"-Σ' ευχαριστώ που είχες το χρόνονα με δεις, Πρέσβειρα Ντελέν.
-Στο λαό μου, θεωρείται τιμή να
βοηθηθεί ένας αναζητητής της αλήθειας.
-Μπορείς να μου πεις σε
τι πιστεύει ο λαός σου;
-Είναι δύσκολο να εξηγηθεί.
Δεν πιστεύουμε σε κάποιον μοναδικό Θεό ή θεούς…αλλά μάλλον, πιστεύουμε
ότι η ψυχή είναι...
Ποια είναι η σωστή λέξη; Ένα μη τοπικό φαινόμενο.
-Δεν είμαι σίγουρος ότι
καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό.
-Λοιπόν, εάν προβάλλω μια ακτίνα φωτός στον τοίχο...
βλέπεις το φως στον τοίχο.
Αλλά ο τοίχος δεν είναι η πηγή του φωτός.
Έρχεται από κάπου αλλού.
Η ψυχή είναι επίσης μια προβολή.
Δεν υπάρχει μέσα μας περισσότερο απ' ότι το φως στον τοίχο.
Αλλά αυτό το κέλυφος είναι ο μόνος τρόπος για να την παρατηρήσουμε.
Πιστεύουμε ότι το ίδιο το σύμπαν έχει συνείδηση...
με έναν τρόπο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε αληθινά.
Εμπλέκεται στην έρευνα του νοήματος.
Έτσι διασπάται, ερευνώντας τη συνειδητότητα του σε κάθε μορφή ζωής.
Είμαστε το σύμπαν που προσπαθεί να καταλάβει τον εαυτό του.
- Μπορώ να κάνω μια ερώτηση τώρα;
- Φυσικά.
-Για σας, προσωπικά, ποια είναι η καθοριστική στιγμή της πίστης σας;
Όχι η ιστορία, τα δόγματα, αλλά ο συναισθηματικός πυρήνας τους.
-Τη νύχτα που σταυρώθηκε ο Κύριός μας...
την πέρασε μόνος του στον κήπο της Γεθσημανή.
Και ήξερε ότι έρχονται γι' αυτόν και σε μια στιγμή αδυναμίας...
ζήτησε να μην πιει αυτό το ποτήρι.
Να γλυτώσει τον πόνο και το θάνατο που θα έρχονταν το πρωί.
Και φυσικά, ήπιε το ποτήρι...
και οι στρατιώτες ήρθαν στη Γεθσημανή.
Αλλά μπορούσε να μην είναι εκεί όταν έφτασαν.
Θα μπορούσε να διαλέξει να φύγει...
να αναβάλλει το μοιραίο για λίγες ώρες ή μέρες.
Ήξερε τι θα συνέβαινε, αλλά διάλεξε να μείνει.
Για να θυσιαστεί και να συγχωρεθούν οι αμαρτίες των άλλων.
Είναι μια εύθραυστη, ανθρώπινη στιγμή.
Και συχνά σκέφτομαι εκείνη τη νύχτα.
Και ειλικρινά...
δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να μείνω."