Ένα περίεργο ζευγάρι

[antsoar]

Τέσσερις ημέρες στα Ελληνικά βουνά, χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα. Δύο φίλοι, ένα KTM990 ένα Kymco Downtown 300, δυο σκηνές, και … αρκούδες.



Δεν ξέρω πολλά πράγματα που να συγκρίνονται με την αναχώρηση, δεν έχει σημασία για πόσο, αυτή η αίσθηση ότι φεύγεις, είναι κάτι που δεν βρίσκω όμοιο.

[antsoar]

Ξεκίνησα μόνος το πρωί της Δευτέρας, μιας και ο Μαρίνος έπρεπε να τακτοποιήσει κάποια πράγματα πρώτα. Προορισμός η Όσσα, και το καταφύγιο «Κάναλος» στα 1604μ. Στάση για καφέ με ένα καλό φίλο στη Λαμία. Τα θέμα της κουβέντας τα ταξιδιωτικά, και το τι αξίζει να γραφτεί και τι όχι. Η γνώμη μου πάνω σε αυτό περικλείεται σε αυτό που λένε οι αμερικάνοι “Thank you for shearing” «Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες». Ευχαριστούμε που δεν το κράτησες για τον εαυτό σου, όσο μικρό ή μεγάλο ταπεινό ή επικό και αν ήταν. Εσύ μας το έδωσες και άσε να κρίνουμε εμείς αν ακουμπάει την ψυχή μας.

Σε μια στάση πριν το Κιλελέρ, βλέπω μήνυμα από τον Μαρίνο, «όλα εντάξει, ξεκινάει το απόγευμα». Έχω χρόνο να κάνω ένα κύκλο από Αγιόκαμπο πριν ανέβω για Σπηλιά, το χωριό πριν το καταφύγιο. Η παραλία έρημη, δεν με εντυπωσίασε, αλλά ο δρόμος μέσα από το δάσος Πολυδενρίου με τις καστανιές και τις οξιές ήταν απόλαυση.

Το βράδυ αφού τιμήσαμε την ταβέρνα του χωριού, πήραμε το δρόμο για επάνω. Η διαδρομή ήταν 11χλμ σπαρμένα με πέτρες και… βιολογικά αποτυπώματα αγελάδας. Είχα μιλήσει από μέρες με τον ορειβατικό σύλλογο Λάρισας, και ήξερα ότι το κυρίως καταφύγιο ήταν κλειστό, αλλά υπήρχε το καταφύγιο ανάγκης με 6 κρεβάτια, και έτσι θα γλιτώναμε το στήσιμο σκηνών μέσα στη νύχτα. Όταν το βρήκαμε όμως, με την βοήθεια των φακών, καταλάβαμε ότι όταν λένε «ανάγκης» το εννοούν. Έτσι βρεθήκαμε να στήνουμε στις 11:30 την νύχτα με φακούς κεφαλής, και απίστευτο αέρα. Είχαμε βρει ένα σημείο που έκοβε λίγο, αλλά ο θόρυβος ήταν τρομερός. Κάποια στιγμή κατά τις 5:00 αντιλήφθηκα το κρύο και τον θόρυβο να αυξάνουν πολύ, ανοίγω τα μάτια μου, και αφού μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τι είναι τα φωτάκια που είχαν μπει μέσα στη σκηνή, συνειδητοποιώ ότι κοιτάζω τα αστέρια, και το κάλυμμα τις σκηνής ανεμίζει στον αέρα. Αφού βγήκα έξω, και έπιασα την σκηνή στα πασαλάκια, κοπανώντας πολλές φορές το χέρι μου με την ματσόλα από την νύστα, μπήκα μέσα και ξεράθηκα μέχρι το πρωί.

[antsoar]

Το φως του πρωινού μας αποκάλυψε το τοπίο που είχαμε βρεθεί.



Η κορυφή του Κισσάβου έστεκε ακριβώς από πάνω μας, και η θέα τριγύρω προς το Αιγαίο τον Όλυμπο, και τον Θεσσαλικό κάμπο, μοναδική. Μόνο πρόβλημα ότι ο αέρας λύσαγε ακόμα χειρότερα από το βράδυ. Έτσι η σκέψη για την κορυφή ματαιώθηκε. Η τρεις ώρες τις ανάβασης, μέσα σε αυτόν το τρελό αέρα, πιο πολύ θα μας κούραζαν παρά θα μας ευχαριστούσαν. Δεν πειράζει, αφήσαμε υπόλοιπο για κάποια άλλη φορά.



Κίσσαβος (Όσσα)

[antsoar]

Αναχώρηση λοιπόν προς Πίνδο.



Για τα δικά μου γούστα, ανακάλυψα ένα διαμάντι. Η διαδρομή ανάμεσα από τον Όλυμπο και τον Κάτω Όλυμπο: Γόνοι, Καλλιπεύκη, Καρυά, Συκαμινιά, Σπαρμός, Καλλιθέα.

Στην αρχή καταπράσινες πλαγιές με χαμηλή βλάστηση και τον δρόμο να ανεβαίνει ψηλά. Και μετά χωμένος μέσα σε πυκνό δάσος, με την μυρωδιά των φρεσκοκομμένων κορμών που ήταν στοιβαγμένοι σε κάθε στροφή από τους υλοτόμους. Και για το τελείωμα, οι Νοτιοδυτικές πλαγιές του Ολύμπου, με τις κορυφές χωμένες μέσα στα σύννεφα.

Στάση στα Σέρβια για καφέ, και μελέτη του χάρτη για την συνέχεια τις διαδρομής. Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις αυτού του τετραήμερου, ήταν ακριβώς αυτό. Η ελευθερία του να μην έχεις πρόγραμμα, παρά μόνο για μερικές ώρες οδήγησης μπροστά. Επανεξετάζαμε την διαδρομή μας ανάλογα την όρεξη, την κούραση, την πείνα, ή την ομορφιά του τοπίου. Αν και είμαι εντελώς άσχετος με το κάμπινγκ, το γεγονός ότι κουβαλάγαμε σκηνές, μας έδινε μια τεράστια ελευθερία για το τι θα κάνουμε.

[o teos]

Βάλε φώτο να γουστάρουμε Αντώνη γιατί δεν ανοίγουν....αυτά είναι....

[spyro]

δώσε πόνο Αντώνιε

[akis_trevor]

[Pan (dvs)]

Ρε ατιμε ακομη εχω το μπρικι στη χοβολη........

[antsoar]

Αν μπορεί κάποιος να βοηθήσει με τις φωτογραφίες. Γιατί μου τις δείχνει μια κανονικά και μια σαν συνημμένο

Edit: Νομίζω ότι είναι εντάξει τώρα

[antsoar]

Κάποια στιγμή κοντά στον Πεντάλοφο, αρχίσαμε να ψάχνουμε μέρος για να στήσουμε.

Ο Μαρίνος εντόπισε μια πινακίδα «φυλάκιο» σε ένα δασικό χωματόδρομο.



Τον ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε σε έναν «αυχένα». Η θέα ανεμπόδιστη για εκατοντάδες χιλιόμετρα. Από την μια ο Σμόλικας από την άλλη ο Γράμμος και το Βόιο και άλλες πολλές κορυφές που ούτε θυμάμαι.

Τριγύρω πυκνό δάσος. Εκεί γνωρίσαμε και τον Κώστα, τον δασο-πυροσβέστη που είχε βάρδια εκεί. Μας είπε ότι σπάνια βλέπει Έλληνες και ότι συνήθως οι ξένοι είναι αυτοί που ανακαλύπτουν το σημείο. Βρήκαμε ένα προστατευμένο μέρος και στήσαμε τις σκηνές.
Γυρίσαμε στον Πεντάλοφο γιατί τα επίπεδα χοληστερίνης μας είχαν μειωθεί επικίνδυνα. Στην ταβέρνα-κουτούκι η γνωστή κουβέντα: «από είστε παιδιά;» «Από Αθήνα» «Οοιιιι, και θα πάτε προς τα πέρα;» «Ναι» «Να προσέχετε στο δρόμο, γιατί έχει 4-5 αρκούδες στην περιοχή, και πετάγονται στο δρόμο» «!?!».
Φυσικά δεν τους είπαμε ότι πάμε να κοιμηθούμε στο δάσος… με τις αρκούδες.

Βγαίνοντας από την ταβέρνα είχε πια νυχτώσει.
Μαρίνος «ευτυχώς που δεν αφήσαμε φαγητά στις σκηνές»
Εγώ «Τι λες ρε φίλε, με την τσίκνα που έχουμε επάνω μας, τρία χιλιόμετρα πριν θα λενε οι αρκούδες Καλώς τα μεζεδάκια»

[antsoar]

Πηγαίνοντας για τον αυχένα


Το σημείο που στήσαμε, αριστερά από το σκούτερ στο βάθος

[virus]

γεια σου αντωνη με τα ωραια σου

[antsoar]

Αφού βρήκαμε, μέσα στο σκοτάδι, το σημείο που είχαμε στήσει αφήσαμε τις μηχανές και περπατήσαμε μέχρι τον αυχένα.
Είχα καιρό να απολαύσω τέτοιο έναστρο ουρανό.
Από τότε που πηγαίναμε πιτσιρίκια στο χωριό του πατέρα μου. Ένα ορεινό χωριό στη δυτική πλευρά της Κρήτης.
Ο Μαρίνος που ασχολείται με το άθλημα έβγαλε μερικές φωτογραφίες τον γαλαξία, και είμαι πολύ περίεργος να τις δω. Αλλά πιστεύω πως μερικές φορές η τέχνη της φωτογραφίας είναι πολύ φτωχή μπροστά στη φύση.

Όταν γυρίσαμε στις σκηνές για ύπνο το κρύο ήταν πια παραπάνω από τσουχτερό. Εκεί φάνηκε και η απειρία μου σε τέτοιες εξορμήσεις.
Όταν είναι καλοκαίρι και είσαι στην παραλία, μπορείς να κοιμηθείς και με sleeping bag από το Lidl. Στο βουνό όμως, και με 2 βαθμούς που πρέπει να είχε έξω, πρέπει να σκεφτείς πιο σοβαρά.
Καταλάβαινα λοιπόν να μπαίνει ένα κρύο με το που ξάπλωσα, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να δώσω σημασία. Το αποτέλεσμα ήταν να ξυπνήσω κατά τις 4:00 τρέμοντας ολόκληρος, με τα δόντια μου να χτυπάνε, και με μια αίσθηση αδυναμίας. Αφού ανασηκώθηκα με δυσκολία και φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου. Ένα ζευγάρι ισοθερμικά, κάλτσες, μια μπλούζα, το παντελόνι της μηχανής. Ένα φούτερ με την κουκούλα. Κούμπωσα τον υπνόσακο μέχρι επάνω, και έριξα από πάνω και το μπουφάν της μηχανής. Και επειδή όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να με ζεστάνουν, άρχισα να κάνω κοιλιακούς μέσα στον υπνόσακο, παρακαλώντας να περάσουν οι ώρες και να ξημερώσει.

Κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος, και το πρωί ξύπνησα σε αυτό το τοπίο.





Ο αυχένας που λέγαμε

[Bradipous]

Να σε πω ρε φιλαρακι, αυτο το downtown ειναι το αντβεντσουρ;;;










Μπραβο σας ρε μαγκες, καλη φαση...

[Eversman]

Μπράβο παιδιά! Είναι αλήθεια ότι φέτος τα βουνά "δείχνουν τα δόντια" τους από νωρίς. Να είστε καλά, μας κάνατε και ταξιδέψαμε και εμείς