Valentino Rossi: Η άλλη όψη του νομίσματος

[Lupo]

Ο Valentino Rossi είναι αδιαμφισβήτητα ένας ζωντανός θρύλος στο MotoGP, άλλα και στο παγκόσμιο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Στα 28 του χρόνια δεν έχει χάσει ούτε στο ελάχιστο την αίγλη του, παρότι τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε τις επιτυχίες που μας είχε συνηθίσει. Ο «Γιατρός» φέτος πραγματοποίησε την χειρότερη εμφάνιση στην καριέρα του καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα, αντιμετωπίζοντας πολλά προβλήματα με τα ελαστικά του, την μοτοσικλέτα του άλλα και τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς σε κρίσιμα σημεία δεν είχε το καθαρό μυαλό να οδηγήσει όπως μόνο εκείνος ξέρει. Πολλοί είπαν ότι ο Ιταλός τελείωσε. Ότι δεν έχει πλέον τη φλόγα για να ριχτεί και πάλι στη φωτιά, ενώ πολλοί έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν πρόκειται να ξαναπάρει τίτλο στην καριέρα του. Όλα αυτά βέβαια είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας, καθώς ο Valentino ήταν, είναι, και θα παραμείνει ο μεγαλύτερος αναβάτης μοτοσικλέτας στον κόσμο.

Το μήλο κάτω από τη μηλιά

Το «κακό» ξεκίνησε στις 16 Φεβρουαρίου 1979, όταν δηλαδή γεννήθηκε ο Valentino. Πατέρας του ο Graziano Rossi, πρώην αναβάτης κι ο ίδιος, ο οποίος ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για τα κατορθώματα του γιού του. Στο Urbino έκανε τα πρώτα του βήματα, και λίγο πριν κλείσει τα 5 του χρόνια βρισκόταν πίσω από το τιμόνι ενός kart. Το 1990 κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα στα kart και κάπου εκεί άρχισε η τρέλα με τις μοτοσικλέτες. Τα minimoto κίνησαν το ενδιαφέρον του Valentino και πριν ολοκληρωθεί το 1991 κατάφερε να κερδίσει 16 αγώνες. Ο Graziano είχε περίεργη σχέση με τις μοτοσικλέτες και ήθελε ο Valentino να ακολουθήσει το δρόμο του αυτοκινήτου. Έτσι τον ώθησε να προχωρήσει σε εθνικό επίπεδο τους αγώνες kart, παραμερίζοντας τα minimoto. Το οικονομικό βάρος όμως ήταν αρκετά μεγάλο, με αποτέλεσμα τα επόμενα δύο χρόνια να μείνει στα minimoto και να μάθει καλά όλα τα μυστικά του.

Το 1993 ο Valentino αγόρασε την πρώτη του μεγάλη μοτοσικλέτα, μια Gaciva Mito 125cc, με την οποία πήρε το βάπτισμα του πυρός. Η πρώτη του επαφή δεν ήταν και η καλύτερη καθώς βγαίνοντας από τα pit κατάφερε να φτάσει, μέχρι την πρώτη στροφή και να πέσει. Το αστείο την υπόθεσης ήταν ότι όταν ο πατέρας του, και ο ίδιος, κατάφεραν να φτιάξουν την μοτοσικλέτα, ξαναμπήκε στην πίστα περνώντας ανέπαφος την πρώτη στροφή, άλλα στην δεύτερη δεν τα κατάφερε και έπεσε. Αυτό το περιστατικό έκανε τον Valentino να σκεφτεί σοβαρά αν οι μοτοσικλέτες ήταν πραγματικά γι’ αυτόν. Τελικά ο αγώνας μια ημέρα μετά δεν πήγε άσχημα, καταλαμβάνοντας την 9η θέση, ενώ όλη τη χρονιά η παρουσία του στο τοπικό πρωτάθλημα ήταν μάλλον μέτρια. Παρόλα αυτά δεν το έβαζε κάτω και προσπαθούσε συνεχώς να βελτιώνεται, φτάνοντας στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς να κατακτά την pole position και ένα βάθρο στον αγώνα του Misano.

[Lupo]

Την επόμενη χρονιά τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα κατακτώντας τον τίτλο με την ομάδα της Gaciva και μηχανικό τον Claudio Lusuardi. Η Aprilia παρακολούθησε την ανοδική πορεία του Rossi και αμέσως τον «άρπαξε» από τα χέρια των αντιπάλων της δίνοντας του την ευκαιρία να βρεθεί στη σέλα μιας πραγματικής αγωνιστικής μοτοσικλέτας 125cc. Η πειραματική χρονιά τελείωσε το 1995 όταν η Aprilia έριξε τον Valentino στα βαθιά, στο Ευρωπαϊκό και Ιταλικό πρωτάθλημα 125cc. Κατάφερε να κατακτήσει το Ιταλικό πρωτάθλημα το οποίος ήταν και το εισιτήριο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ τερμάτισε τρίτος στο Ευρωπαϊκό. Ο Rossi δήλωσε μετά το τέλος του πρωταθλήματος: «Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τερμάτισα 3ος, άλλα φέτος έκανα πολλά λάθη. Αν δεν ήμουν τόσο επιπόλαιος θα είχα ελπίδες. Άλλα έκανα πολλά λάθη και τερμάτισα τρίτος».

Στα χρόνια της εφηβείας του ο Valentino είχε έναν μεγάλο σύμμαχο εκτός από τον πατέρα του, τους φίλους του. Στην βιογραφία του περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις σχέσεις, τις αταξίες άλλα και την βοήθεια που είχε στα πρώτα του βήματα, ενώ ακόμη και τώρα απολαμβάνει την παρέα των πιστών του φίλων. Άλλωστε αυτοί ήταν που τον ενθάρρυναν ώστε να δημιουργεί τα υπέροχα σκετσάκια μετά από κάθε του νίκη, στα οποία συμμετείχαν κιόλας.

Παγκόσμιος

Το 1996 ξεκίνησε την περιπέτεια του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP συμμετέχοντας με μια Aprilia στην κατηγορία των 125cc. Η πρώτη χρονιά δεν ήταν καλή, με τον Rossi να δοκιμάζει περισσότερο το γρασίδι της κάθε πίστας, παρά να ολοκληρώνει τους αγώνες. Το οδηγικό του στυλ ακόμη ήταν πολύ επιθετικό και δεν είχε βρει τους κατάλληλους μηχανισμούς που θα τον οδηγούσαν σε νίκες. Οι ριψοκίνδυνες προσπεράσεις, τα οριακά φρένα και το νεαρό της ηλικίας του τον οδηγούσαν σε πτώσεις, άλλα καμιά φορά η τύχη του χαμογέλαγε και κατάφερνε να τερματίζει. Στην Τσεχία ήταν η πρώτη φορά που ο Ιταλός κατάφερε να μείνει όρθιος στη μοτοσικλέτα του και να κερδίσει τον αγώνα του Brno. Αυτή ήταν και η πρώτη του νίκη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η χρονιά φυσικά ολοκληρώθηκε με τον Rossi να βρίσκεται στην 9η θέση της κατάταξης, δείχνοντας παρόλα αυτά σημάδια του μεγάλου του ταλέντου.

Ο πρώτος τίτλος ήρθε μόλις ένα χρόνο αργότερα. Ο Valentino είχε μάθει το μάθημα του και αποφάσισε να αλλάξει κάποια πράγματα ώστε να παραμένει στην πίστα. Βρήκε τον τρόπο να κερδίζει και δεν τον άφησε όλη τη χρονιά, παίρνοντας συνολικά 11 από τις 15 νίκες. Μεγάλοι του αντίπαλοι εκείνη την εποχή ήταν οι Ιάπωνες αναβάτες, από τους οποίους εμπνεύστηκε και το πρώτο του προσωνύμιο, «Rossifumi». Στον αγώνα του Rio πανηγύρισε χαρακτηριστικά τον πρώτο του τίτλο, βάζοντας στην πλάτη του έναν τεράστιο άσσο, δείχνοντας σε όλους ποιος είναι το νούμερο ένα.

Ο «Rossifumi» αποφάσισε μετά την κατάκτηση του τίτλου στα 125cc να ανέβει κατηγορία και να δοκιμάσει την τύχη του στα 250cc. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, καθώς εκείνη την εποχή υπήρχαν καταξιωμένοι αναβάτες στην κατηγορία, ενώ η Aprilia είχε παραδώσει τις καλύτερες μοτοσικλέτες τις στους Harada και Capirossi. Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά εκείνη τη χρονιά, με τον Ιταλό να μην μπορεί να προσαρμοστεί στην δύναμη και το βάρος της RS250. Ο θάνατος δύο καλών του φίλων τον τάραξε, ενώ και η πίεση της Aprilia και των Μέσων Ενημέρωσης είχε αρχίσει να επηρεάζει την απόδοση του. Είχε τα ίδια συμπτώματα με την πρώτη χρονιά του στα 125cc, δηλαδή σημείωνε ανόητες πτώσεις, άλλα ο χρόνος προσαρμογής του στη σέλα της μοτοσικλέτας ήταν πολύ πιο σύντομος.

Ο Rossi στο δεύτερο μέρος του πρωταθλήματος βρήκε τον τρόπο να οδηγήσει σωστά την Aprilia και άρχισε να κερδίζει. Η βαθμολογική του διαφορά από την κορυφή όμως ήταν μεγάλη και δεν προλάβαινε να διεκδικήσει τον τίτλο. Κατάφερε να κερδίσει τους τέσσερις τελευταίους αγώνες, και να τερματίσει δεύτερος πίσω από τον Loris Capirossi με διαφορά μόλις 3 βαθμών, ενώ είχε τις ίδιες νίκες με τον Harada, του οποίου τον τίτλο στέρησε ο Capirossi, άλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την διηγηθώ κάποια άλλη φορά. Το 1999 ήταν η χρονιά του στη μεσαία κατηγορία. Κατέκτησε 9 νίκες και 5 pole position κυριαρχώντας πλήρως στη σέλα της Aprilia Nastro Azzurro. Χαρακτηριστική ήταν η νίκη του στην Ιταλία, όπου έτρεχε με τα χρώματα της Ιταλίας. «Είμαι πολύ χαρούμενος. Χθες σκέφτηκα ότι αν κέρδιζα το πρωτάθλημα και τον αγώνα θα ήταν ότι καλύτερο, άλλα όταν έφτασα το group των πρωτοπόρων αποδείχτηκε πως θα ήταν δυσκολότερο από ότι νόμιζα. Γιατί οι Ukawa και Perugini ήταν πιο γρήγοροι. Όμως στο τέλος μπόρεσα να περάσω και να κερδίσω κάνοντας δύο καταπληκτικούς τελευταίους γύρους. Είμαι χαρούμενος που κέρδισα και θέλω κα ευχαριστήσω την ομάδα, την οικογένεια και κυρίως τους θαυμαστές μου».

[Lupo]

Ο πόλεμος ξεκινά

Ο Valentino Rossi το 2000 δέχτηκε την πρόταση της Honda για να ανέβει στην κατηγορία των 500cc. Το μεγάλο ζήτημα της εποχής στον χώρο του MotoGP ήταν αδιαμφισβήτητα η πολύ αναμενόμενη κόντρα των δύο Ιταλών Superstar, Valentino Rossi και Max Biaggi, η οποία έμελλε να μείνει στην ιστορία ως μια από τις εχθρικότερες των αγώνων μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Biaggi με τα τέσσερα πρωταθλήματα στα 250cc και την εντυπωσιακή πρώτη του χρονιά στα 500cc, κοντράροντας στα ίσα τον μεγάλο Mick Doohan, βρισκόταν στη κορυφή της προτίμησης των Ιταλών, παρότι ένα νέο αστέρι ερχόταν να του ταράξει την ησυχία. Η χρονιά ξεκίνησε εκτός πίστας, με την προκλητική δήλωση του Rossi, ο οποίος σε ερώτηση των δημοσιογράφων για το αν θέλει να μοιάσει στον Biaggi απάντησε ‘φυσικά όχι, μπορώ να κάνω πολλά περισσότερα από αυτόν’, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για την σχέση τους. Τα Μέσα Ενημέρωσης σχεδόν καθημερινά ασχολούνταν με τη σχέση τους, ενώ πολλά ήταν τα καρφιά που και οι δύο εκτόξευαν, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο.

Το 2000 δεν υπήρχε το μεγάλο όνομα, καθώς ο Mick Doohan είχε αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Έτσι όλοι πίστευαν ότι ο τίτλος θα παιζόταν μεταξύ Rossi και Biaggi. Ο Valentino είχε στο πλευρό του τον Jeremy Burgees, ο οποίος αποφάσισε να γίνει ο αρχιμηχανικός του στην ομάδα της Honda Nastro Azzurro. Στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος, όπως συνήθιζε, δεν μπορούσε να βρει τον ρυθμό του στη σέλα της πανίσχυρης NSR500 σημειώνοντας πτώσεις, οι οποίες πλέον ήταν και πολύ επώδυνες. Ο Valentino μετά από αρκετές αλλαγές στη μοτοσικλέτα του, άλλα και με τη βοήθεια του Jeremy Burgees κατάφερε να την φέρει στα μέτρα του και στον αγώνα του Donington Park να πάρει την πρώτη του νίκη στην μεγάλη κατηγορία. Ο Ιταλός ανέβηκε και πάλι στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου κατακτώντας τη νίκη στη Βραζιλία για να καταλήξει στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας, πίσω από τον Kenny Roberts Jr. Η μόνη παρηγοριά για τον Ιταλό είναι ότι κράτησε πίσω του τον μεγάλο αντίπαλο του Max Biaggi.

Ο νεαρός τότε Valentino είχε εκτοπίσει τον μεγάλο «Ρωμαίο Αυτοκράτορα», ο οποίος ήθελε απεγνωσμένα να δώσει ένα καλό μάθημα στον πιτσιρικά από την Tavullia. Η διαμάχη τους είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να τους φωνάξουν σε απολογία και να τους ζητήσουν να περιορίσουν την αντιπαλότητα τους μέσα στην πίστα. Ο χειμώνας ήταν καυτός, με τους δύο Ιταλούς να ανταλλάσουν βαριές κουβέντες και το κλίμα στον πρώτο αγώνα της Suzuka ήταν φορτισμένο. Η μάχη άναψε όταν ο Biaggi στους πρώτους γύρους απλώνει τον αγκώνα του και έσπρωξε τον Rossi εκτός πίστας, με κίνδυνο να τον ρίξει. Πέντε γύρους αργότερα όμως ακολούθησε η απάντηση του Valentino, η οποία έχει μείνει χαραγμένη στις μνήμες όλων. Κατάφερε να περάσει τον Biaggi στην μεγάλη ευθεία και όταν στρίβουν στην πρώτη στροφή σήκωσε το αριστερό του χέρι και του έδειξε το μεγαλοπρεπές μεσαίο δάχτυλό. Αυτό ήταν και το εφαλτήριο για τα συμβάντα που θα ακολουθούσαν. Συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα, έχοντας δίπλα του τον Biaggi: «Ήταν πολύ δύσκολος αγώνας στο ξεκίνημα του γιατί υπήρχαν πολλές επαφές και δύσκολες προσπεράσεις. Για τους θεατές και τους τηλεθεατές θα πρέπει να ήταν ένας θεαματικός αγώνας, άλλα για εμάς δεν ήταν ακριβώς έτσι».

Ο Rossi κέρδισε τον ένα αγώνα μετά τον άλλο, έχοντας όμως στο νου του και τον γρήγορο, άλλα πονηρό Max. Στο Mugello έφτασε πρωτοπόρος και φόρεσε τα χαβανέζικα του, άλλα η βροχή του χάλασε τα σχέδια και σημείωσε πτώση μπροστά στους φανατικούς Ιταλούς. Επόμενος αγώνα η Βαρκελώνη, όπου κορυφώθηκε η κόντρα των δύο ιταλών. Ο Rossi πήρε τη νίκη και o Biaggi έμεινε δεύτερος. Ανεβαίνοντας στο βάθρο των νικητών ο Max ζήτησε το λόγο από τον Valentino για ένα αντιαθλητικό προσπέρασμα που πραγματοποίησε στον αγώνα. Τα νεύρα ήταν στο όριο και δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να πιαστούν στα χέρια οι δύο αναβάτες. Η Συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε ήταν κωμικοτραγική, με τους δύο αναβάτες να προσπαθούν να κρύψουν τα πρόσωπα τους, έχοντας αμυχές από τις γροθιές που αντάλλαξαν. Φυσικά η Dorna δεν άφησε ατιμώρητο το γεγονός και κάλεσε τους δύο εμπλεκόμενους σε σύσκεψη στην οποία τους συνέστησε την προσοχή, να μην επαναληφθούν αυτά τα γεγονότα και να λυθούν οι διαφορές τους μέσα στην πίστα και σε αθλητικά πλαίσια, ενώ δεν θα έπρεπε να μιλήσουν στους δημοσιογράφους για το περιστατικό… χαχαχαχαχαχα!!!

Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη και ο Rossi συνέχισε να προκαλεί και να προκαλείται σε εβδομαδιαία βάση, άλλα ο Biaggi ήταν αυτός που μίλησε στους δημοσιογράφους και έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά. Τα σκετσάκια που ετοίμασε ο Valentino με τους φίλους του δεν έγιναν γνωστά στο ευρύ κοινό, άλλα οι Ιταλοί τα γνωρίζουν καλά. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στην επίσημη ιστοσελίδα του ο Ιταλός στη θέση του ονόματος του Max Biaggi είχε το εξής «ΧΧΧ ΧΧΧΧΧΧ». Ο «Doctor» πλέον, στέφεται πρωταθλητής λίγους μήνες αργότερα κερδίζοντας συνολικά 11 αγώνες αφήνοντας δεύτερο τον μεγάλο του αντίπαλο Max Biaggi. Ο Rossi έγινε παράλληλα και ο τελευταίος πρωταθλητής της κατηγορίας των 500cc, καθώς την επόμενη χρονιά θα είχαμε την είσοδο των MotoGP 990cc. Η κατάκτηση του τίτλου στα 500cc ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές στη ζωή του Ιταλού. «Είναι μεγάλη ικανοποίηση για μένα βέβαια. Ακόμα δεν κατάλαβα ότι τελείωσε ο αγώνας γι’ αυτό και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι νιώθω περίεργα. Είμαι πολύ ικανοποιημένος. Είναι φανταστικό, δεν έχω λόγια να το περιγράψω».

[Lupo]

Το 2002 η Dorna σε συνεργασία με την FIM αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τα δίχρονα 500cc με τα τετράχρονα MotoGP 990cc και ο Rossi είχε την τιμή να οδηγήσει την RC211V της Honda, η οποία ήταν η καλύτερη μοτοσικλέτα της χρονιάς. Αμέσως βρήκε τον ρυθμό του στην πανίσχυρη Honda και εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες (πειραματικό στάδιο για όλα τα εργοστάσια), κυριάρχησε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Κέρδισε 8 από τους 9 πρώτους αγώνες του πρωταθλήματος, ενώ μέχρι το τέλος της σεζόν είχε κατακτήσει άλλες τρεις. Την επόμενη χρονιά δεν άλλαξε κάτι και ο Rossi έφτασε σε ακόμη ένα εύκολο πρωτάθλημα, καθώς η απόδοση του, άλλα και οι έλλειψη σοβαρών αντιπάλων έκανε την δουλειά του πολύ εύκολη. Κατέκτησε συνολικά 9 νίκες και στην Βραζιλία ανακηρύχθηκε πρωταθλητής.

Εκείνη τη χρονιά γνώρισε έναν νέο αντίπαλο, τον Sete Gibernau, ο οποίος βρισκόταν στη Honda Telefonica Movistar και τα επόμενα χρόνια θα ήταν ο κύριος αντίπαλος του, ενώ και ο Max Biaggi είχε περάσει στην Honda παλεύοντας σε πολλούς αγώνες με τον Rossi. Ο Ιταλός δήλωσε μετά τον αγώνα της Βραζιλίας. «Είναι σαν όνειρο. Είμαι πρωταθλητής σε όλες τις κατηγορίες. Τις πρώτες στιγμές μετά τη νίκη δυσκολεύεσαι να καταλάβεις. Σε έχει κυριεύσει η αδρεναλίνη η οποία δεν εξηγείται, άλλα όπως και να έχει είναι απίθανο. Είναι απίθανο για μένα, για την Honda για τους μηχανικούς μου και τους θαυμαστές κου από όλο τον κόσμο που με εμπιστεύονται πάντα. Γι’ αυτό είμαι πολύ χαρούμενος»

[Lupo]

Ο Valentino παρότι ήταν κυρίαρχος τα δύο τελευταία χρόνια με την Honda αποφάσισε να κάνει μια μάλλον παρακινδυνευμένη κίνηση και να περάσει στη Yamaha το 2004. Όπως αναφέρει στην βιογραφία του ο Ιταλός είχε αρχίσει να έχει πολλά προβλήματα με το HRC, το οποίο δεν ήθελε τον αναβάτη πάνω από τη μοτοσικλέτα, άλλα τη μοτοσικλέτα πάνω από όλα. Μάλιστα ο Rossi φεύγοντας είχε ακούσει την φοβερή φράση «με την RC211V ο καθένας θα μπορούσε να κερδίσει». Αυτό μαζί με την έλλειψη κινήτρου, οδήγησαν τον Rossi στην μεγάλη πρόκληση του να κερδίσει την πανίσχυρη και κραταιά Honda. Είχε αρκετές προτάσεις με σημαντικότερη της Ducati, η οποία όμως δεν ήταν αυτή που επιζητούσε, καθώς του θύμιζε τον τρόπο λειτουργίας της Honda. Τελικά μετά από μεγάλη μυστικοπάθεια ανακοίνωσε τη συνεργασία του με τη Yamaha, παίρνοντας μαζί του όλο το επιτελείο του από την Honda, μαζί και τον Jeremy Burgees.

Η Yamaha πλήρωσε 12 εκατομμύρια δολάρια για να αποκτήσει τον Rossi και ήταν έτοιμη να του προσφέρει ότι ακριβώς ήθελε για να κερδίσει. Η δουλειά που έγινε το χειμώνα ήταν απίστευτη, μετατρέποντας την δύστροπη M1 σε μια πολεμική μηχανή. Η Honda από την άλλη έριξε όλο της το βάρος στους Biaggi και Gibernau για να αναχαιτίσει τον Rossi, θέλοντας να αποδείξει ότι η RC211V ήταν ανίκητη. Η χρονιά ξεκίνησε στη Νότιο Αφρική, στην οποία ο Valentino έδωσε ένα δείγμα από το μεγαλείο του, κλείνοντας τα στόματα όλων των επικριτών του με μια εκπληκτική νίκη, μπροστά από τον Max Biaggi. Η χρονιά φυσικά δεν ήταν εύκολη, καθώς ο Gibernau βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση και κατάφερε να κερδίσει τους επόμενους δύο αγώνες. Ο «Γιατρός» αντεπιτέθηκε, άλλα η αστάθεια στην απόδοση της μοτοσικλέτας τον έφερε στα μέσα της σεζόν στην τρίτη θέση πίσω από τους Biaggi και Gibernau. Τα πράγματα ξεκαθάρισαν στον προτελευταίο αγώνα, όταν ο Rossi στο Philip Island πήρε μια καταπληκτική νίκη, περνώντας τον Ισπανό αντίπαλο του στον τελευταίο γύρο.

Η μάχες με τον Sete Gibernau πολλές φορές δεν κυμάνθηκαν σε αθλητικά πλαίσια, και οδηγούσαν τον κατά τα άλλα ήρεμο Sete, σε ακραίες αντιδράσεις. Ο Gibernau ήταν ένα ακόμη θύμα του Valentino, ο οποίος, μετά τον Biaggi, είχε διαλύσει τα νεύρα και του Ισπανού με τον τρόπο που τον κέρδιζε. Ο τίτλος πήγε στον Valentino ο οποίος πανηγύρισε έξαλα αυτή του τη νίκη, ταπεινώνοντας την Honda και έχοντας το αίσθημα της δικαίωσης ότι είναι ο μεγαλύτερος αναβάτης στον κόσμο, ο οποίος μπορεί να κερδίσει και χωρίς την καλύτερη μοτοσικλέτα του κόσμου.

Το 2005 τα πράγματα ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρα, με τον Ιταλό να έχει πλέον φτάσει την M1 σε πολύ υψηλό επίπεδο. Η Honda έδωσε την εργοστασιακή μοτοσικλέτα της στον Biaggi επιδιώκοντας την επιστροφή στην κορυφή, ενώ ο Gibernau παρέμεινε ο σημαντικότερος αντίπαλος του. Ο πρώτος αγώνας της χρονιάς ήταν και ο πιο κρίσιμος, καθώς μετά από σκληρή μάχη μεταξύ, Rossi και Gibernau, ο Ιταλός κέρδισε, με αμφιλεγόμενο τρόπο. Στην τελευταία στροφή ο Valentino βούτηξε στην είσοδο, σχεδόν απελπισμένος, και εκτόπισε τον Ισπανό εκτός πίστας. Ο ίδιος έμεινε στην πίστα και πήρε την καρό σημαία, με τον Gibernau να ακολουθεί λίγο αργότερα κουνώντας χαρακτηριστικά το χέρι του παλινδρομικά.

Ο Sete έφτασε αρκετά εκνευρισμένος στα pit ζητώντας το λόγο από τον Rossi, ο οποίος δεν ανταπέδωσε την κίνηση του Ισπανού. Ανεβαίνοντας στο βάθρο ο Sete κράταγε τον ώμο του και ο Ιταλός τον κοίταζε κοροϊδευτικά ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. Η Συνέντευξη Τύπου δεν είναι εχθρική, άλλα τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο στις σχέσεις των δύο αναβατών, οι οποίοι στους επόμενους αγώνες δεν αντάλλαξαν ούτε ματιά. Ο Rossi από εκεί και πέρα δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον αμφισβητήσει και έφτασε στην κατάκτηση του τίτλου με συνολικά 367 βαθμούς, 147 περισσότερους από τον δεύτερο Melandri.

[Lupo]

Το 2006 ο Rossi ανανέωσε την συνεργασία του με τη Yamaha, έχοντας ήδη δύο τίτλους με την Ιαπωνική εταιρία. Από τον πρώτο κιόλας αγώνα τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Στην πρώτη στροφή σημείωσε πτώση και το μόνο που κατάφερε ήταν να τερματίσει στην 14η θέση. Η M1 αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα στο μπροστινό της μέρος, καθώς η Ohlins είχε φέρει ένα νέο πιρούνι, το οποίο η ομάδα δεν είχε δοκιμάσει αρκετά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορεί ο Ιταλός να βρει το κατάλληλο στήσιμο στη μοτοσικλέτα του και να μείνει αρκετά πίσω στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος. Φυσικά σε αυτό βοήθησε και η M1 του η οποία σε τρεις περιπτώσεις τον άφησε στα μισά του αγώνα, ενώ και τα ελαστικά της Michelin του στέρησαν μερικούς βαθμούς. Η αντεπίθεση του Valentino ξεκίνησε στην Γερμανία όπου κατάφερε να πάρει τη νίκη και να αρχίσει ένα μεγάλο σερί, το οποίο στην Πορτογαλία τον έφερε μπροστά στην βαθμολογία. Ένας αγώνας έμενε για την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος και ο Ιταλός βρισκόταν μπροστά από τον Nicky Hayden 8 βαθμούς. Η Valencia όμως δεν ήταν φιλόξενη για τον Rossi, καθώς σημείωσε πτώση στους πρώτους γύρους και έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει τον 8ο συνολικά τίτλο της καριέρας του. Τερμάτισε τελικά δεύτερος και εκθρονίστηκε μετά από πέντε χρόνια. Πρωταθλητής στέφθηκε ο Nicky Hayden.

Το 2007 το σκηνικό επαναλήφθηκε, μόνο που τώρα υπήρχε ένας πολύ σοβαρός αντίπαλος. Ο χειμώνας πέρασε με τον Rossi να δουλεύει σκληρά με τους μηχανικούς του για να επιστρέψει στην κορυφή και έφτιαξε την M1 όσο καλύτερη μπορούσε. Οι αλλαγές στους κανονισμούς των ελαστικών βγάζουν τον Rossi από τα νερά του και δεν μπορεί να βρει το κατάλληλο πακέτο για να ανταγωνιστεί το πανίσχυρο πακέτο Ducati-Stoner. Ο Ιταλός παρόλα τα προβλήματα, προσπάθησε να κρατήσει την επαφή του με την κορυφή, άλλα το λάθος στην Γερμανία τον οδήγησε σε πτώση και έχασε οριστικά κάθε ελπίδα για τον τίτλο. Ο Valentino παραδέχτηκε την ανωτερότητα του Stoner, ενώ κατάφερε να πάρει μόλις 4 νίκες και να μείνει για πρώτη φορά στην καριέρα του στην 3η θέση της βαθμολογίας στην μεγάλη κατηγορία. Η γκρίνια για την Yamaha και τη Michelin είχε ξεκινήσει και πολλά ακούγονταν για αλλαγή ελαστικών και ομάδας την επόμενη χρονιά, καθώς ο Rossi ήταν πολύ δυσαρεστημένος με την απόδοση του πακέτου του. Τελικά στο τέλος της σεζόν αποφάσισε να συνεργαστεί με την πρωταθλήτρια Bridgestone, άλλα να παραμείνει για ακόμη ένα χρόνο στη Yamaha.

[Lupo]

Ο Valentino Rossi δεν είναι μόνο ένας κορυφαίος οδηγός αγώνων, άλλα και ένας μεγάλος star του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Ιταλός πάντα είχε πέρα από τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις και την ανησυχία να δώσει χαρά στους θεατές, με το δικό του τρόπο. Τα προσωνύμια και τα διάφορα σκετσάκια που διοργάνωνε στους αγώνες τον χαρακτήρισαν και συνεχίζουν να τον χαρακτηρίζουν, παρότι έχουνε μειωθεί τα τελευταία χρόνια. Η τρέλα ξεκίνησε στα πρώτα του βήματα, με το χαϊδευτικό του να γίνεται το «Rossifumi», το οποίο κληρονόμησε από τον Norifumi Abe, τον οποίο θαύμαζε στην εφηβεία του. Κράτησε το «Rossifumi» μέχρι τα μέσα της πρώτης χρονιάς του στα 250cc, όταν αποφάσισε να το μετατρέψει σε «Valentinik», εμπνευσμένος από τον ήρωα του Donald Duck, «Paperinik».

Τα χρόνια των 500cc βρήκαν τον Rossi να αλλάζει πάλι και να αποκτά το σημερινό του «The Doctor». Ο «Γιατρός» είναι ένας χαρακτηρισμός που ακόμη και σήμερα δεν έχει εξηγηθεί για το πώς προέκυψε. Ο Ιταλός ισχυριζόταν ότι ονομάστηκε έτσι, διότι στην Ιταλία πολλοί χρησιμοποιούν τη λέξη Rossi για να αναφερθούν σε κάποιο γιατρό. Από την άλλη οι θεατές υποστήριζαν ότι προέκυψε λόγο του στυλ που είχε Rossi, δηλαδή που εξολόθρευε τους αντίπαλους του εν ψυχρώ, ενώ από την άλλη όλες του οι κινήσεις γίνονταν με χειρουργική ακρίβεια. Ο πατέρας του Graziano σε μια συνέντευξη του είχε ισχυριστεί: «Γιατρός γιατί είναι σημαντικός, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, άλλα είναι όμορφο και είναι χρήσιμος. Στην Ιταλία ο Γιατρός είναι ένα όνομα που δείχνει σεβασμό, είναι σημαντικός». Τέλος οι φίλοι του Valentino ισχυρίζονταν ότι ο Rossi το επέλεξε διότι με τις τόσες πολλές πτώσεις που είχε στα 125cc, 250cc και 500cc, επισκεπτόταν πολύ συχνά τον γιατρό, έτσι και του κόλλησε.

Μικρά χαρακτηριστικά του Valentino είναι το νούμερο #46 και το WLF που έχει πάντα στη φόρμα του. Το «46» ο Rossi το πήρε από έναν Ιάπωνα αναβάτη τον οποίο είχε δει στην τηλεόραση να οδηγεί εντυπωσιακά και να περνά στη βροχή όποιον έβρισκε μπροστά του, αν και αργότερα αποκαλύφθηκε ότι αυτό ήταν το νούμερο που χρησιμοποιούσε ο πατέρας του στα πρώτα βήματα της καριέρας του. Στην φόρμα του ο Valentino έχει τρία γράμματα WLF, τα οποία αντιπροσωπεύουν το «ViVa La Figa», το οποίο σημαίνει «Ζήτω Το Μ….». Κατάφερε παρόλα αυτά να ξεφύγει από τα δίχτυα της FIA, διότι σκέφτηκε ορθά να χρησιμοποιήσει το διπλό V ως W για να μπορέσει να το καλύψει.

Η σχέση του Valentino με τις κάμερες ήταν πολύ καλή και σε κάθε ευκαιρία έκανε μια γκριμάτσα για να διασκεδάσει τους θεατές. Οι πανηγυρισμοί του ήταν χαρακτηριστικοί, με μεγάλες σούζες έχοντας το ένα πόδι πίσω, ενώ συνήθως σηκωνόταν όρθιος στη μοτοσικλέτα και έβαζε τα χέρια του πίσω από τη μέση. Αυτά όμως που τον έκαναν γνωστό ήταν τα σκετσάκια που ετοίμαζε με τους φίλους του, κυρίως στο GP της πατρίδα του το Mugello. Φυσικά ήταν αμέτρητες οι φορές που έβαφε την μοτοσικλέτα του με περίεργα χρώματα, άλλα και τον εξοπλισμό του, με πιο χαρακτηριστικό το Mugello του 2001. Η αρχή είχε γίνει το 1998 στην Ιταλία, όταν έβαψε την μοτοσικλέτα του στα χρώματα της Ιταλικής σημαίας, ενώ ακολούθησαν η Valencia το 2003, επίσης η Valencia το 2005 και η Laguna Seca την ίδια χρονιά, ενώ το 2007 στο Assen εμφανίστηκε στα χρώματα του νέου 500αριού της Fiat.


Παρακολουθήστε ένα μικρό αφιέρωμα στον "Γιατρό"

[Lupo]

1997: Στο Assen ξαπλώνει πάνω στη μοτοσικλέτα του κρατώντας μια μπάλα με καρφιά. Στο Donington βάζει πίσω από την πλάτη του ένα τόξο, ενώ στη Γαλλία βάζει καπελάκι στυλ δεινόσαυρο στο βάθρο. Στην Τσεχία βγαίνει με μια Ιταλική σημαία, η οποία στο κοντάρι της έχει ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Το αποκορύφωμα ήταν στο Rio όταν κατέκτησε τον τίτλο, βάζοντας πίσω του ένα τεράστιο νούμερο 1 το οποίο έγραφε Παγκόσμιος Πρωταθλητής 1997.

1998: Στο Donington Park ντύνεται Ρομπέν των Δασών και αποσπά το θερμό χειροκρότημα από το κοινό, ενώ στην Αυστραλία επαναλαμβάνει την εμφάνιση του με καπελάκι δεινόσαυρου. Το Mugello έχει και πάλι την τιμητική του, με τον Ιταλό να βγάζει τελείως την φόρμα του και να φοράει μαγιό, παντόφλες και γυαλιά ηλίου σα να πήγαινε στην παραλία.

1999: Μία από τις χαρακτηριστικές στιγμές της καριέρας του ήταν όταν κατέκτησε τον τίτλο των 250cc, βάζοντας πίσω στην μοτοσικλέτα του έναν από τους φίλους του, ο οποίος είχε ντυθεί κοτόπουλο. Ως γνωστόν ο Rossi είχε την χορηγία ενός μικρού μαγαζιού με κοτόπουλα στο χωρίο του την Tavullia, το οποίο αποθέωσε με αυτό τον τρόπο. Αργότερα με την κατάκτηση του τίτλου έβαλε έναν άγγελο πίσω στη μοτοσικλέτα του και τον έκανε, μια βόλτα στην πίστα. Στον αγώνα της Jerez o Rossi πραγματοποιεί ένα από τα καλύτερα σκετσάκια του. Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου πέρασε το φράκτη και μπήκε σε μια χημική τουαλέτα την οποία είχαν τοποθετήσει οι φίλοι του εκεί, σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους χιλιάδες φίλους του.

2000: Στο Donington Park και πάλι ο Rossi κερδίζει και βάζει συνοδηγό του έναν φίλο του ντυμένο μαιευτήρα.

2002: Ένα από τα καλύτερα σκετσάκια που είχε ετοιμάσει ο Rossi ήταν το 2002 στο Mugello, όταν τον σταμάτησε ένα μπλόκο με αστυνομικούς και του έκοψε κλήση για υπερβολική ταχύτητα λίγο πριν μπει στα pit για να πανηγυρίσει την νίκη του. Φυσικά όλα ήταν σκηνοθετημένα και διασκέδασαν τους φίλους του. Αυτό ήταν και το αγαπημένο του θέμα, όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του.

2003: Η σχέση του με την Honda δεν βρίσκονταν στο καλύτερο σημείο και αυτό το εξέφρασε στα μέσα της χρονιάς, όταν σταμάτησε μετά τη νίκη του στο Donington και μαζί με άλλους φυλακισμένους άρχισε να σπάει πέτρες, με μια μπάλα δεμένη στο πόδι του σαν φυλακισμένος. Στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς βάφει την RC211V ε έντονα πορτοκάλι χρώματα και αλλάζει την γραμματοσειρά των γραφικών, ενώ όταν κερδίζει τον αγώνα σταματά μπροστά από το box της ομάδας και πανηγυρίζει μαζί τους.

2004: Στον πρώτο αγώνα της χρονιάς ο Rossi μόλις έχει κερδίσει με την Yamaha και σταματά στην άκρη του δρόμου, κατεβαίνει από την M1 του και κάθεται μπροστά τις ξεσπώντας σε κλάματα. Την ίδια χρονιά εμφανίζεται στο βάθρο του Donington με ένα στηθοσκόπιο γιατρού. Η κατάκτηση του τίτλου στο Philip Island του δίνει την δυνατότητα να φορέσει την περίφημη μπλούζα και το αντίστοιχο κράνος με την επιγραφή «Che Spettacolo» το οποίος σημαίνει, «Τι Θέαμα». Ο Valentino βάζει τη ρόμπα του γιατρού, μετά τη νίκη του στο Mugello και κάνει το γύρο του θριάμβου μπροστά στους συμπατριώτες του.

2005: Στο Mugello ο Rossi φόρεσε στο βάθρο το καπελάκι αποφοίτησης του απόφοιτου, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να ευχαριστήσει τους ανθρώπους του πανεπιστημίου της Φλωρεντίας οι οποίοι αποφάσισαν να δώσουν στον Valentino το πτυχίο του γιατρού σε μια κίνηση αναγνώρισης των επιτευγμάτων του.

2006: Η πρώτη νίκη του Rossi στο Κατάρ του έδωσε την ευκαιρία να παρηγορήσει σταματώντας στην άκρη της πίστα, περνώντας πίσω από τον φράκτη, αρχίζοντας να φιλάει την κάμερα. Στο Mugello χρησιμοποίησε το κράνος που είχε σχεδιάσει ο Manara, ενώ σταμάτησε στην άκρη και αποθεώθηκε από τους φίλους του. Στη Γερμανία μόλις είχε τελειώσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου το οποίο είχε κατακτήσει η Ιταλία, δίνοντας την ευκαιρία στον Rossi να βάλει την φανέλα της ομάδας και να πανηγυρίσει.

2007: O «Γιατρός» την χρονιά που μας πέρασε έκανε μόλις έναν σχεδιασμένο πανηγυρισμό, αυτόν στη Jerez, όταν έντυσε τους φίλους του κορύνες και αυτός με μια μεγάλη μπάλα του bowling τους πέτυχε και έπεσαν κάτω. Κατά τα άλλα δεν είχε την ευκαιρία να πανηγυρίσει δέοντος καθώς κατέκτησε μόλις τέσσερις νίκες σε μια κακή χρονιά για τον ίδιο.

[Lupo]

Πρόσφατα ο Valentino Rossi σε δηλώσεις άφησε να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το MotoGP για τα επόμενα τουλάχιστο πέντε χρόνια. Ο Ιταλός είχε πάντα καλή σχέση με το αυτοκίνητο, ενώ πολλές ήταν οι χρονιές που απασχόλησε τον κόσμο της Formula1 και την πιθανή συμμετοχή του εκεί. Τα ράλι είναι ακόμη ένα πεδίο που είχε εξετάσει ο «Γιατρός», στα οποία έχει πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες. Παρόλα αυτά το μέλλον του είναι στις μοτοσικλέτες, αφού είναι το ένα και μοναδικό του πάθος. Το κοινό και το ρεύμα που έχει δημιουργήσει είναι τεράστιο και μπορεί άνετα να συγκριθεί με πολύ υψηλού επιπέδου αθλητές, όπως ο Michael Schumacher. Πολλοί λένε ότι ο Rossi είναι όλο το MotoGP και δεν έχουν άδικο, καθώς ο Ιταλός είναι μια προσωπικότητα που δεν περιορίζεται στις όμορφες προσπεράσεις ή στους ταχύτερους γύρους, άλλα απασχολεί και έκτος πίστας τον κόσμο. Έχει φέρει τους αγώνες μοτοσικλέτας σε ένα εντελώς νέο επίπεδο το οποίο ίσως να μην γνώριζε ποτέ ο κόσμος της μοτοσικλέτας αν δεν υπήρχε ο Rossi. Ακόμη ο «Γιατρός» έχει πολλά να δώσει και θα έχουμε την χαρά να τον απολαμβάνουμε τα επόμενα χρόνια στο αγαπημένο μας άθλημα.
17/12/2007 |
πηγή MSFREE-Γιάννης Πετρόχειλος

[nktR]

[Airetikos]

.....

[Airetikos]

πλάκα κάνω ο τίπος είναι απίθανος!!!

πολύ ωραίο το αφιέρωμα!

[Airetikos]

τον προτιμώ όμως ντυμένο έτσι....

[devil's animal]

πολυ ομορφο Lupo!!

[FZMAN]

Πολύ ωραίο αφιέρωμα σε ένα μεγάλο οδηγό. ΕΝΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ!!!!!