Στο δρόμο για τη δουλειά μου περνώ έξω από ένα σχολείο όπου κάθε πρωί γίνεται τση κακομοίρας. Αυτοκίνητα ακινητοποιημένα σε μεγάλη ουρά καθότι γονείς πάνε τα κοπέλια τους στο σχολείο. Και κάθε πρωί "φτιάχνομαι" όταν βλέπω μαμάδες & μπαμπάδες με μηχανάκια με όλη την οικογένεια πάνω και όλοι ξεκράνωτοι. Και πολλές φορές τους ξεχέζω και λαμβάνω το βλέμμα της αγελάδας που κοιτάει το τρένο σαν απάντηση.
Σήμερα, ενώ είμαι πάλι κολλημένος στην εν λόγω ουρά, βλέπω μπαμπά που έφερνε με το μηχανάκι (ένα super four) το γιό του (θάτανε δε θάτανε 10-12 χρόνων) στο σχολείο.
Ο μπαμπάς με Shoei, μπουφάν, μπότες, γάντια. Ο γιός με Arai, μπουφάν, μπότες, γάντια!
Σταμάτησε ο άθρωπος, κατέβηκε το κοπέλι, έβαλε τον εξοπλισμό του στην μπαγκαζιέρα του super four και πήγε στο σχολείο του.
Και είπα στον εαυτό μου..."Υπάρχει ελπίδα"
Και έφτιαξε η μέρα μου![]()