Στο δρόμο ξανά μετά από σαράντα μέρες αναρωτική...
Χέρια που τρέμουν... Τόσον καιρό τόσο μακρια. Μα τώρα όλα τέλειωσαν. Προσωρινά? Βέβαια. Είμαστε προσωρινοί επιβάτες της ιστορίας. Αλλά οχι τέτοιες σκέψεις τώρα. Πάει καιρός...
Χέρια που τρέμουν... Ούτε την πρώτη φορά δεν ήταν τόσο αμήχανα. Παίρνει μπροστά όπως πάντα με την πρώτη. Τελετουργικό. Όλες οι κινήσεις απλώνονται στο χώρο και το χρόνο. Έχουμε όλο το χρόνο στον κόσμο. Μονοκύλινδρο τρέμουλο. Κουμπώνει η πρώτη. Κίνηση. Σιγά σιγά στην αρχή. Να εξοικιωθούμε. Οι κινήσεις μου και οι σκέψεις μου με τις δικές της ιδιαιτερότητες.
Στο δρόμο ξανά. Πάμε κατευθείαν εκεί που διακόψαμε για λίγο την κοινή μας πορεία. Για να φύγουν οι ανασφάλειες και οι αγκιλώσεις...
Χέρια που τρέμουν. Ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Γρήγορες ανάσες. Καρδιά στα πρόθυρα έκρηξης. Κάθε φορά που ανοίγω το γκάζι. Να αποκτήσω ξανά τον έλεγχο. Μέχρι εκεί που φτάνουν τα χέρια μου. Μέχρι εκεί που αντέχω. Μέχρι εκεί που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Μάλλον βιάζομαι...
Ιδρώτας. Φεύγουν τα αυτοκίνητα σαν σταματημένα. Αδρεναλίνη... Αρχίζω να νιώθω ξανά. Χωρίς να φοβάμαι περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται... Τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν. Φλέβες πρησμένες. Οριακά προσπεράσματα. Φρένα. Το μπροστινό βουλιάζει τόσο που νόμιζα ότι δεν θα επανέλεθει ποτέ. Άνοιγμα του γκαζιού. Απότομο. Στα όρια της τρέλας. Πίσω κάποιος κορνάρει!!!
Κοιτάζω φευγαλέα από τον καθρέφτη. Χαμογελάω... Ρε λες. Τα μάτια μου με γελάνε. Δεν μπορώ να εστιάσω καλά από την ένταση. Κοιτάω ξανά χωρίς να κλείσω στιγμή το γκάζι...
Απορώ. Δεν είναι δυνατόν. Δεν είναι δυνατόν... Κοιτάζω το κοντέρ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!! Αυτός που κόρναρε από πίσω με προσπερνάει κοιτώντας απορημένος... Με ποδήλατο!!!!! Κοιτάζω το κοντέρ. Τόση ένταση, τόση αδρεναλίνη, τόσο πάθος και το κοντερ δείχνει περι τα εικοσιπέντε χιλιόμετρα την ώρα με τετάρτη στο κιβώτιο του παπιού... Μια φωνή με επαναφέρει γρήγορα, λέξεις που ακούγονται σα ριπές πολυβόλου
«ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΗΗΗ.»... Οχι δε γίνεται δεν είναι δυνατόν...
Κοιτάζω κάτω από τις μασχάλες μου προσεκτικά (είπαμε πολύ ιδρώτας). Ούτε φτερά ούτε τίποτα... Ανώμαλη προσγείωση... Ο «κουλός» απέκτησε νέο νόημα...
Επιστρέφω σπίτι με ένα και μοναδικό σκοπό... Θα προπoνηθώ, θα ιδρώσω τη φανέλα και αν αύριο δεν πιάσω τα σαράντα (οχι τα καλά)στην Καβάλας να μη με λένε thou-vou...
Φιλιά σε όλες.
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: 
.... :ZZZ:
