Η λίμνη έχει δυο φραγματάκια ένθεν κι ένθεν... και περνάμε μια βόλτα.
Η λίμνη έχει δυο φραγματάκια ένθεν κι ένθεν... και περνάμε μια βόλτα.
...και στο βάθος της προηγούμενης φωτό:
Είναι απόγευμα, οδηγούμε αρκετές ώρες, και το τοπίο μας κρατά εκεί αρκετή ώρα.
Και λίγο ακόμα
Και σιγά σιγά τα μαζεύουμε για να κατέβουμε το Fedaia ως το τέλος του. Μια ακόμα απίθανη διαδρομή που θα ξανακάνουμε σε 3-4 μέρες.
Οι δρόμοι πάντα καλλιτεχνίες. Οι μηχανές είναι ζήτημα να ισιώνουν για πάνω από 50-60 μέτρα. Η κίνηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Στην επιστροφή προς Arabba, τα αγόρια θα σταματήσουν στη μέση του δάσους για λίγο αραλίκι στην απόλυτη ηρεμία.
Ξεκινάμε μόλις ξαναρχίζει η βροχή, για να πιούμε έναν καφέ λίγο παρακάτω. Σε μια άλλη μέση του πουθενά στο δάσος.
Btw, δυο μεγάλοι καπουτσίνοι και δυο ουσιαστικά σπιτικές γλυκάρες, ταρίφα σε όλη την περιοχή: ούτε 10€.
Η μέρα τελειώνει στη La Villa (εικονίζεται το μπαλκονι μας από το οποίο έχει φωτόζ αργότερα), για μια ακόμα κτηνωδία στο εστιατόριο. Τα μηχανάκια της φωτό είναι των ξενοδόχων μας. Eίναι και ξενοδόχοι, και σεφ, και σκιερ και μηχανόβιοι...
Είμαστε στο δρόμο ΕΝΤΕΚΑ ώρες, οδηγούμε σβέλτα περισσότερες από ΕΠΤΑ, και το ημερίσιο κοντέρ έχει γράψει...
134 χλμ!
Και η κλίμακα αυτού του χάρτη είναι 3 φορές μεγαλύτερη από του χτεσινού...
Ουδέν έτερο σχόλιο
(Το τσουνί που περισσεύει πάνω απο το Pordoi, είναι η ανάβαση του τελεφερικ. Ήταν ανοιχτό το gps.)
Μέρα 3, Δευτέρα 26/5
Τα παιδιά μας ξυπνάνε και τρώνε καλό πρωινό. Η μέρα προβλέπεται πολύ σπουδαία. Next stop: Grossglockner. Τα δελτία καιρού δε μας τα λένε και πολύ καλά, αλλά η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς λένε. (Χαχα, ό,τι και να λένε, δεν έχουμε και πολλές επιλογές)
Πάμε στο Brunico και παίρνουμε τον S49 με σκοπό να περάσουμε στην Αυστρία από την εξοχή της valle di Anterselva, και όχι από τον κύριο δρόμο Ε66. Τι κύριος δηλαδή, μονή λωρίδα είναι (βλ. φωτό). Αλλά για τα γούστα μας είναι αυτοκινητόδρομος
Τελικά κάτι δεν έκατσε καλά* και χάνουμε τη στροφή μας και συνεχίζουμε ίσια στον Ε66 για Lienz. Κοντά στα σύνορα πιάνει η βροχούλα.
* για τα GPS θα μιλήσουμε στο τελείωμα!
Mετά τη Lienz, πιάνουμε τον 107 και οδηγούμε βόρεια, μέσα στην καταπληκτική αυστριακή εξοχή. H κίνηση αραιώνει, το υψόμετρο μεγαλώνει.
Από το πρωί στην Ιταλία έχουμε φάει αρκετό νερό και οδηγούμε συνεχώς. Κάπου εκεί στην εξοχή είναι ένα μικρό γραφικό καφέ στη μέση του πουθενά. Και ακριβώς δίπλα ο μικρός καταράκτης Jungfernsprung.
Kαλό το τοπίο, αλλά πρέπει να στυλωθούμε κιόλας. Η ταρίφα όπως και στην Ιταλία: ούτε 10€. Και όπως βλέπετε........... το τοπίο έρχεται σε δεύτερη μοίρα εύκολααα :rotflmao:
Λίγες στιγμές χαλάρωσης ακόμα...
Ο μύθος του Jungfernsprung έχει ως εξής: Κάποτε εκεί στα μέρη ήταν μια σουπερ γκόμενα και τη γούσταραν όλοι οι συγχωριανοί της. Αλλά αυτή ήταν μάλλον ξινή και δε της άρεσε κανένας. Kαι την όλη φάση την πήρε πρέφα ο διάβολος και μεταμορφώθηκε σε γαμώ τα παιδιά για πάει να πάρει την ...αρετή της. Αλλά πάνω που την άρχισε στο ψηστήρι, αυτή τον κατάλαβε και είπε να την κάνει με πηδηματάκια. Και προτίμησε τελικά τον γκρεμό (άκου τώρα! αντί για καλό σεξ στην εξοχή) και έπεσε από εκεί πάνω. ΟΜΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΠΑΘΕ ΤΙΠΟΤΑ! Ξεσκονίστηκε και τέλος. Και ξάφνου, εμφανίστηκε και αυτός ο όμορφος καταράκτης από εκεί που έπεσε. Αυτά λένε (λίγο πιο ευγενικά) οι ταμπέλες εκεί.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
