά όταν ακούς ζωντανά τα "Orion", “Master Of Puppets", "Disposable Heroes" (!), "Sanitarium" και "Battery", πως αλλιώς θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις; Οι Metallica ήρθαν, θέλησαν να πάρουν τα κεφάλια όλων των επικριτών τους και το κατάφεραν στον απόλυτο βαθμό. Τι να γράψω εδώ; Όταν προλόγισε ο Hetfield το "Disposable Heroes", το DNA όλων αναδομήθηκε και ξανασυνδέθηκε στα εξ ων συνετέθη: χαμός, πανικός, όλεθρος. Mosh pit, ιδρώτας, τραγούδι. Έκσταση. Metallica. Στο "Orion" το πνεύμα του Cliff ήρθε και κάθισε κάπου εκεί, ανάμεσα στα δέντρα της Μαλακάσας, για να παρακολουθήσει τους Metallica να προσφέρουν μια στιγμή ανθολογίας για τα ελληνικά συναυλιακά δρώμενα, με τον Trujillo να απογειώνει τα μέρη του αδικοχαμένου μπασίστα και τη συζήτηση για την ανικανότητα του Newkid να αποδώσει το συγκεκριμένο κομμάτι ζωντανά να φουντώνει. "Welcome to where time stands still...": είμαι σίγουρος ότι ο Hetfield δε θα είχε υπόψη του τη Μαλακάσα όταν έγραφε αυτούς τους στίχους, αλλά πραγματικά στους ήχους του "Sanitarium" ο χρόνος πάγωσε. Ο κόσμος αποκαμωμένος από το ξύλο και το σπρώξιμο, σταμάτησε για λίγο και ήπιε γουλιά - γουλιά αυτόν τον metal ύμνο. Και μιας και μιλάμε για ύμνους... "Master Of Puppets" ολόκληρο και η ονείρωξη συνεχίζεται... "Battery": κανένας ζωντανός. Οι Metallica έχουν επιστρέψει με ένα setlist από την κόλαση και θέλουν να αποδείξουν ότι είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή. Αμφιβάλλει κάνεις; Με την καταιγίδα του "Battery" το κανονικό set κλείνει πολύ όμορφα, αλλά όχι και η βραδιά... Ξέρουμε ότι ακόμα μας περιμένουν και άλλα πολλά.

Ας σταθώ κάπου εδώ να περιγράψω τους εμπλεκόμενους. Kirk Hammett: θυμωμένος, παθιασμένος και ολόσωστος, ο κιθαρίστας («αρνί του θεού») ήταν εκστασιασμένος. Έτρεξε τη σκηνή πάνω - κάτω, διάνθισε τα solo του και όταν οι κάμερες και τα κομμάτια στράφηκαν πάνω του, ο κόσμος τον χάζευε με θαυμασμό. Robert Trujillo: παιχταράς (στο solo του φάνηκε ότι «έχει» άνετα τον Newsted), ενθουσιώδης, πορωμένος (ειδικά στα "Orion", "For Whom The Bell Tolls”), αλλά πολύ αμερικανόφατσα και με ένα attitude / image εκτός κλίματος. Άσε που δεν τραγουδάει κιόλας. Ηχητικά έχει δέσει με τη μπάντα, αλλά ο Jason νομίζω ότι θα είναι πάντα πιο αγαπημένος. Lars Ulrich: επαγγελματίας 100%. Τον έβλεπες στα κοντινά του σκηνοθέτη να μετράει με κλειστά τα μάτια τα τέταρτα των ρυθμών του και καταλάβαινες ότι ζει και αναπνέει για τα live. Σηκώθηκε άπειρες φορές από τα drums του, έτρεξε μέχρι την άκρη της σκηνής για να πειράξει το κοινό και η απόδοσή του ήταν κάτι παραπάνω από καταπληκτική. Άξιος και γνήσιος. James Hetfield: δεν πρέπει να γράψω κάτι. Ο άνθρωπος ακόμα και καμένος από τις καταχρήσεις έχει μια παρουσία τόσο επιβλητική που σου παγώνει το αίμα. Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι έχει αλλάξει τη σκηνική του παρουσία, παίζοντας με τις κάμερες και τα φώτα τόσο επαγγελματικά, που δίνει άλλη αίσθηση στο live. Συναισθηματικός, απογειωτικός, εξωγήινος. Και εκείνος, αλλά και όλη η μπάντα, έδειξε να το καταδιασκεδάζει, καθώς τέτοιες αντιδράσεις από το κοινό δεν τις περίμεναν. Mosh pit, stage diving, μπουκάλια / νερά / παπούτσια στον αέρα. Το κοινό (πάνω από 25.000 μάλλον) έδειξε πόσο αγαπάει τους Metallica και πιστεύω πως αυτό θα τους ξαναφέρει γρήγορα πίσω. Το υποσχέθηκε άλλωστε και ο Lars. Χαρακτηριστικές ήταν οι φράσεις "I don't believe it" που έδειχνε να λέει ο James σε πολλά σημεία του live, ενδεικτικό του τι συνέβαινε. Το κοινό του PL2 (για τους πίσω δεν έχω γνώμη, αλλά είμαι σίγουρος πως ίδια πράγματα θα γίνονταν) σταμάτησε να χτυπιέται μόνο όταν δεν είχε άλλη φωνή και άλλη ενέργεια. Για μένα το πιο μανιασμένο κοινό που έχω δει σε συναυλία.

[hercul]

Και η συνέχεια....

Η βραδιά συνεχίστηκε με τα "Sad But True", "Nothing Else Matters", "One" και "Enter Sandman" ως πρώτο encore και "Whiplash", "Seek N Destroy" ως δεύτερο, στα οποία οι παρευρισκόμενοι κατέθεσαν ό,τι φωνή και ενέργεια τους είχε απομείνει στο βωμό της μεγαλειότητας του ονόματος Metallica. Ιδιαίτερα στο "Nothing Else Matters" όλοι τραγουδούν μέχρι και τα γυρίσματα στη φωνή του Hetfield, οι αναπτήρες / κινητά παίρνουν φωτιά και τα πλάνα που μας δίνει ο σκηνοθέτης από τον κόσμο είναι εξωπραγματικά: κάθε ψυχή εκείνη τη στιγμή λάμπει και παρασέρνεται στους στίχους του πιο ευαίσθητου και αναγνωρίσιμου στο εκτός του metal κοινό κομματιού. Μνημειώδη σκηνικά, άρρητα συναισθήματα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω.

Η σκόνη επιπέδου «Καταιγίδα της Ερήμου», τα καπνογόνα και το σπρωξίδι έκαναν σε φάσεις την ατμόσφαιρα αποπνικτική, αλλά σε ένα τέτοιο live δε μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Οι Metallica άκρως επαγγελματίες, έδωσαν ένα live απάντηση σε όλους τους επικριτές τους, με ένα setlist απίστευτο, και έδειξαν σε όλους ότι είναι η μεγαλύτερη live μπάντα των καιρών μας, που όταν θέλει μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Τη διοργανώτρια αρχή λυπάμαι μόνο, μιας και μετά τις πυρκαγιές οι Metallica κατέστρεψαν οτιδήποτε είχε απομείνει στην περιοχή της Μαλακάσας. Όπως είπε και ένας φίλος, το έδαφος μετά το live ήταν οργωμένο. Ούτε ένα δείγμα γρασιδιού ή οποιασδήποτε άλλης ζωντανής μορφής χλωρίδας...

Ήλθαν, είδαν, ενίκησαν. Πήραν τις ψυχές μας και έφυγαν. Σε ένα διωμισάωρο (2,5 ώρες, ναι) live οι Metallica έψησαν τον κόσμο τους για τον επερχόμενο δίσκο και απέδειξαν ότι δεν είναι μεγάλοι. Είναι τεράστιοι. Όσοι φίλοι ήταν εκεί έζησαν μια εμπειρία ζωής, καθώς πήραν απαντήσεις για το τι είναι αυτή η μουσική και γιατί μας εκφράζει. Γιατί αξίζει να την ακούμε σε τελική ανάλυση. Γιατί; Για βραδιές σαν κι αυτή - μια από τις καλύτερες της ζωής μου (και φαντάζομαι και πολλών φίλων), στο καλύτερο Rockwave όλων των εποχών, με μια μεγαλειώδη μπάντα. Σας ευχαριστούμε. Τους ευχαριστούμε.

[hercul]

Για μένα σίγουρα μια βραδιά από τις καλύτερες της ζωής μου....

[Ζεύκας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από hercul
Για μένα σίγουρα μια βραδιά από τις καλύτερες της ζωής μου....

+1

YEAH BABY! METALLICA!!