Από το 25ετές θαύμα του Μπιλμπάο, στο Μαρούσι και τη Θεσσαλονίκη
Μόλις 25 χρόνια πριν, το 1984, το Μπιλμπάο της Ισπανίας ήταν μια πόλη σε κρίση: η βιομηχανία έφθινε, τα ποσοστά ανεργίας έτειναν στο 30%, το ιστορικό κέντρο είχε καταστραφεί από τις μεγάλες πλημμύρες του 1983, το αστικό περιβάλλον υπέφερε από τη μόλυνση και η καθαριότητα στους δρόμους και την ατμόσφαιρα ήταν κάθε άλλο παρά επαρκής.
Σήμερα, πριν καλά-καλά τα παιδιά που γεννήθηκαν τότε τελειώσουν το πανεπιστήμιο, το Μπιλμπάο είναι μία από τις ελκυστικότερες πόλεις της Ευρώπης, υποδέχεται πάνω από ένα εκατ. τουρίστες ετησίως και καμαρώνει για το περίφημο Μουσείο Guggenheim, που θεωρείται όχι απλά ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, αλλά και σύμβολο μιας εντυπωσιακής μεταμόρφωσης.
Έμπνευση από το «θαύμα» του Μπιλμπάο μετέφεραν στη Θεσσαλονίκη ο αναπληρωτής δήμαρχος της πόλης, Ibon Areso Mendiguren και ο γενικός διευθυντής της αναπτυξιακής εταιρίας της, Marcos Muro, ομιλητές στο αναπτυξιακό συνέδριο του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου (ΕΕΘ). Το συνέδριο έχει στόχο να καταγράψει τα αναπτυξιακά προβλήματα της πόλης και να προτείνει αναπτυξιακά μοντέλα.
«Το μοντέλο του Μπιλμπάο μπορεί να είναι χρήσιμο για πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, που πρέπει να συντονίσουν δράσεις και έργα μεταξύ διάφορων δήμων, που συναποτελούν μια μητροπολιτική περιοχή», επεσήμαναν οι ομιλητές. Δηλαδή, για πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη.
«Φυσικά, το θαύμα του Μπιλμπάο συνίσταται σε πολύ περισσότερα από το Μουσείο Guggenheim», σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν οι εισηγητές και απλώνουν στο τραπέζι μια μακρά λίστα αλλαγών που έκανε η πόλη: «Αλλάξαμε το οικονομικό μοντέλο, τον τρόπο λειτουργίας της αυτοδιοίκησης και συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις και το μοντέλο σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα».
Για τη μεταμόρφωση του Μπιλμπάο επινοήθηκαν ακόμη χρήσιμα εργαλεία, όπως η «Bilbao Ria 2000», μια εταιρία όπου μέτοχοι είναι φορείς όπως: κράτος, αυτοδιοίκηση, περιφέρεια, δημοτικό συμβούλιο κτλ.
Οι αλλαγές έγιναν με επίκεντρο τη Ria de Bilbao ή με άλλα λόγια τον ποταμό Νερβιόν: «H Ria de Bilbaο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να ενώνει το παρελθόν με το μέλλον, την τέχνη με την τεχνολογία, τις οικιστικές χρήσεις με την εργασία, τη διασκέδαση με τον πολιτισμό και τα πανεπιστήμια με τις εταιρίες. Η Ria είναι επίσης ο βασικός άξονας καινοτομίας και κοινωνικής ενσωμάτωσης του Μπιλμπάο», επισημαίνουν στην εισήγησή τους οι δύο ομιλητές.
Το κατεστραμμένο ιστορικό κέντρο αποκαταστάθηκε και η κίνηση πεζών και οχημάτων στην πόλη έφτασε σε επίπεδα που ουδείς μπορούσε να φανταστεί 25 χρόνια πριν, με ένα πλέγμα πεζοδρόμων, ποδηλατοδρόμων και πλατειών, αλλά και με ενισχυμένη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Η πόλη έχει ακόμη το δικό της «προάστιο γνώσης», μέσω του project «Isla de Zorroaurre» στην καρδιά της «Ria».
Διαφορετική σε σχέση με του Μπιλμπάο είναι η περίπτωση του Αμαρουσίου, όπου η αλλαγή ήρθε κυρίως ελέω … Ολυμπιακών. Ο δήμαρχος Αμαρουσίου, Γεώργιος Πατούλης, παρουσίασε στο συνέδριο τις δύο όψεις της επιρροής των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όπως είπε, ο δήμος Αμαρουσίου προς τον οποίο μετακινούνται καθημερινά για την εργασία τους 42.000 άτομα, επωφελήθηκε μεν σημαντικά από τους αγώνες (αποκτώντας μεταξύ άλλων ένα υπερσύγχρονο δίκτυο μέσων μαζικής μεταφοράς), αλλά πέντε χρόνια μετά την Ολυμπιάδα μετράει και την αρνητική της κληρονομιά: «την προσθήκη χιλιάδων τόνων τσιμέντου εξαιτίας της κατασκευής νέων κτιρίων, τη συσσώρευση νέων εμπορικών δραστηριοτήτων στα όρια του δήμου».
Ο ίδιος έκανε λόγο για απουσία της Αυτοδιοίκησης από το σχέδιο μεταολυμπιακής αξιοποίησης των ολυμπιακών ακινήτων. «Ειδικά για το Μαρούσι, είναι μείζονος σημασίας τα Ολυμπιακά ακίνητα που κληρονόμησε η πόλη μας, αλλά όχι ο δήμος ή οι πολίτες από τους ολυμπιακούς», είπε χαρακτηριστικά.
Την πρόταση για μετεγκατάσταση της ΔΕΘ στο αγρόκτημα του ΑΠΘ στην ανατολική Θεσσαλονίκη -αντί της δυτικής, που προτάθηκε από την αρμόδια γνωμοδοτική επιτροπή φορέων- επανέλαβε στο συνέδριο ο καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων και πρόεδρος του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας του ΑΠΘ, Νίκος Καλογήρου.
απο εδω παρμένο
Απάντηση με παράθεση
