Πριν περίπου 100 χρόνια ένα σημαντικό κομάτι της κοινωνίας μας απαίτησε ίση αντιμετώπιση με τους υπόλοιπους. Οι γυναίκες.Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
Δεν τους θέλω στην πυρά. Τους θέλω να σέβονται την κουλτούρα μου, όπως απαιτούν από μένα να σέβομαι την επιλογή τους.
Βγήκανε, διαδηλώσανε, διαπομπεύτικαν, ξυλοφορτώθηκαν, έκαναν απεργία πείνας και τελικά πέτυχαν το σήμερα πια αυτονόητο! Να ψηφίζουν. Και βέβαια τότε ανέτρεψαν αντιλήψεις αιώνων, και ανάγκασαν το αντρικό κομάτι της κοινωνίας να τους παραχωρήσει το χώρο που δικαιωματικά τους ανήκε. Να συν-χωρέσουν, όπως λες. Περί τίνους πρόκειται στην πραγματικότητα; Ούτε καταστρατήγηση των ελευθεριών των αντρών έφερε αυτή η αλλαγή, ούτε μετάφερε την καταπίεση στις πλάτες τους, ούτε τίποτα. Αυτό που έφερε ήταν η δυνατότητα να συναποφασίζουν. Και βέβαια μια αλλαγή στα βικτωριανά ήθη.
Λίγο πιό πρόσφατα, στην Αμερική μια άλλη, όχι τόσο μεγάλη μερίδα, οι μαύροι, έκαναν πάνω-κάτω τα ίδια, ζητώντας ίση μεταχείρηση. Ο λευκός αμερικάνος βέβαια αισθάνθηκε απειλούμενος και αντέδρασε μανιασμένα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχασε καμία από τις κατοχυρωμένες ελευθερίες του.
Σήμερα λοιπόν ένα άλλο κομάτι της κοινωνίας μας, το τρίτο φύλο, βρίσκεται σε παρόμοια φάση.
Και εμείς, ώς κυρίαρχοι αρσενικοί, πάλι, αισθανόμαστε απειλή. Αλλά
τι είναι αυτό που φοβόμαστε τόσο πολύ;
Αν πχ. πετύχουν κάποια στιγμή αυτό που ζητάνε (και για το οποίο γίνεται λόγος τελευταία), τη συνταγματική κατοχύρωση της συμβίωσης τους σε γάμο, με πιό τρόπο μου στερεί εμένα αυτό ελευθερίες; ή δικαιώματα; ή κοινωνικό χώρο;
Αν το έργο τους είναι αξιόλογο, σε τι ζημειώνομαι, αν το αναγνωρίσω;
Από τι θα κινδύνευα, αν είχαν κάποια εκπροσώπιση στη βουλή;
Εξηγήστε μου, ρε παιδιά, τι είναι αυτό που φοβόμαστε τόσο πολυ τέλος πάντων!!
please μην αναλωθούμε συζητώντας τι μπορουμε να πάθουμε αν πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, κάτι τέτοιο αποκλείεται να γίνει, λόγω αναλογιών