Εσύ το βρίσκεις υπέροχο...
Εγώ φυσιολογικό.
(τίποτε προσωπικό έτσι?)
Η ξυπασιά μας (και δε λέω του Έλληνα όπως κάνουν μερικοί στο βολικό, οι άλλοι ναι εγώ όχι...)
Η ξυπασιά μας λοιπόν είχε φτάσει σε εμετικά επίπεδα.
Διάβαζες περιοδικό μοτοσικλέτας για το νέο μοντέλο Χ και καταλάβαινες ότι το παλιό είναι για πέταμα. Στο κάτω κάτω ποιός είμαι εγώ να πάρω το παλιό, κανένας γύφτος?
Γεμίσαμε ςς 1000, που σέρνονταν στο δρόμο, από ξεγάνωτους αρχοντοχωριάτες.
Τριαβάλιτσα που δεν πήγαν ως τα Μετέορα
Εντούρο καθαρά για τις χαράδρες της Αθήνας,
δώσεις, γραμμάτια, κάρτες κι ένα κάρο σκατά.
Ο Χρόνος είναι χρήμα, είπαν αλλά ξέχασαν ότι ο χρόνος είναι ζωή !
Στο διάολο λοιπόν κι εσείς και τα αστραφτερά σας σίδερα, κάφροι.
Καλλίτερα παπί λιωμένο στο δρόμο παρά αυτό το χάλι.
Χάλι είπα ?
Οκ γράψε δράμα.
Το δράμα των ξιπασμένων που πίστεψαν ότι θα πάρουν αξία με την κατοχή μια ακριβής μοτοσυκλέτας πληρωτέα σε 32456 δώσεις !
Η φούσκα λοιπόν έσκασε, για να μην πω το απόστημα, και όλα ξανάγιναν φυσιολογικά.
Όλα?
Ε ναι σχεδόν, γιατί ο διάολος δεν πήρε μόνο τους ξιπασμένους, αλλά όλους.
Επειδή λοιπόν το χέσιμο είναι σαν τη χιονοστιβάδα, όσο πιο κάτω φτάνει τόσο πιο μεγάλο είναι. Στο υπόγεια της ζωής ο κόσμος σιωπηλά τα φτύνει, ενώ κάποιοι την είδαν και επανάστα για όλα τα τζιπομηχανάκια που έχασαν!
Αν οι κρίση μας έκανε ανθρώπους θα έλεγα να μη φύγουμε ποτέ. Η κρίση όμως κάνει ανθρώπους και θηρία...
Διαλιέχτε...
