Χτές σχόλασα αργά από δουλειά, καλές 6μιση το απόγευμα από τις 7μιση το πρωί. Στο δρόμο από δουλειά-σπίτι και πάνω στην εθνική (ο Θεός να κάνει εθνική τον κ_λόδρομο Ρέθυμνο-Χανιά) έχω μπροστά ένα ταξί. Μπροστά από το ταξί 3 κοπελάκια 12-14 το πολύ με φτιαγμένα παπιά. Πηγαίνουν με 90-100, το ένα δίπλα στο άλλο κάνοντας ότι σαχλαμάρα μπορεί κανείς να φανταστεί. Και οι τρείς να τραβάνε σούζα μαζί (ο ένας πάντα δίπλα στον άλλο), ψιλοκωλιές, να μπαίνουν στο αντίθετο ρευμα και πριν συγκρουστουν με τους πανικόβλητους οδηγούς να γυρίζουν ξεκαρδισμένοι στο ρεύμα τους κτλ. Χωρίς κράνος και οι τρείς, με παντόφλα και οι τρείς, με σορτσάκια και κοντομάνικα επίσης και οι τρείς. Και ξάφνου, πάνω σε μια σούζα φεύγει του ενός η εξάτμιση. ΟΛΗ η εξάτμιση, από το λαιμό ως το τελικό.
Το καλογυαλισμένο αυτό κομμάτι μέταλλο το οποίο τρέχει και αυτό με 100χλμ την ώρα λόγω του φαινομένου της αδράνειας, μετά την κρούση του επί του οδοστρώματος αρχίζει να περιστρέφεται, ως άλλος έλικας, μιά στη δική μας λωρίδα και μια στο αντίθετο ρεύμα (φανταστελιτε λίγο την εικόνα). Για καλή μας τύχη ολονών εκέινη τη στιγμή δεν ερχόταν δίκυκλο από το αντίθετο ρεύμα και δεν ακολουθούσε δίκυκλο τα κοπελάκια. Οι οδηγοί των ΙΧ με υπερπροσπάθεια το αποφύγαμε, ενώ ο ταξιτζής πρέπει να τα είδε όλα από τον απότομο ελιγμό που έκανε.
3 πιτσιρίκια, ανευ παιδείας, στην πιο τρυφερή ηλικία που το αίμα αρχίζει να βράζει παραλίγο να γίνουν αιτία να θρηνήσουμε και πάλι στα Χανιά.
Μπορεί οι γονείς τους να είχαν άγνοια (μπααααα, που τα βρήκανε τα μηχανάκια σε αυτή την ηλικία) αλλά μάλλον πρόκειται για γονείς με άγνοια της αγνοίας τους.
Έλεος πια...
300 μέτρα παρακάτω συνάντησα μπλόκο της τροχαίας, σταμάτησα και εξιστόρησα το περιστατικό. Αμέσως κίνησαν για τον τόπο του συμβάντος αλλά δεν ξέρω τι απέγινε.
Περιστατικό που δεν θα ήθελα να συμβεί σε κανένα.