Μια που πιάσαμε χθες τα νοσταλγικά για τους νόμους και τα κράνη, να σας διηγηθώ και τα καθέκαστα της πρώτης βόλτας όπου με σταμάτησε η αστυνομία πιτσιρικά για έλεγχο
Βέβαια η νοοτροπία εκείνης της εποχή απείχε παρασάγγας από τη σημερινή σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στα κράνη και τις ζώνες και όποιος την έζησε ειδικά ως παιδί έχει, παραδόξως, πολλά για να αναπολήσει και να νοσταλγήσει.
Για αυτό και όλα τα περί κίνησης μετά δικύκλου γράφονται υπό το πρίσμα της εποχής και προφανώς δεν συνιστώνται για τους νεότερους καθώς ακόμα και εμείς που τα ζήσαμε καταλάβαμε τι βλακείες κάναμε αργά ή γρήγορα και συμμορφωθήκαμε μόνοι μας!
Αλάνα, κοπάνα, αλητεία, τηλεόραση που έδειχνε πράματα μόνο σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα, τηλέφωνα μόνο σταθερά στα οποία δεν πετύχαινες ποτέ το κορίτσι αλλά μόνο τον πατέρα της, συνεννοήσεις και ραντεβού ανθρώπινα, και φυσικά μπασκετάκι και δη βραδινό ειδικά τα καλοκαίρια που έπεφτε η δροσιά λοιπόν.
Το στέκι της Θεσσαλονίκης γνωστό στο Ποσειδώνιο και το μηχανάκι μου εκείνη την περίοδο κάπου στη δεκαετία του ’90 ένα μοτοποδήλατο Piaggio Si Monte Carlo - κανονικό μοτοποδήλατο με πηδάλια, κόκκινο με ωραίες ζάντες αλουμινίου και ένα αυτοκόλλητο πράσινη κουτσουλιά – splash στο πλάι (ήταν της μόδας τότε).
Πίσω από τη φράση μηχανάκι μου βέβαια κρυβόταν χρησικτησία καθώς ο αδελφός μου το απέκτησε μόλις έγινε 16 και έβγαλε το ανάλογο δίπλωμα αλλά εγώ αν και τρία χρόνια μικρότερος ήταν προφανώς αδύνατο να μην το καβαλάω!
Μέχρι και σχολείο πήγα ο τσόγλανος και πάρκαρα μάλιστα μπροστά στο γραφείο των καθηγητών λίγο πριν την πρωινή προσευχή με κωλιά 180 μοιρών
Ήξερα πως στη διασταύρωση Μαρτίου με Πλαστικό (το σχολείο μου για τους παλαιότερους) λίγο πριν τις μπασκέτες τη στήνει συνήθως η τροχαία οπότε μόλις τους έβλεπα από μακριά έκοβα και έστριβα στον τότε χωματόδρομο και στην τότε αλάνα προς το τότε λούνα παρκ...
Έλα όμως που εκείνη την ημέρα την είχαν στημένη σε κάποιον και είχε μπλόκο οριζοντίως και καθέτως και δεν μπορούσα να ξεφύγω με τίποτα!
Πλησιάζω, μου κάνει νόημα, σταματάω στον χωματόδρομο δεξιά μαζί άλλα πέντε – έξι μηχανάκια, εννοείται με μπασκετικό σορτσάκι – φανελάκι και παπούτσι Brooks – δεν είχανε αρχίσει ακόμα τα Nike και τα Reebok.
Ήμουνα 13, έδειχνα 10, έρχεται ο αστυνομικός και αρχίζει:
Άδεια;
Δίπλωμα;
Κράνος;
Ταυτόχρονα δίπλα μου γίνεται το ίδιο σκηνικό αλλά με έναν τύπο με παπάκι, μούσια – μαλλιά και γενικότερα underground εμφάνιση...
Στην ερώτηση Δίπλωμα; λοιπόν, απαντά μεγαλοφώνως με ένα μεγαλοπρεπέστατο
ΑΝΤΕ *****ΟΥ!
Μόλις το ακούει το όργανο μένει παγωτό για πέντε δευτερόλεπτα και στο έκτο τον αρχίζει επί τόπου στο ξύλο…
Μέχρι να πεις κύμινο έχουν έρθει και οι υπόλοιποι (πολλοί) αστυνομικοί, τον αρχίζουν και αυτοί και τον μεταφέρουν σηκωτό σε ένα περιπολικό, δέρνοντας τον ταυτόχρονα με χέρια, πόδια και γκλομπ
Έτσι λοιπόν μιας και η αστυνομία ήταν απασχολημένη, εγώ και οι υπόλοιποι ακράνοβιτς που περιμέναμε στη σειρά κοιτιόμαστε μεταξύ μας, βάζουμε μπρος και χανόμαστε στο ηλιοβασίλεμα χωρίς κλήση αλλά, εγώ τουλάχιστον, με μία νέα εμπειρία!
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από SeniorCanardo
) 
(pun intended) 
