Ας γράψω κι εγώ τη ''ρομαντική'' μου άποψη ως κάτοχος δικύκλων 28 χρόνια πλέον και αν βάλεις και τα 2 παράνομα από τα 14 μέχρι τα 16 που καβαλάγαμε ότι βρισκόταν στη γειτονιά εύκαιρο, κάποιου πιο προνομιούχου από εμάς, να τα τα 30 χρονάκια.
Η αλήθεια είναι κι εγώ ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω θρεντάκι ή έστω να ρωτήσω για το τι μηχανή θα πάρω. Πάντα ήξερα τι με ικανοποιεί, δεν το πήγαινα με το τι είναι καλό, τι καίει λίγο, τι δε σπάει και τα λοιπά. Συνήθως ήμουν ο ''καλά είσαι μαλ@κας, τι πήρες

; Δεν κατακρίνω όμως αυτούς που αποζητούν τις γνώμες άλλων ανθρώπων για να καταλήξουν κάπου, είτε λόγω εμπειρίας είτε λόγω γνώσης. Οι μόνες περίοδοι που δεν είχα κάτι που ήθελα και οδηγούσα κάτι που έπρεπε ήταν λόγω οικονομικών θεμάτων. Και αυτό σαν γεγονός εδώ και πολλά χρόνια παίζει σίγουρα. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί οδηγούν αυτό που πρέπει, λόφω οικονομίας και χρηστικότητας, παρά αυτό που θέλουν. Ως γνωστόν μηχανή που να τα κάνει όλα δεν υπάρχει, αν έχεις πολλές όμως.....

πράγμα ανέφικτο νομίζω για τους περισσότερους.
Τώρα όσο αφορά την κάβλα της μηχανής νομίζω πήγαινε πακέτο με τον τότε ρομαντισμό σε όλα τα πράγματα, αλλά και την οικονομική άνεση της τότε εποχής σε σχέση με τώρα. Γι αυτό πολλοί τον αναζητούν αυτό το ρομαντισμό στα πράγματα του τότε και όχι του τώρα. Σήμερα θες λίγο η ευκολία της πληροφορίας, οι οικονομικές δυσκολίες, θες λίγο ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά με την ευκολία των πολλών υλικών αγαθών οπότε δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ για κάτι, θες του ότι εμείς παρότι μηχανόβιοι, ενδόμυχα δεν περνάμε στα παιδιά μας αυτή την αγάπη γιατί φοβόμαστε με το πως έχει καταντήσει η οδηγική συμπεριφορά σήμερα, συνθέτουν ένα πολυσύνθετο σκηνικό για ποιο λόγο έχει χαθεί αυτός ο ρομαντισμός του μηχανόβιου και η λαχτάρα για την ιδέα της μηχανής και οι περισσότεροι την κοιτούν σαν εργαλείο καθημερινότητας συγκρίνοντας χαρακτηριστικά. Για μένα το τέλος της ρομαντικής εποχής της μηχανής τελείωσε την εποχή που έσβησε το ''δέλεαρ'', κοντά στην κρίση. Η κάθε κυριακάτικη ''μικρή'' βόλτα μέχρι το στορκ, ή οι μεγαλύτερες συνήθως Σάββατα για να μην έχει πολλή κίνηση, οι συναντήσεις μας κάθε Δευτέρα 50-60 άτομα να λέμε τις εμπειρίες της προηγούμενης μέρας, οι μεσοβδόμαδοι καφέδες, ''ρε δεν πεταγόμαστε μέχρι το μεγάλο πεύκο, ή το Σούνιο για καφέ που ξεκίναγες με 2-3 κολλητούς και τελικά ήσασταν καμιά 15αρια''. Όταν έγινε πολυτέλεια γιατί ήθελες ένα 100 αρικο μέσα στο νερό για μια βόλτα, και πολλοί ξεκινήσαμε οικογένειες, δουλειές, βάλαμε δάνεια....οπότε η καψα δεν έφυγε αλλά αναγκαστικά κοιμήθηκε.
Εγώ προσωπικά έμεινα χωρίς μηχανή 7 χρόνια, όχι χωρίς δίκυκλο, χωρίς μηχανή, γιατί για την δική μου αντίληψη το σκούτερ μου, αν και μεγάλο και σε κυβικά και σε μέγεθος (burgman 400), δεν μπορεί να μου προσφέρει τη χαρά της μηχανής γι αυτο και όλα αυτά τα α-μήχανα χρόνια δεν μπόρεσα να πάω μια βόλτα με το σκούτερ, ήταν απλά το εργαλείο μου. Τώρα που ξαναγύρισα είναι σα να μη πέρασε μια μέρα, η λαχτάρα είναι ίδια, η παλιοπαρέα είναι εδώ ετοιμοπόλεμη και οι μηχανόβιοι παραμένουν πάντα ''αλήτες'', με το σωστό και κατάλληλο έναυσμα, όλα γίνονται όπως παλιά, ή έστω μια μικρογραφία αυτού. Το να γουστάρεις να πιάνεσαι πάνω στη σέλα, να κρυώνεις, να οδηγάς βρεγμένος, να κινδυνεύεις σε κάθε γωνιά μόνο και μόνο για να ακούς αυτό το γουργουρητό δεν είναι κάτι που μαθαίνεται, ή το χεις ή δεν το χεις. Κι εγώ νομίζω πως δεν έχει χαθεί τελείως, η εποχή άλλαξε και απλώς προσαρμόστηκαν οι άνθρωποι.
Τώρα για την κόντρα Ευρωπαικών με Γιαπωνέζικων, ε εντάξει τι να πούμε δεν υπάρχει ουσιαστική κόντρα. Japan Rulezzzzzzzzzzzz ρεεεεεεεειιιιιιιιιι........ χαχαχα πέρα από την πλάκα αυτό νομίζω πλέον υπάρχει απλά για το αστείο πείραγμα της υπόθεσης. Το θέμα είναι να οδηγάς αυτό που σε ικανοποιεί και σε γεμίζει, και αυτό κάλλιστα τη μια μπορεί να είναι γιαπωνέζικο και την άλλη ευρωπαικό.
Αυτά............ καλούς δρόμους να έχουμε και πάντα όρθιοι να τα λέμε κάθε Δευτέρα.......


