Τα παιδιά, είναι ευτυχία! Θυμάμαι να μου λέει η μητέρα μου ανέκαθεν. Κι εγώ αναρωτιόμουν κρυφά, πόσοι ωστόσο το γνωρίζουν? Πόσοι βρίσκονται στην διανοητική θέση να το αφουγραστούν και να το κατανοήσουν? Άντρες και γυναίκες, παραμένουν στο ένα παιδί, προκειμένου να γλιτώσουν από τις πολλές σκοτούρες και τις έγνοιες. Άλλοι πάλι, παραμένουν στο ένα, καθαρά για οικονομικούς λόγους.
Το δυστήχημα είναι, ότι κανείς δεν ρωτάει αυτά τα παιδιά, αν θέλουν κάποιο αδερφάκι, ούτως ώστε να μοιράζονται τα παιχνίδια τους, τους προβληματισμούς τους και την κάθε στιγμή, που τα δένει καθώς μεγαλώνουν. Με εποτέλεσμα, αυτά τα παιδιά να μεγαλώσουν και να πράξουν κατά τον ίδιο τρόπο, τον τρόπο των γονιών τους. Δημιουργούν με την σειρά τους κάποιο μικρό πλασματάκι να μεγαλώνει δίχως σύμμαχο. Τα αδέρφια, σύμμαχοι είναι. Ο ένας, βρίσκεται για τον άλλον. Ακόμα και οι τσακωμοί, στο πρόγραμμα είναι. Είναι οι διαφωνίες που τείνουν να βρούν την λύση τους. Κι όλα, έρχονται και παρέρχονται. Η αγάπη μένει και η σκέψη το ότι υπάρχει ένας αδερφός και μία αδερφή να βρίσκεται σιμά.
Όλα βασίζονται στην ανατροφή, υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι, οι οποίοι δεν παύουν να συμβουλεύουν τους γονείς, αυτού του κόσμου.
Ευτυχώς, στην Ελλάδα μας, δεν έχει χαθεί ο θεσμός της οικογένειας. Υπάρχουν νέοι που υποστηρίζουν τις παραδόσεις μας και τα έθιμά μας.
Ακόμα και οι Έλληνες που μεγάλωσαν εκτός Ελλάδας, κρατάνε κάποιες λεπτομέρειες που άλλωτε τείνουν να εξαφανιστούν.
Παρ’όλα αυτά, μοναχοπαίδια υποστηρίζουν, ότι χαίρονται που δεν έχουν αδέρφια. Για να είμαι ειλικρηνείς, δεν τους πολυ πιστεύω. Θαρρώ πώς προσπαθούν να προστατέψουν κάτι, λέγοντας κάτι τέτοιο.
Εντέλει, τι είναι προτιμότερο? Να είναι κανείς μοναχοπαίδι και να μεγαλώσει σε μια υγυή οικογενειακή κατάσταση, ή να είναι μια μεγάλη οικογένεια, όπως οι Αμερικάνοι, που έχουν χωρίσει εκατό φορές κι έχουν κάνει του κόσμου τα παιδιά με διαφορερετικούς συζήγους? Κι έπειτα, ψάχνει ο ένας αδερφός, να βρεί τον άλλον. Κοινός παλιοκατάσταση...
Μια παρόμοια εργασία έγινε κάποτε στο παννεπιστήμιο, με αποτέλεσμα, να συγκεντρωθούν διαφορετικές κι έντονες αντιδράσεις την φορά. Και οι ψυχολόγοι, καθώς και οι κοινωνικοί λειτουργοί, διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν στα μεσογειακά κράτη, πράτουν σύμφωνα με τις οικογενοιακές τους παραδόσεις, ενώ τα παιδιά που μεγαλώνουν στην βόρειο Αμερική και Καναδά, έχουν μόνιμο σύμβουλο τον θυμό και τα παιδικά τους συμπλέγματα. Με αποτέλεσμα να πάσχουν από αγοραφοβία, η οποία ασθένεια διαπιστώνεται μετά τα 20 χρόνια. Επίσης διαπιστώθηκε, ότι οι ιθαγενείς Ινδιάνοι της Αμερικής και του Καναδά, είναι πιο υγιείς ψυχικά,(σε σχέση με τους κοινούς Αμερικάνους), γιατί οι ινδιάνοι μεγαλώνουν σε μεγάλες οικογένειες και τα παιδιά τους μαθαίνουν να συμβιβάζονται σε μια ομάδα ανθρώπων και να νοιάζονται.
Απάντηση με παράθεση
ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΒΡΕ
