Συμφωνοι, η οδηγηση της μοτοσυκλετας σε θελει εκει,σωματικα και πνευματικα, να επεξεργαζεσαι καθε στιγμη τα δεδομενα, να διαβαζεις πολλες φορες τους γυρω σου και να προβλεπεις τις κινησεις τους. Ομως ειμαστε ανθρωποι και σιγουρα δεν ειναι παντα ετσι....
Δε λεω, οταν ταξιδευω και ειμαι αναμεσα σε πυκνη ροη αυτοκινητων, οταν παλευω με τον αερα η πηγαινω πολυ γρηγορα για τα ''κυβικα'' μου, αδειαζω το κεφαλι μου και εστιαζω σχεδον ολοκληρωτικα στις δεξιοτητες που απαιτουν οι συνθηκες.
Οταν ανεβαινω στη μηχανη κυριολεκτικα ξεφευγω απο την καθημερινοτητα, τα προβληματα και το αγχος που δημιουργει. Τα αφηνω ολα στο σημειο που θα πατησω συμπλεκτη, θα κουμπωσω πρωτη και το δεξι ποδι θα λειτουργησει σαν γειωση ωστε μολις εχω ξεκινησει κι εχει παρει κι αυτο τη θεση του στο μαρσπιε θα εχουν μεινει ολα πισω, στο σημειο που αποχωριστηκα την ασφαλτο.
Ομως και παλι, το μυαλο δεν αδειαζει, με τη διαφορα οτι πανω στη μηχανη, στον ανοιχτο δρομο, τα ερεθισματα ερχονται απο την ψυχη. Απο το κομματι εκεινο του εαυτου μας που πολλοι παραμελουμε, το ξεχναμε και πολλες φορες μπερδευουμε τις αναγκες του με τις υπολοιπες αναγκες μας.
Προσφατα με ρωτησε ενας φιλος πως αισθανομαι στη μηχανη. Για μενα μηχανη σημαινει κυριως μοναχικα ταξιδια. Οποτε αυθορμητα απαντησα: -Μονος, πολυ μονος... Και η μονη παρεα μου ειναι αυτοι που θα χαιρετησω στο δρομο.
Στην αρχη αυτη η μοναξια με φοβιζε(οδηγω μηχανη μολις ενα χρονο), δεν ξερω γιατι, σιγουρα ομως οχι λογω απειριας. Ισως επειδη ηταν η πρωτη φορα που ηρθα πραγματικα αντιμετωπος με τον εαυτο μου, δεν μπορω να απαντησω με σιγουρια...
Οπως και να χει, εχω πιασει τον εαυτο μου να αναγνωριζει την ταπεινοτητα της οντοτητας του σε αυτο τον κοσμο, αναγνωριζοτας παραλληλα πως δεν εξουσιαζει με τον τροπο που νομιζε τη ζωη του. Και δεν αναφερομαι μονο σε καταστασεις που αφορουν τη μηχανη. Αλλες φορες, μου λειπουν ανθρωποι που δεν ειναι πια στη ζωη (μου) και θα ηθελα να μοιραστω τη στιγμη μαζι τους αλλα και διαπιστωνω πως δεν χρειαζομαι πραγματικα καποιους αλλους. Μπορει να τραγουδαω επιμονα ενα αγαπημενο τραγουδι η να μενω σιωπηλος απολαμβανοντας ενα τοπιο η καποιες στιγμες ψυχικης γαληνης οι οποιες σπανια ειναι τοσο εντονες αλλου. Αλλες φορες κανω τον απολογισμο μου, γι αυτα που με χαλανε ως ανθρωπο αλλα κι αυτα που θα ηθελα να αλλαξω σε μενα προκειμενου να βελτιωθω, να κατακτησω αυτο που λενε γαληνη, ψυχικη ηρεμια κι ευτυχια. Σιγουρα καθε ταξιδι με φερνει πιο κοντα.
Τελος, αφιερωνω καθε ταξιδι μου στον ανθρωπο που με εκανε να αγαπησω τις μηχανες αλλα δυστυχως δεν ειχα ειχα ποτε την ευκαιρια να ταξιδεψω μαζι του. Τον ευχαριστω κι ευχαριστω ολους εσας για την παρεα που μου κανετε στα ταξιδια μου...
Απάντηση με παράθεση
