mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250

[powerphot]

Ήρθε η ώρα να συνηθίσω να γράφω “2014″ στο ημερολόγιο που κρατώ κάθε βράδυ όσο ταξιδεύω. Οι ευχές δίνουν και παίρνουν: υγεία, αγάπη, ευτυχία… Όμορφες ευχές και σημαντικές, αλλά κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μας κι έτσι παραμένουν μόνο ευχές. Μήπως αρχίζοντας από το 2014 να βάλουμε στη ζωή μας κάτι που εξαρτάται από εμάς και θα βοηθήσει σ’ όλα τα υπόλοιπα που ευχόμαστε; Λέγεται “κατανόηση” και νομίζω πως, δυστυχώς, λείπει από τις κοινωνίες μας.

Έχουμε μάθει να κρίνουμε εύκολα τους συνανθρώπους μας: “Ήρθαν αυτοί οι ξένοι κι έχουν ρημάξει τη χώρα.”, “Τι δουλειά έχει εδώ ο βρωμιάρης; Να πάει στη χώρα του να βρει δουλειά!”, “Αυτοί δεν έχουν μάθει να ζουν πολιτισμένα. Είναι αγράμματοι, έχουν μείνει πίσω.”. Αυτές κι άλλες παρόμοιες φράσεις, δυστυχώς, τις ακούμε όλοι από τους διπλανούς μας. Όσο αυτοί οι άλλοι παραμένουν ξένοι, η αγάπη κι η ευτυχία δε μπορούν να ευδοκιμήσουν. Νομίζω πως είναι απαραίτητο να τους πλησιάσουμε με κατανόηση, προσπαθώντας να καταλάβουμε γιατί βρίσκονται εδώ, γιατί ζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί έχουν τέτοιες συνήθειες…

307004

Ας μην ξεχνάμε πως ο ξένος δεν έχει εθνικότητα. Κι ο Έλληνας που χτυπήθηκε από την κρίση κι έφυγε μετανάστης στη Γερμανία, ξένος αποκαλείται κι αντιμετωπίζει παρόμοια συμπεριφορά μ’ αυτήν που αντιμετωπίζουν οι ξένοι στην Ελλάδα, αν κι αρκετά πιο πολιτισμένη, πιστεύω.

Άνθρωπος είναι ο ξένος, άνθρωπος είναι κι ο ντόπιος. Όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως εθνικότητας, μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο κι έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες. Ο καθένας μας θέλει πρωτίστως να επιβιώσει κι αφού το εξασφαλίσει αυτό, θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς, έτσι δεν είναι; Ας σεβαστούμε, λοιπόν, τις βασικές ανάγκες των συγκατοίκων μας σ’ αυτόν τον πλανήτη, που είναι, άλλωστε, οι ίδιες με τις δικές μας, αλλά το είχαμε ξεχάσει, γιατί αυτές τις ανάγκες τις είχαμε εξασφαλισμένες κι έτσι δημιουργήσαμε μια πληθώρα άλλων αναγκών.

307005
Μια όμορφη δημιουργία της Coco Melvin (http://canvaspeaceproject.org)

Η κατανόηση θεωρώ πως είναι κάτι πολύ βασικό για μια κοινωνία. Ας το θυμόμαστε σε κάθε μας κίνηση. Αντί να βρίζουμε το συνάνθρωπό μας γι’ αυτό που έκανε, ας τον ρωτήσουμε γιατί το έκανε. Η κουβέντα και μόνο μπορεί να τον κάνει να σκεφτεί, χωρίς να νιώσει εχθρικά απέναντί μας. Ειδικά σ’ αυτή την εποχή, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Ας δοκιμάζουμε κάθε μέρα να μπούμε για λίγο στη θέση του συνανθρώπου μας, έστω και νοητά. Ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε τα προβλήματά του κι ίσως καταλάβουμε τη συμπεριφορά του. Αν χτίσουμε τέτοιες σχέσεις κατανόησης ανάμεσά μας, μόνο προς το καλύτερο θ’ αλλάξει αυτός ο κόσμος…



Καλή χρονιά, λοιπόν, με περισσότερη κατανόηση!

[powerphot]

Το μονοπάτι μέσω του οποίου περάσαμε τα σύνορα της Γουινέας-Μπισάου και μπήκαμε στη Γουινέα, μας οδήγησε στην όχθη ενός μεγάλου ποταμού. Αυτό συνέβη τρεις φορές όσες μέρες διασχίζαμε τη σαβάνα. Συνήθως υπήρχε μια ξύλινη σχεδία, όπου φορτώναμε τις μοτοσυκλέτες και περνούσαμε στην απέναντι όχθη. Σε μια περίπτωση, όμως, η σχεδία ήταν χαλασμένη κι έτσι φορτώσαμε προσεκτικά τις μοτοσυκλέτες μας μία προς μία σ’ ένα κανό και περάσαμε κωπηλατώντας. Μετά από περίπου 30 χιλιόμετρα μέσα στη χώρα, φτάσαμε σ’ ένα χωριό όπου δυο αστυνομικοί μας σφράγισαν τα διαβατήρια.

308100
Μετά από τόσα ποταμάκια που διασχίσαμε, τον πήρε τον αέρα η Χριστίνα!

Η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας άρχισε να κάνει διακοπές πάλι. Έφτασε σε σημείο να μη μπορεί να κάνει βήμα. Νόμιζα πως είναι πρόβλημα τροφοδοσίας βενζίνης. Άδειασα το καζανάκι του καρμπιρατέρ, πατούσα τη μίζα με κλειστά τα ρακόρ της βενζίνης, μήπως καθαρίσει το καρμπιρατέρ, αλλά δε βοήθησε. Όταν η κατάσταση χειροτέρεψε, ήταν πια φανερό πως ο κινητήρας έσβηνε μόλις βάζαμε ταχύτητα. Αυτό ήταν το σημάδι που ήθελα να δω! Αμέσως κατάλαβα πως το πρόβλημα είναι ηλεκτρικό κι ο συνήθης ύποπτος ήταν ο αισθητήρας του πλαγιοστάτη. Τον βραχυκύκλωσα μ’ ένα κομμάτι σύρμα κι επιτέλους η μοτοσυκλέτα λειτουργούσε και πάλι άψογα! Δυο μέρες παιδευόταν η Χριστίνα και διέσχιζε τα ποτάμια και τους βαθιούς νερόλακκους με μια μοτοσυκλέτα που έσβηνε κάθε λίγο. Ειδικά όταν έσβηνε μέσα σε νερό που κάλυπτε όλο τον κινητήρα, ήταν πρόβλημα.

308102
Δίπλα στους εντυπωσιακούς Καταρράκτες Kambadaga ανακαλύψαμε ένα από τα ομορφότερα μέρη όπου έχουμε κατασκηνώσει!

Σα να μην έφτανε αυτό, τρύπησε για τρίτη φορά η πισινή σαμπρέλα λόγω καρφιού. Μερικές φορές το ένα πρόβλημα ακολουθεί το άλλο και συμβαίνουν όλα μαζί στη μέση του πουθενά. Δε μασάμε όμως! Όπου και να βρισκόμαστε, έχουμε τον εξοπλισμό για να λύσουμε τα προβλήματα ένα προς ένα.

308103
Έκτη φορά συνολικά που μας τρυπά λάστιχο μέσα σε 20.000 χλμ… Άτιμα καρφιά!

[powerphot]

Αυτή η εξαήμερη περιπλάνηση στους χωματόδρομους και τα μονοπάτια της σαβάνας ήταν καταπληκτική! Μας έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο ν’ απολαύσουμε τις απομονωμένες αυτές γωνιές της φύσης, αλλά και να γνωρίσουμε τους υπέροχους ανθρώπους που ζουν στις καλύβες της επαρχίας όπως σχεδόν ζούσαν εκεί κι οι πρόγονοί τους αρκετούς αιώνες πριν.

308105
Σ’ αυτές τις περιοχές οι στέγες κατεβαίνουν χαμηλά, για να προσφέρουν σκιά στις καλύβες.

Στο Labé, την πρώτη πόλη της χώρας όπου μείναμε, μας φιλοξένησε η Τζούλι, μια Γαλλίδα που εργάζεται στη Γουινέα τα τελευταία δυο χρόνια περίπου. Συγκατοικεί με την Αΐσα, μια Γουινέζα με απίστευτη ενέργεια, που δε σταματά να γελά! Τρόμαξαν οι άνθρωποι όταν μας πρωτοείδαν με τόσο χώμα που είχαμε πάνω στα ρούχα και το δέρμα μας! Λουζόμασταν στα ποτάμια, όταν είχαμε αυτή την πολυτέλεια, αλλά μια μέρα στους κόκκινους χωματόδρομους ήταν αρκετή για να γίνουμε πάλι χάλια… Ευτυχώς το σπίτι είχε πηγάδι στην αυλή, οπότε είχαμε άφθονο νερό (κρύο φυσικά) για να λουστούμε και να πλύνουμε όλα μας τα ρούχα. Το Labé είναι από τις καλά οργανωμένες πόλεις της χώρας, οπότε το βράδυ έχει και ηλεκτρικό ρεύμα για μερικές ώρες!

308106
Τα παιδιά που συναντούσαμε στα χωριά ήταν αξιολάτρευτα!

Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς όταν πήγαμε να ψωνίσουμε στο πολύβουο παζάρι της πόλης, ώστε να μαγειρέψουμε μια ελληνική σπεσιαλιτέ για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Η Χριστίνα έκανε πάλι τα μαγικά της κι έφτιαξε κάτι σα μουσακά, που ξετρέλανε τους Γουινέζους, αλλά και τους Γάλλους φίλους της Τζούλι με τους οποίους αλλάξαμε χρονιά! Ήταν αδύνατο να βρούμε κιμά και μπεσαμέλ, οπότε χρησιμοποιήσαμε μικρά κομμάτια κρέατος κι αντί για μπεσαμέλ βάλαμε πουρέ από πατάτες και γλυκοπατάτες μαζί με γάλα και μοσχοκάρυδο! Βέβαια, δεν είχαμε φούρνο στη διάθεσή μας, αλλά με μια εστία υγραερίου το φαγητό ήταν έτοιμο μετά από πέντε ώρες.

308107
Η περιοχή Fouta Djalon φημίζεται για τα χαρακτηριστικά λουλακί υφάσματα που ράβουν οι άντρες και βάφουν οι γυναίκες χρησιμοποιώντας το τροπικό φυτό ινδικόν.

[powerphot]

Την επόμενη μέρα, μια κι ήταν αργία, πήγαμε μια διήμερη εκδρομή στα βόρεια της χώρας μαζί με την Τζούλι κι ένα Γουινέζο φίλο της, το Λαμίν. Επισκεφτήκαμε τα βουνά γύρω από το Mali-Yemberem, δίπλα στα σύνορα με τη Σενεγάλη. Η περιοχή Fouta Djalon της Γουινέας είναι ορεινή, οπότε είναι ευλογημένη με μια υπέροχη δροσιά, που μας είχε λείψει όσο κι η θέα των βουνών! Ήταν ονειρικό να καθόμαστε γύρω από τη φωτιά, έξω από τις πήλινες καλύβες όπου μέναμε, ακούγοντας τις ιστορίες που μας έλεγε ο ηλικιωμένος οικοδεσπότης μας και χαζεύοντας τ’ αμέτρητα αστέρια του αφρικανικού ουρανού…

308108
Με το κοράνι στο χέρι…

Αναμφισβήτητα θέλαμε ν’ αφιερώσουμε αρκετές μέρες στην πανέμορφη κι ιδιαίτερη περιοχή Fouta Djalon. Κάναμε αρκετές εξορμήσεις με τις μοτοσυκλέτες μας, αλλά και σύντομες πεζοπορίες, για να εξερευνήσουμε γραφικούς οικισμούς κι εντυπωσιακούς καταρράκτες που αφθονούν στα δάση της περιοχής. Με τόσα ποτάμια τριγύρω, βρίσκαμε καταπληκτικά μέρη για ελεύθερη κατασκήνωση!

308109
Ο Καταρράκτης του Dittin πέφτει από τα 80 μ. ύψος κι είναι από τους ψηλότερους της Γουινέας!

Δυστυχώς, ήρθε η ώρα που κατεβήκαμε απ’ τα βουνά, για να διασχίσουμε τη σαβάνα της χώρας. Ευτυχώς, όμως, ξέραμε πως στα νότια θα ξανανέβουμε στα βουνά και θα εξερευνήσουμε την καταπράσινη Forest Region. Σε κάποιο σημείο αφήσαμε τον κεντρικό χωματόδρομο και χαθήκαμε (κυριολεκτικά!) με τις μοτοσυκλέτες μας στα μονοπάτια στην προσπάθειά μας να βρούμε τον οικισμό Koladou μέσα στα βάθη του τροπικού δάσους. Διανυκτερεύσαμε εκεί και γνωρίσαμε όλους τους φιλικούς χωρικούς! Κάτσαμε στο κέντρο του οικισμού, έξω από κάποιες καλύβες και προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στους ντόπιους πώς είναι η Ελλάδα, ενώ κι αυτοί μας μιλούσαν για τη ζωή τους εκεί. Στο γειτονικό ποτάμι είδαμε για πρώτη φορά πεζογέφυρα κατασκευασμένη παραδοσιακά από φυσικά υλικά! Αντί για συρματόσχοινα χρησιμοποιούν αναρριχητικά φυτά, ενώ αντί για λαμαρίνες στο πάτωμα χρησιμοποιούν μπαμπού και κλαδιά από άλλα δέντρα.

308110
Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού!

[powerphot]

Πλησιάζοντας στα σύνορα με την Ακτή Ελεφαντοστού διασχίσαμε ένα εντυπωσιακό δάσος από μπαμπού. Πρώτη φορά βλέπαμε κάτι τέτοιο! Δε μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο ψηλό είναι αυτό το δέντρο. Μετά από αρκετές ώρες όμορφης περιπλάνησης στους χωματόδρομους της Forest Region, βρήκαμε μια καλύβα όπου μας σφράγισαν τα διαβατήρια κι αφήσαμε πίσω τη χώρα που αναμφισβήτητα έγινε η αγαπημένη μας ανάμεσα σ’ αυτές που έχουμε επισκεφτεί μέχρι τώρα στην αφρικανική ήπειρο. Οι άνθρωποι που συναντούσαμε ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, ανοιχτοί και κεφάτοι, ενώ τ’ ορεινό τοπίο είναι κάτι σπάνιο στην ήπειρο και μας είχε λείψει ιδιαίτερα. Στη Γουινέα, όπως και στη Μαυριτανία, διασχίσαμε τη χώρα καλύπτοντας περισσότερα χιλιόμετρα σ’ εκτός δρόμου διαδρομές, παρά σε άσφαλτο. Ήταν μαγεία…

308111
Η διαμονή μας στον οικισμό Koladou θα μας μείνει αξέχαστη χάρη στους υπέροχους κατοίκους του…

[powerphot]

Κάπου εδώ ξεκίνησε η περιπέτεια, με το Μαρόκο να μας εισάγει όμορφα στην Αφρική:
Εντυπωσιακά τοπία, παλιές πόλεις με πολύχρωμα παζάρια γεμάτα μυρωδιές από τα μπαχαρικά κι άνθρωποι με κουλτούρα που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον...


http://www.youtube.com/watch?v=tn-7pc7xNTk

[powerphot]

Εδώ μπορείτε να δείτε το δεύτερο από τα τρία βίντεο του ταξιδιού μας στο Μαρόκο:


http://www.youtube.com/watch?v=NPq_a7t8lhU

[powerphot]

Να και το τρίτο και τελευταίο επεισόδιο των περιπετειών μας στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα!


http://www.youtube.com/watch?v=Y7DcR8GstrU

[powerphot]

mad nomad: Μετά από τόσους μήνες, έπεισα επιτέλους τη Χριστίνα να γράψει αυτή μια ανταπόκριση! Μέτρησε κι ο λόγος του Νίκου Δέλκου ;-) Απολαύστε την λοιπόν…



Με το που περάσαμε τα σύνορα απ’ τη Γουινέα στο Côte d’ Ivoire… ε, στην Ακτή Ελεφαντοστού ήθελα να πω (μετά από τόσες χώρες το γαλλικό μου βγαίνει αυθόρμητα πια!), πάθαμε πολιτισμικό τραλαλά! Ο χωματόδρομος ήταν τόσο καλοστρωμένος που έμοιαζε με εθνική οδό, σε αντίθεση με τους χωματόδρομους(;) της Γουινέας, που ήταν λες κι είχαν προσγειωθεί εκεί κομήτες, με λακκούβες μεγάλες σαν κρατήρες. Και το πιο συγκλονιστικό; Τα δημόσια φώτα στα χωριά της Ακτής Ελεφαντοστού έκαιγαν ολόλαμπρα μέρα μεσημέρι! Στη Γουινέα ακόμη και στις μεγάλες πόλεις, συνήθως, ούτε που υπάρχει δημόσιο δίκτυο ηλεκτροδότησης.

309211
Το πρωί ήρθαν οι αγρότισσες της περιοχής εκεί που κατασκηνώναμε, οι οποίες ήταν γεμάτες ζωντάνια!

Κατευθυνθήκαμε προς την πόλη του Man, στα βόρεια της χώρας. Το 2010, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές, ξέσπασαν μεγάλες ταραχές που κλιμακώθηκαν κι εξελίχθηκαν σ’ εμφύλιο πόλεμο μέχρι την αρχή του επόμενου έτους. Η ανταλλαγή πυροβολισμών ακόμα και μέσα στην πόλη του Abidjan ήταν πια καθημερινό φαινόμενο. Η περιοχή γύρω από το Man βίωσε την κατάσταση σ’ έντονο βαθμό λόγω του μεγάλου αριθμού ανταρτών που κατοικοεδρεύουν εκεί. Πλέον το μόνο που έχει μείνει μάρτυρας των ταραγμένων εκείνων ημερών είναι τα συνεχή στρατιωτικά και αστυνομικά μπλόκα. Ωστόσο, εμείς ως “τουρίστες” δεν αντιμετωπίσαμε τίποτε άλλο εκτός από χαμόγελα και καλωσορίσματα…

309212
Στην Ακτή Ελεφαντοστού οι τάφοι βρίσκονται, συνήθως, δίπλα στο δρόμο! Λες κι είναι εκεί για να υπενθυμίζουν στον καθένα τις βαριές συνέπειες του πολέμου…

Η πρώτη στάση μας ήταν στο Yamoussoukro, που αποτελεί την επίσημη πρωτεύουσα της χώρας, αν κι είναι η τέταρτη σε πληθυσμό πόλη. Πλησιάζοντας, το πολιτισμικό σοκ συνεχίστηκε… Οδηγούσαμε σ’ έναν αυτοκινητόδρομο ευρωπαϊκών προδιαγραφών, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση και άσφαλτο βελούδο… Περιττό να πω, βέβαια, ότι ο Ηλίας είχε πέσει σε κατάθλιψη και μονολογούσε με νοσταλγία “Πάει η Γουινέα με τα βουνά της και τους χωματόδρομούς της, πάνε όλα…!!”.

Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε την πιο διάσημη Κυρία, μια από τις ψηλότερες του κόσμου… Την είδαμε από πολύ μακριά, έτσι μεγαλοπρεπής που είναι, να στέκει στη μέση μιας αχανούς έκτασης – η Βασιλική της Παναγίας της Ειρήνης! Χτίστηκε μετά από εντολή του πρώτου προέδρου της Ακτής Ελεφαντοστού, του Félix Houphouët-Boigny. Ολοκληρώθηκε το 1989 κι είναι ένας από τους ψηλότερους ναούς του κόσμου, ξεπερνώντας σε ύψος, όχι όμως και σε χωρητικότητα, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Για την ανέγερσή του απαλλοτριώθηκε ένα τεράστιο φοινικόδασος, που όμως ήταν ιδιοκτησία του προέδρου, οπότε οι διαφωνούντες κατάπιαν το σάλιο τους…

309213
Το εσωτερικό της Βασιλικής της Παναγίας της Ειρήνης έχει 7.000 καθίσματα!

[powerphot]

Μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Όταν σταθήκαμε δίπλα σ’ έναν κίονα (από τους πολλούς!) για να βγάλουμε φωτογραφία, δε φτάναμε ούτε καν τη βάση του – όχι μόνο εγώ, αλλά κι ο Ηλίας… ;-) Εσωτερικά έχει σύστημα κλιματισμού για κάθε στασίδι, κουρτίνες ψυχρού αέρα μπροστά από τις εισόδους, ανελκυστήρες μέσα σε τέσσερις απ’ τις κολώνες για άμεση πρόσβαση στο θόλο… τρελά πράγματα!

309214
Σας το είπα: ούτε στη βάση δεν έφτανα! Τα μεγέθη σ’ αυτόν το ναό είναι γιγαντιαία!

Πόσο μπορεί να στοιχίζει η ματαιοδοξία ενός ανθρώπου; Πόσο θα είχε βελτιωθεί η καθημερινή ζωή των ανθρώπων εδώ, αν τα λεφτά αυτά είχαν ξοδευτεί σε κοινωνικές παροχές, όπως η υγεία κι η παιδεία; Σφραγίδα της ματαιοδοξίας αυτής αποτελεί ένα από τα πολλά εκπληκτικά βιτρό της βασιλικής, αυτό που αναπαριστά την Είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Εκεί μπορεί κανείς να θαυμάσει τον πρόεδρο φάτσα-κάρτα ανάμεσα στους πιστούς! Το μόνο καλό είναι ότι πολλοί άνθρωποι βρήκαν δουλειά για τη συντήρηση του οικοδομήματος αυτού – μόνο οι κηπουροί είναι 43!

309215
Ποια Νέα Υόρκη και ποιο Μανχάταν; Στο Abidjan είμαστε!

Η δεύτερη στάση μας ήταν στο Abidjan, το οικονομικό κέντρο της χώρας, με όλες τις υπηρεσίες να είναι συγκεντρωμένες εκεί και με κάτι τεράστιους ουρανοξύστες ν’ αποτελούν το σήμα κατατεθέν της πόλης. Εκεί μας φιλοξένησε η Ute, που γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην αγαπημένη της ήπειρο, την αφρικανική. Έχει ζήσει σ’ όλες σχεδόν τις “κόκκινες ζώνες”: Τσαντ, Σουδάν, Σιέρα Λεόνε και πάει λέγοντας… Απίστευτη γυναίκα με ιστορίες που ποτέ δε φτάνουν στα Μ.Μ.Ε..

309216
Από τα σπίτια όπου δεν είχαμε ούτε τρεχούμενο νερό, καταλήξαμε σε σπίτι με πισίνα!

[powerphot]

Κι αν νομίζεις ότι οι νομάδες μένουν μόνο σε αντίσκηνα και καλύβες, έπρεπε να μας έβλεπες ν’ απολαμβάνουμε το πρωινό μας στον κήπο, δίπλα στην πισίνα!! Το σπίτι είχε ανέσεις πρωτάκουστες για τις προηγούμενες χώρες που επισκεφτήκαμε – τρεχούμενο νερό και μάλιστα ζεστό, κουζίνα με φούρνο, κλιματιστικό (καθώς εδώ οι θερμοκρασίες έχουν ανέβει ανυπόφορα…), Wi-Fi και… πλυντήριο – γιούπι! Άσε τα super market… είχαν καλούδια που δεν τα είχαμε ξαναδεί ποτέ, παράδεισος – με ευρωπαϊκές τιμές κόλαση, βέβαια!

309217
Το Grand Bassam το 1893 έγινε η πρωτεύουσα της γαλλικής αποικίας.

Εκεί βγάλαμε τη βίζα για τη Γκάνα (αφού μας βγάλανε το λάδι!) και (με βαριά καρδιά…) αποχωριστήκαμε το πλυντήριο… ε, το Abidjan ήθελα να πω… Πηγαίνοντας προς τα σύνορα, από τον παραλιακό δρόμο για το Grand Bassam, βλέπαμε συνέχεια αμμουδερές παραλίες με φοίνικες, resorts και μπιτσόμπαρα – τύφλα να’ χει η Χαλκιδική…! Ωστόσο, ακόμα κι εδώ, στον παράδεισο της βελούδινης ασφάλτου, ο Ηλίας κατάφερε να ξετρυπώσει κάτι ξεχασμένους χωματόδρομους, που σε κάποια σημεία είχαν και άμμο!! Έλεος, ποιος θα μου πει πως απενεργοποιείται αυτή η εντολή στο GPS;;

309218
Ακόμη και στην Ακτή Ελεφαντοστού τον ξετρύπωσε το χωματόδρομο ο τρελός νομάς!

Περάσαμε από τεράστιες καλλιέργειες φοινικόδεντρων, μπανανιών και καουτσουκόδεντρων. Η Ακτή Ελεφαντοστού έχει τη μεγαλύτερη παραγωγή κακάο στον κόσμο. Ωστόσο, είναι μια χώρα μ’ ελάχιστο χρώμα Αφρικής – αν εξαιρέσει κανείς ότι σκάσαμε από τους πολλούς ανανάδες, τα μάνγκο και τις παπάγια – και δεν κατάφερε, παρ’ όλες τις ανέσεις που μας προσέφερε, να μας κλέψει την καρδιά…

309219
Έχουν και τα θετικά τους οι χωματόδρομοι… Μόνο έτσι μπορεί ν’ ανακαλύψει κανείς μικρά, γραφικά χωριουδάκια!

Γουινέα – Ακτή Ελεφαντοστού 1-0, λοιπόν! Λέτε η Γκάνα να τα πάει καλύτερα…;;

[geez996]

Πριν τρεις μήνες ήμουν και εγω ακτή Ελεφαντοστού... Φοβερά

[powerphot]

Καιρό είχαμε να περάσουμε σύνορα με κτίρια κι οργανωμένα γραφεία. Στις προηγούμενες χώρες είχαμε συνηθίσει ν’ αναζητούμε τις καλύβες με τους αστυνομικούς, για να μας σφραγίσουν τα διαβατήρια. Μόλις φτάσαμε στα σύνορα της Γκάνας, πριν καν μας ζητήσουν τα διαβατήρια, μας ζήτησαν τα πολύπτυχα (Carnet de Passages en Douane). Αυτά είναι τα έγγραφα που απαιτούνται σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες και διασφαλίζουν πως δε θα πουλήσουμε τα οχήματά μας χωρίς να πληρώσουμε δασμούς. Τρεις φορές μας τα έλεγξαν τα πολύπτυχα στα σύνορα. Να ‘ναι καλά η ΕΛΠΑ που μας χορήγησε όλα τ’ απαραίτητα έγγραφα και δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα!

309571
Στο Εθνικό Πάρκο Ankasa τα μπαμπού έχουν σχηματίσει ένα μυστικιστικό τοπίο, το λεγόμενο Καθεδρικό των Μπαμπού…

Μπαίνοντας στη χώρα, ταξιδεύαμε συνήθως κοντά στην ακτή κι ανακαλύψαμε πανέμορφες παραλίες, όπου κατασκηνώναμε, κάναμε τα μπανάκια μας και το χαιρόμασταν. Ειδικά κοντά στην Παραλία Akwidaa, που ανακαλύψαμε ένα εγκαταλειμμένο, ξύλινο υπόστεγο σ’ ένα ήσυχο κομμάτι της αμμουδιάς, ήταν μαγεία… Μας άρεσε τόσο, που μείναμε δυο μέρες εκεί!

309572
Απολαμβάνοντας την ερημική παραλία που ανακαλύψαμε και μας φιλοξένησε για δυο μέρες…

Όσο ταξιδεύαμε στις ακτές της Γκάνας, επισκεπτόμασταν μερικά από τα δεκάδες φρούρια που είχαν χτίσει εδώ οι διάφοροι αποικιοκράτες. Όλα αυτά χρησίμευαν στην προστασία των ακτών της χώρας από τους υπόλοιπους αποικιοκράτες. Πορτογάλοι, Δανοί, Σουηδοί, Ολλανδοί και Βρετανοί πολεμούσαν μεταξύ τους για τον έλεγχο του εμπορίου στη Χρυσή Ακτή, όπως ονομαζόταν τότε η Γκάνα, λόγω των τεράστιων αποθεμάτων της σε χρυσό. Από το 16ο αιώνα, το δουλεμπόριο έγινε σημαντικότερο απ’ το εμπόριο χρυσού κι ελεφαντοστού. Τα φρούρια μετατράπηκαν σε φυλακές για τους σκλάβους, όσο αυτοί περίμεναν τα καράβια που θα τους μετέφεραν στο άγνωστο… Το δουλεμπόριο θεωρητικά κηρύχθηκε παράνομο στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά δυστυχώς στην πράξη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μπορείτε να διαβάσετε τη σχετική ιστορία των φίλων μας από το the pin project (http://thepinproject.blogspot.gr/2012/08/the-ghanaian-pin.html).

309573
Η διαμάχη ήταν σκληρή ανάμεσα στους αποικιοκράτες για τον έλεγχο του εμπορίου στη Χρυσή Ακτή.

[powerphot]

Όσο μας εντυπωσίασαν οι παραλίες και τα φρούρια της Γκάνας, τόσο μας απογοήτευσαν οι κάτοικοί της, δυστυχώς. Τρώγαμε το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Από τις προηγούμενες χώρες είχαμε συνηθίσει να μας χαιρετούν χαμογελαστοί οι πάντες. Από τις πρώτες μέρες στη Γκάνα, όμως, διαπιστώσαμε πως όταν χαιρετούσαμε τους ντόπιους, αυτοί συνήθως δε μας απαντούσαν καν. Μας κοιτούσαν μ’ ένα υπεροπτικό ύφος και μια απορία που τους χαιρετούσαμε χωρίς να τους γνωρίζουμε.

309577
Ηλιοβασίλεμα στην αγαπημένη μας παραλία…

Ένα πρωινό μαζεύτηκαν τα πιτσιρίκια στην παραλία που είχαμε κατασκηνώσει κι η Χριστίνα άρχισε να παίζει μαζί τους, όσο εγώ μάζευα το αντίσκηνο. Όταν ήμασταν έτοιμοι πάνω στις μοτοσυκλέτες, δυο απ’ αυτά έφυγαν τρέχοντας κι απορούσαμε γιατί δε μας χαιρέτησαν καν. Δέκα λεπτά αργότερα καταλάβαμε το λόγο… Στο επόμενο χωριό η Χριστίνα είδε την τσάντα της μισάνοιχτη και διαπίστωσε πως έλειπε το κινητό της! Γυρίσαμε πίσω κι αμέσως συναντήσαμε κάποια άλλα παιδιά που μας έδωσαν το κινητό. Το ένα κατηγορούσε το άλλο, αλλά τη Χριστίνα δεν την ένοιαζε τόσο ποιο παιδί το έκανε… Είχε στενοχωρηθεί πολύ, γιατί πάνω που πίστευε πως συνάντησε και κάποια καλά παιδιά σ’ αυτήν τη χώρα, έφαγε άλλο ένα χαστούκι.

309578
Η εξωτική παραλία της Princes Town!

Το επόμενο χαστούκι ήταν για ‘μένα… Ήμουν πάνω από μια παραλία και φωτογράφιζα τους ψαράδες που βρίσκονταν στην ακτή και τραβούσαν τα δίχτυα από τη θάλασσα. Η Χριστίνα έβλεπε κάποιους που μου έκαναν νόημα να σταματήσω να τους φωτογραφίζω, αλλά εγώ κοιτούσα τη φωτογραφική μηχανή, οπότε δεν τους είδα. Ούτως ή άλλως, ήμουν πολύ μακριά για να τους μιλήσω. Είδα, όμως, κάποιον που ξαφνικά άφησε τα δίχτυα, πήρε μια καρύδα απ’ την αμμουδιά κι άρχισε να τρέχει κατά πάνω μου! Δε μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε και πάγωσα για μια στιγμή! Όταν κατάλαβα, όμως, πως τρέχει μανιασμένος για να με λιθοβολήσει, έβαλα αμέσως μπρος τη μοτοσυκλέτα, τη γύρισα με τις μπάντες κι εξαφανίστηκα λες κι είχα ληστέψει τράπεζα! Ευτυχώς δε με χτύπησε καμιά καρύδα…

309579
Αυτή η φωτογραφία ήταν η πέτρα του σκανδάλου, που εξόργισε τον ψαρά κι έτρεχε να με… καρυδοβολήσει!

[powerphot]

Κάπως έτσι, απογοητευμένοι και στενοχωρημένοι, κατευθυνθήκαμε προς το Kumasi, όπου μας φιλοξένησε η οικογένεια του συμπαθητικού Densi. Ευτυχώς, στο σπίτι τους νιώθαμε πως είμαστε σ’ ένα καταφύγιο φίλων, γιατί έξω από ‘κει… η αγένεια κι η υπεροψία που αντιμετωπίζαμε μας άφηναν άφωνους. Και να λέγαμε πως δε χωνεύουν τους ξένους μόνο… Δυστυχώς, ούτε μεταξύ τους τα παν καλά. Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε καυγάδες στο δρόμο.

309580
Σε πολλές χώρες της Δυτικής Αφρικής κάποια είδη μεγάλων τρωκτικών θεωρούνται λιχουδιές και τα πουλούν στους δρόμους!

Στο Kumasi βρίσκεται το μεγαλύτερο παζάρι της Δυτικής Αφρικής, το οποίο εκτείνεται ακόμη και πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές. Μέχρι πριν λίγα χρόνια το τρένο περνούσε πότε-πότε από ‘κει κι οι καταστηματάρχες μάζευαν βιαστικά την πραμάτεια τους. Τώρα πια δεν περνά το τρένο, οπότε η κατάληψη των σιδηροδρομικών γραμμών έχει γίνει μόνιμη. Ο ουρανός της πόλης είναι γεμάτος από νυχτερίδες, ενώ κάτω στη γη συναντά κανείς πλανόδιους που τις πουλούν ψητές! Έτοιμη ήταν να πάρει καμιά η Χριστίνα για να δοκιμάσει, αλλά όταν τις είδε ολόκληρες, με κεφάλι, φτερά και πόδια, άλλαξε γνώμη…

309581
Έχουμε φάει διάφορα παράξενα είδη κρέατος, αλλά δε γνωρίζουμε από τι ζώα προέρχονταν. Προσέξτε τη σχάρα που είναι φτιαγμένη από παλιά στοιχεία ψυγείου!

Τώρα βρισκόμαστε στην Accra, τη μοντέρνα πρωτεύουσα της Γκάνας. Εδώ είχαμε μια ευχάριστη έκπληξη… Μέσω του οικοδεσπότη μας γνωρίσαμε το Νίκο, έναν Έλληνα που ζει εδώ! Είναι ο πρώτος Έλληνας που συναντούμε μετά το Μαρόκο. Η Χριστίνα μαγειρεύει κάθε μέρα ελληνικές σπεσιαλιτέ (όσο το επιτρέπουν τα υλικά που βρίσκουμε!) και τις απολαμβάνουμε όλοι μαζί με όμορφη κουβέντα γύρω από το τραπέζι, που κρατά μέχρι αργά…

309582
Τα κανόνια των αποικιοκρατών έγιναν τώρα παιχνίδι στα χέρια των παιδιών…

[powerphot]

Φεύγοντας απ’ την Accra, την πρωτεύουσα της Γκάνας, κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια, ελπίζοντας να συναντήσουμε πιο φιλικούς ανθρώπους, αφού είχαμε ακούσει πως η κουλτούρα εκεί διαφέρει. Αφού περάσαμε τους λόφους του Aburi, δροσιστήκαμε λίγο επιτέλους. Άρχισε να βρέχει κι η Χριστίνα για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού φόρεσε τ’ αδιάβροχα της REV’IT!

310479
Α, δε σας είπα… Κουρεύτηκα!

Φτάσαμε μέχρι τα χωριά ανατολικά της Λίμνης Βόλτα, της μεγαλύτερης τεχνητής λίμνης στον κόσμο. Αφού περάσαμε την πόλη του Ho, άρχισε να σουρουπώνει, οπότε ακολουθήσαμε ένα χωματόδρομο έξω από κάποιο χωριό, για να κατασκηνώσουμε. Καθώς η Χριστίνα μαγείρευε μέσα στο σκοτάδι, είδε κάποιον να έρχεται, αλλά μόλις μας αντίκρισε, εξαφανίστηκε χωρίς να μας μιλήσει καν.

310480
Ο ανιμισμός στην Αφρική καλά κρατεί… Οι θεραπευτές που βασίζονται σε αρχαίες αφρικανικές παραδόσεις είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους γιατρούς σ’ αυτή την ήπειρο.

Αφού φάγαμε, μπήκαμε στ’ αντίσκηνο κι ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε, όταν είδαμε κάποιους να έρχονται μ’ ένα φακό. Τους χαιρετήσαμε, αλλά δε μας άκουσαν αρχικά. Όταν έφευγαν, τους ξαναχαιρετήσαμε κι ήρθαν προς τ’ αντίσκηνό μας. Ξαφνικά είδαμε καμιά δεκαριά άντρες να μας σημαδεύουν με αυτόματα όπλα! Φώναζαν αγριεμένοι: “βγείτε έξω κι αφήστε τα όπλα σας”! Βγήκαμε απ’ το αντίσκηνο κι είδαμε πως μας είχαν περικυκλώσει ένα τσούρμο αστυνομικοί. Η Χριστίνα ήταν με τα εσώρουχα. Απ’ τη μια προσπαθούσε να φορέσει κάτι στα γρήγορα κι απ’ την άλλη είχε τους Rambo να φωνάζουν να βγει γρήγορα έξω. Δε μπορούσε να πιστέψει τι άλλο θα μας συμβεί σ’ αυτήν τη χώρα κι είχε βάλει τα γέλια. Έκανε καλαμπούρια με τους αστυνομικούς, οι οποίοι όταν κατάλαβαν πως είμαστε ένα ζευγάρι λευκών “τουριστών”, έμειναν έκπληκτοι. Οι χωρικοί τους είχαν πει πως είδαν κάποιους εγκληματίες εκεί και γι’ αυτό τους κάλεσαν. Δηλαδή, αυτοί αν δουν άνθρωπο μέσα στη φύση, χωρίς να του μιλήσουν καν, τον εκλαμβάνουν ως εγκληματία. Πόσα κοινά μπορεί να έχουν οι Γκανέζοι με τους Ινδούς; Στην Ασία οι Ινδοί ήταν ο μόνος αφιλόξενος και ξενοφοβικός λαός που είχα συναντήσει κι είχα ζήσει ακριβώς την ίδια εμπειρία…

310481
Όπως βλέπετε, το μαύρισμα της Χριστίνας πλησιάζει πια το χρώμα μερικών Αφρικανών!

[powerphot]

Όπως και τότε, λοιπόν, μαζέψαμε τα πράγματά μας, ακολουθήσαμε τους αστυνομικούς και στήσαμε τ’ αντίσκηνό μας μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα. Αυτοί μας έλεγαν πως είναι πολύ επικίνδυνο να κοιμόμαστε στο δάσος, γιατί θα μας φαν τα λιοντάρια. Στη Γκάνα λιοντάρια δε μπορεί να δει κανείς ούτε στα εθνικά πάρκα, αλλά είναι σαν τις ιστορίες που λεν στην Ελλάδα για λύκους κι αρκούδες που τρων όσους τολμούν να κατασκηνώσουν στα βουνά! Η Χριστίνα τους έκανε καζούρα και τους έλεγε πως απλά βαριόνταν μόνοι τους κι ήρθαν να μας πάρουν για παρέα… Μπήκαμε στ’ αντίσκηνο κι όλο το βράδυ ακούγαμε απ’ την τηλεόραση κηρύγματα από κάποιον που μιλούσε για το Χριστό με τρομακτικό ύφος.

310482
Τα ποτάμια χρησιμοποιούνται για πλύσιμο ρούχων κι ανθρώπων, άσχετα απ’ το πόσο λασπωμένο είναι το νερό.

Ευτυχώς, αυτή ήταν η τελευταία άσχημη εμπειρία που είχαμε απ’ τους Γκανέζους. Στα βόρεια, η πλειονότητα των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι, οπότε σέβονται τους επισκέπτες κι είναι φανερά πιο φιλικοί. Συναντήσαμε πάλι ανθρώπους που μας χαιρετούσαν χαμογελαστοί και μας μιλούσαν. Στην πόλη της Tamale μας φιλοξένησαν ο Shiraz κι ο Αχμέτ σ’ ένα δωμάτιο που νοικιάζουν σε κάποια αγροικία.

310483
Αυτές οι τεράστιες μυρμηγκοφωλιές είναι συνηθισμένες στις σαβάνες και τις ζούγκλες της Δυτικής Αφρικής και μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι ένα εκατομμύριο τερμίτες!

Ο Αχμέτ μας έλεγε για την απίστευτη περιπέτεια που έζησε όταν διέσχισε τη Σαχάρα μαζί μ’ άλλους πέντε στην προσπάθειά τους να μεταναστεύσουν. Επιβαίνοντας σ’ αυτοκίνητα και φορτηγά, διέσχισαν τη Μπουρκίνα Φάσο, το Νίγηρα και το Τσαντ και μετά από τρεις μήνες έφτασαν στη Λιβύη. Αρκετοί πεθαίνουν σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι, ενώ άλλους τους ληστεύουν. Στο δρόμο σταματούσαν για να δουλέψουν και να συγκεντρώσουν μερικά χρήματα για το ταξίδι.
Ο Αχμέτ είχε να πει τα χειρότερα για τον τρόπο που τους συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι των χωρών αυτών. Όπως γίνεται φανερό, τους λευκούς τους σέβονται, αφού έχουν χρήματα και τα ξοδεύουν εκεί, αντιθέτως με τους άλλους Αφρικάνους, που παν εκεί για να βγάλουν χρήματα, να τους “κλέψουν” τις δουλειές κ.λ.π.. Δυστυχώς, δηλαδή, όπως σ’ όλο τον κόσμο, έτσι κι εδώ, τα πάντα κινούνται γύρω απ’ το χρήμα κι αυτό είναι που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων…

310484
Ειδικά κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου, τα ζώα συγκεντρώνονται στους νερόλακκους, αναζητώντας το πολύτιμο υγρό στοιχείο.

[powerphot]

Φυσικά, στόχος του Αχμέτ και των συνοδοιπόρων του ήταν να παν στην Ευρώπη, αλλά δεν είχαν τ’ απαραίτητα έγγραφα, ούτε τα χρήματα. Δούλευαν στη Λιβύη ως οικοδόμοι, για κάποια τούρκικη εταιρεία, αλλά μετά από τρία χρόνια ο Τυνήσιος εργοδότης τους δεν ήθελε να τους πληρώσει και τους παρέδωσε στην αστυνομία. Αφού δεν είχαν τ’ απαραίτητα έγγραφα, τους φυλάκισαν για εννιά μήνες κι όπως είναι αναμενόμενο, αντιμετώπισαν απάνθρωπη συμπεριφορά μέσα στις φυλακές της Λιβύης.

310485
Πολλοί ντόπιοι εξαρτώνται από την αλιεία, οπότε τα νερά είναι γεμάτα δίχτυα.

Σοκαρισμένοι και στενοχωρημένοι απ’ τις ιστορίες των ανθρώπων που συναντούμε, κατευθυνθήκαμε προς τα δυτικά. Θέλαμε να επισκεφτούμε κάποια χωριά με ενδιαφέροντα, παλιά τζαμιά, που έχουν χτιστεί με τη σουδανέζικη τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας λάσπη και ξύλα. Αποτελούνται από πολλούς ασπρισμένους, κωνικούς πύργους και παραπέμπουν σε παράξενα, εξωγήινα κατασκευάσματα. Κάπως έτσι είναι χτισμένα και τα παλάτια των φυλάρχων, τα οποία επισκεφτήκαμε στο χωριό του Wechiau, αλλά και στην πόλη του Wa.

310486
Το παλάτι του φύλαρχου στο Wa είναι χτισμένο με τη σουδανέζικη τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας λάσπη και ξύλα.

Στα σύνορα με τη Μπουρκίνα Φάσο απολαύσαμε το πρώτο μας σαφάρι στην Αφρική! Κατεβήκαμε τον Ποταμό Μαύρο Βόλτα με μια ξύλινη πιρόγα και σταθήκαμε τυχεροί, αφού συναντήσαμε τους ιπποπόταμους που συχνάζουν εκεί! Τους παρατηρούσαμε από μακριά. Κάθονται όλη μέρα μέσα στο νερό, για να δροσίζονται. Μόνο το βράδυ βγαίνουν, για να βοσκήσουν. Ένα τέτοιο κτήνος ζυγίζει γύρω στους τρεις τόνους, ενώ τρώει καθημερινά 40 έως 50 κιλά φυτά.

310487
Στο πρώτο μας σαφάρι στην Αφρική είδαμε ιπποπόταμους!

Έτσι μετά από σχεδόν ένα μήνα ολοκληρώσαμε το ταξίδι μας στη Γκάνα με μερικές πιο ευχάριστες εμπειρίες απ’ αυτές που ζήσαμε στα νότια της χώρας.

[Wisdover]

Αυτά είναι εικόνες για μια ζωή. Μπράβο παιδιά

[fz600]

Ωραιες εικονες!!!Καλη συνεχεια στο ταξιδη σας Ηλια και Χριστινα:wave2:

[Tedvj23]

ΚΑλη συνεχεια και διασκεδαση!!:beer::wave2:

[Da.Vintage]

Παρακολουθούμε φανατικά απλά δε γράφουμε να μην χαλάει το νήμα! Καλά χιλιόμετρα

[powerphot]

Μετά από δυο ολόκληρες μέρες, ανέβηκε και το βίντεό μας από τη Γουινέα-Μπισάου! Ελπίζω να παίζει...


http://www.youtube.com/watch?v=BBdBeykJVEo

[andreastwin]

η κοπελα δεν παιζεται, οχι οτι εσυ πας πισω, αλλα σαν γυναικα εχει πολλα κιλα ξερετε τι; καλα να περνατε και καλο δρομο να εχετε,ο αγιος μηχανοβιος παντα μαζι σας.

[powerphot]

Θα ήθελα εδώ να κάνω μια επισήμανση σχετικά με τα βίντεο που ανεβαίνουν στο Youtube ή αλλού.

Ότι, ΝΑΙ! όλα τα βίντεο, τα μοντάζ, τα γραφικά, τη μουσική, τη σκηνοθεσία στα πλάνα κι όλα τα σχετικά,
τα φτιάχνει μόνος του ο Ηλίας όποτε κι όπου βρίσκει ευκαιρία... υποθέτω τις περισσότερες στο αντίσκηνο,
όταν δεν έχουν μπει μυρμήγκια στο λαπτοπ! :lol:
Μετά ψάχνει καλή σύνδεση ιντερνετ για να ανεβάσει το κάθε κομμάτι.
Και φυσικά όταν η Χριστίνα δεν πρωταγωνιστεί, κάνει χρέη της καμερα-woman.

Τα σχόλια, κι οι σκέψεις, δικές σας.
Αυτά!
Νίκος

[chester24]

Μπραβο σας βρε παιδια!!!!!!!! Σας ζηλευω (Με την καλη εννοια φυσικα)! Ορεξη να εχετε και τα χιλιομετρα φευγουν... Παντα ορθιοι κ χαμογελαστοι κ οι δυο σας!! :D

[powerphot]

Εδώ και καιρό κανονίζαμε να βρεθούμε με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του και το Liam, τον Άγγλο που συνταξιδεύει με το Στέργιο μ’ ένα παλιό παπάκι 90 κυβικών εκατοστών. Κάναμε μια παράκαμψη έτσι, ώστε να πάμε πιο κοντά προς αυτούς και τελικά, κοντά στα σύνορα με τη Γκάνα, είδα δυο ογκώδη μηχανάκια να ‘ρχονται, οπότε κατάλαβα πως είναι αυτοί! Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου κι αρχίσαμε τις χαιρετούρες… Ήταν απίστευτο που τελικά συναντηθήκαμε! Βρήκαμε ένα ήσυχο μέρος να κατασκηνώσουμε κι αράξαμε εκεί δυο μέρες συζητώντας ατελείωτα για τις εμπειρίες μας στην Αφρική μέχρι στιγμής, αλλά και για τη συνέχεια του ταξιδιού. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε…

313393
Συνάντηση κορυφής με το Στέργιο, που ταξιδεύει στην Αφρική με τη Vespa του!

Αφού αποχαιρετίσαμε το Στέργιο και το Liam, μη γνωρίζοντας αν θα ξανασυναντηθούμε στην Αφρική, κατευθυνθήκαμε προς τα νοτιοδυτικά της Μπουρκίνα Φάσο, ενώ τα παιδιά μπήκαν στη Γκάνα, από την οποία εμείς μόλις είχαμε βγει. Μέρα με τη μέρα διαπιστώναμε πως κοπάζει ο βοριάς που φυσά απ’ τη Σαχάρα και ρίχνει κάπως τις θερμοκρασίες. Η θερμή περίοδος ήταν προ των πυλών κι όσο περνούσαν οι μέρες του Μαρτίου, τόσο περισσότερο τη νιώθαμε να μας εξουθενώνει.

313394
Οι αλλόκοτοι πέτρινοι σχηματισμοί του Sindou

Στα νοτιοδυτικά της χώρας επισκεφτήκαμε δυο μέρη, το Sindou και το Dômes de Fabedougou, που διαθέτουν κάποιους αλλόκοτους πέτρινους σχηματισμούς. Ωραίοι ήταν, αλλά σαν τα Μετέωρα δεν ήταν! Πολύ περισσότερο μας εντυπωσίασε ένας παλιός, εγκαταλειμμένος οικισμός, που δεν είναι καθόλου γνωστός, αν κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, κατά τη γνώμη μας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Niansogoni, εκεί που συναντώνται τα σύνορα της Μπουρκίνα Φάσο, της Ακτής Ελεφαντοστού και του Μάλι. Σκαρφαλώνοντας σ’ ένα λόφο, βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε μια κρυμμένη πρόσοψη ενός βράχου, η οποία είχε κοιλότητες γεμάτες καλύβες φτιαγμένες από λάσπη! Εκεί ζούσαν οι ιθαγενείς για να προστατευθούν από τους εχθρούς τους, αλλά κι από τα στοιχεία της φύσης. Ο ήλιος δεν τους έβλεπε μέσα στις κοιλότητες αυτές, ενώ προφυλάσσονταν κι απ’ τη βροχή. Κάποιες από τις καλύβες χρησιμοποιούνταν για στέγαση, ενώ σ’ άλλες μαγείρευαν ή παρασκεύαζαν το τοπικό είδος μπύρας που φτιάχνεται από κεχρί. Τα τρόφιμα τα διατηρούσαν μέσα σε τεράστια πιθάρια, ενώ μερικές καλύβες είχαν κρύπτες στο έδαφος, όπου φυλούσαν τα πολύτιμα αντικείμενα της οικογένειας.

313395
Ο εγκαταλειμμένος αυτός οικισμός είναι χτισμένος από λάσπη στην πρόσοψη ενός βράχου, αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.

[powerphot]

Καθώς προχωρούσαμε προς τα βόρεια, μας φιλοξενούσαν διάφοροι φιλικοί ντόπιοι, που γνωρίζαμε μέσω του CouchSurfing. Ο Μωχάμετ ήταν ένας απ’ αυτούς, ένας φοιτητής που διψά για μάθηση κι ονειρεύεται να ταξιδέψει όλο τον κόσμο σπουδάζοντας. Περιττό να πούμε πως, δυστυχώς, τέτοια όνειρα σ’ αυτές τις χώρες παραμένουν απλώς όνειρα… Οι οικογένειες στη Δυτική Αφρική ζουν, συνήθως, σε συγκροτήματα που αποτελούνται από διάφορες καλύβες ή δωμάτια, χτισμένα γύρω από μια κοινόχρηστη αυλή. Βέβαια, τρεις γενιές συγκατοικούν σ’ αυτούς τους χώρους, οπότε οι οικογένειες αυτές αποτελούνται από δέκα έως είκοσι άτομα. Υπάρχει, πάντως, ένα όμορφο κλίμα συνεργασίας κι αλληλεγγύης, αν κι οι καβγάδες δε λείπουν από την καθημερινότητα.

313396
Κάπως έτσι είναι συνήθως ένα σύμπλεγμα από καλύβες στην επαρχία, στο οποίο μένει μια μεγάλη οικογένεια μαζί με τα ζώα της.

Κάπου εκεί έγινε κάτι απίστευτο… Σκίστηκε το πέλμα του πισινού ελαστικού της μοτοσυκλέτας μου! Αυτή ήταν η αιτία να τρυπήσει η σαμπρέλα. Εκεί που ήμασταν, ήταν αδύνατον να βρω καινούριο ελαστικό. Αναγκαστικά, άλλαξα μόνο τη σαμπρέλα, ενώ κάτω απ’ το σκίσιμο του ελαστικού έβαλα ένα διπλό κομμάτι παλιάς σαμπρέλας, για να προφυλάξει την καινούρια μου σαμπρέλα. Σα να μην έφτανε αυτό, σε λιγότερο από 100 χιλιόμετρα, πάτησα ένα τεράστιο μπουλόνι και ξανατρύπησε η σαμπρέλα! Ευτυχώς που κουβαλάμε δύο εφεδρικές σαμπρέλες πάντα.

313397
Μέσα σ’ εκατό χιλιόμετρα άλλαξα σαμπρέλα δυο φορές!

Δυστυχώς, αργότερα το σκίσιμο του ελαστικού έγινε τόσο μεγάλο, που η σαμπρέλα έκανε καρούμπαλο κι έβγαινε έξω! Ήμασταν στη μέση του δρόμου, οπότε δεν είχα πολλές επιλογές… Ξεφούσκωσα κάπως τη σαμπρέλα, για να μην προεξέχει απ’ το λάστιχο κι έδεσα ένα σκοινί σ’ εκείνο το κομμάτι, για να μην πατά η σαμπρέλα στην άσφαλτο. Έτσι καλύψαμε ογδόντα χιλιόμετρα, ώσπου φτάσαμε στην πόλη του Bobo-Dioulasso, τη δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας. Εκεί, μετά από αρκετή αναζήτηση, κατάφερα να βρω ελαστικό στις κατάλληλες διαστάσεις.

313398
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα με το πιο “αφρικανικό” όνομα!

[powerphot]

Όταν τελικά φτάσαμε στην Ouagadougou, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε κάποιους φίλους του Άκη Τεμπερίδη και της Βούλας Νέτου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου μ’ ένα Land Rover! Έτσι βρεθήκαμε φιλοξενούμενοι του Georges και της Connie, ενός ζευγαριού που ταξίδευε για δυο χρόνια στην Αμερική και την Αφρική μ’ ένα Land Rover. Ήταν όμορφα να καθόμαστε τα βράδια και ν’ ανταλλάσουμε ιστορίες απ’ τα ταξίδια μας, ενώ οργανώναμε και προβολές με τα βίντεό μας από τις αφρικανικές χώρες που έχουμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής.

313399
Το αυτοκόλλητο του Άκη και της Βούλας φιγουράρει ακόμη στο αυτοκίνητο του Georges και της Connie!

Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας βρισκόμασταν στην Ouagadougou. Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια από τις χώρες που γιορτάζουν πιο έντονα αυτή την ημέρα. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο, αυτή τη μέρα οι άντρες πηγαίνουν στο παζάρι και διαπιστώνουν πόσο δύσκολο είναι να ψωνίσουν με τα ελάχιστα χρήματα που, συνήθως, δίνουν στη γυναίκα τους γι’ αυτό το σκοπό.

Είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις του οργανισμού A.M.P.O., όπου η Connie εργάζεται εθελοντικά. Βρίσκονταν ένα σωρό γυναίκες εκεί, που ο δραστήριος αυτός οργανισμός έσωσε από τη φτώχια. Πολλές απ’ αυτές έμειναν ορφανές όταν ήταν νεαρές, άλλες έμειναν έγκυες χωρίς να ‘ναι παντρεμένες, οπότε διώχτηκαν από την οικογένειά τους, άλλες εγκαταλείφθηκαν από τους συζύγους τους, ενώ αρκετές έχουν AIDS ή άλλες ασθένειες. Ο οργανισμός, που ιδρύθηκε από την Katrin, μια Γερμανίδα που ζει στη Μπουρκίνα Φάσο τα τελευταία 23 χρόνια, χρησιμοποιεί τις δωρεές του κόσμου, όχι για να μοιράζει χρήματα στους ντόπιους, αλλά για να τους εκπαιδεύει και να τους βοηθά να βελτιώσουν τη ζωή τους στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις.

313400
Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στον οργανισμό A.M.P.O.

Εκεί είχαμε και μια έκπληξη: γνωρίσαμε έναν Έλληνα γιατρό που ζει στη Γερμανία, αλλά μέσω του ιατρικού τους συλλόγου επισκέπτεται διάφορες αναπτυσσόμενες χώρες και προσφέρεται να χειρουργήσει όσους έχουν ανάγκη. Τώρα πια είναι συνταξιούχος, αλλά ήταν διευθυντής σε διάφορα νοσοκομεία της Γερμανίας. Η ελληνική πρεσβεία τον είχε καλέσει κάποτε να εργαστεί στην Ελλάδα κι είχε πάει στο Α.Χ.Ε.Π.Α.. Δεκατέσσερις μέρες άντεξε! Όταν διαπίστωσε πως όποιος πληρώνει φακελάκι εξυπηρετείται, ενώ οι γιατροί δεν ενδιαφέρονται αν θα ζήσουν οι υπόλοιποι, έκανε διάβημα στους αρμόδιους δηλώνοντας πως αυτός δε θέλει να εργαστεί με τέτοιον ανήθικο τρόπο κι έτσι επέστρεψε στη Γερμανία. Συνηθισμένη ιστορία… Όσοι είναι τίμιοι και δε θέλουν να υποκύψουν στη διαφθορά, αναγκάζονται να αυτοεξοριστούν. Ποιοι μένουν στην Ελλάδα, λοιπόν; Οι διεφθαρμένοι κι αυτοί οι λίγοι ρομαντικοί αγωνιστές, που αφιερώνουν τη ζωή τους σε μια ηρωική πάλη για να βελτιώσουν την κατάσταση.

313401
Οι παραδοσιακές καλύβες του χωριού Tangassogo φημίζονται για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους.

[powerphot]

Όταν τελικά είχαμε όλες τις απαραίτητες βίζες στα διαβατήριά μας, με βαριά καρδιά αποχαιρετήσαμε τον Georges και την Connie και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια της χώρας. Θέλαμε οπωσδήποτε να επισκεφτούμε τα χωριά της φυλής Gourounsi, που φημίζονται για την αρχιτεκτονική που χρησιμοποιούν στις καλύβες τους. Δεν έχουν παράθυρα έτσι, ώστε να προστατεύονται από τον ήλιο, ενώ εξωτερικά είναι διακοσμημένες με διάφορα σύμβολα. Οι πόρτες είναι χαμηλές κι η είσοδος εμποδίζεται από ένα μικρό τοίχο. Έτσι όταν κάποιος εχθρός προσπαθούσε να μπει στην καλύβα, μόλις έσκυβε κι έβαζε το κεφάλι του μέσα, τον αποκεφάλιζαν προτού η όραση του προλάβει να προσαρμοστεί στο σκοτάδι της καλύβας.

313402
Κάπως έτσι είναι μια συνηθισμένη καλύβα της φυλής Gourounsi: χωρίς παράθυρα, με χαμηλή πόρτα και με σύμβολα να τη διακοσμούν εξωτερικά.

[powerphot]

Γνώρισα τον Philippe στο Στέκι Μεταναστών της Θεσσαλονίκης, λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στην Αφρική. Γεννήθηκε το 1978 στην Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά κατάγεται απ’ τη Μπουρκίνα Φάσο. Η Ακτή Ελεφαντοστού τις τελευταίες δεκαετίες ήταν ο οικονομικός κολοσσός της Δυτικής Αφρικής, οπότε προσέλκυε πολλούς οικονομικούς μετανάστες. Αργότερα η οικογένειά του επέστρεψε στη Μπουρκίνα Φάσο, αλλά οι γονείς του δε ζουν πια.

Ο Philippe στα είκοσί του άνοιξε ένα μικρό επιπλοποιείο μαζί με κάποιον φίλο του. Μια από τις καναδέζικες εταιρείες που εκμεταλλεύεται το χρυσάφι της Μπουρκίνα Φάσο ήταν από τους καλύτερους πελάτες του Philippe. Πόσα έπιπλα, όμως, ν’ αγοράσουν κι αυτοί; Ο Philippe άλλαξε επάγγελμα κι άνοιξε ένα μαγαζάκι όπου εμπορευόταν χαλιά μαζί με την αδερφή του. Η αδερφή του παντρεύτηκε, οπότε σταμάτησε τη δουλειά κι έτσι το ‘κλεισαν κι αυτό το μαγαζί.

Ο Philippe ήθελε από καιρό να μεταναστεύσει στην Ευρώπη. Επειδή αυτές οι χώρες αποτελούσαν γαλλικές αποικίες μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν εδώ μιλούν γαλλικά. Έτσι η Γαλλία είναι η πρώτη τους επιλογή όταν θέλουν να μεταναστεύσουν. Η γαλλική πρεσβεία, όμως, αρνήθηκε να χορηγήσει βίζα στον Philippe.

Ο Philippe άρχισε να σκέφτεται την Ελλάδα. Όταν τον ρώτησα γιατί επέλεξε την Ελλάδα, έμεινα έκπληκτος από την απάντησή του… Είναι χριστιανός καθολικός και πάντα διάβαζε στη Βίβλο για τους Έλληνες, οπότε πίστευε, ο καημένος, πως θα ζουν καλοί άνθρωποι εκεί. Όταν πήρε το αεροπλάνο κι έφτασε τελικά στην Αθήνα, απογοητεύτηκε… Δυο χρόνια εργάστηκε εκεί, αλλά συνάντησε αρκετά αφεντικά που δεν του συμπεριφέρονταν καθόλου καλά, οπότε τους παρατούσε αμέσως.

Τώρα πια ζει στη Θεσσαλονίκη κι εργάζεται σ’ ένα κατάστημα με ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Εκεί είναι ευχαριστημένος. Εκκλησιάζεται τακτικά και μάλιστα έχει κι ένα φίλο ιερέα. Νοικιάζει ένα σπίτι με δυο υπνοδωμάτια, όπου συγκατοικεί μαζί μ’ ένα συμπατριώτη του. Στο Στέκι Μεταναστών πηγαίνει συχνά, είτε για να παρακολουθήσει τα μαθήματα αγγλικών και κιθάρας είτε για να δει την ταινία της Κυριακής. Καθώς μιλούσαμε στα ελληνικά και μου έλεγε για τη χώρα του, μου έδωσε τα στοιχεία του αδερφού του, για να πάω να τον βρω στην Ouagadougou.

313597

Με τον Cyrille, τον αδερφό του Philippe, στην Ouagadougou!

Ακριβώς ένα χρόνο μετά, να ‘μαστε στην Ouagadougou, να τρώμε σουβλάκια με τον Cyrille, τον αδερφό του Philippe. Μόλις του τηλεφωνήσαμε και του ‘παμε πως βρισκόμαστε στην πόλη του, αμέσως ήρθε με το μηχανάκι του να μας γνωρίσει. Ο Cyrille είναι δέκα χρόνια μικρότερος από τον Philippe. Είναι ένα συμπαθητικό, χαμηλών τόνων και μορφωμένο παιδί. Έχει Master στον τομέα της απολύμανσης του νερού κι εκτός από τη μητρική του γλώσσα, μιλά γαλλικά, αλλά κι αγγλικά. Εργάζεται στην ειδικότητά του οχτώ ώρες την ημέρα και πέντε μέρες την εβδομάδα. Πληρώνεται 200 ευρώ το μήνα. Ο μισθός του θεωρείται αρκετά καλός στη Μπουρκίνα Φάσο, οπότε ο Cyrille είναι ευχαριστημένος.

Αντίθετα με τον αδερφό του, ο Cyrille δε θέλει να μεταναστεύσει. Οι εργοδότες του τον έστειλαν στη Γαλλία για δυο ‘βδομάδες, για να εκπαιδευτεί, αλλά η ζωή εκεί δεν του άρεσε. Του φάνηκε δύσκολη, αφού τα πάντα είναι ακριβά κι ο κόσμος είναι πιο κλειστός. Προτιμά τη ζωή στη Μπουρκίνα Φάσο, όπου οι άνθρωποι είναι πιο κοινωνικοί κι υπάρχει αλληλεγγύη.

Γνωρίζοντας τον Philippe και τον Cyrille, νιώσαμε μεγάλη ικανοποίηση που φέραμε κι αυτή μας την αποστολή εις πέρας. Δε σας κρύβουμε πως μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο, ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στη Μπουρκίνα Φάσο! Χαρήκαμε πολύ που, τελικά, γνωρίσαμε δυο υπέροχους ανθρώπους που είχαν να μας διδάξουν πολλά για τη ζωή στον τόπο τους, αλλά και για τη ζωή τους στους δικούς μας τόπους…

[powerphot]

Από την πρώτη μέρα που μπήκαμε στο Τόγκο, είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε την επαρχία αυτής της μικρής αφρικανικής χώρας και να φιλοξενηθούμε από ντόπιες οικογένειες. Σ’ αυτό μας βοήθησαν διάφοροι Αμερικάνοι εθελοντές, που βρίσκονται διάσπαρτοι στο Τόγκο και συνήθως μένουν μαζί με κάποια ντόπια οικογένεια. Έτσι βρήκαμε το χωριό της Chelsea και ρωτήσαμε πού είναι το σπίτι της λευκής γυναίκας. Μας οδήγησε εκεί κάποιος ξυπόλητος νεαρός, που φορούσε βρώμικα ρούχα και του έλειπε το δεξί χέρι. Φαινόταν ταπεινός άνθρωπος κι όμως ήταν ο φύλαρχος!

Η οικογένεια που φιλοξενεί τη Chelsea μας καλωσόρισε κατευθείαν. Μας έφεραν καρέκλες για να κάτσουμε κι έρχονταν διάφοροι να μας χαιρετήσουν. Έσκυβαν μέχρι το έδαφος για να μας εκφράσουν το σεβασμό τους και μας έκαναν χειραψία με τα δυο τους χέρια. Μας έφεραν νερό μέσα σ’ ένα απ’ αυτά τα μπολ που φτιάχνουν απ’ το φλοιό ενός είδους κολοκύθας (calabash). Εδώ αυτός που προσφέρει κάτι, δοκιμάζει πρώτα λίγο, για να δείξει πως δεν είναι δηλητήριο! Έτσι η γυναίκα που μας έφερε το νερό, ήπιε μια γουλιά κι ύστερα μας το έδωσε. Η οικογένεια ευχαριστούσε την Chelsea ξανά και ξανά, επειδή έφερε τους λευκούς στο σπίτι τους! Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Δεν είχαν κανένα κέρδος, αλλά ένιωθαν τιμή που μας φιλοξενούσαν.

314467
Αυτή ήταν η πρώτη οικογένεια που μας φιλοξένησε στο Τόγκο. Δυστυχώς, τα μικρά παιδιά τρων πάντα τα περισσεύματα κι επειδή τα φαγητά τους δεν είναι θρεπτικά, οι τουμπανιασμένες κοιλιές αποτελούν κοινή θέα.

Ήταν η εποχή που κάνουν τα μνημόσυνα, οπότε εκείνη την Κυριακή είχε τρία στο χωριό. Πολλές φορές τα καθυστερούν έως ότου να συγκεντρώσουν τ’ απαραίτητα χρήματα, αφού ξοδεύουν πολλά στα μνημόσυνα και τις κηδείες, ακόμη κι αν δεν τους περισσεύουν. Στο Τόγκο, όταν ο νεκρός είναι ηλικιωμένος, η κηδεία είναι χαρμόσυνη γιορτή. Όταν, όμως, πρόκειται για παιδί που πέθανε, τότε η κηδεία αποτελεί μια θλιβερή τελετή.

Το ένα μνημόσυνο ήταν χριστιανικό, το άλλο μουσουλμανικό και το τρίτο ανιμιστικό. Έρχονταν διάφοροι συγγενείς απ’ όλη τη χώρα, ακόμη κι απ’ τη Μπουρκίνα Φάσο. Μας έβαζαν όλους να κάτσουμε σε κάποια παγκάκια κι οι γυναίκες μας σέρβιραν φαγητό: μια μπάλα από αλεσμένες γλυκοπατάτες που συνοδευόταν από κρέας ή σάλτσα από διάφορα φύλλα. Στο χριστιανικό μνημόσυνο σέρβιραν και μπύρα από κεχρί, οπότε πολλοί πήγαιναν εκεί για να πιούν. Είχε τόσο κόσμο, που ήταν σαν πανηγύρι! Μέχρι και πλανόδιοι είχαν έρθει, που πουλούσαν την πραμάτεια τους.

314468
Βάφοντας το σπίτι της οικογένειας όπου μένει ο Will, ένας από τους Αμερικάνους εθελοντές.

Πηγαίνοντας από εθελοντή σ’ εθελοντή κινιόμασταν σταδιακά προς τα νότια. Επισκεφτήκαμε την περιοχή Koutammakou, που φημίζεται για την αρχιτεκτονική της φυλής Tamberma. Μάλιστα, έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Πραγματικά, οι καλύβες της φυλής αυτής είναι πολύ ιδιαίτερες κι εντυπωσιακές! Συνήθως αναπτύσσονται σε τρία διαφορετικά επίπεδα κι είναι σχεδιασμένες έτσι, ώστε να προφυλάσσουν την οικογένεια απ’ τους εχθρούς.

314469
Κάθε καλύβα της φυλής Tamberma είναι σαν ένα μικρό φρούριο έτσι, ώστε να προφυλάσσει την οικογένεια απ’ τους εχθρούς.

[powerphot]

Από το Atakpamé κατευθυνθήκαμε δυτικά, ακολουθώντας ένα δρόμο που είχε ασφαλτοστρωθεί πριν πολλά-πολλά χρόνια. Τώρα πια έχει μείνει μόνο ένα δίκτυο από τεράστιες λακκούβες, που έκαναν ακόμη και τη Χριστίνα ν’ αναπολεί με νοσταλγία τους χωματόδρομους που ξετρυπώνω κάθε φορά. Κοντά στο Badou επισκεφτήκαμε τον εντυπωσιακό Καταρράκτη Akloa! Περπατήσαμε στη ζούγκλα κι είδαμε μπανανιές, κακαόδεντρα, καφέ, κασάβα, αλλά και τα πανέμορφα φυτά όπου φυτρώνει ο ανανάς, σα διαμάντι στο κέντρο ενός κοσμήματος. Αφού είχαμε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα μετά απ’ αυτήν τη μικρή πεζοπορία, τι πιο απολαυστικό από το να βουτήξουμε στα δροσερά νερά που έφερνε ο καταρράκτης…

314470
Απ’ αυτό το πανέμορφο φυτό βγαίνουν οι αγαπημένοι μας, ζουμεροί ανανάδες!

Η εκτός δρόμου διαδρομή που επιλέξαμε για να πάμε απ’ το Badou στο Kpalimé ήταν αναμφισβήτητα η πιο όμορφη που κάναμε στο Τόγκο. Το τοπίο ήταν ορεινό κι η θέα από ψηλά ήταν εντυπωσιακή! Μας θύμισε για λίγο την αγαπημένη μας Γουινέα… Στο Kpalimé μας φιλοξένησε ο Matthias, ένας Γερμανός στην ηλικία μας, που έχει γυρίσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μας μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, χωρίς να κουβαλά ούτε καν φωτογραφική μηχανή! Η παρέα του έχει μοτοσυκλέτες, οπότε το Σαββατοκύριακο κάναμε όλοι μαζί μια βόλτα στους χωματόδρομους της ευρύτερης περιοχής, που είναι πλούσια σε βλάστηση και ομορφιά.

314471
Η ορεινή διαδρομή απ’ το Badou προς το Kpalimé ήταν η αγαπημένη μας στο Τόγκο!

Στην πρωτεύουσα του Τόγκο, το Lomé, είδαμε ξανά θάλασσα μετά από σχεδόν δυο μήνες. Δε χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε κι εκεί μια βουτιά! Αφού περιπλανηθήκαμε στη γύρω περιοχή, μετά από τρεις ‘βδομάδες στο Τόγκο, κατευθυνθήκαμε προς τα γειτονικά σύνορα του Μπενίν. Νιώθαμε πολύ ευχαριστημένοι που καταφέραμε να εξερευνήσουμε σε βάθος αυτήν τη χώρα και να μπούμε κάτω από την επιδερμίδα της κι αυτό χάρη στους υπέροχους ανθρώπους που συναντήσαμε…

314473
Το ορεινό, Νότιο Τόγκο μας θύμισε την αγαπημένη μας Γουινέα!

[furious]

Χριστός Ανέστη, παιδιά!

Σας ευχαριστούμε όλους για τις ευχές! Είμαστε στη Νιγηρία αυτή τη στιγμή κι ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο Καμερούν τις επόμενες μέρες! Ανεβάζουμε τα νέα μας και στην ιστοσελίδα σιγά-σιγά.



Πριν τρεις μήνες ήμουν και εγω ακτή Ελεφαντοστού... Φοβερά

Α κρίμα, παραλίγο θα βρισκόμασταν!

[powerphot]

Μόλις μπήκαμε στο Μπενίν, επισκεφτήκαμε το Grand Popo, ένα ήσυχο χωριό δίπλα στη θάλασσα, που έχει ένα ευχάριστο κλίμα. Δυστυχώς, δε μπορούσαμε να κολυμπήσουμε, αφού σ’ αυτές τις περιοχές τα θαλάσσια ρεύματα είναι ιδιαίτερα ισχυρά κι επικίνδυνα. Την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε προς το γραφικό χωριό Possotomé, που βρίσκεται στην όχθη της Λίμνης Ahémé. Οι Μπενινέζοι πιστεύουν πως αυτή η περιοχή έχει μια μοναδική ενέργεια…

314966
Ένας απ’ τους πολλούς οικισμούς που είναι χτισμένοι στις λίμνες του Μπενίν.

Το Μπενίν είναι η χώρα του βουντού, μια αρχαία θρησκεία της περιοχής αυτής, που οι σκλάβοι μετέφεραν μαζί τους στην Αϊτή και την Κούβα. Εκεί αναμίχθηκε με τον καθολικό χριστιανισμό κι αυτό το μίγμα έφεραν πίσω στο Μπενίν και το Τόγκο οι απόγονοι των σκλάβων που επέστρεψαν στην Αφρική. Μέχρι σήμερα η δαιμονοποιημένη αυτή θρησκεία είναι ευρέως διαδεδομένη στην περιοχή αυτή. Ακόμη κι οι χριστιανοί κι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στο βουντού και το εφαρμόζουν.

314967
Ναός στο ιερό δάσος του Possotomé, όπου θυσιάζουν κότες κι άλλα ζώα για τελετές βουντού.

Η λέξη “βουντού” σημαίνει “μυστήριο” και πράγματι είναι μια πολύ μυστήρια θρησκεία. Ο καθένας μπορεί να γίνει μέλος της θρησκείας, αλλά κανείς δεν επιτρέπεται ν’ αποκαλύψει τα μυστικά της. Οι ιεροτελεστίες γίνονται σε ιδιόμορφους ναούς, πολλές φορές υπό το δυνατό ήχο των κρουστών, που βοηθά τους πιστούς να εκστασιαστούν και να επικοινωνήσουν με τα πνεύματα. Οι πιστοί επικαλούνται τα πνεύματα για να τους προστατεύσουν, να τους φέρουν καλή τύχη, αλλά μερικές φορές και για μοχθηρούς σκοπούς. Βέβαια, όπως συνηθίζεται σε κάθε συνδιαλλαγή σ’ αυτή την ήπειρο, είτε γίνεται ανάμεσα σ’ ανθρώπους είτε ανάμεσα σε θεούς κι ανθρώπους, πρέπει να δοθεί κάποιου είδους αμοιβή για τις υπηρεσίες των πνευμάτων. Ο ενδιαφερόμενος παίρνει μια συνταγή απ’ τον ιερέα και πηγαίνει στο παζάρι να βρει τ’ απαραίτητα υλικά για την τελετή, που μπορεί να είναι δέρμα κροκόδειλου, νύχια αετού, κεφάλι πιθήκου, αποξηραμένες σαύρες κι ένα σωρό άλλα που ούτε μπορεί να φανταστεί κανείς…

314968
Κεφάλια πιθήκων κι άλλων ζώων, φτερά πτηνών, δέρματα και γούνες, αποξηραμένες σαύρες κι ένα σωρό άλλα πωλούνται ως υλικά για τελετές βουντού!

[powerphot]

Επισκεφτήκαμε την πόλη της Ouidah, απ’ όπου υπολογίζεται πως δώδεκα εκατομμύρια σκλάβοι μεταφέρθηκαν στο Νέο Κόσμο, για να δουλέψουν στις καλλιέργειες των γαιοκτημόνων. Από μια όμορφη, εκτός δρόμου διαδρομή δίπλα στα τεράστια κύματα του ωκεανού, φτάσαμε στο χαοτικό Cotonou, όπου η κίνηση στους δρόμους είναι τρομακτικά επικίνδυνη!

314971
Η Χριστίνα χαίρεται που πατά άσφαλτο στο Μπενίν!

Εκεί μας φιλοξένησε η υπέροχη οικογένεια του Omer, του νεαρού που μας είχε φιλοξενήσει στο Grand Popo. Είναι μια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια, που λειτουργεί ένα εστιατόριο και μένουν όλοι μαζί στις εγκαταστάσεις πίσω απ’ αυτό. Ήταν ενδιαφέρον να ζήσουμε για λίγο στα παρασκήνια ενός αφρικανικού εστιατορίου παρακολουθώντας πώς ετοιμάζονται τα γεύματα σε μικρές εστίες με κάρβουνα, που γέμιζαν την αυλή κάθε απόγευμα. Τα βράδια καθόμασταν στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου και χαζεύαμε την κίνηση καθώς τα λέγαμε στο σκοτάδι που επέβαλλαν οι συνηθισμένες διακοπές ρεύματος.

314972
Το χαοτικό Παζάρι Dantokpa στο Cotonou

Η πρωτεύουσα της χώρας είναι το Porto Novo, μια ήσυχη πόλη που ονομάστηκε έτσι από τους Πορτογάλους, όταν το 16ο αιώνα την καθιέρωσαν ως δουλεμπορικό σταθμό. Εκεί μας φιλοξένησαν ο Jo κι ο Check, δυο νεαροί που ζουν με βάση τη φιλοσοφία των ρασταφάρι. Μας συνόδευσαν σ’ αρκετά ενδιαφέροντα μέρη, όπως το Centre Songhai, έναν οργανισμό που ιδρύθηκε το 1985 από κάποιο Νιγηριανό καλόγερο κι από τότε προωθεί την αειφόρο ανάπτυξη, τις βιολογικές καλλιέργειες, την ανακύκλωση και πολλές άλλες πρωτοποριακές ιδέες, που τότε ήταν σχεδόν άγνωστες ακόμη και στη Δύση!

314973
Αυτή η εκκλησία του Porto Novo είναι φανερά επηρεασμένη από τη βραζιλιάνικη αρχιτεκτονική που έφεραν στο Μπενίν οι απόγονοι των σκλάβων που επέστρεψαν στην Αφρική. Τώρα πια έχει μετατραπεί σε τζαμί.

[powerphot]

Τελευταίος μας σταθμός στο Μπενίν ήταν το Abomey, που άλλοτε αποτελούσε την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Δαχομέης. Οι φυλές της περιοχής αυτής φημίζονταν για το πόσο πολεμοχαρείς κι αιμοβόρες ήταν. Έκαναν ανθρωποθυσίες κι εμπορεύονταν τους αιχμάλωτους πολέμου ως σκλάβους. Για να φτιάξουν τον κυκλικό τοίχο ενός συγκεκριμένου ναού που έχτιζαν σε κάθε παλάτι, χρησιμοποιούσαν λάσπη, αίμα από σαράντα ένα ανθρώπους που σκότωναν, αλκοόλ, μπαρούτι, χρυσόσκονη, όστρακα, νερό απ’ τη θάλασσα και νερό από εφτά ποταμούς.

314974
Ακόμη κι οι ξυλόγλυπτες παραστάσεις στις πόρτες των παλατιών του Abomey φανερώνουν το πόσο αιμοδιψείς ήταν οι φυλές που κυριαρχούσαν σ’ αυτή την περιοχή…

Είδαμε και το θρόνο ενός βασιλιά που στηριζόταν σε τέσσερις νεκροκεφαλές! Ναι, είναι πραγματικές νεκροκεφαλές ανθρώπων… Τουλάχιστον είχαν και κάποια λεπτά αισθήματα αυτοί οι άνθρωποι. Ο εκτελεστής του βασιλείου έπρεπε ν’ αποκεφαλίζει τους εγκληματίες χρησιμοποιώντας το σπαθί του με μια κίνηση μόνο, έτσι ώστε να μην υποφέρει ο μελλοθάνατος. Αν δεν κατάφερνε να τον αποκεφαλίσει με μια κίνηση, τότε κάποιος άλλος αποκεφάλιζε αυτόν!

[powerphot]

Χριστός Ανέστη, παιδιά!

Σας ευχαριστούμε όλους για τις ευχές! Είμαστε στη Νιγηρία αυτή τη στιγμή κι ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο Καμερούν τις επόμενες μέρες! Ανεβάζουμε τα νέα μας και στην ιστοσελίδα σιγά-σιγά.


Αν ξαναπεράσετε από τη χώρα των βουντού να σου στείλω μια λίστα με καμιά 500ρια πολιτικούς να πάρεις ευχές?

[furious]

Αν ξαναπεράσετε από τη χώρα των βουντού να σου στείλω μια λίστα με καμιά 500ρια πολιτικούς να πάρεις ευχές?

Ωραία! Θα παραγγείλουμε κουκλάκια με τη μούρη τους και θ' αρχίσουμε τις τελετές... Έχουμε πολύ δουλειά ;)

[powerphot]

Κατ' αρχή σας ζητώ συγνώμη, (και 'σενα Ηλία), για την καθυστέρηση της ανανέωσης του ποστ με καινούρια νέα του Ηλία αλλά έπεσε λίγη δουλειά παραπάνω.
...και συνεχίζουμε παρακάτω.

Nick

[powerphot]

Για τη Νιγηρία είχαμε ακούσει πολλές τρομακτικές ιστορίες και μελετούσαμε γι’ αρκετό καιρό τη διαδρομή μας και τα μέτρα ασφαλείας που έπρεπε να λάβουμε για να διασχίσουμε τη χώρα ασφαλείς. Στα βόρεια κάποιοι φανατισμένοι, που ισχυρίζονται πως είναι ισλαμιστές, οργανώνουν τρομοκρατικές επιθέσεις τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Στο Δέλτα του Νίγηρα, στο νοτιότερο τμήμα της χώρας, εδώ και χρόνια γίνονται απαγωγές.

Η κατάσταση εκεί είναι τραγική, αφού τεράστιες, πολυεθνικές εταιρείες, όπως η Shell, η Mobil, η Chevron, η Texaco, η Total και η Agip, εκμεταλλεύονται τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της Νιγηρίας και σε συνεργασία με τους διεφθαρμένους πολιτικούς και ζάμπλουτους επιχειρηματίες της χώρας, αφήνουν τον κοσμάκη βυθισμένο στη φτώχια. Η Shell, που συνήθως αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο με κριτήριο τα έσοδά της, παίρνει το μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας κι είναι η κύρια υπεύθυνη για την κατάσταση στη Νιγηρία. Γι’ αυτό ποτέ δεν αγοράζουμε καύσιμα της Shell.

Πώς θα σας φαινόταν αν γνωρίζατε πως ζείτε στη χώρα με τα δέκατα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου, αλλά στο σπίτι σας δεν υπάρχει ρεύμα συνήθως, γιατί η κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού δεν παράγει αρκετό; Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, χρησιμοποιούν γεννήτριες για να ηλεκτροδοτήσουν το σπίτι τους. Οι γεννήτριες αυτές καίνε βενζίνη η οποία εισάγεται από το εξωτερικό, αφού στη Νιγηρία δεν έχουν επιτρέψει να δημιουργηθούν επαρκείς εγκαταστάσεις για τη διύλιση του πετρελαίου. Οι πετρελαϊκές εταιρείες, αλλά κι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κι επιχειρηματίες της χώρας, μετρούν τα κέρδη τους σε δισεκατομμύρια δολάρια, όταν το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων στο Δέλτα του Νίγηρα επιβιώνει με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα…

317208
Πρατήριο καυσίμων στη μέση του ποταμού!

Οι πολυεθνικές εταιρείες κι οι αρμόδιες νιγηριανές αρχές δε νοιάζονται ούτε για το περιβάλλον. Υπάρχουν ένα σωρό διαρροές στις αντλίες και τους αγωγούς που μεταφέρουν το πετρέλαιο, οπότε το νερό στο Δέλτα του Νίγηρα μόνο με νερό δε μοιάζει. Επίσης, τ’ αέρια που απελευθερώνονται κατά τη διάρκεια της εξόρυξης, τα καίνε. Η κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού θα μπορούσε να τα χρησιμοποιεί για να παράγει ρεύμα, αλλά προτιμούν να τ’ αφήνουν ανεκμετάλλευτα και να μολύνουν το περιβάλλον καίγοντάς τα.

Οι ειρηνικοί αγώνες των ιθαγενών, που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’90, για να πάψει αυτή η κατάσταση, καταπνίγηκαν από τις νιγηριανές αρχές με εκτελέσεις και ωμή βία. Η βία, όμως, γεννά βία… Έτσι σχηματίστηκε η οργάνωση Movement for the Emancipation of the Niger Delta (MEND), η οποία αντιδρά με πιο βίαιο τρόπο. Επιτίθενται στις εγκαταστάσεις των πετρελαϊκών εταιρειών, ενώ πολλές φορές απαγάγουν λευκούς που εργάζονται σε αυτές και κερδίζουν σ’ ένα μήνα όσα χρήματα οι ντόπιοι δε βλέπουν ούτε σε δέκα χρόνια. Μπορείτε να παρακολουθήσετε το σχετικό ντοκιμαντέρ του Εξάντα, που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον κι ονομάζεται: “Δέλτα, Οι βρώμικες δουλειές του πετρελαίου“.

317209
Κάποιο αυτοκίνητο χτύπησε τον ποδηλάτη κι εξαφανίστηκε. Όχι μόνο του διέλυσε το ποδήλατο, αλλά κι ένα μεγάλο μέρος από το εμπόρευμα που κουβαλούσε.

Έτσι χαράξαμε την πορεία μας στα νότια της χώρας, αποφεύγοντας, βέβαια, το Δέλτα του Νίγηρα. Διαλέξαμε να κινηθούμε κυρίως σε κεντρικές οδικές αρτηρίες, όπου σπανίζουν τα μπλόκα που στήνουν κάποιοι για να κλέβουν τους διερχόμενους οδηγούς. Συνήθως βάζουν μπάρες με καρφιά για να κλείσουν το δρόμο και ν’ αναγκάσουν τους οδηγούς να σταματήσουν. Βέβαια, το ίδιο κάνουν κι οι νιγηριανές αρχές που στήνουν μπλόκα: αστυνομία, στρατός, τελωνείο, υπηρεσία αλλοδαπών, δίωξη ναρκωτικών… Οι ντόπιοι οδηγοί είναι τόσο συνηθισμένοι στη διαφθορά, που κρατούν στο χέρι τους το χαρτονόμισμα και καθώς περνούν από τα μπλόκα, τους δωροδοκούν χωρίς να σταματήσουν καν!

Στα πρώτα μας τριάντα λεπτά στη Νιγηρία συναντήσαμε γύρω στα δεκαπέντε μπλόκα! Η στρατηγική μας ήταν να μη σταματήσουμε αν δε μας αναγκάσουν, εκτός κι αν είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για νόμιμο μπλόκο. Έτσι περάσαμε τα περισσότερα μπλόκα, αλλά σε κάποιο απ’ αυτά έβαλαν τη μπάρα με τα καρφιά μπροστά μας, οπότε αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε. Τότε διαπιστώσαμε πως μας κυνηγούσε κάποιο όχημα από ένα προηγούμενο μπλόκο. Κάποιος με πολιτικά ρούχα κατέβηκε αγριεμένος από τ’ αυτοκίνητο, πήρε τα διαβατήριά μας και μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε.

Μας πήγε στην υπηρεσία αλλοδαπών και ούρλιαζε λέγοντας πως είμαστε τρομοκράτες και θέλουν να ελέγξουν κάθε ένα αντικείμενο που κουβαλούσαμε. Αυτό παίρνει κάποια ώρα… Όταν είδαν τους χουρμάδες που κουβαλώ για ώρα ανάγκης από τη Μαυριτανία, δεν ήξεραν τι είναι και μ’ έβαλαν να φάω έναν για να τους αποδείξω πως είναι φαγώσιμο! Αφού έλεγξαν τα πάντα και φυσικά δε βρήκαν τίποτα ύποπτο, άρχισαν να μας μιλούν κάπως πιο ήρεμα και να μπαίνουν στο ψητό: “Τώρα πρέπει να μας πληρώσετε τα καύσιμα και το χρόνο που σπαταλήσαμε”…

[powerphot]

317224
Αυτό φαίνεται ύποπτο για εκρηκτικός μηχανισμός! Εγώ φταίω που στη Μαυριτανία βάζουν τους χουρμάδες σε ασκό από δέρμα ζώου; Με ανάγκασαν να φάω έναν για να τους αποδείξω πως είναι φαγώσιμος…

Το πρόβλημα ήταν πως είχαν ανακαλύψει την κρυψώνα όπου η Χριστίνα φύλαγε 250 ευρώ. Η Χριστίνα τους έδωσε τα 10 ευρώ, αλλά τους φάνηκε τόσο εξευτελιστικό το ποσό, που της τα έδωσαν πίσω… Της πήραν όλα της τα χρήματα, τα μέτρησαν και της είπαν πως ή θα τους δώσει ένα πενηντάρικο (που ισοδυναμεί μ’ ένα μηνιάτικό τους περίπου) ή θα κοιμηθούμε στο κελί. Η Χριστίνα φοβήθηκε μην ανακαλύψουν και τις άλλες μας κρυψώνες με τα χρήματα και μπλέξουμε χειρότερα, οπότε τους έδωσε το πενηντάρικο. Ήταν, όμως, τρεις κι ήθελαν ένα πενηντάρικο ο καθένας! Τότε η Χριστίνα τους είπε πως προτιμούμε να κοιμηθούμε στο κελί. Οι φιλεύσπλαχνοι κλέφτες το ξανασκέφτηκαν, κράτησαν ένα πενηντάρικο και για τους τρεις τους και μας άφησαν επιτέλους ελεύθερους. Μας έκαναν χειραψία χαμογελαστοί και μας είπαν χαρακτηριστικά: “Καλωσήρθατε στη Νιγηρία! Μην ανησυχείτε, οι Νιγηριανοί είμαστε καλοί άνθρωποι.”, ενώ έκλεισαν με τη φράση που οι περισσότεροι Αφρικανοί χρησιμοποιούν στο τέλος μιας φιλονικίας: “We are together”. Τι ειρωνεία…

317211
Δεν άντεξα άλλο, θα τον έπνιγα το μπάτσο (στα γυρίσματα της ταινίας)!

Ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο Ibadan, όπου η Bimbo, μια νεαρή Νιγηριανή, θα μας φιλοξενούσε στην τεράστια πανεπιστημιούπολη. Βλέπαμε την πανεπιστημιούπολη ως το καταφύγιο που θα μας γλυτώσει για μερικές μέρες από την παράνοια και τους κινδύνους της χώρας. Δυστυχώς, αποδείχτηκε πως δεν ήταν τόσο εύκολο να μπούμε στην πανεπιστημιούπολη… Μόλις οι φύλακες μας είδαν με τις μοτοσυκλέτες, μας σταμάτησαν, αφού ισχυρίζονταν κι αυτοί πως ίσως να είμαστε τρομοκράτες.

Την κατάσταση χειροτέρευε μια μεγάλη βομβιστική επίθεση που είχε γίνει μόλις πριν λίγες ώρες στην πρωτεύουσα της χώρας από την τρομοκρατική οργάνωση Boko Haram. Έγινε σ’ ένα σταθμό λεωφορείων και ταξί, όπου σκοτώθηκαν ογδόντα οκτώ άτομα και τραυματίστηκαν περίπου διακόσια! Μάλιστα, διαδόθηκε πως υπεύθυνη γι’ αυτή την τρομοκρατική ενέργεια ήταν κάποια λευκή, η Βρετανίδα Samantha Lewthwaite ή Λευκή Χήρα, όπως είναι γνωστή. Καταλαβαίνεται πόσο ύποπτους μας καθιστούσε αυτό ως λευκούς…

317212
Κάπως έτσι είναι το φαγητό σ’ αυτές τις χώρες: μια μπάλα που φτιάχνουν από αλεσμένο καλαμπόκι, γλυκοπατάτα ή κασάβα και τη συνοδεύουν με σούπα από φύλλα διαφόρων φυτών, λαχανικά, ψάρι ή κρέας.

[powerphot]

Ήρθε η Bimbo στην πύλη, εξήγησε στους φύλακες ποιοι είμαστε και τι κάνουμε εδώ, αλλά δεν τους ήταν αρκετό… Ήθελαν έγγραφη άδεια από τον πρύτανη για να μας αφήσουν να μπούμε! Τρεις ώρες περιμέναμε στην πύλη μέχρι να ολοκληρωθεί όλη αυτή η διαδικασία. Εν τω μεταξύ, ήρθαν μερικοί φίλοι της Bimbo για να μας κάνουν παρέα: ο Tejiri κι ο Belit. Η άφιξή μας δεν άργησε να μαθευτεί στα μέλη της τοπικής λέσχης μοτοσυκλετιστών κι έτσι ήρθε ο David με μια Varadero για να μας γνωρίσει. Τις επόμενες μέρες αυτή η παρέα μας έκανε να περάσουμε υπέροχα και να ξεχάσουμε την άσχημη εισαγωγή μας στη χώρα.

317214
Η Χριστίνα τη λάτρεψε την chopper του Belit, αφού τα πόδια της έφταναν στο έδαφος και μάλιστα με λυγισμένα γόνατα!

Μάλιστα, εκεί έγινε κάτι απίστευτο… Κάποιος κινηματογραφικός παραγωγός είχε έρθει στη θεατρική σχολή του πανεπιστημίου για να βρει ηθοποιούς. Μόλις με είδε, ενθουσιάστηκε, αφού έψαχνε κάποιον λευκό για να παίξει το σύντομο ρόλο ενός σοβαρού γιατρού που ήρθε από το εξωτερικό για να ελέγξει την κατάσταση. Όταν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να παίξω στο Bollywood της Ινδίας, δεν το είχα κάνει, γιατί η μολυσμένη ατμόσφαιρα της Βομβάης μου είχε δημιουργήσει πρόβλημα στο λαιμό. Τελικά, όμως, έπαιξα στο Nollywood, την τρίτη μεγαλύτερη κινηματογραφική βιομηχανία του κόσμου! Γύρω στις σαράντα πέντε ταινίες παράγονται στη Νιγηρία κάθε ‘βδομάδα. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς γυρίζεται μια ταινία κι είχε πλάκα να βρίσκομαι ανάμεσα στα σκηνικά και ν’ ακούω το σκηνοθέτη να φωνάζει: “Action!” και “Cut, cut!”.

317215
Απίστευτο κι όμως αληθινό: έπαιξα σε ταινία του Nollywood (και φόρεσα γραβάτα για πρώτη φορά στη ζωή μου)!

Φεύγοντας απ’ το Ibadan, ο David μας συνόδευσε με τη Varadero του στα πρώτα 60 χιλιόμετρα. Τις επόμενες μέρες διαπιστώσαμε πως ήταν σοφή η επιλογή της διαδρομής μας, αφού δε συναντήσαμε πολλά μπλόκα, ενώ τις ελάχιστες φορές που μας σταμάτησαν οι στρατιωτικοί ή οι αστυνομικοί, ήταν φιλικοί και δε μας έλεγξαν τίποτα.

317216
Ο David μας συνόδευσε με τη Varadero του στα πρώτα 60 χιλιόμετρα απ’ το Ibadan προς τη Benin City.

[powerphot]

Το Πάσχα, που το γιορτάζουν κι εδώ την ίδια μέρα που γιορτάζεται και στην Ελλάδα, βρισκόμασταν στη Benin City. Εκεί μας φιλοξένησε ο Πάστορας Mac, ένας παλιός συμμαθητής του David. Μας ξενάγησε στην πόλη και θαυμάσαμε τα μπρούντζινα γλυπτά για τα οποία οι τεχνίτες της Benin City φημίζονται. Εδώ και αιώνες τα κατασκευάζουν με μια μοναδική τεχνική που έχει αναγνωριστεί κι από την UNESCO. Φτιάχνουν το γλυπτό από κερί κι ύστερα δημιουργούν γύρω του ένα πήλινο καλούπι. Όταν το ψήνουν αυτό στη φωτιά, το κερί λιώνει και φεύγει από μια τρύπα, οπότε το καλούπι μένει άδειο. Εκεί ρίχνουν το λιωμένο μπρούντζο, για να δημιουργηθεί το τελικό αποτέλεσμα!

317217
Τα περίφημα μπρούντζινα γλυπτά της Benin City δημιουργούνται με μια μοναδική τεχνική, που έχει αναγνωριστεί κι από την UNESCO.

Η επόμενή μας στάση ήταν στο Enugu. Παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες μας σ’ ένα κεντρικό δρόμο κι η Χριστίνα περίμενε εκεί, ενώ εγώ έψαχνα τριγύρω για κάποιο ξενοδοχείο. Μια Νιγηριανή που περνούσε από ‘κει με κάποιο τρίκυκλο, μόλις είδε τη Χριστίνα, είπε στον οδηγό να σταματήσει. Άρχισε να τη ρωτά τι κάνουμε εδώ, ποια είναι η αποστολή μας, πού πάμε κι ένα σωρό άλλα. Σημείωσε τις πινακίδες των μοτοσυκλετών μας και τα ονόματά μας, ενώ ρωτούσε τη Χριστίνα πώς είναι δυνατόν να μη φοβόμαστε και να ταξιδεύουμε στη Νιγηρία.

Όταν έφτασα κι εγώ εκεί, πρότεινε να μας πάει αυτή σε κάποιο ξενοδοχείο. Της είπα, όμως, πως είχα βρει ήδη, οπότε ανεβήκαμε στις μοτοσυκλέτες μας για να φύγουμε. Αυτή μπήκε μπροστά μας και μας είπε πως δε μπορούμε να φύγουμε! Όταν ρώτησα το λόγο, μας είπε πως ανήκει στην υπηρεσία ασφάλειας και πρέπει να περιμένουμε κάποιο συνάδελφό της για να μας ελέγξει… Φυσικά, δε δεχόταν να μας δείξει την ταυτότητά της, πράγμα συνηθισμένο σ’ αυτές τις χώρες. Ευτυχώς, αποδείχτηκε πως μας έλεγε την αλήθεια. Ο συνάδελφός της ήταν φιλικός και περισσότερο ενδιαφερόταν για τη δική μας ασφάλεια. Σημείωσε τον αριθμό του τηλεφώνου μας και μίλησε με κάποιον από το ξενοδοχείο όπου θα μέναμε. Οι μπελάδες μας, όμως, δεν τελείωσαν εκεί…

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο όπου είχα κανονίσει να μείνουμε, μας είπαν πως ξαφνικά γέμισαν όλα τα δωμάτια! Δε με έπεισαν όμως… Τότε ήρθε ο νεαρός υπάλληλος με τον οποίο είχα μιλήσει αρχικά κι ήταν απολύτως ειλικρινής μαζί μας. Μας είπε πως όλοι φοβούνται μήπως είμαστε τρομοκράτες και γι’ αυτό δε θέλουν να μας δώσουν δωμάτιο! Άντε πάλι… Ανοίξαμε μερικούς από τους σάκους μας, για να δουν πως δεν κουβαλάμε βόμβες, ενώ τους δείξαμε και τα έγγραφά μας για να ησυχάσουν. Επιτέλους μετά από δυο ώρες, είχαμε ένα κρεβάτι για να κοιμηθούμε.

317218
Στη Νιγηρία υπάρχει μια μέση τάξη, που αν κι αποτελεί μειονότητα, συντηρεί τα εμπορικά κέντρα και τα πάμπολλα εστιατόρια fast food της χώρας.

Για να πάμε στο Calabar, κόψαμε δρόμο από κάποιους χωματόδρομους. Ακόμη κι εκεί κάποιοι χωρικοί φοβούνταν πως είμαστε τρομοκράτες, αλλά όταν διαπίστωσαν πως είμαστε ακίνδυνοι, ήταν φιλικοί μαζί μας. Για δεύτερη φορά στην Αφρική, φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες μας σε πιρόγες, για να διασχίσουμε τον Cross River.

Στο Calabar μας φιλοξένησε ο Babson κι οι τρεις κοπέλες με τις οποίες συγκατοικεί. Ο Babson είναι καθηγητής στη σχολή καλών τεχνών της πόλης κι έχει ζήσει στην Ελβετία. Το σπίτι του είναι το μόνο σπίτι Αφρικανού που είδαμε μέχρι τώρα, που δε διέφερε σε τίποτα από ένα ευρωπαϊκό σπίτι. Μέχρι και home cinema είχε, όπου προβάλλαμε τα βίντεο και τις φωτογραφίες από το ταξίδι μας!

317219
Οι σπάνιοι δρίλλοι είναι ένα είδος μαϊμούδων που σώζεται μόνο σε κάποιες περιοχές της Νιγηρίας, του Καμερούν και της Ισημερινής Γουινέας. Στο Calabar ο οργανισμός Pandrillus προσπαθεί να τις διασώσει.

[powerphot]

Το Calabar θεωρείται η πιο όμορφη πόλη της Νιγηρίας κι όχι άδικα. Είναι χτισμένο στους καταπράσινους λόφους γύρω από την όχθη του Cross River, ενώ αρκετά παλιά κτίρια μαρτυρούν το παρελθόν του ως σπουδαίο αποικιακό σταθμό των Βρετανών. Από ‘κει κατευθυνθήκαμε 250 χιλιόμετρα βορειοανατολικά, για να διασχίσουμε τα σύνορα και να μπούμε στο Καμερούν.

317221
Φελούκα στα ήσυχα νερά του Cross River.

Μέχρι τώρα δεν έχουμε βρεθεί σε χώρα για την οποία να έχουμε τόσο ανάμικτα συναισθήματα… Είναι γεγονός πως δεν κινδυνέψαμε τελικά, αλλά αρκετοί Νιγηριανοί μας χάρισαν άσχημες εμπειρίες. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να παραδεχτούμε πως οι περισσότεροι Νιγηριανοί ήταν φιλικοί μαζί μας. Κάναμε φίλους που πολύ θα θέλαμε να ξανασυναντήσουμε κάποια στιγμή. Ωστόσο, αισθανόμαστε πως οι νιγηριανές αρχές, αλλά και πολλοί ντόπιοι, αποτρέπουν τους ξένους να επισκεφτούν τη χώρα. Αν και ζήσαμε ενδιαφέρουσες εμπειρίες στη Νιγηρία, δε θα την επισκεπτόμασταν αν δεν έπρεπε να τη διασχίσουμε. Κρατάμε τις γλυκές αναμνήσεις στην καρδιά μας, τις άσχημες στο μυαλό μας και το σίγουρο είναι πως νιώσαμε μια ανακούφιση όταν περάσαμε την τελευταία μπάρα των συνόρων της Νιγηρίας…

[powerphot]

https://www.youtube.com/watch?v=uXxzohMwiz8

Η Γουινέα είναι η χώρα που κατέκτησε την πρώτη θέση στην καρδιά μας ανάμεσα σ' όσες επισκεφτήκαμε μέχρι στιγμής στην Αφρική. Τα καταπράσινα, ορεινά της τοπία, γεμάτα ποτάμια και καταρράκτες, είναι σπάνιο χαρακτηριστικό σ' αυτή την ήπειρο. Αυτό, όμως, που πραγματικά μας κέρδισε ήταν οι Γουινέζοι!

Guinea is the country which won our heart amongst the African countries we have visited so far. The lush, mountainous scenery, which is full of rivers and waterfalls, is a rare feature in this continent. However, what really made us fall in love with this country was the Guineans!

Soundtracks (music from Guinea):
Mory Kanté - Nafiya
Mory Kanté - Diananko
Mory Kanté - Sabou
Mory Kanté - Djou
Mory Kanté - Loniya
Famoudou Konate - Damba

[powerphot]

https://www.youtube.com/watch?v=FrqnHH6zCvA

Η Ακτή Ελεφαντοστού μόλις το 2011 ανέκαμψε από τον τελευταίο εμφύλιο πόλεμο. Στη σύγχρονη ιστορία ήταν πάντα ο οικονομικός κολοσσός της Δυτικής Αφρικής. Ωστόσο, είναι μια χώρα μ' ελάχιστο χρώμα Αφρικής και παρ' όλες τις απίστευτες ανέσεις που μας προσέφερε, δεν κατάφερε να μας κλέψει την καρδιά...

Ivory Coast was retrieved from the last civil war just in 2011. In the modern history, it was always the economic colossus of West Africa. However, it is a country without much of a genuine African character and despite the unbelievable luxuries that we enjoyed, it did not manage to steal our heart...

Soundtracks (music of Ivory Coast):
Alpha Blondy - Cocody Rock
Alpha Blondy - Interplanetary Revolution

[powerphot]

Μπαίνοντας στο Καμερούν ανυπομονούσαμε να επισκεφτούμε τα βουνά της Βορειοδυτικής Επαρχίας και τον περίφημο Ring Road! Πράγματι, τα τοπία μας αποζημίωσαν για την ταλαιπωρία που συνεπάγεται η βροχερή περίοδος σ’ αυτές τις χώρες. Μας είχαν λείψει τα βουνά κι ειδικά η δροσιά τους! Μετά από τόσους μήνες που λιώναμε στη ζέστη, μείναμε στη Bamenda μια ολόκληρη ‘βδομάδα, για να θυμηθούμε πώς είναι να κοιμόμαστε με κουβέρτα! Τι απόλαυση, Θεέ μου…

318899
Πώς ν’ αντισταθώ σε μια βουτιά στη Λίμνη Awing στα 2.080 μέτρα υψόμετρο; (Φωτογραφία: Caroline)

Μαζί με την οικοδέσποινά μας, τη συμπαθητική Caroline, κάναμε αρκετές βόλτες στις τριγύρω περιοχές. Επισκεφτήκαμε λίμνες, καταρράκτες, καταπράσινα βουνά, αλλά και παραδοσιακά παλάτια διάφορων φυλών. Στη Βορειοδυτική Επαρχία σέβονται ιδιαίτερα τους φυλάρχους τους, που έχουν ισχυρή εξουσία μέχρι σήμερα. Όταν συναντά κανείς ένα φύλαρχο, απαγορεύεται να του κάνει χειραψία. Πρέπει να χτυπήσει τρεις φορές παλαμάκια κι ύστερα να του μιλήσει, αν του δοθεί ο λόγος. Πολλοί απ’ αυτούς τους φυλάρχους έχουν εκατοντάδες γυναίκες! Η πολυγαμία σ’ αυτές τις χώρες είναι συνηθισμένη. Κάποιες γυναίκες έχουν παιδιά από διάφορους πατέρες, ενώ μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά, αφού ο άντρας, πολλές φορές, δε μένει με την υπόλοιπη οικογένεια.

318900
Καθένας από τους 61 περίτεχνους στύλους του κτιρίου όπου συγκεντρώνονται οι εννιά σοφοί του βασιλείου του Bandjoun είναι διαφορετικός.

Οδηγώντας στο Ring Road περνούσαμε από καταπράσινα βουνά που μας μάγεψαν… Στη μια πλευρά βλέπαμε μεγάλους καταρράκτες και στην άλλη απολαμβάναμε τη θέα από ψηλά! Κατευθυνόμενοι προς το νότο, πήγαμε στη Douala μόνο και μόνο για να συναντήσουμε μια παλιά μου φίλη, τη Dawn. Είναι μια Αμερικανίδα καθηγήτρια που διδάσκει ανά τον κόσμο. Πριν έξι χρόνια μ’ είχε φιλοξενήσει στο Κυργιζστάν. Είχαμε κρατήσει επαφή κι ήξερα πως τώρα διδάσκει στο Αμερικανικό Κολλέγιο της Douala, οπότε δε χάσαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε και πάλι.

318901
Ο ήλιος βασιλεύει πίσω απ’ το Όρος Καμερούν (4.095 μ.), το ψηλότερο βουνό της Δυτικής Αφρικής.

[powerphot]

Από τη Douala κάναμε και μια διήμερη εκδρομή στο Limbe, για ν’ απολαύσουμε τις μαύρες, ηφαιστειακές παραλίες στους πρόποδες του Όρους Καμερούν. Το πρωί κάναμε μπανάκι στον Ατλαντικό και το μεσημέρι είχαμε ανέβει στα χαμηλά του ψηλότερου βουνού της Δυτικής Αφρικής, που φτάνει τα 4.095 μέτρα. Στο Limbe μας φιλοξένησε ο Ebai, ένας φιλικός ντόπιος που νοίκιαζε ένα μικρό δωμάτιο κι επέμενε να τ’ αφήσει σ’ εμάς κι αυτός να κοιμηθεί σε κάποιο φίλο του.

318902
Μερικές απ’ τις δεκάδες ψαρόβαρκες που αγκυροβολούν στο Limbe.

Επιστρέφοντας στη Douala με τη μοτοσυκλέτα μου, μας σταμάτησαν κάποιοι δημοτικοί αστυνομικοί, που βρίσκονται διάσπαρτοι στην πόλη και σταματούν ακόμη και βίαια τους διερχόμενους οδηγούς, για να τους αποσπάσουν χρήματα. Εμείς γλυτώσαμε χωρίς να χρειαστεί να τους δωροδοκήσουμε, αφού κάναμε τους χαζούς τουρίστες. Περιέργως, όμως, η μοτοσυκλέτα μου δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα… Σκέφτηκα πως θα την ενόχλησαν κι αυτήν οι μπάτσοι. Την πήγα παραπέρα, στη σκιά, την άφησα να κρυώσει, αλλά αυτή είχε πεισμώσει. Είχαμε σχεδόν φτάσει στο σπίτι της Dawn, οπότε αποφάσισα ν’ αρχίσω να τη σπρώχνω. Βέβαια, μου πήρε πάνω από μισή ώρα για να τη μεταφέρω δυόμισι χιλιόμετρα παραπέρα.

318903
Η Χριστίνα προπονείται για καουμπόισσα! (Φωτογραφία: Caroline)

Σκέφτηκα πως θα είχε ζεσταθεί ο κινητήρας μέσα στην κίνηση και θα έμεινε ανοιχτή καμιά βαλβίδα. Πράγματι, από τη μανιβέλα καταλάβαινα πως η συμπίεση μέσα στον κύλινδρο δεν είναι αρκετή. Περιέργως, όμως, το διάκενο των βαλβίδων ήταν σωστό. Άλλαξα μπουζί, φίλτρο βενζίνης, ακόμη και καρμπιρατέρ! Ο κινητήρας, όμως, δεν έπαιρνε μπρος. Στο καρμπιρατέρ πρόσεξα πως υπήρχαν κομμάτια μάκας.

Δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει κι η μόνη σωτηρία ήταν ο μηχανικός μου στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Κατηγιάννης του NRG. Άνοιξε το κουτί με τα μαγικά του κόλπα και βρήκε κάτι που έκανε για μας: μου είπε ν’ αυξήσω υπερβολικά το διάκενο των βαλβίδων και να σπρώξουμε τη μοτοσυκλέτα για να τη βάλουμε μπρος σκαστή. Επιτέλους, άκουγα και πάλι τη γνώριμη μουσική του κινητήρα μου! Επανέφερα το διάκενο των βαλβίδων στο σωστό επίπεδο, άλλαξα το λάδι του κινητήρα κι έκτοτε όλα λειτουργούν άψογα και πάλι. Ίσως τελικά κάποιο σκουπιδάκι να κρατούσε μια βαλβίδα ανοιχτή.

318904
Οι τσάντες των μαθητών στην επαρχία είναι φτιαγμένες από μπαμπού και τις στηρίζουν στο μέτωπο.

[powerphot]

Φτάνοντας στην πρωτεύουσα της χώρας, τη Yaoundé, συναντήσαμε εκεί τη Dawn, που είχε πάρει λεωφορείο απ’ τη Douala. Για ένα σαββατοκύριακο γίναμε μέρος της Ascovime, μιας ομάδας εθελοντών γιατρών και φοιτητών της ιατρικής, που επισκέπτονται απομακρυσμένα χωριά και προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στους ντόπιους που πραγματικά τις έχουν ανάγκη. Εμείς, αφού δεν έχουμε ιατρικές γνώσεις, αναλάβαμε να πακετάρουμε τα χάπια και να γράφουμε τη σωστή δοσολογία.

Όταν ολοκληρώσαμε την εργασία μας, μπήκαμε στο χειρουργικό δωμάτιο. Μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο: ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους, ένα τραπεζάκι για τα εργαλεία, ένα κρεβάτι για τους ασθενείς και φώτα που λειτουργούσαν με τη βοήθεια μιας γεννήτριας. Βέβαια, μέσα στο δωμάτιο πετούσε κάθε λογής έντομο, ενώ πότε-πότε έδινε το παρόν και καμιά σαύρα στους τοίχους. Τις σαύρες, όμως, τις λατρεύουν οι Αφρικανοί, γιατί τρων τα έντομα.

318905
Εκατοντάδες ασθενείς έρχονται από τους γειτονικούς οικισμούς για να εξεταστούν δωρεάν από τους εθελοντές της Ascovime.

Πρώτη φορά παρακολουθούσαμε εγχείρηση κι ήταν ανατριχιαστικό. Το 70 % των επεμβάσεων εδώ γίνεται στην κοιλιακή χώρα. Οι Αφρικανοί συνηθίζουν να σκύβουν γέρνοντας τη μέση τους, χωρίς να λυγίζουν καθόλου τα γόνατά τους. Έτσι στις σκληρές αγροτικές δουλειές πιέζεται πάντα η κοιλιά και δημιουργούνται ένα σωρό προβλήματα εκεί. Οι ενήλικες εγχειρίζονται με τοπική αναισθησία μόνο και παρόλ’ αυτά δεν ακούγεται ούτε τσιμουδιά απ’ το στόμα τους. Ο Georges, ο Καμερουνέζος ιδρυτής της Ascovime, συνέχισε τις επεμβάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, αφού οι ασθενείς ήταν πάμπολλοι. Εργαζόταν άγρυπνος για πάνω από δυο εικοσιτετράωρα! Αυτό το κάνει τρία από τα τέσσερα σαββατοκύριακα κάθε μήνα, ενώ τις καθημερινές εργάζεται στο κεντρικό νοσοκομείο της πρωτεύουσας. Αυτός ο άνθρωπος είναι σπουδαίος και νιώθουμε μεγάλη τιμή που τον γνωρίσαμε. Δίκαια βραβεύτηκε από το CNN ως ένας από τους δέκα ήρωες του κόσμου μας.

318906
Ο Georges είναι πραγματικά ένας ήρωας… Επί δύο μερόνυχτα εγχείριζε άγρυπνος και αφιλοκερδώς τους χωρικούς που είχαν την ανάγκη του!

Όταν επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα, συνέβη κάτι άσχημο, δυστυχώς. Είχαμε πάρει τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας κι γυρίζαμε στο σπίτι του Yoann, που μας φιλοξενούσε. Εγώ οδηγούσα, ενώ η Χριστίνα καθόταν από πίσω μου. Είχε βραδιάσει κι έβρεχε. Σε κάποια κεντρική πλατεία βρεθήκαμε παγιδευμένοι ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Άκουσα τη Χριστίνα να φωνάζει και τη ρώτησα τι συνέβη, αλλά δεν απαντούσε. Είδα κάποιον να τρέχει ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα και τον κόσμο κι άρχισα να καταλαβαίνω τι έγινε. Η Χριστίνα μου ‘πε πως κάποιος σκάλιζε την τσάντα της και μόλις τον πήρε χαμπάρι, εκείνος άρχισε να τρέχει. Γελούσε γιατί η τσάντα της είναι πάντα τόσο ακατάστατη, που ούτε η ίδια δε μπορεί να βρει κάτι εκεί μέσα, οπότε πού να το βρει ο κλέφτης; Γελά καλύτερα, όμως, όποιος γελά τελευταίος… Η Χριστίνα δεν ήξερε καν πως η φωτογραφική μηχανή βρισκόταν στην τσάντα της. Δυστυχώς, δεν ήταν πια εκεί! Ο κλέφτης είχε προλάβει να την πάρει, προφανώς, και δεν έτρεχε με άδεια χέρια…

318907
Στο κέντρο της πρωτεύουσας η κίνηση είναι συχνά χαοτική. Εκεί βρήκε κάποιος την ευκαιρία να μας απαλλάξει από τη φωτογραφική μας μηχανή. :(

[powerphot]

Είναι η τρίτη φορά που κλέβουν κάτι απ’ τη Χριστίνα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας. Στη Δυτική Σαχάρα και στη Γκάνα είχαμε καταφέρει να βρούμε τους μικρούς κλέφτες και να πάρουμε πίσω τα κινητά μας τηλέφωνα. Αυτή τη φορά, όμως, δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα κι έτσι δεν έχω πια την καλή μου φωτογραφική μηχανή… Μην ανησυχείτε, αυτό δε σημαίνει πως θα μείνετε χωρίς φωτογραφίες. Αναγκαστικά, αγοράσαμε μια φτηνή φωτογραφική μηχανή, αλλά η ποιότητά της είναι αισθητά χαμηλότερη.

318908
Η Yaoundé είναι μια από τις πιο ευχάριστες αφρικανικές πρωτεύουσες που έχουμε επισκεφτεί, χτισμένη πάνω σ’ επτά λόφους.

Ήταν καιρός να πάρουμε το δύσκολο δρόμο προς τα δύο Κονγκό. Οι επόμενοι δυο μήνες αναμένονται να είναι οι δυσκολότεροι τους ταξιδιού μας, αφού θα πρέπει να διασχίσουμε την αχανή ζούγκλα από δύσβατες εκτός δρόμου διαδρομές, όπου ανθούν κάποιοι από τους πιο διεφθαρμένους αστυνομικούς του κόσμου μας… Μέχρι τη Sangmélima είχε άσφαλτο, αλλά από ‘κει και πέρα το χώμα, που γινόταν λάσπη με τη βοήθεια της βροχής, αφθονούσε.

318909
Μαγειρεύοντας κάτω από τον έναστρο ουρανό της ζούγκλας…

Κάπου εκεί η Χριστίνα βρήκε τη φυλή της: τους Πυγμαίους! Είναι κάποιοι πολύ φιλικοί και συμπαθητικοί ιθαγενείς αυτών των περιοχών, που οι περισσότεροι είναι στο ύψος της Χριστίνας. Πολύ χάρηκε που τους γνώριζε από κοντά και δε χρειαζόταν να σηκώσει το κεφάλι για να τους δει! Μετά από δυο μέρες στην κατάφυτη ζούγκλα, φτάσαμε στα σύνορα με το Κονγκό. Αφήναμε πίσω μας το Καμερούν μετά από 39 μέρες, μια χώρα πανέμορφη, που τελικά κέρδισε τη δεύτερη θέση στην καρδιά μας, μετά από τη Γουινέα φυσικά!

[powerphot]

Υπάρχουν δύο χώρες που χρησιμοποιούν τη λέξη “Κονγκό” στ’ όνομά τους και μάλιστα γειτονεύουν. Η μια είναι η Δημοκρατία του Κονγκό (RC, πρώην Γαλλικό Κονγκό), που συνήθως αποκαλείται απλά “Κονγκό” ή “Κονγκό-Μπραζαβίλ”, λόγω της πρωτεύουσάς της. Η άλλη είναι και η μεγαλύτερη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (DRC στ’ αγγλικά και RDC στα γαλλικά, πρώην Βελγικό Κονγκό ή Ζαΐρ), η οποία μερικές φορές αποκαλείται “Κονγκό-Κινσάσα”, αφού η Κινσάσα είναι η πρωτεύουσά της. Εμείς διασχίσαμε αρχικά το μικρό Κονγκό.

Συμβουλευόμενοι τους χάρτες που έχουμε στο GPS μας, βρήκαμε τους ερημικούς χωματόδρομους του Καμερούν που οδηγούν στα σύνορα με το Κονγκό. Μόνο λίγα φορτηγά περνούν από ‘κει, αφού οι δρόμοι είναι δύσβατοι, ιδιαίτερα κατά τη βροχερή περίοδο, καταμεσής της οποίας βρισκόμασταν. Η μια πλευρά ενός φορτηγού είχε βυθιστεί σ’ ένα βούρκο, ο οποίος δε φαινόταν και το φορτηγό κόντευε ν’ ανατραπεί! Όταν συμβαίνει αυτό, τα υπόλοιπα φορτηγά πρέπει να περιμένουν εκεί για μέρες μέχρι ν’ απεγκλωβιστεί το πρώτο φορτηγό. Συνήθως ο χωματόδρομος είναι στενός κι η βλάστηση τριγύρω πυκνή, οπότε δεν υπάρχει διέξοδος για τ’ άλλα φορτηγά. Ευτυχώς, εμείς με τις μοτοσυκλέτες μπορούσαμε να περάσουμε.

319186
Οδηγώντας στην ερημική και πανέμορφη ζούγκλα προς τα σύνορα με το Κονγκό.

Οι φιλικότατοι συνοριακοί υπάλληλοι σφράγισαν τα έγγραφα που μας χορήγησε η ΕΛΠΑ και μάλιστα μας πρότειναν να κατασκηνώσουμε εκεί, αφού είχε βραδιάσει. Είχε πλάκα ν’ ακούω τη Χριστίνα να συνδιαλέγεται με τους τελωνειακούς την ώρα που εγώ έστηνα τ’ αντίσκηνο εκεί μπροστά! Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με βροχή. Καθώς οδηγούσα κάπως γρήγορα, με τετάρτη, σε κάποια στροφή είδα ξαφνικά πως είχε γλιστερή λάσπη. Προτού προλάβω ν’ αντιδράσω, έβλεπα τη μοτοσυκλέτα μου να σέρνεται στο έδαφος, ενώ εγώ σερνόμουν από πίσω της! Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…

Η μοτοσυκλέτα σύρθηκε για δέκα μέτρα περίπου, περιστράφηκε κι εγώ σταμάτησα από πίσω της. Είχε κολλήσει το γκάζι κι ο κινητήρας ούρλιαζε! Σηκώθηκα αμέσως και πάτησα το killswitch. Εκείνη την ώρα ήρθε κι η Χριστίνα, οπότε σηκώσαμε μαζί τη μοτοσυκλέτα μου. Η λάσπη είχε πεταχτεί ακόμη και μέσα στο κράνος μου. Την έφτυνα απ’ το στόμα μου. Ευτυχώς, δεν είχα χτυπήσει και δεν πονούσα καθόλου. Σερνόμουν με τον κώλο, αλλά η πλάτη μου δεν ακούμπησε στο έδαφος. Η αριστερή βαλίτσα της μοτοσυκλέτας μου απόκτησε άλλο ένα βαθούλωμα στην κάτω γωνία της, αλλά αυτό ήταν όλο. Φθηνά τη γλύτωσα… Το μόνο πρόβλημα ήταν πως είχα γίνει σα γουρούνι μες στις λάσπες.

319188
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…

Στην περιοχή γύρω απ’ το Souanké συναντήσαμε τη βαθιά, γλιστερή λάσπη που περιμέναμε. Κάποια κομμάτια ήταν γεμάτα ροδιές από τα φορτηγά που βλέπαμε κάθε λίγο παρατημένα μέσα στη λάσπη. Φυσικά, κινούμασταν σημειωτών, αφού έπρεπε να κατεβαίνω απ’ τη μοτοσυκλέτα μου και να σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που δεν είχε αρκετή πρόσφυση παρόλο που είχαμε μειώσει την πίεση των ελαστικών. Εκείνες τις μέρες έπεσε πέντε φορές η Χριστίνα κι άλλες τόσες εγώ, ενώ για να διασχίσουμε εκείνα τα 30 χλμ. βαθιάς λάσπης, μας πήρε τρεις ώρες.

319189
Μια από τις πέντε πτώσεις που είχα εκείνες τις μέρες…

[powerphot]

Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν πως όταν ήμασταν κοντά σε κόσμο, αυτοί βουτούσαν ξυπόλυτοι μέσα στις λάσπες και μας βοηθούσαν. Μάλιστα δε μας ζήτησαν τίποτα για τις υπηρεσίες τους. Ήταν εκεί κι ένας ντόπιος που είχε κολλήσει στη λάσπη με το κινέζικο μηχανάκι του, οπότε έτρεχα να σπρώχνω μια τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας και μια τη μοτοσυκλέτα του φιλικού Κονγκολέζου.

319190
Πολύ λάσπη!

Το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου προς το Ouesso είχε πατημένο χώμα, που δε γλιστρούσε τόσο κι έτσι οδηγούσαμε πιο άνετα. Μάλιστα, όταν σταμάτησε η βροχή, απολαύσαμε ιδιαίτερα ένα κομμάτι της καταπράσινης ζούγκλας οδηγώντας σε μια πανέμορφη διαδρομή, όπου ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ ένα μεγάλο, χρωματιστό, τροπικό πουλί!

319191
Καθώς απολαμβάναμε μια ωραία διαδρομή μέσα στη ζούγκλα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ αυτό το πανέμορφο τροπικό πουλί!

Την τρίτη μέρα φτάσαμε στο Ouesso, τη βορειότερη πόλη του Κονγκό, που βρίσκεται σ’ ένα γραφικό κομμάτι της όχθης του Ποταμού Sangha. Από ‘κει πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Αλλού ήταν στρωμένος χωματόδρομος που περίμενε την άσφαλτο κι αλλού τα κινέζικα συνέργεια είχαν ήδη απλώσει το μαύρο τάπητα. Στην κωμόπολη Makoua διασχίσαμε τον ισημερινό! Δεν υπήρχε καμιά πινακίδα που να το ανακοινώνει, αφού τουρίστες δεν παν εκεί. Έβλεπα τις συντεταγμένες στο GPS και κάποια στιγμή το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε!

319192
Διασχίζουμε τον ισημερινό! Το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε στο GPS!

[powerphot]

Για μας ο ισημερινός δεν είναι απλά ένα σημείο στο χάρτη. Το σημαντικότερο είναι πως σηματοδοτεί την απόδρασή μας από τη βροχερή περίοδο, που είχε ξεκινήσει στις αφρικανικές χώρες βόρεια του ισημερινού και μας ταλαιπώρησε κάπως τους τελευταίους δυο μήνες. Νότια του ισημερινού είναι ο καιρός που ξεκινά η ξηρή περίοδος, αυτή που τόσο μας έλειψε… Δε μπορούσαμε, όμως, να φανταστούμε πόσο απότομα θ’ άλλαζε ο καιρός. Μέχρι να φτάσουμε στον ισημερινό έβρεχε κάθε μέρα, ενώ από τη μέρα που τον διασχίσαμε δεν έχουμε δει ούτε σταγόνα! Περιττό να πούμε, λοιπόν, πως λατρέψαμε το νότιο ημισφαίριο απ’ την πρώτη στιγμή ;)

319193
Βρισκόμαστε πάνω στον ισημερινό! Η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας είναι στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ η δική μου στο νότιο!

Καλύπτοντας καθημερινά γύρω στα 350 χλμ. στη βαρετή άσφαλτο, κατευθυνόμασταν προς την πρωτεύουσα του Κονγκό. Διαπιστώσαμε έκπληκτοι πως οι αστυνομικοί σ’ αυτήν τη χώρα είναι φιλικοί, ενώ κανείς δε μας έκανε ούτε νύξη για δωροδοκία! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν απαιτούν δωροδοκίες από τους ντόπιους. Οι ντόπιοι σ’ αυτές τις χώρες ποτέ δε γλιτώνουν απ’ τα νύχια των αρχών αν δε δώσουν το κατιτίς.

319194
Ατελιέ χωμένο στους χωματόδρομους της Μπραζαβίλ.

Στη Μπραζαβίλ μας φιλοξένησε η Chantal, μια Γαλλίδα εκπαιδευτικός που ζει εκεί. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο της πόλης είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και μια συναυλία του Fredy Massamba, ενός διάσημου Κονγκολέζου μουσικού. Οι ντόπιοι μέσα στο αμφιθέατρο είχαν σηκωθεί απ’ τα καθίσματά τους και χόρευαν, ενώ ζητωκραύγαζαν! Κάπως έτσι καταλήγει κάθε μουσικό δρώμενο στην Αφρική, είτε λαμβάνει χώρα στους δρόμους είτε σε κάποιο μέγαρο μουσικής.

319195
Ο χάρτης της Αφρικής φτιαγμένος από προσωπογραφίες δικτατόρων που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τις χώρες της.

Έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως το Κονγκό είναι παρεξηγημένο εξαιτίας της γείτονας χώρας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ελάχιστοι ταξιδιώτες επισκέπτονται αυτές τις χώρες κι έτσι δε βρίσκει κανείς επαρκείς πληροφορίες. Νομίζαμε πως επικρατεί η ίδια κατάσταση και στα δυο Κονγκό, αλλά είδαμε πως ακόμη και μια λευκή γυναίκα μπορεί να κινείται μόνη της τη νύχτα στη Μπραζαβίλ χωρίς να απειλείται. Περιμέναμε να συναντήσουμε διεφθαρμένα όργανα της “τάξης” κι επιθετικούς κατοίκους, αλλά γνωρίσαμε μόνο φιλικούς αστυνομικούς κι ανθρώπους με μια ευγένεια που μας είχε λείψει…

[powerphot]

Η Μπραζαβίλ κι η Κινσάσα είναι οι δυο πιο κοντινές πρωτεύουσες στον κόσμο! Απέχουν μόλις 1,6 χιλιόμετρα και τις χωρίζει μόνο ο Ποταμός Κονγκό. Ωστόσο, η διάσχιση των συνόρων με τη σχεδία που πλέει από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη είναι μια από τις πιο δύσκολες στον κόσμο, ειδικά για λευκούς που ταξιδεύουν με δικό τους όχημα. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε έναν κύκλο 580 χιλιομέτρων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν σε χωματόδρομους, με σκοπό να μπούμε στην προβληματική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό από έναν μικρό κι απομακρυσμένο συνοριακό σταθμό.

Ακόμη και σ’ εκείνον το μικρό σταθμό δεν άρεσε στους συνοριακούς υπαλλήλους το γεγονός πως είχαμε πάρει τις βίζες μας απ’ το Μπενίν κι όχι από την Ελλάδα. Τους εξηγήσαμε πως ήταν αδύνατον να πάρουμε τις βίζες απ’ τη χώρα μας, αφού είχαμε φύγει από ‘κει πριν έντεκα μήνες, οπότε οποιαδήποτε βίζα θα είχε λήξει. Καθώς αυτοί τηλεφωνούσαν στον ανώτερό τους για να τους πει τι να κάνουν, βράδιαζε κι έτσι κατασκηνώσαμε έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα, κυριολεκτικά! Η Χριστίνα μαγείρεψε μια νόστιμη πατατοσαλάτα κι αφού φάγαμε, μπήκαμε στο αντίσκηνό μας.

320647
Κι άλλο σκασμένο λάστιχο…

Το επόμενο πρωί, κι αφού ο διοικητής είχε δώσει την έγκρισή του, σφράγισαν τα διαβατήριά μας κι έτσι μπήκαμε κι επίσημα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Στο Luozi, την επόμενη κωμόπολη που συναντήσαμε, μας ανάγκασαν να δηλωθούμε πάλι στην υπηρεσία αλλοδαπών. Πάλι η ίδια ιστορία… Μας ζητούσαν 40 δολάρια για να μας δώσουν πίσω τα διαβατήριά μας, ύστερα η τιμή έπεσε στο μισό, κι αφού επιμέναμε πως δεν έχουμε χρήματα, μας άφησαν, τελικά, να φύγουμε μετά από δυο ώρες. Αυτή ήταν η χώρα για την οποία είχαμε διαβάσει τόσα… Μέχρι να τη διασχίσουμε μας σταμάτησαν σε 20 μπλόκα και σχεδόν όλοι απαιτούσαν να τους δωροδοκήσουμε.

Τότε ήταν που έμπαινε μπροστά η Χριστίνα… Η Χριστίνα εργαζόταν στην Ελλάδα ως πολιτικός μηχανικός κι αυτό σημαίνει πως σχεδόν κάθε μέρα βρισκόταν στην πολεοδομία. Μετά από τέτοια προϋπηρεσία στις συνδιαλλαγές με διεφθαρμένους και γλοιώδεις δημόσιους υπαλλήλους, καταλαβαίνετε πόσο περίφημα τα πήγαινε με τους Αφρικανούς δημόσιους υπαλλήλους… Τελικά καταφέραμε να διασχίσουμε ολόκληρη τη χώρα χωρίς να χρειαστεί να μπούμε σ’ αυτό το βρώμικο παιχνίδι των δωροδοκιών.

320648
Το πολυτελές κέντρο της πρωτεύουσας

Τρεις μέρες μας πήρε τελικά για να ταξιδέψουμε ανάμεσα στις δυο κοντινότερες πρωτεύουσες του κόσμου! Φτάνοντας στην Κινσάσα, προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε στον Christophe και τη Cynthia, τους Βέλγους που θα μας φιλοξενούσαν εκεί. Διαπιστώσαμε, όμως, πως μας είχαν δώσει λάθος τηλεφωνικό αριθμό. Σταματήσαμε κάπου για να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε και τότε άρχισε μια σειρά απίστευτων συμπτώσεων… Μας είδε κάποιος Γάλλος μοτοσυκλετιστής, ο οποίος στα νιάτα του έτρεχε στο Paris – Dakar. Όταν του είπαμε πως θέλουμε να φτάσουμε οδικώς μέχρι το Lubumbashi, στα νότια της χώρας, μας θεώρησε τρελούς και τηλεφώνησε αμέσως σ’ ένα φίλο του, επίσης μοτοσυκλετιστή. Μας έδωσε το τηλέφωνο και βρεθήκαμε να μιλάμε ελληνικά με τον Γιώργο, που τύχαινε να είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου έμεναν ο Christophe κι η Cynthia!

320649
Στην Κινσάσα παραλάβαμε το Sena Bluetooth Audio Pack, που μας επιτρέπει να ηχογραφούμε στα βίντεό μας τις συνομιλίες που κάνουμε μέσω του συστήματος ενδοεπικοινωνίας!

[powerphot]

Ο Γιώργος ήρθε αμέσως να μας πάρει με το Honda CRF 450 του κι εμείς προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε! Τις επόμενες μέρες βρεθήκαμε ανάμεσα σε μια υπέροχη παρέα, που γέμιζε απ’ τα γέλια του Christophe και της Cynthia. Εκεί έπρεπε να οργανωθούμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, αφού είχαμε μπροστά μας το κομμάτι του ταξιδιού που αναμενόταν να είναι το δυσκολότερο…

320650
Τα λαμπερά χαμόγελα του Christophe και της Cynthia φώτιζαν τις μέρες μας στη μουντή πρωτεύουσα.

Η Κινσάσα, η πρωτεύουσα της χώρας, απέχει περίπου 2.500 χιλιόμετρα από το Lubumbashi, τη συμπρωτεύουσα. Οι περισσότεροι θεωρούν πως αυτές οι δυο πόλεις δε συνδέονται οδικώς και μετακινούνται μόνο αεροπορικώς ανάμεσά τους. Υπάρχει ένα δίκτυο από δύσβατους χωματόδρομους που διασχίζουν τη ζούγκλα και συνδέουν τις δυο πόλεις, αλλά ελάχιστοι ξένοι ταξιδιώτες τους έχουν δοκιμάσει. Ακόμη λιγότεροι έχουν φτάσει στον προορισμό τους με το όχημά τους σε λειτουργία…

Ο Άκης Τεμπερίδης κι η Βούλα Νέτου είχαν βάλει το Land Rover τους σε αεροπλάνο για να το μεταφέρουν απ’ τη μια μεγαλούπολη στην άλλη και πολύ καλά έκαναν, αφού για ένα τετράτροχο η διαδρομή είναι σχεδόν απροσπέλαστη. Για του λόγου το αληθές, μπορείτε να δείτε πώς καταστράφηκε ένα Land Cruiser μετά από 39 μέρες σ’ αυτήν τη διαδρομή… Κάποιοι Κονγκολέζοι φορτηγατζήδες που οδηγούν ανάμεσα στις δυο πόλεις, χρειάζονται γύρω στους τρεις μήνες για να ολοκληρώσουν τη διαδρομή, αν δεν αντιμετωπίσουν σοβαρή βλάβη στ’ όχημά τους.

320651
Σε κάποια σημεία το τοπίο ήταν μαγευτικό…

Ευτυχώς, η διαδρομή δεν είναι το ίδιο δύσβατη για μια μοτοσυκλέτα. Μερικοί μοτοσυκλετιστές που την έχουν δοκιμάσει, την ολοκλήρωσαν σε μόλις δυο ‘βδομάδες. Ωστόσο, η διαδρομή αυτή έδειξε τα δόντια της στο Στέργιο και τους δυο μοτοσυκλετιστές φίλους του. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, εγκατέλειψε ο Γάλλος με τη BMW F800 GS λόγω καμένου συμπλέκτη. Την επόμενη μέρα εγκατέλειψε κι ο Στέργιος με τη Vespa του για τον ίδιο λόγο. Τελικά, καβαλάρης στον προορισμό του έφτασε, μετά από κάποιες βλάβες, μόνο ο Steven μ’ ένα Yamaha XT 125, που προφανώς ήταν το ελαφρύτερο και καταλληλότερο μηχανάκι γι’ αυτήν τη διαδρομή.

Αφού έκανα ένα service στα δυο μας Honda XR 250 κι έλεγξα όλες τις βίδες που πιθανόν να είχαν χαλαρώσει από την εκτεταμένη εκτός δρόμου οδήγηση, αφήσαμε πίσω μας τα παρανοϊκά μποτιλιαρίσματα της πρωτεύουσας. Τα πρώτα 622 χιλιόμετρα ήταν σε άσφαλτο. Από ‘κει και πέρα, όμως, ξεκινούσε το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής…

320652
Τα φίλτρα αέρος τα βάλαμε μέσα σε καλσόν, που κρατούσε το πολύ χώμα κι έτσι μπορούσαμε να τα καθαρίζουμε εύκολα στη μέση της ζούγκλας! Μια καταπληκτική ιδέα του μηχανικού μας: του Δημήτρη Κατηγιάννη απ’ το NRG.

[powerphot]

Η Χριστίνα αντίκρισε ξανά το στοιχείο που μισεί περισσότερο: την άμμο! Στη Σαχάρα είχε κάνει μια αρκετά εκτεταμένη προπόνηση εκατοντάδων χιλιομέτρων, αλλά εκεί δεν ήταν τόσο δύσκολη η οδήγηση, αφού δεν υπήρχαν ροδιές, οπότε μπορούσαμε ν’ αυξήσουμε την ταχύτητά μας και να κινούμαστε άνετα. Ο δρόμος προς την Tshikapa, όμως, ήταν γεμάτος ροδιές από τα φορτηγά, οι οποίες ήταν τόσο βαθιές, που χτυπούσαν οι βαλίτσες μου στα τοιχώματα. Εκείνες τις μέρες πέφταμε γύρω στις πέντε φορές ο καθένας μας. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Χριστίνα ζοριζόταν ιδιαίτερα και σε κάποια κομμάτια έπρεπε να παίρνω εγώ τη μοτοσυκλέτα της. Αυτή ήταν κι η συμφωνία άλλωστε: εγώ τους χωματόδρομους κι η Χριστίνα τους μπάτσους ;)

320653
Το στοιχείο που μισεί η Χριστίνα: άμμος και μάλιστα με βαθιές ροδιές…

Τα πράγματα δεν ήταν ευκολότερα για ‘μένα, αφού στη δική μου μοτοσυκλέτα κουβαλώ το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου μας. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να ισορροπεί 220 κιλά σε τόσο δύσβατα εδάφη… Εκείνες τις μέρες μέχρι να βραδιάσει πάνω από 70 χιλιόμετρα δε μπορούσαμε να καλύψουμε. Το σημαντικότερο εκεί ήταν να βρίσκουμε τα μονοπάτια τα οποία χρησιμοποιούν οι ντόπιοι που κουβαλούν τεράστια φορτία πάνω σε ποδήλατα. Είναι τόσο βαριά φορτωμένα, που κανείς δεν τα καβαλά. Συνήθως τα σπρώχνουν δύο ή τρία άτομα. Έτσι μεταφέρονται τα περισσότερα προϊόντα στις πόλεις και τα χωριά που βρίσκονται μέσα στη ζούγκλα και γι’ αυτό το κόστος τους είναι υπερβολικό. Υπάρχει παντού βενζίνη σε μπετόνια, αλλά πωλείται από 1,7 έως 3 ευρώ ανά λίτρο!

320654
Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα κάτι απίστευτο στη μοτοσυκλέτα μου: είχε ραγίσει η βάση της μπροστινής ρόδας! Αναγκαστικά, την έβαλα στη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που κουβαλά πολύ λιγότερο βάρος κι ευχόμουν να μη σπάσει ολοκληρωτικά…

Την τρίτη μέρα που παιδευόμασταν μέσα σ’ αυτό το χάος, συναντήσαμε τρεις ντόπιους μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι μας πρότειναν να συνεχίσουμε όλοι μαζί μέχρι την Tshikapa. Στα πρώτα πέντε λεπτά η Χριστίνα έπεσε σ’ ένα βαθύ νεροφάγωμα και σκεφτόμουν πως προφανώς οι άλλοι θα βαρεθούν να μας περιμένουν και θα μας αφήσουν. Περιέργως, αφού έβγαλαν τη μοτοσυκλέτα μέσα απ’ το χαντάκι, η Χριστίνα οδηγούσε όλη την ομάδα και μάλιστα με ρυθμούς εντουρά! Δεν την είχα ξαναδεί να οδηγεί έτσι στα μονοπάτια και δε μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Μέχρι και τετάρτη βάζαμε και πλαγιάζαμε τα XR πάνω σε στενά μονοπάτια. Ήταν από τα κομμάτια της διαδρομής που το απόλαυσα οδηγικά…

320655
Το πιο όμορφο μέρος όπου κατασκηνώσαμε στη διαδρομή… Μια ώρα καθίσαμε στο δροσερό νεράκι του ποταμού!

[powerphot]

Είχαμε γίνει μια πολύ καλή ομάδα και συνεργαζόμασταν άψογα. Ένας από τους ντόπιους πήγε μπροστά για να μας δείχνει τα μονοπάτια, ακολουθούσε η Χριστίνα, την οποία έπρεπε να βοηθούμε όταν έπεφτε, ενώ εγώ έκανα τη σκούπα και βοηθούσα τους ντόπιους που κολλούσαν στην άμμο με τα κινέζικα μηχανάκια τους. Είχαμε πολύ καλό ρυθμό και καταφέραμε να καλύψουμε 110 χιλιόμετρα εκείνη τη μέρα, φτάνοντας στην Tshikapa, την πρώτη πόλη που συναντούσαμε.

320656
Πολλά κομμάτια της διαδρομής είναι σχεδόν απροσπέλαστα για τα τετράτροχα.

Σε κάποιο μπλόκο της αστυνομίας, η Χριστίνα έκανε τα μαγικά της και μας άφησαν ήσυχους χωρίς να βγάλουμε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη μας. Για τους φίλους μας, όμως, δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα… Ένας μπάτσος έλυσε τα μπαγκάζια από τη μια μοτοσυκλέτα και πήρε ανενόχλητος ένα μπουφάν που βρήκε, ενώ ο ιδιοκτήτης του κοιτούσε τη σκηνή ανήμπορος ν’ αντιδράσει κι εγώ προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου… Οι ντόπιοι αντιμετωπίζουν τόσο σκληρή βία από τις αρχές αυτού του τόπου, που δυστυχώς ζουν με τον τρόμο και κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Όλοι τους γνωρίζουν πως οι αστυνομικοί κι οι στρατιωτικοί αυτής της χώρας είναι νόμιμοι, ένοπλοι εγκληματίες.

320657
Στο σπίτι του ξαδέρφου των τριών ντόπιων μοτοσυκλετιστών με τους οποίους ταξιδέψαμε για μια μέρα!

Φτάνοντας στην Tshikapa οι φίλοι μας κατευθείαν μας οδήγησαν στο σπίτι ενός ξαδέρφου τους, για να κοιμηθούμε όλοι μαζί εκεί. Οι συγγενείς τους χαίρονταν πολύ που τους ξανάβλεπαν μετά από ένα τόσο μακρινό ταξίδι κι οι γυναίκες άναψαν αμέσως τα κάρβουνα για να ξεκινήσουν το μαγείρεμα. Σ’ αυτές τις χώρες σχεδόν κάθε μέρα φτιάχνουν μπάλες από ζυμάρι, που συνήθως είναι από κασάβα ή καλαμπόκι. Τις συνοδεύουν με σάλτσες από βραστά χόρτα και φύλλα, ίσως ψάρι ή, αν το επιτρέπουν τα οικονομικά, κρέας. Μας έφεραν έναν κουβά νερό, για να βγάλουμε από πάνω μας τον ιδρώτα και το χώμα που είχε κολλήσει όλες αυτές τις μέρες κι ύστερα μας έστρωσαν ένα κομμάτι αφρολέξ στο πάτωμα για να κοιμηθούμε…

[powerphot]

O Davide κι ο Patrique, οι δυο από τους τρεις Κονγκολέζους μοτοσυκλετιστές με τους οποίους ταξιδέψαμε μέχρι την Tshikapa, έμελλαν να είναι οι σωτήρες μας… Μας υπέδειξαν μια διαδρομή για το Lubumbashi για την οποία δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Οι ελάχιστοι ξένοι που έχουν επιχειρήσει να διασχίσουν οδικώς τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογνκό περνούν πάντα από το Mbuji-Mayi. Οι φίλοι μας μας είπαν να κατευθυνθούμε νότια απ’ την Kananga και να περάσουμε απ’ τη Luiza, τη Musumba, τη Sandoa, το Kasaji και το Kolwezi. Αυτή η διαδρομή είναι μεν δύσβατη, αλλά όχι τόσο όσο αυτή μέσω του Mbuji-Mayi. Δεν ήμασταν σίγουροι αν έπρεπε ν’ ακούσουμε τη συμβουλή τους, αφού δεν είχαμε ακούσει κανέναν ξένο να περνά από ‘κει. Είχαμε ακόμη 1.590 χιλιόμετρα μέσα στη ζούγκλα για να φτάσουμε στο Lubumbashi, οπότε έπρεπε να σιγουρευτούμε πως η διαδρομή είναι προσπελάσιμη.

321633
Κάπως έτσι είναι το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής απ’ την Κινσάσα ως το Lubumbashi: εκατοντάδες χιλιόμετρα σε χωματόδρομους και μονοπάτια μέσα σ’ ό,τι έχει απομείνει από τη ζούγκλα…

Λίγο πριν φτάσουμε στην Kananga, ρωτήσαμε κάποιους ντόπιους μοτοσυκλετιστές για την καλύτερη διαδρομή και μας διαβεβαίωσαν κι αυτοί πως είναι προτιμότερο να περάσουμε απ’ τη Luiza. Έτσι αποφύγαμε να μπούμε στην πόλη, αφού εκεί πάντα δημιουργούνται τα περισσότερα προβλήματα με τους μπάτσους, και κατευθυνθήκαμε αμέσως νότια.

Δυστυχώς, εκεί πολλές φορές δε βρίσκαμε χώρο για ελεύθερη κατασκήνωση, αφού είτε η περιοχή είναι κατοικημένη είτε έχει πυκνή βλάστηση. Αναγκαστικά, ζητούσαμε την άδεια του αρχηγού σε κάποιο χωριό και στήναμε εκεί το αντίσκηνό μας. Αυτό, όμως, σήμαινε πως πάνω από πενήντα άτομα μαζεύονταν γύρω μας και δε μας άφηναν ήσυχους ούτε στιγμή μέχρι να ξαπλώσουμε για ύπνο. Κοιτούσαν γεμάτοι απορία τη Χριστίνα να μαγειρεύει και την ρωτούσαν πώς κάνει τις πατάτες, αφού οι Κονγκολέζοι δεν τις χρησιμοποιούν κι έτσι δεν τις γνωρίζουν. Όταν για μέρες δε μπορείς να μείνεις μόνος ούτε λεπτό, αρχίζει να γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική η κατάσταση. Ειδικά κάποιο βράδυ, μπήκαμε στο αντίσκηνο να φάμε έτσι, ώστε ν’ αρχίσει να διαλύεται το πλήθος. Αντιθέτως, όμως, πολλοί κόλλησαν τη μούρη τους στο αντίσκηνο, για να μας βλέπουν, και δεν έφευγαν με τίποτα… Τουλάχιστον, δεν πείραζαν τα πράγματά μας. Μόλις χάραζε ο ήλιος, ερχόταν πάλι όλο το χωριό να μας ξυπνήσει και να μας απολαύσει καθώς φορτώναμε τις μοτοσυκλέτες μας.

321634
Στην Επαρχία Kasai-Occidental πολλές φορές δε βρίσκαμε χώρο για ελεύθερη κατασκήνωση, οπότε αναγκαζόμασταν να κατασκηνώνουμε σε χωριά, όπου συγκεντρώνονταν γύρω μας όλοι οι χωρικοί!

Νότια απ’ τη Luiza μπήκαμε στην Επαρχία Katanga. Αυτή η χώρα είναι τόσο τεράστια, που τα σύνορα ανάμεσα στις επαρχίες είναι σαν εθνικά σύνορα. Ευτυχώς, οι μπάτσοι σ’ αυτήν τη διαδρομή που διαλέξαμε, σπάνια βλέπουν λευκούς, οπότε δεν είναι τόσο αδίστακτοι. Φυσικά κι ήθελαν κατιτίς, αλλά εύκολα γλιτώναμε χωρίς να βγάλουμε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη.

Λίγο πριν τη Musumba βάλαμε τις μοτοσυκλέτες μας σε μια πιρόγα, για να διασχίσουμε τον Ποταμό Luluwa. Ήταν Ιούλιος κι όσο κατεβαίναμε προς τα νότια, τόσο πιο βαθιά μπαίναμε στο χειμώνα του νότιου ημισφαιρίου. Μάλιστα, επειδή κινούμασταν σε υψόμετρο που έφτανε τα 1.400 μέτρα, είχε αρκετή δροσιά μέχρι το μεσημέρι, οπότε φορούσαμε τις χειμερινές επενδύσεις με τις οποίες είναι εφοδιασμένα τα καλοκαιρινά μας μπουφάν της REV’IT! Μετά από τόσους μήνες που λιώναμε στη ζέστη, μας είχαν λείψει αυτές οι χαμηλές θερμοκρασίες και τις απολαμβάναμε!

321635
Δεν είναι και τόσο αξιοπερίεργο που πολλά φορτηγά χρειάζονται γύρω στους τρεις μήνες για να καλύψουν τα περίπου 2.500 χλμ. από την Κινσάσα ως το Lubumbashi!

[powerphot]

Μετά το Kasaji, καθώς οδηγούσαμε σ’ ένα βατό χωματόδρομο, η Χριστίνα με κάλεσε μέσω της ενδοεπικοινωνίας της Sena και μου ‘πε πως έπεσε η δεξαμενή νερού απ’ τη μοτοσυκλέτα της! Το περιμέναμε αυτό, αφού οι μισές βάσεις της χειροποίητης, αλουμινένιας δεξαμενής είχαν σπάσει λόγω της παρατεταμένης και σκληρής εκτός δρόμου οδήγησης. Γύρισα πίσω, όμως, κι είδα πως η δεξαμενή βρισκόταν στη θέση της. Η Χριστίνα, παρόλ’ αυτά, μου ‘λεγε πως καθώς οδηγούσε, ξαφνικά η μοτοσυκλέτα της σταμάτησε κι άκουσε ένα μεταλλικό ήχο…

Μόλις κοίταξα την πισινή ρόδα, είδα το λόγο της καταστροφής… Το ατσάλινο δίχτυ που κουβαλούσε η Χριστίνα για να κλειδώνει τα μπαγκάζια της, είχε πέσει κι είχε σφηνωθεί ανάμεσα στη δισκόπλακα και τα τακάκια, οπότε είχε μπλοκάρει τη ρόδα. Αυτό, όμως, ήταν το λιγότερο… Αμέσως παρατήρησα πως από τα μπαγκάζια της έλειπε το σακίδιο πλάτης. Από τους συνεχείς κραδασμούς στο χωματόδρομο, το σακίδιο είχε ξεγλιστρήσει κάτω απ’ τους ιμάντες με τους οποίους ήταν δεμένο κι είχε χαθεί. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και στη Σαχάρα, μόνο που τότε είχε χαθεί το άλλο ατσάλινο δίχτυ που είχαμε, ενώ η τσάντα είχε μπλοκάρει τη ρόδα, οπότε το πήρε χαμπάρι και δεν είχαν χαθεί τα πράγματά της τουλάχιστον.

321636
Το ατσάλινο δίχτυ μπλέχτηκε ανάμεσα στα τακάκια και τη δισκόπλακα κι η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας ακινητοποιήθηκε ξαφνικά!

Η Χριστίνα επέμενε να φυλά σ’ αυτή την τσάντα τα πολυτιμότερα αντικείμενά της κι όχι πάνω της ή σε κάποιο ασφαλέστερο σημείο. Συνήθως εκεί είχε ακόμη και τα έγγραφα της μοτοσυκλέτας της! Ευτυχώς, όμως, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό αυτά τα είχαμε στις εσωτερικές τσέπες των μπουφάν μας, αφού μας τα ζητούσαν συνεχώς στ’ αμέτρητα μπλόκα ανά τη χώρα.

Έτσι άρχισε αμέσως ο απολογισμός των απολεσθέντων: χρήματα, πιστωτικές κάρτες, έγγραφα, ενθύμια… Εγώ, εν τω μεταξύ, έτρεξα με τη δική μου μοτοσυκλέτα προς τα πίσω, μήπως βρω την τσάντα. Ποιος, όμως, θ’ άφηνε μια τσάντα με τόσα πράγματα; Όταν γύρισα στη Χριστίνα, τη βρήκα να κλαίει σπαρακτικά κι αμέσως κατάλαβα τι συνέβαινε… Προφανώς δεν έκλαιγε ούτε για τα λεφτά που έχασε ούτε για τις πιστωτικές της κάρτες. Μόλις είχε διαπιστώσει πως είχε χάσει το πολυτιμότερο αντικείμενο που είχε: το προσωπικό της ημερολόγιο!

321637
Τρεις κορμοί δέντρων αρκούν για να φτιάξουν το παιχνίδι τους αυτά τα παιδιά και να ‘ναι χαρούμενα!

Αν και ποτέ δε μου ‘χει συμβεί κάτι τέτοιο, πάντα έλεγα πως το ημερολόγιό μου είναι ό,τι πολυτιμότερο κουβαλώ όταν ταξιδεύω. Καταλάβαινα τον πόνο της Χριστίνας, που μέσα σ’ αναφιλητά φώναζε πως τίποτα δεν έχει μείνει απ’ αυτό το ταξίδι… Αυτή η φράση τρυπούσε την καρδιά μου. Αφού έβγαλα τη ρόδα απ’ τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, για να ξεμπλέξω το ατσάλινο δίχτυ, γυρίσαμε είκοσι πέντε χιλιόμετρα προς τα πίσω, αλλά ήταν μάταιο. Η Χριστίνα έκλαιγε για ώρες, αφού ήξερε πως ήταν απίθανο να βρεθεί η τσάντα της.

321638
Μερικά παιδιά ήταν αξιολάτρευτα!

[powerphot]

Έτσι, με άθλια ψυχολογία, συνεχίσαμε για το Kolwezi, μια μεγάλη πόλη, στην οποία η άφιξή μας σήμαινε πως τα καταφέραμε! Εκεί είδαμε ξανά αυτόν το βαρετό ασφαλτοτάπητα, τον οποίο η Χριστίνα ήθελε να σκύψει και να φιλήσει! Αυτός θα μας οδηγούσε μέσα σε μια μέρα στο Lubumbashi, τον τελικό μας προορισμό στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

321639
Μετά από 10 μέρες και 1.525 χλμ. σε χωματόδρομους και μονοπάτια, η Χριστίνα ήθελε να σκύψει και να φιλήσει την άσφαλτο!

Στο Kolwezi γνωρίζαμε πως υπάρχει μια τεράστια ορθόδοξη ιεραποστολή κι ήταν η πρώτη ελληνική ιεραποστολή που επισκεπτόμασταν. Μας υποδέχτηκε η γλυκύτατη κυρία Θεανώ, που ζει εκεί τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Ο Δεσπότης Μελέτιος κανόνισε να τακτοποιηθούμε στον ξενώνα κι έκατσε μαζί μας στο τραπέζι για ν’ ακούσει τις περιπέτειές μας και να μας πει τις δικές του εμπειρίες απ’ όλα αυτά τα χρόνια που ζει σ’ αυτήν τη χώρα.

Το επόμενο πρωί, όταν πήγαμε στην εκκλησία, φάνταζε σουρεαλιστικό ν’ ακούμε τις γνωστές μας ψαλμωδίες, αλλά στα σουαχίλι από νέγρους ιερείς! Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν επισκεφτεί διάφορα μοναστήρια της Ελλάδας κι είχαν μάθει κι ελληνικά. Κάποιοι, βέβαια, δε θέλησαν να επιστρέψουν στην πολυτάραχη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και κανόνισαν να εξαφανιστούν τα ίχνη τους στην Ελλάδα…

321640
Η αξιολάτρευτη κ. Θεανώ μας έλεγε με μάτια βουρκωμένα πως της δώσαμε τόση πολύ χαρά που την επισκεφτήκαμε…

[powerphot]

Στο Lubumbashi υπάρχει μια τεράστια ελληνική κοινότητα, ίσως η πιο οργανωμένη στην Αφρική, με ιστορία που ξεκινά κάπου στο 1886. Ο Νίκος Τσάβαλος, ένας μοτοσυκλετιστής που έχει γεννηθεί στο Lubumbashi, ήταν ο μόνος άνθρωπος που μας είχε βρει μέσω της ιστοσελίδας μας και μας είχε προσκαλέσει στους τόπους του πριν ακόμη ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Ήμασταν σ’ επαφή και μας βοηθούσε συνεχώς σ’ ό,τι αφορούσε στη διάσχιση αυτής της αχανούς χώρας.

Όταν φτάσαμε στην πόλη, κατευθυνθήκαμε αμέσως στον όμορφο χώρο της ελληνικής κοινότητας. Εκεί δεσπόζει το πολυτελές εστιατόριο, που έχει γίνει ένα απ’ τα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης, με Κονγκολέζους, Έλληνες κι άλλους Ευρωπαίους που έρχονται ν’ απολαύσουν την ελληνική κουζίνα. Δίπλα βρίσκεται το άρτια εξοπλισμένο ελληνικό σχολείο, στο οποίο φοιτούν γύρω στους εβδομήντα μαθητές, ενώ στο χώρο υπάρχει παιδική χαρά, γήπεδα, αλλά και μερικά όμορφα σπιτάκια που παραχωρούνται στους δασκάλους του σχολείου.

321641
Φτα – φτα – φτάσαμε, τι καλά περάσαμε!

Μια κι ήταν Ιούλιος κι όλοι οι εκπαιδευτικοί έλειπαν στην Ελλάδα για διακοπές, μας τακτοποίησαν σ’ ένα από αυτά τα σπιτάκια. Δίπλα ακριβώς έμενε ο Στέργιος, που είχε φτάσει στην πόλη πριν ένα μήνα με την πληγωμένη Vespa του πάνω σε φορτηγό. Έτσι συναντιόμασταν για δεύτερη φορά στην Αφρική με το Στέργιο και φυσικά τα ξενύχτια με ιστορίες απ’ τη διάσχιση του Κονγκό ήταν αναπόφευκτα!

321642
Συναντήσαμε το Στέργιο για δεύτερη φορά στην Αφρική και το γιορτάσαμε με μια γεμιστή γαλοπούλα που μας μαγείρεψε η Χριστίνα! Την απολαύσαμε μαζί με το Γιάννη, έναν Αθηναίο που ζει στο Lubumbashi τα τελευταία χρόνια.

Προσπαθούσαμε ακόμη να χωνέψουμε πως μέσα σε μόλις 13 μέρες καταφέραμε να φτάσουμε απ’ την Κινσάσα μέχρι το Lubumbashi, ταξιδεύοντας σε μια διαδρομή που θεωρείται σχεδόν απροσπέλαστη και δεν την έχει κάνει ούτε ένας απ’ όσους έχουμε γνωρίσει σ’ αυτήν τη χώρα! Σίγουρα ήταν σημαντικό το γεγονός πως χρησιμοποιούσαμε δυο από τις πιο κατάλληλες μοτοσυκλέτες γι’ αυτήν τη χρήση, οι οποίες ήταν άρτια εξοπλισμένες. Παρόλ’ αυτά, βέβαια, αντιμετωπίσαμε βλάβες σ’ αυτά τα δύσβατα εδάφη, αλλά ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι για να τις διορθώσουμε. Έτσι τίποτα δε μας εμπόδισε και καταφέραμε να είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς τους ελάχιστους ξένους που ‘χουν εξερευνήσει μια από τις πιο “αυθεντικές” αφρικανικές χώρες. Τελικά το ταξίδι μας στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό μας άρεσε πολύ περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε…

[powerphot]

Ήρθε η ώρα για τη Χριστίνα να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εξαρχής είχαμε προγραμματίσει πως θα κάναμε μαζί ένα μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού, αλλά όχι όλο, αφού ο οικονομικός παράγοντας έθετε τα όρια. Τελικά υπήρξαν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η Χριστίνα αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά οι βασικότεροι ήταν προσωπικοί λόγοι. Δέκα μήνες ταξιδεύαμε μαζί, στο δυσκολότερο κομμάτι της Αφρικής, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο.

Πολλές φορές δέχομαι την ερώτηση αν τελικά προτιμώ να ταξιδεύω μόνος μου. Παραμένω σταθερός στην άποψη που είχα κι όταν ταξίδευα μονάχος στην Ασία. Προτιμώ να ταξιδεύω με την κοπέλα μου. Σίγουρα είχα περισσότερες ευθύνες και περισσότερες έγνοιες, αλλά αυτό το κομμάτι του ταξιδιού έγινε αναμφισβήτητα πολύ πιο ευχάριστο κι ενδιαφέρον λόγω της Χριστίνας.

Έτσι αποχαιρετιστήκαμε κι η Χριστίνα καβάλησε τη μοτοσυκλέτα της μέχρι τη γειτονική Lusaka, την πρωτεύουσα της Ζάμπια. Από ‘κει προσπαθεί να βρει τρόπο για να στείλει τη Λέων-είδα στην Ελλάδα και να επιστρέψει η ίδια αεροπορικώς.

321643
Η Χριστίνα αποχώρησε μαζί με το Στέργιο μέχρι τη γειτονική Ζάμπια, για να επιστρέψει από ‘κει στην Ελλάδα αεροπορικώς…

Όσο για το φτωχό και μόνο καουμπόη που έμεινε πίσω… Πριν ακόμη ξεκινήσει το “mad about Africa”, ήθελα να ζήσω για κάποιο διάστημα στην Αφρική, όπως είχα κάνει και στην Ασία. Όσο ενδελεχώς κι αν ταξιδέψει κανείς σ’ έναν τόπο, σίγουρα βιώνει διαφορετικές καταστάσεις όταν ζήσει για ένα διάστημα εκεί. Έτσι αποφάσισα πως τώρα είναι η ιδανική στιγμή για να κάνω μια στάση και να εργαστώ. Έγινα, λοιπόν, ο νέος σερβιτόρος στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!

Παλιά μου τέχνη κόσκινο… Αν και μου ήταν γνωστή αυτή η δουλειά, από την πρώτη μέρα φάνηκε πως βρίσκομαι σ’ ένα διαφορετικό κόσμο. Εδώ σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί μου είναι Κονγκολέζοι κι αυτό αλλάζει τα πάντα. Όλοι αυτοί οι μήνες που ταξιδεύαμε στην Αφρική αποδείχτηκαν σπουδαία προϋπηρεσία, αφού η νοοτροπία των Αφρικανών δε μου ήταν άγνωστη. Όταν, όμως, δουλεύει κανείς μαζί τους, μαθαίνει κάποιες ιδιαιτερότητες τις οποίες δε γνωρίζει, συνήθως, ένας ταξιδευτής.

321644
Με μερικούς από τους συναδέλφους μου στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!

Ακόμη κι η συνεννόηση με τους συναδέλφούς μου δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κάποιοι νεαροί φοιτητές μιλούν αγγλικά. Με τους υπόλοιπους χρησιμοποιώ τα ελάχιστα γαλλικά που έμαθα όλους αυτούς τους μήνες στη γαλλόφωνη Αφρική, αλλά και τα σουαχίλι που ξεκίνησα να μαθαίνω εδώ. Είναι μια ιδιαίτερα εύκολη γλώσσα και ήδη μετά από μια ‘βδομάδα, άρχισα να συνεννοούμαι στα βασικά θέματα. Πού να φανταζόμουν πριν ένα μήνα πως θα έρθει η ώρα που θα χρησιμοποιώ στην καθημερινότητά μου τη γνωστή έκφραση: “hakuna matata”, που σημαίνει: «όλα καλά, δεν υπάρχει πρόβλημα»! «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια, μ’ ακολουθούν παντού τελικά… Μάλιστα, η πιο διάσημη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi λέγεται “Simba” κι έχει σήμα το γνωστό μας λιονταράκι!

321645
Παντού μ’ ακολουθούν τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια… Ακόμη κι η δημοφιλέστερη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi ονομάζεται Simba!

Όταν μπαίναμε στο Lubumbashi, ούτε που φανταζόμουν πως θα γινόμουν κάτοικος αυτής της πόλης… Αυτή είναι η μαγεία του ταξιδιού, όμως: το απρόοπτο. Αυτή είναι η μαγεία της ελευθερίας που κερδίζει κανείς όταν ταξιδεύει χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς πρόγραμμα. Ένας νομάς σταματά όπου βρει χορταράκι για τα ζώα του κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, συνεχίζει γι’ άλλους τόπους…

[alexxxcbr]

:beer::beer::beer::beer::beer:

[teo yzf r6]

:a014:

[turist]

:beer::beer:

[oute200]

Οτι και να πει κανείς είναι λίγο. Μπράβο στην Χριστίνα που τα κατάφερε έως εδώ. Καλή συνέχεια Ηλία, έχεις δίκιο αν δεν ζήσεις σε ένα μέρος δεν παίρνεις μυρωδιά πολλά πράγματα είσαι ένας τουρίστας και όχι ένας νομάς. ;)

[Bob_o_mastoras]

Τι λες τωρα;; :eek:
Τωρα ανακαλυψα το θρεντ και το διαβασα μονορουφι σαν καλο βιβλιο.
Χιλια μπραβο παιδια και να ειστε παντα καλα και ευτυχισμενοι!!! :a012:

Να προσεχετε παντα ο ενας τον αλλον και να ειστε παντα ερωτευμενοι ευχομαι.
Το να βρεις το συντροφο σου ειναι δυσκολο.
Το να βρεις το συντροφο σου και να εχετε τα ιδια γουστα ειναι πολυ δυσκολοτερο.
Το να βρεις το συντροφο σου και να εχετε τα ιδια γουστα οταν αυτα περιλαμβανουν το γυρο της Αφρικης με XR 250 ειναι μια στο εκατομυριο και βαλε.
Τα σεβη μου και σας ευχομαι οτι καλυτερο για τη συνεχεια!
:beer::beer:
:a014:

[powerphot]

Αφού δούλεψα λίγο παραπάνω από δυο μήνες στο Lubumbashi, ήρθε η ώρα να ξεχυθώ και πάλι στους δρόμους! Βέβαια, τώρα σ’ όλες μου τις προτάσεις χρησιμοποιώ τον ενικό, αφού το ταξίδι θα το συνεχίσω μόνος μου, όπως παλιά… Αυτή η δουλειά μου προσέφερε πράγματι όλα όσα ήθελα όταν αποφάσισα να κατεβάσω για λίγο τον πλαγιοστάτη της μοτοσυκλέτας μου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία… Έμαθα αρκετά περισσότερα γύρω από το πώς ζουν και δουλεύουν οι Αφρικανοί, καθώς και για το πώς συνεργάζονται με τους λευκούς αφέντες τους.

325887
Ξαφνικά στα κλειδιά της μοτοσυκλέτας μου προστέθηκε και το κλειδί αυτού του σπιτιού…

Δυστυχώς, οι απόψεις που είχα σχηματίσει όσο ταξίδευα στην Αφρική, εδώ επιβεβαιώθηκαν. Η Αφρική παραμένει το άντρο του ρατσισμού κι η σκλαβιά έχει απλά αλλάξει μορφή. Τώρα το μαστίγιο του αφέντη είναι τα χρήματα κι οι αλυσίδες που δένουν τους σκλάβους είναι η φτώχια… Όταν σ’ αυτήν τη χώρα οι μισθοί κυμαίνονται συνήθως από τα 100 έως τα 150 ευρώ (ανά μήνα!), πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει απ’ τη φτώχια και τη μιζέρια; Θ’ απαντούσε κανείς: “με τη μόρφωση”. Δυστυχώς, κι οι μορφωμένοι, αν το δέρμα τους είναι μαύρο, παρόμοιους μισθούς παίρνουν.

325888
Η λίμνη ήταν το αγαπημένο μου μέρος στο Lubumbashi!

Η μόνη διέξοδος για να βγει ένας ντόπιος από την ανέχεια σ’ αυτήν τη χώρα είναι μέσω της αβυσσαλέας διαφθοράς. Εάν κανείς αποφασίσει να ξεριζώσει από μέσα του κάθε ίχνος ανθρωπιάς και να πατήσει επί πτωμάτων, τότε, αν έχει και τις κατάλληλες γνωριμίες, μπορεί να κάνει αμύθητη περιουσία. Κι όταν κανείς ελίσσεται σ’ αυτά τα κοινωνικά στρώματα, όχι μόνο ξεχνά το παρελθόν του, αλλά βγάζει κι όλα τα κόμπλεξ που είχε τόσα χρόνια, με αποτέλεσμα η κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται… Έτσι οι ίδιοι οι ντόπιοι είναι αυτοί που πρωτίστως ευθύνονται για τις άθλιες συνθήκες ζωής των συμπολιτών τους. Οι χειρότεροι εργοδότες είναι συνήθως οι μαύροι, οι οποίοι πληρώνουν ελάχιστα χρήματα στους υπαλλήλους τους, πολλές φορές δεν τους πληρώνουν καν, οι φωνές κι οι βρισιές αποτελούν μέρος της καθημερινότητας, ενώ οι χειροδικίες δε λείπουν…

325889
Η πιο όμορφη διήμερη απόδρασή μου από την πόλη ήταν σ’ αυτήν τη φάρμα, όπου κατασκήνωσα πάνω στο νερό της λίμνης!

[powerphot]

Κάποιοι νομίζουν πως τα 150 ευρώ το μήνα ίσως να φτάνουν για να ζήσει μια εξαμελής οικογένεια, επειδή οι τιμές στην Αφρική είναι φθηνές. Μέγα λάθος… Εδώ φθηνό είναι μόνο το φαγητό που βγαίνει απ’ τα χώματα αυτής της γης. Οτιδήποτε άλλο είναι πανάκριβο, συνήθως πιο ακριβό απ’ ό,τι στη Δύση. Για παράδειγμα, το γάλα, όπως και τα περισσότερα προϊόντα εδώ, εισάγονται μέσω της Νότιας Αφρικής. Έτσι στην τιμή του προϊόντος πρέπει να προστεθούν τα μεταφορικά και κυρίως οι διόλου ευκαταφρόνητες δωροδοκίες που απαιτούν τελωνειακοί, εφοριακοί, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, υπουργοί κι όποιος άλλος έχει εξουσία. Χωρίς την εύνοια όλων αυτών δε στεριώνει επιχείρηση σ’ αυτήν τη χώρα. Τέτοιος είναι ο βαθμός της διαφθοράς εδώ…

325890
Οι ντόπιοι μεταφέρουν τα περισσότερα πράγματα πάνω σε ποδήλατα τόσο βαριά φορτωμένα, που δεν τα καβαλούν, αλλά τα σπρώχνουν.

Βέβαια, για τους λευκούς τα νούμερα είναι άλλα. Η Αφρική έχει δυο τελείως διαφορετικά πρόσωπα: ένα για τη φτωχή πλειονότητα κι ένα για τους έχοντες και κατέχοντες. Όταν χρειάστηκε να κάνω ένα απλό σφράγισμα, επισκέφτηκα το μοναδικό σοβαρό οδοντίατρο της πόλης και πλήρωσα 90 ευρώ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως οι περισσότεροι σ’ αυτήν τη χώρα δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Όταν κάποιος αρρωσταίνει, απλά περιμένει να περάσει η ασθένεια από μόνη της. Αν δεν έχει αυτή την τύχη, ίσως επισκεφτεί κάποιον εμπειρικό θεραπευτή, που κατά πάσα πιθανότητα δε θα φέρει αποτέλεσμα. Έτσι πολλοί ζουν με σοβαρές ασθένειες ή απλά πεθαίνουν μια ώρα αρχύτερα…

325891
Στο Lubumbashi έμεινα τόσο, που μου έκαναν κι αποχαιρετιστήριο τραπέζι!

Αρκετά είδα, λοιπόν, εδώ κι ήρθε η ώρα να συνεχίσω το δρόμο μου… Το πρόβλημα είναι πως τώρα ξεκινά η βροχερή περίοδος (όχι πάλι!) κι έτσι θα πρέπει ν’ αλλάξω τα σχέδιά μου. Αποφάσισα να κατευθυνθώ σχετικά γρήγορα προς τη Νότια Αφρική, δηλαδή σ’ ένα διάστημα δύο μηνών. Εκεί ο καιρός ελπίζω να μην είναι τόσο βροχερός. Μετά από μερικούς μήνες, όταν σταματήσουν πάλι οι βροχές, θα ξανανέβω προς τα βόρεια για να επισκεφτώ τη Μποτσουάνα και τη Ζιμπάμπουε.

Ετοιμαστείτε, λοιπόν, φορέστε το κράνος σας και… ξαναβάζουμε μπρος για τις σαβάνες, τις ερήμους και τα βουνά που μας περιμένουν! ;)

[powerphot]

Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες σ’ ένα ταξίδι είναι οι αποχαιρετισμοί. Κάνεις ένα σωρό φίλους σε κάθε γωνιά του κόσμου, αλλά σύντομα έρχεται η στιγμή που τους αφήνεις πίσω και δε γνωρίζεις καν αν θα τους ξαναδείς… Το Lubumbashi της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό έγινε ένα ιδιαίτερο κομμάτι του ταξιδιού μου. Φεύγοντας από ‘κει, από τη μια στεναχωριόμουν που άφηνα πίσω καλούς φίλους, αλλά από την άλλη ήταν ξεκάθαρο πως είχα διψάσει για δρόμο… Μου ‘χε λείψει!

327111
Οι κάτοικοι της Ζάμπια είναι ασύγκριτα πιο ευγενικοί και διακριτικοί σε σχέση με ό,τι είχα συνηθίσει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό!

Είναι γνωστό πως περνώντας τα σύνορα και μπαίνοντας στη Ζάμπια νιώθει κανείς σα να περνά από την Αφρική στην Ευρώπη! Η είσοδός μου στο νότιο κομμάτι αυτής της ηπείρου σηματοδοτεί και το τέλος του δυσκολότερου κομματιού του “mad about Africa”. Η Νότια και η Ανατολική Αφρική δεν επιφυλάσσουν ούτε κατά διάνοια τις δυσκολίες που επιφυλάσσει η Δυτική Αφρική σ’ έναν ταξιδιώτη.

327112
Ηλιοβασίλεμα στον ξακουστό Ζαμβέζη…

Στη Lusaka, την πρωτεύουσα της Ζάμπια, πήγα μόνο για να πάρω τη βίζα μου για τη Ναμίμπια. Εκεί, όμως, βρήκα την ευκαιρία να ψάξω το Δημήτρη, έναν Έλληνα που τα τελευταία χρόνια ζει στη Lusaka και τυχαίνει να ‘χουμε κάποιους κοινούς φίλους. Ωστόσο, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ. Όταν έβγαλε και μου έδειξε πως έχει το “27 πανσέληνοι στην Ανατολή”, και μάλιστα με αφιέρωση από τους κοινούς μας φίλους, με συγκίνησε ιδιαίτερα… Ποτέ δεν περίμενα να βρω αυτό το βιβλίο στη Ζάμπια! Ίσως αυτό να είναι το πιο πολυταξιδεμένο αντίτυπο του βιβλίου μου!

Κάναμε καλή παρέα με το Δημήτρη και μαζί με κάποιους άλλου φίλους του, επισκεφτήκαμε το Εθνικό Πάρκο Lower Zambezi. Με μια βάρκα εξερευνήσαμε τις όχθες του ξακουστού Ζαμβέζη, που ήταν γεμάτες ζώα, τα οποία κατέβαιναν στο ποτάμι για να δροσιστούν. Αυτό ήταν το πρώτο μου σαφάρι στα περίφημα πάρκα του νότιου μέρους της Αφρικής, που σφύζουν από άγρια ζώα. Είδαμε εκατοντάδες ιπποπόταμους, ένα σωρό ελέφαντες, κροκόδειλους, διάφορα είδη από αντιλόπες, φακόχοιρους, μπαμπουίνους και πολλά τροπικά, πολύχρωμα πουλιά.

327113
Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ιπποπόταμους!

[powerphot]

Το συναρπαστικό δεν είναι τόσο το πόσο σπάνια είναι αυτά τα ζώα, αλλά το να τα βλέπει κανείς όλα μαζί, ελεύθερα, στο δικό τους φυσικό περιβάλλον. Όπως τα έβλεπα να συνυπάρχουν αρμονικά όλα μαζί, δε μπορούσα παρά να θαυμάσω το μεγαλείο της φύσης! Οι ελέφαντες έπιναν νερό δίπλα στους ιπποπόταμους, ενώ εξωτικά πουλιά ξεκουράζονταν πάνω στην πλάτη τους. Εκεί κοντά έπλεαν ύπουλα οι κροκόδειλοι, καθώς στη στεριά οι μπαμπουίνοι έκαναν βόλτες ανάμεσα σε bushbucks, waterbucks, kudus και impalas.

Έφερνα στο μυαλό μου πώς θα ήταν το τοπίο την εποχή που εξερευνούσε την περιοχή ο Σκοτσέζος Dr. David Livingstone. Η φύση, μάλλον, δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα από τότε κι αυτή είναι η μαγεία της Αφρικής… Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου οδεύει προς την “ανάπτυξη”, όπως κι ο υπόλοιπος κόσμος. Στην Αφρική, όμως, υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις όπου η φύση λειτουργεί σχεδόν ανενόχλητη από τον άνθρωπο, όπως λειτουργούσε και αιώνες πριν. Τα ζώα συνεχίζουν να ζουν με τις ίδιες συνήθειες, πολλές φορές μεταναστεύοντας σε τεράστια κοπάδια προς αναζήτηση τροφής και νερού.

327114
Το συναρπαστικό είναι να βλέπει κανείς τα ζώα ελεύθερα να συνυπάρχουν αρμονικά όλα μαζί στο δικό τους φυσικό περιβάλλον!

Κατευθύνθηκα προς το νοτιότερο σημείο της χώρας, εκεί όπου χύνονται οι ξακουστοί Καταρράκτες Βικτώρια. Στην τοπική γλώσσα της περιοχής ονομάζονται “Mosi-oa-Tunya”, που σημαίνει: “ο καπνός που βροντά”. Το όνομα αναφέρεται στο σύννεφο από σταγονίδια που σχηματίζεται όταν αυτή η τεράστια ποσότητα νερού σκάει στην επιφάνεια του ποταμού από ύψος που φτάνει τα 106 μέτρα. Το σύννεφο αυτό είναι ορατό από απόσταση 30 έως και 50 χιλιομέτρων! Ωστόσο, το ρεκόρ που καταρρίπτουν οι Καταρράκτες Βικτώρια έχει να κάνει με το πλάτος τους: 1.708 μέτρα.

327115
Ο Κυρίως Καταρράκτης και το σύννεφο νερού που δημιουργείται. Κατά την περίοδο των βροχών κι αμέσως μετά από αυτήν, όλη αυτή η έκταση γεμίζει από καταρράκτες!

Δυστυχώς, όταν βρισκόμουν εγώ εκεί, δε μπόρεσα να δω τίποτα απ’ όλα αυτά, αφού ήταν το αποκορύφωμα της ξηρής περιόδου. Τουλάχιστον, όμως, αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να περπατήσω πάνω από τους καταρράκτες και να φτάσω μέχρι την περίφημη “Πισίνα του Διαβόλου”, μια φυσική πισίνα που σχηματίζεται στο χείλος του γκρεμού, ακριβώς πάνω από τον Κυρίως Καταρράκτη! Δυστυχώς, δεν έβρεξα τα δαχτυλάκια μου εκεί, αφού το αντίτιμο για να το κάνει κανείς αυτό είναι 50 δολάρια, συν τα 20 που οι ξένοι πληρώνουν για να επισκεφτούν τους καταρράκτες. Κανονικά δεν επιτρεπόταν ούτε να πλησιάσω στην Πισίνα του Διαβόλου, αλλά είχα στήσει ολόκληρη επιχείρηση για να πάω εκεί στα κρυφά και να την αντικρίσω τουλάχιστον. Όταν με τσάκωσαν, γύρισα πίσω και απλά έκανα το μπανάκι μου πάνω από έναν άλλον καταρράκτη, τον Καταρράκτη του Ουράνιου Τόξου, όπου ήμουν μόνος μου κι είχα την ιδιωτική μου πισίνα ;)

327116
Η περίφημη “Πισίνα του Διαβόλου” είναι μια φυσική πισίνα που σχηματίζεται στο χείλος του γκρεμού, ακριβώς πάνω από τον Κυρίως Καταρράκτη!

Από ‘κει, τα σύνορα με τη Ναμίμπια απείχαν μόλις 200 χιλιόμετρα περίπου. Έτσι κατευθύνθηκα προς τα ‘κει για να μπω επιτέλους στη χώρα που επί χρόνια ονειρευόμουν. Όλοι μου έλεγαν τα καλύτερα για τη Ναμίμπια, μια χώρα που θεωρείται συνώνυμη της περιπέτειας! Για να δούμε, λοιπόν, τι μου επιφυλάσσει το μέλλον…

[Uriah Heep]

Ωστόσο, το ρεκόρ που καταρρίπτουν οι Καταρράκτες Βικτώρια έχει να κάνει με το πλάτος τους: 1.708 μέτρα.

Στους καταρράκτες Ιγκουασού (ποταμός Παρανά) το πλάτος φτάνει τα 2.700 μέτρα. Σε συνολικό μήκος 900 μέτρων δεν ρέει νερό, αλλά και πάλι απομένουν 1800 μέτρα!

Kαλή συνέχεια!

:)

[catmaster]

:beer::beer:

[powerphot]

Πριν ακόμη ξεκινήσω το ταξίδι μου στην Αφρική, όταν διάβαζα για τη Ναμίμπια, ονειρευόμουν να εξερευνώ ατελείωτα τα αχανή κι έρημα τοπία της. Ήξερα πως είναι η δεύτερη πιο αραιοκατοικημένη χώρα του κόσμου, μετά τη Μογγολία. Λατρεύω τέτοιες χώρες, αφού μπορώ να οδηγώ σ’ εκτός δρόμου διαδρομές όλη μέρα και το βράδυ να κατασκηνώνω όπου θέλω! Έχω όλη τη φύση για πάρτη μου!

329540
Ο δήμος της μικρής πόλης Oshakati οργανώνει κάθε τρεις μήνες συγκεντρώσεις για να συζητιούνται με τους πολίτες τα προβλήματα της περιοχής κι οι λύσεις τους! Πόσο ωραίο θα ‘ταν να παραδειγματιζόμασταν σε τέτοια θέματα και στην Ελλάδα από χώρες σαν τη Ναμίμπια…

Για μια ‘βδομάδα, περίπου, οδηγούσα με κατεύθυνση δυτική, ακριβώς δίπλα στα σύνορα με την Αγκόλα, μια χώρα που δεν επισκέφτηκα, αφού η βίζα για εκεί είναι η πιο δύσκολη στην Αφρική (εξαιρούνται οι χώρες που βρίσκονται σε διαμάχες, βέβαια). Ήταν ώρα να τοποθετήσω στη μοτοσυκλέτα μου τα εκτός δρόμου ελαστικά που κουβαλούσα απ’ τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Κάπου εκεί ξεκίνησα ν’ απολαύσω χιλιάδες χωμάτινα χιλιόμετρα ξεχνώντας πώς είναι το χρώμα της βαρετής ασφάλτου!

329541
Το οδικό δίκτυο της χώρας αποτελείται από 5.450 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων δρόμων και 37.000 χιλιόμετρα χωματόδρομων! Τα νούμερα ήταν πολλά υποσχόμενα για ‘μένα!

Ήξερα πως η διαδρομή απ’ τη Ruacana μέχρι τους Καταρράκτες Epupa ήταν ιδιαίτερα δύσβατη, αλλά ήταν κι η πιο όμορφη που έκανα στη Ναμίμπια! Οι κινούμενες πέτρες και τα βαθιά νεροφαγώματα έκαναν το «χωματόδρομο» απροσπέλαστο για οτιδήποτε άλλο εκτός από enduro. Σε μερικά σημεία δεν υπήρχε καν χώρος για τετράτροχο. Όπως ήταν αναμενόμενο, εκείνες τις δυο μέρες δε συνάντησα κανένα όχημα στη διαδρομή αυτή. Η μοτοσυκλέτα μου έπεσε πέντε φορές, κυρίως σε απότομες αναβάσεις και καταβάσεις γεμάτες κινούμενες πέτρες, καθώς και στην άμμο.

329542
Η διαδρομή απ’ τη Ruacana μέχρι τους Καταρράκτες Epupa ήταν η πιο δύσβατη, αλλά κι η πιο όμορφη που έκανα στη Ναμίμπια!

[powerphot]

Συνήθως οδηγούσα δίπλα στον ποταμό που χωρίζει τη Ναμίμπια απ’ την Αγκόλα. Το τοπίο ήταν όμορφο κι αποφάσισα να κατασκηνώσω στην όχθη του ποταμού. Μαγείρεψα και χάζευα τ’ αμέτρητα αστέρια τ’ ουρανού, που έφταναν χαμηλά μέχρι τον ορίζοντα. Αυτός ο ουρανός του νότιου ημισφαιρίου μου είναι παντελώς άγνωστος. Ούτε έναν αστερισμό δε μπορώ ν’ αναγνωρίσω. Αυτό με κάνει να νιώθω σα να βρίσκομαι σ’ άλλον κόσμο, σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη…

329544
Κατασκήνωση δίπλα στον ποταμό που χωρίζει τη Ναμίμπια απ’ την Αγκόλα…

Την επόμενη μέρα, μόλις άνοιξα τα μάτια μου, αρκετά πιο ξεκούραστος, καβάλησα τη μοτοσυκλέτα μου, σηκώθηκα όρθιος και την άφηνα να χοροπηδά πάνω στα κατσάβραχα! Τι όμορφα που πήγαινε… Πόσο μελωδικά ακουγόταν ο μικρός αυτός κινητήρας… Το κιβώτιο ταχυτήτων δούλευε συνέχεια, για ν’ ανεβάζω ταχύτητα εκεί που το χώμα είχε λιγότερες πέτρες και να κατεβάζω στις απότομες αναβάσεις και καταβάσεις. Τι ωραία που δούλευαν οι αναρτήσεις… Για τέτοιες καταστάσεις έφτιαξα τη μοτοσυκλέτα αυτή: την ημέρα ατελείωτο enduro σ’ απομακρυσμένα κι έρημα τοπία και το βράδυ κατασκήνωση στα πιο όμορφα μέρη!

329546
Σχεδιάζοντας στο χάρτη τη διαδρομή μου για να μην πατήσω άσφαλτο…

Δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω στους Καταρράκτες Epupa και να βουτήξω στο δροσερό νερό του ποταμού, να φύγει από πάνω μου όλος ο ιδρώτας της οδήγησης σ’ αυτά τα δύσβατα εδάφη! Βρήκα κάποιες βάθρες όπου οι κροκόδειλοι δεν πλησιάζουν, αφού ο ποταμός εκεί γίνεται ρηχός και βραχώδης. Κάποιοι Himba πλένονταν στο ποτάμι. Οι μόνοι άνθρωποι που συναντούσα στην περιοχή αυτή ανήκαν στη νομαδική φυλή Himba, που ασχολείται κυρίως με την κτηνοτροφία. Το συναρπαστικό είναι πως μέχρι σήμερα ζουν σχεδόν όπως ζούσαν εδώ και αιώνες… Δημιουργούν μικρούς οικισμούς με καλύβες φτιαγμένες από κλαδιά, άχυρα και λάσπη. Βόσκουν τα κατσίκια τους στην περιοχή, ενώ περιοδικά μετακινούνται προς αναζήτηση νέων βοσκότοπων.

329547
Η φυλή Himba είναι από τις λίγες που ζει σχεδόν όπως ζούσε εδώ και αιώνες… Είναι νομάδες που ασχολούνται με την κτηνοτροφία.

[powerphot]

Έχουν κάποια μοναδικά ήθη κι έθιμα. Αυτό που με την πρώτη ματιά τους κάνει να ξεχωρίζουν, είναι η εμφάνισή τους. Από την κορφή μέχρι τα νύχια είναι καφέ! Αλείφονται μ’ ένα μίγμα λάσπης, στάχτης και βουτύρου. Πολλές αλείφουν ακόμη και τα μαλλιά τους μ’ αυτό το μίγμα, αφού τα πλέξουν κοτσιδάκια. Φορούν ακατέργαστα δέρματα, καφετιές μπέρτες, καθώς κι ένα σωρό κοσμήματα: περιδέραια, βραχιόλια, ζωνάρια… Τα υλικά που χρησιμοποιούν ποικίλουν: δέρματα, οστά, διάφορα μέταλλα, καρποί και άλλα.

329548
Οι Himba ξεχωρίζουν με την εμφάνισή τους. Αλείφονται μ’ ένα μίγμα λάσπης, στάχτης και βουτύρου από την κορφή μέχρι τα νύχια!

Μέσα από ατελείωτους χωματόδρομους άρχισα να κινούμαι με νότια κατεύθυνση. Είδα βραχογραφίες ηλικίας έως και 6.000 ετών, αλλά και το Απολιθωμένο Δάσος ηλικίας 260 εκατομμυρίων ετών. Όσο πήγαινα προς τα νότια, τόσο η βλάστηση αραίωνε και το τοπίο γινόταν πιο ερημικό. Έτσι μετά από μερικές απολαυστικές μέρες στ’ απόκοσμα τοπία της Ναμίμπια, έφτασα στην περίφημη Ακτή των Σκελετών. Από το Καμερούν είχα να δω θάλασσα, έξι μήνες πριν!

329549
Οι βραχογραφίες αυτές δημιουργήθηκαν από τη νομαδική φυλή Σαν 2.000 έως 6.000 χρόνια πριν κι ήταν ένας τρόπος για να επικοινωνούν μεταξύ τους, να μαθαίνουν τι ζώα συχνάζουν στην περιοχή και πού υπάρχει νερό.

[powerphot]

Η Ακτή των Σκελετών ονομάζεται έτσι λόγω της αφιλόξενης περιοχής. Πολλά πλοία ναυάγησαν εκεί από την εποχή που οι Πορτογάλοι εξερευνούσαν την Αφρική μέχρι και τον εικοστό αιώνα. Αν οι ναυτικοί δεν πνίγονταν στον παγωμένο Ατλαντικό, τους περίμενε ένας ίσως ακόμη πιο μαρτυρικός θάνατος στην έρημο που βρέχεται από τα νερά του ωκεανού.

329550
Ένα από τα πολλά ναυάγια στην Ακτή των Σκελετών…

Το Swakopmund ήταν μια από τις λίγες πόλεις που επισκέφτηκα στη Ναμίμπια. Το παρελθόν της χώρας ως γερμανική αποικία είναι ιδιαίτερα φανερό στην αρχιτεκτονική, αλλά και την ατμόσφαιρα αυτής της πόλης. Κάπου εκεί ήταν η ιδανική στιγμή να παίξω με τη μοτοσυκλέτα μου στους αμμόλοφους της αρχαιότερης ερήμου του κόσμου, της Ναμίμπ!

329551
Στην αρχαιότερη έρημο του κόσμου βρισκόμουν, στη Ναμίμπ! Θα ‘χανα την ευκαιρία να παίξω στους αμμόλοφους;

Είχε έρθει η ώρα να επισκεφτώ το Sossusvlei, μάλλον το πιο τουριστικό μέρος της Ναμίμπια. Όταν είναι να πάω σε μέρη με τόσο κόσμο, σφίγγεται η καρδιά μου, αλλά συνήθως αξίζει τον κόπο και το οικονομικό αντίτιμο. Ήξερα πως οι μοτοσυκλέτες απαγορεύονται στα τελευταία 60 χιλιόμετρα ασφάλτου που οδηγούν μέχρι τους περίφημους, κοκκινωπούς αμμόλοφους. Καλά διαβάσατε… Μπορεί όλη η χώρα να είναι γεμάτη χωματόδρομους, αλλά εκεί, στη μέση της ερήμου, έχει 60 χιλιόμετρα ασφάλτου, αφού τα λεωφορεία με τους τουρίστες πηγαινοέρχονται σωρηδόν! Έτσι έκανα οτοστόπ. Έφτασα στους αμμόλοφους με κάποιους Γιαπωνέζους, έκανα με την ησυχία μου τη βόλτα μου κι ύστερα επέστρεψα με κάποιους Γάλλους.

329552
Ένα oryx στην Έρημο Ναμίμπ!

[powerphot]

Η αλήθεια είναι πως ακόμη αναρωτιέμαι τι το ιδιαίτερο έχουν αυτοί οι αμμόλοφοι και τόσες χιλιάδες άνθρωποι έρχονται κάθε χρόνο από κάθε γωνιά του κόσμου για να τους θαυμάσουν! Είναι ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, όπου δεν επιτρέπεται να μείνει κανείς μετά τη δύση του ηλίου, χωρίς βεδουίνους και οικισμούς, και που μόνο να το αντικρίσει μπορεί κανείς, σα να βρίσκεται σε μουσείο. Έχω δει εκατοντάδες αμμόλοφους ανά τον κόσμο, τους έχω περπατήσει, τους έχω καβαλήσει με τη μοτοσυκλέτα μου, έχω κοιμηθεί ανάμεσά τους… Συγγνώμη, αλλά πολύ περισσότερο με συγκίνησε η Σαχάρα, την οποία μπορούσα να τη βιώσω για μέρες και νύχτες κι όχι μόνο να τη δω.

329553
Ακόμη αναρωτιέμαι τι το ιδιαίτερο έχουν αυτοί οι αμμόλοφοι και συρρέουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο για να τους αντικρίσουν…

Ο λόγος που επισκέφτηκα, όμως, το Sossusvlei (και δεν το μετάνιωσα) ήταν άλλος: το περίφημο Deadvlei! Αφού περπάτησα λίγο παραπάνω από ένα χιλιόμετρο μέσα στην έρημο, έφτασα σ’ ένα αποξηραμένο έλος, που είχε δημιουργηθεί πριν αιώνες, όταν ο Ποταμός Tsauchab είχε πλημμυρίσει μετά από έντονες βροχοπτώσεις. Αυτό επέτρεψε σε μερικές ακακίες ν’ αναπτυχθούν. Όταν, όμως, το έλος έδωσε πάλι τη θέση του στην έρημο, οι ακακίες κάηκαν από τον ήλιο κι οι κορμοί τους έχουν μείνει εκεί τα τελευταία εννιακόσια χρόνια, αφού η υπερβολική ξηρασία της περιοχής τους προστατεύει από την αποσύνθεση. Είναι μοναδικός αυτός ο συνδυασμός του άσπρου βυθού ενός αρχαίου έλους, των μαύρων, καμένων κορμών, των κοκκινωπών αμμόλοφων για φόντο και του γαλάζιου ουρανού που πάντα περιβάλλει την έρημο…

329554
Το Deadvlei ήθελα πολύ να το επισκεφτώ! Είναι ένα αποξηραμένο έλος, όπου οι καμένες ακακίες έχουν μείνει εκεί για 900 χρόνια. Ο κορμός τους δεν είναι απολιθωμένος, αλλά δεν αποσυντίθεται λόγω της υπερβολικής ξηρασίας!

Υ.Γ.: Μην ξεχνάτε πως τη διαδρομή μου, μαζί με περισσότερες φωτογραφίες, μπορείτε να τη δείτε στο Live Trip Traveller!

[furious]

Στους καταρράκτες Ιγκουασού (ποταμός Παρανά) το πλάτος φτάνει τα 2.700 μέτρα. Σε συνολικό μήκος 900 μέτρων δεν ρέει νερό, αλλά και πάλι απομένουν 1800 μέτρα!

Kαλή συνέχεια!

:)


Βασίλη, ναι, είναι αλήθεια αυτό με τους Καταρράκτες Ιγκουασού. Αυτό το πράγμα με τα νούμερα και τα ρεκόρ είναι μεγάλο μπέρδεμα... Ουσιαστικά, οι Καταρράκτες Βικτώρια θεωρείται πως σχηματίζουν τη "μεγαλύτερη κουρτίνα νερού" μετρώντας το πλάτος σε συνδυασμό με το ύψος τους.

Για περισσότερες λεπτομέρειες, ρίξε μια ματιά στη Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Falls

Καλή χρονιά σε όλους και πάντα όρθιοι!

[Uriah Heep]

Βασίλη, ναι, είναι αλήθεια αυτό με τους Καταρράκτες Ιγκουασού. Αυτό το πράγμα με τα νούμερα και τα ρεκόρ είναι μεγάλο μπέρδεμα... Ουσιαστικά, οι Καταρράκτες Βικτώρια θεωρείται πως σχηματίζουν τη "μεγαλύτερη κουρτίνα νερού" μετρώντας το πλάτος σε συνδυασμό με το ύψος τους.

Για περισσότερες λεπτομέρειες, ρίξε μια ματιά στη Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Falls

Καλή χρονιά σε όλους και πάντα όρθιοι!


Eλπίζω η κουρτίνα στο Ιγκουασού να μην είναι ...πλισέ κι έχουμε πάλι μπέρδεμα στην εμβαδομέτρηση!

Καλή συνέχεια να 'χεις!:)

[powerphot]

Κατεβαίνοντας από τη σχεδία με την οποία διέσχισα τον Ποταμό Orange, πάτησα σε νοτιοαφρικανικό έδαφος και βρέθηκα στο άλλο μισό του Διασυνοριακού Πάρκου /Ai/Ais – Richtersveld, που μοιράζεται ανάμεσα στη Ναμίμπια και τη Νότια Αφρική. Βρέθηκα σ’ ένα ερημικό τοπίο κι η αλήθεια είναι πως η νοτιοαφρικανική πλευρά είναι μονότονη. Τη διαδρομή μου μέσα από τους χωματόδρομους δυσκόλευε ο ισχυρός άνεμος που ερχόταν από τον Ατλαντικό Ωκεανό και δημιουργούσε αμμοθύελλα.

330698
Η ερημική διαδρομή στο Διασυνοριακό Πάρκο /Ai/Ais – Richtersveld είναι κάπως μονότονη, αλλά έχει και τις ομορφιές της.

Όταν βγήκα για λίγο στην άσφαλτο, είδα στους καθρέφτες μου ένα πορτοκαλί φως να με πλησιάζει. Οι Νοτιοαφρικανοί συνήθως βάζουν ένα πορτοκαλί πλαστικό μπροστά στο φανάρι της μοτοσυκλέτας τους, για να τους βλέπουν καλύτερα οι άλλοι οδηγοί. Ήταν ο Phillip μ’ ένα KTM 990 Adventure. Μου έκανε νόημα, σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου κι αφού με ρώτησε από πού έρχομαι κι έμεινε άναυδος, αποφάσισε στη στιγμή να με ακολουθήσει! Του εξήγησα πως εγώ ήθελα να φτάσω στο Cape Town την επόμενη μέρα, γιατί ήθελα να εξερευνήσω χωματόδρομους και μικρά, παραλιακά δρομάκια. Μου είπε αμέσως: “Έρχομαι όπου θέλεις και κατασκηνώνουμε όπου θέλεις”! Αυτή είναι η μαγεία του μοτοσυκλετισμού… Ξαφνικά είχα για παρέα ένα Νοτιοαφρικανό, που ούτε καν γνώριζα πέντε λεπτά πριν. Η δίψα για εξερεύνηση μας ένωσε στο λεπτό!

330699
Εξερευνώντας τις παραλίες και τα ποτάμια της δυτικής ακτής…

Με τη βοήθεια του GPS μου ανακαλύψαμε ωραίους, ερημικούς χωματόδρομους, που ανεβοκατέβαιναν ατελείωτους λόφους. Πότε-πότε περνούσαμε κι από καμιά γραφική φάρμα μέσα σ’ αυτά τα ειδυλλιακά τοπία. Βγήκαμε πάλι στα παράλια και κατασκηνώσαμε στην αμμουδιά, μπροστά στα κύματα που αέναα έρχονται από τον ωκεανό. Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε νότια ακολουθώντας την ακτογραμμή, όσο είναι εφικτό. Περνούσαμε από γραφικές κωμοπόλεις και χωριουδάκια, των οποίων τα ονόματα ούτε καν είχα ακούσει. Θαυμάζοντας αυτά τα τοπία, σκεφτόμουν πως είναι κρίμα να φτάσει κανείς βιαστικός στο Cape Town μέσω του αυτοκινητόδρομου και να χάσει αυτή την όμορφη, παραλιακή διαδρομή.

330700
Langebaan: ο παράδεισος του kitesurfer!

[powerphot]

Πλησιάζοντας προς τη μοναδική, ίσως, πόλη που τόσο ανυπομονούσα να επισκεφτώ, διέκρινα από μακριά τη σιλουέτα του θρυλικού Table Mountain, που δεσπόζει στο Cape Town. Η κορυφή του είναι επίπεδη κι έτσι το όρος μοιάζει μ’ ένα γιγαντιαίο τραπέζι, εξ ου και το όνομά του. Το είχα δει τόσες φορές σε φωτογραφίες και βίντεο, που ήταν συγκινητικό να το βλέπω ζωντανά και να νιώθω πως κατάφερα αισίως να φτάσω μέχρι το νοτιότερο, σχεδόν, σημείο του ταξιδιού μου…

330701
Απολαμβάνοντας το φρέσκο αέρα του Ατλαντικού Ωκεανού πάνω από το Cape Town! (Φωτογραφία: Cátia Castro)

Το Cape Town σίγουρα αποτελεί ένα ορόσημο για ‘μένα. Δεν είναι μόνο το νοτιότερο, σχεδόν, σημείο του ταξιδιού μου, αλλά σηματοδοτεί κιόλας το μέσον του, περίπου. Επίσης, εδώ είναι η μοναδική ευκαιρία που έχω να ανανεώσω, να επισκευάσω ή να συντηρήσω όποιο κομμάτι του εξοπλισμού μου χρειάζεται. Η Νότια Αφρική, σε κάποιους τομείς, είναι σα μια ευρωπαϊκή χώρα καταμεσής της Αφρικής. Μετά από ενάμιση χρόνο στο δρόμο, είναι πολύ ευχάριστο να έχω και πάλι πρόσβαση σε ανταλλακτικά, εξοπλισμό, μηχανήματα, εξειδικευμένα εργαλεία και ότι άλλο χρειάζομαι και δε μπορώ να βρω στην υπόλοιπη Αφρική.

330702
Τοποθετώντας τα ρουλεμάν των τροχών που μου έστειλε η 3P Racing.

Εδώ αντικατέστησα την αλυσίδα κίνησης της AFAM, που κατέρριψε κάθε προσωπικό μου ρεκόρ, αφού άντεξε 44.000 χλμ. και μάλιστα με αρκετές χιλιάδες από αυτά να έχουν γίνει μέσα σε άμμο! Επίσης, η 3P Racing μου έστειλε ρουλεμάν τροχών, για να τ’ αντικαταστήσω προληπτικά και να μην την ξαναπατήσω όπως στο Τατζικιστάν ;-) Η Sena Bluetooth μου έστειλε το ολοκαίνουριο μοντέλο ενδοεπικοινωνίας, το 20S, το οποίο το χρησιμοποιώ κατά κόρον και τώρα που ταξιδεύω μόνος μου. Όχι μόνο ακούω μουσική στους βαρετούς ασφαλτοστρωμένους δρόμους, αλλά με τη βοήθειά της καταγράφω ζωντανά τις αφηγήσεις στα βίντεο που τραβώ όταν οδηγώ. Αυτό το μοντέλο έχει και ραδιόφωνο, ενώ λειτουργεί αρκετά επιτυχώς και με φωνητικές εντολές έτσι, ώστε να μη χρειάζεται ν’ αφήσει κανείς το χέρι του από το τιμόνι. Αυτό που μ’ εντυπωσίασε, όμως, ήταν το πόσο δυνατό ήχο παράγουν αυτά τα μικρά ηχειάκια! Όταν δυνάμωσα τη μουσική τέρμα, νόμιζα πως ακούω κανένα ηχοσύστημα υψηλής πιστότητας μέσα στο κράνος μου!

330703
Το καινούριο μοντέλο ενδοεπικοινωνίας της Sena Bluetooth, το 20S, έχει ένα σωρό νέες δυνατότητες που μ’ εντυπωσίασαν: ηχεία με απίστευτα δυνατό και καθαρό ήχο, φωνητικές εντολές, ραδιόφωνο, 2 χλμ. εμβέλεια κ.α.!

[powerphot]

Κάτι άλλο που έπρεπε ν’ αντικαταστήσω ήταν το αντίσκηνό μου… Τελικά οι μπανέλες του αντίσκηνου της Seven Heaven αποδείχτηκαν σκάρτες, αφού από τους πρώτους μήνες μέχρι σήμερα έσπασαν σε καμιά δεκαριά σημεία. Έτσι μου έστειλαν από την Ελλάδα το παλιό μου αντίσκηνο, εκείνο που είχα στην Ασία. Το πρόβλημα ήταν πως εκείνο δεν ήταν πια αδιάβροχο, αλλά πήρα σπρέι αδιαβροχοποίησης κι ελπίζω να κάνει δουλειά… Επίσης, ήταν ώρα επιτέλους να πάρω ένα ζευγάρι σωστές μπότες για enduro! Το Motomax, λοιπόν, μου έστειλε τις Alpinestars Tech 5, οι οποίες είναι σκληρές και προσφέρουν πολύ καλή προστασία, αλλά μπορώ να τις φορώ άνετα όλη μέρα.

330704
Στο δρόμο προς το Montagu Pass με τις καινούριες μου μπότες από το Motomax. Πολύ μου αρέσουν!

Όπως φαίνεται, ο Άγιος Βασίλης ήρθε και με βρήκε στο Cape Town! Εδώ έζησα και την πιο ιδιαίτερη αλλαγή χρονιάς… Το απόγευμα, μετά από μια τρίωρη πεζοπορία, ανέβηκα στο Table Mountain κι από την κορυφή του απόλαυσα το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του 2014. Αφού είδα από ψηλά τα φωτάκια της πόλης να τρεμοσβήνουν, κατέβηκα πάλι απ’ το βουνό με τη βοήθεια του φακού μου. Καβάλησα τη μοτοσυκλέτα μου και πήγα στην παραλία του Camps Bay, όπου διάφορες παρέες, αλλά και οικογένειες, περίμεναν να σημάνει μεσάνυχτα. Καθίσαμε μπροστά στην αμμουδιά και ξαφνικά βλέπαμε να σκαν πυροτεχνήματα ολόγυρά μας! Το 2015 είχε έρθει…

330706
Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του 2014 από την κορυφή του Table Mountain!

[powerphot]

Το σημαντικότερο που έπρεπε να κανονίσω στο Cape Town ήταν η αλλαγή του διαβατηρίου μου. Αν και αυτό που έχω λήγει το 2017, οι σελίδες του έχουν γεμίσει με όλες αυτές τις αφρικανικές βίζες και σφραγίδες. Έτσι πήγα στο ελληνικό προξενείο της πόλης για να αιτηθώ καινούριο διαβατήριο, το οποίο θα έπαιρνα στα χέρια μου μετά από ένα μήνα.

330708
Τέτοια ορεινά τοπία μου ‘χαν λείψει στην Αφρική…

Ευτυχώς, εν τω μεταξύ μπορούσα να ταξιδέψω στις κοντινές περιοχές και ν’ ανακαλύψω πόσα άκρως εντυπωσιακά τοπία κρύβει αυτή η χώρα. Ξεκίνησα με το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Στο δρόμο προς τα εκεί, η Chapman’s Peak Drive θεωρείται μια από τις πιο εντυπωσιακές διαδρομές του κόσμου κι όχι άδικα! Καθώς οδηγούσα στις βραχώδεις ακτές, σε αρκετό ύψος από τα γαλανά νερά του ωκεανού, είχα μείνει άναυδος! Αυτός ο συνδυασμός πράσινου κι απόκρημνων βουνών δίπλα στον ωκεανό είναι κάτι μοναδικό…

330709
Η Chapman’s Peak Drive θεωρείται μια από τις πιο εντυπωσιακές διαδρομές του κόσμου κι όχι άδικα!

[powerphot]

Δυστυχώς, όσο άναυδο με άφησαν τα τοπία αυτής της χώρας, άλλο τόσο άναυδο με άφησε κι ο ρατσισμός που επικρατεί… Γνώρισα πολλούς λευκούς Νοτιοαφρικανούς, απόγονους των αποικιοκρατών, που μιλούσαν τόσο άσχημα για τους μαύρους συντοπίτες τους, που έπρεπε να τους σταματήσω! Μέσα στην πόλη του Cape Town, αλλά και σε πολλά πλούσια προάστια, ζουν ως επί το πλείστον λευκοί. Είναι απίστευτο να βλέπει κανείς σε μια αφρικανική πόλη περισσότερους λευκούς παρά μαύρους! Οι μαύροι μένουν, συνήθως, στις άθλιες παραγκουπόλεις, που βρίσκονται πάντα έξω από το κέντρο, εκεί που δε χαλάν τη θέα των λευκών. Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων, οι μιγάδες. Αυτοί μένουν σε κάποια απλοϊκά σπιτάκια, που είναι όλα ίδια, σαν εργατικές κατοικίες.

330711
Η πολύχρωμη μουσουλμανική γειτονιά Bo-Kaap.

Δεν περίμενα να συναντήσω τέτοιον κοινωνικό διαχωρισμό… Ευτυχώς, τώρα πια ο διαχωρισμός αυτός δεν επιβάλλεται από τους νόμους, όπως συνέβαινε στην εποχή του απαρτχάιντ. Επιβάλλεται, όμως, από τους άγραφους κοινωνικούς κανονισμούς. Η κάθε ράτσα μισεί την άλλη κι έτσι οι περισσότεροι μαύροι δε θέλουν να μείνουν σε γειτονιά μιγάδων, ακόμη κι αν η τσέπη τους το επιτρέπει. Επίσης, αν ένας μιγάς μένει σε γειτονιά λευκών, θα χάσει τους φίλους του, αφού οι περισσότεροι θα τον κοροϊδεύουν και θα πάψουν να τον συναναστρέφονται!

330712
Το καρναβάλι του Cape Town οργανώνεται μετά την πρωτοχρονιά!

[powerphot]

Ήταν ώρα να κατευθυνθώ ανατολικά και να εξερευνήσω τα βουνά και τα λαγκάδια… Ξεκίνησα με την ασφαλτοστρωμένη Route 62, που ήταν κάπως αδιάφορη. Από το Calitzdorp πήρα το χωματόδρομο προς το Oudtshoorn, που περιβάλλεται από γραφικές φάρμες με στρουθοκαμήλους. Επισκέφτηκα τις τεράστιες Σπηλιές Cango, ανέβηκα κάποια περάσματα στα βουνά, όπως το περίφημο Montagu Pass και βγήκα στη θρυλική Garden Route. Μα τι ομορφιά ήταν αυτή… Ειδικά η διαδρομή από το George μέχρι το Wilderness είχε κάποια από τα πιο εντυπωσιακά τοπία που έχω αντικρύσει ποτέ!

330713
Όλη η Garden Route είναι πανέμορφη, αλλά ειδικά η διαδρομή από το George μέχρι το Wilderness με αποστόμωσε!

Κάπου εκεί, μετά από 540 μέρες στο δρόμο, σχεδόν ενάμιση χρόνο, και 44.620 χιλιόμετρα, έφτασα στο νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μου και στο νοτιότερο σημείο όπου έχω βρεθεί ποτέ, το Cape Agulhas! Εκεί είναι που ενώνεται ο Ινδικός Ωκεανός με τον Ατλαντικό. Το GPS μου έδειχνε περίπου 34,5 μοίρες νότια, δηλαδή περίπου εκεί που βρίσκεται η Κρήτη, αλλά από την άλλη πλευρά του ισημερινού! Γι’ αυτό αυτές οι περιοχές έχουν μεσογειακό κλίμα. Μόνο που όταν είναι χειμώνας στην Ελλάδα, είναι καλοκαίρι εδώ κι έτσι απόλαυσα και τα μπανάκια μου στον Ινδικό Ωκεανό;)

330714
Μετά από 540 μέρες στο δρόμο, σχεδόν ενάμιση χρόνο, και 44.620 χιλιόμετρα, έφτασα στο νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μου, το Cape Agulhas!

[airmav]

μπραβο ρε Ηλια μαγευεις με τ ''κατορθώματα'' σου ..καλη συνεχεια δυναμη πεισμα επιμονη και προσμονη για τα υπολοιπα μερη...

[powerphot]

Αφού επέστρεψα στο Cape Town και παρέλαβα το καινούριο μου διαβατήριο, μπορούσα πια να συνεχίσω το ταξίδι μου προς τ’ ανατολικά. Ήδη είχα κάνει ένα μεγάλο κύκλο κι είχα απολαύσει τη Route 62 και την πανέμορφη Garden Route, οπότε αυτήν τη φορά έκανα μια διαδρομή σχεδόν εξολοκλήρου σε χωματόδρομους. Πήρα μια γεύση από την απέραντη σαβάνα της Karoo κι ανέβηκα αρκετά περάσματα στα βουνά, όπως το περίφημο Swartberg Pass, που θεωρείται το πιο εντυπωσιακό της χώρας.

332144
Φάρμα στα πρόθυρα της Karoo

Το αποκορύφωμα των φυσιολατρικών μου εξερευνήσεων ήταν στα Όρη Baviaanskloof, που ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Για να περάσει κανείς τις πύλες βάση νόμου απαιτείται 4×4, αφού οι διαδρομές είναι κάπως δύσβατες. Είναι από τα ελάχιστα εθνικά πάρκα στην Αφρική όπου επιτρέπονται οι μοτοσυκλέτες, οπότε δεν έχασα την ευκαιρία να το εξερευνήσω. Η φύση ήταν, όντως, πανέμορφη, η διαδρομή ενδιαφέρουσα, με αρκετές διασχίσεις ποταμών και πολλές πέτρες, ενώ είδα δίπλα μου κι ένα σωρό διαφορετικά είδη από αντιλόπες!

332145
Τα Όρη Baviaanskloof ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

Έτσι βγήκα στο Port Elizabeth, όπου με φιλοξένησε ο Mark κι η Tine, ένα πολύ ενδιαφέρον ζευγάρι που ασχολείται ενεργά με αρκετά προγράμματα τα οποία αποσκοπούν στην αναβάθμιση της ζωής των άπορων κατοίκων της περιοχής. Αν και είναι λευκοί, δεν έχουν κανένα κόμπλεξ κατά των μαύρων. Ζουν μαζί τους και τους βοηθούν. Ευτυχώς που γνώρισα και τέτοιους ανθρώπους στη Νότια Αφρική και μ’ έκαναν να ξεχάσω για λίγο το ρατσισμό και το μίσος που νιώθουν οι περισσότεροι σ’ αυτήν τη χώρα.

332147
Η αυλή του σπιτιού όπου έμενα στο Port Elizabeth!

[powerphot]

Μαζί, μέσω του οργανισμού Calabash, επισκεφτήκαμε ένα δημόσιο σχολείο σε μια γειτονική παραγκούπολη, όπου φυτέψαμε δέντρα, λαχανικά και βότανα, τα οποία οι μαθητές κι οι δάσκαλοι θα φροντίζουν και θ’ απολαμβάνουν τους καρπούς τους. Δυστυχώς, η νέα γενιά των κατοίκων στις παραγκουπόλεις δε γνωρίζει πώς να καλλιεργεί. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι, που θυμούνται πώς καλλιεργούσαν πριν πολλά χρόνια τη γη, με χαρά μεταφέρουν τη γνώση αυτή στη νέα γενιά. Θεωρώ πως τέτοιες προσπάθειες είναι σπουδαίες, αφού επικεντρώνονται στη σημαντικότερη προϋπόθεση για την επιβίωση αυτών των ανθρώπων, που είναι η παραγωγή της τροφής τους.

332148
Οι μαθητές που θα φροντίζουν τα δέντρα που φυτέψαμε στο σχολείο της παραγκούπολης.

Περνώντας από το Port Alfred, κατευθύνθηκα προς το East London μέσω του ήσυχου παραλιακού δρόμου. Στη Νότια Αφρική έχω δει τόσες εκβολές ποταμών, όσες δεν έχω δει σ’ όλη μου τη ζωή συνολικά! Ήταν όλες τόσο όμορφες και διαφορετικές, που συνέχεια σταματούσα για φωτογραφίες.

332149
Στη Νότια Αφρική έχω δει τόσες εκβολές ποταμών, όσες δεν έχω δει σ’ όλη μου τη ζωή συνολικά κι ήταν όλες όμορφες και διαφορετικές!

Στο East London είχα γνωστούς μέσω κάποιων κοινών φίλων, οπότε έκανα ένα ευχάριστο διάλλειμα και γνώρισα όλη την ελληνική και κυπριακή κοινότητα της περιοχής. Μου είχαν ετοιμάσει βασιλική υποδοχή! Απόλαυσα ξανά ελληνικά φαγητά που μου είχαν λείψει, ενώ γυρίσαμε όλα τα γειτονικά μέρη: από τα δασωμένα βουνά και τους καταρράκτες του Hogsback μέχρι την τεράστια φάρμα του κυρίου Πλάτωνα, που είναι γεμάτη αντιλόπες πολλών ειδών.

332150
Παίζοντας με μικρά λιονταράκια! Το συγκεκριμένο είναι δέκα εβδομάδων.

[powerphot]

Έπειτα, σειρά είχε το κομμάτι της Νότιας Αφρικής που έμελλε να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου: η Άγρια Ακτή (Wild Coast), που την εποχή του απαρτχάιντ ονομαζόταν “Transkei”. Ήταν μια από τις περιοχές που η λευκή κυβέρνηση είχε χαρακτηρίσει ως “homeland” για τους μαύρους κατοίκους της χώρας. Τους είχε παραμυθιάσει πως εκεί θα ζουν ανεξάρτητοι χωρίς να ενοχλούνται από τους λευκούς.

Στην πραγματικότητα, ήθελαν να συγκεντρώσουν όλους τους μαύρους, που αποτελούσαν το 80% του πληθυσμού της χώρας, σε μια έκταση που ήταν μόλις το 14% της χώρας! Φυσικά, δεν τους έδωσαν τις περιοχές που είχαν χρυσό, διαμάντια, σύγχρονες εγκαταστάσεις ή εύφορα εδάφη. Τους έδωσαν ό,τι τους περίσσευε, ό,τι ήταν άχρηστο για τους λευκούς. Μάλιστα, οι μαύροι δεν επιτρεπόταν να φύγουν από αυτές τις περιοχές, εκτός κι αν είχαν ειδική άδεια, αν δηλαδή τους χρειάζονταν οι λευκοί στις πόλεις για φθηνά εργατικά χέρια. Δυστυχώς, αυτή ήταν η εποχή του απαρτχάιντ, που με τα ίδια μου τ’ αυτιά άκουσα ν’ αποκαλούν «χρυσή εποχή» αρκετοί λευκοί, συμπεριλαμβανομένων Ελλήνων και Κυπρίων…

332151
Οι γυναίκες βάφουν μια από τις στρογγυλές καλύβες που χαρακτηρίζουν την περιοχή της Άγριας Ακτής.

Μέχρι σήμερα στην Άγρια Ακτή ζουν σχεδόν αποκλειστικά μαύροι. Οι δρόμοι είναι ως επί το πλείστον χωματόδρομοι, ενώ έκανα και κάποιες διαδρομές μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Κάποια απότομα ανηφορικά κομμάτια, που ήταν γεμάτα κοτρόνες, με ταλαιπώρησαν απίστευτα. Εκείνη τη μέρα έβρεχε, οπότε το έδαφος ήταν ιδιαίτερα ολισθηρό. Μια κι ο ήλιος είχε δύσει, κατασκήνωσα στην καταπράσινη όχθη ενός ποταμού ακούγοντας ένα σωρό εξωτικά πουλιά τριγύρω.

332152
Κατασκηνώνοντας δίπλα στην όχθη του ποταμού, ξύπνησα από τα κελαηδίσματα εξωτικών πουλιών.

Την επόμενη μέρα, έπρεπε ν’ ανέβω το πιο απότομο κομμάτι της διαδρομής. Δυο φορές έπεσε η υπερβολικά φορτωμένη μοτοσυκλέτα μου πάνω στις κοτρόνες. Αναγκαστικά, προσπαθούσα ν’ ανεβάσω τη μοτοσυκλέτα μέτρο προς μέτρο, χωρίς να την καβαλώ. Το έδαφος ήταν τόσο ανώμαλο, που γλιστρούσαν και τα πόδια μου πάνω στις πέτρες. Μου πήρε δύο ώρες για ν’ ανέβω εκείνα τα 100 μέτρα… Ο επιμένων νικά, όμως!

332153
Δυο ώρες μου πήρε ν’ ανέβω εκείνα τα 100 μέτρα της απότομης ανηφόρας που ήταν γεμάτη κοτρόνες!

[powerphot]

Ήξερα πως ο νόμος του γιν και του γιάνγκ, του καλού και του κακού, θα έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Το κακό μόλις είχε περάσει. Ένα ωραίο, χορταριασμένο μονοπάτι με περίμενε στη συνέχεια κι η θέα προς τον ωκεανό με αποζημίωσε! Αυτό που με μάγεψε στην Άγρια Ακτή είναι πως εκεί μπορεί να βιώσει κανείς την αυθεντική νοτιοαφρικανική επαρχία. Η περιοχή είναι γεμάτη αραιοκατοικημένους οικισμούς με αυτές τις χαρακτηριστικές, στρογγυλές καλύβες σε αποχρώσεις του κόκκινου, του πράσινου, του μπλε ή του κίτρινου. Μερικές περιβάλλονταν από μικρά χωράφια, όπου καλλιεργούσαν κυρίως καλαμπόκι. Οι κάτοικοι εκεί ζουν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Παντού υπήρχαν διάσπαρτες αγελάδες, που έβοσκαν ελεύθερα, ενώ είδα και αρκετές κατσίκες, λίγα γουρούνια, μερικές κότες, γαϊδουράκια κι άλογα. Οι βοσκοί περπατούσαν δίπλα στα ζώα τους με τη μαγκούρα περασμένη στην πλάτη τους και τα χέρια να κρέμονται απ’ αυτήν, σα να ‘ναι σταυρωμένοι. Φράκτες δεν υπήρχαν πουθενά. Αυτός ο διαχωρισμός της γης είναι επινόηση των λευκών.

332154
Στην Άγρια Ακτή τα ζώα βόσκουν ελεύθερα κι οι φράκτες είναι ανύπαρκτοι.

Είχα βαρεθεί ν’ ακούω από τους λευκούς πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η περιοχή. Πρέπει να προσέχω, έλεγαν, τα τετράποδα, που κινούνται ελεύθερα εκεί, αλλά και τα δίποδα ζώα! Καλά διαβάσετε! Μ’ αυτές ακριβώς τις λέξεις χαρακτήρισε τους μαύρους ένας από τους Έλληνες που γνώρισα… Είναι αλήθεια πως στις πόλεις της περιοχής υπήρχε πολύ εγκληματικότητα, αφού οι λευκοί είχαν αναγκάσει τους μαύρους να ζουν σ’ άθλιες συνθήκες. Τώρα πια δεν είναι τόσο τραγική η κατάσταση, ενώ στην επαρχία, όπου κινιόμουν εγώ, η εγκληματικότητα είναι ελάχιστη κι οι κάτοικοι φιλικότατοι!

332155
Τυπική εικόνα της αυθεντικής νοτιοαφρικανικής επαρχίας…

Δε θα ξεχάσω τη συμπεριφορά των χωρικών όταν η γρουσουζιά με χτύπησε κι άλλαξα τρεις σαμπρέλες μέσα σε μια μέρα! Καθώς σκαρφάλωνα στα κατσάβραχα, άρχισα να νιώθω τη μοτοσυκλέτα μου ασταθή. Κατευθείαν το μυαλό μου πήγε σε σκασμένο λάστιχο. Όταν, όμως, σταμάτησα να ελέγξω τι συμβαίνει, έμεινα έκπληκτος… Δεν περίμενα πως είχαν σκάσει και τα δυο λάστιχα συγχρόνως! Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Στην πισινή ρόδα βρήκα καρφί. Στη μπροστινή δε βρήκα τίποτα, αλλά η σαμπρέλα είχε μια μικρή τρύπα στο πέλμα. Ίσως να είχε μπει κι εκεί κάποιο καρφί κι ύστερα να βγήκε.

332156
Μα είναι δυνατόν να μου σκάσουν τρεις φορές τα λάστιχα μέσα σε μια μέρα;

[powerphot]

Το τελευταίο που ήθελα εκείνη την ώρα ήταν να μαζευτεί όλο το χωριό γύρω μου, να μου κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις και να βάζουν όλοι χέρι στις ρόδες προσπαθώντας να με βοηθήσουν. Αυτό, όμως, δεν έγινε. Όσοι περνούσαν από ‘κει, με μια απίστευτη διακριτικότητα, με ρωτούσαν αν χρειάζομαι βοήθεια. Όταν αρνιόμουν ευγενικά, έφευγαν χωρίς να με αποσπάσουν από το έργο μου. Δυο γυναίκες που περπατούσαν με τα μωρά τους στην πλάτη, μου προσέφεραν κάτι να φάω. Αρνήθηκα και πάλι χωρίς να τις προσβάλλω και με ρώτησαν: «Μα δεν πεινάς;». Έφυγαν μόνο όταν τις διαβεβαίωσα πως είχα φαγητό στη μοτοσυκλέτα μου.

332157
Οι τυπικές, στρογγυλές καλύβες της επαρχίας με την παραδοσιακή, αχυρένια στέγη

Σα να μην έφτανε αυτό, ούτε 100 χιλιόμετρα δεν πρόλαβα να κάνω κι ένιωσα πάλι το τιμόνι να κουνιέται. Δε μπορούσα να το πιστέψω… Το μπροστινό λάστιχο είχε σκάσει πάλι! Είχα καταρρίψει κάθε ρεκόρ γκαντεμιάς! Απ’ ό,τι φάνηκε, η κινέζικη σαμπρέλα που είχα βρει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και κουβαλούσα για εφεδρική, ήταν απλά άθλιας ποιότητας.

332158
Γι’ αυτό λέγεται Άγρια Ακτή…

Αφήνοντας την ακτή, άρχισα να κατευθύνομαι βόρεια, προς το Λεσότο. Το τοπίο σταδιακά άλλαξε κι έγινε ορεινό. Ανέβηκα περίπου μέχρι τα 1.600 μέτρα υψόμετρο κι έβλεπα παντού γύρω μου βουνά με καταπράσινο χορταράκι, που οι αγελάδες νωχελικά έβοσκαν. Όποτε ανέβαινα σε κάποιο ψηλό σημείο, απ’ όπου η θέα ήταν πανοραμική, έβλεπα διάσπαρτες μικρές λιμνούλες να διακόπτουν το πράσινο χρώμα του τοπίου. Έχει και τα θετικά της η βροχερή περίοδος… Η βλάστηση είχε θεριέψει κι όλα ήταν καταπράσινα! Αυτό, όμως, ήταν απλά μια εισαγωγή μπροστά στην ομορφιά που θα συναντούσα στην επόμενη χώρα του οδοιπορικού μου: το Λεσότο…

332159
Κατευθυνόμενος προς το Λεσότο, το τοπίο έγινε ορεινό και το πράσινο διακοπτόταν μόνο από όμορφες, μικρές λιμνούλες…


Ακόμα περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller (http://livetrips.gr/trip/575)

[Aνεμος]

ρε Ηλία ...καλό δρόμο να εχεις και πραγματικά ευχαριστώ γα το ταξίδεμα μα πάνω απο ολα για το μπρίζωμα :beer:(ρακόμελα!)

[airmav]

που ειναι αυτο το παιδι??? πως περναει??? εχουμε καποιο νεο του???

[powerphot]

που ειναι αυτο το παιδι??? πως περναει??? εχουμε καποιο νεο του???

Καλά είναι ο Ηλίας και συνεχίζει να ταξιδεύει.
Συγνώμη που λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν έχω καταφέρει να ανανεώσω το νέο υλικό του.
Μέχρι να γίνει αυτό εδώ, και για όσους ανυπομονούν, στο www.madnomad.gr μπορούν να βλέπουν τα τελευταία νέα του.

[powerphot]

Το Λεσότο, αν και ελάχιστοι το γνωρίζουν, είναι μια χώρα που περιβάλλεται από το κράτος της Νότιας Αφρικής. Είναι ένα μικρό, ορεινό βασίλειο, το οποίο είχα βάλει στο μάτι από τότε που σχεδίαζα το mad about Africa. Αποτελεί τη μοναδική χώρα στον κόσμο που βρίσκεται αποκλειστικά σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 1.000 μέτρων, ενώ είναι η χώρα με το πιο ψηλό χαμηλότερο σημείο στον κόσμο, που είναι τα 1.400 μέτρα! Τα χαρακτηριστικά, λοιπόν, αυτής της χώρας υπόσχονταν πως η ορεσίβια φύση μου θα έβρισκε εκεί ένα μικρό παράδεισο…

336630
Το μεγαλείο της φύσης στο ορεινό βασίλειο του Λεσότο…

Μπήκα στη χώρα περνώντας τα σύνορα στην κορυφή του θρυλικού Περάσματος Sani (2.876 μ.). Η ανάβαση απαγορεύεται σε αυτοκίνητα που δεν είναι εξοπλισμένα με τετρακίνηση, ενώ κάποιες φορές το πέρασμα κλείνει λόγω των καιρικών συνθηκών. Μέσω του Περάσματος Kotisephola (3.240 μ.) κατευθύνθηκα προς το Thaba-Tseka. Στο δρόμο βρήκα ένα μαγευτικό μέρος να κατασκηνώσω, δίπλα σ’ ένα κρυστάλλινο ρυάκι και ήδη τ’ ορεινό βασίλειο του Λεσότο με είχε μαγέψει…

336631
Ανεβαίνοντας το θρυλικό Πέρασμα Sani (2.876 μ.)…

Από το Thaba-Tseka έκανα μια διήμερη, κυκλική διαδρομή, για να περικυκλώσω τη γραφική λίμνη που έχει δημιουργηθεί από το Φράγμα Katse. Ευτυχώς, βρήκα κι εκεί χωματόδρομους που βρίσκονταν δίπλα στις όχθες, οπότε απόλαυσα μαγευτικά τοπία έχοντας μέχρι στιγμής διανύσει ελάχιστα χιλιόμετρα στη βαρετή άσφαλτο. Τα καλύτερα, όμως, δεν τα είχα δει ακόμη…

336632
Οικισμός στη γραφική λίμνη που έχει δημιουργηθεί από το Φράγμα Katse.

[powerphot]

Όταν ξανακατέβηκα στο Thaba-Tseka, κατευθύνθηκα νότια αυτήν τη φορά. Το κομμάτι μετά το Sehonghong και μέχρι το Εθνικό Πάρκο Sehlabathebe έμελλε να γίνει το αγαπημένο μου στη χώρα. Η διαδρομή ήταν κάπως δύσβατη σε μερικά κομμάτια, με πολλές πέτρες, ειδικά ανεβαίνοντας προς το Πέρασμα Matebeng, όπου το GPS μου έδειξε 2.966 μ. υψόμετρο. Εκεί δεν είδα ούτε ένα όχημα. Οι μόνες ψυχές που συνάντησα ήταν σε μερικούς ορεινούς οικισμούς που πέρασα, αλλά και κάποιοι βοσκοί που είχαν αμολήσει τα ζώα τους στην όμορφη πρασινάδα της περιοχής.

336633
Κοιτώντας από την κορυφή του Περάσματος Matebeng (~2.960 μ.).

Κατεβαίνοντας, είδα μια καταπράσινη ανοιχτωσιά δίπλα σ’ ένα μικρό ρυάκι και δε μπόρεσα ν’ αντισταθώ… Κατασκήνωσα εκεί! Ο αέρας είχε δυναμώσει και τα μαύρα σύννεφα έρχονταν προς το μέρος μου. Καθώς έστηνα βιαστικά το αντίσκηνό μου, για να προλάβω την καταιγίδα, άκουσα μια φωνή να με χαιρετά. Μέσα στη βιασύνη μου δεν είχα παρατηρήσει πως με είχε πλησιάσει ένας νεαρός βοσκός τυλιγμένος στη μάλλινη κουβέρτα του, όπως παραδοσιακά ντύνονται οι κάτοικοι του Λεσότο.

336634
Κάπως έτσι είναι χτισμένες οι καλύβες στο Λεσότο: με πέτρες ή λάσπη, συνήθως κυκλικές, με αχυρένια στέγη.

Ήταν ένα πολύ συμπαθητικό και χαμογελαστό παιδί, ο Φραντιέτιερ. Ήξερε μερικές λέξεις στ’ αγγλικά και γνωριστήκαμε. Ήθελε να μάθει καλύτερα τη γλώσσα και συνεχώς μου έδειχνε πουλιά, αστέρια και άλλα, μου τα έλεγε στη γλώσσα του, τα South Sotho, και με ρωτούσε πώς λέγονται στ’ αγγλικά. Ήταν περίεργος να δει πώς ήταν το αντίσκηνό μου από μέσα. Αποφάσισα να μαγειρέψω τραχανά και για τους δύο στο μικρό γκαζάκι μου, ενώ ο Φραντιέτιερ μου ζήτησε να του βάλω στο κινητό μου μουσική από τη χώρα μου. Έφαγε ορεξάτος το φαγητό, οπότε συμπέρανα πως του άρεσε το παραδοσιακό γεύμα των Ελλήνων βοσκών! Όταν βράδιασε, με καληνύχτισε κι άρχισε να περπατά προς το σπίτι του.

336635
Ο Φραντιέτιερ είναι ένας συμπαθητικός και χαμογελαστός βοσκός, που τον γνώρισα εκεί που κατασκήνωνα.

[powerphot]

Ένιωθα πολύ ευχάριστα μετά απ’ αυτήν την όμορφη γνωριμία! Μου θύμισε τους ζεστούς και φιλόξενους Ασιάτες… Το Λεσότο, καθώς ήταν ανεξάρτητο βασίλειο, δεν υπέστη τα τραύματα του απαρτχάιντ, τα οποία στιγμάτισαν τη Νότια Αφρική. Αυτό το ένιωσα από τις πρώτες μου ώρες στο Λεσότο. Δεν υπήρχε στην ατμόσφαιρα αυτό το μίσος κι ο ρατσισμός που χαρακτηρίζουν τη γείτονα χώρα. Οι ντόπιοι, που είναι σχεδόν εξολοκλήρου μαύροι, με χαιρετούσαν φιλικά και χαμογελαστά.

336636
Τα άλογα αποτελούν το πιο συνηθισμένο μέσο μεταφοράς στην επαρχία του Λεσότο.

Μόνη εξαίρεση αποτελούσαν μερικά παιδιά στα βουνά, που όπως και σε αρκετές άλλες χώρες, έπαιζαν πετώντας μου πέτρες. Μια χτύπησε τη μοτοσυκλέτα μου και σταμάτησα ν’ αναφέρω το γεγονός στους γηραιότερους του χωριού, γιατί αλλιώς ποτέ δε θα σταματήσει αυτή η κακιά συνήθεια. Οι άνθρωποι, παρόλο που δε μιλούσαν αγγλικά, αμέσως κατάλαβαν τι έγινε κι έστειλαν τ’ άλλα παιδιά να βρουν το μπόμπιρα που είχε κρυφτεί ανάμεσα στα καλαμπόκια. Μου έκαναν νόημα πως θα το δείρουν ή θα το φέρουν να το δείρω εγώ. Δεν κατάλαβα τι από τα δύο εννοούσαν με τα νοήματά τους, πάντως δε θα μπορούσα να δείρω το παιδί, οπότε έφυγα ζητώντας τους απλά να το μαλώσουν, για να μην το ξανακάνει.

336637
Συγκοινωνία ανάμεσα στα χωριά του Λεσότο

Την επόμενη μέρα κατευθύνθηκα προς το Semonkong, όπου έκανα μια σύντομη πεζοπορία για να επισκεφτώ τον Καταρράκτη Maletsunyane. Εκεί το νερό χύνεται από τα 204 μέτρα ύψος κι έχει καταρριφθεί το ρεκόρ Guinness για τη μεγαλύτερη, εμπορικά εκμεταλλευόμενη, συνεχόμενη καταρρίχηση στον κόσμο. Εγώ προτίμησα ν’ αρκεστώ σε μια γαλήνια πεζοπορία… Ανέβηκα μέχρι το καταπράσινο οροπέδιο όπου βρισκόταν κάποιο χωριό. Οι άνθρωποι περπατούσαν ή πηγαινοέρχονταν με τ’ άλογά τους. Ήταν ωραία να περπατώ κι εγώ μέσα σ’ αυτή την ησυχία των βουνών και να βλέπω πώς ζουν εκεί οι χωρικοί. Μερικοί άντρες δούλευαν στα χωράφια. Είχαν σπαρμένα καλαμπόκια, ηλιόσπορους και σιτάρι. Οι γυναίκες έπλεναν ρούχα ή ετοίμαζαν το φαγητό έξω από την πέτρινη καλύβα τους. Τα παιδιά έτρεχαν πέρα δώθε. Κουβαλούσαν νερό από τη βρύση του χωριού ή ξυλαράκια για το άναμμα της φωτιάς. Ήταν περίεργη αίσθηση να νιώθω πως ο κόσμος αυτών των ανθρώπων ήταν αυτό το οροπέδιο. Είναι όμορφος κόσμος, αλλά και πολύ περιορισμένος. Δεν παραξενεύομαι που οι περισσότεροι θέλουν να δουν και κάτι παραπάνω ή να ζήσουν κάπου αλλού…

336638
Ήταν πολύ όμορφα να περπατώ σ’ αυτό το οροπέδιο και να βλέπω πώς ζουν οι χωρικοί αυτού του μικρού βασιλείου…

[powerphot]

Μέσα από ωραίους χωματόδρομους και μονοπάτια, που σε κάποια σημεία ήταν μια θάλασσα από κινούμενες πέτρες, κατευθύνθηκα προς το Malealea. Προς τα βορειοδυτικά, τα ψηλά βουνά άρχισαν να δίνουν τη θέση τους σε χωράφια και περιοχές πιο πυκνοκατοικημένες. Κάπου εκεί, μια και το τοπίο δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον, πάτησα στην άσφαλτο για να βγω στην πρωτεύουσα, το Maseru. Ήταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν τις εκλογές κι ο κόσμος το γλεντούσε παντού με πολύ ποτό και δυνατή μουσική! Τελικά, βγήκα από τη χώρα μια μέρα πριν γίνουν οι εκλογές, για να γλιτώσω από πιθανές αναταραχές που αναμένονταν όταν θ’ ανακοινώνονταν τ’ αποτελέσματα, πράγμα συνηθισμένο στις περισσότερες αφρικανικές χώρες…

336639
Οι οπαδοί του κόμματος BNP έστησαν ξέφρενο γλέντι στο δρόμο με χάρτινο ομοίωμα του πολιτικού ηγέτη!

Κάνοντας μερικά χιλιόμετρα ακόμη στο μικρό Λεσότο, κατευθύνθηκα προς τα βόρεια. Εκεί πέρασα τα σύνορα προς τη Νότια Αφρική κι έτσι αποχαιρέτησα με τις καλύτερες αναμνήσεις αυτό το όμορφο, ορεινό βασίλειο…

336640
Έτσι χαμογελαστοί και φιλικοί είναι οι περισσότεροι κάτοικοι του Λεσότο!