View Full Version : Irish Tour (aka Οι Άνθρωποι της Βροχής)
Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε σαν ένα ταξίδι στη Σκανδιναβία. Τρεις νοματαίοι, ο Άρης, ο Δημήτρης και εγώ σχεδιάζαμε ένα tour στην Σκανδιναβική χερσόνησο. Αν όμως θέλεις να κάνεις το Θεό να γελάσει, κάνε σχέδια που λέει και μια παλιά παροιμία. Έτσι λοιπόν, ενώ είχαμε κανονίσει τα πάντα (εισιτήρια, ξενοδοχεία κτλ) κάθεται στον Άρη μία στραβή από αυτές που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκτός από το να τρέχεις. Και δυστυχώς ο Άρης τρέχει ακόμα (κουράγιο φίλε).
Έτσι λοιπόν οι δύο που περισσέψαμε είπαμε να κάνουμε κάτι άλλο, προκειμένου η Σκανδιναβία να γίνει όταν και ο Άρης θα μπορέσει να έρθει. Οπότε προέκυψε η Ιρλανδία. Επειδή είχαμε εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια, μήπως κατόρθωνε ο Άρης να έρθει, φύγαμε χύμα χωρίς να έχουμε κανονίσει τίποτα από διαμονές και έχοντας κατά νου ένα πρόγραμμα που βγήκε πολύ γρήγορα και πολύ πρόχειρα.
173243
Το βόρειο κλιμάκιο (εγώ) ξεκίνησε από Θεσσαλονίκη με προορισμό την Ηγουμενίτσα για το πλοίο για την Ancona. Το νότιο κλιμάκιο (Δημήτρης) είχε ξεκινήσει και ήδη επιβιβαστεί στο πλοίο από Πάτρα. Ραντεβού στο πλοίο λοιπόν.
Ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη είχα το άγχος των μπλόκων των αγροτών πάνω στην Εγνατία οπότε και θα έπρεπε να τροποποιήσω το δρομολόγιο μου. Στα διόδια των Μαλγάρων πετυχαίνω ένα παλικάρι πάνω σε μία BMW με πινακίδες Ημαθίας. «Ο άνθρωπός μου» σκέφτηκα. Τον ρώτησα τι γίνεται από μπλόκα και με διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Κουβεντιάζοντας φτάσαμε στα διόδια και ο τύπος πλησίασε στο κουτί πριν από μένα και μου κέρασε τα διόδια. Μου ευχήθηκε καλό ταξίδι και εξαφανίστηκε. Σίγουρα πολύ όμορφος τρόπος για να ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Ευχαριστώ πολύ άγνωστε φίλε.
Η διαδρομή μέχρι Ηγουμενίτσα κύλησε χωρίς απρόοπτα. Έκανα το check in, το πλοίο ήταν στην ώρα του, επιβιβάστηκα, βρήκα το Δημήτρη και περάσαμε πολύ όμορφα το βράδυ παρέα με ένα ζευγάρι που είχε γνωρίσει ο Δημήτρης προηγουμένως, το Χρήστο και την Κλαούντια. Ζαλισμένοι από τις μπύρες, πήγαμε για ύπνο.
Φτάσαμε στην Ancona με μία μικρή καθυστέρηση. Προορισμός μας ήταν το Μόναχο, 800km μακριά. Ξεκινάμε και αντιλαμβανόμαστε ότι το headset που είχα συνδέσει πάνω στο PMR μου δε δούλευε σωστά, οπότε το αποσύνδεσα. Τα πρώτα 500km της διαδρομής έγιναν κάτω από φρικτή ζέστη. Στις στάσεις που κάναμε πρέπει να είχε καταναλώσει ο καθένας μας γύρω στα 5 λίτρα υγρά σε νερά και χυμούς χωρίς να πάμε για κατούρημα. Μπαίνοντας στο Τυρόλο τα πράγματα πήραν να διορθώνουν. Η ζέστη υποχώρησε και οι συνθήκες άρχισαν να γίνονται πολύ καλές για μηχανή. Όχι για πολύ όμως. Μετά από 100km, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία ο ουρανός άρχισε να φορτώνει. Ίσα που προλάβαμε να βάλουμε τις αδιάβροχες επενδύσεις και άρχισε να βρέχει. Περάσαμε τα αυστριακά σύνορα και άρχισε να βρέχει περισσότερο. Ακολουθώντας το δρόμο για το Μόναχο η κατάσταση έγινε φρικτή ως πολύ επικίνδυνη. Το νερό που έπεφτε δε μου επέτρεπε να δω τίποτα. Κυριολεκτικά τίποτα. Όχι από το spray των άλλων αυτοκινήτων, αλλά από τη βροχή που έπεφτε. Ήταν σαν να μου ‘βρεχαν το κράνος με ένα λάστιχο ή σαν να βρίσκομαι σε έναν καταρράκτη. Ενδεικτικά θα αναφέρω το εξής: Καθώς κινούμουν στη βοηθητική λωρίδα με τα alarm αναμμένα και τη ζελατίνα μισάνοικτη, μία νταλίκα με προσπέρασε. Αισθάνθηκα να πρωταγωνιστώ στη διαφήμιση του aqua velva (για τους παλιότερους), ενώ ήπια από το νερό που πέρασε από την ανοικτή ζελατίνα. Το καλύτερο από όλα ήταν ότι ξεδίψασα (!) γιατί το νερό ήταν κυριολεκτικά πεντακάθαρο. Και όλα αυτά σε autobahn. Τέτοια ήταν η ένταση της βροχής.
Πραγματικά φοβήθηκα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια βροχή. Σταμάτησα κάτω από μία γέφυρα να ανασυγκροτηθώ. Στο μεταξύ είχαμε χαθεί με το Δημήτρη. Στο κινητό μου δεν είχε ενεργοποιηθεί το roaming (άγνωστο γιατί – έγινε την άλλη μέρα) οπότε δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συνεχίσω για Μόναχο και βλέπουμε. Κινούμενος στη βοηθητική λωρίδα με τα alarm αναμμένα, με ταχύτητες 60 – 70km/h και τη ζελατίνα του κράνους μισάνοικτη βρήκα το Δημήτρη μερικά χιλιόμετρα παρακάτω να με περιμένει κάτω από μία γέφυρα. Ανακουφισμένοι συνεχίσαμε.
Η βροχή βέβαια έπεφτε ράιτ θρου. Πότε με τον ίδιο ρυθμό, πότε λίγο πιο χαλαρά αλλά με συνέπεια. Η autobahn σε κάποια σημεία που γίνονταν έργα να έχει πιάσει κάποια εκατοστά νερό. Ο στόχος να φτάσουμε μέχρι τις 10 στο Μόναχο ήταν πια εξωπραγματικός. Σταματήσαμε για να ξεκουραστούμε σε κάποιο rest station. Το παλικάρι (Γερμανός) που γνωρίσαμε εκεί στα ίδια χάλια και χειρότερα από εμάς γυρνούσε από Ιταλία, μας είπε ότι έτσι είναι ο καιρός στο Μόναχο αλλά φέτος είναι το κάτι άλλο από βροχή. Περιμέναμε. Φυσικά η βροχή δεν έκοβε. Πήραμε την απόφαση να φύγουμε και να τελειώνουμε με τα 60-70km (αν θυμάμαι καλά) που μας είχαν απομείνει για το ξενοδοχείο.
Το GPS μας έλεγε ότι είμαστε έξω από το ξενοδοχείο. Ξενοδοχείο πουθενά. Ήταν δωδεκάμισι το βράδυ και να ψαχνόμαστε γύρω από το σημείο που μας έδειχνε το GPS για κανά εικοσάλεπτο. Όνειρο. Με τα πολλά ξαναγυρνάμε στο σημείο που μας έδειχνε το GPS και καταλαβαίνουμε ότι η είσοδος του ξενοδοχείου είναι μέσα σε κάτι σαν αλάνα – δρόμος και δεν το βλέπαμε γιατί δεν υπήρχε κάποια φωτεινή ταμπέλα. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα αυτής της «υπέροχης» ημέρας. Η συνέχεια προβλέψιμη. Ανέβασμα των πραγμάτων, άπλωμα των βρεγμένων, μπάνιο και ύπνος.
Ξυπνήσαμε το πρωί, φάγαμε πρωινό και αρχίσαμε να μαζεύουμε. Ο καιρός έπαιζε από λιακάδα σε συννεφιά και το ανάποδο. Προορισμός μας η Λιέγη 700km μακριά. Εννοείται ότι καθώς απομακρυνόμασταν από το Μόναχο ξανάβρεξε. Όχι τίποτα φοβερό αλλά έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Όσο κινούμασταν βορειότερα ο καιρός γινόταν καλύτερος. Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι οι autobahn δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Είναι γηρασμένοι δρόμοι και οι Γερμανοί το ξέρουν με αποτέλεσμα να συναντήσουμε πολλά έργα που φυσικά επιβράδυναν την κυκλοφορία.
(Το νότιο κλιμάκιο - Δημήτρης)
173245
(Και το βόρειο - εγώ)
173246
Γύρω στο απόγευμα είχαμε φτάσει κοντά στα γερμανο-βελγικά σύνορα.
173247
Κατά τις οκτώμισι – εννιά είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο μας που βρισκόταν σε μία υποβαθμισμένη συνοικία μεταναστών. Αφού αφήσαμε τα πράγματα μας βγήκαμε για μία πίτσα και καμιά μπύρα σε μία πιτσαρία που είχαμε δει εκεί κοντά.
Εδώ πρέπει να κάνω μία παρένθεση και να πω για το πως βρίσκαμε τα ξενοδοχεία που μέναμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα βρίσκαμε εμείς. Ο Άρης (blueangel) που έζησε και παρακολούθησε το όλο ταξίδι όσο κανένας άλλος περά από εμάς, ανέλαβε να μας βοηθήσει βρίσκοντας εκπληκτικά καταλύματα σε εξαιρετικά καλό κόστος. Ό,τι και να πούμε για τη συνεισφορά – προσφορά του είναι λίγο.
ΦΙΛΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ...
Φύγαμε από τη Λιέγη με προορισμό το λιμάνι του Calais προκειμένου να πάρουμε το πλοίο για το Dover. Η ταχύτερη λύση του Eurotunnel απορρίφθηκε καθώς το κόστος ήταν περίπου το διπλάσιο. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε στο Dover και ξεκινήσαμε για το Luton όπου και θα διανυκτερεύαμε. Έπρεπε πλέον να μπούμε σε ρυθμό οδήγησης στην αριστερή πλευρά του δρόμου και τη μετατροπή των ορίων ταχύτητας από μίλια ανά ώρα σε χιλιόμετρα ανά ώρα.
Ενδιαφέρον είχε στο Calais ο έλεγχος διαβατηρίων – ταυτοτήτων που υπήρχε από Βρετανούς αστυνομικούς. Τι είπατε; Ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων εντός της Ε.Ε. και άλλα Κλασικά Εικονογραφημένα. Οι Βρετανοί τα έχουν αυτά γραμμένα, αλλά ποιος θα τους τραβήξει το αυτί.
(Η ακτή του Dover όπως φωτογραφήθηκε μέσα από το πλοίο)
173249
Φτάσαμε στο Luton και μετά από μικρή ταλαιπωρία βρήκαμε το ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, ενώ το Luton είχε το χαρακτήρα μίας κλασικής αγγλικής πόλης που άρεσε και στους δύο μας (τα κλασικά σπίτια με τα κόκκινα τούβλα και έναν συμπαθητικό πεζόδρομο). Από κει και πέρα τίποτα ιδιαίτερο. Το πρόγραμμά μας για το εκεί βράδυ αναμενόμενο: Μετά το ντους, βόλτα για φαγητό και μπυρίτσα στην pub που λειτουργούσε κάτω από το ξενοδοχείο.
Το πρόγραμμα για αυτήν τη μέρα περιλάμβανε να φτάσουμε στο Holyhead και από εκεί να πάρουμε το πλοίο για το Δουβλίνο. Και αυτό πήγαμε να κάνουμε. Φτάσαμε στο αρκετά γραφικό Holyhead το μεσημέρι, αλλά το επόμενο πλοίο που μπορούσαμε να φορτώσουμε τις μηχανές ήταν στις εννιάμισι το βράδυ. Δυστυχώς θα αργούσαμε να φτάσουμε στο Δουβλίνο, αλλά θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε το Holyhead. Κάπου κερδίζεις, κάπου χάνεις. Το Holyhead τελικά μας άρεσε περισσότερο από όσο νομίζαμε αρχικά.
Holyhead #1
173250
Αφήνοντας το Holyhead - Προορισμός το Δουβλίνο
173256
Επιβιβαστήκαμε κανονικά στο πλοίο, αλλά το πλοίο καθυστέρησε να φύγει. Φτάνοντας όμως στο Δουβλίνο συνέβη το χειρότερο περιστατικό του ταξιδιού. Βγαίνοντας από το λιμάνι ο Δημήτρης ήταν μπροστά για να μας πάει στο ξενοδοχείο χρησιμοποιώντας το GPS. Παρόλο που κινούμασταν με μικρή ταχύτητα (20-30km/h) το GPS δεν έδινε σαφείς οδηγίες. Ο Δημήτρης πήγε να κόψει κι άλλο για να πάρει καλύτερες οδηγίες, αλλά από κάτω υπήρχε χαλίκι. Χαλίκι στη μέση του δρόμου. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει – ευτυχώς με μικρή ταχύτητα. Η πτώση κόστισε ευτυχώς ένα πολύ επιπόλαιο χτύπημα στο γοφό του Δημήτρη, ένα σπασμένο φλας και κάποιες γρατσουνιές στη μηχανή. Φυσικά το ξενέρωμα ήταν τεράστιο. Να πέσεις όχι από δικό σου λάθος, από χαλίκι στη μέση του δρόμου (και δεν είδαμε πουθενά αλλού σε όλο το ταξίδι), έχοντας διανύσει τη μισή Δυτική Ευρώπη είναι μεγάλη τσαντίλα. Ευτυχώς όμως χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.
Με το ηθικό πεσμένο κινηθήκαμε για να βρούμε το ξενοδοχείο, κάτι όμως που δεν αποδείχθηκε πολύ εύκολο. Όταν τελικά το βρήκαμε, παρηγορηθήκαμε από την ποιότητά του. Ο Άρης είχε κάνει το θαύμα του.
Μία σχέση μίσους. Από πλευράς των ξενοδοχείων.
Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις στην Ιρλανδία είχαμε πρόβλημα (άλλες φορές μικρότερο, άλλες φορές μεγαλύτερο) στην εύρεση του ξενοδοχείου. Ο λόγος ήταν ότι στη διεύθυνση του ξενοδοχείου δινόταν δρόμος άλλα όχι αριθμός. Σαν να λέμε ότι το χ ξενοδοχείο βρίσκεται πάνω στην Ελ. Βενιζέλου. Ελ. Βενιζέλου πόσο όμως; 1, 50, 100; Οπότε πηγαίναμε στο περίπου.
Η συγκεκριμένη μέρα ήταν η πρώτη που δεν είχε μηχανή. Περιελάμβανε αποκλειστικά Δουβλίνο. Ξεκινήσαμε το πρωί από το ξενοδοχείο, αφού φάγαμε ένα γενναίο πρωινό, για το σταθμό του τραμ. Ο Δημήτρης πονούσε αλλά το πάλευε. Φτάσαμε στο κέντρο της πόλης και αρχίσαμε την περιήγηση.
Δουβλίνο #1
173257
Επισκεφτήκαμε το περίφημο Trinity College.
Δουβλίνο #4 - Trinity College #1
173260
Δουβλίνο #5 - Trinity College #2
173261
Δουβλίνο #6 - Trinity College #3
173262
Δουβλίνο #7 - Trinity College #4
173263
Επισκεφθήκαμε το Εθνικό Μουσείο (Αρχαιολογικό – Ιστορικό) που βρισκόταν δίπλα στο κτήριο της Κυβέρνησης (Taoiseach).
Δουβλίνο #8 - Taoiseach
173267
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας βλέποντας αντιπροσωπευτικά κτήρια της επονομαζόμενης «Γεωργιανής Αρχιτεκτονικής».
Δουβλίνο #9
173268
Και ένα άγαλμα του Oscar Wilde σε ένα από τα πάρκα της πόλης
Δουβλίνο #10
173269
Συνεχίσαμε τη βόλτα στην πόλη.
Δουβλίνο #11
173271
Ακόμα ένα δείγμα της "Γεωργιανής" Αρχιτεκτονικής.
Δουβλίνο #12
173272
Εκπληκτικός! Καλύτερος και από άγαλμα!
Δουβλίνο #13
173273
Τελευταίο αξιοθέατο που προλάβαμε να δούμε πριν μπούμε στο Temple Bar ήταν το Christ Church Cathedral.
Δουβλίνο #14 - Christ Church Cathedral
173274
Δουβλίνο #15 - Μέσα στο Christ Church Cathedral
173275
Μέσα στο εκκλησιαστικό όργανο του Christ Church Cathedral, βρέθηκαν παγιδευμένα μία γάτα και ένα ποντίκι...
Δουβλίνο #16 - The Cat & The Rat
173276
Δυστυχώς το Κάστρο του Δουβλίνου δεν το προλάβαμε, αλλά είδαμε κάποια γλυπτά από άμμο που κατασκευάζονταν εκεί.
Δουβλίνο #17
173277
Η πύλη του Κάστρου με το άγαλμα της Δικαιοσύνης να έχει στραμμένη την πλάτη του προς την πόλη. Οι κάτοικοι πάντα πίστευαν ότι αυτό είχε συμβολική σημασία.
Δουβλίνο #19
173279
Μην έχοντας (και μη θέλοντας) να κάνουμε τίποτα άλλο μπήκαμε στο Temple Bar, μία συνοικία που αποτελείται μόνο από μπαρ. Αυτή η περιοχή αποτελεί από μόνη της τη μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν της πόλης. Σίγουρα τα βράδια Παρασκευής & Σαββάτου δε θα είναι ό,τι καλύτερο από τις λίμνες ούρων και εμετού που θα υπάρχουν, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολύ ωραία μπαρ με πολύ καλή Ιρλανδική μπύρα και εξαιρετική ζωντανή μουσική.
Το Δουβλίνο δεν είναι η ωραιότερη πόλη που έχω δει. Οπωσδήποτε όχι η πιο άσχημη. Θα το χαρακτήριζα μάλλον όμορφο. Αυτό όμως που σε γοητεύει και τελικά σε κερδίζει είναι το πνεύμα της πόλης αυτής, ο παλμός της. Ο κόσμος που κατακλύζει τους δρόμους, με την προσιτότητά του, την ευγένεια και το χιούμορ. Και μάλλον στο Temple Bar συμπυκνώνεται το κλίμα της πόλης.
:beer: :beer: :beer:
Φύγαμε από το Δουβλίνο με προορισμό το Cork. Είχαμε συμφωνήσει να επισκεφτούμε το Κάστρο του Cashel που ήταν πάνω στη διαδρομή μας (κάνοντας μία πολύ μικρή παράκαμψη). Το Κάστρο του Cashel θεωρείται δικαιολογημένα ένας από τα σπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Ιρλανδία.
Rock of Cashel #1
173280
Τελειώνοντας την επίσκεψή μας στο Κάστρο φάγαμε και την πρώτη μας σοβαρή βροχή επί Ιρλανδικού εδάφους. Ο μέχρι εκείνη τη στιγμή απλά συννεφιασμένος ουρανός μετατράπηκε σε καταρράκτη σε χρόνο μηδέν. Περιμέναμε για κανά 10λεπτο να «κόψει» η βροχή και φύγαμε για το Cork, 90km περίπου μακρύτερα.
Φτάνοντας στο Cork έπρεπε φυσικά να βρούμε το ξενοδοχείο που μας είχε ήδη κλείσει ο Άρης. Προφανώς είχε την περιπέτειά του. Φτάσαμε στο σημείο που είχε δώσει ο Δημήτρης στο GPS (στο περίπου) και βλέπουμε ένα μεγάλο δρόμο γεμάτο από ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και B&B’s. Μετά από κανά δυο περάσματα κοιτώντας όσο το δυνατόν προσεκτικότερα δεν είχαμε κατορθώσει να το βρούμε. Τσαντισμένοι καβαλάμε ένα πεζοδρόμιο κάτω από ένα δέντρο για να δούμε τι θα γίνει και για να αποφύγουμε τη βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει έντονα. Πάνω στα νεύρα μου κάνω 5-6 βήματα (φυσικά βρίζοντας) για να ηρεμήσω και να σκεφτώ και πέφτω σε μία κίτρινη ταμπέλα, κρυμμένη πίσω από ένα θάμνο, που έγραφε με κόκκινα γράμματα “Redclyffe”. Το ξενοδοχείο μας!! Έτσι λοιπόν κατορθώσαμε – με μπόλικη τύχη – να βρούμε το κατάλυμα μας, που ήταν κάτι σαν σοφίτα – πολύ άνετη πραγματικά.
(Η θέα από το δωμάτιο #1)
173285
Η θέα από το δωμάτιο #2
173286
Αφού ξεκουραστήκαμε βγήκαμε μία βόλτα στο Cork και μετά το φαγητό καταλήξαμε σε μία καταπληκτική pub με το όνομα “An Bodhran” όπου ένας τύπος με μία κιθάρα και φυσαρμόνικα έπαιζε εκπληκτικά παλιά γνωστά τραγούδια. Αυτό που διαπιστώσαμε για το Cork είναι ότι είναι πόλος έλξης για τη νεολαία της Δυτικής Ευρώπης για τη διασκέδασή του. Πραγματικά πέραν του “An Bodhran”- που από όσο κατάλαβα πρέπει να ήταν ό,τι καλύτερο – υπήρχαν τα κλασικά τουριστικά clubs, όπως και ένα freak show (!) όπου γινόταν και ένας σχετικός χαμός για να μπεις (!!). Ο ντόπιος κόσμος όμως παρέμενε ευγενέστατος χωρίς να έχει διαβρωθεί (φαινομενικά τουλάχιστον) από την τουριστική επέλαση.
Ίσως να έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πέραν του (πάντα βρέχει) Μονάχου δε φάγαμε άλλες βροχές. Αν ναι, κακώς. Η βροχή ήταν ο καθημερινός μας σύντροφος πολλές φορές την ημέρα. Βρεχόμασταν, στεγνώναμε, ξαναβρεχόμασταν, ξαναστεγνώναμε – ρουτίνα βρε αδερφέ. Η μόνη μέρα στη μέχρι τώρα αφήγηση που δε φάγαμε βροχή ήταν η μέρα που πήραμε το καράβι από την Ελλάδα. Κατά τ’ άλλα φουλ καρεκλοπόδαρο.
Το μετεωρολογικό δελτίο έδινε πολύ καλό καιρό για τη σημερινή μέρα, ενώ για την αυριανή σκατόκαιρο. Οφείλαμε λοιπόν στους εαυτούς μας να αξιοποιήσουμε τη μέρα μας όσο καλύτερα γινόταν.
Πρώτος μας σταθμός ήταν το Κάστρο του Blarney. Πανέμορφο μέρος που το πετύχαμε με υπέροχο καιρό. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πόσο εντυπωσιακή ήταν η αλλαγή του Ιρλανδικού τοπίου όταν έβγαινε ήλιος. Το φως και χρώματα απλά δεν μπορούν να περιγραφούν. Εν πάση περιπτώσει η κύρια ατραξιόν είναι η Πέτρα του Blarney (http://en.wikipedia.org/wiki/Blarney_Stone). Όποιος υποτίθεται τη φιλήσει αποκτάει το χάρισμα της ευφράδειας. Φυσικά τη φιλήσαμε!
Blarney Castle #1
173287
Kiss the stone!!
Blarney Castle #4
173290
Εκεί πάνω κρεμιέσαι για να φιλήσεις την πέτρα.
Blarney Castle #5
173291
Και δεν υπήρχαν πάντοτε κάγκελα....
Blarney Castle #6
173292
mikros boudas
11/09/2009, 17:31
υπεροχος τοπος η Ιρλανδια....:beer: :beer: :beer:
psss idio me to tei peiraia ena pragma:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:
bravo pedia teleia pantos :beer: :beer: :beer:
173307
mikros boudas
11/09/2009, 19:06
εκει ηταν ο Beckett φιλε μου...
blueangel
11/09/2009, 21:21
Ναστε καλά ρε παίδες!:beer: :beer: Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια ρε Τάσο,πραγματικά δεν έκανα τίποτα χάρηκα πάρα πολύ που περάσατε τέλεια και εσύ και ο Δημήτρης μακάρι να ήταν διαφορετικές για μένα φέτος οι συνθήκες και να κάναμε την Σκανδιναβία και το Ακρωτήρι που τόσο ονειρευόμασταν!!!Από την άλλη όμως δεν βαριέσαι και μόνο οι φωτό που βλέπω τώρα δικαιώνουν την επιλογή σας:winka:
Η Ιρλανδία είναι ένας τόπος με απίστευτα μέρη και τόπους μαγικούς για εξερεύνηση...έτσι και αλλιώς πάντα αυτό που μετρά είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός!Συνέχισε το ταξιδιωτικό και με τις υπόλοιπες μέρες για να ταξιδέψουμε όλοι οι υπόλοιποι έστω και νοερά σε αυτά τα υπέροχα τοπία:beer: :beer: :beer: Πάντα τέτοια φολαράκι νάσαι καλά:wave2:
Φύγαμε από το Blarney και πήγαμε στο πολύ όμορφο Kinsale με τα πολύχρωμα κτήρια.
Kinsale #1
173349
Λίγο έξω από το Kinsale βρίσκεται το Charles Fort ένα αστερόσχημο οχυρό του 17ου αιώνα που φύλαγε την είσοδο του λιμανιού του Kinsale.
Charles Fort #1
173354
Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για Baltimore, που αποτελούνταν από τους R600 και το “γραφικό” (scenic road) R597. Ο τελευταίος είναι τμήμα του εθνικού (υποτίθεται) Ν71. Ο R597 είναι πραγματικά πολύ γραφικός γιατί περνάει μέσα από πανέμορφους κολπίσκους όπου η μυρωδιά από τη θάλασσα αναμειγνύεται με αυτήν του πεύκου, αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ άσχημος ποιοτικά. Στενός με πάρα πολλές ανωμαλίες, φάγαμε πολύ κοπάνημα.
R597 - R600 #1
173361
Ταλαιπωρημένοι από το δρόμο φτάσαμε στο πραγματικά πολύ όμορφο Baltimore. Καθίσαμε για ένα καφέ στην πολύ όμορφη ταβερνούλα που μας σύστησε ένα ζευγάρι Ιρλανδών με μηχανή και στη συνέχεια επισκεφτήκαμε ένα φάρο – σημαδούρα που βρισκόταν εκεί κοντά.
Baltimore #1 - (Η ταβέρνα που καθίσαμε)
173363
Baltimore #2 - beacon #1
173364
Baltimore #3 - beacon #2
173365
Γύρω στις 4 είπαμε να φύγουμε προς τα βόρεια όπου υπήρχαν πολλά σημεία ενδιαφέροντος για να δούμε τι θα μπορέσουμε να δούμε. Δυστυχώς όμως ο δρόμος που έπρεπε να πάρουμε ήταν ο Ν71 ο οποίος αποδείχτηκε άθλιος. Ήταν εξίσου στενός και με τις ίδιες ανωμαλίες με τους R600 και R597 όπου επιπλέον είχε όριο ταχύτητας τα 100km/h (τα όρια ταχύτητας στην Ιρλανδία είναι σε km/h, και οι αποστάσεις σε km). Το όριο ταχύτητας ήταν το ίδιο παντού, ακόμα και σε μία ορεινή διάβαση (στενή) με ένα θεόστενο τούνελ διπλής κατεύθυνσης που έτρεχαν από την οροφή του νερά (!). Ποια 100km/h, ούτε με 80km/h δεν μπορούσες να πας στα καλύτερα σημεία. Πολύ όμορφα τοπία, αλλά πάρα πολύ κοπάνημα. Με τα πολλά φτάσαμε πάνω από τις λίμνες του Killarney.
Λίμνες του Killarney #1
173366
Λίμνες του Killarney #2
173367
Λίμνες του Killarney #3
173368
Συνεχίσαμε μέχρι το Killarney όπου φουλάραμε. Η ώρα είχε πάει ήδη εξίμιση – εφτά. Δυστυχώς έπρεπε να εγκαταλείψουμε την ιδέα του Ring of Kerry που είναι γύρω στα 180km. Έτσι λοιπόν φύγαμε για το Cork 90km μακρύτερα. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο πολύ κουρασμένοι κυρίως λόγω κοπανήματος. Είχαμε κάνει 370km από τα οποία τα 250km τουλάχιστον ήταν σε άθλιους δρόμους. Μπάνιο λοιπόν, φαΐ από μια τουρκική πιτσαρία (!) και ύπνος.
Το μετεωρολογικό δελτίο είχε δίκιο. Τρελή βροχή. Ο στόχος του ΝΑ κομματιού της Ιρλανδίας πήγε περίπατο. Περάσαμε τη μέρα κάνοντας βόλτες μέσα στο Cork. Παρόλα τα αδιάβροχα και την ομπρέλα γίναμε μούσκεμα καθώς η βροχή ερχόταν από παντού (πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά), δε γινόταν να φυλαχτείς με τίποτα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο ρώτησα τον ξενοδόχο που βρίσκεται ο τάφος του Rory Gallagher. Ο συμπαθητικότατος ξενοδόχος μου έφτιαξε ένα σχεδιάγραμμα. Τον ευχαρίστησα και αποφάσισα να πάω την άλλη μέρα το πρωί προκειμένου να στεγνώσω.
173369
Μία ομάδα οπαδών της τοπικής ομάδας μαζεύεται για να πάει στο γήπεδο...
Βροχερό Cork #1
173370
Όποιον αφήνει αδιάφορο η Rock και το Blues μπορούν να παραλείψουν αυτό το post. Εγώ όμως δε θα μπορούσα να παραλείψω να προσπαθήσω να βρω τον τάφο αυτού του πελώριου (δεν ξέρω τι άλλο επίθετο να βάλω) μουσικού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφερθώ σε κάποιο δίσκο ή τραγούδι του. Δεν μπορώ να διαλέξω. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα όπως θα διαβάσετε παρακάτω. Αυτή η αποτυχία μου είναι λόγος για να ξαναεπισκεφτώ την Ιρλανδία και το Cork. Όσοι αγαπάτε αυτές τις μουσικές είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να φανταστείτε τα συναισθήματά μου.
Ευχαριστώ Rory...
173372
Ξυπνήσαμε το πρωί και φάγαμε το πρωινό μας. Εγώ είχα ήδη ετοιμάσει τα πράγματά μου και στο διάστημα που ο Δημήτρης ετοιμαζόταν πήγα να επισκεφτώ τον τάφο του Rory Gallagher που ήταν κοντά σύμφωνα με το ξενοδόχο. Ακολούθησα λοιπόν το σχεδιάγραμμα που μου έδωσε ο ξενοδόχος. Όντως βρήκα όλα τα ενδιάμεσα σημεία που ήταν σημειωμένα, βρήκα και το δρόμο που θα έπρεπε να είναι το νεκροταφείο. Σύμφωνα με το σχεδιάγραμμα έπρεπε να οδηγήσω 2 – 3km, εγώ έκανα 5 –6km και δεν το είδα πουθενά ενώ είχα φτάσει στο τέλος του δρόμου. Έπρεπε να γυρίσω πίσω. Βρήκα το Δημήτρη να έχει ετοιμαστεί. Φύγαμε.
:(
Επόμενος σταθμός του ταξιδιού θέλαμε να είναι το Galway. Επειδή όμως το Galway είναι το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της Ιρλανδίας και ήταν high season, ο θείος Άρης μας βρήκε ξενοδοχείο σε μία γειτονική πόλη το Tuam, 35km βορειότερα. Η κίνηση στο δρόμο κανονική, ο καιρός νορμάλ (μουντός – βροχή). Φτάνοντας στη διασταύρωση όπου αριστερά πήγαινε για Galway – δεξιά για Tuam, βλέπουμε ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα στο ρεύμα προς Galway. Στρίψαμε προς Tuam και το μποτιλιάρισμα συνέχιζε για αρκετά χιλιόμετρα. Πρέπει να ήταν γύρω στα 15km το μποτιλιάρισμα. Θυμήθηκα τότε τα λόγια του Άρη – «Που πάτε ρε μαλάκες, εκεί είναι η Μύκονος της Ιρλανδίας!». Φτάσαμε στο Tuam, το ξενοδοχείο το βρήκαμε πολύ εύκολα, αφού με μόνο μία ερώτηση σε κάποιον περαστικό καθαρίσαμε. Ψιλοχλιδάτο (έως χλιδάτο) το ξενοδοχείο γεμάτο με αρκετά μεγάλους ανθρώπους όπου οι δύο τύποι με τις κορντούρες φάνταζαν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα!
:D
Το απόγευμα είπαμε να πάμε βόλτα στην πόλη. Η εικόνα που πίστευα ότι θα αντικρίσουμε (για τους δικούς μου ηλίθιους λόγους) ήταν μία πολύ όμορφη και γραφική πόλη. Καμιά σχέση. Ήταν μία πόλη με αρκετά παλιά και όμορφα κτήρια πλαισιωμένα από ένα κάρο αηδίες που κτίστηκαν για να εξυπηρετήσουν τις μεγάλες τουριστικές ανάγκες. Δε συμβαίνουν αυτά μόνο στην Ελλάδα. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε πάρκινγκ για τις μηχανές. Όταν το κάναμε αρχίσαμε τη βόλτα με τα πόδια.
Και άρχισε το πανηγύρι. Στην κεντρική πλατεία την Eyre Square τα μπαρ έπαιζαν εκκωφαντικά τη μουσική, ενώ ήδη οι πολλοί από τους θαμώνες ήταν έτοιμοι να αρχίσουν να ξερνάν. Θύμιζε λίγο Φαληράκι στο πιο μουντό. Φύγαμε από κει και πήγαμε σε έναν μεγάλο πεζόδρομο που υπάρχει λίγο παρακάτω. Εκεί στα όρια του πεζοδρόμου υπήρχε ιδιωτική αστυνομία που έλεγχε την κατάσταση, ενώ μέσα στον πεζόδρομο – έξω από τα μπαρ – βρισκόταν πολύς κόσμος που διασκέδαζε, όλοι με μία μπύρα στο χέρι. «Βράδυ Σαββάτου» σκεφτήκαμε, στην πραγματικότητα όμως ήταν η πρώτη μέρα ενός εορταστικού τριήμερου (εμείς δεν το ξέραμε τότε) για αυτούς που σε συνδυασμό με την έλλειψη βροχής εκείνο το απόγευμα ήταν ευκαιρία για πάρτυ. Χωθήκαμε και εμείς μέσα στον κόσμο για να ζήσουμε αυτήν την ατμόσφαιρα γιορτής και αράζουμε σε μία γωνία με τις Guinness ανά χείρας. Και αρχίζουμε να παρακολουθούμε. Αυτό που είδα δυσκολεύομαι πολύ να το περιγράψω. Οι περισσότερες κοπέλες είχαν το χειρότερο ντύσιμο που έχω δει ποτέ. Βασικά μέχρι εκείνο το βράδυ δεν είχα ασχοληθεί ποτέ επισταμένως με το γυναικείο ντύσιμο (πάντα με απασχολούσε το από κάτω), αλλά εκεί δε γινόταν να μείνει κανείς αδιάφορος. Το κυρίαρχο στυλ ήταν «πάω Μπάκινχαμ πάω και λαϊκή και στο κεφάλι φοράω και ένα φίκο».
:eyepop: :bigcry:
Η απόλυτη κακογουστιά. Δεν ξέραμε αν θα έπρεπε να μείνουμε με το στόμα ανοικτό ή να ξεραθούμε στα γέλια. Δυστυχώς φωτογραφίες δεν παίζουν γιατί αφενός δεν είχαμε προνοήσει (πως άλλωστε; ) και αφετέρου αν είχαμε προνοήσει ρισκάραμε να τρώγαμε και ξύλο. Αφού ήπιαμε μία μπύρα σε ένα ακόμα μπαρ που έπαιζε ζωντανή μουσική την κάναμε για ξενοδοχείο. Τα καλά νέα της βραδιάς ήταν ότι δεν έβρεξε καθόλου, οπότε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο ολόστεγνοι (!).
Το σημερινό πρόγραμμα έλεγε Χερσόνησο Connemara. Φύγαμε από το ξενοδοχείο και αφού κάναμε μία σύντομη στάση στο Galway για να βγάλουμε εισιτήρια για τα νησιά Aran την επομένη, πήραμε το δρόμο Ν59 που οδηγούσε μέσα στη χερσόνησο.
Το τοπίο είχε αυτήν την άγρια ομορφιά που συναντάς σε αραιοκατοικημένα μέρη.
Connemara #1
173380
Σταματήσαμε Clifden στο για μία ζεστή σοκολάτα.
Connemara #3 - Clifden
173383
Αδιαφορήσαμε για τη βροχή που έπεφτε από αρκετή ώρα και συνεχίσαμε.
Connemara #4
173386
Ικανοποιημένοι από τη διαδρομή γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το βράδυ έριχνε καρεκλοπόδαρα, οπότε περάσαμε τη βραδιά πίνοντας μπύρες στο μπαρ του ξενοδοχείου.
Για αυτή τη μέρα είχαμε ήδη κανονίσει από τη χθεσινή επίσκεψη σε ένα από τα νησιά Aran και πιο συγκεκριμένα το μεγαλύτερο, το Inishmor.
Λίγα λόγια για τα Aran. Είναι ένα σύμπλεγμα τριών νησιών δυτικά της Ιρλανδίας. Τα άλλα δύο νησιά είναι το Inishmaan (το μεσαίο) και το Inisheer (το μικρότερο και ανατολικότερο). Τα τρία αυτά νησιά διατρέχονται από ένα εκπληκτικό δίκτυο 1600km πετρότοιχων που εξυπηρετούσαν ένα διπλό σκοπό. Αφενός τον καθορισμό των ιδιοκτησιών και αφετέρου τη συγκράτηση της καλλιεργήσιμης γης που είχε δημιουργηθεί με κόπο – από κοπριά και αποξηραμένα φύκια. Εξαιτίας της απομόνωσης τους είναι από τα λίγα δυστυχώς Gaeltacht μέρη, μέρη δηλαδή όπου ακόμα ομιλείται η Ιρλανδική γλώσσα. Τα τελευταία χρόνια όμως τα νησιά έχουν γίνει πόλος τουριστικής έλξης και λογικά στο μέλλον ο χαρακτήρας τους θα αλλοιωθεί.
173392
Ξυπνήσαμε στις εξίμισι το πρωί για να προλάβουμε το λεωφορείο των 7:10 που θα μας κατέβαζε από το Tuam στο Galway. Είχαμε αποφασίσει να μην πάρουμε μηχανές γιατί το πάρκινγκ δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση (ακόμα και για μηχανές) στο Galway και επιπλέον χρεώνεται ακριβά. Βρίσκουμε τη στάση του ιδιωτικού λεωφορείου (που ήταν φθηνότερο) αλλά λεωφορείο δε βλέπουμε. Επιπλέον επικρατούσε νέκρα – τίποτα δεν ήταν ανοικτό, πουθενά δεν υπήρχε σημείο ζωής. Οι μόνοι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν ένα ζευγάρι που γυρνούσε σπίτι του μεθυσμένο. «Μα καλά δεν έχουν δουλειά αυτοί» αναρωτηθήκαμε – που να ξέραμε. Τότε σκάει ένας πιτσιρικάς χαρμάνης που έψαχνε να βρει τσιγάρα και μας λέει “Today is a bank holiday”. Τι bank holiday ρε πούστη μου; Πάμε αλαφιασμένοι στην στάση του δημόσιου λεωφορείου όπου πετυχαίνουμε μία κυριούλα να περιμένει. Βλέπουμε ότι το λεωφορείο περνάει στις εφτάμισι και η ώρα ήταν λίγο μετά τις 7:20. Της ρωτάμε αν θα έρθει το λεωφορείο και μας απαντά καταφατικά. Η ώρα πάει εφτάμισι και λεωφορείο πουθενά. Της λέμε για το bank holiday και μένει κάγκελο. Είμαστε πλέον βέβαιοι ότι τον ήπιαμε. Το επόμενο λεωφορείο για Galway ήταν στις 10:10, ενώ το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο λιμάνι από όπου θα παίρναμε το πλοίο για το Inishmor ήταν στις δέκα.
Γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο, όπου με τη βοήθεια της κοπέλας στη reception συνεννοούμαστε και μετατοπίζουμε τα εισιτήρια μας για αργότερα. Τρώμε πρωινό, την πέφτουμε για λίγο και ξαναξεκινάμε. Αυτή τη φορά επιτέλους τα πράγματα πάνε τέλεια.
Powered by vBulletin® Copyright © 2024 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.