Εϊναι από κείνες τις νύχτες που δεν κλείνεις μάτι και δεν ξέρεις το γιατί..
Λες: «να ξημέρωνε ΤΩΡΑ», αλλά δεν το λες και με σιγουριά..
Σηκώνεσαι, ντύνεσαι, πας να βγεις έξω.. Γυρνάς. Ξεντύνεσαι. Ξαναπέφτεις στο κρεβάτι.. Ένα μάτσο κουρέλια η αποφασιστικότητα σου γελάς με τον εαυτό σου (κρυφά, μη σε ακούσει κιόλας..)
Ανοίγεις ένα περιοδικό (ποιο βιβλίο;..) και διαβάζεις μηχανικά. Τελειώνει και δεν παίρνεις χαμπάρι ούτε τον τίτλο στο εξώφυλλο.. Μπααα, φάση είναι θα περάσει μονολογείς (αλλά τι κάνουμε μέχρι να περάσει; Αυτό δεν το γράφει το manual..)
Αλλάζεις λοιπόν το βιολί, και ατενίζεις το άπειρο (μτφ: τον τοίχο..) με σκοπό να συσκεφτείς μετά του εαυτού σου, τα θέματα που σας απασχολούν (και τους δύο..).
. χοπ! .. χούπλα! ... τσουπ! .... μποϊγκ! .. ... .. ..... γκντοϊνγκ! ... . ... ..... . ..
Οι πεταλούδες τουλάχιστον «πηδάνε» πιο χαριτωμένα από το ένα θέμα στο άλλο και τα καγκουρώ πιο αποτελεσματικά.. Τζίφος κι εκεί.
«Θα πάρω τη μηχανή και θα φύγω! Έτσι, κι όπου με βγάλει η άκρη..». Αλλά που να σε βγάλει μαύρε μ που είναι πίσσα-κατράμι 4 το πρωί, και τα μπαρ κλείσανε ενω δεν ανοίξαν ακόμη τα γαλατάδικα.. Στριφογυρνάς στις κεντρικές λεωφόρους, μόνος εσύ και ο κανένας ενώ αρχίζεις να θυμώνεις.. Νάφευγες, λέει, για κάπου μακρυά, νάπαιρνες τη μέρα από τη σημαία και μπράααφ! Να σου πω για πότε θα ίσιωνες.. Αλλά να πας να δεις ποιον, καθημερινή & εργάσιμη στην Πάτρα, στο Βόλο, στα Γιάνεννα.. Κάνας πελάτης θάναι και θα σε κόβει και περίεργα έτσι όπως ξεφύτρωσες φάντης-μπαστούνης χωρίς να τον ειδοποιήσεις ένα μήνα πριν.. Τώρα, να πας να δεις «να βγαίνει ο ήλιος» δε θάταν άσχημα, αλλά θα είσαι σε καλό πόστο εκείνη την ώρα; Και προς τα που να πας.. και φτου! Δεν πήρα και τη φωτογραφική.. μ@λ@κίες, τάχουμε ξαναδεί.. και που να τρέχεις, αφού σε λίγο δουλεύεις.. ’κυρη η κίνηση. Πάμε πίσω πάλι..
Μαυτά και τάλλα, γλυκοχαράζει (*&#^@@%#^$&..) και μάτι δεν έχεις κλείσει. Σκέφτεσαι: «να γιατί τα παίρνουν με τις χούφτες τα prozac.. μη σου πω ότι συμφέρει κιόλας!..» Η κεφάλα έχει τσιμπήσει ογδόντα καντάρια σκέψεις (χωρίς αντίκρυσμα, κάτι σαν τις επιταγές «fly-by-night-A.E.», ένα πράμα..) και πρέπει να ετοιμάζεσαι σιγά-σιγά, γιατί γύρισαν οι δείκτες του ρολογιού και ήρθε η ΩΡΑ εκείνη, που ΠΡΕΠΕΙ να πας εκεί που πας, ΕΚΕΙΝΗ την ώρα και ΟΧΙ ΑΛΛΗ, ΚΙ ΟΧΙ ΑΛΛΟΥ ΑΛΛΑ ΕΚΕΙ κλπ..
Και κάνει ένα τσάααφ! Η ΔΕΗ του εγκεφάλου σου και βλέπεις το πρόβλημα με 1500 κεριά halogen: η ζωή μου έχει πολλές μέρες (so far, so good..) η μέρα έχει 24 ώρες, αλλά όπως δεν κάνω κάθε μέρα τα ίδια πράγματα (η μέρα της μαρμότας like..) έτσι δεν αντέχω να επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα μέσα στη μέρα, την ίδια ώρα.. Ντε και καλά γιατί δε γίνεται κι αλλιώς, ας πούμε πως να κοιμηθείς στις 5 αφου ΠΡΕΠΕΙ να ξυπνήσεις στις 8, και πως να σηκωθείς στις 11 αφού η δουλειά αρχίζει στις 9 κλπ..
Το έλυσα. Αυτό ήταν.
........
Πως;
Και η κάθε μέρα, τι ακριβώς διαφορετικό έχει από την άλλη;;;;..
![]()
![]()
![]()