View Full Version : Τυνησία, Αλγερία. Good for the eyes!
Συνεχίσαμε με καλή ψυχολογία ενώ η θερμοκρασία ανέβαινε
Περάσαμε από Ακμπούρ, χάσαμε κανά μισάωρο στο τσεκ πόιντ στην Σμπάα και μετά φτάσαμε στην Αδράρ.
Στο τελευταίο τσεκ πόιντ που περάσαμε, οι φιλικότατοι κατά τα άλλα αστυνομικοί, έβαλαν χέρι στον Σαλάμ και στον Μααμάρ…
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πρώτη φορά. Τις περισσότερες φορές τους έκαναν κόμπλα, ειδικά στα βοριότερα φυλάκια, άλλοτε αμφισβητώντας τα χαρτιά τους, ή ζητώντας επαγγελματικό δίπλωμα οδήγησης του Μααμάρ και διάφορα άλλα ενοχλητικά…
Από ότι καταλάβαμε, το γεγονός ότι οι Τουαρέγκ κινιόντουσαν εκτός της περιοχής τους, ενοχλούσε διάφορους. Υπάρχει ρητός κανονισμός εξάλλου, που λέει ότι σε κάθε πόλη πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες ντόπιου οδηγού για να σε ξεναγήσει στην εκάστωτε πόλη. Γι αυτό και τρελαινόταν με τα μπλόκα ο Σαλάμ.
Στο συγκεκριμένο τσεκ πόιντ, τα άκουσαν γιατί εμείς είχαμε φύγει αρκετά μπροστά, τουλάχιστον 4-5 λεπτά, και σε περίπτωση κάποιου άτυχου συμβάν, απαγωγή από παραστρατιωτικούς ή εξωγήινους, ο Σαλάμ και ο Μααμάρ δεν θα μπορούσαν να μας προστατέψουν.
Έτσι συμφωνήσαμε, να φεύγουμε μπροστά και να κάνουμε τα δικά μας, αλλά όταν πλησιάζουμε σε αστικό κέντρο, να μειώνουμε και να μπαίνουν αυτοί μπροστά, έτσι ώστε να είμαστε οκ με τα μπλόκα.
199187
Από το πρωί είχαμε συζητήσει με τον Σαλάμ που θα κάνουμε στάσεις για ανεφοδιασμό και φαγητό.
Αυτός επέμενε για φαγητό να σταματήσουμε στην Αδράαρ. Εγώ αντιπρότεινα το Ρεγκάνι 136 χιλιόμετρα νοτιότερα. Είχα διαβάσει διάφορα καλά λόγια για την συγκεκριμένη πόλη, ενώ τα χιλιόμετρα μοιράζονταν καλύτερα και δεν θα αναγκαζόμασταν να πάρουμε μεσημεριανό στις 12, αλλά αργότερα κατά τις 14.00.
Ο Σαλάμ έψαχνε διάφορες δικαιολογίες με στόχο να μας πείσει ότι η στάση θα είναι στην Αδράρ. Τελικά συμφώνησε μαζί μας για μεσημεριανό στο Ρεγγάνι.
Στην Αδράαρ, ο Σαλάμ με τον Μααμάρ είχαν ένα γρήγορο γεύμα το βενζινάδικο που σταματήσαμε.
Εμείς εκτός από νερά και κόλες, τολμήσαμε και δοκιμάσαμε κάποια τυροπιτοειδή αγνώστου ταυτότητας. Κάτι περίεργες κρέπες με γέμιση πιπεριά ή αλλιώς καυτερή σάλτσα πίτσας…
Το γλεντήσαμε ποντάροντας άλλη μια φορά ποιος θα πάει πρώτος για κόψιμο ενώ χαζεύαμε την κίνηση στο βενζινάδικο…
Τα αναψυκτικά που ήπιαμε σε αυτό το ταξίδι ίσως δεν τα είχα πιει μέχρι τώρα σε όλη την ζωή μου..
199188
Συνεχίσαμε ενώ η θερμοκρασία είχε ανέβει επικίνδυνα…
Το κλουβί με τις τρελές…
199189
Είδαμε και 44 εκείνη την ημέρα…
199190
Υπήρχαν σημεία που το ρεπερτόριο μας στέρευε. Σε κάθε στάση ανταλλάσαμε ιδέες για τραγούδια και συζητάγαμε τι τραγουδούσε ο καθένας. Υπήρχαν σημεία σαν κι αυτό, όπου μόνο με κάποια από τα πιο παλιά εμβατήρια της πατρίδας μας την έβγαλα ζωντανός.
Ωραία η αίσθηση της ερήμου, ωραία η αίσθηση ελευθερίας σχίζοντας την Σαχάρα στα δύο -χοχο- αλλά κάποια στιγμή το μυαλό μπερδεύεται και δεν μπορεί άλλο την μονοτονία…
Πώς να το κάνουμε ρε φίλε..;
Από Κεφαλονιά και Ταΰγετο καταγωγή…
Θέλω τις αντιθέσεις μου, τα δέντρα μου, τα βουνά μου, τα νερά μου, τις ακροθαλασιές μου…
Μετά από 6ωρα συνεχόμενης οδήγησης σε τέτοια τοπία, ψάχνεις κάθε δυνατό τρόπο να απασχολήσεις τον εαυτό σου, μιας και όλα τα γκικα μουσικής που κουβαλάς μαζί σου τα έχεις βαρεθεί..
199192
Καθώς τα χιλιόμετρα δεν έβγαιναν εύκολα, ανεβάσαμε λίγο τον ρυθμό.
Εκεί ήταν που είχα και μάλιστα δύο φορές πάλι κάτι αξέχαστες στιγμές καβάλα στο βεστρομ.
Το οδόστρωμα από την πολυκαιρία, τον καυτό τον ήλιο ή ότι άλλο, είχε σε πολλά σημεία καταστραφεί. Από στρωμένη και όμορφη άσφαλτος, γινόταν λωρίδες με αμμοχάλικο και ειδικά όσο πλησίαζες στην άκρη του δρόμου, το φαινόμενο γινόταν όλο και πιο έντονο.
Υπήρχαν σημεία που το βάθος αυτού του μίγματος υλικών ξεπέρναγε και τους 5 πόντους, με αποτέλεσμα να μπαίνεις μέσα σε αυτά τα αυλακώματα με 100 – 120 χιλιόμετρα την ώρα και να λειτουργούν σαν αμμοπαγίδες .
Εκεί ήταν που το σασί από τα βαρυφορτωμένα μηχανάκια μας την άκουγε κανονικά και το φαινόμενο Διαμαντής (είπαμε το διάσημο φιδάκι) έκανε την εμφάνισή του.
Πρώτη φορά συνέβη στον Βασίλη. Κάπου χάζεψε λίγο, πήγε αρκετά στην άκρη του δρόμου, αλλά όχι εκτός και το τάνκερ αντβέντσουρ, άρχισε να χορεύει σαν τα κορίτσια της Μέσης Ανατολής. Του έκοψε άνοιξε το γκάζι και στο δευτερόλεπτο όλα είχαν τελειώσει παραμένοντας ατάραχος. Αυτά, αν έχεις αναρτήσεις, πλαίσιο και γκάζι…
Την πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι αντίστοιχο, ήμουν πίσω από τον Βασίλη ενώ παρα πόδας ακολουθούσε ο Μπάμπης.
Το βλέπω, αλλάζω πορεία, γλιτώνω τον μπροστινό τροχό, αλλά ο πίσω μπαίνει μέσα. Με τραβάει προς τα μέσα, το αφήνω ελεύθερο όπως μου έχουν πει και περιμένω ή να βγει μόνο του, ή να τελειώσει το αυλάκι. Έλα όμως που δεν τελειώνει. Έλα που το τικ της ταλάντωσης έγινε κούνια μπέλα… Και αρχίζει το βεστρομ με 120+ να πηγαίνει σαν τρελό μέσα σε αυτό το αμμοχάλικο…
Κατέβασμα, συμπλεξάρισμα, μππππρΡΡΡΡΡΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!!
Το σώσαμε. Και αυτό και την επόμενη φορά που μου ξανασυνέβη.
Δεν ξέρω αν έκανα κάτι λάθος, εκτός από τα άπειρα κιλά που κουβάλαγα (2 λίτρα έξτρα βενζίνη, περί τα 5 λίτρα νερό, 1 λίτρο ρακί και ότι άλλο… ) αλλά συνέβη. Και σε συνδυασμό με τα κοτόπουλα από το προηγούμενο βράδυ, παραλίγο να λερώσω τις καινούριες μου μπότες. Από μέσα…
Τι και αν περνάγαμε το 90 από κει… Τι το 2000 ή το 2030… Κάπως έτσι θα ήταν…
199193
Συνεχίσαμε, φροντίζοντας να αποκομίζουμε εμπειρίες από την διαδρομή έτσι ώστε να μην καταντά βαρετή…
Φτάνοντας στο Ρεγγάνι, μειώσαμε, αφήσαμε τον Σαλάμ να μπει μπροστά, φοβούμενοι το μπλόκο.
Συνεχίσαμε πορεία και στο κρίσιμο σταυροδρόμι για να μπούμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε συμφωνήσει για στάση και γεύμα, στρίβει και συνεχίζει για Ιν Σαλάχ…
Μπαίνουμε μπροστά και σταματάμε στην άκρη του δρόμου, ενώ είχαμε προχωρήσει ήδη πέντε δέκα χιλιόμετρα.
Τι έγινε ρε Σαλάμ; Γιατί δεν σταματήσαμε στο Ρεγγάνι;
Α… Σόρυ δεν κατάλαβα.
Τι δεν κατάλαβες ρε Σαλάμ; Το είπαμε εκατό φορές. Θέλουμε στάση για φαγητό στο Ρεγγάνι. Θέλουμε να κάνουμε στάση στις πόλεις και όχι μόνο στα βενζινάδικα. Θέλουμε να δούμε και κάτι και όχι μόνο να οδηγάμε.
Μα δεν είπαμε ότι εντάξει συνεχίζουμε;
Όχι. Στο είπαμε ξεκάθαρα ότι θέλουμε στάση στο Ρεγγάνι και συμφωνήσαμε.
Αν θέλετε να γυρίσουμε.
Τώρα δεν θέλουμε να γυρίσουμε… Πάμε…
Everything OK?
Yes yes ok…
Good… Goood…. If you are ok I am ok…
Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχαμε τέτοιο σκηνικό. Ούτε και η τελευταία. Δεν ξέρουμε τι έφταιγε περισσότερο. Το γεγονός ότι βαριόντουσαν, ή το γεγονός ότι, ότι ήξεραν έκαναν..;
Και με τα κάμπινγκ και με την άρνηση να στήσουμε σκηνές χύμα στους αμμόλοφους όπως είχαμε συνεννοηθεί με τον Τιτζάνι το αφεντικό τους, και με άλλες μικρολεπτομέρειες κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Απλά ήταν η πρώτη φορά που τουλάχιστον εμένα με πείραξε.
Και με πείραξε περισσότερο, γιατί η αλήθεια είναι ότι σε εκείνα τα κομμάτια της διαδρομής δεν διασκέδαζα. Συγκαμένος στα κωλομέρια μιας και ήμουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ιδρωμένος, με ελαφρύ πονόκοιλο, με το ένα μάτι μισόκλειστο από την αλλεργία (αλλεργία στην Αλγερία χοχο… ) πέρναγα δύσκολες ώρες πάνω στο βεστρομ που μου είχε εξαντλήσει και την τελευταία σταγόνα αυτοπεποίθησης.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η διαχείριση συναισθημάτων και ψυχικών δυνάμεων, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, με στόχο να ανταπεξέλοθουν και οι σωματικές δυνάμεις.
Όλοι ήμασταν με τεντωμένα νεύρα λόγο κούρασης, λόγο πίεσης, λόγω ζέστης και αφυδάτωσης… Σε τόσο βαρετά κομμάτια οδήγησης, που παύουν μετά τα, πόσα πρώτα 100 χιλιόμετρα, να παραμένουν γραφικά και μετατρέπονται σε βαρετά, αυτό που κάνεις για να τα αντιμετωπίσεις, είναι να τάζεις στον εαυτό σου κάτι.
Όπως στα μικρά παιδιά.
Έτσι και εγώ είχα ονειρευτεί την στάση μας. Όχι τίποτα ιδιαίτερο. Κάτι σαν και αυτή στο Λαγκουλέτ με το τσιπσοκούλουρο… Λίγο χάζεμα, λίγο συναναστροφή με τους ντόπιους. Μισή ωρίτσα χαλάρωμα. Καμιά φωτογραφία… Τίποτα το ιδιαίτερο.
Προχωρήσαμε.
Είπαμε. Η παρέα δεν χαλιέται με τίποτα.
Χαμογελάσαμε, καβαλήσαμε και πετάξαμε σαν πουλιά.
Το βεστρομ πάντα σαν μεθυσμένο πουλί. Στραβό (χωρίς φώτα) αλλά αγέρωχο, έδειχνε τον δρόμο προς την ευλογημένη πόλη Ιν Σαλαχ…
199195
Κάναμε μία στάση για καύσιμα στην Αλουέφ.
Ενυδατωθήκαμε και συνεχίσαμε.
Φτάνοντας στο In Ghar υπάρχει ένα τσεκ πόιντ, που φάνηκε πολύ σημαντικό. Ακροβολισμένοι στρατιώτες στην γύρω περιοχή, φυλάκιο με τσουβάλια άμμου και καλύπτρες… Περίεργα πράγματα.
Ότι έφτασε και υδροφόρα όπου τα φανταράκια φάνηκαν να την είχαν πολύ ανάγκη…
199199
Μας έστειλαν στο κεντρικό σταθμό μέσα στην πόλη να κάνουμε ρέτζιστερ, όπου πολύ το ευχαριστηθήκαμε, μιας και οδηγήσαμε σε δρόμους βγαλμένους από εξωτικά μακρινά ντοκιμαντέρ…
199200
Μάγια Τσόκλη...
Κις μάι ας...
:beer: :beer: :beer: :beer:
199201
:sun: :sun: :sun: :sun: :sun:
199202
Φτάνοντας στο αστυνομικό τμήμα.
199204
Περιμένοντας έξω από το τμήμα.
199205
Πιάσαμε και κουβέντα με τα μπατσάκια.
Χαζέψαμε λίγο τον εξοπλισμό του πατρόλ και τα μπαλωνάτα ελαστικά του.
199206
Φύγαμε, έχοντας κατά νου ότι άλλη μία ατελείωτη και πολύ δύσκολη μέρα έφτανε στο τέλος της τουλάχιστον από οδηγική άποψη.
Τα νερά στο πλάι τι είπαμε ότι είναι…;
199207
Φτάσαμε στην Ιν Σαλάχ.
Έχω διαλέξει σε αυτό το ταξιδιωτικό να μην αναφέρομαι τόσο στα αξιοθέατα που είδαμε ή καλύτερα θα έπρεπε να δούμε, αλλά πιο πολύ στα συναισθήματα που νιώσαμε.
Την πορεία μας μέχρι να κάνουμε ότι κάναμε.
Να καταλάβουν όλοι ότι τίποτα δεν έρχεται από μόνο του, τίποτα δεν γίνεται εύκολα ή τυχαία.
Όταν όμως μπαίνεις σε μία πόλη σαν το Ιν Σαλάχ, δεν μπορείς να μην αναφέρεις δυο λόγια για τούτο εδώ τον τόπο…
Χαρακτηριστικό φαινόμενο στο Ιν Σαλαχ (αλμυρό νερό), είναι το γεγονός ότι η πόλη χωρίζεται στα δύο από αμμόλοφους, οι οποίοι κινούνται με την πάροδο του χρόνου. Συγκεκριμένα 1 μέτρο κάθε πέντε χρόνια. Μπορείς εύκολα να παρατηρήσεις σπίτια τα οποία καλύπτονται από τον αμμόλοφο, ή άλλα που σιγά σιγά αποκαλύπτονται και οι ιδιοκτήτες τους μπορούν να πάνε πάλι να κατοικίσουν!
Κρατώντας τσίλιες μην μας την πέσει ο αμμόλοφος….
199209
Στο Ιν Σαλάχ, υπάρχουν τρεις επιλογές για ύπνο.
Ένα κάμπινγκ, ένα ξενοδοχείο και οι αμμόλοφοι με θέα τα άστρα…
Κατευθυνθήκαμε προς το κάμπινγκ που μας οδήγησε ο Σαλάμ, αλλά ήταν ότι χειρότερο είχα δει στην ζωή μου από θέμα διαμονής. Από τον Βασίλη χαρακτηρίστηκε σαν μάντρα οικοδομικών υλικών, ο Σαλάμ είπε, ούτε εωωωώ ΤΟυαρεεεεέγκ δεν κοιμάμαι εδώ ,ενώ τα αρούρια έτρεχαν χαρούμενα από λαγούμι σε λαγούμι…
Ο Σαλάμ μας πρότεινε να κινηθούμε προς το ξενοδοχείο, το οποίο όμως δεν ήξερε που ακριβώς ήταν μιας και είχε να επισκεφτεί την πόλη πάνω από τρία χρόνια.
Αντιπροτείναμε κατασκήνωση στους αμμόλοφους και μας έφερε σαν δικαιολογία άρνησης ότι έχουμε κάνει ήδη ρέτζιστερ στην αστυνομία και το όνομα του κάμπινγκ έχει δηλωθεί οπότε δεν μπορούμε να κινηθούμε όπου θέλουμε.
Δεν μπήκαμε σε διαδικασία αντιπαράθεσης, αν και η λογική λέει ότι από την στιγμή που πάμε στο ξενοδοχείο, πάλι δεν ακυρώνουμε τα στοιχεία που δώσαμε στην αστυνομία και την διαμονή μας στο κάμπινγκ;
199210
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο. 120 Ευρώ ένα μονόκλινο και ένα δίκλινο. Απίστευτα βρώμικα δωμάτια και οι τουαλέτες χειρότερες από δημόσια ουρητήρια.
Σαλάμ εσείς δεν θα έρθετε να κοιμηθείτε στο ξενοδοχείο;
Αααα… Όχι… Εμεεεείς Τουαρεεεεεέγκ… Θα κοιμηθούμε κάτω από τα άστρα…
Ξενερώνεις δεν ξενερώνεις…; Προφανώς ήταν θέμα ασφάλειας. Αλλά…
Το μοναδικό και πανάκριβο ξενοδοχείο της πόλης.
199211
Είχαμε ξενερώσει με τον Σαλάμ. Τι κι αν δεν έφταιγε αυτός. Αλλιώς τα θέλαμε τα πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι είχε πιεστεί και αυτός πάρα πολύ.
Άνθρωπος της ερήμου, συνηθισμένος και μεγαλωμένος σε μία ζαμαν φου κοινωνία. Χωρίς τάιμ λάινς, ντεντ λάινς, φέρυ λαίνς… Σοβαρά τώρα. Σκεφτείτε το. Τι κάνει ένας άνθρωπος στην έρημο;
Εκτός από το να επιβιώσει, να βρει το φαγητό του και το νερό του, για τι περισσότερο χρειάζεται να ανησυχήσει; Τσιγαράκι, κανα περίεργο χορταράκι εκεί κάτω στην ερημιά… και περίμενε να πέσει ο ήλιος να δροσίσει…
Ξεναγός σου λέει. Ναι. Αλλά εκεί κάτω στον νότο. Τα ίδια και τα ίδια τα τελευταία 25 χρόνια. Έρχονται πέντε άτομα παίρνουμε δυο τζιπ, δύο οδηγούς, έναν μάγειρα, πάμε στην μέση του πουθενά στην έρημο, στήνουμε την σκηνή και σαπίζουμε για μία βδομάδα.
Τώρα ήρθαμε εμείς, να μας κυνηγάμε από πίσω με το κρούιζερ, να πέφτουμε στους αμμόλοφους, να τρέχουμε να προλάβουμε τα χιλιόμετρα, να τον βάζουμε σε περιοχές εκτός των συνηθισμένων γι’ αυτόν ορίων…
Εεεεεε…. Μαλάκες… Σόρυ… Δατς χάου ιτ ιζ χίαρ…
Δεν πειράζει ρε Σαλάμ…
199213
Αφήσαμε πρόχειρα μπαγκάζια και όπως ήμασταν κατεβήκαμε προς το κέντρο με στόχο βραδινό τσιμπούσι…
199214
Music... (http://www.youtube.com/watch?v=wZRl6YS5JWM)
Chab Khaled (http://en.wikipedia.org/wiki/Khaled_%28musician%29)
199216
Άποψη από κεντρικό δρόμο του Ιν Σαλάχ
199217
Ο παράδεισος της μύγας...
199218
Ψωνίσαμε νερά, κάτι λεμονάδες για την νύχτα και κάναμε μία μικρή βόλτα στην πόλη με στόχο να βρούμε κανά κοψιδάδικο...
199219
Ήταν Μεγάλο Σάββατο και στην Αρόη (Πάτρας), όπως και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ήξερα καλά ότι είχε γίνει η πρώτη ανάσταση από το πρωί...
199220
Βρήκαμε ένα μαγαζί, αυτό με τον περισσότερο κόσμο στον κεντρικό δρόμο της πόλης...
199223
Με την βοήθεια του Σαλάμ παραγγείλαμε το μισό μαγαζί και κάπου στα 3 λίτρα αναψυκτικά...
(Την κυτταρίτιδα μου...)
199224
Συκωταριές, παϊδάκια, αραβικές πίτες, πατάτες τηγανιτές…
Ήταν ότι πιο τολμηρό είχαμε κάνει από άποψη φαγητού. Στο ταξίδι.
Την πρωτοχρονιά στο Ιράν είχα κάνει χειρότερα.
Αυτά τα σουβλάκια συκωτιού… Τα δάγκωνες και έσκαγαν στο στόμα σου..
Πολύ αίμα…
//
Αράξαμε καμιά ώρα και μετά κινηθήκαμε προς το ξενοδοχείο. Γρήγορο σιχαμερό ντουζ και ύπνο.
Για τα παιδιά.
Εγώ είπα να δω τι γίνεται στην πατρίδα, στην δουλειά και στο φόρουμ βεβαίως…
Κατέβηκα στο λόμπυ του ξενοδοχείου και μπήκα στο ίντερνατ.
Να πάρω για τα χρόνια πολλά και την οικογένεια μέσω σκάιπ.
Είδα και αυτό το μήνυμα (http://www.moto.gr/forums/showthread.php?s=&postid=%201714298#post1714298) και ξενέρωσα απίστευτα.
199230
613 χιλιόμετρα και όχι 586 σύμφωνα με το τζιπιές, για το Μεγάλο Σαββάτο μας…
199242
Ξυπνήσαμε με δυσκολία.
Ήμουν απίστευτα κουρασμένος. Η κούραση από τον χειμώνα σε συνδιασμό με την κούραση από το ταξίδι...
Τα παιδιά πάλι, δεν κοιμήθηκαν και πολύ. Διανυκτέρευση στην τουαλέτα...
Καθάρισαν, κούμπωσαν κάτι ιμόντιουμ και ήρθαν στα ίσια τους...
Κατέβηκα για πρωινό, πάλι απογοήτευση. Το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο εργάτες από ξένες χώρες.
Κάτι πιτσιρικάδες από Φιλιππίνες, κάτι Αμερικάνοι...
Είχαμε ραντεβού στις 8.00 με τον Σαλάμ για να ξεκινήσουμε.
Προβλεπόταν πολύ δύσκολη μέρα.
Τουλάχιστον ξέραμε τον προορισμό μιας και είχαμε περάσει ήδη μία νύχτα στην Γαρδαία.
199244
Κάναμε μία στάση για νερά στον σταθμό λεωφορείων της πόλης.
199245
Τι άλλο να πάρω....
199246
Συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
199249
Σταματήσαμε για βενζίνα στην έξοδο του Ιν Σαλάχ.
199250
Είχαμε να καλύψουμε τα περισσότερα χιλιόμετρα από όλες τις μέρες μας στην Αλγερία σήμερα.
Το μέγεθος μετράει...
199251
Αλλά μπροστά στο βεστρομ, όλα φαντάζουν στραγάλια...
199252
Βγαίνοντας από το Ιν Σαλάχ, το τοπίο άλλαζε δραματικά. Ο Ορισμός του τίποτα, του αφιλόξενου τοπίου και της απόλυτης ερημιάς.
Η θερμοκρασία από νωρίς το πρωί ανέβηκε επικίνδυνα. Επόμενη στάση προβλεπόταν μετά από 220 χιλιόμετρα, όπου και θεωρητικά υπήρχε βενζινάδικο.
199254
Σε μία ευθεία σαν την παρακάτω, ένα τρελό χιουντάι μας προσπέρασε με περισσότερο από 180 χιλιόμετρα την ώρα. Κορνάροντας και χαιρετώντας χέρια και από τα τέσσερα παράθυρα…
199255
Καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα παρακάτω τους πετύχαμε σταματημένους δεξιά, για κατούρημα προφανώς και ανταλλάξαμε χαιρετισμούς.
Φτάσαμε στο σημείο που θα βρίσκαμε βενζίνα. Δυστυχώς όμως δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από πετρέλαιο…
Δεν μασάμε λέμε. Είχαμε διανύσει περί τα 220 χιλιόμετρα και είχαμε άλλα 200. Ζητάγαμε δηλαδή από τα μηχανάκια μας 420 χιλιόμετρα αυτονομία.
Είχαμε το ρεζερβουάρ του αντβ, και άλλα 4 λίτρα μαζί μας. Πάμε.
Λίγο πριν ξεκινήσουμε σκάνε μύτη και τα αλάνια με το χιουντάι.
Κουβέντα στην κουβέντα, φωτογραφία στην φωτογραφία, μας δίνουν και ένα μπιτόνι βενζίνα να το έχουμε μαζί μας μην τυχόν το χρειαστούμε…
199258
Συνεχίσαμε νιώθοντας πολύ όμορφα για όλα αυτά που συμβαίνουν στην έρημο…
Κάναμε στάση μετά από περίπου 80 χιλιόμετρα. Η ένταση του ηλίου δεν ήταν πλέον υποφερτή. 400 χιλιόμετρα χωρίς ίχνος πολιτισμού, δίχως ούτε ένα σταυροδρόμι…
199260
Κάπου εκεί έσκασαν πάλι μύτη τα παλικάρια με το χιουντάι.
Πάρκαραν και ήρθαν να τα πούμε.
199261
Ήθελαν να ανταλλάξουν μουσική με τον Σαλάμ και τον Μααμάρ, μιας και όλοι διαμαρτύρονταν ότι ακούνε όλο τα ίδια και τα ίδια...
Έβγαλαν το λάπτοπ τους και αρχίσαμε όλοι την διακίνηση παράνομης πνευματικής ουσίας στην μέση της ερήμου...
Ρε Μαλάκα Σαλάμ... Πισι και εμπιτρι..; Γιου αρ φέικ τουαρέγκ ρε...
199262
Εντωμεταξύ, το πρότζεκτ διάσωσης της ξηρασίας και της ερήμου συνεχιζόταν με εντατικό ρυθμό...
199263
Υποστηρίζοντας τους φίλους…
:wave2:
199265
Προχωρήσαμε προς τον Βορρά.
Είχα αρχίσει ήδη να νιώθω ότι το ταξίδι τελείωνε...
Φτάσαμε στο σταυροδρόμι για Τίμιμουμ - Γαρδαία, που είχαμε περάσει λίγες μέρες πριν...
199266
Θέλω και γω τέτοιο ρε...
199267
Και εδώ το μοτο.γρ...
199268
Φτάσαμε με λαμπάκια, φωτορυθμικά και συναγερμούς ρεζέρβας αναμμένα στην Ελ Μένια όπου και ανεφοδιαστήκαμε.
410 + χιλιόμετρα αυτονομία έγραψαν και το βεστρομ και το απλό τζιες. Είχαν και άλλο αν χρειαζόταν...
Φουλάραμε και πήγαμε να πάρουμε κάτι να φάμε.
Καθώς περίμενα τα παιδιά να τελειώσουν από το φουλάρισμα, έγινα μάρτυρας του παρακάτω φοβερού θεάματος...
Ω ναι... Είναι εκπαιδευμένοι για την αντιμετώπιση του αέρα της ερήμου ενώ βοηθούν και αυτοί την ξηρασία...(δεν είναι ο Σαλάμ, αλλά ένας άσχετος τουαρέγκ)
199271
Κάτσαμε κάπου στην μία ώρα.
Είχαμε άλλα 260 χιλιόμετρα μέχρι την Γαρδαία και το πολυπόθητο ντουζ...
Χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, σταματώντας εδώ και κει σε μπλόκα, φτάσαμε στην Γαρδαία.
199273
Η είσοδος της πόλης από την νότια πλευρά.
199274
Για να είμαστε σωστοί και πιο ακριβείς, η Γαρδαία είναι η μεγαλύτερη πόλη από τις πέντε της κοιλάδας εΜΖαμπ.
Λόγω του μεγέθους της πόλης, έχει επικρατήσει να λέγεται και όλη η περιοχή Γαρδαία.
Εμείς, όπως είχα αναφέρει νωρίτερα, μέναμε στο κάμπινγκ Ακχάμ, στην περιοχή Μπενί Ιζγκουέν.
Πρόκειται για την πιο θρησκόληπτη και παραδοσιακή περιοχή της κοιλάδας.
Ο τρόπος ένδυσης, οι παραδόσεις και η καθημερινότητα των ντόπιων είναι εναρμονισμένες στην πιο φανατισμένη γραμμή του Ισλάμ.
Χαρακτηριστικότερο στοιχείο από όλα είναι η ένδυση των γυναικών, όπου πρακτικά δεν επιτρέπεται να φαίνεται κανένα σημείο του σώματος.
Τα λεγόμενα και φαντασματάκια κατά την δική μας απλοϊκή προσέγγιση.
Εκτός από την ένδυση, οι γυναίκες της περιοχής, αν δουν κάποιον ξένο άνδρα, γυρνάνε το πρόσωπό τους προς τον τοίχο και περιμένουν μέχρι να απομακρυνθείς…
Φωτογραφίες και ακατάλληλη ενδυμασία απαγορεύεται κατά την επίσκεψή σας στην πόλη τούτη…
199276
Βλαμμένος...
Μπεεμβεδάκιας....
:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:
199277
Στο κάμπινγκ κάναμε γρήγορο ντουζ και ακυρώσαμε τα σχέδια του Σαλάμ και του Μααμάρ για άραγμα στην σκηνή και δείπνο εκεί μέσα.
Τους ζητήσαμε βόλτα ντάουν τάουν.
Να μας αμολήσουν και να κάνουμε τα δικά μας έτσι όπως ξέρουμε...
Ήταν τελευταίο βράδυ στην Αλγερία, σύμφωνα με το σχέδιο και θέλαμε να το γλεντήσουμε λίγο...
Ξύδια, κορίτσια και τέτοια... :lol: :lol: :bawl: :bawl: :bawl: :bawl: :bigcry: :bigcry: :bigcry:
Αντίθετα με το Ιράν, ή άλλες Ισλαμικές "αυτοκρατορίες", εδώ δεν είδαμε πουθενά μα πουθενά αλκοόλ... Ούτε καν εκείνες τις μπύρες με 0% αλκοόλ... Τίποτα...
199278
Περπατήσαμε λίγο στο κέντρο, αν και όλα έκλειναν σιγά σιγά...
Ούτε παζάρια ούτε τίποτα...
Χτυπήσαμε κάτι κοτοπουλάκια πάλι με πολύ ωραίες πατατούλες.
Εγώ και ο Βασίλης.
Ο Μπάμπης μόνο ρυζάκι και αυτό με δυσκολία...
Μετά στο ξενοδοχείο χτύπησε και κάτι περισσεύματα από το δείπνο των υπολοίπων...
199279
Γυρίσαμε στο κάμπινγκ όπου είχε πλακώσει κόσμος από την πρωτεύουσα...
Είχε και κάτι κορίτσια από το Αλγέρι πολύ εξελιγμένα και ανοιχτόμυαλα...
Εμείς πάλι πιο πολύ μας ανησυχούσε πως θα κάνουμε ανακατάταξη των αποσκευών μας, που θα βάλουμε τα άπλυτά μας...
Ο Βασίλης άλλαξε και λάμπα στο τζιές του που είχε καεί εκείνη την μέρα. Λογικό λέει κάθε τόσα (δεν θυμάμαι πόσα) χιλιόμετρα καίγεται. Το περίμενε...
Ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να κάτσουμε στην φιέστα του κάμπινγκ.
Λιώσαμε στον ύπνο υπό την συνοδεία της μουσικής του Σαλάμ και των άλλων παιδιών του κάμπινγκ...
676 χιλιόμετρα για την Κυριακή της Αναστάσεως...
199282
Ξυπνήσαμε ανανεωμένοι, αλλά μάλλον ξενερωμένοι...
Τελευταία μέρα στην Αλγερία, νιώθαμε ότι παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής...
Κάτι η κούραση, κάτι η συνέχεια που δεν είχε τίποτα να μας υποσχεθεί...
Βλέπετε θεωρούσαμε την Τυνησία υπερβολικά προβλεπόμενος και ίσως και στα Ευρωπαϊκά στάνταρντς προορισμός...
Πληρώσαμε τα δωμάτια σε χαμηλότερη τιμή, μιας και δεν είχαμε το βραδινό ινκλούντιτ όπως την προηγούμενη φορά και πάντα σε Ευρώ.
Πληρώσαμε και τα υπόλοιπα χρήματα σε μετρητά στον Σαλάμ, όπως είχαμε συμφωνήσει με τον Τιντζάνι.
Είχαμε μαζί μας 3 πεντακοσάρια μέλι συν το δικό μας που καταναλώναμε στις στάσεις. Προσφέραμε από ένα βάζο στον Μααμάρ και στον Σαλάμ για την καταπληκτική παρέα και την υπομονή τους, ενώ το τρίτο προοριζόταν για τον Τιντζάνι.
Φύγαμε με μαύρη καρδιά από το κάμπινγκ μιας και τέτοιους γαλήνιους επίγειους παραδείσους δεν τους βρίσκεις εύκολα...
Προχωρήσαμε και ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο μέσω Κουάρλα και όχι από πάνω μιας και ο Σαλάμ ήταν κατηγορηματικός και απόλυτος, ότι ο δρόμος που γλιτώναμε 120 χιλιόμετρα, δεν είναι για τουρίστες και η αστυνομία απαγορεύει την διέλευσή μας από εκεί...
Απαγωγές, ληστείες, βομβιστικές επιθέσεις..;
199363
Προχωρήσαμε ανατολικά.
Στάση στην Κουάρλα για ανεφοδιασμό.
Ο λασπωτήρας του Κρούιζερ συνέχιζε να ταλαιπωρεί τον Μααμάρ.
Με λίγο λοκ τάιτ το φτιάξαμε και αυτό...
199366
Περάσαμε την Κουάρλα, όλα τα αντίστοιχα μπλόκα και στόχος μας ήταν ο ανεφοδιασμός στην Τουγκούρτ.
Ο καιρός ζεστός αλλά όχι ανυπόφορος.
Ο αέρας ήταν που μας είχε ταλαιπωρήσει αρκετά.
Όχι αρκετά. Απίστευτα.
Για περισσότερο από 50 χιλιόμετρα οδηγούσαμε με μέγιστη ταχύτητα τα 90 χιλιόμετρα την ώρα και οι μηχανές πλαγιασμένες...
Η αμμοβολή καθάρισε τις μοτοσυκλέτες μας.
Στο τζιές του Μπάμπη χάραξε ακόμα και την ζελατίνα.
Οι μπότες μας από καφέ και βρώμικες από σκνίπες, μύγες, λάσπες και ότι άλλο, ξαναβρήκαν το μαύρο λαμπερό τους χρώμα.
Πρώτη φορά βλέπαμε αυτό το φαινόμενο....
Φυσική Αμμοβολή και καθάρισμα καλύτερο και από πιεστικό της Κάρχερ...
199367
Στην Τογκούρτ, κάναμε στάση βενζινάδικο στιλ πάλι. Φάγαμε κάτι χαζοκούλουρα, ήπιαμε τις 7απ μας και προχωρήσαμε για Ελ Λουέντ.
Κάτι ο καιρός, κάτι η κούραση δεν είχαμε ιδιαίτερα κέφια...
εεεε.... μαλάκες... Γιου γκρίκς γιου ντοντ ιτ ενιθινγκ ολ ντέι...
199370
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας στην Ελ Λουέντ
199371
Ζητήσαμε από τον Σαλάμ να κάνουμε στάση στην Ελ Λουέντ.
Κανονική.
Βόλτα στο παζάρι και ίσως και να ψωνίσουμε και κανά σουβενίρ από την Αλγερία...
Γιες... Γιες... Σόπινγκ ιζ γκούντ φορ δε άις...
199372
Μπήκαμε στην πόλη, βρήκαμε κάποιους συγγενείς του Μααμάρ και μετά παρκάραμε έξω από το αστυνομικό τμήμα της πόλης.
Ήταν δίπλα στο παζάρι και ένας αστυνομικός μαζί με τον Μαααμάρ θα πρόσεχαν τις μοτοσικλέτες.
Εμείς με τον Σαλάμ θα κάναμε την πολυπόθητη βόλτα στο παζάρι, επιτέλους...
199373
Θα ρήξω λίγες φωτογραφίες από το παζάρι.
Δεν είναι αυτό που είχαμε ονειρευτεί, αλλά από το τίποτα καλό είναι και αυτό...
199374
Ο πιο βρώμικος και ανθυγιεινός προορισμός που έχω πάει ποτέ στην ζωή μου...
ότι μαύρο φαίνεται είναι μύγες...
199377
Αυτό δεν ξέρω πόσο φρέσκο είναι...
199380
Αυτό πρέπει να είναι.
199381
Έσπασαν τα μποςςςς και είπε να πάρει πράντα...
δύο γιούρια το ζευγάρι και η μπανάνα δώρο!
199385
Αγοράσαμε και φυσική οδοντόβουρτσα, Τουαρέγκ στάιλ...
199386
Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτή την βόλτα.
Φιλικότατοι όλοι στο παζάρι.
199387
Απ' όλα είχε το μόλ...
199388
όλο και κάτι ψωνίσαμε, κάτι τουμπερλέκια, κάποια καδράκια με τους σταυρούς των Τουαρέγκ...
Στο τσακ δεν πήρα και μια φλοκάτη από μαλλί καμήλας.
Ξέρετε για την σέλα του βεστρομ που το έχω άχτι...
199390
Ξοδέψαμε περισσότερο από δίωρο, ενώ άρχισε να σκοτεινιάζει.
Είχαμε σχεδόν 70 χιλιόμετρα για τα σύνορα και πολύ τα υποτιμήσαμε.
Κάναμε μία γρήγορη στάση για να χαλάσουμε τα τελευταία δηνάρια μας.
Τσίχλες φλόριντα (τυνησιακής προελεύσεως), κόλες, νερά και κάτι μπισκότα.
Μας έπιασε σκοτάδι.
Αναγκάστηκα να ανάψω τα ζίνον μιας και το προβολάκι ομίχλης δεν ήταν αρκετό.
Σε ένα από τα τσεκ πόιντ, έσβησα την μηχανή για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε με τα παιδιά, τους αστυνομικούς και τον Σαλάμ.
Δίνω μίζα... Τίποτα... Άντε πάλι...
Πηδάνε τα παιδιά από πίσω, σπρώξιμο και σαν ένα πλάνο από το ημερολόγιο μοτοσυκλέτας παίρνει το βεστρομ μπροστά ενώ μπαλατσάρω δεξιά αριστερά με το βαρυφορτωμένο μηχανάκι μέχρι να αποκτήσει ταχύτητα και να ισορροπήσω...
Στο τσεκ πόιντ της πόλης Ταλέμπ Λαμπρί, μάλλον κοιμόντουσαν τα φαντάρια...
Κεράσαμε κόλα τον παλικαρά που μας εξυπηρέτησε και μετά συνεχίσαμε για τα σύνορα.
Συμπληρώσαμε όλη την χαρτούρα χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα.
Ήταν ηδη αρκετά αργά, και τα παιδιά έπρεπε να γυρίσουν στην Ελ Ουέντ για διανυκτέρευση.
Είχαμε δεθεί αρκετά μαζί τους όλες αυτές τις μέρες ενώ οι στιγμές που περάσαμε θα μας μείνουν αξέχαστες. Τι και αν είχαμε κάποιες διαφορές στις απόψεις και τα θέλω; Έτσι είναι ο κόσμος. Διαφορετικές απόψεις και διαφορετικά βιώματα. Αυτό ψάχναμε στην Αλγερία και σε κάθε ταξίδι που πάμε...
Αποχαιρετηθήκαμε και φύγανε.
Μας είχε απομείνει μόνο ο τελωνειακός έλεγχος.
Φώτο ιζ γκούντ φορ δε άις....
Ντριμ Τιμ!
199399
Αρχικά δημιουργήθηκε από PanVas
Μας είχε απομείνει μόνο ο τελωνειακός έλεγχος.
χαχαχα....
Έλα που το μόνο δεν είχε την έννοια που όλοι περιμέναμε...
Κατά την είσοδό μας στην χώρα, είχαμε δηλώσει πόσα μετρητά είχαμε μαζί μας.
Από 200 ο καθένας είχαμε δηλώσει.
Με όσα μπαίνεις, τόσες αποδείξεις συναλλάγματος πρέπει να έχεις και τα αντίστοιχα μετρητά υπόλοιπο.
Το ξέραμε. Το είχαμε διαβάσει. Σε οδηγούς, σε σάιτς και σε κόμεντς για το πόσο σημαντικό είναι και ότι δίνουν σημασία...
Εμείς απλά, επειδή είμαστε και πολύ γραντ άτομα, δεν δώσαμε σημασία καθόλου.
Πληρώναμε τα δωμάτιά μας σε Ευρώ και με τα ρέστα καλύπταμε τις ανάγκες μας.
Απλά πράγματα. Τώρα ο αντιπαθέστατος υπάλληλος του τελωνίου, ήθελε αποδείξεις...
Καλέ μου, χρυσέ μου...
Τίποτα.
Καλά του λέμε. Θα κάτσουμε εδώ να κοιμηθούμε...
Πέρασε κανά εικοσάλεπτο που ο ένας κοίταζε τον άλλο.
Συνεννόηση καμία και εμείς το παίζαμε μαλάκες ότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.
Δεν υπήρχε περίπτωση να τον λαδώσουμε. Αυτά στο ανατολικό μπλοκ. Εδώ δεν θα χαλάγαμε δεκάρα σε λάδωμα...
Είδε και απόειδε, μας πρότεινε να πάμε στο ανταλλακτήριο απέναντι, να αλλάξουμε χρήματα, να πάρουμε απόδειξη και μετά να τα ξαναλλάξουμε για να πάρουμε πίσω τα Ευρώ μας...
Να χαλάγαμε κανά πενηντάρι Ευρώ κερατιάτικα στις προμήθειες...
Μετά από κανά δεκάλεπτο και αφού έπιασε το μήνυμα ο τύπος μας είπε άντε φύγετε τώρα και την επόμενη φόρα να θυμάστε να παίρνετε αποδείξεις.
Ευχαριστήσαμε, περάσαμε τα σύνορα της Τυνησίας χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις και με την βοήθεια των πολύ φιλικών υπαλλήλων.
Ξερογκαζιές στους κόφτες από το καγκουροβεστρομ και μία μεγαλοπρεπέστατη σούζα από τον Μπάμπη, ήταν η μόνη προϋπόθεση για να σηκώσουν την μπάρα να φύγουμε...
Προχωρήσαμε στην ιδιαίτερα τουριστική και εξευρωπαϊσμένη Τοζούρ, βρήκαμε το κάμπινγκ και την πέσαμε για ύπνο στο καταπληκτικό μας τσαντίρι...
611 χιλιόμετρα για εκείνη την ημέρα, τα οποία τα είχαμε υποτιμήσει...
199409
Ξυπνήσαμε ξεκούραστοι.
Το κάμπινγκ είχε πολύ θετική ενέργεια και το περιβάλλον ήταν πολύ φιλικό.
Είχε και άλλους μηχανόβιους εκεί. Είχαμε ξεσυνηθίσει.
Ένας Ιταλός με την γκόμενά του γούρλωσαν τα μάτια όταν είδαν τα στίκερς μας και την σημαία από την Αλγερία…
Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας…
Ήταν η πρώτη φορά που πιο χαλαροί συνειδητοποιούσαμε ότι αυτό που είχαμε κάνει ήταν κάτι εκτός των καθιερωμένων…
Είναι ενοχλητικό να είσαι στον νότο της Τυνησίας και να νιώθεις ότι έχεις πάει βόλτα μέχρι το Σούνιο…
Γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι τόσες πολλές οι μηχανές και οι αντβέντσουρ τύποι στην Τυνησία, που καταντάει ενοχλητικό…
Πλυθήκαμε λίγο, μαζέψαμε και φύγαμε.
199511
Στην Τυνησία είχαμε άπειρους πιθανούς προορισμούς. Προσφέρει άλλωστε πολλούς τουριστικούς προορισμούς και αξιοθέατα. Εγώ ήθελα πολύ να επισκεφτούμε κάποια από τα σκηνικά του σταρ γορς, ενώ τα τζιπιες μας ήταν γεμάτα από πόις και σημεία ενδιαφέροντος.
Η κούραση από της προηγούμενες μέρες και το πάθημα από το σφιχτό πρόγραμμα στην Αλγερία, ήταν οι κύριοι παράγοντες να αποφασίσουμε ότι θα κινηθούμε σε απόλυτα χαλαρούς ρυθμούς. Είχαμε 3 μέρες και δύο ακόμα διανυκτερεύσεις.
Τα ακυρώσαμε όλα και είπαμε ότι θα κάναμε απλές μεταβάσεις χαλαρώνοντας.
Θα κάναμε μία επίσκεψη στο Κσαρ Γκιλάν, τον ναό των οφ ροαντ καμμένων επισκεπτών της Τυνησίας, και μετά διανυκτέρευση στην Τύνιδα, με στόχο την ημέρα πριν μπούμε στο καράβι να την ξοδέψουμε σε παζάρια και βόλτες με σαγιονάρα!
Θεωρητικά όλα αυτά…
199515
Αφήσαμε την Τοζούρ, όπου την νιώσαμε κάτι σαν Λαγανά Ζακύνθου, ή κάτι από Κω, με τουρίστες, μαγαζιά, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα ΑΤΒ φαστφουντάδικα και κλαμπς παντού…
Η μικρότερη πόλη Νεφτά, θεωρείται καλύτερη επιλογή. Να το έχετε κατά νου.
199517
Προχωρήσαμε για Ντουζ.
Θέλαμε να φτάσουμε στην Όαση Κσαρ Γκιλάν, σχετικά νωρίς, να αράξουμε και να ξεκουραστούμε. Νιώθαμε ότι το ταξίδι είχε τελειώσει και ότι όλα ήταν θέμα διαδικαστικό.
Να περάσουν οι μέρες να πάμε στην δουλειά μας.
Πολύ μεγάλο λάθος…
Πάρα πολύ μεγάλο λάθος, μιας και η Τυνησία, όσο και αν όλοι λένε πόσο εύκολος προορισμός είναι, δεν παύει να είναι Αφρική…
Επίσης, τι και αν είσαι Αφρική, ή στον Παναχαϊκό, είναι στο χέρι σου και της παρέας να το κάνουν αξέχαστο. Και βέβαια, μια χαρά περνάγαμε… Αλλά όταν ξέρεις ότι παίρνεις τον δρόμο προς τα πίσω… Απλά πέφτει λίγο η ένταση του ενθουσιασμού…
Στον δρόμο για την Ντουζ, συναντάς την αλυκή Τζερίντ http://en.wikipedia.org/wiki/Chott_el_Djerid
Ο Μπάμπης αγναντεύοντας...
199519
Βρήκαμε ένα πιο εύκολο σημείο εισόδου και μπήκαν τα παιδιά να παίξουν…
199521
Καλή φάση το απόλυτα επίπεδο ερημικό τοπίο.
199523
Μου φώναζαν έλα, έλα ενώ τους έβγαζα φωτογραφίες.
199524
Δεν το έχω σήμερα παιδιά. Δεν υπάρχει διάθεση για παιχνίδια.
Ρε έλα μεσα και θα δεις τι ωραία είναι.
Όχι παιδιά. Όταν δεν νιώθω καλά και δεν έχω αυτοπεποίθηση δεν…
199526
Σε κάποια σημεία στην άκρη της λίμνης υπήρχε νερό.
Κάτι σαν ποτάμι με αλατόνερο.
Κάπου τέρμα βάθος, υπάρχει και ένα εγκαταλελειμμένο λεωφορείο, ποθητός στόχος πολλών για επίσκεψη, ενώ δεξιά και αριστερά συναντάς κάποια τουριστικά καφέ.
199527
Εικόνες που θα τις θυμάσαι για μια ζωή.
199528
Το φαινόμενο σαμαράκια στην Τυνησία είναι υπερβολικά συχνό, και πάρα πολύ ενοχλητικό θα έλεγα.
Περάσαμε από Κεμπίλι και φτάσαμε στην Ντουζ, περνώντας κατά διαστήματα κάποια μικρά πιστάκια με πολύ όμορφες στροφές οριοθετημένες από φοινικόδεντρα.
199530
Μπήκαμε στο κέντρο, περιηγηθήκαμε λίγο, κάτσαμε σε ένα εστιατόριο και είχαμε ένα τσιμπούσι χωρίς προηγούμενο.
Τέλειωσε το στοκ από τα παιδάκια, ενώ η αισθητή διαφορά στις τιμές σε σχέση με την Αλγερία μας ενόχλησε ιδιαίτερα…
Κάναμε και κάποια χαζοψώνια στα γύρο μαγαζιά. Με την λογική ότι ποτέ δεν ξέρεις, ψωνίσαμε κάποια σουβενίρ, έτσι ώστε να βγουν οι υποχρεώσεις και να μην το έχουμε έννοια στο παζάρι της Τύνιδας.
199533
Συνεχίσαμε, όχι απαραίτητα από κεντρικούς δρόμους.
199534
Ακόμα δεν είχαμε πειστεί ποιος ο λόγος που είχαμε οφ ροαντ λάστιχα, οπότε σε κάθε ευκαιρία κάναμε παιχνίδι.
199535
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.