Ο Κωστής (ας τον πούμε έτσι) είναι φίλος μου και είναι από τους καλύτερους ανθρώπους. Σιδεράς, τίμιος, 50άρης πιά αλλά πάντα ένα αγαθό και ήρεμο μικιό κοπέλι. Όσα χρόνια τονέ ξέρω ποτέ δεν το είδα να θυμώνει, οι βαθιές ρυτίδες στα μάτια σημάδι ότι γελάει πολύ, πάρα πολύ.
Οικογένεια δεν έκαμε ο Κωστής, δεν έκατσε ποτέ. Οικογένειά του η γριά μάνα του που τον προσμένει κάθε βράδυ και τα περιστέρια του με τα οποία κοιμάται μαζί.
Μια αγνή και καθαρή ψυχή ο Κωστής, παρόλι την φτώχεια και την κακομοιριά του. Αγνή και καθαρή όπως ενός μικρού παιδιού.
Προ 2 εβδομάδων γυρίζει βράδυ σπίτι του. Είναι καλός οδηγός ο Κωστής, τσεκάρει και 10 και 15 φορές πριν περάσει ένα δρόμο. Είναι ο τύπος που αγριεύει τον επόμενο οδηγό γιατί κόβει πολύ σε όλες τις διασταυρώσεις, Προσέχει πολύ, εξάλου στη δουλειά του και αν έχει δει ατυχήματα! Οπότε προσέχει παντού...
Εκείνο το βράδυ όμως, περνώντας σιγά-σιγά εκείνο το STOP δεν είδε...
Δεν είδε μέσα στα σκοτάδια το τάρταλο παπί που πήγαινε με όσα χωρίς φώτα, με τον μεθυσμένο ακράνωτο οδηγό χωρίς δίπλωμα.
Δεν τον είδε, και ο οδηγός του παπιού μάλλον δεν πρόλαβε τίποτε...έσκασε πάνω στην κλούβα με όσα πήγαινε. Και έμεινε στον τόπο...
Ο Κωστής ειδοποίησε και ΕΚΑΒ και 100 και όποιον μπορούσε...μα δεν γινόταν τίποτε πια.
Έχουν περάσει 2 εβδομάδες και ο Κωστής δεν έχει ακόμα πάει σπίτι του. Είναι μεταξύ αστυνομίας, δικηγόρων και τύψεων...
Τον είδε φίλος με γένια μακριά και ρακένδυτο να τριγυρνάει χαμένος στην πόλη, άλλος τον πέτυχε να βαδίζει στην εθνική, άλλος τον πέτυχε να ανηφορίζει προς Ομαλό με τα πόδια και τον παρακαλούσε να τηλεφωνήσει τση γριάς μάνας του.
Λυπάμαι αφάνταστα για τον οδηγό του μηχανακιού, άλλη μια ψυχή έφυγε άδικα.
Λυπάμαι όμως και τον φίλο μου, και ας μην μπορώ να κατανοήσω τι κόλαση θα περνάει και αυτός.
Φοβάμαι μην και κάνει καμιά τρέλλα, έχει τέτοια ψυχή που σίγουρα του είναι αδύνατον να συγχωρέσει στον εαυτό του κάτι τέτοιο...
Μέχρι εχτές το κινητό του χτυπούσε, σήμερα ήταν κλειστό...
Αλίμονο πια...αλίμονο σε τούτονά τον τόπο...
Απάντηση με παράθεση
