Αφιερωμένο στην Ξι

[Dimmanoukas]

Με είδα να μου έρχεται ειδοποίηση στο fb για μια ομάδα που ούτε καν μέλος είμαι, το όνομα αυτής "Καυτές Σέλες".

Αφορούσε σε μια δημοσίευση του Kostas Nikellis την οποία θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτούσια.
(Ελπίζω να μην γίνεται παράβαση κάποιου κανόνα)

Πρωταρχική πηγή εδώ
https://www.facebook.com/share/p/xrJyZ1V3woaLKTba/

Ιστορίες πηχτής βλακείας και πίκρας Vol. 23877.
Στην Ξι.

Απόψε ήρθε στον ύπνο μου παλιά φίλη.

Αιώνες χαμένη, δεν ξέρω καν αν ζει.
Συνήθως έρχονται όταν δεν.
Καλά να είναι, όπου είναι.
Ελεύθερο πνεύμα.
Τόσο που πόναγε με τα απλά που ζούμε όλοι.

Ποτέ δεν κατάλαβα αν με όσα έκανε, έψαχνε απλά λιμάνι ν' αράξει όπως όλοι ή να πατήσει όσα κουβάλαγε μέσα της και να προχωρήσει.

Σοφία τη λέγανε, το Ξι ήτανε παρατσούκλι.
Στην εποχή που όλοι βγάζαμε σε όλους, το διάλεξε μόνη της κάποτε σε μια βόλτα.
Καλοκαίρι, γυρίζαμε 5-6 μηχανάκια χρέπια σε κάτι χωριά, κάπου κοντά στην Αράχωβα.
Μπορεί να σταματήσαμε κι εκεί, δε θυμάμαι τόσα χρόνια μετά.
Όλοι δερμάτινα, η Ξι Ντέιζι Ντιουκ φάση.
Σορτσάκι τζιν μισοκάπουλο με πουκάμισο τραπεζομάντιλο μέσα από το μπουφάν και μπότες.
Τουλάχιστον φόραγε κράνος.

Κόψαμε τότε να τσεκάρουμε χάρτη που χαθήκαμε, και την κιαλάρουν κάτι τσιφλικάδες στον καφενέ με τους κολίγους τους.
Κορμάρα τότε η Ξι, στη φάτσα μας τα χάλαγε λίγο, οι δικές μας όμως ήτανε πολύ χειρότερες.
Φερμάρουνε πόδι ατελείωτο οι προύχοντες, και ξηγιέται χρησμό ατάραχος ο αρχιτσιφλικάς, χαϊδέυοντας μουστάκα μπαντανόβουρτσα :

- "Ξικουλιάρκου".

Συμφωνούνε κουνώντας κεφάλια, καπνίζοντας και χαζογελώντας με τσίπουρα αρχόντοι και κολίγοι, κι η Ξι που ακούει τους χώνει μπινελίκια για τις μανούλες τους πριν προλάβουμε ν' αντιδράσουμε.
Μάπες θα μαζεύαμε βέβαια αλλά για την τιμή των όπλων.
Καρφωτή πρώτη και δρόμο.
Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω της χώνουμε.

- Μωρή ηλίθια, άλογα θα μας έκανε ολόκληρο χωριό, τι θες και πετάγεσαι, εμείς τι κάνουμε εκεί;
Με τον μισό κώλο έξω τι περίμενες να σου πούνε εδώ που είμαστε δηλαδή;
Δεν μιλάει και στο τέλος ξηγιέται, από δω κι εμπρός θα με φωνάζετε Ξι.
Έλα ρε σοβαρέψου λέμε, επειδή σε είπανε έτσι, τσιμέντο η Ξι.
Της έμεινε, μέχρι και στη μάνα της το πέρασε χωρίς να της εξηγήσει το γιατί.
Γέρο δεν είχε από μικρή.
Λίγα χρόνια αργότερα χαιρέτησε και μάνα.
Μόνη της το πάλευε.
Κι αυτό, κι αυτά που κουβάλαγε μέσα της και τ' άλλα.
Θα μπορούσε να ξηγιέται όπως οι πολλές, με τέτοια κορμάρα προσόντα φόραγε.
Δεν θα ήτανε αυτή όμως.
Αυτό το καταλάβαινα.
Και το σεβόμουν.
Αληθινή.
Ίσως αυτό που σέβομαι περισσότερο στον κόσμο.

Τέλος πρώτου μέρους

[Dimmanoukas]

Συνέχεια...

Αυτά που είχε μέσα της όμως την τρώγανε.
Και το 'νιωθε κι η ίδια, δεν το βλέπαμε μόνο του λόγου μας.

Εργένικη ζωή για πάρτη μου εκείνη την εποχή.
Δεκαετία των 20φεύγα μας, ότι μαλακία μου κατέβαζε την έκανα.
Τουλάχιστον κράταγα καβάτζα για τη δύσκολη την ώρα.
Που όταν ήρθε ήτανε τριπλάσια απ' όσο λογάριαζα.

Πάντα έτσι παίζει.
Ή θα μάθεις ή θα σκάσεις.

Ποτέ δεν έκανα κάτι με την Ξι, μια φίλη της παίδεψα μόνο λίγο κάποτε.
Ούτε η ίδια ζήτησε, αν το 'κανε ποτέ θα το 'κανε στα ίσια.

Βγαίναμε κι οι δύο μας σόλο, και με άλλους, αλλά έπαιζε βαρύ ρισπέκτ.
Αμφίδρομο.

Μια μέρα κανονίζουμε βόλτα οι δυό μας με τις μηχανές.
Φεύγουμε απόγευμα, βολτάρουμε χωρίς προορισμό και νύχτα πια αράζουμε σε ταβέρνα στο πουθενά.

Μετά από κάμποσα κρασιά, εκείνο το βράδυ, μου ξηγήθηκε πως θα 'θελε να 'ναι σαν εμένα.

Το άντεχα παραπάνω το οινόπνευμα από την ίδια.

- Άσε μας, καλύτερη είσαι.

Συννέφιασε κι έκανε νόημα στον ταλαίπωρο που κουβάλαγε το κρασί να φέρει κι άλλο.
Τώρα που το σκέφτομαι άλλα θαύμαζε, πολύ σημαντικότερα από όσα αντιλαμβανόμουν τότε.

Βγήκα να τσεκάρω μηχανές για να το κόψω.
Τα 'χα ξαναζήσει αυτά, θα σκάτωνε η φάση μας άμα τ' άφηνα να περπατήσει.

Όταν ξαναμπήκα η μουσική έπαιζε την Πολίτισσα του Μάρκου του ρεμπέτη.

Το μάτι της καρφώθηκε σε έναν παραδίπλα που δεν του είχα δώσει σημασία νωρίτερα με φάτσα ανέκφραστη.

Ο τύπος κατέβαζε το ποτήρι του με χαμηλά τα βλέφαρά, σιγοτραγουδώντας τους στίχους.

"Είσαι για μέ,
Είσαι για μένα θησαυρός,
Για μένα είσαι η ζωή μου..."

Το πρόσωπο του έσπασε, ανοιχτό παράθυρο, όλα τα 'βλεπες άμα κοίταζες.

Θρηνούσε ξάστερα αυτό που δεν μπορούσε να έχει.

Ήταν εντυπωσιακό το πόσο υπέφερε χωρίς να χάνει δράμι αξιοπρέπεια.
Ειδικά στα χρόνια που γράφαμε του λόγου μας τότε.
Χωρίς στάλα δάκρυ,
χωρίς τα καραγκιοζλίκια
και τις μεθυσμένες μαλακίες
που κάνουν οι πολλοί.

Απλά με το χέρι στο ποτήρι να κοιτάει μέσα του και να σιγομουρμουράει τον λυγμό του με τα λόγια του Μάρκου.

Και με μάπα εφημερίδα στο περίπτερο.

Η Ξι έχει κολλήσει να τον κοιτάζει.

Τελειώνει το τραγούδι, ο τύπος σβύνει τσιγάρο, ξαναγεμίζει το ποτήρι, το αδειάζει αργά και ξαναγίνεται πέτρα.

Την έτρωγε.
- Το άκουσες το τραγούδι;
Απλά την κοίταξα αμίλητος.

- "Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό" συνέχισε.
- Ούτε εγώ.
Τινάχτηκε.
- Τον είδες;

Συνέχισα να την κοιτάζω.
- "Για μένα είσαι η ζωή μου" έλεγε...
- Ναι.

Ήπιε λίγο να μαζέψει κουράγιο.
- Ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ ρε συ, αληθινά...
- Να σε αγαπάει κάποιος έτσι;
- Να νιώθω έτσι για κάποιον ρε!

Το βούλωσα για λίγο, νάρκες παντού.
Ακόμα και σ' εκείνη την ηλικία τις έβλεπα.
Μερικές.

Η μουσική έπαιξε κι άλλα ίδια κομμάτια.
Βαριοί μάστορες οι Γκρικ μπλούζμεν σε τέτοια.
Βαθειά ψυχή.

Σιγόνταρε τη σιωπή μου ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον πετρωμένο.
Μπας και σπάσει πάλι, και της πει κάτι η φάτσα του.

Λίγο μετά τα παράτησε κι άρχισε να κουκουλώνει ότι ένιωσε, φλυαρώντας για μαλακίες.
"Το μηχανάκι μου θέλει σέρβις, και που καίει λάδια καμιά φλάτζα θα είναι, και ο κήπος είναι ανθηρός".

- Τι αγαπάς ρε Σοφία;
Ήτανε η σειρά της να μείνει αμίλητη.
Για λίγο.
- Ίσως τον γέρο μου.
Μικρές θύμησες, μεγάλες φουρτούνες.

Το βούλωσα πάλι μη πω καμιά μαλακία με τόσο κρασί.
Όταν άνοιξα το ξερό μου, είπα ότι σκεφτόμουνα, κι ας το ξαναπλήρωνα όπως πάντα σχεδόν.

- Ο γέροντας σ' έμαθε πως να σκέφτεσαι, όχι τι.
Τον κουβαλάς μέσα σου, δεν είσαι αυτός.
Αυτό το κάνεις μόνη σου.

Της ακροτσούγκρισα το ποτήρι να ξυπνήσω τη σκέψη της.

- Εσένα να αγαπάς κορίτσι.
Βρήκε αξία, ότι την είχε χάσει, και πήρε θάρρος.
- Καλός μαλάκας είσαι κι εσύ.
Σα και δαύτονα.

Γελάσαμε και ταλαιπωρήσαμε περισσότερο τον νυσταγμένο γκαρσόνι.

Ο πετρωμένος ακούμπησε ένα γερό χαρτονόμισμα στο τραπέζι χωρις να φωνάξει λογαριασμό, πήρε την πίκρα του και μας άφησε πίσω με αργά βήματα.

Κάτσαμε μέχρι που το 'κλεισε ο κάπελας, και μου λεγε.
Λυπόμουνα.
Όχι τα ζόρια της.
Όλοι φοράμε τέτοια, κάτι φορές και χειρότερα.
Που πήγαινε χαμένη ακόμα μια τέτοια σπουδαία ψυχή.
Αυτό θυμάμαι στη θολούρα μου.

Καβαλήσαμε ντουφέκια τις μηχανές να γυρίσουμε πίσω.
Πιό αργά από κάθε άλλη φορά.
Παρότι ήτανε καλό τιμόνι την έβαζα μπροστά να την τσεκάρω, κάθε που άνοιγε την έκοβα.
Φτάσαμε κατά το χάραμα.

Με αγκάλιασε μόλις κατέβηκε από την μηχανή της λέγοντας μόνο "μείνε έτσι ρε μαλάκα, σε πάω, ποτέ σου μην αλλάξεις."
- Έλα, τράβα κοιμήσου τώρα.
Ξέρεις.

Επέμεινε με μάτι αγριεμένο απ'το κρασί και θολό από τη νύστα.
- Το εννοώ.

Τέλος δεύτερου μέρους

[Dimmanoukas]

Συνέχεια έως το τέλος...

Καιρό μετά έμαθα ότι έπεσε στη πρέζα.
Είχανε κάνει την αρχή άλλοι, επόμενο ήτανε.
Ζοχάδιασα άσχημα.

Την έψαξα αλλά τα 'χε ήδη κατεβασμένα τα ρολά.
Ούτε τηλέφωνα, ούτε σπίτι της απαντούσε σε κουδούνια.
Φώτα κλειστά και νυχτερίδες.

Με τον καιρό τη ζοχάδα διαδέχτηκε η λύπη.
Κι αργότερα η ανάμνηση, όπως γίνεται με όσους κλείσανε τη βόλτα τους στη ζωή μας.

Αραιά και που έβλεπα το μηχανάκι της ξεκλείδωτο και μισοδιαλυμένο εδώ κι εκεί, ποτέ την ίδια.

Κάποτε το είχε δανειστεί ο τάδε άσχετος και θα το γύρναγε έλεγε, κάποτε παρατημένο μήνες σε πεζοδρόμιο να λείπουνε φτερά, χούφτες, μέχρι και το στάντ.

Ότι αφήνεις σ' αφήνει.

Ένας άσχετος πρέζονας που ρώτησα όταν το καβάλαγε αν ξέρει την κοπέλα που το 'χει, τσαντίστηκε κιόλας και μου ξηγήθηκε τσαμπουκαλεμένα "Κι εσύ τι θε ρε μαλάκα, γκόμενα την έχεις;"

Του 'στειλα χαιρετίσματα να πάει να γαμηθεί μη τονε φυτέψω σε κάνα παρτέρι παραδίπλα, και ξεκουμπίστηκε.
Παρέα με το τελευταίο της διαλυμένο κομμάτι.

Μάθαινα διάφορα κατά διαστήματα από γνωστούς του χώρου.
Τίποτα καλό.

Ακόμα μιά χαμένη ψυχή.
Ξένη ανάμεσα σε Ξένους.
Αυτό τελικά διάλεξε σαν Ξι, όχι το άλλο που της κολλήσανε οι τσιφλικάδες.

Καλή της ώρα άμα ζει.
Κάποτε ξηγήθηκε σπαθί.

[karellen]

Νομίζω της αρμόζει ένα δικό της θέμα.

[Dimmanoukas]

Όντως ναι...επίσης πόσο μπορεί να ταυτιστεί κάποιος με αυτόν που διηγείται την ιστορία και πόσες ξι υπάρχουν στις ζωές μας.

[D3300]

Καλή της ώρα...