Ο κόσμος όλος εκεί έξω, μας περιμένει....

[Vagelis Gar]

Έχοντας μπροστά μου ένα βουνό εικόνων, αρωμάτων, εμπειριών και γεγονότων που άλλα σε μεγαλύτερο μέγεθος και με πιο έντονα χρώματα και άλλα θαμμένα (ίσως όχι άδικα), τα οποία θα πρέπει να πιάσω την μικρή άκρη που βλέπω πως ξεχωρίζει, θα προσπαθήσω να καταγράψω και όσο καλύτερα μπορώ να περιγράψω την μικρή μου περιπέτεια η οποία για εμένα αποτελούσε ένα όνειρο ζωής το οποίο είχε ξεκινήσει σαν απλή συζήτηση με κάποιον φίλο και όσο πέρναγαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια μεγάλωνε στο μυαλό μου και τελικά πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας.

Στο ταξιδιωτικό που θα διαβάσετε παρακάτω οι ημερομηνίες, οι ώρες, τα χιλιόμετρα και γενικά ότι αφορά υπολογισμούς για το ταξίδι είναι κατά κάποιο τρόπο ενδεικτικοί και μπαίνουν εκ των υστέρων μιας και τις περισσότερες ημέρες που βρισκόμουν στο δρόμο το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν κατά κύριο λόγο η ημερομηνία, το τι μέρα και τι ώρα είναι και πόσα χιλιόμετρα διένυσα. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή προσπάθησα με ακρίβεια να καταγράψω κάποια από αυτά τα στοιχεία αλλά στην πορεία αλλάζουν τόσο πολύ τα δεδομένα που το ίδιο το ταξίδι σε αναγκάζει να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο σε άλλα πράγματα στα οποία μέχρι τότε δεν τους έδινες την αξία που θα έπρεπε.

http://www.youtube.com/watch?v=XbI1FpLd4Vk

[Vagelis Gar]

Στην ουσία το ταξίδι ξεκίνησε περίπου τον Οκτώβριο του προηγούμενου χρόνου όταν και πλέον άρχισα να καταγράφω στο ίντερνετ διαδρομές, χώρες που θα πέρναγα και γενικά στοιχεία που θα με βοήθαγαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ήταν βλέπετε η πρώτη φορά που θα πέρναγα τα σύνορα με τη μοτοσυκλέτα μου και ήθελα, τουλάχιστον στα σοβαρά ζητήματα της προετοιμασίας (ταξιδιωτικά έγγραφα) , να είμαι προετοιμασμένος.

Η παρέα για το ταξίδι δεν άργησε να βρεθεί μιας και μέσα από το moto.gr σε μία καταχώρηση που είχα αναρτήσει το 2ο ή 3ο μήνυμα ήταν του Γιάννη και του Δημήτρη, 2 παιδιών από Κέρκυρα με ένα Suzuki VStrom και ένα Moto Guzzi Stelvio αντίστοιχα. Η δικιά μου μοτοσυκλέτα ένα Honda Africa Twin.Κατά τη διάρκεια του καιρού που απέμενε μέχρι την ημερομηνία που θα ξεκινούσε το ταξίδι βρεθήκαμε με τα παιδιά για να γνωριστούμε κάπως καλύτερα και να συζητήσουμε κάποια πράγματα που αφορούσαν το ταξίδι.

[Vagelis Gar]

Οι μέρες πέρναγαν και στο γενικό πλάνο που είχα αρχίσει να φτιάχνω κάθε μέρα πρόσθετα και κάτι ακόμα. Κάποιοι λένε πως το μισό ταξίδι είναι η προετοιμασία και ο χρόνος αναμονής, κάτι που ίσχυε απόλυτα και στη δική μου περίπτωση. Όσο πλησίαζε ο καιρός τα βράδια πριν αποκοιμηθώ το μυαλό μου σαν με αυτόματο πιλότο με οδηγούσε στα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής. Σχεδόν πάντα βέβαια έφτανα λίγο πριν ή λίγο μετά τα σύνορα όπου και αποκοιμιόμουν έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό μου.

Τα προσωπικά αντικείμενα που θα χρειαζόμουν εγώ αλλά και η μοτοσυκλέτα είχαν αρχίζει ήδη να γεμίζουν το πάτωμα του παιδικού δωματίου (οι μικρές βρισκόταν στην κατασκήνωση).Λίστα με τα πράγματα διπλοτριπλοτσεκαρισμένη, η οποία είχε γίνει κάτι σαν Ευαγγέλιο εκείνες τις τελευταίες ημέρες η οποία περιείχε από δεύτερα ακουστικά για το κινητό μου (η μουσική ήταν ένας πολύ καλός σύντροφος στο ταξίδι) μέχρι τα λάδια που θα χρειαζόταν η μοτοσυκλέτα.


205518

[Vagelis Gar]

2 ημέρες πριν το ταξίδι φορτώνω την μοτοσυκλέτα με όλα τα πράγματα και κάνω μια μικρή διαδρομή για να δω την κατανομή του βάρους και την συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας. Η κατανομή των πραγμάτων είχε γίνει με κύριο γνώμονα πως δεν γίνεται κάθε φορά που θα σταματάω να κουβαλάω 3 βαλίτσες, το tag-bag, και ένα σάκο στο δωμάτιο για τα απαραίτητα. Έτσι εκτός από το top-case (πάνω κεντρική βαλίτσα) στις πλαϊνές χώρισα τα πράγματά μου έτσι ώστε η κάθε μία να έχει τα πράγματα που θα χρειαζόμουν για ένα 10ήμερο.
Το αν τελικά αυτό με βοήθησε αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα τη βρούμε παρακάτω. Στην πάνω βαλίτσα είχα τοποθετήσει ρούχα και εξοπλισμό που θα μου ήταν χρήσιμα όσο θα βρισκόμουν εν κινήσει (αδιάβροχα, σπρέυ αλυσίδας, γάντια, γκέτες).Όλα τα υπόλοιπα στο σάκο που θα έμπαινε στη θέση κάτω από την σκηνή και τα υποστρώματα.

[Vagelis Gar]

Η ημέρα είχε φτάσει. Αύριο ξεκινούσε το ταξίδι….Τελευταία καφεδάκια με φίλους και λίγος χρόνος παραπάνω αφιερωμένος στη γυναίκα μου που μπορεί να μην μου το έλεγε αλλά μέσα της στεναχωριόταν που θα την άφηνα για σχεδόν ένα μήνα μόνη με τα παιδιά. Τελευταίο τσεκάρισμα στα πράγματα πριν κλειδώσουν οι βαλίτσες, τηλέφωνα το βράδυ σε φίλους και χαλάρωση με ποτάκι στην βεράντα του σπιτιού μου με τον καιρό να είναι κάτι παραπάνω από ιδανικός. Ελαφρύ αεράκι με ελάχιστα σύννεφα και με τις σκέψεις μου να μπερδεύονται γλυκά με τα αστέρια και το μισοφέγγαρο που έβλεπα στον ουρανό.

Πολύ αργά όταν αποφάσισα πως πρέπει να πάω να ξαπλώσω για να ξεκουραστώ ήξερα πως θα μου ήταν δύσκολο να κοιμηθώ. Και έτσι ακριβώς έγινε, πρέπει να αποκοιμήθηκα κατά τις 04:00 και ξύπνησα κατά τις 05:00 όταν και χτύπησε το κινητό μου. Δεν ήταν όμως ο ήχος που έχω για ξυπνητήρι αλλά ήχος κλήσης. Στην άλλη άκρη της γραμμής φίλος που αλλάζοντας το πρόγραμμά του ταξίδεψε την νύχτα με το αυτοκίνητό του από την Αθήνα για να είναι εδώ την ώρα που θα έφευγα. Μου το είχε υποσχεθεί και τελικά το έκανε πράξη.

Σε μισή ώρα, όταν ήμουν έτοιμος πλέον, ήρθε έξω από το σπίτι μου και αφού χαιρέτησα τη γυναίκα μου με την υπόσχεση πως θα προσέχω στο δρόμο ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης όπου και θα πίναμε τον πρωϊνό μας καφέ. Καθίσαμε περίπου μισή ώρα με τον κόσμο δίπλα μας να γυρίζει από την βραδινή του έξοδο και παρατηρώντας τους να ρίχνουν κλεφτές ματιές στη φορτωμένη μοτοσυκλέτα. Φυσικά το δικό μου μυαλό ήταν στα πρώτα χιλιόμετρα του ταξιδιού.

Η πρώτη στάση θα γινόταν στην κατασκήνωση των παιδιών μου αφού βρισκόταν στον δρόμο μου προς Μέτσοβο όπου είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε με τον Γιάννη και τον Δημήτρη. Κάνοντας λοιπόν μια μικρή παράκαμψη από την διαδρομή (περίπου 80χλμ) προς Κακοπλεύρι Καλαμπάκας έφτασα στην κατασκήνωση περίπου στις 7 και άφησα ένα γράμμα με τα ονόματα των κοριτσιών απ’ έξω με την ελπίδα πως κάποιος θα το δει και θα τους το δώσει. Και έτσι και έγινε, αφού έγινε λίγο μούσκεμα από την πρωινή υγρασία, το άνοιξαν και απ’ ότι μου είπαν διαβάζοντάς το συγκινήθηκαν τόσο πολύ που θέλανε να κλάψουν. Αδυναμίες είναι αυτές τι να κάνουμε.

Φεύγοντας σκυλί παρακείμενου κοπαδιού διεκδίκησε για κάποια μέτρα την εδαφική του κυριαρχία και με άφησε να συνεχίσω το δρόμο μου. Δεν θα ξανακούσετε να μιλάω για κυνηγητά με σκυλιά μέχρι σχεδόν που ξαναμπήκα στην Ελλάδα. Τα τσοπανόσκυλα μου έχουν μια αδυναμία κάτι το οποίο δεν είναι αμοιβαίο.

[Vagelis Gar]

1η ημέρα


Έφτασα στο Μέτσοβο στην καφετέρια που βρίσκεται πάνω στο δρόμο πρώτος και κατέβηκα από την μοτοσυκλέτα με κάποιους παππούδες που καθόταν μέσα να με παρατηρούν. Κάθισα έξω και παρήγγειλα καφέ και κοιτάζοντας την μοτοσυκλέτα μου η ψυχή μου γέμισε ένα μοναδικό συναίσθημα ευτυχίας. Είναι οι στιγμές που τις κρατάς σφιχτά και τις αποθηκεύεις στο ξεχωριστό μέρος που ο καθένας μας έχει στην καρδιά του.

Σε λίγη ώρα έφτασαν και τα παιδιά με τις δικές τους μοτοσυκλέτες φορτωμένες και έτοιμες για το μεγάλο μας ταξίδι και όταν πλησίασαν κάτι αντίστοιχο παρατήρησα και στα δικά τους πρόσωπα. Καφές και πρωινό και για τα παιδιά και λίγη συζήτηση για την πρώτη ημέρα του ταξιδιού μας.

Μήνυμα από φίλο στη Σόφια είχε έρθει το προηγούμενο βράδυ στο κινητό μου για φιλοξενία. Η ιδέα ήταν πολύ καλή και τα παιδιά συμφώνησαν πως η λύση της φιλοξενίας του Παναγιώτη θα μας γλύτωνε και από χρόνο για την αναζήτηση ξενοδοχείου αλλά και από έξοδα.


205519

[Vagelis Gar]

.


205522

[Vagelis Gar]

..


205523

[Vagelis Gar]

Ξεκίνημα λοιπόν κατά τις 10 και προορισμός μας και πρώτη μεγάλη στάση τα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα με κυρίαρχο προβληματισμό και των τριών μας τα χιλιόμετρα στις ατελείωτες ευθείες της Εγνατίας οδού μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Τι σας λέω τώρα ε….με κάπου 12.000 χιλιόμετρα υπολογισμένα στο αρχικό μας πλάνο να μας προβληματίζουν τα 300 της Εγνατίας. Σκέψεις όμως και όπως όλοι ξέρετε το μυαλό είναι τόσο πολύπλοκος και παράξενος μηχανισμός που επεξεργάζεται τα πάντα και γεννά νέες σκέψεις σε κλάσματα δευτερολέπτου.

[Vagelis Gar]

Μετά από κάποιες ώρες συνεχόμενης οδήγησης βλέπουμε επιτέλους πινακίδες που μας καθοδηγούσαν προς Σόφια. Ακόμα σε Ελληνικό έδαφος και κάπου κοντά στα σύνορα ο δρόμος λόγω κάποιων έργων στενεύει και μέσω παρακάμψεων σε οδηγεί στο τελωνείο. Φλας πριν μπούμε στη διαδικασία ελέγχου εγγράφων στην Ελληνική πλευρά και στάση λίγων λεπτών για λίγο νερό και κάποιες ανάσες.

Η θερμοκρασία αρκετά υψηλή για την εποχή αλλά το πρόβλημα αυτό το αντιμετωπίζαμε εγώ και ο Δημήτρης. Ο Γιάννης βγάζοντας την κορντούρα του ήταν λες και δεν την είχε φορέσει ποτέ. Σταγόνα ιδρώτα. Τυχερός σκέφτομαι και βγάζω τη δικιά μου και βλέποντας το μπλουζάκι μου ήταν λες και μόλις είχα πάει βόλτα σε καταρακτώδη βροχή χωρίς ομπρέλα.


205524

[Vagelis Gar]

Είσοδος στην Βουλγαρία με τον έλεγχο και στις δύο πλευρές να είναι σχεδόν μηδαμινός και το μόνο που κάναμε ήταν να βγάλουμε τα κράνη και να δείξουμε τα διαβατήρια. Χαιρετούρες με του Βούλγαρους τελωνιακούς και ξεκινάμε.

Ανεφοδιασμός των μοτοσυκλετών αμέσως μετά τα σύνορα (εγώ είχα γυρίσει ήδη στη ρεζέρβα) με τιμή λίτρου κοντά στο1,10? όταν στην Ελλάδα η τιμή «έπαιζε» από 1,45? - 1,50? Δρόμος διπλής κατεύθυνσης με πάρα πολλά φορτηγά και άσφαλτο που δεν την λες κακή αλλά θέλει προσοχή.

Εντύπωση μου έκαναν οι τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες δεξιά και αριστερά του δρόμου για πολλά χιλιόμετρα που διαφήμιζαν κάθε λογής προϊόντα. Τοπία καταπράσινα σε περιοχές που πέρναγε ο Στριμώνας ποταμός και ο δρόμος να μας οδηγεί μια αριστερά και μια δεξιά του ποταμού. Ακαλλιέργητες τεράστιες εκτάσεις τράβηξαν την προσοχή μου και με έκαναν να αναρωτηθώ αν είναι τα κατάλοιπα του κομουνιστικού καθεστώτος της Βουλγαρίας.

Στάση για καφέ περίπου 100χλμ από Σόφια, μήνυμα στον Παναγιώτη (PanVas) για το που βρισκόμαστε και απάντησή του ότι θα μας περιμένει με τον Γιώργο(Luki Louk) και την κοπέλα του κάπου στο κέντρο της πόλης


205525

[Vagelis Gar]

Ο Γιώργος και η Μαριέττα φίλοι του Παναγιώτη τους οποίους είχε γνωρίσει στο moto.gr που θα συναντούσε πρώτη φορά (όπως και εμάς), τους οποίους θα φιλοξενούσε (όπως και εμάς) και οι οποίοι έκαναν το γύρο των Βαλκανίων με αρχικό πλάνο τις 15 ημέρες.

Μετά από κάποια ώρα οδήγησης και χαζέματος των όμορφων τοπίων της Βουλγαρίας προς Σόφια μπαίνουμε στην πόλη και τηλεφωνώ στον Παναγιώτη για να δω που μας περιμένει. Μου λέει (χωρίς είναι η αλήθεια να καταλάβω που) και προχωράμε. Πλακόστρωτοι οι περισσότεροι δρόμοι της Σόφιας και σε κάποιον κεντρικό και ενώ έφτιαχνες φραπεδιά περιποιημένη από το πολύ κούνημα, βλέπω το GPS να φεύγει από τη θέση του και να εξαφανίζεται!!!!!.

Δεξί φλας, σταμάτημα και ερώτηση στα παιδιά που ερχόταν πίσω μου αν είδαν συσκευή μαύρου χρώματος να ίπταται.
- Όχι, μου λέει ο Γιάννης.
- Δεν είδα τίποτα.
- Ούτε εγώ, μου λέει και ο Δημήτρης.

Τι σκατά σκέφτομαι, που πήγε. Κοιτάζω πιο πίσω από εκεί που είχαμε σταματήσει τις μοτοσυκλέτες, τίποτα. Αρχίζω να ψάχνω κάτω από το τιμόνι ανάμεσα στα καλώδια μήπως και κόλλησε κάπου εκεί και το βλέπω να κρέμεται από το καλώδιο που είχα συνδέσει για να φορτίζει. Κωλοφαρδία, σκέφτομαι και το ξαναβάζω στη θέση του.

Λίγο πιο κάτω στάση πάλι δεξιά και ερώτηση σε περαστικούς για το που είναι η εκκλησία που μας είχε πει ο Παναγιώτης πως μας περίμενε. Παππούς που προσφέρθηκε να μας βοηθήσει μίλαγε τόσο γρήγορα τα Βουλγάρικα που ανάθεμα αν καταλάβαμε τίποτα. Ερώτηση σε δεύτερο και μας εξηγεί και προχωράμε.

Λίγο πιο κάτω βλέπουμε την εκκλησία που μας είχε πει ο Παναγιώτης και μπροστά της ο Γιώργος, η Μαριέττα και το ΚΤΜ φορτωμένο όμορφα και περιποιημένα (φάνηκε ότι είχε παρέμβει γυναικείο χέρι). Χαιρετούρες και γνωριμία με τα παιδιά κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες και φεύγουμε για το σπίτι του Παναγιώτη.


205526

[Vagelis Gar]

.


205527

[Vagelis Gar]

Το πλακόστρωτο εξακολουθούσε να μας ταλαιπωρεί όπως επίσης και τα πολλά φανάρια που σε συνδιασμό με την πολλή ζέστη έκαναν τις στιγμές να μοιάζουν ατελείωτες.

Φτάνουμε στο σπίτι του Παναγιώτη και κατεβάζουμε τις μηχανές στο υπόγειο γκαράζ όπου και καταφέραμε να τις βολέψουμε αλλά και να κλείσει και η πόρτα. Βαλίτσες στο χέρι και ανεβαίνουμε στο σπίτι. Όμορφο με λιτές και σύγχρονες γραμμές με τον Παναγιώτη σαν οικοδεσπότη να σε κάνει να νιώθεις πολύ άνετα από την πρώτη στιγμή της παρουσίας μας εκεί. Το δωμάτιό μας με 2 κρεβάτια. Χμμμμ, ήμασταν 3. Πρόβλημα? Όχι βέβαια μιας και ο Γιάννης προσφέρθηκε να κοιμηθεί κάτω σε κάποια φουσκωτά υποστρώματα που είχε έτοιμα ο Παναγιώτης.

Τον Δημήτρη εντωμεταξύ τον ταλαιπωρούσε τενοντίτιδα στο αριστερό (αν δεν κάνω λάθος) πόδι και ο πόνος του ήταν τόσο πολύς που περνούσε η σκέψη από το μυαλό του να γυρίσει ακόμα και στην Ελλάδα!!!!!. Σε όλη τη διαδρομή διαμαρτυρόταν ότι πόναγε και ειδικά όταν έπρεπε να πατήσει με το αριστερό για να ανέβει στην μοτοσυκλέτα. Τελικά και από ότι αποδείχθηκε στην πορεία ο μεγάλος πόνος οφειλόταν στον επίδεσμο που είχε δεμένο χαμηλά ο οποίος πίεζε το πόδι και του δημιουργούσε πόνο. Τον έβγαλε δεν τον ξαναφόρεσε και το πρόβλημα ελαχιστοποιήθηκε (Δημήτρη ελπίζω να το έχεις ξεπεράσει).

Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα σειρά είχε το μπάνιο.ΠΑΝΙΚΟΣ.5 άτομα να πρέπει να κάνουν ντους και όταν μπήκα τελευταίος ένας ψιλοχαμός επικρατούσε στο χώρο.

[Vagelis Gar]

Ντύσιμο στα γρήγορα και μιας και ήταν αργά, ήταν ώρα για φαγητό. Φτάνουμε σε εστιατόριο επιλογή της Μαρίας (κοπέλα του Παναγιώτη) και του Παναγιώτη.

Από την πρώτη στιγμή σε προδιέθετε πως κάτι καλό σερβίρουν εδώ. Βολευόμαστε σε ένα μεγάλο τραπέζι και έρχεται ο σερβιτόρος. Από εκείνη τη στιγμή είδα τον σερβιτόρο περισσότερη ώρα από ότι είδα τους υπόλοιπους στην παρέα. Ο λόγος? Ο Παναγιώτης φρόντισε να παραγγείλει ότι σε φαγώσιμο βρισκόταν στο ψυγείο του μαγαζιού. Δυστυχώς δεν θυμάμαι όλα αυτά που υπήρχαν στο τραπέζι αλλά αυτό που θυμάμαι είναι πως έψαχνα χώρο να ακουμπήσω το ποτήρι της μπύρας το οποίο τελικά στριμώχθηκε ανάμεσα από 2 πιάτα μελιτζανοσαλάτας και ψητής πατάτας. Τελειώνοντας το φαγητό παίξαν και κάποια επιδόρπια (δεν υπήρχε περίπτωση το στομάχι μου να χωρούσε κάτι άλλο) και όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού απλά δεν ήρθε ποτέ χαρτάκι συνοδευόμενο από σερβιτόρο στο τραπέζι μιας και ο Παναγιώτης και η Μαρία είχαν φροντίσει και για αυτό.


205528

[Vagelis Gar]

Απίθανα παιδιά και ειλικρινά ενθουσιασμένος και χαρούμενος που τους γνώρισα. :D

[Vagelis Gar]

Επιστροφή στο σπίτι και μετά από λίγη συζήτηση στο σαλόνι είχε έρθει η ώρα για ύπνο.

Τον Γιάννη τον ενοχλούσε το ροχαλητό του Δημήτρη (τα παιδιά φίλοι από παλιά και έχουν ζήσει και άλλες τέτοιες στιγμές). Δεν γνώριζε όμως για τον δικό μου ύπνο. Αποτέλεσμα? Πρωϊνό ξύπνημα με τον Γιάννη να μην μπορεί να πιστέψει ότι βρέθηκε άλλος χειρότερος στα ντεσιμπέλ του ροχαλητού.


205529

[Vagelis Gar]

2η ημέρα


Καφεδάκι made by Panagiotis για εμένα, ετοιμασία των πραγμάτων και κατέβασμα στο υπόγειο γκαράζ για να πάρουμε τις μοτοσυκλέτες. Ο Γιώργος την ώρα που βγήκαμε από το διαμέρισμα κοιμόταν ακόμα.

Αφού ευχαριστήσαμε τον Παναγιώτη και του υποσχεθήκαμε για ανταπόδοση της φιλοξενίας, φωτογραφία των τριών και να σου και ο Γιώργος που είχε ξυπνήσει και κατέβηκε να μας χαιρετίσει. (Παναγιώτη και Γιώργο χάρηκα ειλικρινά που σας γνώρισα και εύχομαι ότι έχετε ονειρευτεί να το ζήσετε με όλη την ένταση της ψυχής σας.)


205530

[Vagelis Gar]

Ξεκίνημα λοιπόν για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν η Σερβία. Το αρχικό μας πλάνο είχε αλλάξει λίγο μιας και στης αρχή λέγαμε να πάμε στο Βελιγράδι για την διανυκτέρευσή μας αλλά ο Παναγιώτης μας πρότεινε ως προορισμό το Novi Sad. Δεν είχαμε λόγο να μην ακούσουμε τη συμβουλή του μιας και τα επιχειρήματά του ήταν αρκετά πειστικά (ωραία και ήσυχη πόλη, φθηνή ζωή, με ωραίους ανθρώπους) και φυσικά αφού δεν είχαμε κλείσει κάποιο ξενοδοχείο στο Βελιγράδι στόχος το Novi Sad.

Αφού είχαμε διανύσει κάποια αρκετά χιλιόμετρα στάση σε εστιατόριο για το πρωινό μας καφεδάκι και τις περιποιημένες ομελέτες των παιδιών.

Εντύπωση στα χωριά που περνάγαμε μου έκανε το γεγονός πως σε κάθε σπίτι υπήρχε μεγάλος κήπος όπου μπορούσες να δεις μια παλέτα χρωμάτων που δημιουργούταν από τα διάφορα προϊόντα που καλλιεργούσαν οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί. Υποθέτω όχι για εμπορική εκμετάλλευση αλλά για να θρέψουν τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Γλυκιά νοσταλγία και αναμνήσεις στο μυαλό μου (είπαμε και πριν για τον περίπλοκο αυτό μηχανισμό) μιας και για αρκετά χρόνια περνούσα τα καλοκαίρια μου στο χωριό και οι ομοιότητες με αυτό που έβλεπα πολλές.

Δυστυχώς οι σημειώσεις που κράτησα για αυτό το κομμάτι της διαδρομής δεν είναι πολλές και έτσι θα αρκεστούμε στο ότι φθάσαμε στο Novi Sad και άρχισε η αναζήτηση ξενοδοχείου.


205531

[Vagelis Gar]

.


205532

[Vagelis Gar]

Συμβουλή από φίλο ήταν σε αυτές τις περιπτώσεις (αφού ήμασταν 3) να μένει κάποιος με τις μηχανές και οι υπόλοιποι να ψάχνουν με τα πόδια για ξενοδοχείο.

Αυτό και κάναμε αφήνοντας τον Δημήτρη με τις μοτοσυκλέτες σε κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης (το πόδι του ακόμα δεν ήταν στα καλύτερά του). Μετά από κάποιες βόλτες βρεθήκαμε κάτω από το Panorama Hotel ξενοδοχείο το οποίο ανεβαίνεις (αν θυμάμαι καλά στον 4ο) και αφού μιλήσαμε με την receptionist (85? το τρίκλινο + πρωϊνό) αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή πλάκα στο Δημήτρη και να του πούμε πως το μόνο διαθέσιμο ξενοδοχείο που βρήκαμε κόστιζε 150?. :smokin:

Εννοείται πως μόλις το άκουσε ετοιμάστηκε για την επόμενη χώρα αλλά τον προλάβαμε λέγοντάς του την αλήθεια.

[Vagelis Gar]

Παρκάρισμα των μοτοσυκλετών στο υπόγειο parking του ξενοδοχείου και επ’ ώμου τα απαραίτητα.

Δωμάτιο καλό με όλες τις ανέσεις και με 3 κρεβάτια. Εννοείται πως σε δευτερόλεπτα το μέρος θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Ο λόγος, ο κάθε λογής μοτοσυκλετιστικός και μη εξοπλισμός που πετιόταν από δω και από κει. Στο παράθυρο κρεμόταν μπουφάν και παντελόνια ενώ και οι μπότες είχαν εξέχουσα θέση.


205533

[Vagelis Gar]

.


205536

[Vagelis Gar]

Ξεβρώμισμα στα γρήγορα και έξοδος για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.

Ο Δημήτρης και εγώ αραχτοί σε καφέ όπου μια συμπαθέστατη κοπέλα μας εξυπηρέτησε (η οποία αργότερα έγινε η συμπάθεια του Γιάννη) και ο Γιάννης μια μικρή βόλτα στην πόλη. 3 καφέδες 3 μεταλλικά νερά και λογαριασμός 5?


205535

[Vagelis Gar]

Η ώρα του φαγητού είχε πλησιάσει και η επιλογή μας αποδείχθηκε από τις καλύτερες. Πολύ όμορφο εστιατόριο (το οποίο μας είχε συστήσει η receptionist) με πολύ ωραίο κόσμο (πάρα πολλές γυναίκες) και αυτά που παραγγείλαμε απλά ήταν τέλεια.

Τελικός λογαριασμός για 2 κοτόπουλα ala crem,1 πίτσα μεσαίου μεγέθους, 2 σαλάτες ceasars, 1 σαλάτα Babariba (έτσι λεγόταν και το μαγαζί),2 coca cola, 1 μεταλλικό νερό 3.495 δηνάρια, δηλαδή περίπου 33?. Μετά το φαγητό λίγο περπάτημα στο όμορφο Novi Sad και επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Στα πλην της σημερινής ημέρας ο τρομερός αέρας που συναντήσαμε στη διαδρομή σε αυτοκινητόδρομο με ατελείωτες ευθείες και το μόνο που έσπαγε κάπως τη μονοτονία της πεδιάδας ήταν τα τεχνητά αναχώματα που ήταν κατασκευασμένα για να δημιουργούνται οι κόμβοι. Βενζίνη και στη Σερβία αρκετά φθηνή 110-115 δηνάρια/λίτρο δηλαδή κάπου στο 1,10-1,15?.

[Vagelis Gar]

3η ημέρα


Με τον Γιάννη να έχει αρχίσει να συνηθίζει τους θορύβους κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνημα το επόμενο πρωί και φεύγουμε από την πόλη με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Προορισμός για σήμερα η Βουδαπέστη.

Όσο ακόμα πατάγαμε σε Σερβικούς δρόμους παντού έβλεπες να γίνονται έργα ασφαλτόστρωσης και ο αέρας να συνεχίζει το μαστίγωμά του. Διαδρομή με πολλές διακοπές, μικρή ταχύτητα αλλά και αρκετά ακριβά διόδια.

Άξιο αναφοράς στο δρόμο προς τα σύνορα Σερβίας-Ουγγαρίας είναι οι τεράστιοι λαγοί που βλέπεις κατά διαστήματα στα χωράφια.

[Vagelis Gar]

Στα Ουγγρικά σύνορα έγινε ο πρώτος και τελευταίος έλεγχος στις μοτοσυκλέτες μας όπου και γυναίκα τελωνιακός ζήτησε και στους τρεις μας να ανοίξουμε από μία βαλίτσα και μας ρώτησε αν μεταφέρουμε ποτά ή τσιγάρα. Εμένα ευτυχώς μου είπε να ανοίξω το tag-bag γιατί αν μου έλεγε να ανοίξω πλαϊνή βαλίτσα με τους ιμάντες που τις είχα δεμένες θα ήμασταν ακόμα εκεί.

Έλεγχος λοιπόν στα γρήγορα επίδειξη διαβατηρίων και λίγο μετά τα σύνορα στάση για συνάλλαγμα αλλά και Viegnete, που πληρώνεις αντί διοδίων. Τα παιδιά πλήρωσαν 5? για Viegnete διάρκειας 4 ημερών και εγώ χωρίς να ξέρω πλήρωσα 2? αλλά η δικιά μου ήταν για μία ημέρα (έληγε στις 12 το βράδυ της ίδιας ημέρας). Το κατάλαβα αργότερα και ρίσκαρα σε περίπτωση ελέγχου από την αστυνομία.


205537

[Vagelis Gar]

.


205538

[Vagelis Gar]

Γρήγορα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ουγγαρίας και άφιξη στη Βουδαπέστη όπου τι άλλο, αναζήτηση ξενοδοχείου (για σκηνή ακόμα δεν είχε γίνει συζήτηση).

Η αλήθεια είναι πως μας πήρε αρκετή ώρα να βρούμε ξενοδοχείο μιας και είναι πανάκριβα, τα περισσότερα χωρίς κάποιο parking το οποίο πρέπει να πληρώσεις ξεχωριστά σε κάποιο κτίριο πιο μακριά από το ξενοδοχείο.

Τελική μας επιλογή το Alta Moda Hotel από το οποίο είχαμε ξαναπεράσει στην αρχή, είχαμε ρωτήσει αλλά δεν μας είχε πολυαρέσει η τιμή του (105? τρίκλινο και 25? για μια θέση parking στο υπόγειο γκαράζ του ξενοδοχείου). Ο όλος χώρος του ξενοδοχείου στην υποδοχή σε προδιαθέτει ευχάριστα αλλά όλα τα υπόλοιπα μας χάλασαν.

Κράτησαν από την Visa του Γιάννη 300? σαν εγγύηση σε περίπτωση φθορών μάλλον, δεν είχε πρωινό, το δωμάτιο μικρό και στενό και γενικά η αντιμετώπιση από το προσωπικό του ξενοδοχείου όχι αυτή που θα έπρεπε.


205539

[Vagelis Gar]

Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο, τα γνωστά, πέταγμα των πραγμάτων, ντους και έξω για βόλτα στην υπέροχη Βουδαπέστη.

Υπέροχος ο Δούναβης αν και το νερό πολύ θολό. Τα κτίρια σε γυρίζουν πίσω και πολλά από αυτά τα κοιτάζεις με δέος από την μεγαλοπρέπεια και την αρχοντιά που αποπνέουν.

Στο φαγητό σταθήκαμε λίγο άτυχοι αφού εκεί που είχαμε καθίσει αρχικά εμένα δεν μου άρεσε και πήγαμε σε εστιατόριο απέναντι στο οποίο ο σερβιτόρος μας καλοδέχθηκε στην πόρτα. Φαγητό άνοστο, μερίδες πολύ μικρές και servis από τα χειρότερα που συναντήσαμε. Ατάκα του Γιάννη που συμφώνησα και εγώ με τον Δημήτρη είναι «Να μην πας ποτέ σε μαγαζί που ο σερβιτόρος είναι έξω και περιμένει ή ψαρεύει τον πελάτη».

Πληρώνουμε 55? για 3 μερίδες ψητό κοτόπουλο, μία σαλάτα και 3 coca cola και την κάνουμε με ελαφρά για βόλτα στην πόλη. Λίγα μέτρα πιο κάτω γωνιακό ψιλικατζίδικο το οποίο είχε τα ΠΑΝΤΑ και ο κόσμος έκανε ουρά μέχρι το πεζοδρόμιο. Επίσκεψη λοιπόν εκεί για το απαραίτητο συμπλήρωμα του βραδινού μας και σκέψη πως με τα 55? που είχαμε πληρώσει στο εστιατόριο αγοράζαμε ολόκληρο το ψιλικατζίδικο.

Ας είναι, τα παθήματα μαθήματα.

Όσο διήρκεσε η βόλτα μας στην πόλη της Βουδαπέστης εντύπωση μας έκανε ο πλήρης εξοπλισμός των ανθρώπων που οδηγούσαν ποδήλατα. Ανεξαιρέτως φορούσαν κράνος και πάρα πολλοί φορούσαν προστατευτικά για τα γόνατα και τους αγκώνες. Ανεπτυγμένη η ιδέα του ποδηλάτου αλλά φιλική και η πόλη προς το ποδήλατα αφού παντού υπήρχαν ποδηλατόδρομοι και φανάρια ειδικά για τα ποδήλατα. Αυτοκίνητα, ποδήλατα, τραμ, λεωφορεία, πεζοί χρησιμοποιούν τους δρόμους σε απόλυτη αρμονία. Η πόλη σχετικά ήσυχη και δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα ως αναβάτης μηχανής με τους οδηγούς των αυτοκινήτων να είναι πολύ προσεκτικοί.


205540

[Vagelis Gar]

.


205541

[Vagelis Gar]

..


205542

[Vagelis Gar]

...


205543

[Vagelis Gar]

.....


205544

[Vagelis Gar]

Αυτά προς το παρόν παίδες. Τα υπόλοιπα από βραδάκι. Κάποιες πραγματάκια που μου έκαναν εντύπωση ή που διαπίστωσα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα τα ανεβάζω στο άσχετο όπως :

- H Visa αποτελεί πολύ χρήσιμο εργαλείο σε όλες τις χώρες. Δεν μένεις ποτέ απο βενζίνη βάζοντας στους αυτόματους πωλητές. Δεν κουβαλάς πολλά χρήματα μαζί σου. Μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις σε ΟΛΕΣ τις χώρες.

[SpineshankD]

ωραιος ο φιλος!!!αναμενουμε φρεσκο πραμα :beer: :beer: :beer: :beer:





Αρχικά δημιουργήθηκε από Roufianos
Η ώρα του φαγητού είχε πλησιάσει και η επιλογή μας αποδείχθηκε από τις καλύτερες. Πολύ όμορφο εστιατόριο (το οποίο μας είχε συστήσει η receptionist) με πολύ ωραίο κόσμο (πάρα πολλές γυναίκες) και αυτά που παραγγείλαμε απλά ήταν τέλεια.

Τελικός λογαριασμός για 2 κοτόπουλα ala crem,1 πίτσα μεσαίου μεγέθους, 2 σαλάτες ceasars, 1 σαλάτα Babariba (έτσι λεγόταν και το μαγαζί),2 coca cola, 1 μεταλλικό νερό 3.495 δηνάρια, δηλαδή περίπου 33?. Μετά το φαγητό λίγο περπάτημα στο όμορφο Novi Sad και επιστροφή στο ξενοδοχείο.



σε νιωθω απολυτα η γυναικα μου ειναι απο εκει οποτε καταλαβαινεις.... :D
ασε που τρωω τον απακο καθε φορα που παω:sick: :lol:

[Vagelis Gar]

4η ημέρα


Για σήμερα ο προορισμός μας ήταν η Πολωνία. Δεν υπήρχε μια συγκεκριμένη πόλη σαν προορισμός αλλά θα αποφασίζαμε μόλις περνάγαμε τα σύνορα καθώς μεσολαβούσε και το πέρασμά μας από την Σλοβακία. Γρήγορη έξοδος από την Βουδαπέστη χάρη στο GPS το οποίο με μια μικρή παράκαμψη μας πήγε από την Βούδα πάνω από την γέφυρα των αλυσίδων και στη συνέχεια από το τούνελ που περνά κάτω από τις καινούριες συνοικίες της πόλης.

Ουγγαρία και Σλοβακία έχουν καταργήσει τα σύνορά τους και το μόνο που μαρτυρά πως κάποτε γινόταν έλεγχοι σε αυτό το σημείο κάποια παλιά κτίρια στα οποία δεν υπήρχε ψυχή.

[Vagelis Gar]

Εντυπωσιασμένοι από το φυσικό κάλλος της Σλοβακίας ξεκούραστα χιλιόμετρα μέσα από επαρχιακούς δρόμους (δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι από το σημείο που επιλέξαμε να πάμε) και φυσικά δεν υπήρχαν και διόδια.

Στάση για ξεκούραση σε κάποιο χωριουδάκι στη Σλοβακία και λίγο πριν παραγγείλουμε κοπέλα που μας άκουσε να μιλάμε Ελληνικά ήρθε για να μας βοηθήσει να με την παραγγελία μιλώντας άπταιστα Ελληνικά. Όχι Ελληνίδα αλλά νομίζω κάποια σχέση με τις σπουδές της είχε με την Ελλάδα. Την ευχαριστήσαμε για την βοήθειά της και αφού προσφέρθηκε να μας φωτογραφίσει απολαύσαμε το καφεδάκι και τα λοιπά εδέσματα.


205557

[Vagelis Gar]

.


205560

[Vagelis Gar]

Συνεχίζοντας τον δρόμο μας προς τα σύνορα με την Πολωνία το τοπίο μαγικό με τον δρόμο να περνά πάνω από απίθανα βουνά με λίμνες και ποτάμια να συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.

Άφιξη στα Σλοβακικό – Πολωνικά σύνορα και η εικόνα που αντικρίζεις είναι η ίδια με αυτή στα σύνορα Ουγγαρίας – Σλοβακίας. Κανένας έλεγχος και μπαίνεις στην Πολωνία.

Επιθυμία και των τριών η επίσκεψή μας στο Άουσβιτς και έτσι μετά από λίγα χιλιόμετρα βγαίνουμε από την εθνική και στρίβουμε αριστερά όπου μέσα από επαρχιακούς δρόμους θα οδηγούμασταν στο Άουσβιτς.

Ότι και να γράψω για την επαρχία της Πολωνίας θα είναι λίγο. Πανέμορφα χωριά με παραδοσιακά σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο κατά μήκος του δρόμου. Δρόμος όχι πολύ καλός με αρκετά μπαλώματα αλλά και έργα οδοποιίας στα οποία κινητά φανάρια σταμάταγαν την κυκλοφορία στο ένα ρεύμα για να περάσουν τα οχήματα από την αντίθετη κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι πως πρέπει να έχεις αρκετή υπομονή μιας και διαρκούν πολύ ώρα.

Εντύπωση προκαλεί και εδώ η καθαριότητα που επικρατεί παντού καθώς επίσης και πόσο περιποιημένα έχουν τα σπίτια τους και τις αυλές τους οι Πολωνοί.


205559

[Vagelis Gar]

..


205561

[Vagelis Gar]

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα τα οποία ήταν κουραστικά άφιξη στο Άουσβιτς και στην κεντρική είσοδο. Λόγω του ότι είχαμε φτάσει σχετικά αργά έπρεπε να βιαστούμε γιατί ο χώρος έκλεινε για τους επισκέπτες στις 21:00. Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες δίπλα από την είσοδο σε ειδικό χώρο και περπατάμε λίγα μέτρα ως την είσοδο κάποιου κτιρίου που αποτελεί κάτι σαν εντευκτήριο. Προσπαθούμε να δούμε που πληρώνουν ώστε να προχωρήσουμε πιο μέσα και διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει αντίτιμο για να μπεις μέσα.

Ο χώρος έχει διατηρηθεί τόσο καλά από τους Πολωνούς ώστε νομίζεις πως με κάποιο μαγικό τρόπο μεταφέρεσαι σε εκείνη την εποχή. Δεν έχουν παρέμβει σχεδόν σε τίποτα και οι συνειρμοί του μυαλού αναπόφευκτα σε οδηγούν στην εποχή που σε αυτό το μέρος εκατοντάδες χιλιάδων ψυχών έζησαν έναν από τους χειρότερους εφιάλτες που γνώρισε ποτέ οι ανθρωπότητα.

Μίσος, οργή, αγανάκτηση αναβλύζουν από μέσα σου αυθόρμητα όσο μπαίνεις στα κτίρια στα οποία το καθένα ξεχωριστά αποτελεί ένα μουσείο μνήμης και θύμησης για το τι τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου είναι ικανά να τον οδηγήσουν να κάνει. Φωτογραφίες θυμάτων, προσωπικά αντικείμενα, συνθήκες διαβίωσης, οι θάλαμοι αερίων……

(θα μου επιτρέψετε να μην ανεβάσω καμία φωτογραφία απο το συγκεκριμένο χώρο)

[Vagelis Gar]

Πίσω στο χώρο που είχαμε αφήσει τις μοτοσυκλέτες και αφού πληρώσαμε σχεδόν 2? ο καθένας για το πάρκινγκ απέναντι ακριβώς από την είσοδο υπάρχει ξενοδοχείο το οποίο για καλή μας τύχη είχε τρίκλινο δωμάτιο με πρωινό. Φαγητό σε εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο και πίσω στο δωμάτιο χωρίς πολλά λόγια και με τον καθένα μας να έχει βυθιστεί στις δικές του σκέψεις.

Ήδη οι νύχτες είχαν αρχίσει να μικραίνουν και μετά από δικό μου ξύπνημα περίπου στις 04:00 ανοίγοντας τις χοντρές κουρτίνες του δωματίου είδα έξω πως η νύχτα απλά ήταν σούρουπο.

Μετά από 1 1,30 ώρα ξύπνησε και ο Δημήτρης και αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο πάρκο έξω από το στρατόπεδο αλλά στην ουσία δίπλα ακριβώς μιας και πέρναγες κολλητά σε κάποια κτίρια. Απόλυτη ησυχία με υγρασία και κάπου κάπου κάποιο αυτοκίνητο να περνά από τον παρακείμενο δρόμο και να σου θυμίζει την εποχή στην οποία βρίσκεσαι.

Εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη…..


205562

[Vagelis Gar]

5η ημέρα
Κατεβήκαμε σχετικά νωρίς για το πρωινό μας και αυτό που μου έμεινε ήταν ότι δοκίμασα 3 ειδών καφέδες και κανένας δεν μου άρεσε. Η μία κούπα δε περιείχε κάτι σαν τον δικό μας Ελληνικό τον οποίο φανταστείτε απλά να τον έχετε βάλει σε ζεστό νερό για να το πιείτε χωρίς να τον βράσετε.

Μεγάλη χώρα για να τη διασχίσεις η Πολωνία και επόμενος προορισμός μας η Βαρσοβία. Η διαδρομή στο GPS δεν άργησε για πολύ να μας βγάλει σε τελείως επαρχιακό δρόμο. Σε κάποιο σημείο χαθήκαμε μιας και δεν ακολουθούσαμε το GPS το οποίο μας έδειχνε κατεύθυνση σε δρόμους που μόνο τρακτέρ μπορούσαν να μπουν.

Απόφαση της στιγμής και τελικά δεν θα κατευθυνόμασταν στη Βαρσοβία αλλά στο Bialystok. Έξοδος από τους επαρχιακούς δρόμους της Πολωνίας και μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο. Άψογη ασφαλτόστρωση αλλά……ΠΟΥΘΕΝΑ ανισόπεδοι κόμβοι. Οι παράδρομοι τόσοι πολλοί που σχεδόν κάθε 200 μέτρα όλο και κάποιο αυτοκίνητο έμπαινε στον αυτοκινητόδρομο από το πουθενά. Διαβάσεις πεζών και φανάρια όπου με απλό πάτημα ενός κουμπιού ο πεζός που ήθελε να διασχίσει το δρόμο διέκοπτε την κυκλοφορία του αυτοκινητόδρομου. Πολύ επικίνδυνο και χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Επίσης ο δρόμος έχει πάρα μα πάρα πολλές κάμερες οι οποίες ευτυχώς για τις μοτοσυκλέτες φωτογραφίζουν από μπροστά. Μπλόκα επίσης της αστυνομίας πολλά.


205563

[Vagelis Gar]

.


205564

[Vagelis Gar]

Στο πέρασμά μας από την Βαρσοβία αυτό που θα θυμόμαστε είναι πως αναγκαστικά πρέπει να οδηγήσεις επιθετικά μιας και ναι μεν οι οδηγοί των αυτοκινήτων σέβονται τις μοτοσυκλέτες αφήνοντάς σου χώρο να περάσεις ανάμεσα ή από τα πλάγια αλλά αλλάζουν κατεύθυνση στο άψε-σβήσε οπότε τα μάτια μας 14 μέχρι να βγούμε από τον περιφερειακό που θα μας οδηγούσε στον τελικό μας για εκείνη την ημέρα προορισμό.

Στάση για κάποιες ανάσες με το που βγήκαμε στο δρόμο για Bialystok και αναχώρηση για τα τελευταία χιλιόμετρα.


205567

[Vagelis Gar]

Φτάνοντας στην πόλη ανακαλύψαμε πως η επιλογή αλλαγής προορισμού δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα.

Πόλη ήσυχη, μικρή, βρήκαμε αμέσως ξενοδοχείο κάπου στο κέντρο σε πολύ προσιτή τιμή και με πρωινό(70?). Βγαίνοντας για την βόλτα μας στο κέντρο γινόταν κάποια εκδήλωση (κάτι σαν φεστιβάλ ταινιών) όπου υπήρχε συγκεντρωμένος πολύς κόσμος.

Καθόμαστε και εμείς για λίγο αλλά δεν αντέχεται το παραδοσιακό Πολωνικό τραγούδι και έτσι καταλήξαμε να τρώμε Lody (φανταστικό παγωτό) στο (επίσης φανταστικό) πάρκο της πόλης. Το βράδυ μας βρήκε σε έναν πολυσύχναστο πεζόδρομο της πόλης να τρώμε και να πίνουμε τις μπύρες μας.

Το δικό μου φαγητό mexican pizza (τι το θελα, πήρα φωτιά) και ο Δημήτρης να μας λέει πως θα κλείσει το μαγαζί στην Κέρκυρα να έρθει να ζήσει εδώ. Χωρίς υπερβολή υπέροχη πόλη με χαλαρούς ρυθμούς ζωής.


205569

[Vagelis Gar]

.


205570

[Vagelis Gar]

..


205571

[Vagelis Gar]

...


205572

[Vagelis Gar]

6η ημέρα


Αναχώρηση το πρωί της επόμενης από Bialystok με τα σύνορα προς Λιθουανία πλέον κοντά και ήμασταν έτοιμοι για Kaunas. Ή μήπως όχι?

Ανύπαρκτος και ο συνοριακός σταθμός Πολωνίας – Λιθουανίας και κάνουμε στάση σε ανταλλακτήριο συναλλάγματος όπου στον Γιάννη και τον Δημήτρη αλλάζουν μεν τα Πολωνικά χρήματα (Zloty) σε νόμισμα Λιθουανίας (Litas) αλλά στην συναλλαγή και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ο Δημήτρης ανακαλύπτει πως είναι 20? μείον.

Εσκεμμένα ή μη η μικρή ζημιά είχε γίνει, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι του Δημήτρη πρέπει να του άρεσε η κοπέλα με το ομολογουμένως βαθύ ντεκολτέ και θεώρησε υποχρέωσή του να αφήσει ένα μικρό φιλοδώρημα.


205573

[Vagelis Gar]

Το GPS συνέχιζε την εξερεύνηση νέων περιοχών και μετά από αρκετά χιλιόμετρα χανόμαστε ξανά σε επαρχιακούς δρόμους της Λιθουανίας πλέον. Κάποια στιγμή βγαίνουμε σε χωριό (Sakie) και στάση για καφέ και φαγητό. Όμορφο χωριουδάκι, ήσυχο και η πινακίδα να δείχνει Kaunas 62 χλμ.


205574

[Vagelis Gar]

.


205575

[Vagelis Gar]

..


205576

[Vagelis Gar]

Μετά από συζήτηση αλλαγή κατεύθυνσης και αποφασίζουμε να προσπεράσουμε την πρωτεύουσα της Λιθουανίας και να ανέβουμε βορειότερα. Μια στάση έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στον Λόφο των σταυρών (Hill of crosses) ο οποίος χωρίς να είμαι 100% σίγουρος βρίσκεται κοντά στην πόλη Siauliai.

Μετά από αρκετές ερωτήσεις και ψάξιμο βρήκαμε τον Λόφο των σταυρών όπου από μακριά τίποτα δεν σε προϊδεάζει για αυτό που θα συναντήσεις. Πλησιάζοντας κοντά βλέπεις ένα απίστευτο θέαμα. Εκατοντάδες χιλιάδες σταυροί σε διάφορα μεγέθη, σχήματα, χρώματα, υλικό κατασκευής να είναι τοποθετημένοι διάσπαρτα σε όλο το λόφο.

Μπαίνοντας στην είσοδο και προχωρώντας στους ξύλινους διαδρόμους διαπίστωνες πως σε όλη την περιοχή υπήρχαν σταυροί με ονόματα και ημερομηνίες πάνω τους. Ξεχωριστό θέαμα το οποίο δεν νομίζω να υπάρχει σε άλλο σημείο του κόσμου.

Στην είσοδο του λόφου δεσπόζει τεράστιος μεταλλικός σταυρός με την επιγραφή από κάτω να λέει “Ευχαριστούμε λαέ της Λιθουανίας για αυτό το λόφο των σταυρών ο οποίος δείχνει στα υπόλοιπα έθνη της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου την πίστη των Λιθουανών” με ημερομηνία κατασκευής 7.9.1993.


205577

[Vagelis Gar]

.


205578

[Vagelis Gar]

..


205579

[Vagelis Gar]

...


205580

[Vagelis Gar]

Φεύγοντας εντυπωσιασμένοι από το θέαμα (στο οποίο μας προέτρεψε να πάμε ο Παναγιώτης από παλιότερη επίσκεψή του εκεί) βγαίνουμε ξανά στο δρόμο με την ώρα πλέον να έχει περάσει και να σκεφτόμαστε πως ο’τι βρεθεί στο δρόμο για διαμονή να αποτελέσει πρώτη μας επιλογή. Δρόμος με τεράστιες ευθείες και αδιάφορη θέα.

Οι περισσότεροι παράδρομοι της Λιθουανίας χωματόδρομοι και εννοείται πως δεν αποχωριστήκαμε την άσφαλτο για αρκετά χιλιόμετρα μέχρι που περάσαμε μπροστά από κάτι σαν ξενοδοχείο. Σταμάτημα λίγα μέτρα πιο κάτω και αποφασίζουμε πως είναι μια καλή επιλογή για να περάσουμε τη βραδιά μας.


205581

[Vagelis Gar]

Φτάνουμε στο προαύλιο χώρο ο οποίος ήταν μέρος ενός τεράστιου θεματικού πάρκου το οποίο φιλοξενούσε αγροτικά μηχανήματα περασμένων δεκαετιών αλλά και κάποια πολεμικά οχήματα του Α’ παγκοσμίου πολέμου.

Κατεβαίνω πρώτος και κοπέλα στην είσοδο με σπαστά Αγγλικά μου λέει πως υπάρχει δωμάτιο για να μείνουμε και ανεβαίνοντας από εξωτερική ξύλινη σκάλα με οδηγεί στο εσωτερικό του πάνω ορόφου ενός κτιρίου χτισμένου μόνο από ξύλο. Μπαίνοντας μέσα ένιωσα την ατμόσφαιρα τόσο αποπνικτική που είχα αποφασίσει ότι και να μέναμε εδώ εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω μέσα σε αυτό το δωμάτιο που ήταν κάτι σαν σάουνα σε πλήρη λειτουργία. Κατά τα άλλα συμπαθητικό το δωμάτιο με διάκοσμο που έδενε με το όλο περιβάλλον.

Ρωτάω για την τιμή και για το αν υπάρχει δυνατότητα να φάμε κάτι στο εστιατόριο που βρισκόταν ακριβώς από κάτω. 50? μου λέει και ναι προλαβαίνουμε να παραγγείλουμε κάτι μέχρι τις 21:30 που θα έκλεινε.

Κατεβαίνω στα παιδιά τους λέω την τιμή και συμφωνούμε να μείνουμε. Εγώ όπως είπα και πιο πριν δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω μέσα σε εκείνο το δωμάτιο και έτσι σε συνεννόηση με την receptionist αλλά και τον φύλακα του πάρκου αποφάσισα να στήσω τη σκηνή μου μέσα στο πάρκο το οποίο ήταν περιφραγμένο. Ο κίνδυνος όμως ήταν από την έξω ή από την μέσα πλευρά?

[Vagelis Gar]

.


205582

[Vagelis Gar]

..


205583

[Vagelis Gar]

...


205584

[Vagelis Gar]

Παραγγέλνουμε τα φαγητά μας και μέχρι να ετοιμαστούν ο φύλακας με τα λίγα Αγγλικά του προσπαθεί να μας πείσει για την σπουδαιότητα της δουλειάς του εκεί και να μας καθησυχάζει συνέχεια για το μέρος όπου θα διανυκτέρευαν οι μοτοσυκλέτες μας.

Στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου σε περιφραγμένο χώρο με σκύλο στα πέριξ και με το άγρυπνο μάτι του τύπου ε δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Τακτοποίηση των πραγμάτων για τα παιδιά στο δωμάτιο, στήσιμο σκηνής για μένα κάπου κοντά στο Motel και έτοιμοι για φαγητό.

κατά τις 22:30 το εστιατόριο είχε κλείσει ο φύλακας είχε αποσυρθεί στο δωματιάκι του στον πάνω όροφο δίπλα στα δωμάτια και εγώ είχα αρχίσει τη μάχη με τα κουνούπια. Φιδάκι έξω από τη σκηνή, αντικουνουπικό παντού και ώρα για ύπνο.

Ώρα 01:00 και ακόμα μπορούσες να δεις τις τελευταίες απέλπιδες προσπάθειες του ήλιου να υπερισχύσει της νύχτας. Κάπου εκεί κλείσαν τα μάτια μου και ένιωθα την υγρασία, ακουμπώντας στα τοιχώματα της σκηνής. Δε με ενδιέφερε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή απλά να μπορέσω να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ.


205585

[Vagelis Gar]

7η ημέρα


Ο Γιάννης και ο Δημήτρης είχαν ήδη ξυπνήσει νωρίτερα από εμένα και είχαν κάνει τη βόλτα τους στο πάρκο. Ήρθαν από τη σκηνή όταν είχα αρχίσει να ξυπνάω και εγώ.

-Πήγες βόλτα στο πάρκο? Με ρωτάει ο Γιάννης.
-Όχι, του λέω, θα μαζέψω τα πράγματα για να είναι έτοιμα και θα πάω.
-Εντάξει, μου λέει. Πήγαινε και θα σε περιμένουμε στις μηχανές.

[Vagelis Gar]

Μετά από γρήγορο μάζεμα της σκηνής και των λοιπών εξαρτημάτων αρχίζω την περιήγησή μου. Διάφορα μονοπάτια πέρναγαν μέσα από ξύλινες κατασκευές, διάσπαρτα διάφορα αγροτικά μηχανήματα, πράσινο παντού και στο βάθος μικρή λιμνούλα.

Ωραία λέω, βόλτα μέχρι τη λιμνούλα και επιστροφή για να φύγουμε. Πλησιάζοντας δίπλα στη λίμνη παρατηρώ πως υπάρχει μικρός λόφος περιφραγμένος με ψηλά χοντρά κάγκελα. Πλησιάζοντας πιο κοντά τι να δω…..

Μέσα στην περίφραξη βρισκόταν 3 αρκούδες (1 μεγάλη και 2 μικρές). Η μεγάλη πολύ κοντά στα κάγκελα να κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι της εμφανώς εκνευρισμένη και οι άλλες 2 μικρότερες να βολτάρουν στην κορυφή του λόφου. Κάτι είχε ψιθυρίσει το πρωί ο Γιάννης για το αν είδα τις αρκούδες αλλά φαντάστηκα πως μίλαγε για ξυλόγλυπτα (υπήρχαν διάσπαρτα στο χώρο με μορφές ανθρώπων και ζώων).

Γρήγορη σκέψη πως κοιμήθηκα στη σκηνή στα 200 μέτρα από τις αρκούδες, κάποιες φωτογραφίες και επιστροφή στη μηχανή. Οι άλλοι 2 περίμεναν να δουν την έκφρασή μου και μόλις έφτασα κοντά λυθήκαν στα γέλια.


205586

[Vagelis Gar]

.


205587

[Vagelis Gar]

..


205588

[Vagelis Gar]

....


205589

[Vagelis Gar]

...


205590

[Vagelis Gar]

Συνεχίζουμε αύριο παλικάρια (αυτό το resize των φωτογραφιών με έχει γα^%$^σει)

Και για όσους ρωτάνε αναλυτικός χάρτης του ταξιδιού καθώς και οι πόλεις και τα χωριά που πέρασαμε θα μπόυνε στο τέλος του ταξιδιωτικού.

[Vagelis Gar]

Στο δρόμο ξανά και προορισμός μας η Λετονία και Ρίγα. Ατελείωτες ευθείες και πάλι πράγμα που είχε αρχίζει να με κουράζει μιας και δεν υπήρχαν εναλλαγές εικόνων αλλά και η οδήγηση με 5η 120χλμ/ώρα.

Τελωνιακοί σταθμοί και εδώ πουθενά και μπαίνουμε Λετονία όπου σε κάποιο σημείο της διαδρομής έχω περάσει μπροστά. Κάποια στιγμή κοιτάζω στον καθρέφτη για να δω αν έρχονται τα παιδιά, τίποτα. Κόβω ταχύτητα, περιμένω, πουθενά ο Γιάννης και ο Δημήτρης. Σταματάω στην άκρη του δρόμου και μετά από 5λεπτο αναμονής άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια πως κάτι κακό έγινε και κάνω αναστροφή

[Vagelis Gar]

Σε 1-2 χιλιόμετρα βλέπω στην άκρη του δρόμου τις μηχανές των παιδιών σταματημένες και με τα πράγματα κάτω. Πλησιάζω και όταν ρώτησα τι έγινε μου απάντησε ο Γιάννης (ο Δημήτρης δεν μιλιόταν) πως το πίσω λάστιχο του Stelvio είχε χάσει όλο τον αέρα.

Παρκάρω και εγώ και αρχίζει η επιχείρηση διάσωσης του Ευρωπαίου. Με τις γνώσεις των παιδιών (οι δικές μου περιοριζόταν στο να τραβάω φωτογραφίες) το πρόβλημα λύθηκε μέσα σε μία ώρα όταν και ο Γιάννης φόρτωσε τον πίσω τροχό και έφυγε προς αναζήτηση βενζινάδικου για αέρα.

Τελικά το πρόβλημα είχε να κάνει με μια σπασμένη ακτίνα του πίσω τροχού στην οποία ο μηχανικός του Δημήτρη είχε ξεχάσει να βάλει την ασφάλεια. Για καλή μας τύχη η ακτίνα σπάζοντας έπεσε μέσα στο λάστιχο και έτσι υπήρχε ακόμα η βάση της η οποία βιδώθηκε πάλι στη ζάντα και με λίγη κόλλα εσωτερικά η ζημιά αποκαταστάθηκε.

Βέβαια ο Δημήτρης ήταν απαρηγόρητος αλλά τι να γίνει, ταξίδι είναι τα απρόοπτα μπορούν να συμβούν στον καθένα.


205627

[Vagelis Gar]

.


205628

[Vagelis Gar]

..


205629

[Vagelis Gar]

Αρνητική εντύπωση μας έκανε η στάση των μοτοσυκλετών που περνούσαν οι οποίοι χαιρετούσαν χωρίς να σταματήσουν να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάτι.

Τέλος πάντων ο Ιάπωνας έσωσε τον Ευρωπαίο όπως είπε και ο Γιάννης και συνεχίσαμε για Ρίγα. Το νόμισμα της Λετονίας πιο ακριβό από το ευρώ πράγμα που μας έκανε εντύπωση και γενικά σαν χώρα δεν την λες φθηνή.

Στη Ρίγα 3 καφέδες και 3 νερά 18?. Φωτογραφίες στο μνημείο της ελευθερίας και αφήνουμε τη Ρίγα μη ρωτώντας καν για ξενοδοχείο.

Επόμενος προορισμός το Parnu και αφού βρήκαμε το ξενοδοχείο και τακτοποιηθήκαμε τα παιδιά βγήκαν για βόλτα στην πόλη και εγώ κάθισα να δω τον τελικό του Μουντιάλ σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα Χριστό (πρώτη φορά στη ζωή μου που μου έλειψαν οι μεταδόσεις του Σωτηρακόπουλου και του Πουρουπουπου, λέγε με Παπαδημητρίου).


205630

[Vagelis Gar]

Κάπου εδώ θα ήθελα να πω πως κάποιες από τις ημέρες του ημερολογίου μου γράφτηκαν αφού είχα επιστρέψει από το ταξίδι συμβουλευόμενος κάποιες σημειώσεις που είχα κρατήσει και από τις φωτογραφίες και τα videos που είχα ενώ κάποιες άλλες ημέρες γραφόταν την ίδια βραδιά.

Θα το καταλάβετε και στην πορεία αλλά θέλω να τα περάσω εδώ όπως ακριβώς τα έγραφα εκείνη τη στιγμή γι αυτό και ζητώ συγνώμη για τυχόν συντακτικά λάθη.

[Vagelis Gar]

8η ημέρα



Αφήνοντας πίσω μας το Parnu και την Λετονία σειρά είχε η Εσθονία και το Ταλλίν από όπου θα πέρναμε το καράβι για το Helsinki. Το τοπίο παρέμεινε το ίδιο σε όλη τη διαδρομή μέχρι που φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Εσθονίας.

Μπαίνοντας αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με την σήμανση στους δρόμους της πόλης ή έτσι νομίζαμε τουλάχιστον. Φτάνουμε στο λιμάνι αρκετά νωρίς, σχεδόν 1 το μεσημέρι και αμέσως στα γραφεία της Viking Line για να κλείσουμε τα εισητήριά μας για απέναντι. Αναμονή στην ουρά και όταν έφτασε η σειρά μας η κοπέλα στο γκισέ μας ενημερώνει πως στο δρομολόγιο που θα έφευγε σε λίγο δεν υπήρχαν θέσεις για τις μοτοσυκλέτες μας.

Οκ, λέμε με το επόμενο. Ούτε εκεί μας λέει αλλά ούτε με το τελευταίο. Θα πρέπει να κάνουμε κράτηση με κάποιο από τα δρομολόγια της επόμενης ημέρας. Πακέτο σκεφτόμαστε και φεύγουμε. Πάμε σε άλλη πύλη του λιμανιού από έναν παράδρομο που απαγορευόταν η κίνηση οχημάτων αλλά που βλέπαμε κάποια φορτηγά να κινούνται. Η απόσταση λιγότερη από 1 χιλιόμετρο και μπαίνουμε μέσα στο κτίριο της δεύτερης ναυτιλιακής όπου στα γκισέ της δεν περίμενε κανένας. Περίεργο σκέφτομαι, βυθίζονται τα καράβια της και δεν την προτιμούν?

Φτάνουμε μπροστά και εξυπηρετικότατη υπάλληλος μας λέει πως υπάρχουν κενές θέσεις για το πλοίο που φεύγει στις 17:00. Κλείνουμε θέσεις, πληρώνουμε (40? έκαστος) και βγαίνουμε στο μέρος που είχαμε αφήσει τις μοτοσυκλέτες αλλά και τον Δημήτρη για να τις προσέχει.


205631

[Vagelis Gar]

.


205635

[Vagelis Gar]

Οι ώρες μέχρι τις 16:30 ήταν πολλές οπότε έπρεπε να βρούμε κάποιο τρόπο να τις περάσουμε.

Αφού καθίσαμε σε καφέ του οποίου ο σερβιτόρος δεν ερχόταν σηκωθήκαμε και ψάχνοντας βρήκαμε ένα σημείο στην άκρη του λιμανιού όπου δεν θα ενοχλούσαμε και δεν θα μας ενοχλούσε κανείς.
Το γύφτικο τσαντίρι λοιπόν σε πλήρη σχηματισμό με εμένα να απλώνω τη μπουγάδα της προηγούμενης ημέρες που δεν είχε προλάβει να στεγνώσει, τα παιδιά να έχουν ξαπλώσει στον μουσαμά και φυσικά το απαραίτητο μεσημεριανό το οποίο αποτελούταν από πεντανόστιμους γίγαντες και υπέροχα παξιμάδια.

Πολλές οι ώρες και υποχρεωτική ξεκούραση κάτω από τον ίσκιο των δέντρων που μας φιλοξενούσαν.


205633

[Vagelis Gar]

Με την ώρα να έχει πλησιάσει για την αποβίβασή μας τα μαζεύουμε και αρχίζουμε την αναζήτηση της πύλης από όπου θα μπαίναμε για να πάμε στο πλοίο. Τη βρήκαμε σχετικά γρήγορα και περιμέναμε στην ουρά όπου σε λίγη ώρα κατέφθασαν κάποιοι Ιταλοί (2 GS, 1 Strom) τους οποίους βρήκαμε και αργότερα στη Φινλανδία στο κάμπινγκ που μείναμε. Ο τύπος στο στρώμα όντας εφευρετικός είχε ανοίξει ομπρέλα που τον κρατούσε δροσερό από τον καυτό ήλιο (η θερμοκρασία άγγιζε σχεδόν τους 40 βαθμούς, πράγμα ασυνήθιστο για την εποχή όπως μάθαμε αργότερα).

Έξω από το πλοίο πλέον και περιμένουμε να μπουν πρώτα τα αυτοκίνητα όπου γνωρίζουμε ζευγάρι Φιλανδών οι οποίοι μας δώσαν κάποιες συμβουλές για το τι πρέπει να προσέχουμε στη χώρα τους αλλά και από πού να πάμε αν θέλουμε να δούμε κάποια όμορφα τοπία χωρίς να μπλέξουμε στους βαρετούς αυτοκινητόδρομους. Αφού τους ευχαριστήσαμε επιβιβαστήκαμε στο πλοίο Nordlandia.


205636

[Vagelis Gar]

.

[Vagelis Gar]

Πολλοί οι επιβάτες οι περισσότεροι πιτσιρικάδες Φιλανδοί οι οποίοι απ ότι μάθαμε, σε συζήτηση με νεαρούς που καθόταν απέναντί μας σε κάποιον από τους διαδρόμους του πλοίου, πηγαίναν στο Ταλλίν για προμήθειες σε ποτά τα οποία και αγόρασαν 3 φορές πιο φθηνά απ ότι στη Φιλανδία.

Παλιότερα μας είπαν ήταν ακόμη πιο φθηνά αλλά από τότε που η Εσθονία μπήκε στην Ε.Ε ανέβηκαν οι τιμές. Το 90% των επιβατών είχαν ειδικά καροτσάκια τα οποία ήταν γεμάτα με μπύρες και ότι άλλο ποτό μπορείτε να φανταστείτε.

Μέσα στο πλοίο πολλοί οι μεθυσμένοι επιβάτες και σε 2,5 ώρες πατούσαμε στο Helsinki.

Γρήγορη έξοδος από την πόλη προς Lahti χωρίς να σταματήσουμε πουθενά μιας και θέλαμε να προλάβουμε κάποιο κάμπινγκ ανοιχτό πριν κλείσει.


205638

[Vagelis Gar]

7χλμ από Lahti η περιοχή Muttulo και πανέμορφη η περιοχή όπου βρισκόταν το κάμπινγκ. Προλάβαμε στο πάρα τρίχα να κάνουμε check in με συνοπτικές διαδικασίες (8? μηχανή και σκηνή) αλλά όπως μας ενημέρωσε ο τύπος στην είσοδο δεν υπήρχε τίποτα στα ψυγεία για να πιείς αφού την προηγούμενη ημέρα είχαν κάποιο πάρτι και είχαν πιεί μέχρι και τα απιονισμένα νερά. Αδιάφορο το όλο θέμα μιάς και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να στήσουμε τις σκηνές μας και να ξεκουραστούμε.

Επιλογή μέρους για το στήσιμο της σκηνής δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Δίπλα ακριβώς στη λίμνη με τις πάπιες να κάνουν βόλτα και τον ήλιο να βρίσκεται ακόμα ψηλά. Φαγητό δεν υπήρχε οπότε ότι είχε φάει ο καθένας μέσα στο πλοίο και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες κλείσαμε τα φερμουάρ των σκηνών.


205639

[Vagelis Gar]

.

[Vagelis Gar]

9η ημέρα



Πρωινό ξύπνημα νωρίς δίπλα στη λίμνη με τις πάπιες και τα υπόλοιπα πτηνά να χαλάνε τον κόσμο. Μάζεμα και φόρτωμα μηχανών και χαιρετούρες με τους Ιταλούς καθώς φεύγαμε.

Επαρχιακός δρόμος Φινλανδίας και όρια ταχύτητας 100. Πολλές οι κάμερες στους δρόμους και το όριο πέφτει στα 70 όταν περνάς από χωριά. Ικανοποιητικός ρυθμός χωρίς να σε κουράζει. Ο δρόμος διασχίζει ατελείωτα δάση και περνάει δίπλα ή πάνω από λίμνες.

Πρωτοπόροι οι Φιλανδοί επιβραβεύουν την ανακύκλωση και σου δίνουν 0,40? αν ανακυκλώνεις μπουκάλι 1,5 λίτρου, και 0,20? για τα μπουκαλάκια των 500ml.

Κάποια κενά μνήμης δεν μου επιτρέπουν να έχω ολοκληρωμένη άποψη της σημερινής ημέρας (το αλτσχάιμερ στα 36 είπαμε αρχίζει και χτυπάει?).


205642

[Vagelis Gar]

...


205644

[Vagelis Gar]

Άφιξη κοντά στο Halolantie και κάμπινγκ πάλι δίπλα σε λίμνη με 12? μηχανή και σκηνή. Ο καιρός υπέροχος με θερμοκρασία κοντά στους 30 βαθμούς και μέχρι στιγμής τα αδιάβροχα μας ήταν αχρείαστα. Μικρή βόλτα στο κάμπινγκ και στη λίμνη και επιστροφή στη σκηνή για το βραδινό μου όπου από super market αγόρασα αρκετά φαγώσιμα με μόλις 10?.

[Vagelis Gar]

..


205648

[Vagelis Gar]

10η ημέρα



Η προηγούμενη ημέρα αν μη τι άλλο ήταν ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις. Το πρωινό ξύπνημα δίπλα στη λίμνη ιδανικό. Κάτι τέτοιες στιγμές θέλεις να τις αποτυπώσεις για πάντα είτε σαν εικόνα είτε σαν μια απαλή απόχρωση στο πίσω μέρος του μυαλού σου και όταν κάτι σε τραβάει προς τα κάτω να την αναμοχλεύεις και να χαμογελάς.


205646

[Vagelis Gar]

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα καλά όταν ξύπνησα και ανοίγοντας το φερμουάρ της σκηνής το θέαμα μπροστά μου ήταν μοναδικό. Τα ήρεμα νερά της λίμνης, τα πουλιά που είχαν στήσει τον δικό τους χορό στην απέναντι όχθη, μιας και η περιοχή είχε χαρακτηρισθεί κάτι σαν υδροβιότοπος όπου ζούσαν και αναπαράγονταν δύο είδη πουλιών (δεν θυμάμαι τα ονόματα δυστυχώς).


Πρωινή βόλτα στη λίμνη και κάποιες βαθιές ανάσες ώστε να μπορέσω να γευθώ με όλες μου τις αισθήσεις την ομορφιά της στιγμής.


Πίσω στη σκηνή και μάζεμα των πραγμάτων. Παρόλο που έχουν περάσει τόσες μέρες από τη στιγμή που ξεκινήσαμε το πακετάρισμα και το μάζεμα των πραγμάτων αποτελεί ακόμα έναν γρίφο. Τελικά ίσως πήρα παραπάνω πράγματα από αυτά που χρειαζόμουν. Στο τέλος θα γίνει ο απολογισμός από αυτά που πραγματικά χρειάστηκα.


205649

[Vagelis Gar]

....


205650

[Vagelis Gar]

Προορισμός μας σήμερα, αν όλα πήγαιναν καλά, ήταν το Ivalo η μεγαλύτερη πόλη της Φινλανδίας πριν βγούμε για τα σύνορα με την Νορβηγία και στην ουσία ο τελευταίος μας σταθμός πριν πάρουμε την 92 και μετά την Ε06 όπου μας περίμενε ο δρόμος που οδηγεί στο NordKapp (E69).

Σχεδόν σε όλη μας τη διαδρομή ανατολικά της Φινλανδίας μέχρι να βγούμε από τα σύνορα ακολουθούσαμε τον 5.

Λίγο πριν το Kuusamo τα παιδιά συνέχισαν στον ίδιο δρόμο μέχρι το Ivalo ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς το Rovaniemi το οποίο ήθελα να επισκεφτώ πρώτα για να δω από κοντά το χωριό του Αι Βασίλη και κατά δεύτερο λόγο να στείλω μια καρτούλα στις μικρές μου.

[Vagelis Gar]

Φτάνοντας εκεί το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες με το που μπορείς να πας και τι μπορείς να δεις στην περιοχή. Για να μπω στο χωριό του Αι Βασίλη ούτε λόγος . ήξερα πως σε τέτοιου είδους εκθέματα το αντίτιμο είναι τσουχτερό. Αν είχα τις πιτσιρίκες μαζί μου σίγουρα θα πηγαίναμε αλλά τώρα δεν υπήρχε λόγος.


Φωτογραφίες στο γνωστό πια μεταλλικό τρίγωνο στο δρόμο που σου υπενθυμίζει πως μπαίνεις στον αρκτικό κύκλο από την πλευρά της Φινλανδίας. Επίσκεψη στα ξύλινα σπιτάκια που βρίσκονται εκεί και πλέον μπορούσες με ένα βήμα να βρίσκεσαι από την πλευρά του αρκτικού.

Αποστολή της κάρτας στις μικρές (η οποία έφτασε μετά από 1 εβδομάδα) μερικές ακόμα φωτογραφίες και επιστροφή στη μοτοσυκλέτα για τα υπόλοιπα 300χλμ που μου απέμειναν μέχρι το Ivalo.


205651

[Vagelis Gar]

..


205652

[Vagelis Gar]

......

[Vagelis Gar]

Εύκολο σκέφτομαι με την ώρα να έχει πάει 17:00. Με 100-110 χλμ/’ωρα σε 3 ωρίτσες θα ήμουν στο ξενοδοχείο.

Όταν ξαναβγήκα στο δρόμο ο ουρανός μπροστά μου ήταν κατάμαυρος. Ήταν ακριβώς προς το σημείο που πήγαινα. Όσο προχώραγα τόσο τα σύννεφα πύκνωναν και δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα για να αποφύγω τη βροχή.

Στάση στην άκρη του δρόμου για τον απαραίτητο εξοπλισμό όπου και διαπιστώνω πως το φερμουάρ του πάνω μέρους του αδιάβροχου έχει παραδώσει πνεύμα. Δε βαριέσαι λέω, μόνο με τα χρατς. Η μαλακία της στιγμής ήταν που δεν φόρεσα τις γκέτες. Ξεκινάω λοιπόν και σε λίγα χιλιόμετρα ξεκινάνε να πέφτουν σταγόνες βροχής τις οποίες ένιωθα να χτυπούν το κράνος σα χαλάζι. Λίγες στην αρχή, περισσότερες μετά ώσπου σε κάποια λεπτά είχα μπει για τα καλά στο μάτι αυτής της πολύ έντονης καταιγίδας. 80-90χλμ μέχρι το Ivalo και πίστευα πως έστω και με την δυνατή βροχή θα φτάσω σχετικά γρήγορα.

Λογάριασα όμως χωρίς τον ξενοδόχο ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η κίνηση από τα πολλά αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αλλά και από κάθε λογής κάμπερς. Πλέον έχω καταλάβει και τη βλακεία μου να μην φορέσω τις γκέτες νιώθοντας τις κάλτσες μου μούσκεμα και τα πόδια μου να κολυμπάνε μέσα στις μπότες.

Στάση σε βενζινάδικο για να τις φορέσω αλλά μάταιος κόπος. Μούσκεμα τα πόδια μου και κρύα το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να φτάσω το συντομότερο στο ξενοδοχείο (είχαν φτάσει ήδη τα παιδιά και μου είχαν στείλει μήνυμα). 5 λεπτά κράτησε η στάση μου στο βενζινάδικο χρόνος αρκετός για να συγκεντρωθούν εκατοντάδες κουνούπια- καμικάζι τα οποία τσιμπούσαν όπου έβρισκαν.

Γρήγορα πάλι στο δρόμο και κατά τις 20:00 φτάνω στο ξενοδοχείο (Ivalo Hotel, λίγο πριν την πόλη). Καλό ξενοδοχείο με 105? το τρίκλινο με πρωινό και σάουνα + πισίνα που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις δωρεάν.

Λίγο πριν κοιμηθώ σκέπασα τις βαλίτσες της μηχανής με το μουσαμά μιας και είχε αρχίσει ήδη να ψιχαλίζει.


205654

[Vagelis Gar]

...


205655

[Vagelis Gar]

......


205657

[Vagelis Gar]

11η ημέρα


Η μεγάλη ημέρα είχε ήδη ξημερώσει. Για ψυχολογικούς κυρίως λόγους το NordKapp αποτελούσε πρώτο προορισμό σε αυτό το ταξίδι. Άσχετα αν στην πορεία αποτέλεσε απλά ακόμα μια στάση σε όλα αυτά που υπήρχαν μπροστά μας και μας περίμεναν.