Τι βλέπουν τα ματάκια μου κάθε μέρα σ αυτή τη λεωφόρο, δεν αντέχω. Φτάνω στη δουλειά και σκέφτομαι "το είδα κι αυτό, τα είδα όλα", αλλά όχι, έχει κι άλλα! Δε σ απογοητεύει ποτέ...
Τα σημερινά ήταν λες και μπήκα στην twilight zone πάλι... Δεσποινίς με σκουτεροειδές και ανοιχτό κράνος πάνω στη γέφυρα, μες στο χαμό, με ανοιχτό κράνος, σε ΔΙΗΘΗΣΗ και φυσικά ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ακριβώς μπροστά μου. Τι ωραία, οδήγηση με το ένα χεράκι μές στη μέση της γέφυρας, ανάμεσα από τα αυτοκίνητα που τρέχουν σαν τρελά γύρω της και να έχει πιάσει την κουβεντούλα! Της πατάω κάτι κορνίδια, πάω δίπλα της, της λέω "ΤΟ ΧΕΙΣ ΧΑΣΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ;;", με κοιτάει σαν χάνος...
Παρακάτω, άλλο ωραίο! Ο χάρος βγήκε παγανιά, με ένα τεράστιο σίδερο-κεραία-τι διάολο ήταν δεν ξέρω να βγαίνει ΔΙΑΓΩΝΙΑ από το παράθυρο του συνοδηγού, μυτερότατο, σούπερ! Μόνο η ταμπέλα "έλα καρφώσου" έλειπε! Σε γέφυρα κι αυτός, και φυσικά γιατί να πάει στην δεξιά λωρίδα και να κοιτάει τον τοίχο η σιδεριά; Οοοοχι, εκεί, αριστερά, να μη γλιτώσει ΚΑΝΕΝΑΣ! Με χίλιες προφυλάξεις, μη μου τρομάξει κιόλας και μου ρθει το ακόντιο στο κεφάλι του λέω ΤΡΑΒΑ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ... άλλος χάνος.
Οι αναστροφές, τα βαθιά πορτοκαλί, τα διακοσμητικά φλας-αλάρμ είναι ανάξια λόγου. Εφτασα πάλι και σήμερα.
Απάντηση με παράθεση
