"Αυτό το ταξίδι είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα κατά τη διάρκειά του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια υπόσχεση πως οι δρόμοι μας θα ανταμώσουν ξανά σύντομα..."
"Ово путовање је посвећена свим оним дивним људима које сам срео током тог периода. Велико хвала и обећа да ће наши путеви се поново не сретнемо ускоро ..."
Για ακόμη μια φορά λοιπόν στον δρόμο...
Εκεί, πιστός στο ραντεβού που έχω δώσει με τον εαυτό μου πως ότι και να γίνει δεν πρόκειται ποτέ να φυλακίσω την ψυχή μου σε όρια και δεσμά που προσπαθεί να μου επιβάλει ο μικρόκοσμος της καθημερινότητάς μου.
Ελεύθερος και αυτή τη φορά από όλα και από όλους, ήμουν έτοιμος να γυρίσω τη μίζα της μοτοσυκλέτας μου και να αφήσω να περάσουν μπροστά από την ζελατίνα του κράνους μου όλα αυτά τα οποία όταν κλείνω τα μάτια μου, ονειρεύομαι και γαληνεύει το μυαλό και η ψυχή μου...
Τα δεδομένα αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικά. Το ταξίδι είχε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό και έπρεπε να γίνει κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι της οργανωτικής επιτροπής του εγχειρήματος "Στέλιος Βάσκος Τρίκαλα - Μόναχο - Τρίκαλα" μου πρότειναν να χαρτογραφήσω την διαδρομή μέχρι το Μόναχο για λογαριασμό του ποδηλάτη Στέλιου Βάσκου. Η διαδρομή προκαθορισμένη (θα έπρεπε η αποστολή των 3 αυτοκινούμενων των 2 επιβατικών και της μιας μοτοσυκλέτας να κινηθεί αποκλειστικά από επαρχιακό οδικό δίκτυο μετά από υποδείξεις των κατά τόπους πρεσβειών), οι στάσεις πάρα πολλές (για να κρατηθούν σημειώσεις σχετικά με νοσοκομεία, βενζινάδικα, αγορές τροφίμων, φαρμακείων κτλ), οι ημέρες συγκεκριμένες και γενικά το ταξίδι μας θα στηριζόταν σε καθορισμένο πλάνο.
Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε σιγά-σιγά και αυτό το οδοιπορικό ξεκινώντας από κάποιες γενικές πληροφορίες...
2 φίλοι (Γιάννης, Βαγγέλης)
2 μοτοσυκλέτες (Suzuki Vstrom, Honda Africa Twin)
8 ημέρες
6 χώρες (Σκόπια, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία, Γερμανία)
4000 χιλιόμετρα
Διαδρομή από επαρχιακό δίκτυο και επιστροφή από αυτοκινητόδρομους
Το σημείο συνάντησης με τον Γιάννη είχε καθοριστεί για λίγο μετά την έξοδο από την Ε.Ο Αθηνών-Θεσσαλονίκης προς τους Ευζώνους. Έχοντας ετοιμάσει τα πράγματά μου μόλις το προηγούμενο βράδυ (ομολογώ πως η οργάνωση δεν είναι το ατού μου) κούμπωσα τις πλαϊνές βαλίτσες (αυτό θα ήταν και ένα δυνατό τεστ των βαλιτσών που είχαμε κατασκευάσει με τον Φώτη), το tag-bag και λίγο μετά τις 6 το πρωί ήμουν στον δρόμο για να διανύσω τα πρώτα 180 χιλιόμετρα.
Στα πρώτα 10 χιλιόμετρα και πριν καλά καλά αρχίσει να κυλάει το λάδι στην καρδιά της γριάς μου, στάση για ένα πρωινό τσιγάρο.
Δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά τα πρώτα χιλιόμετρα από το κάθε οδοιπορικό μου, μοιάζουν (και είναι) τόσο τέλεια...τόσο μοναδικά.
Μικρές στιγμές που "καρφώνονται" στο μυαλό και με συντροφεύουν μια ζωή. Και ξέρετε...δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τις ανακαλέσεις. Κάποιες φορές ξεπηδούν ακάλεστες λες και θέλει ο ίδιος σου ο ευατός να σε κάνει να ξαναταξιδέψεις, να σε κάνει να θυμηθείς, να σε κάνει να ξεχάσεις...
60 χιλιόμετρα μέχρι την Λάρισα και πριν μπω στην πόλη από το απέναντι ρεύμα σινιάλο με τα φώτα από δύο μοτοσυκλέτες. Πρώτη σκέψη, "κίνδυνος-πρόσεχε". Πλησιάζοντας κοντά παρατηρώ πως η μια μοτοσυκλέτα μοιάζει με αυτή του φίλου μου Θάνου. Στάση λίγα μέτρα πιο κάτω και πριν προλάβω να κατέβω ο Θάνος με έναν φίλο του είχε ήδη γυρίσει και βρισκόταν πίσω μου.
Έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στην τύχη και θεωρώ πως όλα γίνονται για κάποιον σκοπό. Αφού χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά μου είπαν πως το σχέδιό τους ήταν να πατήσουν σε κάποιους δρόμους της Πίνδου (φωτογραφίες ακόμα δεν είδα Θάνο). Τσιγάρο ξανά, 1-2 φωτογραφίες και έχοντας πλέον αργήσει για το ραντεβού μου με τον Γιάννη συνέχισα σε σχετικά γρήγορους ρυθμούς,
περνώντας μέσα από την κοιλάδα των Τεμπών την οποία όσες φορές και αν περάσω θα σταματήσω να πάρω 1-2 πλάνα με την φωτογραφική μου...