View Full Version : mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250
Ήρθε, επιτέλους, η ώρα να ξεκινήσουμε το εγχείρημα που προετοιμάζουμε τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Εκτός άλλων απροόπτων, την ερχόμενη 'βδομάδα, μεταξύ 15 και 20 Ιουλίου, ξεκινώ απ' τη Θεσσαλονίκη με αρχικούς προορισμούς τις βαλκανικές χώρες.
Τα νέα μας και τις φωτογραφίες μας μπορείτε να τα παρακολουθείτε στο http://madnomad.gr. Εκτός αυτού, ο powerphot, ο άνθρωπος που με πρωτοβουλία του είχε ξεκινήσει και τη δημοσίευση του greece2india σ’ αυτό εδώ το forum, έχει αναλάβει να ποστάρει ξανά στο moto.gr. Έτσι, ελπίζουμε να συνταξιδεύουμε όλοι μαζί και μέσα από 'δω! Σ' ευχαριστούμε πολύ, Νίκο, και γι' αυτό και για άλλα πολλά που έχεις κάνει για εμάς!
Ας ξεκινήσω, λοιπόν, με το πρώτο post περί της πολυπόθητης αναχώρησης...
Σύμφωνα με το αρχικό μας πλάνο, θα έπρεπε το Μάιο να έχουμε αποδημήσει γι’ άλλους τόπους, μακρινούς. Αλλά όπως λεν και τα «Ξύλινα Σπαθιά»: «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι»! Δυστυχώς, ειδικά για τον εξοπλισμό των μοτοσυκλετών, μας καθυστέρησαν τόσο, που δεν το χωρούσε ο νους μας.
Σα να μην έφτανε αυτό, τις μέρες που μια πολύ όμορφη και μεγάλη παρέα απολαμβάναμε ένα τριήμερο στη φύση του Αγίου Θεοδοσίου Καλαμπάκας, στο αποχαιρετιστήριο event που οργανώθηκε, η Χριστίνα βρισκόταν στο νοσοκομείο με φρικτούς πόνους. Έτσι, αναγκάστηκε να υποβληθεί σε εγχείρηση.
Όλα πήγαν πρίμα και το καλό είναι ότι δεν απαιτούνται χρόνιες θεραπείες ούτε καν συνεχείς εξετάσεις. Το μόνο πρόβλημα προς το παρόν είναι πως χρειάζεται κάποιος χρόνος για να αναρρώσει πλήρως από την επέμβαση. Επειδή είμαστε σώφρονες νεανίες (παρά την αντίθετη γνώμη πολλών…), αποφασίσαμε, λοιπόν, να αλλάξουμε κάπως τα πλάνα μας.
295565
Το comic που έφτιαξε η Χριστίνα (έχει καλλιτεχνική φλέβα)! Προσέξτε το ψαράκι μέσα στον ορό!
Εφόσον καθυστερήσαμε τόσο, η Ευρώπη έχει βγει εκτός προγράμματος. Για να έχουμε τον ιδανικό καιρό σε όλο μας το ταξίδι (ή τουλάχιστον για όσο τηρήσουμε το πρόγραμμά μας…) πρέπει στο Μαρόκο να μπούμε το Σεπτέμβριο. Γι’ αυτό, αφήνουμε την Ευρώπη για κάποια άλλη φορά που θα έχουμε περισσότερο χρόνο και χρήμα.
Θα ξεκινήσω μόνος μου για τα Βαλκάνια κάπου μεταξύ 15 και 20 Ιουλίου. Οι χώρες που θα περιηγηθώ θα είναι: Αλβανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Σλοβενία. Μετά από περίπου δύο μήνες, θα φτάσω στην Ιταλία, όπου θα συναντηθούμε με τη Χριστίνα, που θα ’ρθει εκεί με καράβι από την Ελλάδα. Ελπίζουμε μέχρι τότε να έχει αναρρώσει πλήρως. Από την Ιταλία θα πάρουμε το καράβι για το Μαρόκο κι έτσι μετά από 2,5 μέρες στη θάλασσα θα είμαστε στην ήπειρο που τόσα χρόνια ονειρευόμαστε…
Ετοιμαστείτε, λοιπόν! Σε λίγες μέρες ξεκινάμε!!!
- Περισσότερα στο: http://madnomad.gr
Ηλίας Βροχίδης
Ηλία καλησπέρα! Έιμαι ο Μπάμπης που είχαμε γνωριστεί πρόπερσι στο ιστιοφόρο στη Κω.
Σου εύχομαι παλικάρι να γυρίσεις σώος και αβλαβής, γεμάτος εμπειρίες που θα λες στα εγγόνια σου και θα σε χαζεύουν με γουρλωμένα μάτια!
Εις το επανιδείν φίλε μου!
latris mixanis
14/07/2013, 10:44
Καλούς δρόμους να έχετε :beer::beer:
Υ.Γ Περαστικά στην Χριστίνα.
MG-KTiNoS
14/07/2013, 10:48
:a014:
teo yzf r6
14/07/2013, 10:51
:a014:
sapila racing
14/07/2013, 18:15
Καλό ταξίδι και περαστικά στην Χριστίνα. :beer:
stavrouliasp
14/07/2013, 21:03
Κάθε εμπόδιο για καλό.
Σας εύχομαι και εγω από την καρδιά μου να έχετε ένα γεμάτο από νέες εμπειρίες ταξίδι.
:priest:καλούς δρόμους να έχετε, ολα καλά να πάνε και καλές αναγνώσεις να έχουμε :a55:
Carlos.1on2
14/07/2013, 22:31
Καλούς δρόμους να έχετε
Ηλία,ότι καλύτερο στο διάβα σας,περαστικά και σιδερένια για τη Χριστίνα!Και που ξέρεις!Κάπου εκεί θα γυροφέρουμε και εμείς :cool:
DimChios
15/07/2013, 09:25
Καλο κατευοδιο!!!!!!!!
Καλους δρομους, εμπειριες και μεις να διαβαζουμε ομορφα πραγματα!!!
:beer::beer::beer::beer::beer::beer:
Ηλία καλούς δρόμους,περαστικά στην Χριστίνα.
:wave2:
powerphot
15/07/2013, 13:11
...μισο να βολευτώ λίγο στην καρέκλα..
Οκ! Ηλία έτοιμος...στειλε :p
road spirit
15/07/2013, 13:15
καλό ταξίδι !
harris_x
15/07/2013, 13:23
Καλό ταξίδι να έχετε :beer:
argy_kap
15/07/2013, 23:56
Καλό ταξίδι Ηλία....καλούς δρόμους.....:wave2::a014:
taisteal
15/07/2013, 23:59
καλο ταξιδι να εχετε,και να γεμισετε εμπειριες...
Σας ευχαριστούμε όλους, παιδιά, για τις ευχές! Πάντα όρθιοι και καλό ταξίδι σε όλους μας, λοιπόν ;)
Nostradamus
16/07/2013, 01:27
Καλούς δρόμους να έχετε και σύντομα να αρχίσετε να παρουσιαζετε το ταξίδι..
alexxxcbr
16/07/2013, 07:38
Καλο ταξιδι παιδια.:wave2:
Shiatman
16/07/2013, 09:03
Καλό ταξίδι και πάντα όρθιοι! :wave2:
ηλια καλους δρομους να εχεις, οχι απαραιτητα ευκολους, αλλα δρομους που να παιδεψουν το μυαλο σου..
Καλό ταξίδι και περαστικά στην Χριστίνα:wave2:
powerphot
19/07/2013, 12:53
...άντε, πάμε πάλι...;)
Καλούς δρόμους Ηλία & Χριστίνα! :wave2:
295815
powerphot
22/07/2013, 09:00
Μέσω μια εφαρμογής ο Ηλίας όταν μπορεί θα ενημερώνει για την πορεία του ταξιδιού του στέλνοντας "ζωντανές ανταποκρίσεις" από το κινητό του.
Σε λίγο καιρό που η εφαρμογή θα αναβαθμιστεί θα μπορεί να μοιραστεί μαζί μας και κάποιες φωτογραφίες....
http://traveler.motoridersclub.com/trip/575
295917
Καλό σας ταξίδι!
Να έχετε όμορφα χιλιόμετρα!
vassilis79
23/07/2013, 09:04
Καλους δρομους να εχεις και να το χαρεις οπως και το προηγουμενο .
καλο ταξιδι,η παναγια κοντα σας
Black Diamond
24/07/2013, 13:44
Καλά χιλιόμετρα, αναμένουμε το φωτογραφικό υλικό και όλα τα ζουμερά :a014:
powerphot
26/07/2013, 17:35
Να και η πρώτη ανταπόκριση του ταξιδιού, η οποία γράφεται στο Αργυρόκαστρο της Αλβανίας! Την Πέμπτη, 18 Ιουλίου, ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη με τις ευχές πολλών συγγενών και φίλων, που ήρθαν στο Λευκό Πύργο να μας αποχαιρετήσουν. Μαζί με τη Χριστίνα κατευθυνθήκαμε προς την Κοζάνη από το μικρό, όμορφο δρόμο που ακολουθεί τον Αλιάκμονα.
Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου, τόσο λόγω της υπερέντασης, όσο και λόγω των ατελείωτων τελευταίων λεπτομερειών που έπρεπε να διευθετήσω και να ελέγξω διπλά. Στο δρόμο προς τη Βέροια, πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια του πάνω στη μοτοσυκλέτα! Ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο, οπότε σταματήσαμε σ’ ένα ήσυχο παρκάκι να ξαπλώσουμε για καμιά ώρα. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και κατασκηνώσαμε σ’ ένα οικοπεδάκι ακριβώς μπροστά στα ήρεμα νερά της Λίμνης Πολυφύτου, όπου είχαμε κατασκηνώσει και παλιότερα.
296248
Το Sinicё, ένα ξεχασμένο χωριό στα βουνά της Αλβανίας, που θυμίζει έντονα την Ήπειρο από την άλλη πλευρά των συνόρων.
Την επόμενη μέρα αποχαιρέτησα τη Χριστίνα, αφού έφευγε προς την Κεφαλονιά, ενώ εγώ κατευθυνόμουν προς τα Βαλκάνια. Τώρα θα την ξαναδώ στην Ιταλία, όπου θα έρθει το Σεπτέμβριο με καράβι, για να ταξιδέψουμε μαζί στην Αφρική. Αφού έκανα ένα ευχάριστο διάλειμμα για να δω και ν’ αποχαιρετήσω καλούς φίλους στην Κοζάνη, συνέχισα προς το Γράμμο από τον όμορφο δρόμο που περνά από το Τσοτύλι και το Επταχώρι. Μάλιστα, ο Σάκης από την Κοζάνη μου πρότεινε να κάνω έναν κύκλο μέσω του Αυγερινού, όπου απόλαυσα μια όμορφη, καταπράσινη διαδρομή.
Έφτασα στη συγκέντρωση Rainbow, που γινόταν στο Γράμμο, κοντά στη Λίμνη των Αρένων. Τα βουνά του Γράμμου τα είχα εξερευνήσει και παλιότερα κι είναι από τα αγαπημένα μου! Ειδικά η περιοχή γύρω από τη λίμνη μου θύμιζε κάτι ζωγραφιές με παραμυθένια τοπία, που είχε η γιαγιά μου κρεμασμένες στους τοίχους του σπιτιού της.
Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τι είναι οι συγκεντρώσεις Rainbow, αφού καθένας τις εκλαμβάνει διαφορετικά. Η ιστορία τους ξεκίνησε στις Η.Π.Α. το 1972. Νέοι, γέροι κι οικογένειες με παιδιά απ’ όλο τον κόσμο κατασκηνώνουν για ένα μήνα σε απομονωμένα μέρη, για να επανασυνδεθούν με τη μητέρα φύση και να ζήσουν έστω και για λίγο σε αρμονία με αυτή. Οι περισσότεροι έχουν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα κι είναι πνευματικοί άνθρωποι. Άλλοι ακολουθούν παραδόσεις των Ινδιάνων, που έχουν ξεχαστεί, ενώ πολλοί πρόσκεινται στον ινδουισμό.
296249
Ευτυχώς που βρήκαμε λάστιχο να πλύνουμε τις μοτοσυκλέτες, γιατί η λάσπη είχε φτάσει μέχρι τη σέλα!
Στις συγκεντρώσεις Rainbow απαγορεύονται τα μηχανοκίνητα οχήματα και οι ηλεκτρονικές συσκευές, αλλά παντού ακούγονται όμορφες μουσικές από εξωτικά μουσικά όργανα, όπως το σιτάρ, το σαντούρι και η άρπα στόματος, ένα μικρό, απλό οργανάκι που βγάζει πολύ ψυχεδελικούς ήχους. Στις συγκεντρώσεις αυτές γίνονται πολλές δραστηριότητες και μια από αυτές ήταν η εκμάθηση άρπας στόματος, όπου έλαβα μέρος κι εγώ! Στις επόμενες παρουσιάσεις, λοιπόν, θα σας παίζω άσματα ;-)
Κατά τα άλλα, βοηθούσα κι εγώ στην κουζίνα ή όπου αλλού απαιτούνταν, αφού τα πάντα γίνονται με την εθελοντική εργασία όλων. Γύρω από τη φωτιά απολαμβάναμε ενδιαφέρουσες συζητήσεις κάθε μέρα. Πέντε μέρες σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν για να ηρεμήσω από την υπερβολική πίεση που ένιωθα όλους αυτούς τους μήνες που προετοίμαζα το ταξίδι. Δυστυχώς, ήταν τόσο έντονη η πίεση αυτή, που μου προέκυψε ακόμη και πρόβλημα υγείας. Ελπίζω να εξαλειφθεί τώρα που ξεκίνησα το ταξίδι…
296250
Από εδώ και άπο άλλα πολλά παρόμοια εμπόδια έπρεπε να περάσουμε τις μοτοσυκλέτες μας...
powerphot
26/07/2013, 17:38
296255
Τα καταφέραμε και τις περάσαμε μια – μια πάνω από τον πεσμένο κορμό
Εκεί στο Γράμμο συναντηθήκαμε με το φίλο μου το Γιάννη το Δαλμάρα, που ήρθε μ’ ένα Honda AX-1, για να ταξιδέψουμε μαζί στην Αλβανία. Μετά από μια όμορφη διαδρομή στα βουνά της περιοχής, βγήκαμε από τους χωματόδρομους στο συνοριακό σταθμό της Κρυσταλλοπηγής. Αυτή τη φορά που έχω καλό GPS (να ‘ναι καλά το Motoraid!), έχω βρει την υγειά μου! Το να ταξιδεύω αποκλειστικά από χωματόδρομους έχει γίνει εφικτό και εύκολο, από άποψη πλοήγησης. Υπάρχει μια μαγική επιλογή στο GPS, που του δίνει εντολή να σχεδιάζει τις διαδρομές χρησιμοποιώντας μόνο χωματόδρομους. Έτσι, αυτές τις μέρες έχουμε κάνει μετρημένα χιλιόμετρα σε άσφαλτο!
Μόλις μπήκαμε στην Αλβανία, πήραμε τα βουνά και απολαύσαμε (περισσότερο εγώ και λιγότερο ο Γιάννης!) μια επική χωμάτινη διαδρομή από το Kapshticё μέχρι το Mollaj και από το Qafzez μέχρι την Κλεισούρα (Kёlcyrё). Ειδικά το δεύτερο κομμάτι ήταν εξαιρετικά απαιτητικό. Είχε πολύ πέτρα, αρκετή λάσπη, ιδιαίτερα ανώμαλο έδαφος με βαθιά νεροφαγώματα, κατολισθήσεις που έκλειναν το δρόμο και πεσμένα δέντρα από το χειμώνα. Σ’ ένα σημείο έπρεπε να περάσουμε τις μοτοσυκλέτες πάνω από έναν κορμό. Όλοι μας έλεγαν πως ήταν κλειστός αυτός ο δρόμος και μας διαβεβαίωσαν πως ήμασταν οι πρώτοι που καταφέραμε να τον περάσουμε φέτος! Αυτές τις δύο μέρες κάναμε όλο κι όλο 290 χλμ., από τα οποία τα 180 ήταν εκτός δρόμου. Είδαμε πανέμορφα βουνά, μικρές λιμνούλες και ξεχασμένα, γραφικά χωριουδάκια.
296251
Μια τρομακτική πτώση του Γιάννη κατέληξε στο χείλος του γκρεμού! Τραβήξαμε τη μοτοσυκλέτα επάνω κι ύστερα τη σηκώσαμε, για να μη μας πέσει για πάντα στο χάος…
Οι Αλβανοί που συναντήσαμε ήταν ιδιαίτερα φιλικοί. Μας καλωσόριζαν όλοι και μας βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Μου έκανε εντύπωση που είναι διακριτικοί. Αν περνούσαν από εκεί που κατασκηνώναμε, τους χαιρετούσαμε, αλλά δεν πλησίαζαν για να μη μας ενοχλήσουν. Αυτό μου φαίνεται πολύ παράξενο σε σχέση με τη συνεχή περιέργεια, αν και καλοδεχούμενη, που αντιμετώπιζα στην Ασία.
296252
Τέτοια ομορφιά απολαμβάναμε στα βουνά της Αλβανίας! Σε συνδυασμό με την άκρως ενδιαφέρουσα οδήγηση εκτός δρόμου, τι άλλο μπορώ να ζητήσω;
Αυτή η λιμνούλα βρίσκεται πάνω από το χωριό Frashёr.
powerphot
29/07/2013, 13:57
Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Και σ’ αυτό το ταξίδι προέκυψε βλάβη τη δεύτερη ‘βδομάδα και επέστρεψα στην Ελλάδα για να την επισκευάσω. Όταν ήμουν στην πανέμορφη πηγή Syri i Kaltёr, προσπαθώντας να βάλω μπρος τη μοτοσυκλέτα, διαπίστωσα πως είχε χαλάσει το κόμπλερ της μίζας. Η μίζα γυρνούσε ελεύθερα, αλλά ο κινητήρας δε γυρνούσε. Εκεί η πολύτιμη μανιβέλα έδειξε για πρώτη φορά την αξία της! Μια και ήμουν μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα, για να φτιάξω τη βλάβη. Πρώτη φορά συναντώ τέτοια βλάβη σε XR 250. Στο παλιό μου XR, μετά από 140.000 χλμ., το κόμπλερ λειτουργεί ακόμη χωρίς κανένα πρόβλημα. Έπεσα στην περίπτωση φαίνεται...
296471
296472
296476
powerphot
29/07/2013, 13:59
Εν τω μεταξύ, είχαμε απολαύσει με το Γιάννη το γραφικό Αργυρόκαστρο (Gjirokastёr). Εκεί, όταν συμμάζευα τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα, άφησα για λίγο το κινητό μου πάνω στο σάκο μου. Πήγαμε να φάμε με το Γιάννη κι όταν γυρίσαμε, διαπίστωσα πως δεν είχα το κινητό μου! Τότε θυμήθηκα πως το είχα αφήσει έξω, πάνω στο σάκο που είχα στη μοτοσυκλέτα. Φυσικά, δεν ήταν πια εκεί και αμέσως σκέφτηκα πως μου έκλεψαν το υπέροχο δώρο του Αχιλλέα και της Χρύσας από τη Λάρισα. Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και πολύ, όταν κάποιος Αλβανός εκεί μπροστά μου έκανε νόημα. Είχε πάρει το κινητό μου και… το έκρυψε στο τσαντάκι που έχω στο ντεπόζιτο. Με έσωσε ο άνθρωπος! Συμμάζεψε το κινητό μου και ήταν κι εκεί μπροστά να το προσέχει μέχρι να γυρίσω!
Ύστερα, επισκεφτήκαμε μια οικογένεια στο ελληνόφωνο χωριό «Καλύβια», απ’ όπου βλέπαμε την Κέρκυρα. Αυτή ήταν και η πρώτη αποστολή μας στα πλαίσια της δράσης μας «Το… πάμε το γράμμα!». Θα γίνει, λοιπόν, ειδικό αφιέρωμα σχετικά με αυτό.
Αφού επισκεφτήκαμε τον ενδιαφέροντα αρχαιολογικό χώρο του Βουθρωτού (Butrint), ανεβάσαμε τις μοτοσυκλέτες στη σχεδία που περνούσε το κανάλι. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στα σύνορα. Εκεί αποχωριστήκαμε με το Γιάννη και δώσαμε ραντεβού γι' αργότερα. Εγώ κατευθύνθηκα προς τη Θεσσαλονίκη, όπου ψάχνω να βρω όσο πιο γρήγορα γίνεται τα κατάλληλα ανταλλακτικά, για να επισκευάσω τη μοτοσυκλέτα και να ξαναφύγω.
296473
296474
296475
888hayabusa
03/08/2013, 16:34
Ευχομαι να είναι αυτό το τελευταίο εμπόδιο που θα αντιμετωπισεις στο ταξίδι σου..
Lioulios
04/08/2013, 00:17
Να ξεγύγετε όσο δεν πάει και να ζήσετε προτόγνωρα συναισθήματα ...Για άλλη μια φορά !!!
!!!!καλό ταξίδι ! !!!
:a014:
powerphot
07/08/2013, 10:40
Να και η πρώτη ανταπόκριση της δράσης μας "Το... πάμε το γράμμα"!
Το χειμώνα είχα πάει στη Χίο για μια όμορφη παρουσίαση του ταξιδιού μου στην Ασία. Εκεί είχα τη χαρά να γνωρίσω την Ξένια.
Εργαζόταν στο Bar "Ρόδι", όπου έγινε η παρουσίαση. Η Ξένια ήρθε στην Ελλάδα το 2004, όταν ενηλικιώθηκε. Οι μεγαλύτερες αδερφές της ήταν ήδη στη Λάρισα, οπότε πήγε κι η Ξένια εκεί.
Στη Λάρισα ήταν που γνώρισε και τον Κώστα, που αργότερα έγινε σύζυγός της. Μια μετάθεση του Κώστα οδήγησε το ζευγάρι στη Χίο.
Η οικογένεια της Ξένιας είναι Βορειοηπειρώτες. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση απ' όσα έμαθα από την Ξένια ήταν το πόσο διαφορετικοί θεωρούνται οι Βορειοηπειρώτες από τους Αλβανούς.
Η γιαγιά της δεν ξέρει αλβανικά. Μόνο ελληνικά μιλά και γράφει. Η γενιά των γονιών της, όμως, αναγκάστηκε από το καθεστώς του Χότζα να μάθει και αλβανικά.
Τα διδάσκονταν ως ξένη γλώσσα στα σχολεία τους.
Φτάνοντας στην Αλβανία, δε θα έχανα για κανένα λόγο μια επίσκεψη στα ελληνόφωνα αυτά χωριά, για να βιώσω από κοντά το πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί.
Έτσι, βρέθηκα στο χωριό "Καλύβια", κοντά στη Λιβαδειά. Πολλές πινακίδες στους δρόμους και στα καταστήματα ήταν στα ελληνικά.
Μερικές φορές είδαμε πινακίδες με ονόματα χωριών στα αλβανικά, που ήταν σβησμένα με μπογιά και γραμμένα στα ελληνικά!
Όταν ρωτούσαμε για το δρόμο, μας έκανε εντύπωση που όλοι μας μιλούσαν σε άπταιστα ελληνικά!
Ένας βατός χωματόδρομος τριών χιλιομέτρων σκαρφάλωνε το λόφο, για να μας οδηγήσει στο χωριό.
Μας έδειξαν το καινούριο, μοντέρνο σπίτι του κυρίου Βασίλη, του οποίου την πόρτα μας άνοιξαν εγκάρδια από την πρώτη στιγμή. Η θέα ήταν πανοραμική από 'κει πάνω.
Φαινόταν μέχρι κι η Κέρκυρα στο βάθος! Άρχισαν να βγαίνουν τα τσίπουρα κι οι οικείες λιχουδιές και να μαζεύεται η οικογένεια.
Γνώρισα από κοντά και τη γιαγιά της Ξένιας, η οποία ήταν κοτσανάτη κι έκανε ωραία καλαμπούρια! Μια στιγμή... Είμαι στην Αλβανία;
Γιατί νιώθω σα να είμαι σε ένα οποιοδήποτε ελληνικό χωριό; Δυσκολεύομαι να βρω κάτι που να διαφοροποιεί την εμπειρία μου εδώ από τις εμπειρίες που έχω ζήσει σε χωριά της Ελλάδας.
Α, βρήκα κάτι: τι είναι αυτή η κροθόπιτα; Πρώτη φορά βλέπω πίτα με ρύζι και κρέας κι αυτό το όνομα δεν το 'χω ξανακούσει.
Όταν αργότερα το έψαξα, διαπίστωσα πως η κροθόπιτα είναι τοπικό έδεσμα της Ηπείρου, που προφανώς υπήρχε και στη Βόρεια Ήπειρο.
297087
297088
297089
powerphot
07/08/2013, 10:42
Οι θείοι της Ξένιας χαίρονταν που είχαν Έλληνες φιλοξενούμενους. Κάποιος είπε: "Γιατί το λες έτσι; Μας προσβάλλεις! Εμείς δεν είμαστε Έλληνες; Πες πως έχουμε Ελλαδίτες φιλοξενούμενους".
Μου έκανε εντύπωση πως οι Βορειοηπειρώτες δε χωνεύουν τους Αλβανούς και το αντίστροφο, βέβαια. Ό,τι απατεωνιά γίνεται τη χρεώνουν σ' αυτούς.
Αναγκαστικά συναναστρέφονται και με Αλβανούς, αλλά προτιμούν να έχουν σχέσεις μεταξύ τους.
Μάλιστα, έχουν ιδρύσει και κόμμα Ελλήνων. Λόγω των πρόσφατων εκλογών βλέπαμε σ' αυτά τα μέρη επιγραφές σε βράχους και τοίχους που διαφήμιζαν το κόμμα.
Ο κύριος Βασίλης άρχισε να μας εξηγεί: "... όταν άνοιξαν τα σύνορα, το 1991, ήταν σα να ανοίγουν τις φυλακές και φυσικά οι κρατούμενοι ήθελαν να δραπετεύσουν"!
Ο κόσμος ήταν φτωχός και ταλαιπωρημένος από το αυταρχικό κομμουνιστικό πολίτευμα του Χότζα. Ήθελε να φύγει, να φτιάξει τη ζωή του.
Η Ελλάδα ήταν δίπλα και αποτελούσε την πιο ανεπτυγμένη γειτονική χώρα.
Κάπως έτσι πήρε κι ο κύριος Βασίλης την οικογένειά του και μετανάστευσαν στη Λάρισα. Εκεί, όμως, βρέθηκε να μαζεύει από τα χωράφια βαμβάκι, ντομάτες και άλλα αγαθά.
Πίσω στην Αλβανία είχε στρωμένη δουλειά με χωματουργικά μηχανήματα. Είχε τους συγγενείς του, τους φίλους του, το σπίτι του, το χωράφι του...
Η μετανάστευση δεν ήταν γι' αυτόν. Μετά από λίγους μήνες επέστρεψε στην Αλβανία με την οικογένειά του.
Αργότερα, ένα-ένα τα τρία τους παιδιά μετανάστευσαν στην Ελλάδα. Παντρεύτηκαν εκεί, έκαναν οικογένειες κι έφτιαξαν τη ζωή τους.
Οι περισσότεροι δε θέλουν να επιστρέψουν, αφού οι συνθήκες διαβίωσης είναι ακόμη κάπως δύσκολες στην Αλβανία.
Τώρα, όμως, που χειροτέρεψαν οι συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα, αρκετοί είναι αυτοί που γυρίζουν στην Αλβανία.
297090
powerphot
14/08/2013, 21:43
Φαίνεται ότι, όπως και στο προηγούμενο ταξίδι, σε 2 'βδομάδες λύνονται τα προβλήματα και συνεχίζω το δρόμο μου. Το κόμπλερ της μίζας αλλάχτηκε εύκολα και γρήγορα στο συνεργείο του Δημήτρη Κατηγιάννη, στη Χάλκη της Λάρισας. Αυτό που μας παίδεψε απίστευτα ήταν η υπερβολική κατανάλωση που διαπίστωσα στη μοτοσυκλέτα μου. Στα πρώτα χιλιόμετρα το αποδώσαμε στον κινητήρα που δεν είχε στρωθεί ακόμη. Το πρόβλημα ήταν πως ούτε αργότερα στην Αλβανία μειώθηκε η κατανάλωση.
Άρχισα να πειραματίζομαι με τα αυτονόητα: καρμπιρατέρ και εξάτμιση. Έβαλα μια καινούρια εξάτμιση της motosport και θυμήθηκα πώς αλλάζουν καρμπιρατέρ μέσα σε λίγα λεπτά, αφού το έβγαζα και το έβαζα συνεχώς με διαφορετικές ρυθμίσεις. Δυστυχώς, όμως, η κατανάλωση δεν έπεφτε. Τελικά, μόνο ο μάγος Δημήτρης κατάφερε να βρει το παράξενο αυτό πρόβλημα...
Το XR που είχαμε αγοράσει από το Βελβεντό (ναι, εκεί που έπεσε το ξύλο και βρήκαν μοντέλα για photoshop!) είχε βγαλμένη την εισαγωγή του αέρα από το φιλτροκούτι, οπότε την είδα εξ αρχής κι έβαλα μια άλλη. Στο XR, όμως, που πήραμε από τη Θήβα υπήρχε η εισαγωγή του αέρα, αλλά το κανάλι που πήγαινε μέσα στο φιλτροκούτι το είχε κόψει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης! Αυτή τη λεπτομέρεια δεν την είχα δει και προκαλούσε την υπερβολική κατανάλωση βενζίνης. Τα XR 250 με μίζα έχουν ένα σπάνιο καρμπιρατέρ υποπίεσης. Έτσι, η διαφορετική ροή του αέρα επηρέαζε όλη τη λειτουργία του καρμπιρατέρ, οπότε ο κινητήρας δε δούλευε σωστά.
Σα να μην έφτανε αυτό, όταν πήγαινα στη Λάρισα, για να γιατρέψει ο Δημήτρης τη μοτοσυκλέτα μου, έμεινα για πρώτη φορά στο δρόμο. Από την εξάτμιση ακούγονταν εκκωφαντικά σκασίματα κι η μοτοσυκλέτα δεν προχωρούσε. Αναγκάστηκα να απλώσω το στρώμα μου δίπλα στο XR και να κοιμηθώ εκεί. Την επόμενη μέρα, αφού έκανα διάφορα γιατροσόφια, άλλαξα το μπουζί και πήρε μπρος η μοτοσυκλέτα. Δε δούλεψε, όμως, για πολύ. Όταν την τρίτη μέρα κατάφερα να φτάσω στη Λάρισα, ο Δημήτρης σκαλίζοντας τα πάντα, ανακάλυψε άλλο ένα κουφό πρόβλημα, στο οποίο δεν πήγαινε το μυαλό μου με τίποτα... Είχε ξεβιδωθεί η επαφή από το μπουζοκαλώδιο κι έτσι πότε έφερνε ρεύμα και πότε όχι! Πώς το βρήκε ο Δημήτρης, ακόμη απορώ! Είναι μάγος αυτός ο άνθρωπος!
Τα πιο ανήκουστα προβλήματα συνέβησαν, αλλά η μεγάλη μου τύχη ήταν πως προέκυψαν όσο ήμουν εδώ κοντά. Ευτυχώς, λοιπόν, που χάλασε το κόμπλερ της μίζας και μ' έκανε να επιστρέψω στην Ελλάδα, γιατί αλλιώς τα υπόλοιπα προβλήματα θα λύνονταν πολύ δύσκολα στο δρόμο...
Αφού διορθώσαμε το XR μου, κάναμε με τη Χριστίνα και μια βόλτα εντός των συνόρων, γύρω στα 1.000 χλμ., για να επιβεβαιώσουμε πως και οι δύο μοτοσυκλέτες δουλεύουν άψογα. Έτσι, εκτός απροόπτου, μεθαύριο (16 Αυγούστου) θα ξαναφύγω για να συνεχίσω το ταξίδι μου από εκεί που έμεινα, από την Αλβανία.
297436
297437
ηλια χριστινα καλη συνεχεια...τα προβληματα απλα διαφοροποιουν το δρομο αλλα και ομορφαινουν το ταξιδι...
powerphot
24/08/2013, 20:40
Αφού επισκευάστηκε ο Μπαομπάμπης μου, ήρθε επιτέλους η ώρα να ξαναφύγω και να συνεχίσω το ταξίδι μου. Ίσως επειδή ήταν η δεύτερη φορά που έφευγα, δεν ένιωθα πως έφευγα για ένα τεράστιο ταξίδι. Αυτή τη φορά ένιωθα σα να έφευγα για εκδρομή. Όπως και να 'χει, έχοντας συνειδητοποιήσει πως πρέπει να αποχωριστώ την αγαπημένη μου φέτα, μια από τις αδυναμίες μου, έκανα μια τελευταία στάση στο Δρυόβουνο για να εφοδιαστώ ;-) Όσοι μερακλήδες θέλετε αγνά τυροκομικά πάσης φύσεως, θα τα βρείτε στη Θεσσαλονίκη από το Χρήστο (6944 922 143).
Επειδή δεν είχα χρόνο για χάσιμο, ήθελα να φτάσω από την πρώτη μέρα μέχρι το Berat της Αλβανίας. Έτσι, διάλεξα αυτό που οι χάρτες δείχνουν ως κεντρικό δρόμο από την Κορυτσά μέχρι το Ελμπασάν. Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε, όμως! Ο κεντρικός δρόμος ήταν χωματόδρομος αρκετών χιλιομέτρων που διέσχιζε ένα φαράγγι ανάμεσα στα βραχώδη βουνά. Γι' αυτό λατρεύω την Αλβανία! Η φύση έχει μείνει αναλλοίωτη και δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρει κανείς χωματόδρομους. Παρόλο που έριξε χαλάζι και βροχή για περίπου δυο ώρες, απόλαυσα τη διαδρομή. Αυτή ήταν και μια καλή δοκιμή για τα αδιάβροχα της Rev'it! Επιτέλους φορούσα κάτι που με κρατούσε στεγνό και από τη βροχή, αλλά και από τον ιδρώτα.
Στο Berat με φιλοξένησε ένας παλιός φίλος του φίλου μου του Κωστή. Μόλις του είπα ότι είμαι στην πόλη του, δεν άκουγε κουβέντα. "Θα έρθεις στο σπίτι μου", έλεγε. Το Berat έχει βραβευτεί από την Unesco για τα καλά διατηρημένα δείγματα οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Λίγο πιο βόρεια, επισκέφτηκα το κάστρο της Kruja, μέσα στο οποίο υπάρχουν σπίτια που κατοικούνται. Ανέβηκα στο βουνό πάνω από την πόλη για να επισκεφτώ ένα ενδιαφέρον τζαμί της σέκτας των Μπεκτασήδων Δερβίσηδων, που είναι χτισμένο μέσα σε μια σπηλιά. Ο Χατζί Μπεκτάς γεννήθηκε στο Ιράν το δέκατο τρίτο αιώνα κι έγραψε το Μακαλάτ, το ιερό βιβλίο της σέκτας που δημιούργησε.
Είχε έρθει, επιτέλους, η ώρα που τόσο περίμενα! Άρχισα να κατευθύνομαι προς τις Αλβανικές Άλπεις. Πήγα μέχρι το Koman, για να απολαύσω την όμορφη διαδρομή με το βαρκάκι μέσα στην ομώνυμη λίμνη. Εκεί ήρθε κι ο Γιάννης ο Δαλμάρας, με τον οποίο ταξιδεύαμε και πριν στην Αλβανία, για να συνεχίσουμε το ταξίδι μαζί. Τα καραβάκια που υπάρχουν τώρα πια στη λίμνη είναι μικρά, αλλά χωρούν μερικές μοτοσυκλέτες. Προσέξτε, όμως, να μην την πατήσετε όπως κι εμείς. Το τουριστικό βαρκάκι χρεώνει 25 ευρώ για ένα άτομο και μια μοτοσυκλέτα. Δυστυχώς, στο Koman δε θα δείτε άλλο καραβάκι, οπότε είναι εύκολο να πέσετε στην παγίδα. Το πρωί, όμως, στις 9:00, όταν ξεκινούν τα καραβάκια, έρχεται στο Koman ένα άλλο πλοιάριο που στο κατάστρωμά του έχει ένα ολόκληρο αμάξωμα λεωφορείου (με τα καθίσματα, το τιμόνι, το λεβιέ ταχυτήτων κ.λ.π.!). Όλοι οι Αλβανοί μπαίνουν σ' εκείνο και φυσικά, πληρώνουν πολύ λιγότερο. Δυο άτομα με μια μοτοσυκλέτα που συναντήσαμε εκεί, είχαν πληρώσει μόνο 20 ευρώ συνολικά.
298184
298185
298186
powerphot
24/08/2013, 20:41
Άλλοτε περνούσαμε ανάμεσα από καταπράσινες πλαγιές κι άλλοτε ανάμεσα από απόκρημνα, βραχώδη βουνά, ώσπου μετά από δυο ώρες περίπου φτάσαμε στο ήσυχο Fierzё. Κατευθυνθήκαμε προς τα λεγόμενα Καταραμένα Βουνά (Bjeshkёt e Namuna). Κάναμε μια πολύ απολαυστική χωμάτινη διαδρομή περνώντας από το χωριό Çerem. Συνεχίζοντας το χωματόδρομο, που γινόταν όλο και πιο δύσβατος, αλλά σε ευχάριστο επίπεδο, φτάσαμε μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Ξαφνικά, στα 1.900 μέτρα υψόμετρο βρήκαμε κάποια μικρά οροπέδια όπου είχαν μαζευτεί αρκετοί βοσκοί με τα ζώα τους και τις οικογένειές τους κι έμεναν σε καλύβες ή αντίσκηνα. Μας φαινόταν απίστευτο, γιατί δεν περιμέναμε να δούμε κόσμο σε μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή! Οι άνθρωποι αυτοί περνούν εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες, βόσκοντας τα πρόβατά τους και μαζεύοντας βατόμουρα, που αφθονούν εκεί.
Οι Αλβανικές Άλπεις, όμως, δε χορταίνονται έτσι εύκολα. Να μην έκανα και μια διήμερη πεζοπορία από την πανέμορφη Κοιλάδα Valbonё μέχρι το χωριό Theth; Βρήκαμε ένα πανέμορφο μέρος δίπλα στο κρυστάλλινο ποτάμι, όπου κατασκηνώσαμε. Ο Γιάννης περίμενε εκεί, όσο εγώ σκαρφάλωνα στο βουνό με το σάκο στην πλάτη. Κάπου εκεί πάνω γνώρισα και τον Alben, ένα βοσκό που μου μίλησε σε άπταιστα ελληνικά! Αν ακούσετε την ιστορία του, θα καταλάβετε τι αξιοθαύμαστος άνθρωπος είναι. Αν τυχόν περάσετε από το Simoni Kafe, το μικρό σταθμό που έφτιαξε εκεί για τους ορειβάτες, να του δώσετε τα χαιρετίσματα και την απέραντη αγάπη μου.
Εκείνο το βράδυ θα κατασκήνωνα ακριβώς στην κορυφή του βουνού. Από 'κει η θέα ήταν συναρπαστική, αφού φαινόταν η Κοιλάδα Valbonё από τη μια μεριά και η κοιλάδα του Theth από την άλλη. Έβρεχε για περίπου δυο ώρες και το βράδυ δεν ήταν μακριά. Συνάντησα δυο Αλβανούς πάνω σε άλογα, που πήγαιναν στην άλλη μεριά. Με ρώτησαν πού πάω τέτοια ώρα και μου έλεγαν να τους ακολουθήσω, για να μη μείνω μόνος μου. Ο ένας ήξερε λίγες λέξεις ελληνικά και συνέχεια φώναζε: "έλα 'δω ρε". Ήταν από τις λίγες λέξεις που ήξερε. Φαίνεται πως έτσι του φώναζαν συνέχεια τ' αφεντικά του στην Ελλάδα κι αυτό του 'μεινε... Προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως έχω αντίσκηνο και θα κατασκηνώσω λίγο πιο πάνω. Φυσικά, πήγαιναν πιο γρήγορα από 'μένα, αλλά σ' ένα σημείο με περίμεναν κι απορούσα γιατί, αφού δε μπορούσα να πάω μαζί τους. Τελικά, ο ένας είχε βγάλει τη σακούλα του με το ψωμί που είχε, ένα κρεμμύδι και λίγο τυρί και μου την έδωσε. Επέμενα πως δεν τη θέλω, γιατί έχω φαγητό, αλλά δεν καταλάβαινε, μάλλον, και μου έλεγε: "εντάξει, εντάξει". Ελπίζω έτσι να του συμπεριφέρθηκαν κι οι μανάδες που συνάντησε αυτός ο καημένος, όταν πεινασμένος περπατούσε για να φτάσει στην Ελλάδα...
Στην κορυφή, φυσικά, φυσούσε όλη τη νύχτα, αλλά με τον εξοπλισμό που 'χω δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Να 'ναι καλά το Fifth Element στα Γιάννενα που μας εφοδίασε με τέτοιο καλό εξοπλισμό!
Όταν κατεβήκαμε από τα βουνά, στην κωμόπολη της περιοχής, το Bajram Curri, συναντήσαμε έναν άλλο Αλβανό που μας μίλησε ελληνικά και με στενοχώρησε η ιστορία του, γιατί μου επιβεβαίωσε πως η συμπεριφορά που αντιμετώπισαν αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν ήταν αυτή που αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ. Όταν περπατώντας από τα βουνά έφτασε στην Ελλάδα, τον έπιασε ο ελληνικός στρατός, του πήραν τα λεφτά και τον σάπισαν στο ξύλο ώσπου του έσπασαν το χέρι! Παρόλ' αυτά, ο άνθρωπος μας τα διηγούνταν με το χαμόγελο στα χείλη, χωρίς κανένα μίσος. Δε μπορώ να καταλάβω τι κτήνη είναι αυτά που δεν πονά η ψυχή τους όταν σπαν το χέρι κάποιου.
298187
298188
298189
powerphot
24/08/2013, 20:42
Ο μικρός δρόμος προς τη Pukё έχει τόσες στροφές, που όλη μέρα χορεύαμε με τις μοτοσυκλέτες πλαγιάζοντας αριστερά και δεξιά. Λίγο πριν το Fushё-Arrёz ο Γιάννης άρχισε ν' ακούει ένα γουργουρητό στη μοτοσυκλέτα του. Όταν φτάσαμε στην πόλη, κούνησε την πίσω ρόδα κι είδε πως έσπασε το ρουλεμάν! Είχε ένα συνεργείο αυτοκινήτων εκεί και σταματήσαμε να ρωτήσουμε μήπως μπορούμε να βρούμε ρουλεμάν. Το έβγαλαν, πήγαν σ' ένα μαγαζί και ως εκ θαύματος το βρήκαν! Σε λιγότερο από δυο ώρες ήμασταν και πάλι στο δρόμο!
Δε μπορούσα να πιστέψω πόσο εύκολα επισκευάζεται μια τέτοια βλάβη αν σου τύχει σε πόλη και μάλιστα στην Ευρώπη. Εμένα εκεί που μου είχε τύχει, στα βουνά του Τατζικιστάν, έκανα τέσσερις μέρες να φτάσω σε πόλη, χωρίς ρουλεμάν στον τροχό, με σπασμένη ζάντα και χωρίς πισινό φρένο κι όταν έφτασα πάλι πήρε μέρες να επισκευαστεί.
Τώρα έχουμε φτάσει στη Shkodra, δίπλα στα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Σα να νιώθω ήδη μια νοσταλγία που αφήνω την Αλβανία, αλλά ελπίζω να μη με απογοητεύσουν και οι επόμενες, εκμοντερνισμένες χώρες που θα επισκεφτώ.
298190
powerphot
02/09/2013, 10:39
Το Μαυροβούνιο στη σημερινή του μορφή είναι ένα νέο κράτος. Αφού διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, το 1991, ήταν μέρος της Σερβίας. Μόλις το 2006 ανεξαρτητοποιήθηκε. Μπαίνοντας στη χώρα, κάναμε μια όμορφη διαδρομή δίπλα στη Λίμνη Skadar. Φτάσαμε μέχρι το Sveti Stefan, το πολυφωτογραφημένο νησάκι με την παλιά πόλη, την οποία ένας Έλληνας εφοπλιστής έχει νοικιάσει για 45 χρόνια και τη μετέτρεψε σε ξενοδοχείο. Τώρα ούτε οι ντόπιοι δε μπορούν να την επισκεφτούν, αν δεν έχουν άδεια από το ξενοδοχείο, οπότε λογικό είναι να έχουν παράπονα. Αφού αηδιάσαμε από τον πλούτο και τη φιγούρα που είδαμε εκεί, πήγαμε και στη Budva, για μια δεύτερη δόση. Τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να επισκεφτούμε την παλιά πόλη.
Η έκπληξη ήταν η παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, το Cetinje. Είναι μια συμπαθητική, μικρή πόλη απλωμένη σε μια κοιλάδα με χαμηλά σπίτια, που όλα έχουν τον κήπο τους. Συνήθως είναι ξύλινα κι έχουν ζωηρά χρώματα. Η αρχιτεκτονική αρκετών δημοσίων κτιρίων θυμίζει την αυστριακή, έχοντας χτιστεί με μεγάλες, βαριές πέτρες και με όμορφες στέγες να τα στολίζουν. Το Cetinje δεν έχει κάτι το συναρπαστικό, αλλά έχει μια ωραία ατμόσφαιρα. Νιώσαμε πως είναι ανθρώπινη πόλη, στην οποία θα μπορούσα να ζήσω ακόμη κι εγώ, που δε συμπαθώ τις πόλεις. Κάπου εκεί αρχίσαμε να νιώθουμε πως είμαστε στη Βόρεια Ευρώπη, πράγμα που δεν πάψαμε να το νιώθουμε στις πόλεις του Μαυροβουνίου.
Κάναμε μια ωραία διαδρομή στο ορεινό Εθνικό Πάρκο Lovćen και κάπου εκεί πήραμε ένα χωματόδρομο και βρήκαμε ένα καταπληκτικό μέρος για κατασκήνωση στα 1.320 μ. υψόμετρο. Για όσους περάσουν από 'κει, έχω το στίγμα στο Live Trip Traveller. Κατεβαίνοντας από το βουνό, δε χορταίναμε να βλέπουμε από ψηλά τον Κόλπο του Kotor. H μορφή του είναι τέτοια, που θυμίζει φιόρδ. Κάναμε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα και ρίξαμε και μια βουτιά, που ήταν η πρώτη μας σε θάλασσα, γιατί όλες οι υπόλοιπες ήταν σε λίμνες και παγωμένα ποτάμια! Η παλιά πόλη του Kotor, μέσα στο βενετσιάνικο κάστρο, ήταν αυτή που μας άρεσε περισσότερο.
298481
298482
298483
powerphot
02/09/2013, 10:41
Κάπου εκεί άρχισαν οι βροχές, που συνήθως ήταν καταρρακτώδεις και δε μας επέτρεπαν να χαρούμε τα μέρη που επισκεπτόμασταν. Διαρκούσαν λίγες ώρες, οπότε αν ήμασταν σε καμιά πόλη, κρυβόμασταν σε κανένα ναό ή αν ήμασταν στο δρόμο, απλά φορούσαμε τ' αδιάβροχα και συνεχίζαμε. Μια μέρα, όμως, έβρεχε από το βράδυ μέχρι τις 13:00 και μείναμε μέσα στ' αντίσκηνα μέχρι να σταματήσει. Αυτά τα γράφω περισσότερο για να μη ζηλεύουν τα παλικάρια του moto! Ορίστε, σαπίσαμε κι εμείς απ' τη βροχή!
Αφού περπατήσαμε λίγο και την παλιά πόλη του Herceg Novi, που είναι λιγότερο τουριστική, κατευθυνθήκαμε προς το σημαντικότερο τόπο προσκυνήματος του Μαυροβουνίου για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, το Μοναστήρι Ostrog. Είναι χτισμένο πάνω σ' έναν κάθετο βράχο, αξιοποιώντας δυο μικρές σπηλιές που υπάρχουν εκεί.
Έκτοτε άρχισαν οι διαδρομές μας στα βουνά, που τόσο περίμενα. Από το Εθνικό Πάρκο Biogradska Gora πήραμε ένα χωματόδρομο, που ανέβαινε μέχρι τα 1.930 μ.. Το τοπίο ήταν πανέμορφο! Κάπου εκεί έπεσε η μια χούφτα από τη μοτοσυκλέτα του Γιάννη, ενώ του έσπασε η μεταλλική βάση από τις προστατευτικές μπάρες που έχει φτιάξει γύρω από το fairing. Με λίγο σύρμα διορθώθηκαν όλα! Κατασκηνώσαμε δίπλα σ' ένα κρυστάλλινο, μικρό ρυάκι και κοιμηθήκαμε ακούγοντας το νερό να κυλά ήρεμα στο καταπράσινο λιβαδάκι.
Οδηγώντας μέσα στο Φαράγγι Tara και δίπλα στον ομώνυμο ποταμό, μπήκαμε στο Εθνικό Πάρκο Durmitor. Είδαμε τη δημοφιλή Μαύρη Λίμνη και πήραμε ένα καταπληκτικό δρομάκι προς τα σύνορα της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης. Περάσαμε το ορεινό πάσο Pašina Voda στα 1.908 μ. και κινιόμασταν σε πανέμορφα οροπέδια για αρκετή ώρα. Την τελευταία μας μέρα στο Μαυροβούνιο την περάσαμε δίπλα στον ποταμό Piva.
Αυτή η μικρή χώρα, σίγουρα έχει πολλές ομορφιές, αλλά μας εξέπληξε αρνητικά το γεγονός πως έχουν εκμεταλλευτεί τουριστικά τα πάντα και ειδικά τα παράλια. Παραείναι ανεπτυγμένο το Μαυροβούνιο για τα γούστα μας. Το θετικό είναι πως το έχουν αξιοποιήσει σωστά. Μπορεί να πρέπει να πληρώσει κανείς για το παραμικρό, όπως στάθμευση, τουαλέτες, εθνικά πάρκα κ.λ.π., αλλά οι τιμές είναι λογικές και τα πάντα είναι απίστευτα οργανωμένα. Επίσης, οι ντόπιοι είναι άριστοι στη συμπεριφορά τους. Οι οδηγοί πάντα μας άνοιγαν δρόμο για να περάσουμε και δεν οδηγούσαν επιθετικά. Μου έλειψαν, όμως, οι επικές εκτός δρόμου διαδρομές στα αγέρωχα βουνά της Αλβανίας...
298484
298485
298486
powerphot
08/09/2013, 17:59
Μπαίνοντας στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, απολαύσαμε μια ωραία χωμάτινη διαδρομή στο Όρος Bjelašnica. Επισκεφτήκαμε το χωριό Umoljani και κατασκηνώσαμε στο απομονωμένο Lukomir. Μέχρι το 2010 σ' αυτό τ' όμορφο χωριό έμεναν δέκα άτομα το χειμώνα. Τώρα πια δε μένει κανείς. Έρχονται μόνο το καλοκαίρι με τα εκατοντάδες πρόβατά τους, για να εκμεταλλευτούν τα πλούσια βοσκοτόπια της περιοχής.
Την επομένη φτάσαμε στο Σεράγεβο (Sarajevo), το σταυροδρόμι αυτό των πολιτισμών, που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί. Οι επιπτώσεις του πολέμου μεταξύ 1992 και 1995 είναι φανερές παντού. Παντού νεκροταφεία βλέπει κανείς, ενώ τα σπίτια έχουν ακόμη αμέτρητα σημάδια από τα βλήματα. Πολλά έχουν καλυφθεί κι η πρωτεύουσα έχει εκμοντερνιστεί. Τα σημάδια, όμως, στις ψυχές των ανθρώπων δεν καλύπτονται τόσο εύκολα. Παρόλ' αυτά είναι ευχάριστα εντυπωσιακό να βλέπει κανείς παρέες χριστιανών μαζί με ευσεβείς μουσουλμάνες να κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης. Τώρα πια φαίνεται πως συμβιώνουν ειρηνικά.
298792
298793
Κάπου εκεί ήρθε η ώρα ν' αποχαιρετήσω το Γιάννη, ο οποίος πήρε το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα. Αν και δε γνωριζόμασταν επαρκώς όταν μου πρότεινε να ταξιδέψουμε για λίγο μαζί, ήταν μάλλον από τους πιο καλούς συνταξιδιώτες που θα μπορούσα να έχω. Έβλεπε τα πάντα θετικά και ποτέ δεν είχε παράπονο (ε, μόνο στα κατσάβραχα που τον πήγαινα λίγο δυσανασχετούσε, αλλά του άρεσε στο τέλος!). Ακόμη κι αν δε βρίσκαμε καλό μέρος για κατασκήνωση, πάντα με το χαμόγελο έλεγε: "εδώ, τέλεια είναι!" κι ας ήταν γεμάτο πέτρες και δίπλα στο δρόμο. Ο Γιάννης κοντεύει να πατήσει τα 60, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ταξιδέψει κατ' αυτό τον τρόπο.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Όχι για να παινέψω το Γιάννη, αλλά για να αποδειχθεί άλλη μια φορά πως η ηλικία δεν εμποδίζει κάποιον να κοιμάται κάθε βράδυ κάτω απ' τ' άστρα, πάνω στις πέτρες, να μαγειρεύει σ' ένα γκαζάκι και να τρώει 1-2 φορές την ημέρα, να καβαλά τη μοτοσυκλέτα του σε δύσβατα βουνά και να μην ξέρει ούτε πού θα φτάσει ούτε τι θα συναντήσει ούτε πού θα κοιμηθεί. Να 'λέγα ότι τον βοηθούσε ο εξοπλισμός του... ένα παλιό, ρημαγμένο AX-1 250 κ. εκ. έχει, στο οποίο μια το αμορτισέρ δε δούλευε, μια το ρουλεμάν έσπασε, μια οι προστατευτικές μπάρες έσπασαν, μια η χούφτα έπεσε... Όσο για το αντίσκηνο... ένα από αυτά τα φτηνιάρικα ήταν και του έβαζε νάιλον από πάνω όταν έβρεχε καταρρακτωδώς. Το δύσκολο σ' αυτά τ' αντίσκηνα, όμως, είναι να εμποδίσεις το νερό να μπει από το πάτωμα.
Να 'λεγα πως του περισσεύουν τα χρήματα... Ευτυχώς, τα οικονομικά ήταν κάτι ακόμη στο οποίο ταιριάζαμε, οπότε χωρίς να μείνουμε ούτε μια βραδιά σε ξενοδοχείο, τις τρεις 'βδομάδες που ταξίδεψε ο Γιάννης μαζί μου πρέπει να ξόδεψε γύρω στα 300 ευρώ συνολικά. Όλα αυτά δείχνουν άλλη μια φορά πως μόνο διάθεση χρειάζεται κι η ηλικία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια δικαιολογία που χρησιμοποιούν όσοι βλέπουν ένα τέτοιο ταξίδι σαν ταλαιπωρία.
298794
powerphot
08/09/2013, 18:05
Ήταν ώρα να κάνω την πρώτη αλλαγή λαδιού στη μοτοσυκλέτα μου. Πήγα σ' ένα βενζινάδικο, για να χρησιμοποιήσω μια λεκάνη τους και να χύσω εκεί το παλιό λάδι. Επόμενος σταθμός ήταν το αινιγματικό Visoko. Εκεί λέγεται πως βρίσκεται η παλιότερη και μεγαλύτερη πυραμίδα στον κόσμο, η Πυραμίδα του Ήλιου. Κατασκευάστηκε πάνω από 12.000 χρόνια πριν, ενώ το ύψος της ξεπερνά τα 220 μέτρα! Τώρα πια βλέπει κανείς ένα λόφο κι αρχικά θεώρησα πως δεν άξιζε καν να 'ρθω να δω αυτό. Όταν, όμως, επισκέφτηκα τα Τούνελ Ravne, άλλαξα γνώμη! Είναι ένας λαβύρινθος από τούνελ δεκάδων χιλιομέτρων που κατασκευάστηκαν την ίδια εποχή με το σύμπλεγμα των πυραμίδων.
Είχαμε έναν πολύ καλό ξεναγό, που μας εξηγούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη μεταφυσική πλευρά των τούνελ. Μας έδειξε τους ογκόλιθους που βρίσκονται πάνω από τη σύζευξη δύο υπόγειων ποταμών και με τα όργανα μέτρησης βρήκαν πως μάλλον υπάρχουν κρύσταλλοι χαλαζία (quartz) μέσα τους. Οι υπόγειες αίθουσες που επισκεφτήκαμε έχουν μέχρι και 40 φορές περισσότερα από το συνηθισμένο αρνητικά ιόντα στην ατμόσφαιρα κι αυτό βοηθά πολύ στην υγεία! Διεθνείς επιστήμονες έχουν κάνει μετρήσεις για να ανακαλύψουν όλες αυτές τις εντυπωσιακές ιδιότητες. Τώρα υπάρχουν αμέτρητοι εθελοντές απ' όλο τον κόσμο, που μαγεύονται με το μυστηριώδες Visoko κι έρχονται να βοηθήσουν στις ανασκαφές και το καθάρισμα των τούνελ.
Πήγα μέχρι το γραφικό χωριό Vranduk, όπου έκανα μια βόλτα γύρω από το επιβλητικό κάστρο του 14ου αιώνα. Συνεχίζοντας, έριξα μια ματιά στην παλιά πόλη του Travnik κι έφτασα στο Jajce. Εκεί με φιλοξένησε η Sabina, μια Βόσνια που είχε φιλοξενήσει και την αδερφή μου με το αγόρι της πριν ένα μήνα, όταν γυρνούσαν τα Βαλκάνια με ωτοστόπ. Το Jajce είναι μια ήσυχη κωμόπολη, που βρίσκεται σε μια πανέμορφη περιοχή γεμάτη ποτάμια, καταρράκτες και λίμνες. Όλα αυτά μαζί με την οχυρωμένη παλιά πόλη, συνθέτουν μια παραμυθένια εικόνα.
Από 'κει ξανακατέβηκα πάλι νότια, για να μη χάσω τη σπουδαία ατραξιόν της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, το Mostar! Ο γνωστός τηλεοπτικός αστέρας Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής είχε παραγγείλει την κατασκευή της γέφυρας, που ολοκληρώθηκε το 1566 και τώρα προσελκύει όλο αυτό το πλήθος τουριστών, αφού θεωρείται θαύμα της μηχανικής.
Σ' αυτή την περιοχή επισκέφτηκα αρκετά ενδιαφέροντα μέρη. Οι Καταρράκτες Kravice χύνονται σε μια λίμνη που σχηματίζεται, ιδανική για μια δροσερή βουτιά. Το μέρος έχει απαράμιλλη ομορφιά! Μου θύμισε μια μικρογραφία από τις εικόνες που έχω δει από το Εθνικό Πάρκο Krka ή το Plitvice στην Κροατία, μόνο που εδώ δε συγκεντρώνεται τόσο πολύς κόσμος ούτε έχει πανάκριβο εισιτήριο.
Κάτι άλλο που μ' εντυπωσίασε ήταν η νεκρόπολη της Radimlja! Η Βοσνία - Ερζεγοβίνη φημίζεται για τις μεσαιωνικές επιτύμβιες στήλες που βρίσκονται διασκορπισμένες στη χώρα. Συνήθως είναι ορθογώνιοι βράχοι, πολλές φορές με κωνική οροφή, στους οποίους σκαλίζουν διάφορα σχέδια. Οι επιτύμβιες στήλες της Radimlja θεωρούνται οι πιο περίτεχνες κι όχι άδικα.
Κάπου εκεί ήρθε η ώρα να βγω από τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη με προορισμό την Κροατία. Αυτή η χώρα μ' εντυπωσίασε με τις αμέτρητες παλιές της πόλεις και τα κάστρα, ενώ μ' άρεσε ιδιαίτερα που το μεγαλύτερο μέρος της δεν είναι τουριστικό. Μην ξεχνάτε πως την ακριβή διαδρομή μου με περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να τις βλέπετε στο Live Trip Traveller.
298795
298796
powerphot
16/09/2013, 14:13
Μπαίνοντας στην Κροατία, επισκέφτηκα το περίφημο Dubrovnik. Η παλιά του πόλη εντός των τειχών είναι εντυπωσιακή, αλλά και τόσο τουριστική, που μέχρι κι Έλληνες συνάντησα και μάλιστα αρκετούς! Πρόσφυγες από την Επίδαυρο ίδρυσαν το Dubrovnik πριν 1.300 χρόνια.
Κινήθηκα προς τη χερσόνησο όπου βρίσκεται το Orebić. Πήρα ένα χωματόδρομο για να βγω σ' ένα ήσυχο ψαροχώρι. Από την άλλη μεριά της χερσονήσου έφτανε η άσφαλτος μέχρι το χωριό, αλλά το πρόβλημα ήταν πως ο χωματόδρομος με την άσφαλτο δεν ενώνονταν. Περπάτησα με τα πόδια στο χωριό, για να δω αν μπορώ να περάσω τη μοτοσυκλέτα από 'κει. Έπρεπε να κατέβω 20-30 πλατιά σκαλοπάτια. Τάραξα λίγο την ησυχία του χωριού, αλλά τελικά κατέβασα εύκολα τη μοτοσυκλέτα κι έφτασα στο δρόμο!
Πήρα το καραβάκι για να κάνω μια βόλτα στο Νησί Korčula (να δείτε που ελληνικό θα ήταν κι αυτό και θα ερωτεύτηκε ο άρχοντας κανένα κοριτσούδι!). Από 'κει πήρα άλλο καράβι κι αποβιβάστηκα μετά από τρεις ώρες στο Split, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας. Με φιλοξένησε η Branka και μου 'δειξε όλα τα κατατόπια. Το Παλάτι του Διοκλητιανού θεωρείται ένα από τα πιο επιβλητικά ρωμαϊκά κτίρια που έχουν σωθεί κι όχι άδικα. Η Branka δανείστηκε ένα δεύτερο κράνος από κάποιο φίλο της και κάναμε αρκετές βόλτες με τη μοτοσυκλέτα σε ενδιαφέροντα μέρη γύρω από την πόλη, όπως στην παραθαλάσσια κωμόπολη του Omiš, στο κάστρο του Klis και στα ρωμαϊκά ερείπια του Solin.
299469
299470
299471
powerphot
16/09/2013, 14:14
Ανεβαίνοντας προς τα βόρεια, επισκέφτηκα την παλιά πόλη του Zadar, όπου διανυκτέρευσα ένα βράδυ φιλοξενούμενος του Ραφαήλ. Κάπου εκεί δεν άντεχα να δω άλλες παλιές πόλεις (μα καλά, όλες τις διατηρούν εδώ;) και πήρα τα βουνά! Μπήκα στο Εθνικό Πάρκο των Λιμνών Plitvice κι έκανα μια τετράωρη πεζοπορία για ν' απολαύσω το πανέμορφο τοπίο με τις τόσες λίμνες και τους καταρράκτες που σχηματίζονται ανάμεσά τους.
Κατασκήνωσα μέσα στο δάσος, αλλά το επόμενο πρωί ξύπνησα με βροχή, η οποία με συνόδευε τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Κατέστρωσα σχέδιο για να μαζέψω το αντίσκηνο κι όλα μου τα πράγματα χωρίς να βραχούν. Φόρεσα τ' αδιάβροχά μου κι έβαζα προσεκτικά τα πράγματα στις βαλίτσες. Στο τέλος ξέστησα το αντίσκηνο χωρίς ν' αφαιρέσω το εξωτερικό κάλυμμα. Αφαίρεσα τις μπανέλες και δίπλωσα το υπόλοιπο αντίσκηνο όπως ήταν, οπότε δε βράχηκε από μέσα. Αυτό είναι το σημαντικότερο, για να 'χω τουλάχιστον ένα στεγνό μικρό μέρος να κοιμηθώ πάλι το επόμενο βράδυ. Μέσα από μικρά δρομάκια, ανεβοκατεβαίνοντας καταπράσινα ή βραχώδη βουνά, πέρασα στη Σλοβενία από κάποια μικρά σύνορα βόρεια της κωμόπολης Buzet.
299472
299473
powerphot
19/09/2013, 19:21
Στη Σλοβενία αρχικά κινήθηκα προς τα παράλια, για να επισκεφτώ τη γραφική κωμόπολη του Piran. Η παλιά της πόλη είναι φανερά επηρεασμένη από τους Βενετούς. Η μεγάλη διαφορά που απόλαυσα περισσότερο σε σχέση με τις παλιές πόλεις της Κροατίας ήταν πως οι τουρίστες στο Piran ήταν ασύγκριτα λιγότεροι. Την προηγούμενη μέρα ταξίδευα συνεχώς στη βροχή, αλλά στο Piran είχε τέτοια λιακάδα, που μετά από αρκετό καιρό έκανα μπάνιο στη θάλασσα!
Κινήθηκα ανατολικά, για να επισκεφτώ διάφορα κάστρα και κάποιες γραφικές πόλεις. Δεν πάτησα ούτε ένα μέτρο αυτοκινητόδρομου κι ανταμείφθηκα στο έπακρο γι' αυτό! Φανταστείτε πως δε χρειάστηκε καν ν' αγοράσω βινιέτα, αφού αυτή χρειάζεται για τους δρόμους που έχουν πράσινες και μπλε πινακίδες. Αν κινηθεί κανείς μόνο από τους επαρχιακούς δρόμους με κίτρινες πινακίδες, τότε η βινιέτα δεν είναι απαραίτητη.
299660
299661
Τη σλοβενική επαρχία την ερωτεύτηκα! Πόση ομορφιά μπορεί να χωρέσει ένας τόσο μικρός τόπος... Με το 58% της χώρας να καλύπτεται από δάση, αυτή είναι η τρίτη πιο δασώδης χώρα της Ευρώπης, μετά τη Φιλανδία και τη Σουηδία! Πήρα κάποιους χωματόδρομους και βρέθηκα μέσα σε πυκνά, υγρά δάση! Ύστερα κινιόμουν από μικρούς δρόμους και περνούσα από ωραία χωριουδάκια. Υπάρχουν παντού φάρμες μέσα σε καταπράσινα λιβάδια κι έχουν αυτές τις χαρακτηριστικές παλιές, ξύλινες σιταποθήκες. Ακόμη και τ' αγροτόσπιτα είναι τόσο περιποιημένα, με διάφορα χρώματα και λουλούδια, που όλο αυτό το σύνολο δημιουργούσε μια απίστευτα καλαίσθητη εικόνα κι ευχαριστιόμουν να τη βλέπω!
Σε μια φάρμα πάνω στα βουνά, είχα τη χαρά να ξαναδώ το Γιάννη και την Πέτρα, ένα ζευγάρι Σλοβένων που είχα πρωτοσυναντήσει στο Πακιστάν. Τότε ταξίδευαν μ' ένα παλιό Renault 4L κι είχαμε περάσει μαζί τα σύνορα για να μπούμε στην Ινδία. Αφού επέστρεψαν στη χώρα τους, παντρεύτηκαν, αγόρασαν μια παλιά, εγκαταλειμμένη φάρμα και ζουν εκεί με το νέο μέλος της οικογένειάς τους! Ήταν απίστευτο που ξανασυναντιόμασταν μετά από έξι χρόνια. Μόλις έφτασα, κάτσαμε αμέσως σ' ένα σημείο του λόφου, γύρω από τη φωτιά και μιλούσαμε ακατάπαυστα! Είχε να πούμε τόσα... Πώς ήταν το υπόλοιπο του ταξιδιού μας, τι κάναμε επιστρέφοντας στον τόπο μας, τι κάνουμε τώρα...
299662
powerphot
19/09/2013, 19:23
Έμεινα δυο μέρες εκεί και βοήθησα όσο μπορούσα στις εργασίες της φάρμας, ενώ η Πέτρα μας μαγείρευε νόστιμα φαγητά με τα βιολογικά λαχανικά που έβγαζαν από τον κήπο τους. Αν δεν ταξίδευα, αυτή θα ήταν η ζωή που θα 'θελα να κάνω! Πάντα μου άρεσε να ζω μέσα στη φύση, σε ανθρώπινες συνθήκες, χωρίς άγχος, να παράγω την τροφή μου, να είμαι αυτάρκης και να μη μ' επηρεάζει καμιά κρίση και κανένα σύστημα.
Αποχαιρέτησα γι' άλλη μια φορά το Γιάννη και την Πέτρα και πήγα στη Λιουμπλιάνα (Ljubljana), όπου με φιλοξένησε η Ika μέσω του CouchSurfing. Η Λιουμπλιάνα είναι από τις λίγες πρωτεύουσες που έχω απολαύσει. Είναι ανθρώπινη πόλη κι εκπέμπει αυτή τη χαρακτηριστική ηρεμία που συναντά κανείς στη Βόρεια Ευρώπη, όντας συγχρόνως αρκετά ζωντανή. Είχε και το Eurobasket εκείνες τις μέρες στην πόλη, οπότε υπήρχαν παντού διάφορα δρώμενα.
299663
Τη μέρα που έφευγα από τη Λιουμπλιάνα, είχα ξυπνήσει από τους αμέτρητους δυνατούς κεραυνούς που ακούγονταν. Έβρεχε ασταμάτητα και σκεφτόμουν πως δεν έχει νόημα ν' ανέβω στις Άλπεις με τέτοιο καιρό. Κατευθύνθηκα προς την Ιταλία. Συνέχεια, όμως, μ' έτρωγε η σκέψη να πάω στις λίμνες Bled και Bohinj. Δεν ήθελα να τις χάσω. Ανυπομονούσα τόσο καιρό να φτάσω στις Άλπεις και να δω αυτές τις λίμνες και τα τριγύρω βουνά... Ο ουρανός, όμως, ήταν παντού συννεφιασμένος κι ειδικά προς τα βόρεια τα σύννεφα ήταν χαμηλά κι είχε ομίχλη. Δεν είχα πολλές πιθανότητες να πετύχω καλό καιρό στα βουνά. Ένιωσα όπως τότε που έφυγα από την Pokhara του Νεπάλ και πήγα στο Κατμαντού, αλλά μ' έτρωγε η σκέψη να κάνω την πεζοπορία στην περιοχή Annapurna. Έτσι, έκανα το ίδιο που είχα κάνει και τότε και δεν το είχα μετανιώσει!
299664
powerphot
19/09/2013, 19:25
Γύρισα πίσω κι άρχισα ν' ανεβαίνω προς τα βόρεια! Τότε έγινε το θαύμα... Μετά από καμιά ώρα δρόμο έβλεπα γαλάζιο ουρανό και μέχρι να φτάσω στις λίμνες είχε τέλεια λιακάδα! Πόσο καλά έκανα που γύρισα κι αποφάσισα ν' ανέβω στις Άλπεις... Ανταμείφθηκα για την επιλογή μου περισσότερο κι απ' όσο φανταζόμουν. Τα τοπία ήταν φανταστικά! Αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους...
299665
Ανέβηκα στο Πέρασμα Vršič, στα 1.611 μ. υψόμετρο. Περιτριγυριζόμουν από βραχώδεις, χιονισμένες κορυφές. Πάνω από τα 1.400 μ. είχε χιόνι και στην άκρη του δρόμου. Ήταν ευκαιρία να δοκιμάσω τα ισοθερμικά της REV'IT! Έβαλα το εσωτερικό μπουφάν μέσα από το καλοκαιρινό jacket Levante κι ήμουν μια χαρά. Φαίνεται πως αυτό το μπουφάν είναι η τέλεια επιλογή για θερμοκρασίες από 0 oC μέχρι 50 oC!
299666
Κατασκήνωσα σ' ένα ωραίο μέρος στην Κοιλάδα Soča, δίπλα στο ορμητικό ποτάμι. Το καλό στη Σλοβενία είναι πως με τόσα δάση έχει παντού πανέμορφα μέρη για ελεύθερη κατασκήνωση! Ήμουν κοντά στα σύνορα, οπότε την επόμενη μέρα μπήκα στην Ιταλία, απ' όπου θα πάρουμε το καράβι για το Μαρόκο το Σάββατο στις 21 του μηνός! Η Χριστίνα είναι ήδη στο καράβι κι έρχεται στην Ιταλία με τη βαρυφορτωμένη Λέων-είδα της! Ετοιμαστείτε, λοιπόν, γιατί η περιπέτεια ξεκινά ;-)
299667
powerphot
24/09/2013, 22:48
Όταν εγώ από τη Σλοβενία έμπαινα οδικώς στην Ιταλία, η Χριστίνα ήταν στο καράβι της ΑΝΕΚ και ταξίδευε από την Πάτρα στην Ανκόνα. Έτσι, μετά από ενάμιση μήνα, περίπου, ξαναβρεθήκαμε στην Ιταλία! Απλά η Χριστίνα έφτασε εκεί με τη βοήθεια της ΑΝΕΚ, ενώ εγώ έφτασα οδικώς μετά από ένα υπέροχο ταξίδι στα Βαλκάνια!
Βρέθηκα στη νέα γειτονιά του Άκη Τεμπερίδη και της Βούλας Νέτου, που είχαν κάνει το γύρο του κόσμου μ' ένα Land Rover. Είχαμε ξεκινήσει τον ίδιο καιρό από την Ελλάδα, όταν κατευθυνόμουν προς την Ασία. Τότε, όμως, δεν είχαμε γνωριστεί... Έμελλε να γνωριστούμε τελείως τυχαία σ' ένα ξενοδοχείο της Ινδίας! Μέσα σε μια χώρα με περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο πληθυσμό, τρεις Θεσσαλονικείς overlanders συναντηθήκαμε τυχαία! Πόσο απίστευτο μας φαινόταν...
Τώρα ξαναβρισκόμασταν σε μια άλλη γωνιά του κόσμου με τα ίδια οχήματα (μόνο που το δικό μου είχε κάποιες διαφορές αυτή τη φορά). Ο Άκης κι η Βούλα, μαζί με τη μικρή τους Αναστασία, μένουν το τελευταίο διάστημα σ' ένα χωριό της Βόρειας Ιταλίας. Με φιλοξένησαν εκεί και δε σταματούσαμε ν' ανταλλάζουμε ιστορίες από τα ταξίδια μας! Εκείνες τις δυο μέρες μόνο σωματικά, νομίζω, βρισκόμασταν στην Ιταλία. Νοητικά ταξιδεύαμε σ' άλλες ηπείρους... Μου έδωσαν αρκετές συμβουλές για την Αφρική, αφού είχαν κάνει σχεδόν την ίδια διαδρομή που θα κάνουμε κι εμείς και μάλιστα έζησαν στην Τανζανία για ενάμιση χρόνο, αφού εργάζονταν σ' ένα ξενοδοχείο μέσα στη ζούγκλα!
299982
299983
Ξανασμίξαμε, επιτέλους, με τη Χριστίνα και από 'δω και πέρα θα ταξιδεύουμε μαζί, για όσο μπορέσουμε... Για τη Χριστίνα, βέβαια, ξεκινά μια καινούρια ζωή. Δεν έχει ξανακάνει μεγάλο ταξίδι ούτε με μοτοσυκλέτα ούτε με άλλο μέσο. Είναι, όμως, αποφασισμένη να ζήσει τη νομαδική ζωή (σε μια πιο σύγχρονη μορφή, σίγουρα) και τα πηγαίνει πολύ καλά. Μπορεί να μην έχει την εμπειρία, αλλά έχει τη θέληση κι αυτό είναι το σημαντικότερο!
299984
powerphot
24/09/2013, 22:50
Στο Livorno μας φιλοξένησε η Ναταλία και μας έκανε να νιώθουμε σα στο σπίτι μας! Πήγαμε να ψωνίσουμε κι η Χριστίνα μαγείρεψε για να έχουμε έτοιμο φαγητό στο καράβι προς το Μαρόκο. Το αρχικό μας πλάνο ήταν να πάμε οδικώς μέχρι το Γιβραλτάρ. Αφού, όμως, καθυστερήσαμε μήνες να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, ήταν προτιμότερο να πάρουμε το καράβι και να φτάσουμε στο Μαρόκο στην ώρα μας, για να έχουμε τον καλύτερο δυνατό καιρό ταξιδεύοντας στην αφρικανική ήπειρο.
299986
Φτάνοντας τα μεσάνυχτα στο λιμάνι του Livorno, μείναμε έκπληκτοι όταν διαπιστώσαμε πως θα πλεύσουμε με ελληνικό καράβι, όπου δουλεύουν αρκετοί Έλληνες! Πλάκα έχουν τα κόλπα του εμπορίου... Πού να περιμέναμε πως θα φτάναμε στο Μαρόκο με το πλοίο και το πλήρωμα που μας πήγαινε στα νησιά του Αιγαίου! Δυόμισι μέρες (60 ώρες) έκανε το πλοίο να φτάσει στην Ταγγέρη, με μια ενδιάμεση στάση στη Βαρκελώνη. Ο καιρός ήταν καλός κι ήταν όμορφα να πλέουμε ατελείωτα βλέποντας έστω κι από μακριά τις ακτές της Γαλλίας και της Ισπανίας. Συναντήσαμε και μερικά ιστιοφόρα, που ταξίδευαν στη Μεσόγειο. Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπει η ιστιοπλοΐα. Σας έχει τύχει ποτέ να σας λείπει το επάγγελμά σας; Από τότε που ασχολήθηκα με την ιστιοπλοΐα, το νιώθω συνεχώς αυτό!
Οι ώρες στο πλοίο περνούσαν ευχάριστα. Έφτιαξα το πρώτο βίντεο από το ταξίδι μου στην Αλβανία, διαβάζαμε για το Μαρόκο και τα λέγαμε με τους Έλληνες ναυτικούς, που οι καημένοι είχαν μήνες να δουν Έλληνα. Μας τακτοποίησαν στην καλύτερη γωνιά του καταστρώματος, όπου κοιμόμασταν ήσυχα κι είχαμε όλες τις ανέσεις.
299987
panos farmer
25/09/2013, 05:53
Καλο δρομο και παντα ορθιοι!!! :)
Ηλία και Χριστίνα σας εύχομαι από καρδιάς να ολοκληρώσετε το ταξίδι σας όπως το έχετε φανταστεί. Να περάσετε υπέροχα και να δώσετε και σε μας μια πρέζα ευτυχίας που μόνο όταν ταξιδεύεις με μοτό απολαμβάνεις. Όχι άλλες ατυχίες που να σας βγάλουν εκτός προγράμματος, καλούς δρόμους και καλή επιστροφή.
alexxxcbr
25/09/2013, 08:21
Aντε με το καλο βρε παιδια.:beer:
επιτελους το ζευγαρι ενωθηκε.ελπιζω η χριστινα να εχει αναρωσει πληρως.
καλη συνεχεια παιδια σας παρακολουθουμε με αγωνια:beer:
Stergios69
25/09/2013, 09:18
Ωραία πράματα... Ας ταξιδέψουμε και εμείς λίγο μαζί σας...
Ηλία και Χριστίνα σας εύχομαι από καρδιάς , καλούς δρόμους και καλή επιστροφή.
powerphot
04/10/2013, 09:27
Το καράβι από την Ιταλία μας άφησε κοντά στην Ταγγέρη. Αυτή ήταν η πρώτη μαροκινή πόλη που επισκεφτήκαμε, αν και δεν την είχαμε στο πρόγραμμα, αφού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Από το 1912 μέχρι τη δεκαετία του ’60, η Ταγγέρη είχε χαρακτηριστεί διεθνής ζώνη. Καλλιτέχνες, κατάσκοποι, εξόριστοι, ναρκομανείς κι ένα σωρό άλλοι από κάθε γωνιά του κόσμου αποτελούσαν, πλέον, το μισό πληθυσμό της πόλης. Αυτό έπαψε λίγο μετά την ανεξαρτησία του Μαρόκου από τη Γαλλία και την Ισπανία, αλλά έχουν μείνει κάποια ίχνη πολυπολιτισμικότητας.
300518
Η “βιτρίνα” της Ταγγέρης είναι πλέον περιποιημένη και καθαρή.
Η πρώτη ενδιαφέρουσα medina (παλιά πόλη) που επισκεφτήκαμε ήταν στο Tetouan. Περάσαμε τα τείχη και χαθήκαμε στο λαβύρινθο που σχηματίζεται από τα πολύβουα στενά. Αλλού έχει μαραγκούς, αλλού σιδεράδες, αλλού μαρμαράδες, αλλού τεχνίτες που δουλεύουν το δέρμα, κάθε ομάδα είχε τη γειτονιά της. Το πιο ζωντανό κομμάτι είναι στην αγορά που πουλούν φαγητό. Οι μαγαζάτορες διαλαλούν την πραμάτεια τους, οι κότες κακαρίζουν… Τα πάντα εδώ είναι απολύτως φρέσκα. Τις κότες τις έχουν ζωντανές. Οι νοικοκυρές διαλέγουν ποια θέλουν κι ο κρεοπώλης τη σφάζει και την ξεπουπουλιάζει μπροστά τους!
300519
Στο βορρά οι γυναίκες φορούν αυτά τα καπέλα, που μας έκαναν να νιώθουμε ώρες-ώρες πως βρισκόμαστε στη Λατινική Αμερική!
Η medina του Chefchaouen είναι ακόμα πιο όμορφη, αφού κυριαρχεί το μπλε χρώμα. Βρίσκεται κοντά στη Μεσόγειο κι οι επιρροές από τη γειτονική Ανδαλουσία είναι φανερές μέχρι σήμερα. Στην απομονωμένη αυτή ορεινή κωμόπολη μέχρι το 1920 ζούσαν μόνο μουσουλμάνοι και κάποιοι ιουδαίοι πρόσφυγες από τη Γρανάδα. Οι χριστιανοί απαγορεύονταν να μπουν, γιατί διαφορετικά καταδικάζονταν σε θάνατο.
300520
Το μικρό, ορεινό Chefchaouen είναι η μπλε πόλη του Μαρόκου!
powerphot
04/10/2013, 09:30
Τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει, αφού η περιοχή έγινε γνωστή για το άφθονο χασίσι της και πλήθος ξένων ρέει στο Chefchaouen για να το απολαύσει. Έτσι, οι μικρές φυτείες του βοτάνου που καλλιεργούσαν παραδοσιακά οι ντόπιοι, και δεν το μετέτρεπαν σε χασίσι, εξελίχθηκαν με τη βοήθεια των χίπηδων της εποχής εκείνης στη μεγαλύτερη φυτεία χασισιού στον κόσμο. 42% της παγκόσμιας παραγωγής, πλέον, προέρχεται από τα Βουνά Rif. Μας είχαν πρήξει τόσο για ν’ αγοράσουμε χασίσι, που στο τέλος όταν μου έλεγαν: “Hello mister!”, τους απαντούσα κατευθείαν: “I don’t smoke!”. Κι οι πιο θρασείς αποκρίνονταν: “Maybe your friend?”!
300521
Ο παραλιακός δρόμος δίπλα στη Μεσόγειο περνά από εντυπωσιακά, ερημικά μέρη…
Απολαύσαμε μια σύντομη πεζοπορία στα Βουνά Rif κι ύστερα κατευθυνθήκαμε ανατολικά από τον ερημικό παραλιακό δρόμο. Εκεί χαρήκαμε τη Μεσόγειο στις ομορφιές της για τελευταία φορά. Ελπίζω να κάνουμε χρόνια να την ξαναδούμε… Κάπου εκεί είδαμε και το κάστρο El Peñón de Velez de la Gomera, που δεσπόζει σ’ έναν ψηλό βράχο μέσα στη θάλασσα. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα αυτός ο βράχος, μαζί με κάποιες άλλες μικρές παραλιακές περιοχές, αποτελούν ισπανικές αποικίες!
300522
Το κάστρο El Peñón de Velez de la Gomera αποτελεί μέχρι σήμερα ισπανική αποικία.
powerphot
04/10/2013, 09:34
Φτάσαμε μέχρι τα σύνορα με την Αλγερία. Είχαμε σκοπό να κάνουμε κάποιες χωμάτινες διαδρομές στην περιοχή, αλλά τα ρουλεμάν του μπροστινού τροχού του Μπαομπάμπη μας άλλαξαν τα σχέδια… Ευτυχώς, που έτυχε να κουνήσω τη ρόδα για έναν έλεγχο κι έκπληκτος διαπίστωσα πως τα ρουλεμάν είχαν τζόγο! Είχαν κάνει μόλις 10.000 χλμ. κι είναι ανεξήγητο πώς χάλασαν τόσο γρήγορα! Είχα κάνει και ζυγοστάθμιση πριν ξεκινήσω. Στην Ασία τα μπροστινά ρουλεμάν δεν τα είχα αλλάξει ούτε πριν το ταξίδι ούτε κατά τη διάρκεια. Είχαν κάνει πάνω από 120.000 χλμ. μέχρι να τα αλλάξω προληπτικά, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα.
300524
Αυτή τη φορά τα ρουλεμάν του Μπαομπάμπη αλλάχτηκαν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα απ’ ό,τι περίμενα!
Για να μην ξαναπεράσω τον εφιάλτη που πέρασα όταν μου είχε σπάσει το ρουλεμάν του πισινού τροχού στο Τατζικιστάν, στη μέση του πουθενά, πήγαμε στην Oujda, που είναι μεγάλη πόλη δίπλα στα σύνορα. Εκεί βρήκα αμέσως τα κατάλληλα ρουλεμάν κι ένας μάστορας που έφτιαχνε ποδήλατα και μοτοποδήλατα, τα πέρασε μέσα σε δέκα λεπτά! Πόσο πιο εύκολο είναι όταν είσαι σε πόλη…
Από ‘κει κινηθήκαμε δυτικά κι εξερευνήσαμε το Όρος Tazzeka. Ανεβήκαμε μέχρι τα 1.980 μ. κι είχε πολύ ωραία δροσούλα εκεί πάνω! Βρήκαμε ένα καταπληκτικό μέρος να κατασκηνώσουμε, μέσα στα έλατα.
300525
Πλησιάζοντας στη Fez από τον επαρχιακό δρόμο…
Τώρα είμαστε στην περίφημη Fez. Η medina της είναι τεράστια! Είναι ένας λαβύρινθος στον οποίο χάνεσαι για ώρες. Οι αισθήσεις πλημμυρίζουν από ερεθίσματα… Τα ζωηρά χρώματα των υφασμάτων, η μουσική από τα σφυριά των χαλκουργών, η μυρωδιά των μπαχαρικών, όλα αναμιγνύονται μέσα στα στενά της παλιάς πόλης…
300526
Στην παλιά πόλη της Fez…
απά ευχομαι οτι καλυτερο..και να μασ ενημερωνεις συνεχεια ταξιδεουμε και εμεις μαζι σου..
δεν ποστάρω τακτικά για να μην χαλάω τη συνέχεια του νήματος...
από τις προβολές του θέματος που αυξάνονται, φαίνεται ότι σε παρακολουθούμε...!
καλά και ασφαλή χιλιόμετρα!!!
powerphot
19/10/2013, 08:22
Μετά τη Fez, επισκεφτήκαμε κάποιες άλλες μικρότερες πόλεις, όπως το Moulay Idriss και τη Meknθs. Στην τελευταία, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε φιλοξενούμενοι μιας βερβέρικης οικογένειας από την έρημο. Η οικογένεια του Idriss ζει στη Meknθs τα τελευταία χρόνια, αφού ο πατέρας του εργάζεται εκεί τώρα πια. Η μητέρα του μας ετοίμαζε πεντανόστιμα μαροκινά πιάτα, ενώ ανάμεσα στα γεύματα ο Idriss μας ξεναγούσε στην παλιά πόλη. Καταλαβαίνετε, πώς τα περάσαμε…
301763
Η ζεστή οικογένεια του Idriss μας άνοιξε το φιλόξενο σπιτικό της στη Meknes
Έπρεπε να επισκεφτούμε την πρωτεύουσα, για να πάρουμε τις βίζες μας για τη Μαυριτανία. Αν και το Rabat δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, μόνο που σκαν μπροστά του τα κύματα του Ατλαντικού είναι αρκετό για να δώσει στην πόλη μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Εκεί μας φιλοξένησε ο Bilal στην παράγκα όπου ζει η οικογένειά του. Είναι φτιαγμένη με λαμαρίνες, χαρτόνια και νάιλον. Σε μια γωνιά έχει την τουαλέτα, όπου ρίχναμε μια κουρελού σαν πόρτα, για να μη φαινόμαστε. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο δωμάτιο που χρησιμοποιείται ως σαλόνι, τραπεζαρία και υπνοδωμάτιο. Ήταν ενδιαφέρον να βιώσουμε για λίγο την καθημερινή ζωή μια μεγάλης μερίδας Μαροκινών.
301764
Σ’ αυτή την παράγκα μένει η οικογένεια του Bilal, που μας φιλοξένησε στο Rabat και βιώσαμε για λίγο την καθημερινότητα μιας μεγάλης μερίδας Μαροκινών.
Μέσα από μικρούς επαρχιακούς δρόμους, μετά από δυο μέρες φτάσαμε στα βουνά του Μέσου Άτλαντα. Εκεί κάναμε την πρώτη μας χωμάτινη διαδρομή, το Cirque Jaffar, που μας έβγαλε στο Midelt. Περάσαμε μερικές ξεραμένες κοίτες ποταμών (oued), που ήταν γεμάτες πέτρες. Η Χριστίνα τα είδε όλα! Στα δύσκολα εμπόδια περνούσα εγώ και τη δική της μοτοσυκλέτα και τη δική μου. Έπεσε τέσσερις φορές εκείνη τη μέρα, αλλά βέβαια με μηδαμινή ταχύτητα, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.
301765
Ετοιμάζοντας πρωινό τσαγάκι στην έρημο!
powerphot
19/10/2013, 08:26
Ξεκινήσαμε από το Gourrama προς το Boudenib, για να κάνουμε την πίστα M3 που προτείνει το βιβλίο του Chris Scott, το περίφημο “Sahara Overland”. Με θλίψη διαπίστωσα πως έχει ασφαλτοστρωθεί μέχρι και το τελευταίο της χιλιόμετρο… Παρόλ’ αυτά, το τοπίο ήταν όμορφο.
301766
Μια από τις πρώτες kasbah (οχυρωμένοι οικισμοί ή φρούρια) που επισκεφτήκαμε, ήταν στην περιοχή του Rissani.
Φτάσαμε στη Merzouga κι επιτέλους βλέπαμε τους αμμόλοφους της Σαχάρας (της Ζαχάρω που λεν και στο χωριό του παππού μου)! Ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα βγάζαμε τα σαμάρια από τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, θα ξεφούσκωνα αρκετά τα λάστιχα και θα δοκίμαζα τη Λέων-είδα στους αμμόλοφους… Ήταν απίστευτο! Η μοτοσυκλέτα ανεβοκατέβαινε τους αμμόλοφους σα να μην είχαν άμμο! Με δευτέρα ή τρίτη γεμάτη (εντάξει, μερικές φορές έβαζα και τετάρτη…), πήγαινε ολόισια και ανέβαινε ακόμη και σχετικά απότομους αμμόλοφους. Όταν είδα πόσο απολαυστικά κινείται στην άμμο, πήγα να παίξω πιο βαθιά και βρέθηκα ν’ ανεβοκατεβαίνω ατελείωτους, απάτητους αμμόλοφους! Ήταν μοναδική απόλαυση…
301767
Η mad nomad-isa τρισευτυχισμένη πάνω στην καμπούρα της καμήλας της!
Για να μη μείνει παραπονεμένη η Χριστίνα, πήραμε δυο καμήλες και πήγαμε με τον οδηγό μας να δούμε το ηλιοβασίλεμα μέσα από τους αμμόλοφους. Η πραγματική εξερεύνηση της Σαχάρας, όμως, ξεκίνησε την επόμενη μέρα… Φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες, βάλαμε στο GPS τα στίγματα από την εκτός δρόμου διαδρομή M6 και ξεκινήσαμε να διασχίσουμε 240 χλμ. ερήμου, για να βγούμε πιο νότια, στο Tagounite. Αυτή ήταν πραγματική διάσχιση ερήμου! Επί δυο μέρες οδηγούσαμε σ’ ένα σωρό εδάφη: αμμόλοφους, hammada (πετρώδης έρημος), ατελείωτες εκτάσεις σκληρού, ξεραμένου χώματος κι αυτό που αποκαλούν “φις-φις”, δηλαδή πολύ μαλακή άμμος.
301768
Η μαλακή άμμος κρύβει παγίδες κι αν δεν έχεις φόρα, είναι εύκολο να κολλήσεις…
powerphot
19/10/2013, 08:36
Όσοι συναντούσαμε στους οικισμούς της ερήμου, μας τρομοκρατούσαν για τα 6 χλμ. μαλακής άμμου που θα έπρεπε να περάσουμε μετά το χωριό Hassi Remlia. Όταν είπαμε πως είμαστε Έλληνες, μας είπαν για κάποιους Κύπριους που ήρθαν εδώ με BMW και τις έβαλαν σε φορτηγό για να περάσουν εκείνο το κομμάτι. Παρόλ’ αυτά, με το XRάκι πέρασε ακόμη κι η Χριστίνα, χωρίς να χρειαστεί να πάρω εγώ τη μοτοσυκλέτα της! Μάλιστα, δεν έπεσε καν. Κόλλησε σ’ ένα σημείο μόνο, αλλά ήμουν δίπλα της, οπότε κατέβηκα γρήγορα από τη μοτοσυκλέτα μου, την έσπρωξα ενώ έδινε γκάζι και βγήκε εύκολα. Ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα για τα 4X4, γιατί έχει πολύ βαθιές ροδιές, όπου βρίσκουν στο έδαφος τ’ αυτοκίνητα. Για τη μοτοσυκλέτα δεν ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα. Μπαίναμε σε μια ροδιά κι είχαμε αρκετή πρόσφυση για να κινούμαστε. Εννοείται, βέβαια, πως είχαμε ξεφουσκώσει πάλι αρκετά τα ελαστικά μας.
301769
Η διήμερη διάσχιση της Σαχάρας μέσω της εκτός δρόμου διαδρομής M6 ήταν ό,τι πιο απολαυστικό κάναμε στην έρημο!
Δε μείναμε πολύ στην άσφαλτο και ξαναβγήκαμε σε μια χωμάτινη διαδρομή μέσα στην Κοιλάδα Draa. Περνούσαμε συνέχεια οάσεις γεμάτες φοίνικες και φρούρια φτιαγμένα από πηλό. Ήταν μεγάλη γιορτή εκείνη τη μέρα (Eid al-Adha) και παντού θυσίαζαν αρνιά στη μνήμη της θυσίας του Ιμπραήμ. Μας προσκάλεσαν σε κάποιο σπίτι για να γιορτάσουμε και να φάμε μαζί τους. Εγώ είχα ξαναδεί σφαγή ζώου κι ήξερα τι να περιμένω, αλλά η Χριστίνα τρόμαξε λίγο. Τουλάχιστον εδώ περνούν καλύτερη ζωή τα ζώα, όντας σχετικά ελεύθερα κι όχι κλεισμένα σε κλουβιά με μηχανήματα συνδεδεμένα πάνω τους.
301770
Ευτυχώς, στη Σαχάρα υπάρχουν αρκετά πηγάδια και το νερό δε μας έλειψε!
Μετά από άλλη μια χωμάτινη (πέτρινη, για να λέμε την αλήθεια) διαδρομή, τη Μ5, διασχίσαμε το Πέρασμα Tizi-n Tazazert, στα 2.300 μ. υψόμετρο, και βγήκαμε στο Φαράγγι Dades. Κάναμε κι εκεί μια βόλτα για να δούμε τους εντυπωσιακούς πέτρινους σχηματισμούς της φύσης και τα φρούρια που είναι σκαρφαλωμένα στους λόφους. Το χώμα στην περιοχή είναι κοκκινωπό, οπότε και τα σπίτια που είναι φτιαγμένα με λάσπη από ‘κει, έχουν την ίδια απόχρωση. Η Χριστίνα ξετρελάθηκε μ’ αυτό το φαράγγι! Τώρα είμαστε στην Ouarzazate και βγήκαμε πάλι σε τουριστικά μέρη. Μέχρι και Έλληνες συναντήσαμε εδώ!
301771
Το εντυπωσιακό Φαράγγι Dades με τα πήλινα φρούριά του σκαρφαλωμένα στους λόφους.
δεν ποστάρω τακτικά για να μην χαλάω τη συνέχεια του νήματος...
από τις προβολές του θέματος που αυξάνονται, φαίνεται ότι σε παρακολουθούμε...!
καλά και ασφαλή χιλιόμετρα!!!
Μη στεναχωριέστε βρε, δε χαλάει το νήμα έτσι! Όπως και να 'χει, το ξέρω πως συνταξιδεύουμε νοητά κι ευχαριστούμε για την παρέα!
Μη στεναχωριέστε βρε, δε χαλάει το νήμα έτσι! Όπως και να 'χει, το ξέρω πως συνταξιδεύουμε νοητά κι ευχαριστούμε για την παρέα!
ωπ! βρήκαμε Net-Cafe στην έρημο??? :p
302078
καλό δρόμο παιδιά!
Μη στεναχωριέστε βρε, δε χαλάει το νήμα έτσι! Όπως και να 'χει, το ξέρω πως συνταξιδεύουμε νοητά κι ευχαριστούμε για την παρέα!
δώσε πράμα στον λαό Ηλία :beer:
Καλό δρόμο Ηλία και Χριστίνα. Πάντα όρθιοι και με όμορφες διαδρομές μπροστά σας :)
powerphot
05/11/2013, 07:54
Παραλίγο θα γινόμασταν αστέρες του Hollywood στην Ouarzazate και το Aït Benhaddou. Οι kasbah (φρούρια) εκεί έχουν χρησιμοποιηθεί για διάφορες ταινίες, όπως “Ο Μονομάχος”, “Λώρενς της Αραβίας” και “Prince of Persia”. Στο Aït Benhaddou είχαμε την ευκαιρία να φιλοξενηθούμε από την οικογένεια του Κεμάλ. Εκεί ξεκουραστήκαμε για τρεις μέρες, κάναμε βόλτες στις γειτονικές οάσεις, γνωρίσαμε τους συγγενείς της οικογένειας κι έκαναν χένα στις παλάμες της Χριστίνας!
303013
Η Χριστίνα κάνει χένα στις παλάμες της!
Μέσα από μια ήσυχη διαδρομή, περνώντας από το Telouet κι ένα σωρό άλλα γραφικά χωριουδάκια, φτάσαμε στο εξωτικό Marrakesh. Άκουγα τόσα για το νυχτερινό του παζάρι, που πήγα κατευθείαν ν’ ανακαλύψω γιατί είναι τόσο φημισμένο. Δεν είναι το παζάρι που κλέβει την παράσταση, αλλά τα δρώμενα στην κεντρική Πλατεία Djemaa el-Fna. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται γύρω από μουσικούς, θεατρίνους, αφηγητές και γητευτές φιδιών. Για τη Χριστίνα, βέβαια, το αξιοθέατο ήταν άλλο… Δε μπορούσα να την ξεκολλήσω από τους αμέτρητους πάγκους με τα μαγειρευτά, όπου βρήκε όλα όσα ονειρευόταν: μοσχαροκεφαλές, γλώσσες, συκώτια, έντερα, σκεμπέδες, πατσάδες, αμελέτητα και άλλα ενδιαφέροντα μέρη του ζώου που έχουν απαγορευτεί στην Ευρώπη.
303014
Εξωτικό Marrakesh… Η Χριστίνα είναι κάπου στο βάθος, στους καπνούς από τις ψησταριές!
Στο Marrakesh ήταν ευκαιρία ν’ αλλάξω τις μπότες και τα γάντια μου. Είχα ξεκινήσει με τις μπότες που φορούσα στην Ασία, αλλά διαλύθηκαν μετά από τόσα χιλιόμετρα. H REV’IT! ανέλαβε να μου στείλει στο Μαρόκο τις απίστευτα άνετες μπότες Apache και τα γάντια Neutron, που έχουν μια μαγική δυνατότητα: λειτουργούν με οθόνες αφής! Δε χρειάζεται πια να σταματώ και να βγάζω τα γάντια μου κάθε φορά που χρειάζεται να χειριστώ μέσω του κινητού τη βιντεοκάμερα, τη μουσική, το GPS κ.λ.π..
303015
Στο Marrakesh παρέλαβα τις καινούριες μπότες και τα καταπληκτικά γάντια που μου ‘στειλε η REV’IT!
powerphot
05/11/2013, 07:57
Είχε έρθει η ώρα για την πεζοπορία μας στα βουνά του Υψηλού Άτλαντα. Αφού είδαμε τους εντυπωσιακούς καταρράκτες του Ouzoud κάναμε μια πανέμορφη διαδρομή μέσω της Κοιλάδας Aït Bougomez κι αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας σε κάποιον ξενώνα της Κοιλάδας Aït Bououli. Τη δεύτερη μέρα χάσαμε το μονοπάτι και σκαρφαλώσαμε τις βουνοκορφές για να βγούμε εκεί που έπρεπε. Για ‘μένα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η Χριστίνα πήγαινε πολύ αργά κι είχε εξαντληθεί μετά από εννιά ώρες πεζοπορίας. Προκειμένου να φτάσουμε σε κάποιο χωριό πριν νυχτώσει, έκανε ελάχιστα διαλλείματα. Δεν κουβαλούσαμε εξοπλισμό κατασκήνωσης, μαγειρέματος και φαγητά, οπότε κοιμόμασταν κάθε βράδυ σε σπίτια, όπου είχε χωριό. Ανεβαίνοντας το Πέρασμα Rougoult, στα 2.860 μ. υψόμετρο, δεν είχε κουράγιο ούτε να μιλήσει. Λέει πως ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής της…
303022
Οι χωρικοί που άνοιξαν μια αποθήκη για να κοιμηθεί η Χριστίνα και την έσωσαν, αφού ήταν πτώμα μετά από εννιά ώρες αδιάκοπης πεζοπορίας.
Μετά από έναν καλό ύπνο, ήταν και πάλι έτοιμη ν’ απολαύσει το υπέροχο ορεινό τοπίο που αντικρίσαμε στην άλλη μεριά του περάσματος! Όλη η διαδρομή δίπλα στο ποτάμι ήταν μέσα από εύφορες, καταπράσινες εκτάσεις, που έρχονταν σε αντίθεση με τις καφετί πλαγιές του φαραγγιού στο οποίο περπατούσαμε. Σε κάποια κομμάτια είχε δέντρα με κιτρινισμένα φύλλα και το τοπίο ήταν φθινοπωρινό. Αρκετοί χωρικοί κινούνταν με τα φορτωμένα γαϊδουράκια τους και στο φαράγγι αντηχούσαν τα τραγούδια των κοριτσιών. Τα χωράφια ήταν γεμάτα οικογένειες που ασχολούνταν με τις αγροτικές εργασίες. Το μεσημέρι μαγείρευαν επιτόπου κι έτρωγαν εκεί όλοι μαζί.
303020
Πλησιάζοντας το χωριό Ichbbakene κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας μας στα βουνά του Υψηλού Άτλαντα.
Μετά από τέσσερις μέρες πεζοπορίας, βγήκαμε και πάλι στην άσφαλτο. Πήραμε διάφορα από αυτά τα φορτηγάκια που έχουν μετατρέψει σε μικρά λεωφορεία, για να επιστρέψουμε στο χωριό όπου είχαμε αφήσει τις μοτοσυκλέτες μας. Το βράδυ ξεμείναμε στην Κοιλάδα Aït Blel, όπου μας βρήκε ο Χασν, ένας φοιτητής της αγγλικής φιλολογίας, και μας πήρε να περάσουμε τη νύχτα στο σπίτι της οικογένειάς του. Την επόμενη μέρα κάναμε ωτοστόπ κι επιτέλους φτάσαμε εκεί απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει την πεζοπορία. Πήραμε και πάλι τις μοτοσυκλέτες μας και θυμηθήκαμε πόσο σπουδαία είναι η ελευθερία που μας προσφέρει το δικό μας όχημα.
303021
Ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον!
powerphot
05/11/2013, 08:05
Μέσα από μικρά δρομάκια διασχίσαμε τα βουνά του Υψηλού Άτλαντα και κατευθυνθήκαμε νότια. Η τελευταία μας εκτός δρόμου διαδρομή στο Μαρόκο ήταν η πίστα M11 από το Sahara Overland, που διασχίζοντας τα βουνά του Αντι-Άτλαντα, μας έβγαλε σε κάποιες πανέμορφες οάσεις πνιγμένες από τους φοίνικες. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έχουν στρώσει το χωματόδρομο κι είναι σαν άσφαλτος. Μόνο προς το τέλος κινηθήκαμε μέσα από την ξεραμένη κοίτη του ποταμού κι οδηγήσαμε στην πίστα όπως ήταν στην παλιά της μορφή.
303023
Αν και στην πίστα Μ11 έχουν στρώσει πλέον το χωματόδρομο σα να είναι άσφαλτος, το τοπίο είναι εντυπωσιακό!
Βγαίνοντας στην άσφαλτο, συναντήσαμε τις ατελείωτες επίπεδες εκτάσεις, όπου οδηγούσαμε μονότονα με 80 χιλιόμετρα ανά ώρα. Το τοπίο ήταν πετρώδες με λίγα δέντρα argan να φύονται αραιά. Μερικά κατσίκια σκαρφάλωναν πάνω τους, για να φαν τους πολύτιμους καρπούς αυτού του δέντρου που μόνο σ’ αυτές τις περιοχές συναντάται. Έχουμε φτάσει στο Tan Tan, όπου μας φιλοξενεί ο Αμπντουλάχ, ένα πολύ φιλικό παιδί που γνωρίσαμε μέσω του CouchSurfing.
303024
Ενώνοντας ένα καλωδιάκι από τον αισθητήρα του πλαγιοστάτη, που είχε κοπεί κι έκανε τον κινητήρα να μην παίρνει μπρος.
powerphot
12/11/2013, 08:03
Ξεκινώντας από το Tan Tan έπρεπε να διασχίσουμε τη Δυτική Σαχάρα, μια άδεια περιοχή 1.190 χιλιομέτρων μέχρι τα σύνορα με τη Μαυριτανία. Το 1975, όταν η Δυτική Σαχάρα έπαψε να είναι ισπανική αποικία, το Μαρόκο κι η Μαυριτανία έσπευσαν ν’ αρπάξουν την περιοχή. Η Μαυριτανία σύντομα παραιτήθηκε από το παιχνίδι, ενώ το Μαρόκο έστειλε χιλιάδες στρατιώτες στην περιοχή, που μέχρι σήμερα είναι κατεχόμενη. Οι ιθαγενείς, φυσικά, ήθελαν την αυτονομία τους, οπότε ξέσπασε πόλεμος. Το 1991 τα Ηνωμένα Έθνη μεσολάβησαν και συμφωνήθηκε ανακωχή με την προϋπόθεση να γίνει δημοψήφισμα έτσι, ώστε οι κάτοικοι της Δυτικής Σαχάρας να επιλέξουν αν θέλουν να είναι αυτόνομοι ή ν’ ανήκουν στο Μαρόκο. Το δημοψήφισμα, όμως, δεν έγινε ποτέ και το Μαρόκο, με πολυπληθή στρατό στην περιοχή, έχει το πάνω χέρι.
303467
Μέχρι και καμήλες μεταφέρουν στα Land Cruiser!
Κινούμασταν για τρεις μέρες δίπλα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η έρημος, συνήθως, ήταν αδιάφορη· ένα μονότονο επίπεδο με χώμα, πέτρες, λίγους θάμνους και σε μερικά σημεία άμμο. Αυτό είναι που οι ιθαγενείς αποκαλούν “hammada”. Εκεί που η έρημος συναντά τον ωκεανό, το τοπίο είναι μεγαλοπρεπές! Τα τεράστια κύματα του Ατλαντικού έσκαγαν με ορμή στις απόκρημνες ακτές της Σαχάρας. Με τον αέρα που ερχόταν από τον ωκεανό, είχε λίγο κρύο και φορούσαμε τα εσωτερικά μπουφάν μας κάτω από τα μοτοσυκλετιστικά μας jackets. Γι’ αυτό επιλέξαμε να μπούμε στην αφρικανική ήπειρο τέτοια εποχή… Ο καιρός είναι ιδανικός!
303468
Εκεί που η έρημος συναντά τον ωκεανό…
Στην Tarfaya ο Σκωτσέζος έμπορος Donald Mackenzie είχε δημιουργήσει έναν οικισμό το 19ο αιώνα, που αργότερα έγινε γνωστός λόγω του συγγραφέα Antoine de Saint-Exupéry. Όταν ο Γάλλος πιλότος μετέφερε την αλληλογραφία από τη Γαλλία στη Σενεγάλη, η Tarfaya ήταν μια από τις στάσεις για το μικρό του Bréguet 14. Το 1927 διορίστηκε προϊστάμενος του σταθμού της Tarfaya κι έζησε εκεί για δυο χρόνια. Τότε ήταν που εμπνεύστηκε τη διάσημη ιστορία του “Μικρού Πρίγκιπα”.
303469
Το Casa Mar είναι το κτίριο που είχε χτιστεί όταν ο Σκωτσέζος έμπορος Donald Mackenzie είχε δημιουργήσει τον οικισμό της Tarfaya, το 19ο αιώνα.
powerphot
12/11/2013, 08:07
Η Χριστίνα εκείνη τη μέρα διένυσε τα περισσότερα χιλιόμετρα που ‘χει διανύσει σε μια μέρα με τη μοτοσυκλέτα της: 536! Ήταν πρωτοχρονιά σύμφωνα με το ισλαμικό ημερολόγιο κι ο Μωχάμετ μας φιλοξένησε στο Boujdour. Το βράδυ μας πήγε στην πλατεία, όπου είχε μαζευτεί όλη η πόλη κι είχε ζωντανή, βερβέρικη μουσική και χορούς σε μια τεράστια σκηνή με γιγαντο-οθόνες γύρω-γύρω.
303470
Η Χριστίνα τις έχει λατρέψει τις καμήλες!
Την επόμενη μέρα είχε μαραθώνιο στην πόλη. Πήγα σε μια καφετέρια, γιατί έπρεπε να συνδεθώ για λίγο στο διαδίκτυο, ενώ η Χριστίνα πρόσεχε τις μοτοσυκλέτες και τα πράγματά μας. Της πήγα ένα ποτήρι καφέ, έβαλα το κινητό μου στη βάση της μοτοσυκλέτας κι ετοιμάστηκα για να φύγουμε. Πήγα να επιστρέψω το ποτήρι στην καφετέρια και μέχρι να γυρίσω, κάποιο παιδί πρόλαβε ν’ αρπάξει το κινητό μου από τη μοτοσυκλέτα. Η Χριστίνα ήταν ακριβώς εκεί μπροστά, αλλά δεν είδε τίποτα!
Λόγω του μαραθώνιου όλος ο υπέρογκος στρατός κι η αστυνομία της πόλης ήταν στους δρόμους. Είπα αμέσως σε κάποιους στρατιωτικούς, που ήταν εκεί μπροστά, τι έγινε και ρωτούσαν τα παιδιά που είδαν το συμβάν. Άρχισαν να κινητοποιούνται διάφοροι και σε πέντε λεπτά κάποιος άντρας, που ίσως να ήταν ασφαλίτης, μου έφερε το κινητό ακολουθούμενος από ένα τσούρμο πιτσιρικάδες, που μπορεί να ήταν αυτοί που του είπαν ποιος το πήρε. Πάντως, τον κλέφτη δεν τον είδα κι ούτε το επιδίωξα, γιατί ξέρω πως εδώ η τιμωρία του μπορεί να είναι πολύ σκληρή. Τέλος καλό, όλα καλά… Όλοι το ‘χουν βάλει στο μάτι αυτό το απολύτως χρήσιμο δώρο που μου ‘καναν ο Αχιλλέας κι η Χρύσα από τη Λάρισα. Φαίνεται, όμως, πως δεν είναι γραφτό να μ’ αποχωριστεί (ακόμα…)!
303471
Ένα από τα θετικά της ερήμου είναι πως έχει άπλετο χώρο για κατασκήνωση!
Συνεχίσαμε το μακρύ δρόμο προς τα νότια. Φυσικά, εδώ έχουμε πάψει να συναντούμε τουρίστες. Οι λίγοι ξένοι που περνούν από τη Δυτική Σαχάρα είναι ταξιδιώτες οι οποίοι είτε κάνουν το γύρο της Αφρικής είτε επισκέπτονται ένα μεγάλο κομμάτι της ηπείρου. Είδαμε camper vans, θηριώδη τετρακίνητα φορτηγά, τζιπάκια, μοτοσυκλέτες, μέχρι και ποδηλάτες!
303472
Αυτό έχει γίνει το αγαπημένο μας πρωινό: ψωμί με μέλι, μπανάνα και σταφίδες! Γιαμ γιαμ!
Μετά από 45 καταπληκτικές μέρες και 6.037 αξέχαστα χιλιόμετρα στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα,
περάσαμε χωρίς πρόβλημα τα σύνορα και μπήκαμε στη δεύτερη αφρικανική χώρα που επισκεπτόμαστε, τη Μαυριτανία!
latris mixanis
12/11/2013, 08:24
keep going :beer:
nickosmoto
12/11/2013, 15:25
Μπράβο παιδιά συνεχίστε ακάθεκτοι!
powerphot
13/11/2013, 13:56
το Μαρόκο παραδώσαμε το δεύτερό μας γράμμα κατά τη διάρκεια του “mad about Africa”. Αυτό δεν ήταν γράμμα από Μαροκινό στην Ελλάδα προς τους συγγενείς του στο Μαρόκο. Ήταν από Ελληνίδα που δέθηκε τόσο με μια οικογένεια στο Μαρόκο, που τους θεωρεί τη δεύτερη οικογένειά της! Όλα είχαν ξεκινήσει το 2007, όταν η Φωτεινή Καραμούζη Χαλκιά είχε ταξιδέψει στο Marrakesh και φιλοξενήθηκε στην οικογένεια του Μωχάμετ.
Η Φωτεινή είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Καλλιτεχνικής Ένωσης Ulysses, στην οποία είχα δώσει μια συνέντευξη, όταν πήραμε το γράμμα. Τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:
http://madnomad.gr/main/wp-content/uploads/2013/11/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-Ulysses.pdf
303541
Η Φωτεινή μας παρέδωσε το γράμμα της για το Μαρόκο λίγο πριν ξεκινήσουμε από τη Θεσσαλονίκη.
Πήγαμε, λοιπόν, κι εμείς στο Marrakesh, έξι χρόνια μετά, μ’ ένα γράμμα στο χέρι, που ταξίδευε μαζί μας από την Ελλάδα. Ψάξαμε τη διεύθυνση που είχαμε σημειωμένη και βρεθήκαμε μπροστά στο ίδιο σπίτι όπου είχε μείνει κι η Φωτεινή. Μας υποδέχτηκε η Μάριαμ, η αδερφή του Μωχάμετ. Μόλις της είπαμε πως είμαστε οι φίλοι της Φωτεινής, άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και μας είπε: “Απόψε θα μείνετε εδώ”! Ακόμη και τόσα χρόνια μετά τη Φωτεινή τη θεωρούν μέρος της οικογένειάς τους και τη φωνάζουν “Σαμς”, που σημαίνει “φως” στ’ αραβικά.
Μας έβαλαν στο πολυτελές σαλόνι τους κι εκεί γνωρίσαμε το Μωχάμετ, αλλά και τα δυο μικρότερα αδέρφια του, το Ζαχαρία και τον Αμπντουλάχ. Μας εξέπληξαν όλοι μιλώντας άπταιστα αγγλικά και μάλιστα με αψεγάδιαστη αμερικάνικη προφορά, αφού τα έμαθαν από τις ταινίες που βλέπουν! Όταν αναρωτηθήκαμε πώς έμαθαν τόσο άψογα τη γλώσσα χωρίς να παν σε φροντιστήριο, μας είπαν πως όποιος θέλει, μαθαίνει κι έχουν δίκιο. Χρειάζεται πολύ θέληση και προσήλωση αυτό…
303542
Αναζητώντας τη διεύθυνση του παραλήπτη στο Marrakesh.
Μας ετοίμασαν το μπάνιο κι αφού φρεσκαριστήκαμε, καθίσαμε γύρω από το τραπέζι, το οποίο ποτέ δεν άδειαζε. Πάνω που νομίζαμε πως τελειώσαμε, μας είπαν πως αυτά ήταν μόνο τα κεράσματα με το τσάι κι είναι ώρα να φέρουν το δείπνο! Ένα τεράστιο ταζίν (παραδοσιακό πήλινο σκεύος του Μαρόκου) προσγειώθηκε στο τραπέζι. Η μητέρα το άνοιξε κι αποκαλύφθηκε ένα ευωδιαστό γεύμα με αρνί μαγειρεμένο μαζί με δαμάσκηνα! Χρησιμοποιώντας το ψωμί ως κουτάλι, παίρναμε το φαγητό από το ταζίν που βρισκόταν στο κέντρο του τραπεζιού, όπως συνηθίζεται στο Μαρόκο.
Ακολούθησε κουβέντα μέχρι αρκετά μετά τα μεσάνυχτα! Ο Ζαχαρίας έχει μανία με τα βιντεοπαιχνίδια και παίζει κάθε βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, ενώ ο Αμπντουλάχ προσπαθεί να κοιμηθεί στο διπλανό κρεβάτι! Ο Μωχάμετ δουλεύει τώρα σ’ ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο κι έχει ταξιδέψει σε αρκετές χώρες. Η Μάριαμ δουλεύει σε μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών κι είναι φανατική της οδήγησης και της ταχύτητας! Μάλλον πήρε τα γονίδια του πατέρα της, που είναι φορτηγατζής. Η μητέρα τους είναι η μόνη που δε μιλά αγγλικά, αλλά είναι πολύ ομιλητική κι ευδιάθετη, οπότε παρόλ’ αυτά, συνεννοούμασταν.
303543
Ο Ζαχαρίας κι η μητέρα του στο ίδιο σπίτι όπου βρέθηκε κι η Φωτεινή πριν έξι χρόνια.
Η πιο αστεία ιστορία, που μας έκανε να γελάμε ατελείωτα, εξελίχθηκε όταν η Φωτεινή βρισκόταν στο σπίτι τους και ρώτησε τη μητέρα τι μαγειρεύει. Αφού δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι, για να της το εξηγήσει στ’ αγγλικά, η μητέρα ένωσε τις παλάμες της κι έκανε τη φιδίσια κίνηση, για να προσομοιάσει τον τρόπο που κινούνται τα ψάρια. Η Φωτεινή γούρλωσε τα μάτια της και φώναξε έκπληκτη: “snake (φίδι)?”. Η μητέρα απάντησε θετικά, χωρίς να ξέρει τι σημαίνει “snake”, οπότε η Φωτεινή νόμιζε πως θα φαν φίδι! Πάντως, ήταν έτοιμη να το φάει, αλλά όταν ήρθαν τα παιδιά, της εξήγησαν πως είναι ψάρι κι όχι φίδι!
Νιώσαμε πολύ ζεστά στην οικογένεια αυτή κι ήταν χαρά μας να τους μεταφέρουμε το γράμμα της Φωτεινής. Ευχόμαστε κάποια μέρα να ξανασμίξουν με τη Φωτεινή. Θα ‘ναι πολύ συγκινητικό μετά από τόσα χρόνια…
powerphot
19/11/2013, 10:26
Μετά από προσπάθειες 2 μηνών, κατάφερα να βρω αρκετά γρήγορη σύνδεση στο διαδίκτυο για ν' ανεβάσω το πρώτο βίντεο από το ταξίδι μας!
Ελπίζω να το απολαύσετε!
http://www.youtube.com/watch?v=4lzQ1AQppg0
powerphot
21/11/2013, 13:06
Τώρα που πήρα φόρα, πάρτε και το βίντεο από το Μαυροβούνιο:
http://vimeo.com/79839480
...και τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, γιατί ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρούμε γρήγορη σύνδεση στο διαδίκτυο
http://www.youtube.com/watch?v=ONAxNluErNQ
powerphot
26/11/2013, 15:37
Μπήκαμε στη Μαυριτανία με περίεργα συναισθήματα. Εγώ ανυπομονούσα να χωθούμε στα βάθη της ερήμου και ν’ απολαύσουμε τις εκτός δρόμου διαδρομές. Η Μαυριτανία είναι η μόνη χώρα που έχει μείνει ανοιχτή για τους ταξιδιώτες και προσφέρει μια αυθεντική γεύση Σαχάρας. Οι υπόλοιπες χώρες είτε έχουν πολέμους και άλλες ταραχές είτε είναι ιδιαίτερα τουριστικές, οπότε αντί για την αυθεντική γεύση της Σαχάρας, συναντά κανείς παιδιά κι ενήλικες διεφθαρμένους απ’ τον τουρισμό να ζητούν καραμέλες, στυλό ή χρήματα…
304416
Όπου σταματούμε, τα πιτσιρίκια μας περικυκλώνουν!
Σχεδόν ολόκληρη η Μαυριτανία αποτελείται από έρημο κι είχαμε σκοπό να τη διασχίσουμε μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα, μακριά από την άσφαλτο! Αυτός ήταν ο λόγος που τα συναισθήματα της Χριστίνας ήταν τ’ αντίθετα από τα δικά μου… Όσο εγώ ανυπομονούσα, άλλο τόσο η Χριστίνα είχε ένα κόμπο στο λαιμό κι ανησυχούσε αν θα καταφέρει να διασχίσει τη Σαχάρα μέσα από τις εκτός δρόμου διαδρομές.
304427
Ρυθμίζοντας την πίεση των ελαστικών, η οποία πρέπει να είναι χαμηλή για την άμμο και υψηλή για τις πέτρες.
Από την πρώτη μέρα κιόλας, ξεκινήσαμε την πίστα R2. Ψάχνοντας την αρχή της, ρωτήσαμε κάποιους νομάδες, οι οποίοι μας κάλεσαν στη μεγάλη τους, παραδοσιακή σκηνή. Βγάλαμε τα παπούτσια, καθίσαμε στα χαλιά και μας έβαλαν τσάι. Βγάλαμε το χάρτη που είχαμε προμηθευτεί από το Travel Bookstore και μας έδειχναν τη διαδρομή. Η γιαγιά της οικογένειας χτυπούσε ένα τουλούμι κι ύστερα έβαλε το περιεχόμενό του σ’ ένα μεγάλο μπολ. Μας το έδωσε να το μοιραστούμε με τους υπόλοιπους. Μας δρόσισε κι ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν. Ήταν γάλα καμήλας! Το πίνουν συχνά στην έρημο και λεν πως κάνει καλό στο στομάχι. Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε ιδιαίτερα!
304428
Γεμίζοντας τα παγούρια μας από το πηγάδι με το πολύτιμο ύδωρ…
powerphot
26/11/2013, 15:40
Τα περίπου 600 χιλιόμετρα της πίστας τα καλύψαμε σε τρεις μέρες. Αρκετά χιλιόμετρα ήταν σ’ επίπεδο, σκληρό χώμα ή λίγη άμμο. Εκεί μπορούσαμε να οδηγούμε με 60 έως 70 χιλιόμετρα την ώρα. Οι μοτοσυκλέτες πετούσαν στις αχανείς εκτάσεις κι η Χριστίνα τα πήγαινε μια χαρά! Μετά άρχισαν οι αμμόλοφοι… Εκεί έπρεπε να είμαστε συγκεντρωμένοι και πολύ προσεκτικοί στις κινήσεις μας. Ξεφουσκώσαμε αρκετά τα λάστιχα, είχαμε ανοιχτή την ενδοεπικοινωνία της Sena, για να συνεννοούμαστε και συνήθως πήγαινα εγώ μπροστά, για να βρίσκω την πιο βατή διαδρομή στους αμμόλοφους.
304429
Οι μικρές στάσεις για ξεκούραση από την απαιτητική οδήγηση στους αμμόλοφους είναι απαραίτητες…
Το πιο σημαντικό στην άμμο είναι να μην κόβει κανείς ταχύτητα. Έτσι, ανεβοκατεβαίνοντας τους αμμόλοφους, έπρεπε σε κλάσματα του δευτερολέπτου να βλέπω την περιοχή και ν’ αποφασίζω γρήγορα πώς θ’ ανέβουμε τις πλαγιές και πώς θα περάσουμε ανάμεσα από τους χαμηλούς θάμνους που είχε σε κάποια κομμάτια. Αυτή η διαδικασία διήρκησε ώρες, αφού οι αμμόλοφοι εκτείνονται σε τεράστιες περιοχές… Κολλήσαμε μερικές φορές στη μαλακή άμμο, αλλά σκάβοντας γύρω από την πισινή ρόδα και σπρώχνοντας κι οι δυο απεγκλωβίζαμε τη μοτοσυκλέτα. Εγώ είχα δυο μικρές πτώσεις, ενώ η Χριστίνα είχε, βέβαια, αρκετές παραπάνω, αλλά ήταν ανώδυνες, όπως πάντα.
304431
Το χειρότερο έδαφος για τη Χριστίνα ήταν εκεί που είχε θάμνους, γιατί έπρεπε χωρίς να κόψει ταχύτητα να βρει γρήγορα την πιο βατή διαδρομή ανάμεσά τους. Βέβαια, συνήθως ήμουν εγώ μπροστά, οπότε ήταν δική μου αποστολή αυτή.
Όταν φτάσαμε στο Atâr, χρειαζόμασταν σίγουρα λίγη ξεκούραση κι ευτυχώς βρεθήκαμε στο Camping Inimi, (http://campinginimi.blogspot.gr/) όπου ο Σίντι Αχμέτ μας φιλοξένησε στην οικογένειά του. Μας έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο, ενώ οι ίδιοι προτιμούσαν να κοιμούνται κάθε βράδυ στην παραδοσιακή τους σκηνή κι ας είχαν κι άλλα δωμάτια διαθέσιμα. Η γυναίκα του Σίντι Αχμέτ μαγείρευε κρέας με κους-κους, ρύζι ή μακαρόνια και τρώγαμε κάθε μέρα όλοι μαζί. Η φιλοξενία τους μας σκλάβωσε κι ήταν πολύ ωραία που είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε για λίγο μέσα στην οικογένειά τους.
304432
Άλλο ένα κόλλημα μπροστά στον εντυπωσιακό βράχο Ben Amira, το δεύτερο μεγαλύτερο μονόλιθο του κόσμου. Δεν κολλάμε όπου κι όπου!
powerphot
26/11/2013, 15:43
Κάναμε αρκετές διαδρομές γύρω από το Atâr. Μια μέρα που η Χριστίνα ξεκουραζόταν, πήρα τη μοτοσυκλέτα της για ν’ απολαύσω την πίστα R5, που δύσκολα θα έβγαινε με φορτωμένες μοτοσυκλέτες. Έβαλα στο σακίδιο πλάτης λίγο νερό, χουρμάδες, δυο μπανάνες και το ηλεκτρικό μου κομπρεσεράκι, για να φουσκώνω τα λάστιχα. Το έδεσα πίσω από τη σέλα, πήρα και το GPS μου και ξεκίνησα! Κάποια κομμάτια είχαν πολύ άμμο κι ήταν μαλακή, ενώ οι αμμόλοφοι είχαν απότομες πλαγιές στη μια πλευρά, οπότε δε μπορούσα ν’ αναπτύξω ταχύτητα. Παρόλ’ αυτά, όμως, με τη ξεφόρτωτη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, ήταν παιχνιδάκι!
304433
Αγναντεύοντας τη Σαχάρα από ψηλά, στην περιοχή γύρω από το Atâr.
Αργότερα, μαζί με τη Χριστίνα πήγαμε στο Chinguetti, αλλά κάναμε το λάθος να μη διαλέξουμε τη συνηθισμένη πίστα. Πήγαμε από την πίστα R4, μέσω του Περάσματος Amogjar. Η πίστα έχει διαλυθεί και προφανώς δε χρησιμοποιείται πλέον. Έχουν πέσει τεράστιες κοτρόνες στο δρόμο και κάνουν το έδαφος άβατο για τα περισσότερα οχήματα. Κατάφερα να τα περάσω τα XR, αλλά φυσικά περνούσα εγώ τη Λέων-είδα, ενώ η Χριστίνα ερχόταν με τα πόδια. Ύστερα περνούσα και τη δική μου μοτοσυκλέτα.
304434
Η Χριστίνα αγωνίζεται να βγει από τη μαλακή άμμο!
Το πιο μαγικό μέρος που επισκεφτήκαμε σ’ ολόκληρη τη Σαχάρα ήταν το Terjit! Φανταστείτε μια όαση στη μέση της ερήμου, όπου πας καταϊδρωμένος και ξαφνικά βρίσκεσαι στη σκιά που κάνουν οι τεράστιοι φοίνικες, δίπλα σ’ ένα κρυστάλλινο ποταμάκι. Μάλιστα, κάπου εκεί σχηματίζεται μια μικρή λιμνούλα, η οποία έχει την ιδανική θερμοκρασία για μπάνιο! Μπήκα μέσα και δεν ήθελα να βγω! Ήμουν στη μέση της ερήμου και ξάπλωνα στο νερό, χαζεύοντας από πάνω μου τους φοίνικες και το μπλε ουρανό… Ήταν απίστευτο! Σίγουρα αυτό ήταν ένα από τα πιο μαγικά μέρη στα οποία έχω βουτήξει!
304435
Στην όαση του Terjit, ήμουν στη μέση της ερήμου και ξάπλωνα στο νερό, χαζεύοντας από πάνω μου τους φοίνικες και το μπλε ουρανό… Απίστευτο!
powerphot
26/11/2013, 15:44
Στο δρόμο από το Atâr μέχρι το Nouakchott, την πρωτεύουσα της χώρας, ήταν η πρώτη φορά που ταξιδεύαμε στη Μαυριτανία από άσφαλτο. Είναι μια βαρετή ευθεία περίπου 450 χιλιομέτρων, που διασχίζει τη μονότονη έρημο. Έτυχε να βρισκόμαστε στη Μαυριτανία κατά την προεκλογική της περίοδο. Μάλιστα, την ημέρα των εκλογών ήμασταν στην πρωτεύουσα. Ο πρόεδρος της χώρας δεν αλλάζει. Είναι ο ίδιος που έκανε το πραξικόπημα το 2008. Οι εκλογές αυτές αφορούσαν στη βουλή και τις τοπικές κοινότητες. Σ’ ολόκληρη τη χώρα, οι υποψήφιοι είχαν στήσει μεγάλα αντίσκηνα για να συγκεντρώνεται ο κόσμος. Πέρα από τις ομιλίες, όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν. Το βλέπουν περισσότερο σα γλέντι. Και πώς να μη γλεντούν, αφού όπως μας εξήγησαν οι ντόπιοι, οι υποψήφιοι εξαγοράζουν τις ψήφους κι οι πολίτες δεν παίρνουν λίγα… Να δω πόσο θα γλεντούν πάλι μετά τις εκλογές…
304436
Κατασκήνωση με πανσέληνο στη μέση της Σαχάρας! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Nikosgus
27/11/2013, 08:58
Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Nα ζητησω κατι εγω που στο ζητησα και σε γειτονικο φορουμ? μεινε οσο μπορεις παραπανω στις αμεσως επομενες χωρες, εκει γινετε για μενα ακομη πιο ενδιαφερον το ταξιδι. Που δεν θα περνα ο ηλιος απο τη βλατηση. Ελπιζω να εχετε στη σκηνη κουνουπιερα.
powerphot
05/12/2013, 08:03
Τα σύνορα μεταξύ Μαυριτανίας και Σενεγάλης είναι γνωστό πως έχουν τους πιο διεφθαρμένους υπαλλήλους απ’ όλα τα σύνορα της Αφρικής. Οι ταξιδιώτες περνούν ένα Γολγοθά κι αναγκάζονται να ξοδέψουν αρκετά χρήματα σε φιλοδωρήματα. Γι’ αυτό το λόγο προτιμήσαμε να περάσουμε από τα σύνορα στη Diama, αντί γι’ αυτά στο Rosso, που έχουν τη χειρότερη φήμη. Δυστυχώς, διαπιστώσαμε ότι οι υπάλληλοι στη Diama έχουν μάθει πολλά κόλπα από τους συναδέλφους τους στο Rosso, οπότε η κατάσταση είναι κι εκεί τραγική.
Τόσο στη μαυριτανική, όσο και στη σενεγαλέζικη πλευρά, μας ζητούσαν 10 ευρώ ανά άτομο για κάθε σφραγίδα που έβαζαν, μια στο διαβατήριο και μια στα έγγραφα για το τελωνείο. Ξέραμε τι θα συναντήσουμε, οπότε είχαμε οπλιστεί με υπομονή πριν φτάσουμε στα σύνορα. Στη μαυριτανική πλευρά τα γλιτώσαμε τα φιλοδωρήματα. Στη σενεγαλέζικη, όμως, ο αδίστακτος αστυνομικός κρατούσε τα έγγραφά μας και δε μας τα ‘δινε πίσω αν δεν του δίναμε τα χρήματα που ήθελε!
305057
Σκαλίζοντας έναν κορμό δέντρου για την κατασκευή πιρόγας.
Από το πρώτο μας βήμα στη Σενεγάλη ήταν φανερό πως μπήκαμε πια στην Υποσαχάρια Αφρική. Το ερημικό τοπίο έδωσε τη θέση του στη σαβάνα, οι ιθαγενείς με την αραβική επιρροή αντικαταστάθηκαν από τους μαύρους της Δυτικής Αφρικής, ενώ η κουλτούρα που συναντούμε είναι αρκετά διαφορετική.
305058
Το σκουπιδιάρικο που περνά από σπίτι σε σπίτι θεωρείται πολυτέλεια για τα δεδομένα της Αφρικής…
Πρώτος μας σταθμός ήταν το Saint-Louis, όπου μας φιλοξένησε ο Γάλλος Σαμουήλ κι οι δυο Σενεγαλέζοι συγκάτοικοί του, ο Μπούμπα κι ο Μπάι. Τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη, γιατί τα παιδιά μας έκαναν να ξεχάσουμε τη δυσάρεστη εμπειρία των συνόρων και μας βούτηξαν κατευθείαν στα βαθιά της Σενεγάλης, για να διαπιστώσουμε πως οι περισσότεροι Σενεγαλέζοι που δε φορούν στολή είναι υπέροχοι άνθρωποι, χαμογελαστοί, με χιούμορ και πολύ ενέργεια!
305059
Διαβάζοντας το Κοράνι έξω από το Μεγάλο Τζαμί του Saint-Louis.
powerphot
05/12/2013, 08:05
Μόλις λίγες ώρες αφού φτάσαμε στο Saint-Louis, πήραμε τις μοτοσυκλέτες και πήγαμε στο σπίτι κάποιων φίλων των παιδιών. Ήταν όλοι μαζεμένοι σ’ ένα δωμάτιο. Οι περισσότεροι ήταν μουσικοί, οπότε χωρίς να χάσουν χρόνο πήραν την κιθάρα και τα τύμπανά τους κι άρχισαν να παίζουν. Ήταν καταπληκτική εμπειρία! Είχε πολύ ενέργεια η μουσική τους. Εδώ δεν ακούσαμε ούτε το “Να μ’ αγαπάς” ούτε το “Dust in the wind”… Δε λέω, ωραία τραγούδια κι αυτά, αλλά οι άνθρωποι έπαιζαν αφρικανική μουσική και μας εξέπληξαν όταν ακούσαμε το αγαπημένο μας “Tajabone” του Σενεγαλέζου Ismael Lô. Η περίφημη μουσική της Σενεγάλης, που συνήθως ακούγεται, είναι η mbalax, μια μίξη κουβανέζικου ρυθμού κι αφρικανικών κρουστών! Άντρες, γυναίκες και παιδιά χόρευαν εκστασιασμένοι! Μας έκανε εντύπωση το πόσο πολύ αναμιγνύονται εδώ οι γυναίκες με τους άντρες. Αυτή είναι μια εμφανής διαφορά με τη Βόρεια Αφρική.
Μετά από 2-3 ώρες, οι γυναίκες ετοίμασαν φαγητό για όλους. Έστρωσαν μερικά τραπεζομάντιλα στο πάτωμα κι έφεραν τρεις μεγάλες, ανοξείδωτες πιατέλες. Κάτσαμε όλοι γύρω τους και φάγαμε με τα χέρια. Μας έφεραν και σπιτικούς χυμούς. Ήταν όλα τέλεια! Μετά το γεύμα, τους χαιρετήσαμε όλους έναν-έναν και φύγαμε, αφού ήμασταν ψόφιοι μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα…
305060
Μόλις λίγες ώρες αφού μπήκαμε στη Σενεγάλη, βρεθήκαμε ανάμεσα σε μια παρέα μουσικών γεμάτη ζωντάνια!
Το Saint-Louis ιδρύθηκε το 1659 σ’ ένα νησάκι μέσα στο Σενεγάλη Ποταμό κι ήταν η πρώτη γαλλική αποικία στην Αφρική. Η δομημένη ρυμοτόμηση κι η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική δείχνουν αμέσως πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη αφρικανική πόλη. Το σπίτι όπου μας φιλοξενούσαν βρίσκεται σ’ ένα από τα πιο γραφικά σημεία της περιοχής. Είναι στη χερσόνησο που εκτείνεται νότια της πόλης κι είναι χτισμένο κυριολεκτικά πάνω στην αμμουδιά. Περάσαμε αμέτρητες ώρες στο μπαλκόνι χαζεύοντας τον Ατλαντικό, ενώ το βράδυ κοιμόμασταν με ανοιχτό το παράθυρο και μας νανούριζε η όμορφη μουσική των κυμάτων, που μας είχε λείψει…
305061
Η παραλία μπροστά στο σπίτι όπου φιλοξενούμασταν ήταν η εικόνα που απολαμβάναμε γι’ ατέλειωτες ώρες…
Εκεί διαπίστωσα πως, περιέργως, είχε τρυπήσει η πισινή σαμπρέλα της μοτοσυκλέτας μου. Μου έκανε εντύπωση, γιατί είχα βάλει ultra heavy duty σαμπρέλα με όλα τα σύγχρονα συστήματα ελέγχου και αυτοπρογραμματισμού! Όταν την έβγαλα, διαπίστωσα πως είχε τσαλακωθεί σε κάποιο σημείο και πάνω στο τσαλάκωμα έκανε ένα μικρό σκίσιμο. Πήγα σ’ ένα τοπικό βουλκανιζατέρ κι είδα κάτι απίστευτο… Ο μάστορας έραψε το σκίσιμο με κλωστή και βελόνα! Από πάνω έβαλε μια μαλακή, κολλώδη γόμα κι ύστερα πάτησε τη σαμπρέλα για πέντε λεπτά σε μια αυτοσχέδια πρέσα, όπου είχε προσαρμόσει ένα από ‘κείνα τα παλιά σίδερα που λειτουργούν με κάρβουνο και τα χρησιμοποιούσαν οι γιαγιάδες μας για το σιδέρωμα των ρούχων. Η γόμα έλιωσε κι έγινε ένα με τη σαμπρέλα. Ανυπομονούσα να δω αν θα λειτουργήσει η τεχνική αυτή. Κι όμως, μετά από τόσες μέρες το λάστιχο δεν έχει χάσει καθόλου αέρα! Κόστος επισκευής: 3 ευρώ!
305062
Εστιατόριο στην ανεξάρτητη, μουσουλμανική συνοικία του Dakar, το Yoff, που δεν έχει δημόσιους υπαλλήλους, είναι αυτοδιοικούμενο και δε γνωρίζει εγκληματικότητα.
powerphot
05/12/2013, 08:06
Μετά από 134 μέρες στο δρόμο, ήρθε η στιγμή που φτάσαμε στο Dakar! Μάλλον δεν τερματίσαμε πρώτοι, ε; Πάντως εμένα μια χαρά χρόνος μου ακούγεται για το Θεσσαλονίκη – Dakar! Θυμάμαι τη μαγεία κάθε μιας μέρας… Στα προάστια της πρωτεύουσας μας φιλοξενεί ο Wilson, ένας μεγαλόκαρδος Νιγηριανός, που έχει μεταναστεύσει στη Σενεγάλη και πουλά παπούτσια στους δρόμους. Μένει σε μια φτωχογειτονιά ανάμεσα σε χωματόδρομους γεμάτους βρομόνερα και σκουπίδια, στο σπίτι μιας ζεστής σενεγαλέζικης οικογένειας που μας έχει υιοθετήσει.
305063
Με το Wilson, το Νιγηριανό που μας φιλοξενεί στα προάστια του Dakar, και το φίλο του που αποκαλεί “πατέρα”.
Εδώ ήρθε η ώρα να περιποιηθούμε λίγο τις μοτοσυκλέτες μας. Βρήκαμε δυο καλά ελαστικά για τις πισινές ρόδες, κολλήσαμε την αλουμινένια δεξαμενή νερού της Χριστίνας, που είχε τρυπήσει και σπάσει από τις πολλές πτώσεις στα βάθη της Σαχάρας, κάναμε και μερικές άλλες μικροεπισκευές κι είμαστε έτοιμοι για τη συνέχεια του ταξιδιού προς το νότο!
305064
Το γραφικό νησάκι Gorée, που γι’ αρκετούς σκλάβους ήταν ο τελευταίος σταθμός πριν φτάσουν στην Αμερική, αν επιβίωναν από το δύσκολο ταξίδι στον ωκεανό…
χάζευα τις εικόνες έχοντας βάλει Ismael Lo και πραγματικά φέρνει άρωμα Αφρικής η μουσική του....
Και κάτι πιο mainstream από μία Νοτιοαφρικάνα από τις νήσους Κομόρες, όπου θα είναι ενδιαφέρον να επισκεφτείτε στο δρόμο σας για Μαδαγασκάρη...
https://www.youtube.com/watch?v=-Qqqrlmj7gk
powerphot
27/12/2013, 11:23
Γύρω από το Dakar επισκεφτήκαμε κάποια ενδιαφέροντα μέρη. Την Κυριακή το πρωί πήγαμε στην περίφημη λειτουργία του καθολικού Μοναστηριού Keur Moussa. Ήταν γεμάτο κόσμο μέχρι έξω! Η λειτουργία ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού έπαιζαν ζωντανή μουσική ανά διαστήματα, ενώ οι κληρικοί έψελναν. Ήταν πολύ ήρεμη και μελωδική μουσική…
306666
Ύστερα επισκεφτήκαμε το ψαροχώρι του Kayar, όπου είδαμε εκατοντάδες πολύχρωμες πιρόγες στην αμμουδιά κι άλλες τόσες μέσα στη θάλασσα! Είχαν στοίβες από ψάρια, που μόλις τα ξεφόρτωναν. Δε χάσαμε την ευκαιρία ν’ αγοράσουμε μερικά για την οικογένεια που μας φιλοξενούσε. Τα ψάρια είναι η πιο οικονομική τροφή στη Σενεγάλη, οπότε οι περισσότεροι τρέφονται καθημερινά μεσημέρι-βράδυ με ρύζι, ψάρι και λαχανικά. Το μενού είναι σχεδόν πάντα το ίδιο. Τουλάχιστον έχουν κάποια τροπικά λαχανικά και φρούτα, που χρησιμοποιούν για σάλτσες και νοστιμεύουν το φαγητό.
306668
Μόλις επέστρεψαν οι ψαράδες με τη φρέσκια ψαριά στην παραλία του χωριού Kayar.
Με δεδομένη την εξάρτηση των ντόπιων από τα ψάρια, σκεφτείτε πόσο άσχημο είναι να έρχονται τεράστια αλιευτικά καράβια από την Ευρώπη, την Κίνα κι άλλες χώρες και να κλέβουν ανενόχλητοι το ζωικό πλούτο από τη θάλασσα της Σενεγάλης, της Μαυριτανίας και των γειτονικών χωρών. Τα τελευταία χρόνια αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους ψαράδες της περιοχής, που δε βρίσκουν αρκετά ψάρια κι οδηγούνται ακόμη βαθύτερα στη φτώχεια…
306671
powerphot
27/12/2013, 11:26
Μη νομίζετε πως η Ελλάδα είναι έξω από το παιχνίδι. Στο λιμάνι του Dakar γνωρίσαμε κάποιον Σενεγαλέζο που μας είπε μερικές φράσεις στα ελληνικά. Τις έμαθε από τους Έλληνες ναυτικούς που έρχονται εδώ με τα αλιευτικά. Άλλωστε, μια έρευνα στις ελληνικές ψαραγορές αρκεί για να δει κανείς τα ψάρια Σενεγάλης που πωλούνται. Φυσικά, όλα αυτά γίνονται με τις ευλογίες των διεφθαρμένων κυβερνήσεων των αφρικανικών χωρών. Ένα ευχάριστο νέο είναι πως μόλις πριν λίγες μέρες η σενεγαλέζικη κυβέρνηση κατέσχεσε τις άδειες από κάποια αλιευτικά που ψάρευαν παράνομα στην περιοχή, αλλά δυστυχώς, υπάρχουν πολύ περισσότερα που συνεχίζουν τη βρώμικη δουλειά τους. Ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Εξάντα σχετικά με το θέμα αυτό μπορείτε να παρακολουθήσετε στο: http://www.exandasdocumentaries.com
306679
Εξερευνώντας το πανέμορφο Δέλτα Siné-Saloum…
Είχε έρθει η ώρα να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το νότο. Επισκεφτήκαμε κάποια όμορφα χωριουδάκια στο Δέλτα Siné-Saloum, όπου το τοπίο άρχισε να γίνεται τροπικό. Παντού βλέπαμε ποτάμια και λίμνες, ενώ η βλάστηση οργίαζε! Κάπου εκεί κατασκηνώσαμε για πρώτη φορά στη σκιά ενός μπαομπάμπ. Ο Μπαομπάμπης (η μοτοσυκλέτα μου) βρέθηκε επιτέλους στο φυσικό του χώρο! Πολύ μας αρέσουν αυτά τα δέντρα με τον τεράστιο κορμό!
306680
Η πρώτη μας κατασκήνωση κάτω από μπαομπάμπ! Επιτέλους, ο Μπαομπάμπης μου βρέθηκε στο φυσικό του χώρο ;-)
Αποφασίσαμε ν’ αποφύγουμε τη Γκάμπια και να κάνουμε το μεγάλο κύκλο γύρω της. Αφενός είναι μια μικρή χώρα γεμάτη τουριστικά resorts κι εμείς αποφεύγουμε τέτοιες περιοχές κι αφετέρου θα πληρώναμε πάλι άσκοπα βίζα και τελωνεία, για να μπούμε από τη Σενεγάλη στη Γκάμπια και μετά για να ξαναμπούμε στη Σενεγάλη. Πολύ φασαρία για το τίποτα…
306681
Οι βοσκοί συγκεντρώνουν τα ζώα τους στους νερόλακκους, για να πιούν νερό.
powerphot
27/12/2013, 11:28
Προτιμήσαμε να οδηγήσουμε 900 χιλιόμετρα γύρω από τη Γκάμπια. Η διαδρομή αυτή μας πήρε τρεις μέρες, αφού ένα μεγάλο μέρος του δρόμου ήταν ένα δίκτυο από τεράστιες λακκούβες. Κάποια κομμάτια δεν είχαν ούτε μέτρο χωρίς λακκούβα κι έπρεπε να οδηγούμε με πρώτη ή δευτέρα. Σε μερικά σημεία είχε χώμα στην άκρη του δρόμου και πήγαιναν όλοι από ‘κει, αφού ήταν πιο ομαλά. Αυτό κάναμε κι εμείς. Ευτυχώς, είχε ελάχιστη κίνηση.
306682
Χρειαστήκαμε τρεις μέρες για να καλύψουμε τα 900 χλμ. μέχρι το Ziguinchor, αφού ένα μεγάλο μέρος του δρόμου ήταν ένα δίκτυο από τεράστιες λακκούβες.
Παρόλ’ αυτά, απολαύσαμε πολύ τη διαδρομή, αφού το τοπίο ήταν πολύ ενδιαφέρον! Όταν ακούτε για την τροπική Αφρική, τι εικόνες σας έρχονται στο μυαλό; Ακριβώς αυτές αντικρίζαμε για πρώτη φορά: πυκνή βλάστηση με πανύψηλους φοίνικες, πανέμορφα μπαομπάμπ, εντυπωσιακά δέντρα καπόκ, ποτάμια, λίμνες, πολύχρωμα, εξωτικά πουλιά και τεράστιες σαύρες! Ανάμεσα σ’ αυτή τη ζούγκλα ήταν σπαρμένες κυκλικές καλύβες φτιαγμένες από λάσπη με αχυρένια στέγη. Φιλικοί χωρικοί περπατούσαν ή κινούνταν με τα ποδήλατά τους ανάμεσα στους οικισμούς, ενώ οι γυναίκες κουβαλούσαν τα πράγματά τους ισορροπώντας τα με περίσσια χάρη πάνω στο κεφάλι τους.
306683
Στα νότια της Σενεγάλης αρχίσαμε ν’ αντικρίζουμε ακριβώς αυτές τις εικόνες που είχαμε στο μυαλό μας για την τροπική Αφρική…
Έτσι μπήκαμε στην περιοχή Casamance, που διαφέρει από την υπόλοιπη Σενεγάλη κι αποτελεί το στολίδι της. Κάποτε ήταν ο πιο τουριστικός προορισμός της χώρας. Ύστερα άρχισε ο αγώνας για την αυτονομία της περιοχής, ο οποίος εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Η τελευταία ανακωχή συμφωνήθηκε το 2004 κι από τότε η κατάσταση έχει ηρεμήσει αρκετά.
Στο Ziguinchor μας φιλοξένησε ο Αλιούν, ένας ανοιχτόμυαλος δάσκαλος που γεννήθηκε στην Casamance κι έχει βιώσει την κατάσταση που επικρατούσε όλα αυτά τα χρόνια. Ζει με τη γυναίκα του, τα δύο γλυκά παιδιά του, τον αδερφό του και την ηλικιωμένη μητέρα τους.
306684
Τρώγοντας με την οικογένεια του Αλιούν το καθημερινό γεύμα των Σενεγαλέζων: ρύζι με ψάρι, λαχανικά και σάλτσα από τροπικά φρούτα.
powerphot
27/12/2013, 13:38
Η Χριστίνα ανυπομονούσε να επισκεφτούμε επιτέλους τις φημισμένες παραλίες της περιοχής! Έτσι πήγαμε στα χωριουδάκια γύρω από το Cap Skiring κι εξερευνήσαμε τις ατελείωτες παραλίες μέτρο προς μέτρο. Τώρα πια είναι ερημικές, οπότε μπήκαμε με τη μοτοσυκλέτα στην αμμουδιά και κάναμε δεκάδες χιλιόμετρα για να βρούμε το πιο όμορφο σημείο. Εκεί κατασκηνώσαμε για δυο βράδια, ανάμεσα σε κάποια δέντρα που μας προσέφεραν απλόχερα την πολύτιμη σκιά τους. Η θάλασσα ήταν μπροστά στα πόδια μας κι ήταν ώρα ν’ απολαύσουμε το πρώτο μας μπανάκι στον Ατλαντικό! Παίζαμε με τα τεράστια κύματα κι η Χριστίνα ξετρελάθηκε!
306685
Στα παράλια του Ατλαντικού μια τεράστια σαύρα και μια ομάδα από όρνια προσπαθούν να μοιράσουν ένα μεγάλο ψάρι που ξέβρασε το κύμα!
Όταν επιστρέψαμε στο Ziguinchor, μας πονούσαν οι μύες κι είχαμε λίγο πυρετό. Είχαμε σκοπό να μπούμε στη Γουινέα-Μπισάου, αλλά σκεφτήκαμε πως είναι πιο σοφό να δούμε πρώτα μήπως έχουμε κάποια ασθένεια. Επισκεφτήκαμε ένα γιατρό, που μας επιβεβαίωσε αυτό που φανταζόμασταν… πάθαμε ελονοσία κι εγώ κι η Χριστίνα. Μην τρομάζετε! Δεν είναι κάτι σοβαρό. Είναι τόσο συνηθισμένη εδώ, που οι ντόπιοι την αντιμετωπίζουν λες κι είναι γρίπη. Πολλοί παθαίνουν ελονοσία σχεδόν κάθε χρόνο, αλλά συνήθως κατά την περίοδο των βροχών. Συμβαίνει, όμως, και κατά την ξηρή περίοδο, όπως συνέβη και σ’ εμάς.
306686
Η Χριστίνα έκανε πλεξουδάκια στα μαλλιά της! Σα Σενεγαλέζα έγινε!
Οι περισσότεροι δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκεφτούν γιατρό και ν’ αγοράσουν φάρμακα. Εδώ φύεται ένα χαμηλό δέντρο, που το αποκαλούν “doctor”. Βάζουν 4-5 φύλλα του μέσα σ’ ένα ποτήρι με βραστό νερό και το πίνουν δυο φορές την ημέρα. Λεν πως σε λιγότερο από μια ‘βδομάδα θεραπεύονται από την ελονοσία. Εμείς, πάντως, για να μην το ρισκάρουμε κι έχουμε προβλήματα στο δρόμο, πίναμε το ρόφημά μας, αλλά παίρναμε και το ανθελονοσιακό που μας συνταγογράφησε ο γιατρός (40 mg Artemether + 240 mg Lumefantrine). Απ’ ό,τι φαίνεται, την περάσαμε πολύ εύκολα την ελονοσία και μετά από τρεις μέρες σφύζαμε και πάλι από υγεία!
Αν κι έχουμε μαζί μας όλα τ’ απαραίτητα φάρμακα, δεν παίρναμε χάπια για να προφυλαχτούμε από την ελονοσία. Όταν ταξίδευα στην Ασία, έπαιρνα μεφλοκίνη επί ένα χρόνο συνεχόμενα. Δεν είχα διαπιστώσει εμφανείς παρενέργειες, αλλά παρόλ’ αυτά, δε θέλω να ξαναπαίρνω τόσο δυνατά χάπια επί χρόνια. Το θετικό αυτής της ιστορίας είναι πως τώρα θα έχουμε ανοσία μέχρι κάποιο βαθμό για περίπου ενάμιση χρόνο.
powerphot
04/01/2014, 09:15
Αφού αναρρώσαμε από την ελονοσία, ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στη Γουινέα-Μπισάου, μια χώρα που οι περισσότεροι δε γνωρίζουν πως είναι χώρα! Αυτός ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη και να την επισκεφτούμε. Είναι, άλλωστε, χαρά μας να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί λευκό κι είναι ανεπηρέαστοι από τον τουρισμό.
Στην Αφρική υπάρχουν τρεις χώρες που χρησιμοποιούν τη λέξη “Γουινέα” στ’ όνομά τους. Είναι η Γουινέα (πρώην Γαλλική Γουινέα), η Γουινέα-Μπισάου (πρώην Πορτογαλική Γουινέα) κι η Ισημερινή Γουινέα (πρώην Ισπανική Γουινέα). Η Νέα Γουινέα, που είναι κι η πιο γνωστή, είναι νησί του Ειρηνικού στα βόρεια της Αυστραλίας.
306998
Η Γουινέα-Μπισάου ήταν η τελευταία χώρα της Δυτικής Αφρικής που ανεξαρτητοποιήθηκε από τους αποικιοκράτες, μόλις το 1974. Οι τελευταίοι Ευρωπαίοι που είχαν στα χέρια τους αυτήν τη μικρή χώρα δεν ήταν οι Γάλλοι, αλλά οι Πορτογάλοι. Δυστυχώς, αυτοί αποδείχτηκαν οι πιο σκληροί αποικιοκράτες κι έτσι η ανεξαρτησία κερδήθηκε αφού πρώτα χύθηκε πολύ αίμα.
Φτάσαμε γρήγορα στην πρωτεύουσα, τη Bissau, η οποία έμοιαζε περισσότερο με μια μικρή, επαρχιακή πόλη, παρά με πρωτεύουσα κράτους. Εκεί μας φιλοξένησε ο Paulo, ένας δάσκαλος αγγλικών σε δημόσιο σχολείο. Το σπίτι του βρίσκεται έξω από την πόλη, σε μια γειτονιά χωμένη στο λαβύρινθο των χωματόδρομων. Είναι ένα μικρό δωμάτιο, το οποίο μετά από πολύ κόπο εξόπλισε μ’ ένα κρεβάτι, έναν καναπέ και δυο πολυθρόνες. Ένα μεγάλο, ισόγειο κτήριο ήταν χωρισμένο σε πολλά τέτοια δωματιάκια, που ορίζονταν από τοίχους, οι οποίοι δεν έφταναν μέχρι επάνω. Έτσι ήταν σα να μένουμε στο ίδιο σπίτι με τους γείτονές μας. Ακούγονταν τα πάντα κι ειδικά ο άντρας του διπλανού δωματίου που έδερνε τη γυναίκα του, αυτή τον έβριζε, φώναζε, έκλαιγε, φώναζαν και τα παιδιά τους, έκλαιγαν κι αυτά… Ο Paulo βγήκε έξω για να κάνει κάτι, αλλά όπως μας είπε, σ’ αυτές τις χώρες είναι συνηθισμένοι σε τέτοιους καβγάδες.
306999
Οι ορυζώνες πίσω από το σπίτι του Paulo.
Η Bissau ήταν η πρώτη πόλη στην οποία μείναμε, όπου τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα. Βέβαια, σχεδόν όλοι έχουν κινητό τηλέφωνο, οπότε για να το φορτίσουν, πληρώνουν κάτι σε μαγαζιά που έχουν ρεύμα και κάνουν αυτήν τη δουλειά! Φυσικά, δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, αλλά κάθε γειτονιά έχει το πηγάδι της. Αυτές οι συνθήκες αποτελούν τον κανόνα τόσο στη Γουινέα-Μπισάου, όσο και στις περισσότερες από τις επόμενες χώρες που θα επισκεφτούμε.
307000
Η Χριστίνα μαγειρεύει στα κάρβουνα ένα βασιλικό γεύμα με ρύζι και κοτόπουλο, για να φάμε μαζί με τους οικοδεσπότες μας!
powerphot
04/01/2014, 09:17
Ο Paulo είναι χριστιανός προτεστάντης, οπότε μας πήγε να εκκλησιαστούμε. Σ’ ένα απλό κτήριο χωρίς αγιογραφίες, εικόνες και πολυτέλειες άρχισαν να μαζεύονται άντρες, γυναίκες και παιδιά, ώσπου γέμισαν τα καθίσματα. Η λειτουργία ξεκίνησε με θρησκευτικά τραγούδια. Κάποιος έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα, άλλος έπαιζε αρμόνιο, ενώ οκτώ νεαρά αγόρια και κορίτσια συνόδευαν με τις φωνές τους τον κύριο τραγουδιστή. Οι πιστοί χτυπούσαν παλαμάκια και κουνούσαν ρυθμικά το κορμί τους. Αν δεν ξέραμε πως βρισκόμασταν σε ναό, θα νομίζαμε πως παρακολουθούμε συναυλία! Στο τέλος οι πάστορες του ναού κήρυξαν το λόγο του Θεού στους πιστούς. Σε κάποια φάση ο Paulo μας είπε πως ο πάστορας ζήτησε να σηκωθούμε όρθιοι, για να μας δει ο κόσμος! Ήμασταν οι μόνοι λευκοί στο ναό, οπότε ήθελαν να μας καλωσορίσουν!
307001
Αν δεν ξέραμε πως βρισκόμαστε σε χριστιανικό ναό, θα νομίζαμε πως παρακολουθούμε συναυλία!
Κινούμενοι ανατολικά, επισκεφτήκαμε τη γραφική παλιά πόλη της Bafatá με τα σπίτια και τα καλντερίμια που άφησαν πίσω τους οι Πορτογάλοι. Τώρα πια είναι παραμελημένα κι η πόλη μοιάζει με στοιχειωμένη, αλλά φαίνεται πως πέρασε μεγαλεία.
307002
Στα πιο βαθιά ποτάμια, είχε ξύλινα γεφυράκια. Στα υπόλοιπα, έπρεπε να μουσκευτούμε για τα καλά…
Φτάσαμε μέχρι το Gabú, αλλά αντί να μπούμε κατευθείαν στη Γουινέα, προτιμήσαμε να κάνουμε μια συναρπαστική εκτός δρόμου διαδρομή στα βάθη της σαβάνας. Περνούσαμε από μικρούς οικισμούς με κυκλικές καλύβες φτιαγμένες από λάσπη και πλεγμένα άχυρα για στέγη. Χαμογελαστοί χωρικοί μας χαιρετούσαν συνεχώς! Σε κάποια κομμάτια οδηγούσαμε σε μονοπάτια. Πολλές φορές συναντούσαμε ποταμάκια ή νερόλακκους. Για να τους διασχίσουμε, είχαμε γίνει μούσκεμα, αφού το νερό ξεπερνούσε το ένα μέτρο βάθος σε κάποια σημεία. Εκεί που το νερό ήταν ακόμη πιο βαθύ, είχε ξύλινα γεφυράκια, πάνω από τα οποία περνούσαμε με προσοχή. Σε κάποιο χωριό ένας αστυνομικός μας σφράγισε τα διαβατήρια και μέσα από τα μονοπάτια περάσαμε τα σύνορα χωρίς να το καταλάβουμε και μπήκαμε στη Γουινέα.
307003
Διασχίζοντας τα σύνορα από τα μονοπάτια της σαβάνας…
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.