Όλα καλά με την επιστροφή...
σε όλους
Δημοσιεύθηκε αρχικά από npat
+800
Όλα καλά με την επιστροφή...
+800
Give me fuel, Give me fire
Αυτές οι δύο, αφιερωμένες: Δυο γενιές συναντιούνται στο φυσικό τους πεδίο. VFR FTW!Όλα καλά με την επιστροφή...
+800
Give me fuel, Give me fire
Να βάλω και ένα-δυο ορεκτικά...
ΠΣΚ βόλτα είναι να πίνεις το καφεδάκι σου και να βλέπεις κάτι τέτοιο:
Τελευταία τροποποίηση από npat; 09/07/2012 στις 01:41.
ΠΣΚ είναι να ξυπνάς και να βλέπεις αυτό:
ΠΣΚ είναι να κάνεις λάθος κάπου σε μια στροφή κοντά στο Νεστόριο και μετά από 8 χλμ χωματόδρομου να αντικρίζεις αυτό (κάπου στο Γράμμο).
Μόλις έφτασα σπίτι και εγώ. Τα παλουκάρια δεν τα συνάντησα ποτές, αλλά δεν πειράζει γιατί ήταν μιά Γ@ΜΑΤΗ ημερήσια, το fazer "κατοστάρισε" στην λίμνη Κρεμαστών και πλέον γράφει εξαψήφια
Και επειδή μιά υπερένταση την έχω, ας λερώσω λίγο το φρεντ πριν το πλακώσουν με τις σοβαρές ιστορίες του 3ημέρου.
Έγερσις στις 8 όχι γιατί το θέλαμε, έτυχε. Είχαμε πει, ξυπνάμε και βλέπουμε... Την κοιτάω, με κοιτάει, λέω, πάμε; Ε πάμε, αλλά να πιούμε καφέ και να κάνουμε ντους πρώτα, λέει. Ε καλά. 10 φύγαμε τελικά, αλλά και καφέ και τοστ και λίγο παιχνίδι με το σκύλο κλπ χαλαρά Κυριακής.
Λαμία για βενζίνη και νερό, είχε ζέστη ήδη. Τηλέφωνο με τον παίκτη, ρε πες που θα σας βρούμε, εγώ φεύγω λέει, πάρε τον ζιζού για περισσότερα. Το καλό ήταν ότι εμείς Λαμία, εκείνοι Γιάννενα, είχαμε πλεονέκτημα στα χιλιόμετρα μέχρι την Φράγκιστα που υπολόγιζα να τους βρούμε. Οπότε πάμε χαλλλλλαρά... Άλλη μιά στάση σε πλατεία για ένα νερό και φτάνουμε Καρπενήσι.
Να πιούμε καφέ; Μπα, πίνουμε στη λίμνη μωρέ. Εν τω μεταξύ είπαμε, δεν βιαζόμαστε, αλλά η διαδρομή είναι σφιχτή πάμε αργά και φοβάμαι ότι δεν θα τους βρούμε. Το άλλο αστείο είναι ότι πάμε μία πάνω, μία κάτω και νερό ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ. Να κοιτάω το τζιπιες ξανά και ξανά και να κοιτιόμαστε με τη Μίνα και να λέμε μα καλά, που είναι... Και τελικά την είδαμε, εκεί ακριβώς που σταματήσαμε για το 99.999 χλμ του fazer
Στρίβουμε στον τσιμεντοχωματόδρομο που δεν τον πιάνει το μάτι σου ότι πάει για Προυσσό, βγάζουμε μιά δυό φωτό ακόμα και προχωράμε. Ο δρόμος ΑΘΛΙΟΣ αλλά το φέιζερ δεν μασάει ούτε χώμα ούτε λακκούβα. Έχουμε κάνει τα μισά, ίσως και παραπάνω και χτυπάει το τηλέφωνο, ζιζού "μόλις φτάσαμε Δυτική Φράγκιστα". Πωωωωωω ξαναγυρνάς πίσω τώρα κανένα μισάωρο; Τελικά δεν, του λέω θα σας βρούμε Προυσσό. Πάω με λίγο κομμένα τα φτερά, αλλά η θέα και το ποτάμι δίπλα μας φτιάχνουν διάθεση. Έχουμε λιώσει στη ζέστη και μου λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου "πλάκα θα είχε να βουτήξουμε". Και πετυχαίνω σημείο με ροδιές, με κροκάλα, δεξιά χωρίς πολλή σκέψη, φτάνουμε όσο πιό κοντά στο ποτάμι γινόταν μέχρι που άρχισε η άμμος και το πάρκαρα. Πόδι άλλα 100 μέτρα, σε ένα λεπτό όλα τα ιδρωμένα ρούχα στεγνώνουν στον ήλιο και τα κορμιά δροσίζονται μέσα στο ποτάμι. Τέλεια θερμοκρασία, όσο πρέπει κρύο για να το νιώθεις, αλλά όχι τόσο ώστε να μην αντέχεις. 20 λεπτάκια μουλιάσαμε περίπου, απόλαυση. Μας έφτιαξε τη μέρα, μας ξεκούρασε, είχαν περάσει και κοντά 5 ωρίτσες, δεν είχαμε πιεί ούτε καφέ (στο δρόμο). Ξαναντυνόμαστε και φτάνουμε Προυσσό 4.30 περίπου.
Ο παππούς είχε γέλιο. Καφέ; Ναι μωρέ δεν πεινάμε πολύ. Σε δυό λεπτά ξανάρχεται με το νερό, τι καφέ; Μιά χωριάτικη, μιά κάιζερ, τρία καλαμάκια χοιρινά και ένα μπιφτέκι, πατάτες έχει γαρνιτούρα; α έχει μη φέρεις άλλες. Εξαφανίσιους... Κέρασε και ένα γλυκό καρυδάκι ολόκληρο, ήπιαμε τέσσερις κανάτες νερό, ήπιαμε και καφέ, περιμέναμε και τα ΠΣΚπαιδα αλλά η ώρα περνούσε, δεν τους βλέπαμε και άρχισα να βαραίνω... Λέμε πάμε και τους βρίσκουμε Θέρμο. Πόσο είναι αυτό; Μιά 40άρα χιλιόμετρα πάνω κάτω. Δρόμος χάλια, το είπα; Μας πήρε μιά ώρα, αλλά δεν βιαζόμασταν κιόλας, χαλλλλαρά. Άραγμα κάτω από τον πλάτανο, καφέ και νερό. Σκάει ένα duke, λέω είχαν ένα στην παρέα, λες; όπου να 'ναι θα έρθουν και οι άλλοι. Αλλά το duke ψάχνει μπεντζίνα και φεύγει... Και ξανάρχεται, αποθέτει εξοπλισμό, αράζει. Και με κοιτάει όλο νόημα το αγόρι και λέει με νόημα, "έχεις φωτιά;". Ώπα να τα τυχερά μας λέω, "από που έρχεσαι φιλαράκι" και ξεκινάει το στόρι "από Αθήνα, αλλά κάναμε μιά βόλτα μεγάλη και πήγαμε σε λίμνες" με πιάνουν τα γέλια "οι άλλοι οι χαμένοι που είναι ρε;" Κολλάει. Ποιοί χαμένοι; Αυτοί που περιμέναμε στον Προυσσό, αυτοί που περιμένουμε και εδώ, ο Νπατ, ο Ζιζού κλπ κλπ ξανακολλάει και λέει "εσύ είσαι αυτός που είπε αν τους πετύχει τους πέτυχε" ναι ρε φίλε "ΑΑΑΑΑΑ άλλαξαν γνώμη δεν θα 'ρθουν από εδώ".
Οπότε... Καλά, πάμε για σπίτι και εμείς. Έχει πάει και 8 το βράδι, νυχτώνει. Χαιρετάμε τον δούκα και ξεκινάμε. Φωτό στην λίμνη όπως δύει (όλα τα λεφτά ήταν) και πάμε για Ναύπακτο. Και όπως λέει και ο Βασίλης, "ήταν σαν να μάκραινε ο δρόμος..." είναι τόσο χάλια και τόσο σφιχτό το κομμάτι που δεν φτάνεις ΠΟΤΕ Ναύπακτο, πήξαμε. Όμορφα όμως και περάσαμε και την δεύτερη σιδερένια γέφυρα της ημέρας. Δεν μπήκαμε Ναύπακτο, λέμε άντε να πάμε σερί Ιτέα. Ναι καλά. Τα οπίσθια αμφότερων των επιβαινόντων είχαν άλλη γνώμη. Βλέπω παρόδια καντίνα και σταματώ... Αλλά είναι κλειστή. Δεν πειράζει, έχει φως και άπλα και θέα, χαζεύουμε ιχθυκαλλιέργειες και καμμιά 10αριά βαρκάκια να ψαρεύουν τριγύρω. Ξεμούδιασμα 10 λεπτά και πάμε πάλι. Βενζίνη λίγο παρακάτω και... "πόσο είναι Ιτέα, καμμιά 20αριά;" Μπα φίλε μου, 40 πες και είσαι μέσα. Πφφφφ έχει νυχτώσει για τα καλά, δεν βλέπω τίπτις, έχει και υγρασία και ζέστη και όλο φτάνω και όλο μακριά είμαι... Παραλία Ιτέας είχα να πάω από τότε που ζούσε ο Κόλιν ΜακΡέι και έκαναν εκεί την ανασυγκρότηση του Ακρόπολις. Καμμία σχέση... Παρκάρουμε, περίπτερο, νερό, παγκάκι, άραγμα. Ναι, τώρα θα ήθελα έναν ύπνο. Και τηλεμεταφορά. Και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα... Κατά τις 11 ξεκινάμε πάλι, next stop Λειβαδιά. Μέσω Δεσφίνας, εννοείται.
Το κακό είναι ότι δεν βλέπω ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ και πάμε σαν κότες. Το καλό είναι πως δεν φοβάμαι γιατί τον έχουμε κάνει τον δρόμο τάπα και κρατάει, οπότε τόσο αργά που πάμε δεν θα γίνει τίποτα απρόοπτο, απλά δεν βλέπω. Και όσο ανεβαίνουμε στο βουνό, ρε γμτ, το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη, οι θύμησες της καφρίλας, η δροσιά, το ότι σπάει η υγρασία και αναπνέουμε πιο άνετα, σβήνω τα φώτα και κυλάμε για λίγο τυφλά. Μαλακία θα πεις, ναι. ΑΛΛΑ είμαστε εμείς, το φέιζερ που γουργουρίζει και ο Θεός. Και ΑΠΕΙΡΑ αστέρια. Σταματάμε και χαζεύουμε λίγο. Απόλαυση... Και πάμε πάλι. Σταματάμε στην είσοδο της Λειβαδιάς για ξεμούδιασμα... Πως γυρνάμε; ΟΧΙ ΑΠΟ ΧΩΡΙΑ λέει και έχει δίκιο. Ορχομενό Κάστρο και ΕΟ. Πάμε με 140 και μετά από όλη μέρα σφιχτής διαδρομής, μας φαίνεται ότι πετάμε. Σπίτι χωρίς άλλη στάση, χωρίς απρόοπτα...
Το κινητό κάτι έπαθε και δεν έσωσε τις περισσότερες φωτό. Αλλά ναι είμαι πτώμα και με ένα χαμόγελο ΝΑ. 15 ώρες χαράς. Πολλά χρειαζούμενο...
Δεν σας βρήκα, αλλά δεν πειράζει, καλά περάσαμε... Και απέδειξε ότι είναι "σκληρό καρύδι" η +1.
Περιμένω τις εντυπώσεις σας παιδάκια...
ΠΣΚ είναι μετά από 180 περίπου χιλιόμετρα χωρίς στάση, σε δύσκολο στροφιλίκι, με άκρως τουριστικούς ρυθμούς, να αντικρίζεις μπροστά σου κάτι σαν κι αυτό:
Τελευταία τροποποίηση από npat; 09/07/2012 στις 09:25.
ΠΣΚ είναι να σταματάς για ένα τσιγαράκι σε μια σκιά, δίπλα σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο "Εστιατόριον / Παντοπωλείον", στην μέση του πουθενά, λίγο πριν τις Πρέσπες, μετά από μερικά λεπτά να γεμίζει το ξέφωτο μηχανάκια και δύο ώρες αργότερα η κόρη του παντοπώλη να παραπονιέται "πως θα πλύνει τώρα όλα αυτά τα πιάτα".
Και φυσικά ΠΣΚ είναι στις 8:30 το πρωί, να κάνεις στάση για τσιγάρο κάπου που μοιάζει κάπως έτσι:
Αυτά μέχρι στιγμής. Αύριο πολύ περισσότερα.
γαμιέστε
...............
Προς όλους τους συμμετέχοντες (τερματίσαντες και μη): Μάγκες, ευχαριστώ για την παρέα!
isle of lakes ήταν????
μπράβο παίδες.... αφού περάσατε καλά και γυρίσατε όλοι σπίτι σώοι, όλα καλά....
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
