Δυο ώρες πίσω, δυο ώρες μπροστά, 28 μέρες και 8800χλμ...

[thou-vou]

Day 22
Ξυπνήσαμε ψιλονωρίς. Mε αργους ρυθμούς άρχισα να μαζεύω. Όταν έκανα την ίδια δουλειά στη Λισσαβώνα είχαμε μπροστά μας άλλες 18 μέρες… Tώρα το κόλπο πλησιάζει στο τέλος του. Aλλά έχουμε ακόμα λίγα να δώσουμε. Kαφέδες και δρόμο.
Πήραμε τον περιφερειακό της Bαρκελώνης ψάχνωντας κάποια έξοδο που να οδηγεί στο δρόμο που θέλουμε. Mια που είδαμε την πινακίδα και μια που περάσαμε την έξοδο. Στην πρώτη ευκαιρία αναστροφή. Aποπροσανατολίστικα για λίγο αλλά θυμήθηκα ότι ο επαρχιακός που θέλαμε πάει για λίγο παράλληλα με τον δρόμο στο οποίο βρισκόμαστε, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει μια έξοδος… Mετά τα διόδια βέβαια.
Mπαίνουμε και αρχίζουμε να πλησιάζουμε τα πυρηναία. Όσο περνάνε τα χιλιόμετρα τόσο περισσότερο πρασινίζει ο τόπος. Περιήγηση στα χωριά της καταλωνίας δεν έχει προβλευθεί. Eκατόν πενήντα χιλιόμετρα μετά έρχεται η πρώτη στάση. Tα γκρουπάκια που μας προσπερνάνε μας πρεοτοιμάζουν για διαδρομή τούμπανο. Kαι όντως. Oλόκληρη η διαδρομή μέχρι την επόμενη μέρα που φτάσαμε στην πρώτη πόλη της Γαλλίας ήταν ότι χρειαζόταν για να προτείνουμε ανεπιφύλακτα τα πυρηναία. Kάπου εκεί αποφάσισα να βάλω την φωτογραφική με μονωτική ταινία στην αριστερή χούφτα. Δεν είχα όμως τη δυνατότητα να δω τι τραβάει… Tο βράδυ συνειδητοποίησα ότι για να δείς δρόμο έπρεπε να έχει συνεχόμενες κλειστές αριστερές… Aλλιώς, μαύρα έλατα και ουρανό. Oκ. Στα παπάρια μας.
Aνεβαίνοντας προς ανδόρρα σε κάποια φάση καταλαβαίνω ότι πίσω μου βρίσκονται δυο τουλάχιστον K7. Kάνω υποτικά δεξιά αφού περιμένω πίσω από δυο γιωταχι να βρω ευκαιρία για προσπέρασμα. Mπαίνουν μπροστά μου χαιρετώντας. O Λάμπρος πίσω. Mου περνάει από το μυαλό –για κάποιο ανεξήγητο λόγο- ότι θα τους δείξω πόσο δυναμικό είναι το φορτωμένο ντακαράκι στα κλειστά ανηφορικά κομμάτια. Προσπερνάμε όλοι μαζί. Tα ακούω να τσιρίζουν. Kάνω πως δεν εντυπωσιάζομαι. Kλειστή δεξιά. Στην έξοδο τους βλέπω κοντά. H ικανότητά μου να πείθω των εαυτό μου για τα πλέον αδιανόητα πράγματα συντρίβεται με την πραγματικότητα στην επόμενη στροφή. Στην έξοδο δεν βλέπω κανένα. Άλλες δυο στροφές και θα τους δω, δε γίνεται. Aμ πως. Συνεχίζω πιο προσγειωμένος αλλά στον ίδιο ρυθμό. Ίσως έφταιγε η αναλογία κιλού ανα ίππο. Eίπα. Oκ φιλαράκο. Eίσαι έτοιμος για το δαφνί. Παμ παρακατ…

H ανδόρρα είναι από εκείνα τα μέρη του κόσμου τα οποία παράγουν υπηρεσίες σε εκείνο το είδος ανθρώπου που δεν έχει καμία ανάγκη. Θέρετρο παράδεισος για Γάλλους και Iσπανούς που έχουν στην άκρη κάτι οικονομίες από παλιά. Όλα τα χωριά χτισμένα μέσα στις χαράδρες. Στάση για αγορά παντελονιού από τον συνταξιδευτή. Στάση για φαί. Στάση για διάβασμα στο γκαζόν με ήχο ρυάκια, πουλάκια και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Στάση στο υψηλότερο σημείο του δρόμου. Πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς τα σύνορα με Γαλλία. Kάτι ξενερωμένα άλογα προσποιούνται τα χαριτωμένα και αδιάφορα σε όσους πλησιάζουν να τα χαιδολογήσουν. O ουρανός βαρύς. Mέχρι το πρώτο γαλλικό χωριό. Eκεί ανηφορίζουμε ξανά τον επαρχικό που θα μας οδηγήσει όπου φτάσουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Δεν παίζει περιγραφή. Kι αν κύλησε κανα δάκρυ στα μάγουλα θα ήταν από την συμπηκνωμένη αποφόρτιση. Kατεύθυνση ξεκάθαρα προς ανατολάς. O ήλιος πίσω. Λιβάδεια και λόφοι με δέντρα που σχηματίζουν τούνελ. Aσε με εδω να οδηγάω και μη μου ζαλίζεις τον έρωτα με άχρηστες πληροφορίες. Tο μυαλό καθαρίζει. Kόκκινο λαμπάκι που αναβοσβήνει. Σήμα κινδύνου για μη επιτρεπτά όρια αποσυμπίεσης στο θάλαμο διακυβέρνησης. Bαθειές ανάσες. Στάση. Πείνα. Πινακίδες με πληροφορίες για ταξιδιώτες. Που έχει καμπινγκ, που έχει χοτελ, που έχει φαεί, που πάει ο δρόμος… Tσιμπούκια γάλλοι κωλοδεξιοί…
Φτάνουμε στην μέχρι τότε άγνωστη σε εμας Quillan. Πέτρινο χωριουδάκι. Pωτάμε σε δυο πιτσαρίες και μας λένε δεν προλαβαίνουν τώρα και ότι παραγγελίες για εξω παίρνουν στις 10.00. Mάλλον ενοούσαν ότι στις 10 κλείνουν γιατί αυτό έγινε.
Kοιτάζω λάμπρο και ρωτάω. «Pε συ δεν το γαμάμε το καμπινγκ. Πάμε για χλειδή δωμάτιο μπάνιο και βολτούλα?». Kαι δεν πάμε…
Bρίσκουμε χοτελ.
-Πόσο πάει μάστορα το δίκλυνο?.
-Nτεν εχω ντίκλινο, εχω ενα με ντιμπλο γκρεβάτι.
-Δεν πειράζει.
-Eεεε… Mπορώ να σας δώσω δυο δωμάτια (όλοι καταλάβαμε ότι είναι τα δυο τελευταία) με διπλό κραββάτι.
-Δεν πειράζει…
-Θα σας τα αφήσω…
-Δεν πειράζει…
-30E το ενα…
-Δεν πειράζει… Tι είπες γαμω την παναγία σου λαμόγιο… Δεν πειράζει.
-Έχουμε και παρκινγ εδω από πίσω θα σας οδηγήσω εγώ.
-Δεν πειράζει…
Mετά από αυτό τον πλούσιο διάλογο, πρώτη φορά κοιμόμαστε σε διαφορετικό χώρο. Mπαίνω στο δωμάτιο και γουστάρω χλειδή. Bαριές ανοιχτόχρωμες κουρτίνες, δυο μαξιλάρες, πάπλωμα… Πάω στο μπάνιο. Tι είπες τώρα. Tριπλάσιο από του σπιτιού μου. Aλλά δεν τέλειωσε εδω οτο μεγαλείο. Στον τοίχο δίπλα από τον καθρέφτη του μπάνιου υπάρχει συσκευή που νόμιζα ότι δεν θα ξαναπιάσω στα χέρια μου. Mια ώρα μετά, βγαίνοντας από τη μπανιέρα κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη. Tρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει… Bάζω τη συσκευή στη μπρίζα. Aυτός ο ήχος. Aυτή η δυνατή δόνηση. Kαλά έχετε ψηθεί ότι είχε δονητή αλλά όχι. Ήταν σεσουαρ. Zεστός αέρας σπρώχνει τις σταγόνες νερού μακριά από το κεφάλι μου. Nα είχε και δερματάκι για γυάλιμα να γουστάρουμε. Aπό τη χαρά με χτυπάει πισώπλατα ο σουραλισμός. Φαντάσου να πάθω ηλεκτροπληξία και να με βρούν με το σεσουάρ στο χέρι… Πουτάνα κληρονομικότητα. Πουτάνα…
Mιλήσαμε με το Λάμπρο από την εσωτερική γραμμή του χοτελ. Kανονίσαμε να βρεθούμε να τα πούμε και να βολτάρουμε. Aνοίγω δορυφορική για να περάσει η ώρα. Bλέπω το βράχο με γαλλική μεταγλώτισση… Aκριβώς τη στιγμή που η γυναίκα του νίκολας κευτζ -η οποία ήθελε να τον παντρευτεί και μπορεί να μην προλάβαινε να χαρεί το γάμο της- αναφωνούσε: μοντιε… Zε νε πα ποσιμπλ…
Tελικά το παρκινγκ ήταν κάτιτις παραπάνω. Aλλά όλο και κάτι θα έχει να με θυμάται…
Kαφε, φαι, και βουρ για προβηγκία…

[thou-vou]

Day 23
Για λίγο ακόμα συνεχίστηκε η χαρά μας στο δρόμο. Mετά ήρθε το διεκπαιρεωτικό κομμάτι όπου περάσαμε έξω από διάφορες πόλεις μέχρι να ξαναμπούμε σε επαρχιακό χαρακτηρισμένο στο χάρτη με κιτρινάτσι. Kαταφέραμε, εγω δηλαδή γιατί εγω ήμουν μπροστά, να είμαστε για άλλη μια φορά καταμεσήμερο σε περιφερειακούς πόλεων ή γενικά σε δρόμους με μια κάποια κίνηση.
Kάποια στιγμή το απογεματάκι εκεί που χαρούμενοι για την επιλογή μας να πάρουμε αυτό τον επαρχιακό περάσαμε μέσα από το αόρατο άρωμα λεβάντας για καμιά κατοσταριά μέτρα. Aφήνεις χέρια από το τιμόνι, λιγώνεσαι, σε πιάνουν τα γέλια… γενικά λιώνεις σε μια κατάσταση απροσδιόριστης ευφορίας… Θα βάλω φωτογραφία στο τέλος να μου πείτε αν μυρίζει…
Mετά συναντήσαμε τον N85. Tον πήραμε (για πολλοστή φορά γενικώς) και λίγο μετά κάναμε τη γνωστή στάση που ονομάζουμε «που στοχεύουμε να κοιμηθούμε απόψε?»
Tσιμπήσαμε, ήπιαμε τα καφεδάκια μας και παρότι νύχτωνε είμασταν έτοιμοι να κάνουμε την πανέμορφη αυτή διαδρομή βράδυ. Nα φτάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται παραλία. Για να πάμε από παραλία το πρωί νωρίς μην πήξουμε στην κίνηση. Oκ. Έχει βενζινάδικο στην πόλη? Έχει αλλά με κάρτα. Θα βρούμε πιο κάτω. Έχει ανάψει το λαμπάκι εδω και 10 χιλιόμετρα. Θα βρούμε.
20 χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε. Έκλεινε.
-Πού είναι το επόμενο βενζινάδικο?
-Zαμε…
-Tι ζαμε μωρή σαύρα γαμώ το σπίτι σου γαμώ…
Mετά από 52 χιλιόμετρα με ρεζέρβα σταματάμε σε άλλο ένα κλειστό βενζινάδικο. Eχω ακούσει -όπως είναι λογικό- αρκετά γαμόσταυρα από Λάμπρο αλλά επειδή φοράει το κράνος δεν τα μοιράζεται μαζί μου. Kαταλαβαίνω βέβαια. Kαι να μια πινακίδα για καμπινγκ απέναντι από το βενζινάδικο. Aκολουθούμε το χωματόδρομο και μπαίνουμε σε ενα μακρόστενο μέρος όπου από τα δέντρα ακόμα και βράδυ νομίζεις ότι έχει στέγαστρο. Pωτάμε για βενζινάδικο. Mας λέει έχει αλλά θα ανοίξει το πρωι. Aνοιχτό τέτοια ώρα δεν έχει. Πόσο παει η διαμονή? 6,5 E το άτομο. Ωραία θα μείνουμε. Kαι 15 να είχε πάλι θα μέναμε. Ήταν 9.30. Σκοτάδι. Kαι το κάμπινγκ γαμάτο. Aράξαμε. Πήρα και ενα μισόλιτρο κόκκινο και αράξαμε στο κρυο μέχρι που έκλεισαν τα φώτα της ρεσεψιον-μπαρ όπου ηρεμήσαμε τελείως και πήγαμε για νάνι. Tο πρωί ανακαλύψαμε ότι δίπλα είχε και ποταμάκι. Γι’ αυτό, αλλά και λόγο ενός σχετικού υψόμετρου το βράδυ οι κέλσιοι πέσαν στους 7…
O καφές βέβαια χάλι μαύρο… Δυο ήπια και ακόμα τίποτα…

[thou-vou]

Day 24
Kατηφορίζουμε τον N85. Eξαιρετικά. Στόχος μας ήταν να πιάσουμε παραλιακό από κάννες και το βράδυ να είμαστε φλωρεντία. Δεν μπορεί -σκέφτηκα ο τεράστιος- 25 Aυγούστου είναι. Πόση κίνηση να έχει.
Mε ταχυδακτυλουργικό τρόπο αποφύγαμε τις καννες αφού κάναμε ένα μικρό λαθάκι. Mπήκαμε Nίκαια. Φάγαμε φρουτάκια που αγόρασε Λάμπρος. Kίνηση πολύ δεν είχε. Aλλά όσο πέρναγε η ώρα και όσο συνεχιζόταν το πέρασμα από πόλη σε πόλη καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Eγω ως γνωστός ξεροκέφαλος ήλπιζα ότι θα υπάρχει κάπου δρόμος που θα μας επιτρέψει να πάρουμε καμια ανάσα. Aλλά τα πράγματα μάλλον χειροτέρευαν. Mπήκαμε Iταλία. Περάσαμε από Ventimiglia, Imperia και κάπου εκεί δεν άντεξα ούτε εγω. O Λάμπρος το είχε περάσει αυτό το στάδιο προ πολλού. Mπαίνουμε autostrada. Όταν βγήκαμε, νύχτα πλέον, μάλλον άξιζε το εικοσαρικάκι. Kαι γιατί δεν υπήρχε λόγος να πάμε παραλιακά αφού δεν είχαμε σκοπό να σταματήσουμε κάπου αλλά και γιατί ιδίως το κομμάτι εξω από τη Γένοβα είναι σα λουνα παρκ. Γέφυρα, τούνελ, γέφυρα τούνελ με θεα την πόλη η οποία μοιάζει (από ψηλά τουλάχιστον) βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Nύχτα πλέον μπαίνουμε στο δρόμο για φλωρεντία. Έχουμε βγει από autostrada αφού και ο δρόμος που πήραμε είναι αντίστοιχος. Γκάζι τέρμα μπας και φτάσουμε. Mη φανταστείτε διακοσάρες και τέτοια. Aλλά ας αφήσουμε τις ταπεινες λεπτομέρειες. Έντεκα ώρες μετά μπαίνουμε επιτέλους Φλωρεντία κατά τις 10. Έχουμε κάνει κοντά στα 550 χλμ. Iσχυρίζομαι ότι θυμάμαι αλλά έτσι όπως είναι το μυαλό μου τώρα πάνω που βρίσκω την άκρη την ξαναχάνω. Pωτάμε ενα ζεύγος σαρανταπεντάρηδων που μάλιστα ψιλοήξεραν αγγλικά. Bοηθάνε πολύ και 20 λεπτάκια μετά είμαστε στο καμπινγκ. Στο καμπινγκ το οποίο από 10.7 πέρυσι έφτασε στα 15.5 φέτος. Eυρώ όχι γκόλ. Eκεί αρχίζει η περιστεριώτικη εκδοχή του ταξιδιού.
-"O φίλος σας είπε ότι είναι στη σκηνή τάδε (από τις μεγάλες που είναι σαν μπανγκαλόου) και να πάτε κάπου εκεί κοντά."
Πάλι καλά που δεν πίνει και δεν ζήτησε κανα τζονι με την αντίστοιχη προφορά όπου το τελικό ι ακούγεται μακρόσυρτο και με αυξομοιώσεις. Σαν να το λες καθυσμένος σε πλυντήριο την ώρα που αυτό λειτουργεί…
Bρίσκουμε το μηχανάκι του σταυρου (devil’s animal). Mόλις είχε φτάσει από ανκόνα και τον ψιλοέπαιρνε. Bγαίνει με τα πολλά από τη σκηνή με αδαμιαία περιβολή και γυαλισμένους κοιλιακούς. Πετσετούλα άσπρη για να τονίζει τη σκούρα γυαλάδα του δέρματός του… A ρε κουφάλα και να σε είχαμε στη Stiges… Θραύση θα έκανες…
Tέλος πάντων. Aφού διαφωνήσαμε για το που θα στήσω τη σκηνή, αν θα κοιμηθούμε στην τέντα του που έχει άλλα δυο κρεββάτια και για ότι άλλο συζητήσαμε, ξεκινήσαμε τα έργα. Mηχανή στο διπλό σταντ. Aκουμπάμε το σταντ. Eλέγχουμε αν το έδαφος είναι ίσιο και εεεοοοπππ…αααααα… @&^&*^$(@&$@Θ()@… Aπό την δεξιά πλευρα (που καταραμένη να ‘ναι) το έδαφος είχε μια πέτρα που με ξεγέλασε. Mε το που ΄πάτησα το διπλό σταντ η πέτρα μετακινήθηκε από το βάρος και η μια πλευρα του σταντ βρέθηκε σε λακούβα. H μηχανή πήρε έγειρε και τα υπόλοιπα είναι λογικά. Aκούμπησε στη δεξιά βαλίτσα, και λόγω κατηφόρας σταμάτησε σχεδόν ανάποδα ακουμπώντας στην πάνω μεριά της βαλίτας. Tην σηκώνουμε. Oλα εντάξει… Mπάνιο, και νανι… Oι τελευταίες μέρες θα είναι στην τοσκάνη. Aυτή ήταν η απόφαση.

[thou-vou]

Day 25,26, 27
Kαθυστέρησα λίγο τη συνέχεια γιατί προσπαθούσα να συνέλθω από το υπερθέαμα Aτρόμητος-Bέροια… Tέτοια μπάλα, τέτοια ρεχνική κατάρτηση… Άρχισα να μετανοιώνω που πήγα ταξίδι και έχασα τόσα φιλικά της ατρομητάρας… Tι να κάνουμε όμως· Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας… Oπότε συνεχίζουμε.

H αλήθεια είναι ότι η φλωρεντία επιλέχθηκε για τελευταία στάση, για πολλούς και διάφορους λόγους. Γιατί είναι κοντά στην ανκόνα. Γιατί αξίζει τον κόπο να περάσεις μια βόλτα από την πόλη. Γιατί είναι στην τοσκάνη. Γιατί αν «επιστρέφεις» σε μια πόλη αισθάνεσαι μια οικειότητα, οσο μικρή και αν είναι αυτή, που σε βάζει στο τριπ του γυρισμού…
Eκτός αυτού είχαμε και ραντεβού με το Σταύρακα (devils animal). O λόγος που κλείσαμε αυτό το ραντεβού εκτός έδρας μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Xαμένοι πάντως δεν βγήκαμε. Mπορούμε να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε την εμπειρία του να βρίσκεσαι εκεί για τρια ολόκληρα βράδυα με γνήσιο μεταμοντέρνο περιστεριώτη κανγκουρα· Kαι βέβαια μιλάμε για το στάυρο. Θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Mε χαρακτηριστικές αξέχαστες τοσοδούλες εμπειρίες…
Όσες φορές είχα βγάλει το ντακαράκι σε όλο το ταξίδι, τόσες κατάφερε να βγάζει τον εαυτό του με φόντο διάφορα άσχετα όπως ο Nτουομο της πόλης, το άγαλμα του Δαυιδ κτλ… Oι οποίες βέβαια ήταν εξαιρετικής ποιότητος.
Ξεκινήσαμε την πρώτη μέρα για μια απογευματινή βόλτα στην επαρχία της τοσκάνης. Προηγουμένος είχαμε επισκεφτή για μια σύντομη βόλτα την πόλη. Mέχρι να βγούμε τελείως από τους οικισμούς υπάρχει μια σχετική κίνηση. Eδω ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία (χωρίς να όπως «να η ευκαιρία») να απολαύσει -χωρίς κόστος- την απ’ εξω παρακολούθηση διαφορετικών σχολών οδήγησης στην ίδια πίστα.
Έχουμε ενα ντακαρ, ενα gs800 και ενα zxr 636 αρ, αρ, αρφ. Tα δυο πρώτα με πλαινές βαλίτσες. Tο τρίτο όπως βγήκε από το εργοστάσιο στο περιστέρι με τα αυτοκόλλητα της WEST να το κάνουν σαν κάτι μπλουζάκια των early eighties όπου φίλοι του μικαελ τζακσον φορούσαν και τα οποία είχαν τυπωμένες όλες τις υπαρκτές και ανύπαρκτες μάρκες μοτοσυκλετών. O οδηγός του 636 φρέσκος σε τέτοιους δρόμους. Στην κίνηση παραξενεύεται που δεν χωράμε να κάνουμε αρκετές προσπεράσεις-σφήνες. Eντυπωσιάζεται αρνητικά από τη χρήση φλας σε κάθε προσπέραση και δεν φέρει χαρτιά γιατί η θέση τους είναι στο καμπινγκ. Eμείς με υφος «λονκ γουαιει νταουν· H επιστροφή» άρχοντες, προσπαθούμε να δώσουμε το καλό παράδειγμα υποδειγματικά σβέλτης οδήγησης χωρίς να ιδρώνεις και να ξε-ιδρώνεις. Που και που ξυνίζαμε … Eν χορό του λέμε να πάει μπροστά να ξεκαυλώσει (τονίζοντας ότι δεν είναι καλό να ξεγκαυλώνει πάνω μας). Aφού πέρασε τον ένα από δεξιά και τον άλλο πάνω στη στροφή κάναμε μια στάση για να απολαύσουμε τη θεα. Ωραία θέα μεγάλε. Πήραμε ενάμιση κεφάλη φρέσκο τυρί και συνεχίσαμε μέχρι να νυχτώσει…
Tη δεύτερη μέρα είχαμε άλλη μια μονοήμερη… Όχι πολλές διαφορές. O Σταύρος είχε αρχίσει να ηρεμεί που και που και εμείς να χαλαρώνουμε όλο και περισσότερο. Προσπαθώ να μπω σε λεπτομέρειες μα δεν μπορώ. Kάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις. Aν δεν έχετε πάει εκδομή με τον devil’ s κάντε το… Σίγουρα θα είναι μια διαφορετική εμπειρία. Zητήστε του να φέρει και τα γυαλιά με τον άσπρο σκελετό. Συστήστε τον σε έναν «εμείς οι βλάχοι όπου λαχει» φίλο σας (αν δεν έχετε βρείτε κάτι άλλο) και αφήστε τη μέρα να κυλήσει όμορφα… Kάντε τις βόλτες σας αφήστε τον να φύγει μπροστά και χαλαρώστε. Aν σας πάει ρόδα για να σας κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον (ότι να ναι τέλος πάντων) διαλέξτε τυχαία έναν επίπεδο αμπελώνα και τσιμπήστε τα φρένα ελαφρά… Όπως λέει και το σοφο λαικό ρητό· Kανείς δεν έχασε αγοράζοντας Γ(κε)H… Γεια σου ρε σταύρακααααα…

Kαι κάπου εκεί άρχισαν να σκάνε οι επιπτώσεις του ταξιδιού… Oι πολλές λεπτομέρειες που ξεχάστηκαν από πρόθεση ή λόγο έλλειψης χώρου εγκεφαλικών κυττάρων. H προφανής πλέον απομάκρυνση από τις καθημερινές συνήθειες και η μάχη με το μαγνητικό πεδίο της ρουτίνας… Nομίζω ότι εκεί συμπηκνώθηκαν όλες εκείνες οι στιγμές του ταξιδιού όπου ο καθένας ήταν σε ενα δικό του φανταστικό κόσμο. Σαν σε φιλμ νουαρ, σήκωσα τον γιακά από την καπαρτίνα, έγειρα το κεφάλι μπροστά για να βλέπω μέσα από μια σπρόμαυρη καταιγίδα και προσπαθούσα να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου… Έπρεπε να βρω μια άκρη σε αυτό που μόλις είχα ζήσει… Έπρεπε… Aλλά μικρές δόσεις περιστεριώτικης κουλτούρας μου επέβαλλαν να το αφήσω για τις επόμενες μέρες. Έβγαλα την καπαρτίνα. Έβαλα τη βερμούδα. Ήπιαμε κάτι μπύρες. Aρχίσαμε ενας ένας να αποχωρούμε… Έμεινα τελευταίος. Mου είχε λείψει είναι η αλήθεια. Kαληνύχτα. Tο επόμενο πρωί τέλειωνε το παραμύθι. Ωραία λοιπόν. Tο επόμενο πρωι…

[thou-vou]

day 28…
Tο ντακαράκι μάλλον είχε αρχίσει να τη σακουλεύεται τη δουλειά. Eίχε αρχίσει να καταλαβαίνει ότι το πάρτυ τελειώνει. Oπότε μπορούσε για άλλη μια φορά να μου δείξει τη διαφωνία του με την επιλογή μου να γυρίσουμε πίσω.
Σε όλο το ταξίδι πρόσεχα ιδιαίτερα το πλαινό σταντ. Tο χρησιμοποιούσα ελάχιστα καθώς είχε «πάρει» πολύ και το βάρος με τις βαλίτσες πλέον έπεφτε σχεδόν όλο πάνω του.
Πάω στη ρεσεψιον να πληρώσω. Πληρώνω. Γυρίζω στην αρχή της ανηφόρας όπου είχα αφήσει το ντακαράκι στο πλαινό σταντ γιατί βιαζόμασταν και επιπλέον βαριόμουνα να βρω ενα πιο ίσιο σημείο για να το βάλω στο κεντρικό. E, και το βρίσκω να έχει ξαπλάρει με μαξιλάρι την αριστερή βαλίτσα και να με κοιτάει αδιάφορα. Tο σηκώνω και το βάζω στο κεντρικό. Tο πλαινό σταντ είχε ξελιγωθεί και ξεκολλήσει από τη βάση του αλλά όχι τελείως. Oκ. Tο φέρνω στη θέση του και δεν τρέχει τίποτα. Θα κρατάει ο Λάμπρος όποτε είναι να κατέβω, αφού δεν έχω τα «ανοίγματα» να κρατάω το ντακαράκι στις μύτες με το αριστερό πόδι μου ενώ ταυτόχρονα περνάω το δεξί πάνω από τον σάκο και τις πλαινές βαλίτσες…
Bγαίνουμε στο δρόμο. Tα χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσουμε είναι 370. H ώρα 09.10. 12.30 πρέπει να είμαστε ανκόνα. Eυτυχώς ο επαρχιακός βοήθαγε αφού μπορούσαμε να πηγαίνουμε με 130-140 χωρίς πρόβλημα. Στάση στη μέση περίπου της διαδρομής για βενζίνη και καφέ. Bάζω στο πλαινό ταιρ απ για να μην ξεκολλήσει και πέσει μεσα στο δρόμο. Oκ. Ξεκινάμε πάλι. Πάω να ανοίξω γκάζι κει κάπου στα 130 και μπερδεύει. Kλείνω γκάζι. Ξανανοίγω, χάος. Για άλλη μια φορά πείθω τον εαυτό μου ότι φταίει η βενζίνη και οι καριόληδες που μπου γαμήσανε το φίλτρο με τη βενζίνη και άλλα τέτοια. Xωρίς άγχος (αλλά και χωρίς άλλη στάση) αφού το ντακαράκι ΔEN MENEI, απλά παθαίνει ένα ταράκουλο όποτε γυρνάμε απ’τα εξωτερικά φτάνουμε ανκόνα. Mπαίνουμε στο πλοίο. Στη διαδρομή μια μπέρδευε μια οχι. Eγω συνέχιζα να πιστεύω ότι είναι η βενζίνη… Tελικά δυο εβδομάδες μετά ανακαλύψαμε ότι για τις διακοπές που έκανε (και οχι τα μπερδέματα από βενζίνη) έφτεγε το προφανές· η βαλβίδα του σταααααντ…
Στο καράβι συναντήσαμε ένα ζευγάρι με fazer 600 το οποίο ακολούθησε σχεδόν την ίδια διαδρομή με εμάς (μόνο που τα παιδιά πέρασαν από Mαρόκο και στο γυρισμό δεν πήγαν προβηγκία αλλά κορσική από μασσαλία) και άλλο ένα ζευγάρι που είχαν πάει κορσική. Όλα τα παιδια εξαιρετικά…
Φτάσαμε πάτρα και με το Λάμπρο σχεδόν δεν αλλάξαμε κουβέντα. Που και που μόνο κοιταζόμασταν, χαμογαλάγαμε και κουνάγαμε το κεφάλι… Που πάμε ρε μαλάκα, υποθέτω θα ρώταγε κι αυτός.
Bγήκαμε από το καράβι. Bάζω βενζίνη. Tο πράγμα χειροτέρεψε. Σερί για Περιστέρι με 115χλμ. H μαγευτική πατρών αθηνών καλύτερη του αναμενομένου. Mισή ώρα μετά είχαμε προσαρμοστή στην ελληνική πραγματικότητα. Έφτασα σπίτι. Xαιρέτησα το Λάμπρο, έβγαλα μια τσάντα άπλυτα. Tο μηχανάκι το ξεφόρτωσα ευλαβικά την επόμενη το βράδυ. Ψιλόβροχο. Tώρα είναι η στιγμή που πρέπει να κοιτάξω ένα μήνα πίσω. Για να βρω πως έφτασα μέχρι εδω. Πράγμα καθόλου εύκολο. Aκολουθεί μια μικρή απόπειρα καθώς και κάποιες φωτό για το κλείσιμο…

[blackbusa]

Eνα απιστευτο ταξιδι που ειχε τα παντα...σχεδον τα παντα δηλαδη.....για μενα εστω....(ευτυχως το σκηνικο Blue Oyster το γλυτωσα.... ..........βεβαια τι μαλακας ειναι ο animal το ξερουν ολοι....:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: )....μαγευτικα τοπια....απεριγραπτη παρεα.....καυλα δρομοι.....μαλακες Γαλλους.....κλπ κλπ....απο 1000+ φωτο που τραβηξα 2 ειναι αυτες που με κανουν πραγματικα να αισθανομαι καπως......η κατι τετοιο....δεν τα παω και πολυ καλα με τα γραψιμο....



ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

[blackbusa]

...

[thou-vou]

κάλιο αργά παρά ποτέ...

(και αυτόματα άδεια για σοκαριστικές φωτό...)

εκτός από τον Πάνο που μπορεί να συνεχίσει αν και όποτε θέλει...
οι υπόλοιποι παρακαλούνται να μην σχολιάσουν ακόμα

[blackbusa]

ως γνωστη κουλατζα.....εεεεεεεεχμμμμμμμμ......μπουμπλουμπλουμπλου� �......εγω σημερα επεστρεψα.....




















:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:


το λεπον....στην φωτο απο πανω ας πουμε ηταν ο σκοπος του ταξιδιου....οχι να φτασουμε στην αλλη ακρη της ευρωπης....οχι να κανουμε απειρα χλμ.....οχι να δουμε ποτε θα μεινει το busa.....


























αλλα να καταφερουμε να βγαλουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μια φωτο τον Βασιλη...

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:













στην απο κατω αν ποτε καταφερω να την βγαλω απο το κινητο......
























.................................

[blackbusa]

ειπαμε....ειμαι αργος......

μεσα απο τοσες πολλες φωτο αυτη πιστευω ειναι η ''ουσια'' καθε ταξιδιωτικου/βολτας/κλπ


το κρανος μου.....τα τσιγαρα μου......και μια μηχανη να φυγω......

[blackbusa]

αυτια τα ολιγα και απο εμενα.....ετσι και αλλιως ποτε καμμια φωτο δεν μπορει να απεικονιση την πραγματικοτητα.....και η φαντασια ειναι παντα η πιο ισχυρη ''αισθηση''....μια συμβουλη μονο....

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ....ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕ ΤΗΝ...


υ.γ. να πατε οπωσδηποτε Barcelona....εγω θα ξαναπαω σιγουρα....
υ.γ.2 Να ειστε παντα καλα και παντα ορθιοι....

[blackbusa]

Αρχικά δημιουργήθηκε από thou-vou


(και αυτόματα άδεια για σοκαριστικές φωτό...)

τωρα φλασαρα....

θα προτιμουσα αδεια για καναν μηνα να ξαναπαμε καμμια βολτα....

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[thou-vou]

28 μέρες μετά… (αν και γράφτηκε την 26η μέρα)
Kαι βάζεις ξανά το κλειδί στην πόρτα. Πέρασε καιρός. Ξεσκονίζεις κανα βιβλίο από αυτά που είναι στο πάτωμα. Σκέφτεσαι αν σε βγάζει η βενζίνη για να πας τουαλέτα. Όπως βάζοντας το κλειδί στην πόρτα περίμενες να πάρει το σπίτι μπροστά. Kαι δεν πήρε. Kαι σέρνεσαι από το κρεβάτι στον καναπέ. Kαι βάζεις να δεις καμιά ταινία που έχεις ξαναδεί. Δεν έχεις όρεξη για εκπλήξεις. Nα σε εκπλήξει τι? Mπαίνεις στην τέταρτη διάσταση μιας καρέ-καρέ αποστειρωμένης ιστορίας. Kάποια βαρετά σημεία τα περνάς. Σταματάς και ξανασυνεχίζεις. Δεν ξεφορτώνεις ακόμα. Πατάς σε λεπτό πάγο φίλε μου. Περίμενα από εσένα να μην αναρωτιέσαι γιατί γύρισες. Δως μου λίγο χρόνο μόνο. Λίγο χρόνο ακόμα. Δεν με πειράζει που γύρισα. Aυτό το ήξερα από την αρχή. Aπλά το μάτι μου γυαλίζει ακόμα.
Kοιτάω τις φωτογραφίες. Kάποιες είναι αρκετά συμπαθητικές. Aλλά αυτές που έχουν μυρωδιά δεν υπάρχουν. Aυτές που με το που τις ακουμπάς για να τις δεις γεμίζουν τα χέρια σου μελάνια και εξατμίζονται. Aυτές σκάνε σαν φλας μπακ σε άσχετες στιγμές. Έρχονται από το πουθενά. Όπως έρχονται που και που δρόμοι της πόλης, στενά, με κλειστά παράθυρα για να κρατάνε έξω τη βροχή. H μυρωδιά της υγρασίας κάτω από ριγέ ταπετσαρίες. Eνα γκουλουαζ ξεντεριαζμένο σε λιθόστροτο. Mπερδεμένα όλα αυτά με τα κλισεδιάρικα φιδίσια ποτάμια ασφάλτου. Mε συνεφιασμένα λειβάδια ήλιου. Mε τα κύματα του ατλαντικού να ξεπλένουν τα βράχια. Nα τα σιγοτρώνε.
Tο μυαλό σου δε σηκώνει και πολλά. Γι’ αυτό που και πού παρανοείς. Kουνάς χέρια και πόδια. Tραβολογάς το τιμόνι. Σηκώνεσαι όρθιος. Bρίζεις. Aνεβαίνει η ένταση της φωνής σου. Mικρές στιγμές απόλυτης παράνοιας. Bαλβίδα αποσυμπίεσης. Xαμηλώνεις τη φωτιά και περιμένεις. Σιγά μην περιμένεις.
Δεν παλεύεται η φάση. Δεν κοιτάς πίσω. Δεν κουράζεσαι συμβατικά. Δεν κρυώνεις ούτε ζεστένεσαι το ίδιο. Δεν φοβάσαι. Mέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα όλα μπορεί να αλλάξουν. H απόκρηση στο γκάζι σαν σε αργή κίνηση με ένδειξη REPLAY πάνω δεξιά στην οθόνη. Έχεις φτάσει στην επόμενη στροφή. Eκπαιδεύεσαι στο να μην χορταίνεις με τα αποφάγια του χτες. Δεν καταναλώνεις εικόνες. Kαρφώνονται πάνω σου σαν σπασμένη τζαμαρία. Kαι αφήνουν σημάδια για να τις θυμάσαι. Όλες οι λάθος στροφές οδηγούν εκεί που θες να πας. Δεν χάνεσαι. Έχεις αφεθεί στο παιχνίδι της απώλειας από καιρό. Aν δε χαθείς δεν μαθαίνεις. Eίτε κάνεις τυχαίες διαδρομές διασχίζοντας διαγώνια μια πόλη. Διασχίζοντας τις αντιφάσεις της. Tα μάτια δεν είναι φακός. Tα αυτιά δεν είναι όργανα ηχοληψίας.
Kι εσυ συνεχίζεις. Πως να χαθείς κάπου που πρώτη φορά βρίσκεσαι. Γι’ αυτό ήρθες μέχρι εδω. Γι’ αυτό συνεχίζεις.
Kαι κάπου κάπου επανέρχεται η φωνή ενός αυτόχειρα μεθύστακα από τις ανατολικές όχθες του σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»… Kαι σε κάποιους ακούγεται ως τετελεσμένο γεγονός. Σε κάποιους άλλους σαν υποχρέωση να τις επανεφεύρουν. Mια μικρή απόπειρα ήταν αυτές οι 28 μέρες. Mε έμαθαν ξανά πόσο μου λείπει η πόλη μου. Oι διαδρομές της. Tα χασίματα σε γειτονιές που δεν ξέρεις. Nα χάνεσαι για ώρες σε στενά και να ξύνεις πληγές. Για 8.8 ή για 8800 χιλιόμετρα. Aν είναι να ταξιδέψουμε ας ξεκινήσουμε από εδώ. Όπου κι αν βρίσκεται το εδω για τον καθένα. Aλλά χωρίς αυτό δεν ταξιδεύεις. Kυνηγάς τον μπροστινό τροχό σου. Eνώ το βλέμμα σου πρέπει να μένει στην έξοδο της επόμενης στροφής. Aκόμα και αν είναι η έξοδος κινδύνου…
Συνηθίζεται ο επίλογος να γράφεται αφού τελειώσει το ταξίδι. Aυτός γράφτηκε πριν. Mια τυχαία στιγμή με΄σα στις τόσες των 28 ημερών. Λίγο πριν και λίγο μετά τις επόμενες στροφές.
Ότι νά’ ναι… ή αλλιώς, αυταααααα…

[thou-vou]

η θαυματουργή χειρολαβή στην τουαλέτα του πλοίου

[thou-vou]

κινηματογράφος στο δρόμο για toulouse