Ταξίδι σε δυο ρόδες (Μέρος 1ο)

[Vagelis Gar]

"Αυτό το ταξίδι είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα κατά τη διάρκειά του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια υπόσχεση πως οι δρόμοι μας θα ανταμώσουν ξανά σύντομα..."

"Ово путовање је посвећена свим оним дивним људима које сам срео током тог периода. Велико хвала и обећа да ће наши путеви се поново не сретнемо ускоро ..."

Για ακόμη μια φορά λοιπόν στον δρόμο...
Εκεί, πιστός στο ραντεβού που έχω δώσει με τον εαυτό μου πως ότι και να γίνει δεν πρόκειται ποτέ να φυλακίσω την ψυχή μου σε όρια και δεσμά που προσπαθεί να μου επιβάλει ο μικρόκοσμος της καθημερινότητάς μου.
Ελεύθερος και αυτή τη φορά από όλα και από όλους, ήμουν έτοιμος να γυρίσω τη μίζα της μοτοσυκλέτας μου και να αφήσω να περάσουν μπροστά από την ζελατίνα του κράνους μου όλα αυτά τα οποία όταν κλείνω τα μάτια μου, ονειρεύομαι και γαληνεύει το μυαλό και η ψυχή μου...
Τα δεδομένα αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικά. Το ταξίδι είχε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό και έπρεπε να γίνει κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι της οργανωτικής επιτροπής του εγχειρήματος "Στέλιος Βάσκος Τρίκαλα - Μόναχο - Τρίκαλα" μου πρότειναν να χαρτογραφήσω την διαδρομή μέχρι το Μόναχο για λογαριασμό του ποδηλάτη Στέλιου Βάσκου. Η διαδρομή προκαθορισμένη (θα έπρεπε η αποστολή των 3 αυτοκινούμενων των 2 επιβατικών και της μιας μοτοσυκλέτας να κινηθεί αποκλειστικά από επαρχιακό οδικό δίκτυο μετά από υποδείξεις των κατά τόπους πρεσβειών), οι στάσεις πάρα πολλές (για να κρατηθούν σημειώσεις σχετικά με νοσοκομεία, βενζινάδικα, αγορές τροφίμων, φαρμακείων κτλ), οι ημέρες συγκεκριμένες και γενικά το ταξίδι μας θα στηριζόταν σε καθορισμένο πλάνο.
Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε σιγά-σιγά και αυτό το οδοιπορικό ξεκινώντας από κάποιες γενικές πληροφορίες...
2 φίλοι (Γιάννης, Βαγγέλης)
2 μοτοσυκλέτες (Suzuki Vstrom, Honda Africa Twin)
8 ημέρες
6 χώρες (Σκόπια, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία, Γερμανία)
4000 χιλιόμετρα
Διαδρομή από επαρχιακό δίκτυο και επιστροφή από αυτοκινητόδρομους


Το σημείο συνάντησης με τον Γιάννη είχε καθοριστεί για λίγο μετά την έξοδο από την Ε.Ο Αθηνών-Θεσσαλονίκης προς τους Ευζώνους. Έχοντας ετοιμάσει τα πράγματά μου μόλις το προηγούμενο βράδυ (ομολογώ πως η οργάνωση δεν είναι το ατού μου) κούμπωσα τις πλαϊνές βαλίτσες (αυτό θα ήταν και ένα δυνατό τεστ των βαλιτσών που είχαμε κατασκευάσει με τον Φώτη), το tag-bag και λίγο μετά τις 6 το πρωί ήμουν στον δρόμο για να διανύσω τα πρώτα 180 χιλιόμετρα.


Στα πρώτα 10 χιλιόμετρα και πριν καλά καλά αρχίσει να κυλάει το λάδι στην καρδιά της γριάς μου, στάση για ένα πρωινό τσιγάρο.
Δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά τα πρώτα χιλιόμετρα από το κάθε οδοιπορικό μου, μοιάζουν (και είναι) τόσο τέλεια...τόσο μοναδικά.
Μικρές στιγμές που "καρφώνονται" στο μυαλό και με συντροφεύουν μια ζωή. Και ξέρετε...δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τις ανακαλέσεις. Κάποιες φορές ξεπηδούν ακάλεστες λες και θέλει ο ίδιος σου ο ευατός να σε κάνει να ξαναταξιδέψεις, να σε κάνει να θυμηθείς, να σε κάνει να ξεχάσεις...

60 χιλιόμετρα μέχρι την Λάρισα και πριν μπω στην πόλη από το απέναντι ρεύμα σινιάλο με τα φώτα από δύο μοτοσυκλέτες. Πρώτη σκέψη, "κίνδυνος-πρόσεχε". Πλησιάζοντας κοντά παρατηρώ πως η μια μοτοσυκλέτα μοιάζει με αυτή του φίλου μου Θάνου. Στάση λίγα μέτρα πιο κάτω και πριν προλάβω να κατέβω ο Θάνος με έναν φίλο του είχε ήδη γυρίσει και βρισκόταν πίσω μου.

Έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στην τύχη και θεωρώ πως όλα γίνονται για κάποιον σκοπό. Αφού χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά μου είπαν πως το σχέδιό τους ήταν να πατήσουν σε κάποιους δρόμους της Πίνδου (φωτογραφίες ακόμα δεν είδα Θάνο). Τσιγάρο ξανά, 1-2 φωτογραφίες και έχοντας πλέον αργήσει για το ραντεβού μου με τον Γιάννη συνέχισα σε σχετικά γρήγορους ρυθμούς,


περνώντας μέσα από την κοιλάδα των Τεμπών την οποία όσες φορές και αν περάσω θα σταματήσω να πάρω 1-2 πλάνα με την φωτογραφική μου...

[Vagelis Gar]

Ατελείωτα χιλιόμετρα ευθειών μέχρι να συναντήσω την πινακίδα "Εύζωνοι".
Λίγο με απασχολούσε εκείνη την στιγμή ο δρόμος μέχρι τα σύνορα ξέροντας πως αμέσως μετά θα πατούσαμε σε δρόμους που δεν είχα ξαναπάει και από μόνο του αυτό αποτελούσε μια καλή τονωτική ένεση, που σε συνδιασμό με την πρωινή αύρα και την μειωμένη κίνηση στην Ε.Ο Αθηνών-Θεσσ/κης έφερνε στο πρόσωπό μου εκείνο το γνωστό χαμόγελο που νιώθουμε όλοι μας όταν ξεκινάμε κάποιο ταξίδι.

"Άγγλος" στο ραντεβού μου, (μισή και κάτι ώρα καθυστέρηση ), έφτασα στο ραντεβού μου με τον Γιάννη ο οποίος από ευγένεια μου είπε πως μόλις είχε φτάσει κι αυτός. (καλό παιδί αλλά ξαπλώνει όπου βρει. Θα δείτε παρακάτω)


Ο συνοδοιπόρος μου


Χαμόγελα ευτυχίας και από τους δύο,
φιλοφρονήσεις τύπου "τι ωραίο που είναι το VStrom σου Γιάννη", "τι όμορφα τα αυτοκόλλητα του Africa Βαγγέλη"
και άλλα συναφή κομπλιμαν μεταξύ δυο ανθρώπων που λατρεύουν την Ιαπωνική κουλτούρα (είμαστε και αξιόπιστοι μην ξεχνιόμαστε ) και ξεκινάμε να ανηφορίζουμε με σκοπό να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας όπου βρούμε. Τελικά μάλλον η επιθυμία μας να φτάσουμε στα σύνορα αποδείχθηκε πιο δυνατή και έτσι την φραπεδιά μας την ήπιαμε στα σύνορα παρέα με τι άλλο, τις πιστές μας...

[Vagelis Gar]

"Τα χρήματα και ο βήχας δεν κρύβονται" λένε.
Βήχα καλοκαιριάτικα δεν είχαμε,
χρήματα...(εδώ γελάμε)...δεν έχουμε (οι χρόνοι των ρημάτων δεν είναι τυχαίοι χαχαχα)
αλλά από ευτυχία άλλο τίποτα !!!!
Άρα παραφράζω την παροιμία και προσθέτω ότι ούτε η ευτυχία κρύβεται.


Χάρτης Διαδρομής

Τηλεφωνήματα σε οικογένεια και φίλους για να μοιραστούμε την χαρά μας (όταν μοιράζεσαι τη χαρά γίνεται διπλή, όταν μοιράζεσαι τον πόνο γίνεται μισός) με την Σκοπιανή εταιρεία τηλεπικοινωνιών να προσπαθεί με μηνύματά της να μας πείσει να επισκευτούμε τη "χώρα του Αλεξάνδρου", να περπατήσουμε στους δρόμους του κρασιού "wine routes" και άλλα τέτοια ευτράπελα μηνύματα επιθετικής επικοινωνιακής πολιτικής του γειτονικού μας κράτους.

Έλεγχος στα σύνορα (ταυτότητα για τον Γιάννη και διαβατήριο για εμένα) και γέμισμα των ρεζερβουάρ μας με Σκοπιανής (καλής ποιότητας) βενζίνης.

Περίπου 15-20 χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο και έξοδος δεξιά για Valadovo (όπως είπα και πιο πριν η διαδρομή μέχρι Μόναχο έπρεπε να γίνει αποκλειστικά από επαρχιακό οδικό δίκτυο).

Τίποτα ενδιαφέρον η διαδρομή μέχρι αυτή την μικρή κομώπολη των Σκοπίων και φτάνοντας από περιέργεια μπήκαμε στο κέντρο της και ανεβήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο με κόσμο στα καφέ να μας κοιτάζουν περίεργα.
Επιστροφή ξανά στον δρόμο, πέρασμα από Kosturino και στάση για τσιγάρο λίγο πριν τη Strumica.

[Vagelis Gar]

Οι επαρχιακοί δρόμοι στα Σκόπια δεν είναι κακής κατασκευής εκτός κάποιων σημείων (μικρών ευτυχώς) όπου δεν υπάρχει ασφαλτόστρωση αλλά οι δρόμοι είναι πλακόστρωτοι (όπως μπαίνοντας στη Σόφια-Βουλγαρία). Η οδηγική συμπεριφορά των οδηγών στα Σκόπια είναι ίσως η πιο άθλια που έχω συναντήσει. Δεν σε υπολογίζουν, δεν βγάζουν φλας, μπαίνουν από παράδρομους χωρίς να προσέχουν, οι προσπεράσεις γίνονται σε "τυφλά" σημεία και γενικά χρειάζεται μεγάλη προσοχή αν σκοπεύετε να κινηθείτε σε αυτό το δίκτυο.

Στάση κοντά στο Shtip για αναπλήρωση υγρών




...και πορεία προς Sveti Nikole και μετά προς Kummanovo.
Είσοδος ξανά στον αυτοκινητόδρομο για 10 περίπου χιλιόμετρα πέρασμα από το συνοριακό φυλάκιο (κοντά στο Tabanovce) και είσοδος στη Σερβία (αγαπημένη χώρα, αγαπημένοι άνθρωποι και φίλοι).

[Vagelis Gar]

Μπαίνοντας στη Σερβία,

νιώσαμε ένα αίσθημα πως πατάμε σε φιλόξενα μέρη μιας και είχαμε ακούσει από πολλούς το πόσο φιλόξενος λαός είναι οι Σέρβοι (ιδιαίτερα απέναντι στους Έλληνες, κάτι που δεν αργήσαμε να το διαπιστώσουμε και εμείς και μάλιστα σε μεγάλες δόσεις).

Λίγα χιλιόμετρα στον υπο κατασκευή αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στη Vranje και έξοδος προς Presevo. Περιοχή δίπλα στο Κόσσοβο και μπορείς να διαπιστώσεις εύκολα το μουσουλμανικό στοιχείο.
Εντύπωση κάνει πως γενικά η νότια περιοχή της Σερβίας μοιάζει εντελώς παρατημένη στη μοίρα της.Δυνάμεις του ΝΑΤΟ επίσης δήλωναν την παρουσία τους με περιπολίες στα μικρά αυτά χωριά. Χρειάστηκε στο Presevo να ρωτήσουμε για τον δρόμο που θα μας οδηγούσε πιο βόρεια χωρίς να μπούμε από αυτοκινητόδρομο και οι άνθρωποι ήταν πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Οι στάσεις επιβεβλημένες σε μέρη που δεν εντυπωσιάζουν αλλά σου δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση. Όμορφα με τον δικό τους τρόπο, απλοϊκά που σε πάνε αρκετά χρόνια πίσω.

[Vagelis Gar]

Η συνέχεια της διαδρομής μέσα από μικρά χωριά, στενούς και όχι καλής κατασκευής δρόμους και άφιξη στη Vranje.


Μεχρί εδώ όλα καλά,
τα προβλήματα θα αρχίζαν από εδώ και πέρα και για περίπου 25 χιλιόμετρα. Ο λόγος ήταν ότι θα έπρεπε να μπούμε σε έναν χωματόδρομο ο οποίος περνάει ακριβώς δίπλα από την Εθνική οδό. Για όσους έχουν πατήσει σε αυτό τον δρόμο που περνάει μέσα από το φαράγγι (μέχρι το Leskovac) θα έχουν παρατηρήσει ίσως τον χωματόδρομο που είναι κολλητά και που περνάει δίπλα στο ποτάμι.

"Ρε Βαγγέλη", μου λέει ο Γιάννης
"Είναι δυνατόν να περάσει ο ποδηλάτης με ποδήλατο κούρσας από αυτό το κομμάτι?"
"Τι να σου πω", του απαντώ
"Εμείς θα κάνουμε αυτό που μου είπαν και ας αποφασίσει η οργανωτική επιτροπή από το που θα περάσει".

Μπαίνουμε λοιπόν στον χωματόδρομο ο οποίος σε σημεία είχε τεράστιες λακούβες με νερά από τα οποία έπρεπε να περάσουμε από μέσα.

[Vagelis Gar]

Πολλές οι διασταυρώσεις προς μικρά χωριουδάκια και συνέχεια στάσεις για να ρωτάμε ανθρώπους που συναντούσαμε. Όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν και αν ακόμα δεν γνώριζαν λέξη Αγγλικά καταφέρναν να μας δώσουν να καταλάβουμε.
Κάποια στιγμή σε μια από τις διασταυρώσεις σταματάμε 2 κοπέλες να ρωτήσουμε και με τα σπαστά Αγγλικά της μίας, αφού μας λέει από που θα πάμε μας ζητάει να μας φωτογραφίσει (προφανώς η ομορφάδα του Γιάννη έχει πέραση ΚΑΙ στη Σερβία ).

Με τα πολλά και αφού είχε αρχίσει να νυχτώνει φτάνουμε σε κάποιο χωριό που λέγεται Grdelica.
Εκεί και στην δεξιά πλευρά του δρόμου στο κέντρο του χωριού βλέπουμε δεξιά παρκαρισμένα μια Africa και ένα BMW. Απέναντι ακριβώς μικρό καφέ με μια παρέα να κάθεται απ' έξω. Ρίχνει ο Γιάννης την ιδέα για καφέ και εννοείται πως μετά την ταλαιπωρία του χωματόδρομου η ιδέα του καφέ και του κρύου νερού έμοιαζε ιδανική.




Κατεβαίνουμε, καθόμαστε σε ένα τραπέζι και πριν παραγγείλουμε έρχεται ο σερβιτόρος (Kinezo, το παρατσούκλι του, φανατικός Partizan Βελιγραδίου και Γαύρος μέχρι κόκκαλο !!!) και μας λέει πως η παρέα δίπλα μας προσκαλεί να καθίσουμε στο τραπέζι τους. Δεχόμαστε με χαρά και γνωρίζουμε τον Nenad (Africa και ιδιοκτήτης αλευροβοιμηχανίας), τον Janko (ΒΜW και δικαστής) και κάποιο τρίτο παιδί που μου διαφεύγει το όνομά του.

[Vagelis Gar]

Κανένας από τους τρεις δεν γνώριζε Αγγλικά και τον ρόλο του μεταφραστή είχε ο ιδιοκτήτης του καφέ. Αφού τα "είπαμε" για περίπου μια ώρα μας ρωτάνε για την διανυκτέρευσή μας. Με το σκοτάδι να έχει πέσει για τα καλά το αρχικό μας πλάνο για διανυκτέρευση στο Nis εγκαταλείφθηκε τους λέμε πως δεν έχουμε κάποιο πλάνο.
"Ελάτε μαζί μας μέχρι το Leskovac" μας λένε,
"Να φάμε κάτι και να σας βρούμε κάποιο ξενοδοχείο να διανυκερεύσετε."
Ζητάμε λογαριασμό, δεν μας αφήνουν να πληρώσουμε και λίγο πριν ανέβουμε στις μοτοσυκλέτες μας ο Nenad αγόρασε από ένα παρακείμενο μαγαζί ένα είδος Σέρβικης ρακί.

Στο δρόμο για το Leskovac, οι δύο νέοι Σέρβοι φίλοι μας στρίβουν ξαφνικά δεξιά και βγαίνουν από τον κύριο δρόμο και μπαίνουν σε έναν δρόμο ο οποίος μας οδηγούσε σε κάποια απομακρυσμένα χωριά. Ελάχιστος ο φωτισμός, λακούβες, λάσπες και να συνεχίζουμε να απομακρυνόμαστε από τον προορισμό μας. Με ζώσαν τα φίδια (κάτι που συνέβη και στον Γιάννη απ' ότι μου είπε αργότερα). Στιγμιαία μου πέρασε η ιδέα να κάνω αναστροφή και να γυρίσουμε πίσω αλλά κάτι μου έλεγε πως έπρεπε να συνεχίσω.
Μετά από περίπου μισή ώρα μπαίνουμε σε μια αυλή όπου απ' ότι μάθαμε αργότερα ήταν το σπίτι του Nenad, το οποίο ήταν δίπλα από την επιχείρησή του . Πήγαμε από το σπίτι του για να αφήσει το Africa και να πάρει το αυτοκίνητο. Μην μπορώντας να συνενοηθούμε δεν μπορούσαμε να ρωτήσουμε που πάμε και να μας δώσουν να καταλάβουμε . Βαθύς αναστεναγμός και για τους δυο μας και πορεία πλέον προς το Leskovac .

Φτάνοντας στην πόλη σταματούν σε ένα εστιατόριο (αρκετά πολυτελείας για τα Σέρβικα δεδομένα) και οι σερβιτόροι με μετάννοιες μας υποδέχονται και μας πηγαίνουν στο τραπέζι μας στον πάνω όροφο του εστιατορίου. Όλα καλά μέχρι εδώ έλα όμως που δεν θα μπορούσαμε να συνενενοηθούμε μιας και ο Nenad γνώριζε 5 λέξεις όλες κι όλες Αγγλικά και ο Γιάννης άλλες 5 Σέρβικα.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι το δείπνο μας κράτησε πάνω από 2 ώρες !!!!! Με πολύ προσπάθεια από όλους μας και με μια μικρή βοήθεια από τον σερβιτόρο η βραδυά κύλησε μια χαρα .
Pleskovac (αν το λέω σωστά το τεράστιο μπιφτέκι), σαλάτες, επιδόρπια, ρακές, μπύρες και την ώρα του λογαριασμού (παρόλη την προσπάθεια που καταβάλαμε) πάλι όλα κερασμένα.

Janko


Nenad


(πως το λένε αυτό με τις μπανάνες, το παγωτό και την σαντιγί δεν ξέρω αλλά μου άρεσε πολύ )

[Vagelis Gar]

Φεύγοντας μας καληνύχτισε ο Nenad και ο Janko ανέλαβε να μας βρει ξενοδοχείο για να περάσουμε την νύχτα. 1 και κάτι μετά τα μεσάνυχτα και μπαίναμε στο ωραίο μας δωμάτιο (50 ευρώ με πρωινό).

[Vagelis Gar]

Έχοντας διανύσει την προηγούμενη ημέρα σχεδόν 600 χιλιόμετρα χρειαζόμασταν κάποιες ώρες ξεκούρασης παραπάνω και έτσι το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε στις 9 για να πάρουμε το πρωϊνό μας, και να πιούμε τον καφέ μας παρέα με τον Janko. Πάλι με την βοήθεια του ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου έγινε η συννενόηση με τον φίλο μας και δώσαμε υπόσχεση πως στην επιστροφή μας θα ξαναπερνάγαμε από το Leskovac για να πιούμε έναν καφέ. Έτοιμοι λοιπόν για τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το Βελιγράδι με τον Janko να μας βγάζει από την πόλη και να μας αποχαιρετά.


Ξανά από το επαρχιακό δίκτυο και όσο ανεβαίναμε το σκηνικό άλλαζε. Πιο περιποιημένα κτίρια, πιο καλή ασφαλτόστρωση και γενικά όμορφα τοπία. Τα μείον ήταν η κίνηση στον δρόμο από λογής οχημάτων και το πέρασμα από πάμπολα χωριά (αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό ).

[Vagelis Gar]

Πολλά τα χιλιόμετρα μέχρι το Βελιγράδι και έτσι οι συχνές στάσεις ήταν επιβεβλημένες. Έτσι το Paracin ήταν μια καλή επιλογή για καφέ. Ήσυχη πόλη, ο δρόμος μας πέρναγε ακριβώς από το κέντρο της, καφέ στην άκρη του δρόμου που θυμίζουν Ελλάδα (όπως και πολλά άλλα στη Σερβία), οπότε στάση και παραγγελία φραπέ !!! (όχι αυτό που έχουμε συνηθίσει, ούτε καν πλησίαζε αλλά χαλάλι).


Συζητώντας το υποτυπώδες μας πλάνο και πριν προλάβουν να έρθουν τα καφεδάκια μας περνά δίπλα μας ένας τύπος σπρόχνωντας ένα παιδικό καροτσάκι. Προχωρά λίγα μέτρα μπροστά βλέπει τις μοτοσυκλέτες μας και ξαναγυρίζει πίσω. Έρχεται προς το μέρος μας και μας ρωτάει αν είναι δικές μας οι μοτοσυκλέτες, αν είμαστε Έλληνες και τελικά μας ζήτησε ευγενικά αν μπορεί να καθίσει μαζί μας για καφέ.

Ο Alex με την μπουμπού του.


Δεν του το αρνηθήκαμε και μετά από λίγη συζήτηση μάθαμε πως ο Alex είναι ιδιοκτήτης μιας Honda nc700x και επιχειρηματίας. Πολύ καλά τα Αγγλικά του (καλύτερα από τα δικά μας) και έτσι μπορέσαμε να ρωτήσουμε ότι μας ενδιέφερε για την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, φθηνό μέρος διανυκτέρευσης στο Βελιγράδι και άλλα πολλά. Λίγο πριν ζητήσουμε τον λογαριασμό μας ρωτάει αν έχουμε χρόνο να πάμε να επισκευτούμε κάποιους φίλους του και ότι μας έχει μια έκπληξη. Δεν του το αρνηθήκαμε, πληρώνει τους καφέδες (ξανά κέρασμα), αφήνει την κορούλα του στο σπίτι και γυρίζει με την μοτοσυκλέτα του για να μας οδηγήσει εκεί που μας είχε πει.

[Vagelis Gar]

Μετά από 5 λεπτά οδήγησης φτάνουμε σε ένα μέρος και έρχεται η πρώτη έκπληξη. Έξω από ένα πολύ μικρό γκαράζ μια κατακόκκινη Moto Guzzi. Αν και ηλικιωμένη (νομίζω μοντέλο του '67) ήταν ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ.




Από το εσωτερικό του γκαράζ βγαίνουνε τρία παιδιά και αφού γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις ο Alex μας εξηγεί πως το ένα από τα παιδιά παίρνει τα συγκεκριμένα μηχανάκια από τον Σέρβικο στρατό και κάνει ολική ανακατασκευή και τα πουλάει.

[Vagelis Gar]

Μπαίνουμε μέσα και μας κάνουν μια μικρή ξενάγηση.
Αυτά τα κομμάτια μετάλλου γίνονται σαν τη μηχανή που είδαμε έξω???? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Το παλικάρι πραγματικός καλλιτέχνης....

[Vagelis Gar]

(αν κάποιον ενδιαφέρει μια τέτοια αγορά μπορώ να τον φέρω σε επαφή με το παλικάρι που τις κατασκευάζει. Αν θυμάμαι καλά η τιμή της είναι 5000 με 6000 ευρώ. Μιλάμε παιδιά για αριστούργημα στην κάθε του λεπτομέρεια.)

Αναμνηστική φωτογραφία με τα παιδιά και αφού αποχαιρετιστήκαμε αναχωρήσαμε δίνοντας και στον Alex υπόσχεση πως στον γυρισμό θα ξαναβρεθούμε για έναν καφέ (πληρωμένο από εμάς αυτή τη φορά).

[Vagelis Gar]

Πολύ η ζέστη, πολλά και κουραστικά τα χιλιόμετρα αλλά το γεγονός ότι δεν είχαμε ακολουθήσει την πεπατημένη (από τον βαρετό αυτοκινητόδρομο) μας έκανε να θέλουμε να δούμε κι άλλα από την Σέρβικη επαρχία. Μεσημέρι πια και στάση στην άκρη του δρόμου μέσα σε κάποιο από τα χωριά που περνάγαμε. Κάποιος δεν ένταξε να αντισταθεί στον πειρασμό της σκιάς που τον καλούσε ως άλλη σειρήνα να γευθεί τα κάλη της και ενέδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη .