"...η νεότητα κάποιων νέων..."

[nimbus]

...είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται, ότι η νεολαία είναι άμυαλη. Επιφανειακή. Δεν ισχύει απόλυτα... Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι, που ψάχνει την αλήθεια. Δεν πιστεύει ότι της "σερβίρουν". Κι αν μην τι αλλο, έχει ιδανικά. Μόνο που αυτό το κομμάτι μιας ανύποπτης ανθρώπινης μάζας, είναι διασκορπισμένο. Λίγο εδώ...Λίγο εκεί...Στο παντού και πουθενά... Βυθισμένοι νέοι στα λησμονημένα μονοπάτια των ανείδωτων. Άφαντων ατόμων, που υπάρχουν. Ναι υπάρχουν με την μουσική τους. Με τις μικρές τους αγάπες, να κατακλίζουν το απέραντο γιατί...Υπάρχουν...όταν τους κοιτάς στα μάτια, ξέρεις ότι τους περιβάλλει η μοναδικότητα. Η οντότητά τους, αποτελείτε από μια αήθης και αντισυμβατική μοναχικότητα, που επισκιάζει την σιγουριά. Αυτοί οι άνθρωποι, χορεύουν νοερά με το φεγγάρι και μιλούν με τις λίμνες. Υπερτερούν τις ανασφάλειες των άλλων και περνούν στην απέναντη όχθη. Δίχως αβάντα. Μικροί καημοί, εγίνονται και προχωρούν...Η ορθότητα, φορά τα βαμμένα της ενδύματα και περιμένει...Μα δεν ξέρει τι περιμένει...Απλά περιμένει...
Ένας ιστός η σκέψη μου, κάποιας αγέννητης ηλιαχτίδας...Ανασχηματισμός που χάθηκε, για να βρεθεί πάλι...κι αυτό το βλέμμα, αλλάζει χρώμα...κάθε που το φεγγάρι φωτίζει την σκέψη...κι αυτό το βλέμμα, το συνάντησα κάποτε...


Υ.Γ. Στην νεότητα των νέων εκείνων, που φεύγουν "νέοι" και λίγο πριν, έχουν χαρίσει την σοφία τους, σε όλους αυτούς που μένουν πίσω και παλεύουν με μια ψυχρή πραγματικότητα...

[nimbus]

οι "νέοι" που ψάχνουν την άκαμπτη αλήθεια,
είναι οι νέοι που παλεύουν να είναι ο εαυτός τους...ενίοτε το καταφέρνουν...άλλοι πάλι, πέφτουν στα διάχυτα νερά των ανάρμοστων. Των μη ελεύθερων, που τρέμουν στην ιδέα των αλλων...των πολλών...αλίμονο σε αυτούς που αφήνονται στους ακάτεχους και στους ανέγνωμους...
Το πρέπει, έχει στοιχειώσει την ζωή των πολλών για τα καλά
Και η άβουλη πραγματικότητα, εγίνηκε οπαδός τους και τους βουλιάζει...ακόμα λίγο

[crs-k]

Εγω γερασα και ΔΕΝ με νοιαζει ...

:rotflmao:

[Rezeguet]

ψιτ, λυκε.... το γαμησες το ποστ... και την ειχε πιασει η ποιητικη της εμπνευση..... ΟΥ ΡΕ αλητη! :rotflmao: :rotflmao:

[free rider]

Είναι κάπως πιο απλά τα πράγματα πιο ρομαντικά …

Είναι πιο αληθινά όταν η ψυχή σου δεν έχει μαυρίσει.
Κάπου θυμάμαι παρομοίαζαν την ψυχή με ένα λευκό σεντόνι όταν ο άνθρωπος γεννιέται , όσο περνάνε τα χρόνια της ζωής κάθε μια άσχημη εμπειρία γίνεται μια μαύρη κουκίδα στο σεντόνι της ψυχής..

Όταν λοιπόν έχουν περάσει τα χρόνια της ζωής σου απλά το σεντόνι έχει αρχίσει να γίνεται γκρίζο και χάνει την αθωότητά του χάνει την αγνότητα των συναισθημάτων και των σκέψεων .

Έτσι γίνεται και το μυαλό των ανθρώπων, με τα χρόνια περνάει από τον αγνό τρόπο σκέψης στον ύπουλο στον πονηρό που απλά ακούει τι συμβαίνει και το μεταφράζει σε πράξεις που πρέπει να ενεργήσει προς ιδίων όφελος.

Και είναι πολύ εύκολο να δεις ξεκάθαρα το υπολογιστικό της σκέψης των ανθρώπων αφού είναι τόσο απλό αν καταλάβεις ποιες είναι οι αδυναμίες και τα θέλω τους εκείνης της στιγμής..

Όσο περνάν τα χρόνια οι άνθρωποι κλίνονται πιο πολύ στον εαυτό τους σηκώνουν τοίχους γύρω τους για να προστατεύονται και να μην αφήνουν
κανένα να τους διαπεράσει , γιατί ? γιατί φοβούνται τους άλλους , φοβούνται το να εκτεθούν που έλεγε και ο φίλος ο tai σε κάποιο άλλο post.

Έτσι περιορίζονται στην μιζέρια τους έτσι χάνουν την παιδική ή νεανική αθωότητα.

Και βλέπω πολλούς ανθρώπους γύρω μου να ζούνε με τον τρόπο αυτό σε αντίθεση με νέα παιδιά που είναι αυθόρμητα γελάνε πιο πολύ είναι πιο
αγνά σαν σκέψη παρά σαν πράξη καθώς αναλώνονται στο να πρέπει να αποδείξουν ότι είναι κάποιοι..

Επιτέλους έχουμε ταυτότητα ? όλοι ? ε είμαστε κάποιοι …γιατί πρέπει να είμαστε αναγνωρίσιμοι γιατί θα πρέπει κάποιος από νεαρή ηλικία να έχει μια φήμη ένα όνομα?

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους μαθαίνω από εκείνους βλέπεις σιγά σιγά να ξεκαθαρίζουν τις αδυναμίες και τις τάσεις τους.

Κοιτάζω νέα παιδιά που είναι γεμάτα ζωντάνια δύναμη ενεργητικότητα και σκέφτομαι ότι τους αξίζει μια συνεχεία ένα μέλλον πολύ δυνατό.

Ταλαιπωρούνται όμως από μια πάλη του αυτοπροσδιορισμού του ατόμου..

Αυτοπροσδιορισμός είναι η διάκριση της θέσης ενός ατόμου στην κοινωνία. Το σημείο που εντάσσεται πολιτικά, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά ..και γενικότερα σε όλες τις μορφές ένταξης κάποιου.

Η διαδικασία είναι επίπονη και πολλές φορές δεν συμπληρώνεται. Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της εφηβείας το να μπορέσει κάποιος ή κάποια να ανακαλύψει που ακριβώς τοποθετείται μέσα σε μια κοινωνία.

Περνώντας από τα διάφορα στάδια θα έχει την δυνατότητα της επιλογής .

Επιλέγει ή να είναι ένα καλοκουρδισμένο γρανάζι ακολουθώντας τις επιλογές που το σύστημα του προσφέρει ή να αντισταθεί να κάνει επανάσταση και να ζήσει τον προσωπικό του αγώνα.

Σε όποια περίπτωση κι αν βρεθεί είναι δεδομένο ότι θα γεμίσει το σεντόνι της ψυχής του και οσο περνάν τα χρόνια θα ωριμάσει όταν εκείνο αλλάξει χρώμα..

Στα λευκά σεντόνια που κάποια στιγμή αλλάζουν χρώμα λοιπόν….

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από free rider

Στα λευκά σεντόνια που κάποια στιγμή αλλάζουν χρώμα λοιπόν….

Και είναι και ανεξίτηλα τα χρώματα γαμώτο. Δεν ξανασπρίζει με τίποτα.