Πρόλογος:
To ταξίδι που έγινε στις αρχές Ιουλίου αποτελούσε Plan B, του αρχικού που είχαμε κανονίσει με το κορίτσι μου για τις Δαλματικές ακτές και τις χώρες γύρω απο την Κροατία. Αλλα για διάφορους λόγους αλλα κυρίως με αναποδιές που πέχτηκαν με τις άδειες μας περιορίστηκαν οι μέρες. Οπότε αφήσαμε για του χρόνου το συγκεκριμένο ταξίδι που σχεδίαζα εδω και 2 μήνες και έπρεπε να αποφασίσουμε τι μπορούμε να κάνουμε για τις 9 διαθέσιμες μέρες που είχαμε. Αλλα έπρεπε να το κάνουμε σύντομα γιατί η άδεια μας ξεκίναγε σε 3 ημέρες!!!
Εγω δεν ήθελα για κανένα λόγο να πάω διακοπές στην Ελλάδα γιατί είχα φτιαχτεί με την ιδέα του Εξωτερικού οπότε κοιτάξαμε τις γειτονικές επιλογές Τουρκια απο την μια Ιταλια απο την άλλη. Φυσικά και μας ένοιαζε ενα πλάνο με νορμαλ χιλιόμετρα και να κάνουμε και τα μπάνια μας και οχι να λιώνουμε ολη μερα στη μηχανή. Η Τουρκία (πριν το πραξικόπημα) ηταν μια ωραια επιλογή αλλα φοβόμασταν οτι θα είχε υπερβολική ζέστη, οπότε επιλέξαμε την Σικελία που κοίταγα ενα μηνα πριν μήπως δεν μας καθόταν το ταξίδι το αρχικό, αλλα τελικά η ζέστη ήταν χειρότερη :P
Ξεκινάμε λοιπόν για Νότια Ιταλία και Σικελία μια μηχανή Honda Cbf500 και μεγάλη διάθεση για τον άγνωστο προορισμό.
Hμέρα Πρώτη 5/7/2016 Αθήνα- Πάτρα
Το καράβι έφευγε στις 6 το απόγευμα οπότε μας έδινε μια άνεση για την ώρα που θα φεύγαμε απο την Αθήνα, τα πράγματα ήταν έτοιμα.
Ίσως είμασταν λίγο υπερβολικοί με τα πράγματα μας καθώς φορτώσαμε 3 βαλίτσες (ΤankBag + Σαμάρια) μαζι με την μπαγκαζιέρα που είχαμε μέσα αδιάβροχα και καπέλα και πετσέτες Θαλασσης.
Φύγαμε λίγο αργα απο την Αθήνα καθώς η σύντροφος μου είχε κάτι δουλειές στο γραφείο, οπότε ένα σχετικο άνγχος με είχε πιάσει για την ώρα καθώς έπρεπε να πάμε να τσιμπήσουμε και κάτι στην Πάτρα πριν φύγουμε για το λιμάνι. Επειδη η ζέστη ηταν αφόρτη καθώς ηταν μεσημέρι είχα ανοιχτο το μπουφάν για να παίρνω αέρα και είχα την φαϊνη ιδέα να αφήσω τα γάντια στο τανκμπαγκ στο σημείο που ειναι η χειρολαβή ..πίστεψα οτι θα μείνουν εκει μέχρι τα πρώτα διόδια και θα τα φόραγα μετα..όμως οι μαλακίες πληρώνονται και φυσικά τα έχασα δεν μπήκα καν στο κόπο να γυρίσω να τα ψάξω πανω στην εθνική..πράγμα που θα πληρωνα τις επόμενες μέρες.. Όταν φτάσαμε στη Πάτρα ένιωθα οτι οδηγουσα για 5 ώρες σε αυτον το κωλόδρομο,τουλάχιστον είχα την τύχη να δω έστω και λίγο τον Ακη. Αφου χαιρετηθήκαμε και κάναμε κατι λιγα ψώνια απο το σουπερ μαρκετ,φτάσαμε στο καράβι κυριολεκτικά στο παρα ΕΝΑ!!!! Δεν κάνω καθόλου πλάκα για μερικά δευτερόλεπτα προλάβαμε ανοιχτή την πόρτα του καραβιού, απο τι φαίνεται τα καράβια που πάνε Μπάρι ειναι ακριβέστατα στην ώρα τους οσον αφορά την αναχώρηση δηλαδή καμία σχέση με αυτο που συνάντησα πέρυσι οταν πήγαινα Ανκόνα όταν και περίμενα μια ωρα και για να μπουμε.