Στέλιος Βάσκος 1591,3 χλμ πάνω σε δύο ρόδες (το οδοιπορικό)

[Vagelis Gar]

Original Κοζάνης

[Vagelis Gar]

Πλησιάζοντας στη Θεσσαλονίκη ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και οι πρώτες δύσκολες βραδυνές ώρες βρισκόταν μπραστά μας.230χλμ

[Vagelis Gar]

.

[Vagelis Gar]

Δυστυχώς η πορεία μας στην Εγνατία (προς Σέρρες-Προμαχώνα) διακόπηκε μιας και κάποια σαϊνια τροχονόμοι, με τη δικαιολογία πως στην Εγνατία γινόταν έργα, μας οδήγησαν σε ένα τριτεύον οδικό δίκτυο στο οποίο δεν κυκλοφορούσε ψυχή,ο φωτισμός ήταν κάκιστος,οι ανηφόρες τουλάχιστον 7% και όλα αυτά μέσα σε πηχτό σκοτάδι.

Αργότερα μάθαμε πως μας πήγαν απο εκεί γιατί πέρναγε ο δρόμος μπροστά απο το σημείο που θα τους άλλαζαν στον επόμενο νομό (Σερρών) οι συνάδελφοί τους.
Όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο Στέλιος ήταν απο τα δυσκολότερα κομμάτια της διαδρομής.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο χρόνος που καταγραφόταν ήταν ακριβώς ο χρόνος που είχαν υπολογίσει στο πρόγραμμα με μια απόκλιση 1-2 λεπτών !!!!!!
Εκεί η παράκαμψη αυτή μας πήγε πίσω 2 περίπου ώρες.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να είμαι σίγουρος τι έγινε με τους συγκεκριμένους κυρίους αλλά θα ήθελα να τους πω πως εύχομαι ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου να μην χρειαστώ βοήθεια τέτοιων ανθρώπων.
Παρεπιπτόντως έργα δεν γινόταν στην Εγνατία (ή αν γινόταν δεν ήταν τέτοια που μια πομπή 6 αυτοκινήτων και 1 ποδηλάτου θα ενοχλούσε στις 11 το βράδυ)και αυτό το διαπιστώσαμε γιατί σε πολλά σημεία του καρόδρομου πηγαίναμε παράληλα στην Εγνατία και βλέπαμε τα οχήματα να κινούνται φυσιολογικά και στα δύο ρεύματα !!!

[Vagelis Gar]

Απίστευτη η βραδυνή πορεία του Στέλιου στη Βουλγαρία προς τη Σόφια.Για όσους έχουν ταξιδέψει σε αυτό το κομμάτι θα γνωρίζουν πόσο πέφτει η θερμοκρασία το βράδυ και πόσο η υγρασία τρυπάει το κόκκαλό σου.

Για πρώτη φορά είδαμε το Στέλιο να σκύβει το κεφάλι και να ελλατώνει τον ρυθμό του (μέχρι τον Προμαχώνα η ταχύτητα του ήταν 19-23χλμ/ω και εκεί έπεσε στα 14-15χλμ/ω).
Ξημερώματα πλέον και πολλά χιλιόμετρα απο τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα ξεκινάει δυνατή βροχή και αναγκάζει τον γυμναστή να δώσει πιό χοντρές φόρμες και αδιάβροχα.

Η κίνηση αυξημένη,ο δρόμος βρεγμένος,νύχτα και τα αλάρμ και οι φάροι των συνοδευτικών οχημάτων να αντανακλούν το φως τους σε οτιδήποτε βρεγμένο και να δηλώνουν πως κάποια ψυχή γεμάτη δύναμη και πάθος είναι εκεί και συνεχίζει να βρίσκεται πάνω σε 2 ρόδες.Πλησιάζαμε στη Σόφια.......

[Vagelis Gar]

.

[Vagelis Gar]

Είσοδος στη Σόφια με καθυστέρηση περίπου 3,5 ωρών

[Vagelis Gar]

8.00 πρωϊ και μπαίνει στην Σόφια

[Vagelis Gar]

Παίρνοντας τον Α1 προς Φιλλιπούπολη η κίνηση ήταν πολύ μεγάλη και η αγωνία όλων μας ήταν μήπως η πομπή κολλήσει σε κάποιο σημείο και μέινει ο Στέλιος μόνος του.
Γρήγορα όμως αυτή η αγωνία μας έγινε ευχάριστη έκπληξη.

Ο λόγος?Ένα περιπολικό Audi TT Cabrio το οποίο απο τη στιγμή που ανέλαβε την αποστολή έκανε τα πάντα ώστε οι προπορευόμενοι αλλά και οι επερχόμενοι οδηγοί να μην ενοχλήσουν στο παραμικρό τον Στέλιο αλλά και την αποστολή γενικότερα.Με μια κίνηση του χεριού του σταμάταγαν τα πάντα.Απίστευτος ο τύπος και πραγματικά θα θέλαμε και να τον συγχαρούμε για όλα όσα προσέφερε στην αποστολή.

Ήδη ετοιμάζεται DVD με πλάνα απο την διαδρομή μας στην πολη και τον περιφερειακό το οποίο θα αποσταλεί στην Ελληνική πρεσβεία στη Σόφια ώστε να προβούν σε κάποιο ευχαριστήριο στους αντίστοιχους φορείς της Βουλγαρίας.

[Vagelis Gar]

Για να καταλάβετε τι εννοώ

[Vagelis Gar]

Μπράβο ρε φίλος

[Vagelis Gar]

Κάποιους η κούραση τους είχε καταβάλει και με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να ξεκλέψουν έστω και 10-15 λεπτά ύπνο.Όχι όμως τον Στέλιο που ήδη συμπλήρωνε 1,5 ημέρα πάνω στο ποδήλατό του,είχε αφήσει πίσω τη Σόφια και όδευε προς Φιλλιπούπολη.

[Vagelis Gar]

Ξημερώματα Σαββάτου, βουλγαρικό τελωνείο… ένα μικρό κτίριο και δυο ευγενέστατοι τελωνιακοί. Σε 5 λεπτά είχαμε «καθαρίσει». Μας πρόσφεραν και καφέ, βλέποντας τα… χάλια μας. Ήρθε και μια Βουλγάρα υπάλληλος η οποία ήξερε Τούρκικα για να μας βοηθήσει. Μας σκλάβωσαν οι Βούλγαροι.

Πλησιάζουμε στα μεγάλα κτίρια του Τουρκικού τελωνείου. Δέκα μέλη από την αποστολή μας, μια μεταφράστρια και 8 Τούρκοι υπάλληλοι που λένε ότι δεν ξέρουν αγγλικά. Άντε να βγάλεις άκρη. Μετά από αρκετή ώρα ξεμπλέξαμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.

Φτάνει μετά από κάμποση ώρα και ο Στέλιος και μπαίνει με φόρα στο τελωνείο. Και τότε… άρχισαν τα προβλήματα με τα αυτοκίνητα!!! Πράσινες κάρτες και… πράσινα άλογα. Στην παρέα των Τούρκων υπάλληλων μπαίνει και ένας ο οποίος ξέρει λίγα αγγλικά και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Που να βγάλεις όμως…

Να που σκάει το πρόβλημα… Τα παιδιά της ΑΕΚ πληρώνουν 50 ευρώ για να μπουν στο τουρκικό έδαφος. Και πάλι όμως.. πρέπει να περιμένουν εμάς για να μας συνοδέψει όλους ένα περιπολικό. Και περιμένουμε… και περιμένουμε. Μιλάμε στα αγγλικά και μας απαντούν με νοήματα ότι «εδώ είναι Τουρκία».

Η σειρήνα του περιπολικού μας καλεί… «Άντε επιτέλους» λέμε και ξεκινάμε. Περνά ο Στέλιος, ακολουθούν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα και στο τέλος εμείς. Δίνουμε χαρτιά και… μια υπάλληλος με ένα χαζό χαμόγελο μας λέει ότι δε μπορούμε να περάσουμε. Τρελαινόμαστε, η αποστολή είναι μπροστά έτοιμη να ξεκινήσει αλλά εμείς είμαστε κολλημένοι. «Τι έγινε;» ρωτά ο ήρωας μας… «ένα προβληματάκι με τα χαρτιά, θα το λύσουμε» του λέμε για να μην τον τρομάξουμε.

Οι Τουρκοι… έμαθαν αγγλικά με interligua
«Υοu must go back to Bulgaria, move the car»… Ορίστε;;; Ο Τουρκος αστυνομικός ξέρει τελικά αγγλικά;;; Διπλό το σοκ!!! Από τη μία η ανόητη δικαιολογία για να μην περάσουμε και από την άλλη η αγγλομάθεια του υπαλλήλου. Το περιπολικό ουρλιάζει, οι τελωνιακοί διώχνουν την αποστολή και μένει το σημαιοστολισμένο λεωφορείο της ΔΕΚΑ (2 τεράστιες Ελληνικες σημαίες στο πλάϊ και η Τούρκικη που έπρεπε να είναι στην οροφή μαζί με την Βουλγάρικη δεν υπήρχε γιατί είχε σπάσει η κεραία απο την οποία κρατιόταν ) εγκλωβισμένο.

Πίσω στο τελωνείο για να ακυρώσουμε τα χαρτιά μας και να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία.Τα σοκ απανωτά μίας και πλέον η όλη ιστορία μου έφερε στο μυαλό μια ταινία....πως τη λένε...πως τλένε......Ο υπάλληλος παίζοντας παζιέντζα με άφησε να περιμένω αρκετή ώρα και έπειτα σε άπταιστα!!!!!Αγγλικά με ρώτησε ποιό είναι το προβλημά μου.Πάμε πάλι απο την αρχή και μετά απο μισή ώρα παίρνω στα χέρια τα ακυρωτικά χαρτάκια και βγαίνω απο το περιβόητο Β3 κτίριο... Μας φεύγουν κάτι βαριές βρισιές και ξεκινάμε για να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία. Ο επόμενος Τούρκος αστυνομικός… μαθαίνει και αυτός αγγλικά. «This way please»… και ακούει και αυτός μια ελληνική ευχούλα.

Είχαμε ένα φόβο τι να πούμε στους Βούλγαρους… μήπως και δε μας πιστέψουν και μείνουμε εγκλωβισμένοι. Οι Βούλγαροι βάζουν τα γέλια… και μας ανοίγουν το δρόμο. Ειδοποιούν και το επόμενο τελωνείο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για να μην έχουμε προβλήματα. Και όντως δεν είχαμε

[Vagelis Gar]

Περίπου 70 χιλιόμετρα παραπάνω με τον γιατρό να έχει αγωνία για την κατάσταση που βρίσκεται ο Στέλιος μιας και δεν μπορέσαμε να τον ακολουθήσουμε μέσα στην Τουρκία.

Στον κόφτη το λεωφορείο και μετά απο 4 περίπου ώρες η αποστολή ξανασμίγει κάπου κοντά στην Ορεστιάδα.Πλάγιασμα δίπλα στον Στέλιο ώστε να δει τον γιατρό και να ηρεμήσει.Οι απαραίτητες εξετάσεις,δύο λόγια για να αναπτερώσουμε το ηθικό του και συνεχίζουμε το μακρύ ταξίδι.

Στο Σουφλί κάποιοι ΕΠΟΠ χαιρέτησαν και δώσαν δύναμη στον Στέλιο.Να ΄στε καλά παιδιά.Καλό κουράγιο και σε εσάς.

Οι της Original συνέχιζαν απτόητοι το έργο τους.

[Vagelis Gar]

Ξημέρωμα Σαββάτου και παρόλα τα προβλήματα και την ταλαιπωρία ολόκληρης της αποστολής βλέπαμε το Στέλιο πλέον με μια απίστευτη ενέργεια να καταπίνει τα χιλιόμετρα με ταχύτητες που ήταν αφύσικες (25-30χλμ/ω).

Είχαμε πλέον πατήσει για τα καλά στην Ελλάδα και προφανώς αυτή η σκέψη έδωσε άλλο αέρα σε ολόκληρη την αποστολή.