Λάμπρο εμείς όλοι είμαστε εδώ, για εσένα, τη Μαρία και το μικρό Αποστόλη. Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, ξέρεις που μπορείς να μας βρείς.
Με το δικαστήριο τι γίνεται? Πως προχωράει η υπόθεση?
Λάμπρο εμείς όλοι είμαστε εδώ, για εσένα, τη Μαρία και το μικρό Αποστόλη. Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, ξέρεις που μπορείς να μας βρείς.
Με το δικαστήριο τι γίνεται? Πως προχωράει η υπόθεση?
περασε ενας χρονος..
μολις το ειδα το reply,νομισα πως ηταν αυτο το σ/κ που γυριζαμε απο Αργος...
θυμηθηκα τις φατσες ολων μας οταν κοιταζομασταν γεματοι απορια και ενα τεραστιο κενο..
ειμαστε εδω και θυμομαστε ακομα..
...
άσχημα τα συναισθήματα......
...
....................
τι να πω .... τιποτε .........................................................................
Παιδιά δεν είναι η μέρα μόνο αλλά όλος ο χρόνος με την απουσία του Απόστολου και ότι αυτή συνεπάγεται... και σε εμένα και στην οικογένειά του...
Αισθάνομαι πικραμένος και μόνο για την πρότασή μου να έρθουμε παρέα στην βόλτα...
άλλοι θα καταλάβουν, αλλοι πάλι όχι τι εννοώ... δεν έχει σημασία.
Εγινε και σημερα η διαδρομή και ομολογώ να πω ότι μου είναι αρκετά δύσκολο αλλά θα προσπαθώ να την κάνω όποτε μπορώ και όποτε αισθάνομαι ότι θέλω!
Σας ευχαριστώ για την στήριξη που δείξατε σε μένα μέχρι τώρα με μια όμορφη και ζεστή αγκαλιά,
που πραγματικά ήταν τρομερή ιδιαίτερα τις μέρες που ήμουν μόνος σπίτι... Σας ευχαριστώ και εσάς του μάρτυρες αλλά και όλους εσάς που θελήσατε να δηλώσετε συμπαράσταση στην γυναίκα και οικογένεια του Απόστολου.
Για να ξεκαθαρίζουμε και μερικά πράματα πλεον γιατί μιας και το ξαναδιάβασα όλο το τόπικ απο την αρχή και κατάλαβα πράγματα που μου λέγαν παιδιά που είχαν παρεξηγήσει και παρενοήσει θα περιγράψω τι έγινε ακριβώς:
Ξεκινήσαμε με τον ξάδερφό μου οδηγό και την μηχανή του Transalp 650 ύστερα απο δική μου πρόταση για την Κυριακάτικη βόλτα... είχαμε κάποιους δισταγμούς όπως εξέφρασα και εγώ στο ότι οι "μέρες" της συζύγου του ήταν κοντά, μήπως δεν έπρεπε να το κάναμε και να την αφήναμε μόνη της... Απάντησε τόσο όμορφα και στοργικά, ότι "το Μαράκι εδώ και 9 μήνες έχει την επίβλεψη του μικρού, πάμε μια τελευταία βόλτα που έχω και γω καιρό να πάω γιατί μετά τους επόμενους 9 μηνες είναι υποχρέωσή μου να την ξεκουράσω!"
Ξεκινήσαμε λοιπόν παροτρύνοντας με να καβαλήσω εγώ την μηχανή μιας και η δική μου ήταν με την βλάβη του κινητήρα απο τον Ιούνιο στο συνεργείο και απο ότι φαινόταν θα αργούσε... του εξήγησα λοιπόν ότι δεν με γεμίζει το να είμαι απαραίτητα οδηγός αλλά μόνο και μόνο η αίσθηση του δίτροχου.... Κοιταχτήκαμε , έγνεψε ο ένας στον άλλο και ξεκινήσαμε... η πορεία ήταν χαλαρή αλλά ο Απόστολος (όπως πάντα ήθελε να τον λέμε αντί του Αποστόλης) λόγω μιας κάρτας ανανέωσης κινητής που δεν έμπαινε αγχωμένος...
Περάσαμε τον Ισθμό πιάσαμε τις πρώτες στροφές προς Επίδαυρο, και μου ξαναπρότεινε να το πάρω να οδηγήσω... και πάλι του εξήγησα ότι ήδη είμουν πολύ ευχαριστημένος απο την αίσθηση της συνοδήγησης... (είχαμε κάνει ατελείωτα χιλιόμετρα μαζί και με ξεχωριστές μηχανές μέχρι τότε) Σκεφτόμουν ότι πάνε τόσα χρόνια που με είχε απο κοντά, με πρόσεχε, αλλά δεχόταν και την "νεαρή" μου συμβουλή.... ότι πλέον έφτασε να κάνει οικογένεια , παιδί, κάτι που πραγματικά δεν κατάλαβε απο την μια μέρα στην άλλη... Χαμογελάγαμε.... Είχε βρεί και είχε καταφέρει να μεταδώσει σε όλους τους γύρω του τον τρόπο να περνάνε καλά με τα ελάχιστα δυνατά πράματα.... να γενάνε ελπίδα...
Ηταν ο ίδιος που μου λεγε πόσο γουστάρει να βλέπει ενα καραβάνι μηχανών να πηγαίνει...
δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά η διαδρομή έλεγε... θυμάμαι εκείνο το βράδυ που γυρνάγαμε απο την Κάρυστο εγω είχα κάτσει πρώτος με τα καλά φώτα και εσύ τελευταίος ανάμεσα σε 6-7 μηχανές , και αυτό που είπες στο τέλος ήταν ότι το πιο όμορφο συναίσθημα της μέρας ήταν να βλέπεις ενα ένα τα φώτα στο σκοτάδι να "γλύφουν" το βουνο μια πανέμορφη φωτεινή ανθρωπομηχανική σκουληκαντέρα...
Σου έκανε εντύπωση που δεν γνώριζες το Στορκ... είπιες ένα τσάι και γω μια σοκολάτα... παρέα με τον Δημήτρη τον Νάσο τον Θανάση τον Σταύρο και όλα τα παιδιά.... Σου άρεσε πάντα να λες για τις ιστορίες με την νταλίκα στο εξωτερικό, σε ΟΛΗ την Ευρώπη... μετά απο αυτήν την εμπειρία γύρισες άλλος άνθρωπος! Προέτρεπες τους πάντες να δουν τι ισχύει έξω, να ανοίξουν τα μάτια, αλλά έλεγες ότι αυτή η Ελλαδίτσα πάντα θα μας τραβάει πίσω... είν αι αυτή η μαγική αύρα που μας αρέσει να περνάμε καλά και να ταλαιπωριόμαστε συνάμα....
Ο άνθρωπος που είχε την τάση τόσο συχνά να ρίχνει τον εαυτό του πιο χαμηλά και απο τα όριά του και να τον κάνει να σηκώνεται πιο ψηλά και απο τα όνειρά του μόνο και μόνο με το πάθος της ψυχής!
Ησουν εσύ που ευθύνεσαι για την θέση που βρίσκομαι τώρα, και που με το ζόρι με βούτηξες ξημερώματα Κυριακής με την μηχανή σου να πάμε να γράψω και να με περιμένεις για κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι μπορούσα να κάνω ύστερα απο την ψυχολογία που είχα μετά απο το δικό μου ατύχημα με την μηχανή και τα συνεχή μου αναποδα συμβάντα.... εσύ ήδη πίστευες και ήξερες ότι και χωρίς καμιά προετοιμασία και μόνο με τις παραδώσεις 3 χρόνων πριν εγώ είχα την δυνατότητα όχι μόνο να το περάσω , πράγμα που έγινε και ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω....
Και όμως μετά , ήσουν αγχωμένος, επειδή δεν είχε μπει η κάρτα και δεν θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με την Μαρία... σου έλεγα συνεχώς ότι έχω και εγώ το κινητό μου, αλλά επέμενες , γιατί αν κάτι συνέβαινε θα σε ενημερώναν και θα έπερνες πίσω....
Ήταν και ο λόγος που καθυστερήσαμε να φύγουμε , που είχα αγχωθεί να πηγαίναμε μαζί με τους άλλους , αλλά σου είπα να μην τρέξεις γιατί δεν υπήρχε λόγος.... ξέραμε που θα τα βρούμε τα παιδιά.... και εκεί που πηγαίναμε χαλαρά, και κοίταζα μπροστά.... όλα θολά.... μια ευθεία μετά απο μια χαλρή δεξιά στροφή, εκεί στο 53,9χλμ Ε.Ο. Επιδαύρου Ναυπλίου βρέθηκε το αυτοκίνητο να μας διακόπτει την πορεία με κίνηση και κατεύθυνση προς τα εμάς.... ήταν ήδη πολύ αργά! φρέναρες απότομα, η άσφαλτος καλή μας σήκωσε τον πίσω τροχό στον αέρα.... και γλυστρώντας τον μπροστινό τροχό αριστερά συρθήκαμε αρχικά μαζί με την μηχανή και χτυπήσαμε απο δεξιά στο αμάξι....
Ήταν 7 μέτρα , δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα, κράνη φοράγαμε και μπουφάν... κανείς δεν θα περίμενε το τραγικότερο όλων... έχασα τις αισθήσεις μου.... ήμουν άμορφη μάζα απο πίσω σου, εγκλωβισμένος απο την βαλίτσα πίσω πιθανώς να συνέβαλα και στην ένταση του τραυματισμού σου στο τιμόνι.... μου παν ότι είσουν ανέπαφος... δεν σε είδα, δεν σε έχω ξαναδεί απο τότε... εσωτερική αιμοραγία στην σπλίνα και στο συκώτι είπαν... απο την σύγκρουση με το στριμένο τιμόνι... ήταν θέμα λεπτών... το ΕΚΑΒ ήρθε γρήγορα αλλά ήταν ήδη αργά...
η στεναχώρια όμως είναι δύναμη... Θυμάσαι?
το λίχνο του Αλλαδίνου που ακούγαμε , όταν η "ζινοβία" έκανε μόνη της χωρίς γκάζι κύκλους στην αμμουδιά του Σχοινιά.... μου μάθενες την "μαγεία" του συμπλέκτη τότε... είχαμε τραβήξει πολύ κουπί .... Αυτο θα το θυμάμαι και θα γελάω... ήσουν τόσο αφελής με αυτό το φουσκωτό βαρκάκι, πίστευες ότι μπορείς να γυρίσεις όλον το κόσμο με ένα κουπί....
Απόστολε, καλό ταξίδι, να μας βλέπεις , να μας προσέχεις , ξέρω ότι και εκεί που βρίσκεσαι σε έχουν αγαπήσει όλοι!
ευχομαι σε όλους να ζήσουν μια τέτοια επικοινωνία χωρίς πολλά λόγια.... ήταν θείος , λέγαμε ότι είμασταν ξαδέρφια λόγω μικρής διαφοράς.... όμως είμασταν παραπάνω απο ουσιαστικοί φίλοι!
Αυτή είναι η τελευταία μας φωτό....
θερμα συλληπητηρια
www.kawasaki-bikers.gr
Επειδή αξίζει να θυμόμαστε τέτοιους ανθρώπους όχι μόνο σήμερα αλλά κάθε στιγμή που καβαλάμε,
αξίζει να ζούμε...
Ετσι έγιναν λοιπόν τα πράγματα και βρήκα την ελάχιστη δύναμη που χρειαζόταν μέσα απο λιγμούς να γράψω αυτά τα λίγα, εγώ, που δεν σου είπα αντίο, εγώ, που δεν φύγαμε μαζί, εγώ που θα σε σκέφτομαι πάντα!
Σήμερα μετά απο έναν χρόνο,
ένας ξεχασμένος κώνος με λίγο θυμίαμα είναι για να θυμίζει την τραγωδία....
Και εμείς κοιτάζουμε ψηλά για να σε δούμε....
Θερμή παράκληση σε όποιους έχουν φωτό απο εκείνη την μέρα αν θέλουν να επικοίνωνήσουν μαζί μου και με κάποιον τρόπο να έρθουμε σε επαφή να τις πάρω....
Οι δικές μου είναι όλες εδώ...
Ήταν μια βόλτα που ξεκινήσαμε με την καλύτερη διάθεση και κατέληξε με το χειρότερο τρόπο... Μας κόπηκαν τα πόδια όλων...Κουράγιο και δύναμη
ΟΞΩ ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΙΕΝ!!!!
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
