μη μου καταρρίπτεις το μύθο...
περίμενα POI του τύπου:
Φραγκάδες: αρνάκι στη γάστρα
Δίλακκο: ζυγούρι κλέφτικο
Ελατοχώρι: προβατίνα κεμπάπ σε λαδόκολλα
Δολιανή: Γίδα βραστή κ.ο.κ
............................................................
Σημείωση: τιστεσεις οι Αθηναίοι ρε πστμ! παίζει τα στρατεύματα του Χίτλερ να φτάσαν σε 2 μέρες στην Αθήνα με τη μισή προετοιμασία.![]()
Εγώ θυμήθηκα ότι ο καθήκης ο πρόεδρος των ξενοδόχων της περιοχής στο Μονοδένδρι αν θυμάμαι καλά το δικό του ξενοδοχείο, μου "εφαγε" δύο πουκάμισα που "α ναι τα βρήκαμε στο δωμάτιο και θα σας τα στείλουμε". Αξιοπιστία.... Μετά από εξι μήνες τηλέφωνα κατάλαβα ότι απλά δεν.
Στις 7κ23 ήρθε ο Αντώνης λιγομίλητος αλλά χαμογελαστός (σ.σ. σίγουρα είχε τα ίδια αγχη με μένα - δεν μου είπε ποτέ τπτ). Ο Αντώνης σημειωτέων, έχει ένα χονΔα ντεβίλ…. Σε απλά ελληνικά, ένα τρανσάλπ 680 κ.εκ. με ενσωματωμένες βαλίτσες και άξονα…
Συμφωνήσαμε να μπει αυτός μπροστά στην εθνική για να έχουμε την ταχύτητα που τον βολεύει (σ.σ. 140) και χωρίς πολλά πολλά, φύγαμε….
Ανούσια η εθνική, πάμε στις στροφές του Δομοκού και, ωωωωωωωωωωωωωωωώ μον ντιέ….. Άλλο να σας το λέω άλλο να το βλέπετε…. Το ντεβίλ στα χέρια του Αντώνη έγινε ντέβιλ σκέτος…. Απίστευτος ρυθμός που δεν μπορούσα/φοβόμουν να ακολουθήσω, τρόμαζα που τον έβλεπα να μπαίνει με τις κλίσεις και τις γραμμές που έμπαινε (σ.σ. αργότερα μου είπε ότι έχει κάνει τα δύο πρώτα καλιφόρνια που τον βοήθησαν πάρα πολύ να εξελιχθεί), ένοιωθα ήδη ότι τον κρατούσα πίσω…. Στα στενά στροφιλίκια μπήκα εγώ μπροστά, είχα έναν ρυθμό, ο Αντώνης ήταν πιο πίσω, «με λυπάται» σκεφτόμουν (σ.σ. από ευγένεια ή όχι, μου είπε ότι είχε και αυτός το αίσθημα κάποιες φορές ότι με καθυστερούσε)….
Αυτό το οποίο προέκυψε από αυτή την πρώτη επαφή ήταν ότι και οι δύο μπορούσαμε να πιάσουμε έναν ίδιο/παρόμοιο ρυθμό, με ασφάλεια και το ακόμα πιο ωραίο ήταν ότι και οι δύο είχαμε το νου μας στον πίσω μας εφόσον ξεμακραίναμε…..
Στην Καρδίτσα βάλαμε βενζίνη…. Η βενζινού (με νυχάκι σούπερ όμως εεεε?), μου πεταξε το «εμείς οι γυναίκες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε» την ίδια στιγμή που σε ένα τραπεζάκι καθόντουσαν τεσσερις 50άρηδες να πίνουν τσίπουρα….
Πιάνουμε κουβέντα, τους ρωτάω για τα ζα μετά τα τούνελ που είχε πει ο τεό ο τζιτιπί, «εγώ άμα δω σκυλί» μου λεει ο ένας «κάτσε πέρα, φύγε, του φωνάζω και τον κοιτάω στα μάτια… μαζεύονται κατευθείαν». Εκανε και το χέρι του σαν τον κολοκοτρώνη στην παλιά βουλή, τα ακουγε ο Αντώνης, που να φανταστώ τι θα ακολουθούσε……
Φευγουμε, φτάνουμε στα Στουρναρέικα στάση για καφέ και ξεκούραση στα γρήγορα….
![]()
πουτσ@@@@@@@@@
Εκεί ο Αντώνης μίλησε με κάποιους φίλους που έχει από το 36ωρο με ΧΧ στο Αθαμάνιο, που μας πρότειναν άλλη διαδρομή αντί να τραβήξουμε προς Αρτα….
Τον βάζω μπροστά μιας και είχα λάβει ραβασάκι από τον τετζιτιπί για ζώα μετά τα τούνελ (μόνο βόδια ευτυχώς)… Πρέπει εδώ να πω ότι τα τούνελ είναι θεοσκότεινα, ειδικά με τα ηλιου που φορούσα, πήγαινα σχεδον στα τυφλά…. Αμα ήταν κανα βόδι μέσα (βόδια είναι μήπως καταλαβαίνουν τι κάνουν?) περιττό να πω ότι είχα σκοτωθεί….
Τραβάμε μέχρι Βουργαρέλι που ήταν στο πρόγραμμα και μετά αρχίζει η βόλτα στο άγνωστο…. Αντε και πάμε και Αθαμάνιο που είχαν προτείνει οι φίλοι του Αντώνη, υποψία βροχής, δε βάζουμε αδιάβροχα, και αρχίζουμε να βολτάρουμε στα Τζουμέρκα μεσα σε τρελή φύση, καλή άσφαλτο, και κάργα στροφιλίκι….
Βρήκαμε και ένα φράγμα το οποίο μη με ρωτάτε που πως τι - Ο μαναλίσης ίσως και να ξέρει
Εδιτ.... Φραγμα Μεσοχωρας
Αυτά που συγκράτησα ήταν ότι
Α. οι πινακίδες εκεί είναι για τον Μπέο, λίγες και χωρίς να βοηθάνε ιδιαίτερα….
Β. Τα Αγναντα όλο τα περιτριγυρίζαμε αλλά ποτέ δεν τα συναντήσαμε
Γ. Ο Αντώνης δεν πήρε χαμπάρι ολόκληρο μνημείο μετά τη στρατιωτική (σ.σ. μεταλλική) γεφυρα που περάσαμε που έγραφε «ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ» (σ.σ. ή μήπως δυτικά, προλαβα έτσι όπως πηγαίναμε λέτε?)
Δ. Η φύση ΓΑΜΕΙ… έτσι απλά, και οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί και στριφτεροί
Ε. το τζιπιες του Αντώνη είναι μαλακία![]()
Τελευταία τροποποίηση από spyrakos35; 21/08/2015 στις 22:48.
πουτσ@@@@@@@@@
πιο αργά και μετά το φαί (μην τα ξαναβάζω) βρεθήκαμε με τον ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ (σ.σ. ναι, με κεφαλαία
) εκεί που πίναμε το αφέψημά μας
απίστευτος τυπάκος, όλο ζωντάνια και χαβαλέ, δεν μας άφησε να πληρώσουμε τπτ, τόσο εγώ όσο και ο Αντώνης τον γουστάραμε τρελά....
ήπιαμε και ένα ποτάκι και πήγαμε για νανάκια.....
![]()
τα γκομενάκια στα γιάννενα ΔΕΝ παίζονται.....![]()
πουτσ@@@@@@@@@
Η δεύτερη μέρα ξέραμε ότι θα είναι δύσκολη…. Ο γούγλης για 295 χιλιόμετρα διαδρομής μας έβγαζε 8 ώρες οδήγηση, πράγμα που σημαίνει ότι θα μας έπαιρνε με τις στάσεις και τυχόν χασίματα κανα 10ωρο στανταράκι….
Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο και στόχος ήταν να φτάσουμε Καλαρίτες (Καλαρρύτες). Ελα όμως που αντί να ακολουθήσουμε τη διαδρομή του χάρτη ακολουθήσαμε το τζιπιές που έβγαζε άλλη διαδρομή προς Καλαρίτες και ψαχνόμασταν μετά…. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε καμμιά ώρα στο «ψάξε – ρώτα» μέχρι να αποφασίσουμε τελικά από πού θα πάμε… Εκεί με ζώσανε λίγο τα φίδια γιατί αν ήταν να τρώμε γκολ από τα αποδυτήρια θα φτάναμε Κονιτσα που ήταν ο προορισμός? Τελικά ακολουθήσαμε κάτι ταμπέλες που βρήκαμε και ξεκινήσαμε φουριόζοι….
Η διαδρομή, μαγευτική….. Απίθανο στροφιλίκι μέσα στα Τζουμέρκα στη φύση, να ανεβαίνεις και να στρίβεις ασταμάτητα….. Βέβαια σε κάποια σημεία ο δρόμος είχε σπασίματα, χώματα, λακούβες, πέτρες, κομμάτια μόνο χώμα με χοντρή πέτρα, γίναμε πιουρ αντβέντσουρ λέμε (με τα θηρία των 350 κιλών, ναι άντρες μου?)…..
Ας τα πουν όμως οι φωτό αυτά….
![]()
πουτσ@@@@@@@@@