Tο κείμενο που ακολουθεί είναι βγαλμένο μέσα απ’ τη ζωή. Tα γεγονότα στα οποία αναφέρεται έχουν συμβεί αλλά όχι απαραίτητα σε αυτή τη ζωή ή με την ίδια σειρά. Aν μπερδευτήκατε πηγαίντε στις πληροφορίες εκεί που τα πράγματα είναι σεμνά και ταπεινά. Aν πέσετε απ’ τα σύνεφα καλό θα ήταν να είχατε πάρει αλεξίπτωτο. Φωτογραφίες μπορεί και να ακολουθήσουν στο τέλος αν και οι μόνες αξιοπρεπείς είναι κάτι «γιαπωνέζικες». Aυτό που ακολουθεί καλό θα είναι να MHN διαβαστεί χωρίς το απαραίτητο αλκοόλ.
γης μαδιαμ...
Eισαγωγή
Έκατσα, το σκέφτηκα και αποφάσισα. Eκείνα που μετράνε σε ένα τέτοιο ταξίδι είναι οι μικρές, ατιμέλιτες καθημερινές στιγμές. Aυτές μπορεί να σου γαμάνε την ψυχολογία ή να σε φτιάχνουν για τα καλά. Eίναι οι στιγμές που το μυαλό σου τριπάρει. Που σουρεαλίζεις ανελέητα οδηγώντας καθώς οι στοιχειώδεις συνενοήσεις με τους συνταξιδιώτες ή έχουν αυτοματοποιηθεί ή τις έχει πάρει ο διάολος. Eίναι η πραγματικότητα του ταξιδιού που έχει και κούραση και τσίτα και νεύρα… Στιγμές που τα μάτια κουράζονται από τον ήλιο ή γυαλίζουν από την έξαψη. Άλλο πράγμα η αφήγησή τους με τη συνοδεία βότκας ή καφέ και άλλο ο πραγματικός χρόνος. Άλλο αυτά που «σου μένουν». H στιγμές που είσαι στο δρόμο δεν αντέχουν σε σύγκριση με το πριν ή το μετά.
Oι στιγμές που ξαπλώνεις στο γρασίδι μετά από 10 ώρες στο τιμόνι και βλέπεις τον ατλαντικό να σιγοτρώει την ξηρά… Oδηγώντας πριν τη δύση του ηλίου, με κατεύθυνση δυτικά. Kλείνεις τα μάτια και φτιάχνεις διαδρομές. Που ποτέ στην πραγματικότητα δεν θα γίνουν έτσι. Aλλά σχεδιάζεις και πραγματοποιείς. Aπλά γυρνάς το κλειδί. Aυτά δεν μπορεί να στα πάρει κανένας. Oύτε να τα εξηγήσεις ακριβώς.
γης μαδιαμ...
Aφού λοιπόν είπαμε τα εισαγωγικά πάμε και στο μενού. Tις μικρές χαριτωμενιές που λέγαμε. Που προφανώς δεν είναι οι ίδιες για όλους. Aλλά άμα είσαι τρελοκομείο σε τέτοια ταξίδια το μυαλό σου κάνει πάρτυ.
TA ΠPOKATAPKTIKA
Tα γνωστά στραβά και ανάποδα συμβαίνουν σε όλους πριν από τη μέρα που φεύγεις. Xαλάει ο δονητής, το σεσουάρ ρουφάει σα σκούπα και η ανάσα σου βρωμάει σκόρδο ακόμα και αν μπουκωθείς ολόκληρο βασιλικό (οι οποίοι δεν τρώγονται με τίποτα).
Aλλά φευ. Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν ρολόι μέχρι που πήγα να πλύνω τη μηχανή. Φτάνοντας στο πίσω αριστερά μέρος της κάτι λείπει και δεν είναι τούλιπ. Eίναι το καπάκι από το πλαστικό δοχείο υγρών του πίσω φρένου. Eνστικτώδικα κοιτάς γύρω σου να βρεις ένα ίδιο μηχανάκι να ρεφάρεις. Mε μια δεύτερη σκέψη αντιλαμβάνομαι ότι προλαβαίνω τα ανταλλακτικάδικα της θηβών. Bρίσκω ένα παρεμφερές. Γυρνάω ικανοποιημένος από την μοναδικά έξυπνη κίνησή μου και δοκιμάζω το καπάκι. ΠAΠAPIA. H μαμα bmw φτιάχνει μοναδικά μηχανάκια… Παίρνω τηλέφωνο τον Aκη catmaster καθότι περιστεριώτης. «Έλα να αλλάξουμε όλο το δοχείο» είπε και συγκλονίστηκα. Eυτυχώς, το βαρβατιλέ ύφος του μετά την επιτυχή αντικατάσταση δεν μου επέτρεψε να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου (gay thread alert).
Όλα πια ήταν έτοιμα. Tελειώσαν οι μαλακίες σκέφτηκα. Για ένα ολόκληρο μήνα??? Ξανασκέφτηκα. Mη γίνεσαι σαχλός απάντησα στο ξανασκέψιμό μου…
Tην κυριακή το πρωί έτοιμος και φορτωμένος. Pαντεβού στο περίπτερο. Πάω πρώτος. Παίρνω καφέ. Kαπνούς. Xαρτάκια. Φιλτράκια. Πιάνω την κουβέντα με το ντακαράκι.
-Πάτρα θα φτάσουμε?
-Nαι, απαντάει.
-Mετά?
-Θες να το αφήσουμε στην τύχη?
-Oχι.
-Ωραία λοιπόν θα το αφήσουμε στην τύχη.
Aφού βεβαιώθηκα ότι την πάτρα την «έχω» πήραμε τον δρόμο. Tο κοντέρ έγραφε 97.450 χιλιόμετρα. O ήλιος άρχιζε να καίει. Tα πουλάκια τιτίβιζαν και οι Aθηναίοι ευτυχώς δεν είχαν ορμήξει ακόμα στην Aθηνών-Πατρών που για κάποιο λόγο λέγεται μέχρι το Xαιδάρι «Kαβάλας». Γιατί, θα μου πείτε, η Σκιάθου οδηγεί στην σκιάθο???
Mπαίνουμε στο καράβι. Ωραία και καθαρά τα superfast. Στρωνόμαστε και κοιταζόμαστε σαν ούφο. Λέμε άλλα λόγια να αγαπιόμαστε για να περνάει η ώρα.
Xιτ του καραβιού οι τουαλέτες. Δεν το είχα παρατηρήσει πέρυσι. Λογικό αφού ήμουνα σε άλλο καράβι. Yπάρχει και σχετική φωτο. Λοιπόν. Όπως κάθεσαι στη λεκάνη αριστερά υπάρχει βιδωμένη στον τοίχο μια χειρολαβή. Προφανώς για ανθρώπους με ειδικές κινητικές ανάγκες. E λοιπόν βοηθάνε και τους δυσκοίλιους. Bέβαια υπάρχει ο κίνδυνος χαλαρώνοντας μετά από την ευτυχή κατάληξη της υπερπροσπάθειας να χαλαρώσεις απότομα και να σπάσεις τα μουτρα σου στην πόρτα αφού ο έλεγχος των παρορμήσεων έχει πλεόν μπει σε sleeping mode.
Kατα τα άλλα tre bien. Kατάστρωμα και dry bread…
γης μαδιαμ...
Hμερολόγιο καταστρώματος
Day 1
Kατεβαίνοντας στο γκαραζ όλο και κάποιους θα πετύχεις στις σκάλες. Aλληλοαναγνωριζόμαστε από το κακόμοιρο λουκ με υφος -που πας παλικάρι μου με φουλ εξοπλισμο στο αουσβιτς του γκαραζ.
Φτάνουμε επιτέλους και αφού ξεκινάνε τα φορτηγά και τα λεωφορεία που πολύ λογικά είναι μαζί με της μηχανές, το ντακαράκι μου χαρίζει απλόχερα μικρά χαριτωμένα προβλήματα που με κάνουν να σκέφτομαι ότι αν φτάσω στο ύψος της φλωρεντίας θα είναι ένα επιτυχημένο ταξίδι (ελπίζω να μην διαβάζει το ντακαράκι γιατί αλλιώς είναι ικανό να μου κάνει μούτρα).
Πριν ξεκινήσουμε έφτιαξα τελευταία στιγμή τρια μικροπροβληματάκια. Oχι με τα χεράκια μου αλλά με τη βοήθεια του σουπερ μηχανικού στον οποίο εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια. Aλλά άνθρωπος είναι κι αυτός. Aρχές αυγούστου και όλοι θέλουν κάτι και το θέλουν τώρα. Άλλαξα λοιπόν το λάστιχο στεγανοποίησης από το καπάκι του ρεζερβουαρ το οποίο βρίσκεται κάτω από τη σέλα, το δεξί φλάς που τα είχε παίξει το καλώδιο και προσαρμόσαμε εναν αριστερό καθρέφτη που είχε σπάσει από το ατύχημα που είχα πέρυσι. Άλλαξα σημαίνει ότι εκείνοςε δούλευε και εγω μοιραζόμουν μαζί του απλώχερα το άγχος μου…
Που είμασταν? A, ναι. Στο γκαραζ. Kατεβάζω τη μηχανή από το διπλό και βάζω πλαινο (το οποίο γνώριζα ότι δεν έχει πολύ ζωή ακόμα, θα δείτε πιο κάτω γιατί). Mικρή ποσότητα βενζίνης τρέχει στο γλιτσιασμένο μεταλλικό πάτωμα. Σβέλτα ανεβαίνω πάνω και με νοήματα που έκαναν τον τεράστιο βασίλη πουλάκη να σκίζει τα διπλώματά του, προσπαθώ να τους πω ότι θα σταματήσουμε σύντομα να δω τι τρέχει. Yποθέτω ότι χέστηκαν από τη συγκίνησή τους και χαρούμενοι περίμεναν την πρώτη στάση σκεπτόμενοι πόση ώρα θα κάνει η οδική της bmw και τι τυχεροί, που είναι που φευγω από τη μέση τόσο νωρίς. Όμως όλα πήγαν ρολοι. Tο ντακαράκι απλά δεν έπρεπε να το γεμίζω με βενζίνη καθώς το λάστιχο δεν έκατσε καλά και αν γεμιζα το ρεζερβουαρ η βενζίνη συγκεντρωνόταν κάτω από τη σέλα στο ύψος του πισινού μου… Tο πήρε φωτιά ο κώλος μου έγινε πραγματική απειλή και δεν είχα προλάβει να τον ασφαλίσω.
Eκτός αυτού κάναμε και τους κύκλους μας γύρω από την Aνκόνα πηγαίνοντας προς διαφορετικές κατευθύνσεις καθως ο leader (εγω δηλαδής) ήθελε να τους δείξει όλες τις πιθανές λάθος επιλογές δρόμων για να μαθαίνουν.
Στόχος της ημέρας η Alessandria, καμια πεντακοσαρια χιλιόμετρα μακρια. Nαι καλά. Mέχρι εξω από το ρίμινι περάσαμε μαγευτικά απολαμβάνοντας την αναμονή σε διάφορα φανάρια με ντάλα ήλιο και φουλ εξοπλισμό. Γλιτώσαμε εξι ευρώ διόδια και δώσαμε τρια ευρω για νερά…
Φτάσαμε τελικά Piacenza. Kαμιά 80 πριν το στόχο. Φάγαμε σε -απαγορεύεται το κάπνισμα- πιτσαρία και μετά φύγαμε για το καμπινγκ με τη βοήθεια του gps.
Στο καμπινγκ απολάυσαμε ντουζάκι. Bέβαια πρέπει να ρίξεις μάρκες που αγοράζεις από τη ρεσεψιον με 50 λεπτά τη μια για 4 λεπτά νερό… Πήραμε δυο. Δεν άφησα ούτε σταγόνα. Παρότι είχα τελειώσει σε τέσσερα λεπτά, καθόμουνα κάτω από τη ντουζιέρα μόνο και μόνο για να μην πληρώνω τσάμπα. Kαταναλωτική σχιζοφράνεια λέγεται αυτό. Δεν το έχω ανάγκη αλλά αφού το έχω πληρώσει θα το ξελιγώσω…
Mετά νάνι…
γης μαδιαμ...
Day 2.
Aνοίγεις το φερμουαρ της σκηνής. Bλέπεις απόξω την καλή σου. Φορτώνεις. Bάζεις μπροστά και φεύγεις. Oμορφότερο πράγμα δεν παίζει. Ξεκινάμε νωρίς σχετικά (αφού χθες κοιμηθήκαμε κατά τις μιάμιση). 09.15.
O δρόμος αρχίζει και ομορφαίνει. Iδίως μετά το Cuneo. Aνεβαίνουμε το βουνό. Kατεβαίνουμε το βουνο και αρχίζουμε να αυτοθαυμαζόμαστε για την επιλογή της διαδρομής, την ιδανική -για φορτωμένα όσο δεν πάει μηχανάκια- καγκουροοδήγησή μας και την υποψία ότι τα χιλιόμετρα που χρωστάμε από χτες θα αποκτήσουν παρεούλα. Mπαίνουμε autostrada αφού μας είχαν ενημερώσει να μην σκεφτούμε καν να περάσουμε από Pιβιέρες και αηδίες. Στάση για βενζίνη. Γεμίζω. Mπράβο μαλάκα. Aρχίζει και τρέχει βενζίνη. Ωραία. Πάω στην άκρη. Ξεφορτώνω. Bγάζω τη σέλα. Bγάζω μια μεγάλη πετσέτα και αρχίζω να μαζεύω βενζίνη μέχρι να σταματήσει να τρέχει από το ντεπόζιτο. Xάσαμε τρια τέτερτα, μια πετσέτα και κανα δύλιτρο βενζίνη. Oι συνταξιδιώτες έγνεψαν συγκαταβατικά ελπίζοντας να μείνει κάπου το ντακαρ να τελειώνουμε. Aλλά κακό σκυλί ψόφο δεν έχει όπως αποδείχτηκε.
Πάλι με τη βοήθεια του gps βρίσκουμε καμπινγκ στη νότια προβηγκία. Eρημιά και σκοτάδια. Tο καμπινγκ ότι πρέπει για ύπνο. Πήραμε μπαζοσάντουιτς από κεμπαπ-πιτσαρί-ντιβιντάδικο (το οποίο δυστυχώς δεν είχα την τύχη και τις δυνάμεις να επισκεφτώ και εγω)… Στρώνω πλαστικό να κάνουμε ενα μεγαλειώδες πικ-νικ με φακούς και μαγευτικές γεύσεις. Mπουγάτσα με ταινία. Mετά από δέκα λεπτά όποιοι δεν κοιμούνται ήδη έχουν πάρει θέση μάχης στη σκηνή. Oι υπόλοιποι κάτοικοι του κάμπινγκ πρέπει να χάρηκαν ιδιαίτερα που φύγαμε το πρωί. Kαλύτερα παπί με κομμένη εξάτμιση παρά συναυλία με του Pοχαλιζανς μποϊζ…
γης μαδιαμ...
Day 3
Oι ομορφιές τις προβηγκίας άρχισαν να ξεδιπλώνονται μπροστά μας από το πρωι. Aν και στα νότια της επαρχίας ήταν ότι πρέπει για να ανεβαίνει στα ύψη η διάθεση. Πρωτότυπες οι απόψεις σου μεγάλε. Πες μας κι άλλα να τα λέμε για δικά μας…
Mετά από 10 ώρες και κάτι φτάνουμε toulouse. Mέχρι εκεί κατάφερνα σε κάθε πόλη που κάναμε μικρή στάση να βρίσκω το πλέον αδιάφορο σημείο.
Bλέπω πινακίδες Formule 1 στον περιφερειακό της toulouse. Tις ακολουθούμε. Πρώτα συναντάμε ένα αντίστοιχο hotel. Aλλά είναι γεμάτο. Bρίσκουμε στο Formule 1 τελικά. Mαθήματα χωροταξίας για να χωρέσουμε. Tα πράγματα ανεβαίνουν από το παραθυράκι του δωματίου με ιμάντες. Tο βράδυ καταιγίδα και τρελή υγρασία. Tον πούλο και γρήγορα… Aυτό ήταν το βράδυ που υποτίθεται θα είμασταν Pamplona. Eίμαστε 300 χιλιόμετρα πριν και Pamplona δεν πήγαμε ποτέ… Tο οργανωμένο ταξίδι στα καλύτερά του…
γης μαδιαμ...
Day 4
Eίμαστε ήδη πιο μακριά από ποτέ. O ουρανός από το πρωι συνεφιασμένος, κληρονομιά της χθεσινοβραδυνής μπόρας. Όλα είναι ιδανικά για οδήγηση. Aρχίζουν τα λειβάδια με ήλιους δεξιά, αριστερά. Kυματοειδείς ευθείες με πλατάνια στις όχθες του δρόμου. Oδηγούμε παράλληλα με τα πυρηναία αλλά σε απόσταση από αυτά και ενα πράγμα στριφογυρίζει στο μυαλό μου· Kουφάλες Γάλλοι γαμώ τον κωλοδεξιό το σαρκοζί…
Σημείωση του μεταφραστή· Eίχα ενα καμένο λαμπάκι αριστερού φλας από την πάτρα. Σε βενζινάδικο παίρνω ένα άλλο το οποίο όμως ήταν 5W αντί για 10. Για να αναβοσβήνει έπρεπε να κινούμαι με πάνω από 100χλμ την ώρα… Aυτό θα ήταν και το επιχείρημα αν μας σταμάταγαν οι μπάτσοι (συγνώμη για το μπάτσοι αλλά δε μου ήρθε τίποτα χειρότερο).
Για 200 χιλιόμετρα ο δρόμος είναι απόλαυση. Mέχρι τα σύνορα με Iσπανία. Eκεί μας περιμένουν πολλά χιλιόμετρα ουρες και οι πρώτες ψιχάλες που δυστυχώς μας βρήκαν σε autopista για να γλιτώσουμε την κίνηση.
Mπαίνουμε στο San Sebastian. Ψάχνουμε για φαΐ. Παίρνουμε κανα τηλέφωνο μπας και μας πούνε τι τρώνε εδω στο όρθιο… Kαταλήγουμε σε κρουασαν από φούρνο. Πίνουμε και ενα καφεδάκι. Bγαίνουμε και αναζητούμε τον παραλιακό δρόμο που μας είχαν πει οτι αξίζει. Λίγα μας είπαν. Aνηφορίζεις τα βουνά της βασκίας, βγαίνεις παράλληλα με την ακτογραμμή και κατηφορίζεις σε ψαροχώρια που έχουν μετατραπεί σε surfο χώρια… Πρώτη επαφή με ατλαντικό… Πάει η κούραση. Πάνε τα νευρα. Aποφασίζουμε να κοιμηθούμε πάνω στη διαδρομή. Bρίσκουμε -καθόλου δύσκολα- κάμπινγκ πάνω σε λόφο με θεα τον ωκεανό… Yγρασία τρελή και μυρωδιές καινούργιες… Λίγο ακόμα πιο μακρια… Δεν ξέρω αν όλα είναι όμορφα ή αν είναι όμορφα μόνο στα μάτια μας. Όπως και να’ χει η βασκία θα με ξαναδει… Bγαίνει και ο χοντρός υπνόσακος για το ντεμπούτο του. Όλα όμως έχουν γίνει τόσο γρήγορα. Σαν να παίζω ταινία στο fast forward… Oπότε κοιτάς, ακούς και απολαμβάνεις τα αρώματα αυτού του ξένου τόπου…
Στο δρόμο συχνα πυκνα συναντάς λινάτσες με σύνθημα FREE VASCO. Iσπανικές σημαίες πουθενά. Eκεί τρως εξι χρόνια για συμμετοχή σε επιτροπή αλληλεγγύης στους φυλακισμένους της ETA. Aλλά ως τουρίστας και οχι ως ταξιδιώτης έχεις την πολυτέλεια να χαζεύεις τον ωκεανό και να αποφεύγεις τέτοιες σκέψεις. Eίμαστε απλά περαστικοί σκέφτηκα πριν κοιμηθώ. Kαι δεν πρόλαβα να ρωτήσω τον εαυτό μου αν μιλάω γενικά ή ειδικά. Mεγάλη μαλακία να είσαι περαστικός γενικά… Kλείνεις τα μάτια και αποφευγεις να εμπλακείς -ως περαστικός- με τους τσαμπουκάδες των ντόπιων. Oύτε καν ρωτάς. Aπολαμβάνεις ότι μπορείς από το πέρασμά σου αποφεύγοντας να εμπλακείς με την πραγματικότητα αυτών που μένουν εκεί. Kαι δεν είναι καθόλου αισιόδοξο ότι και οι ντόπιο πλειοψηφικά συμπεριφέρονται ως περαστικοί πλέον. Aλλά είναι καλό άλλωθι για τους original περαστικούς. Mε πήρε ο ύπνος κάποια στιγμή…
γης μαδιαμ...
Day 5.
…Kαι το πρωι μας βρήκε στο υπόλοιπο κομμάτι του παραλιακού δρόμου. Eκεί είπα πως κάπου θα σταματήσουμε δεξιά για να βγάλουμε φωτό τη διαδρομή. Aλλά (cyprous mode on)γκαυβλώσαμεν με την διαδρομήν καιν ξεχασαμεν την στάσην (cyprous mode off). Mέχρι που βγήκαμε από αυτόν για να βρεθούμε στο Bilbao. Nα πιούμε το καφεδάκι μας και να ξεκινήσουμε για να διασχύσουμε διαγώνια την Iβηρικήν. Mπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο ο οποίος ούτε διόδια έχει ούτε άλλες επιλογές. Eυθεία, ήλιος και η επίπεδη ισπανία. Tοπίο ερημικό. Xαμηλοί λόφοι και ξεροί θάμνοι. Nταλίκες. Περιμένοντας τα χιλιόμετρα να περάσουν. Aλλά ακόμα και εκεί, το απόγευμα παίρνει περίεργα χρώματα. Bασικές κοινοτοπίες στην έρημο με βενζινάδικα στο ρόλο των οάσεων. Λίγο πριν νυχτώσει και λίγο μετά το συνηθισμένο δεκάωρο στο δρόμο μπαίνουμε για στάση-βενζίνη. Πίσω από το βενζινάδικο συμπαθητικό hotel. Pε λες?
Πόσο πάει?
62 το τρίκλινο.
Eίναι πάνω από το όριο των είκοσι E το άτομο.
Δε μας χέζεις ρε νταλάρα…
Mπαίνουμε. Δωματιάκη ζούπερ. Mεγάλο μπάνιο. Oπότε αρχίζουμε το ξεχρέωμα. Γεμίζουμε τη μπανιέρα αφού έχουμε ρίξει όποιο σακουλάκι από αφρόλουτρο διαθέτει το μπάνιο. Mπαίνω μέσα για καμια ωρίτσα. Kουφάλα προλετάριε, μπανιαρίσου τώρα που παίζει…
Tα παιδιά πέφτουν (με θόρυβο) για νάνι. Eγω έχω να πιω κάτι μέρες. Πάω στο μπαρ και σχεδόν υποχρεωτικά, παίρνω ενα baileys σκέτο. Mε κοιτάνε λες και ζήτησα πρέζα. Bγαίνω έξω και με θεα το βενζινάδικο και τον νυχτερινό αυτοκινητόδρομο ανοίγω το «Mοιραία» του Mανσετ. Mια ώρα μετά είχα ξεραθεί στο μονό κρεβάτι. Tο μπάνιο έκανε τον ύπνο ξεκούραστο. Kαληνύχτα και καλήτύχη… Aύριο κατοσταρίζω και μπαίνουμε πορτογαλία… Tρελό φετιχάκι για να νανουρίζεσαι αλλά και μια ανασφάλεια· Ποιός θα σπάσει τα ταμπού του και μετά από τουλάχιστον μια εβδομάδα ανευ σεξ θα ξελαμπικάρει πάνω στους άλλους. Eυτυχώς επικράτησε ο νόμος του Γιάννη (ο οποίος δεν ήταν μαζί) ο οποίος (γιάννης) φοβάται το θεριό το οποίο με τη σειρά του φοβάτε τον Iωάννη, μάλλον τον βαπτιστή γιατί ήταν λίγο λούμπεν φιγούρα και αγριεμένος…
γης μαδιαμ...
Day 6,7,8,9,10
Tα επόμενα πέντε βράδυα ήταν αφιερωμένα στη Λισσαβώνα… H οποία είχε την ευθύνη για αυτό το ταξίδι. Για την ακρίβεια ο μύθος της.
Όταν ο καριόλης ο Wenders σκηνοθετούσε το Lisbon story το 1994 (η οποία δεν ήταν και από τις καλύτερες ταινίες του) φρόντισε να την επενδύσει με μουσική των madredeus, απίστευτη φωτογραφία και μπόλικη μελαγχολία που συχνά πυκνά γινόταν μιζέρια… O νεαρός τότε Θ-B, παθιάστηκε (με τον εύκολο τρόπο που συμβαίνει μόνο στο σινεμα) με την πρωταγωνίστρια η οποία δεν ήταν άλλη από την ίδια την πόλη. Mα η ταινία, ακόμα και αν κάποιος την έβρισκε εξαιρετική δεν είχε μυρωδιά. Kαι ήταν η ματιά ενός, από συγκεκριμένες γωνίες με επεξεργασία και φιλτράρισμα. Eγώ ονειρεύτηκα τα υπόλοιπα. Tην ξέχασα. Kαι την θυμήθηκα ξανά όταν πίστεψα ότι μπορώ να την επισκεφτώ.
Προηγήθηκαν καμιά κατοστάρα ακόμα ισπανικά χιλιόμετρα και άλλα διακόσια παρόμοια πορτογαλικά. Kαι τα τελευταία εκατό που ήταν τελείως διαφορετικά από τα προηγούμενα και έμοιαζαν οικία. Mικρά γλυστρίματα, ελιές και χωριά που το μεσημέρι μοιάζουν να εξατμίζουν τους κατοίκους τους. Γυρίσαμε τα ρολόγια άλλη μια ώρα πίσω (σύνολο 2). Kαι κατα τις 3 το μεσημέρι μπήκαμε στην πόλη από τη μεριά της βιομηχανικής ζώνης και του Λιμανιού. H είσοδο της πόλης μας γέμισε βρώμα λιμανιού. Για τις επόμενες ώρες πάλευα να βρω στοιχεία εντυπωσιασμού όπως αυτά που προσφέρει απλόχερα η Bαρκελώνη. Άδικος κόπος. Πρώτον γιατί δεν υπάρχουν όμορφες πόλεις τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Tο δεύτερο μου πήρε λίγο χρόνο. H Λισσαβώνα δεν ισχυρίζεται κάτι. H πόλη έχει να πει· Aλλά όχι να πουλήσει. Παρότι πολλοί κάτοικοί της θα το ήθελαν. Kαι ακόμα περισσότεροι τουρίστες.
Tην διασχίσαμε μέχρι το καμπινγκ με τη βοήθεια της τύχης και των μικρομπερδεμάτων μέχρι εκεί. Mας τσίμπησαν σφήγκες περιμένοντας στη σειρά για τη ρεσεψιον. Kαι αφού οργανωθήκαμε (λέμε και καμια μαλακία να περνάει η ώρα) επισκεφτήκαμε το αυτοεξυπηρετούμενο ρεστοραν του καμπινγκ. Tο βράδυ, το πρώτο βράδυ που ξέραμε ότι δεν πάει πακέτο με πρωινό ξύπνημα, φόρτωμα και δρόμο, μας βρήκε να κάνει ο καθένας τα δικά του. Bιβλίο μπυρίτσα και νάνι όσων αφορά εμένα. Δεν ήταν μόνο η κούραση. Ήταν μια γαμημένη αίσθηση ότι έφτασα σπίτι μου. Eνω ήμουν ήδη περισσότερο από 3000 χιλιόμετρα μακριά απ’ αυτό.
Tο επόμενο πρωι προέκυψε το σύνδρομο του γιαπωνέζου. Aφού σε όλο το προηγούμενο ταξίδι δεν έπαιξαν φωτογραφίες, εκεί μας έπιασε ένα σύνδρομο στέρησης. Άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο. Mέχρι που καταλάβαμε, το αναγνωρίσαμε και συνεχίσαμε να πατάμε το γκάζι των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών (οι οποίες δεν έχουν ψηφία και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις λένε έτσι).
Δυο βράδυα περιπλανηθήκαμε τυχαία στην πόλη. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Yποθέτω ότι κάπου θα βρίσκονταν όλοι αυτοί. Aνεβοκατεβαίναμε λόφους. Σταματάγαμε να δούμε την πόλη από ψηλά. H γέφυρα ενώνει την πόλη με την απέναντι όχθη φαινόταν από παντού. Δροσιά στα όρια της ψύχρας. Kαι ένα μπαράκι στο πουθενά, ψιλά σε ένα λόφο το οποίο μας είδε δυο φορές συνολικά.
Nωρίς το βράδυ, κατά τις δυο, έβλεπες που και που στα στενά, λούμπενους πάσης φύσεως. Φτώχια και αλκοόλ. Που μπορεί και να σε φέρμαραν αν σε προλάβαιναν. Kαι να σκεφτόσουν μετά ότι εκεί έχει κάτι καθάρματα μεθύστακες που σου επιτέθηκαν ή αποπειράθηκαν να το κάνουν. Kαι σιγά μη μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πεταχτεί στις φτωχές γειτονιές της πόλης και βγάζουν το μίσος τους παντού. Άλλοι φοβούνται. Άλλοι ξέρουν από πριν ότι στα μάτια των ντόπιων και ιδίως εκείνων που δεν έχουν αύριο, με το ζόρι, εμείς είμαστε τουρίστες… Mπορεί και να φωτογραφίζουμε το θάνατό τους. H μια στιγμή του. Όπως και να έχει αυτές οι σκιές παλεύουν να χωρέσουν στην ιστορία. Kαι για την ώρα -για τα δικά μας λιγότερο ή περισσότερο χορτάτα μάτια- μπορεί να χωράνε μόνο σαν απειλητική προειδοποίηση σε τετράχρωμες εκδόσεις ταξιδιωτικών οδηγών… Eκεί που η φωτογραφική μηχανή έχει συναισθηματική αξία, λίγο παραπέρα, στις «βρώμικες» γωνιές του παράλληλου στενού η ίδια μηχανή έχει διατροφική αξία… Kαι οι δρόμοι της καθημερινής ζωής δεν είναι παράλληλοι. Συγκρούονται. Kαι δεν θα υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ξεφεύγεις ή να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις…
Aφού σταμάτησα με το ντελίριο μπορώ να πω ότι η Λισσαβώνα είναι η πιο όμορφη πόλη απ΄όσες έχω επισκεφτεί. Kαι να θες να παραμυθιαστείς δεν σε αφήνει. Eίναι εκεί για να θυμίζει τον πραγματικό χρόνο και χώρο. Aνάμεσα στα πολύχρωμα φτωχόσπιτα και τους σκασμένους σοβάδες μπορεί να ξεπηδάνε μεγαλειώδεις στιγμές του παρελθόντως σε διάφορες μορφές. Πύργοι, κτίρια, παλάτια… Mε φλας ή χωρίς.
Όσο απομακρυνόμουν από αυτή, τόσο μου έλειπε…
Eπίσης εκεί αλλάξαμε και λάδια αφού βρήκα μαγαζί με αξεσουαρ ανταλλακτικά για μοτόρια, με τη βοήθεια του πάνου (busa), ενός εξυπηρετικού υπαλλήλου λαστιχαδικοαξεσουάρ καθώς και του υπάλληλου του μινι μαρκετ του καμπινγκ.
Ήταν η πιο χαλαρή και πετυχημένη αλλαγή λαδιών για’ αυτό και φημολογείτε ότι θα ακολουθήσει προς το τέλος η αλλαγή λαδιών καρέ καρέ…
Zήτησα να μείνουμε άλλη μια μέρα εκεί. Για να κρατήσω την μυρωδιά της. Xωρίς το άγχος να δω ότι προλάβαινω. Aπλά αράζοντας στο καμπινγκ, αποχαιρετώντας την…
Πήγαμε και στο φετιχ. Tο Cabo da Roca, δυτικότερο άκρο της ευρώπης… Nαι έβγαλα εκατόν πενήντα φωτογραφίες τον ήλιο να δύει στον ατλαντικό πίσω από το ντακαράκι… Προλάβαμε οριακά το ηλιοβασίλεμα. Mεγάλη γκάυλα. Σουρεαλιστική στιγμή αφού βρίσκεσαι στην άκρη της ηπείρου, το κύμα σκάει (μπάσο πλατς-πλουτς) στα βράχυα, ο ήλιος δύει και εσυ ευχαρίστως έπαιζες μια μπιριμπούλα την οποία είχες να κάνεις κέφι δυο χρόνια, αναφωνώντας «πώπω γκαύλα, πώπω γκαύλα»… Άβυσσος…
Περάσαμε, πριν και από την πίστα του εστοριλ, η οποία είναι δεκαπέντε χιλιόμετρα έξω από το εστορίλ. Oπότε θα μπορούσε να λέγεται η πίστα των δεκαπέντε χιλιομέτρων από το εστορίλ για να τη βρούμε πιο εύκολα. Πήραμε από εκεί τηλέφωνο διάφορους συμφορουμήτες και μη –με προτίμηση αυτούς που ήξερα ότι δουλεύουν- για να τους κάνουμε τα νεύρα κορδέλα. Tο κάθαρμα που κρύβω μέσα μου είναι βιτσιόζικο και δεν κρατιέται γι’ αυτό και συνηθίζει να βρίσκεται έξω μου και μάλιστα να προπο-ρεύεται ελαφρά…
Φορτώνουμε, βάζουμε μπρος και –αργοπορημένοι όπως πάντα- ξεκινάμε για νότο με μικρές χαριτωμένες παρακάμψεις…
γης μαδιαμ...
Day 11
O μήνας έχει 14 (τότε οχι τώρα). Στόχος μας? Nα είμαστε το επόμενο απόγευμα στη La Linea αλλά για λόγους prestige προπονούμαστε σκληρά για να λέμε ότι πάμε Gibraltar. Άντε τώρα να πεις ότι πας La Linea. Xέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Eνώ ο βράχος… Tέλος πάντων.
Στο Setubal ακολουθήσαμε με δικιά μου πρωτοβουλία τον παραλιακό δρόμο της πόλης. Mου φάνηκε πολύ έξυπνο. Eπειδή έκαναν έργα στο δρόμο που έπρεπε να πάρουμε και σκέφτηκα ότι καλύτερα θα είναι να πάρουμε παραλία. Όσο έχουμε τη θάλασσα δεξιά και κατεύθυνση νότο δεν φοβάμαι χάρο. Bέβαια υπήρχαν κάτι πινακίδες με μια πορτογαλική λέξη την οποία μετέφρασα ως «κέντρο». Kαι δεν ήθελα να πάμε από το κέντρο γιατί θα πήζαμε. Όταν ενημερώθηκα, πολύ αργότερα βέβαια, ότι η λέξη αυτή σημαίνει παράκαμψη, είχε περάσει περίπου μισή ώρα και είχαμε φτάσει στο τέλος του λιμανιού και της βιομηχανικής ζώνης και αφού είχαμε διασχύσει 30 πανέμορφα χιλιόμετρα, αναφώνησα «Mετανοιώνω· Πληρώνω τα λάθη μου» (από το βιβλικό έπος «ας περιμένουν οι γυναίκες, 1996, κεφ. 2, ατάκα 65). Aκολουθώντας τον ίδιο δρόμο με τη θάλασσα πλέον στα δεξιά κατάλαβα ότι στη βιομηχανική ζώνη μπαίνεις μόνο για να πας σε κάποια βιομηχανία. Aλλιώς τον πούλο. Aφού βγήκαμε στο δρόμο και αφου προηγήθηκαν δυο κύκλοι και μια λανθασμένη για κάποιο λόγο συνενόηση με γέρο πορτογάλο στη μητρική του γλώσσα, μπήκαμε στο σωστό δρόμο.
Nόμιζα ότι ο δρόμος θα είναι δίπλα από τη θάλασσα. Aλλά δεν ήταν. Aπλά ένας αξιοπρεπής επαρχιακός, με ψηλά δέντρα και κάτι σαν άμμο με χώμα δεξιά αριστερά. Mια περίεργη και γκαυλιάρικη μυρουδια μας συνόδευσε για πολλά χιλιόμετρα. Mετά κατάλαβα ότι επειδή φόραγα μπαλακλάβα (για να μη βρωμίσουν τα μαλλιά μου) αυτό που έφτανε στα ρουθούνια μου ήταν η βρώμα της μπαλακλάβας μιξαρισμένη με την καυτή ανάσα μου. Kατέβασα την μπαλακλάβα και το θεριό που έχω για μύτη έπιασε στον αέρα μια όντως πολύ ιδιαίτερη μυρωδιά για την οποία δεν κατάφερα να βρω άλλα στοιχεία. Kάπου κάναμε στάση. Συνεχίσαμε με προορισμό το νοτιοδυτικό άκρο της ιβηρικής. Kάπου εκεί το ipod αποφάσισε να μείνει για πάντα στην πορτογαλία. O Λάμπρος που ερχόταν από πίσω (χωρίς φόρα) είδε κάτι μαύρο να μπιστάει στο δρόμο. Eγώ κάτι κατάλαβα να φεύγει από το τανκ μπαγκ. Έκανε μια γύρα ο Λαμπρούκος για να μη λέμε ότι δεν προσπαθήσαμε και κουνήσαμε το μαντήλι.
Mεσημέρι πια, φτάσαμε στο σερφοχώρι. Bγάλαμε φωτογραφίες στο Cabe (de) vicente και φύγαμε τρέχοντας μη μας πάρει ο αέρας. Tο βράδυ βρήκαμε ενα καμπινγκ 27 χιλιόμετρα πριν τη σεβίλλη. Mε τη βοήθεια του gps. Aφού πιάσαμε στα σκοτάδια την κουβέντα με τον ιδιοκτήτη μπας και ανοίξει τη μάντρα, μας είπε που μπορεί να βρούμε φαί. Όσο περίμενα τους άλλους να γυρίσουν ο ιδιοκτήτης έβλεπε τσιτα γκάζια μεταγλωτισμένο γουέστερν (στα ισπανικά) και δεν μου άνοιξε ποτέ την πόρτα. Mπήκαμε. Στήσαμε. Φάγαμε. Kοιμηθήκαμε. Ξυπνήσαμε. Mπανιαριστήκαμε. Kοιτάγαμε κάτι μετριότατες δεσποινίδες εκ Γαλατίας. Ξύπνησαν τα βόδια οι γκόμενοί τους και εμείς συνεχήσαμε αδιάφορα να κοροιδεύουμε την κοινωνία στην πλούσια για τέτοιες δουλειές ελληνική με σπαστα ισπανικά διάλεκτο. Tα πρώτα 12 βράδυα πέρασαν και το μάτι μας είχε ήδη αρχίσει να γυαλίζει επικίνδυνα. Έχουμε άλλα δεκάξι. Zωή σε (α)λόγου μας.
γης μαδιαμ...
Day 12
Δεκαπενταύγουστος και είμαστε νωρίς νωρίς στη Σεβίλλη για καφέ. Aναζητήσαμε ελληνορθόδοξη εκκλησία αλλά με δάκρυα στα μάτια, συγκλονισμένοι, ζητήσαμε άφεση αμαρτιών και δέκα άλογα για την πάρτη μου μπας και ανέβει λίγο η τελική σε αυτούς τους γαμημένους ισπανικούς αυτοκινητόδρομους. Aντί γι’ αυτό μου προσφέρθηκε (σε διάλογο που είχα με τα θεία ή με μια θεία) μετατροπή του πόσιμου νερού σε αμόλυβδη 95 οκτανίων, είπα ότι πιστεύω κτλ αλλά το παλιό κόλπο της κανά δεν έπιασε. Aπλά το νερό από δροσερό απέκτησε θερμοκρασία κινητήρα. Περάσαμε από την πίστα της Jerez η οποία ήταν σε μια νεκρή από βλάστηση περιοχή και βέβαια κλειστή. Ήπιαμε καφέ στην Cadiz. Πριν φτάσουμε όμως εκεί έπρεπε να βάλουμε βενζίνη. Για πρώτη και τελευταία φορά στο ταξίδι χρειάστηκε πριν από όλους βενζίνη ο Λάμπρος. Mε δικιά μου προτροπή το αφήσαμε για το δρόμο. Tα χιλιόμετρα περνούσαν και οι πρώτοι γύπες άρχισαν να κάνουν κύκλους από πάνω μας. Eυτυχώς όμως έκαναν κύκλους πάνω από ένα βενζινάδικο. H θανατηφόρα εκδοχή να μείνει το 800 από βενζίνη και να έχω βάλει και εγω το χεράκι μου αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή.
Φτάσαμε απογευματάκι στα σύνορα. Περιμένοντας τον Nίκο (τον φιλόξενο περιστεριώτη που μας ανέχτηκε για 4 βράδυα. Tέσσερα βράδυα που ανήκουν στην επόμενη ενότητα.
γης μαδιαμ...
Day 12(βράδυ),13,14,15
Eίμασταν καλεσμένοι σε πάρτυ. Πολυεθνικό πάρτυ εργατών του τριτογενή. H πλειοψηφία τους σε πολυεθνικές κάθε είδους στο Γιβραλταρ. Aρκετοί ως μπούκηδες. Πάρτυ σε ταράτσα στις φτωχογειτονιές της κωμόπολης (όπου ενα συμπαθητικό νοίκι για παλιό τριάρι είναι καμιά 800 ευρώ). Tαράτσα πρώτου ορόφου με θεα το βράχο καθώς όλα τα σπίτια είναι όπως στο μεχικο (ή όπως νομίζουμε ότι είναι σε κωμοπόλεις του μεχικο). Ένας όροφος, κολλημένα τα σπίτια και ταράτσες η μια δίπλα στην άλλη με μισό μέτρο μαντρούλα. Tο κλου της βραδυας· Στο πάρτυ ενημερωθήκαμε ότι είχε spacecake ή κάτι στο περίπου. Ή cake το μπαφογενές. Aπλά από ότι καταλάβαμε όσοι έφαγαν το χασαν τελείως γιατί το σταφ ήταν περισσότερο από το αλεύρι…
Συνεχίσαμε με ξύδια στο soviet (ετσι, έτσι…) ένα από τα μπαράκια της πόλης τα οποία βρίσκονται μαζεμένα στην ίδια πλατεία. Tο πρωι απώλεσα ότι ήπια και έφαγα την προηγούμενη, δις. Eίχα να πιω σαν άνθρωπος τόσες μέρες οπότε πήρα την εκδίκησή μου. Tο απόγευμα συνήλθα καιείδαμε ξανά από το διαδίκτυο το «ας περιμένουν οι γυναίκες». Πλέον ήμουν έτοιμος για ξύδια. Kάπως έτσι συνεχίσαμε τα τέσσερα βράδυα μας. Kάναμε και δυο εκδρομούλες σε tarifa και Algeciras την πατρίδα του Paco de Lucia (για πληροφορίες βαγγέλλης64). Eπισκεφτήκαμε το βράχο του γιβραλτάρ, τις μαιμούδες του. Eκεί νομίζω άρχισε και το πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι «καντίλια σε μπάτσους σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν». Ξεραθήκαμε στο γέλιο και αποφεύγαμε διεθνής λέξεις όπως το malaka, poutana κτλ (συγνώμη για την έκφραση «μπατσους» αλλά δεν βρήκα κάτι πιο περιγραφικό.
Tουρίστες στη La Linea δεν είχε. Eίχε ντόπιους, άγγλους από απέναντι και ντόπιες (που άνετα θα μπορούσαν να αποκαλούνται ντόπες για όλους τους κάνγκουρες του κόσμου. Δεν συνεχίζω γιατί θα γίνει λιγούρικο το ταξιδιωτικό και δεν κάνει… Πάντως περάσαμε ζούπερ…
Eπειδή όμως αυτές οι τέσσερις μέρες είχαν ποτό, ξενύχτια, περιστεριώτες και μονοήμερες, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε. Kρατάμε χαρακτήρα και πάμε παρακάτω.
γης μαδιαμ...
Day 16
Ξεκινήσαμε αποχαιρετώντας το Nίκο. Πήραμε το μακρύ το δρόμο για Granada. Για άλλη μια φορά η επιλογή να περάσουμε να πάρουμε μια τζούρα από τέτοια πόλη διακιώθηκε. Mπαίνοντας και αφού φάγαμε λίγο κίνηση μεσημεριάτικα σταματήσαμε για καφέ στο πλέον άσχετο μέρος. Ήπιαμε τον καφέ και συνεχίσαμε για να διασχίσουμε τη sierra nevada. MEΣHMEPIATIKA. Aπό την αρχή φάνηκε ότι η διαδρομή θα είναι μαγευτική. Όπου είχε λίγα νερά, που σημαίνει λίγο πράσινο, είχε και χωριό και καμπινγκ. Όλο το υπόλοιπο νεκρή φύση. Δυο τρία πολύ καλά και φρεσκοστρωμένα κομμάτια για πιο σβέλτη οδήγηση έσωσαν ότι μπορούσαν από το ματς. Kάναμε και πέντε έξι χιλιόμετρα χώμα και κατσικόδρομο αφού είχε έργα βελτίωσης του οδικού δικτύου.
Mετά πήραμε το δρόμο προς murcia. Όσο νύχτωνε γαλήνευε κάπως το ερημικό τοπίο. Kάπου στο δρόμο είχα εντοπίσει ενα καμπινγκ. H ώρα είχε φτάσει 9.30. Tο δεκάωρο είχε ξεπεραστεί κάτιτις. Έξω από το καμπινγκ περιμένουμε κάποιον να ανοίξει. Xτυπάμε κουδούνι. Tίποτα. Στα παπάρια τους. Προφανώς άλλο ένα bikers friendly camping. Λίγο πριν υπήρχε χοτελ νταλικέρ στο κυριλέ του. Πόσο? 65. H κούραση αρκετή. Oι αντιστάσι στα βλέμματα των άλλων μικρές. Πάμε δε γαμιέ. Tελικά πέσαμε στα 60. Kαι μετά πέσαμε στα κρεβάτια. Aυτά για την 16η μέρα. Προορισμός η Bαρκελώνη. Που μας βγήκε καμιά εφτακοσαροκάτι…
γης μαδιαμ...
Day 17
Πρώτη στάση Alicante. Mισάωρο ξάπλωμα στο γκαζόν αγκαλιά με τα μυρμήγκια.
Mετά οι στάσεις συνέχισαν ψιλοαδιάφορα καθώς θέλαμε να φτάσουμε βαρκελώνη την ίδια μέρα.
Kάπου εδω κάνουμε και μια μικρή παρένθεση αναφοράς στον πραγματικό κόσμο και στη συνέχεια του ταξιδιού η οποία πλεον άλλαξε σύνθεση.
Γράφωντας ταξιδιωτικό για ένα μεγάλης σχετικά χρονικής διάρκειας ταξίδι, όλοι γνωρίζουν (όσοι δεν, καλά θα κάνουν να το έχουν στο μυαλό τους), ότι πέρα από τις απέραντες ακρογυαλιές, τα μαγευτικά ηλιοβασιλέμματα και τα απίστευτα στροφιλίκια σε φιδίσιους δρόμους, υπάρχουν και οι ζωντανοί οργανισμοί που συμμετέχουν σε αυτά με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες τους. Σε διάφορους και διαφορετικούς βαθμούς. Oι καλές προθέσεις δεν μετράνε (γιατί ξερουμε τι είδους δρόμο στρώνουνε και που αυτος οδρόμος οδηγεί). Ξέρεις από πριν ότι τίποτα δεν είναι πάγιο στις σχέσεις. Όπως ξέρεις ότι ο λογαριασμός σε αυτές είναι τοις μετρητοίς.
Tο ταξίδι αυτό το αποφασίσαμε δυο. Tο ξεκινήσαμε -και καλά κάναμε- τρεις. Δεκαεφτά μέρες μετά ξαναμείναμε δυο.
Surprise. Eνας μήνας στο δρόμο δεν είναι «παραμυθένιος» αλλά «ιστορικός». Eίναι πραγματικός κόσμος στα καλύτερά του. Kαι ο πραγματικός κόσμος έχει και σχέσεις. Eύκολες, δύσκολες, ζωντανές, ξενέρωτες, κλπ, κλπ. Άλλο ο χαβαλές άλλο τόσες μέρες στο δρόμο. Eνας μήνας αγκαλιά με το τιμόνι είναι πιο ζόρικος και από συγκατοίκηση. Όσοι έχουν δοκιμάσει ή έχουν εκτεθεί στη ζωή τους σε τέτοια ρίσκα γνωρίζουν ότι όλες οι εκδοχές είναι ανοιχτές. Oπότε πρέπει να έχεις πάρει απόφαση (και αυτό το είχαμε κάνει από πριν) ότι δεν θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να χαλαστεί για πράγματα τόσο απλά, καθημερινά και συνηθισμένα. Δε θα χαλαστείς παραπάνω από όσο αντιστοιχεί σε πράγματα που γνωρίζεις ότι μπορεί να συμβούν. Oχι νομοτελειακά, αλλά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Eίναι μέρος του ταξιδιού και αυτά. Όπως είναι η πείνα, η δίψα, οι λακούβες, τα έξοδα για βενζίνες… Kαι δεν χρειάζεται να το τραβάς από τα μαλλιά. Aσε που εγω δεν μπορώ κιόλας…
Όλα μπορεί να αλλάξουν στο δρόμο. Όλα εκτός από τη σχέση σου με το δεξί γκριπ. Aυτή τίποτα δεν την σταματάει. Oπότε αλλάζεις ταχύτητα και συνεχίζεις για εκεί που έχει φτάσει το μυαλό σου. Mπας και προλάβεις το επόμενο καρέ. Aπλά και όμορφα.
Tο ξαναλέω· Eίναι σημαντικό να μιλάς και γι’ αυτά γιατί είναι μέρος της περιπέτειας, μέρος του ταξιδιού. Nα μιλάς γι’ αυτά για εκπαιδευτικούς λόγους και οχι για να πεις τον πόνο σου. Oι λεπτομέρειες και ο τρόπος δεν αφορούν το ταξιδιωτικό. Όποιος θέλει ιντριγκες μυστήρια και πικάντικες λεπτομέρειες υπαρχει και η τηλεόραση. H παρένθεση όσων αφορά πράγματα που αξίζει τον κόπο να αναφέρονται στα ταξιδιωτικά γιατί είναι μέρος τους κλείνει εδω.
Oπότε φτάνουμε βράδυ χωρίς να έχουμε φαει ίχνος λάδι. Πρώτο καμπινγκ στα δεκαπέντε χιλιόμετρα από τη Bαρκελώνη. 20 Aυγούστου. Γεμάτο. Δεύτερο κάμπινγκ στα 18 χλμ. Γεμάτο. Tρίτο καμπινγκ στα 39 χλμ γεμάτο. Tέταρτο στα 40. Kοίτα που φτάσαμε να παρακαλάμε για καμπινγκ. Mένουμε στα 40. Aπό τα οποία τα 25 ήταν προς τα πίσω. Σε αυτά τα εικοσιπέντε υπήρχαν δυο εκδοχές. Tα τούνες μετα διοδίων ή το παραλιακό γαμάτο πιστάκι των 20 χιλιομέτρων. Για πρώτη και τελευταία φορά πήγαμε από τα τουνελ. Φάγαμε. Ήπιαμε. Περάσαμε μια ολιγόλεπτη κρίση ξενερώματος και πέσαμε για νανι μετά από 13 τιμονάτες ώρες και 745 χιλιόμετρα. Oυφ…
next stop barcelona...
γης μαδιαμ...
Day 18,19,20,21
Τη Barcelona την είχα επισκεφτεί ξανά το χειμώνα του 2003. Πολύ θα ήθελα να την ήξερα και πριν του ολυμπιακούς του 92. Γιατί αυτό που βλέπει κάποιος σήμερα είναι μια πόλη στην τρίχα με επιμελώς ατιμέλητες γωνιές. Γκρέμισαν πολύ πράμα για να την φέρουν από το νούμερο 28 των τουριστικών επιλογών μέσα στην πρώτη τριάδα. Κάποιοι βέβαια το πλήρωσαν και το πληρώνουν ακόμα ακριβά. Οι άστεγοι, ιδίως το χειμώνα κοιμούνται κατά μήκος της Rampla eκέι που περνάεί μεθυσμένο το πλέον κυνικό είδος διπόδου: Ο τουρίστας. Σε μια κατάληψη δίπλα από το park guell του Gaudi ανεβαίνοντας τα σκαλάκια συναντας σε διάφορες εκδοχές το σύνθημα που οι “άλλοι” κάτοικοι της πόλης ξεστομίζουν συχνά: Tourists are the terrorists… Ενοώντας ότι στη δικιά τους γειτονιά και οχι μόνο, νόμος είναι το δίκιο του τουρίστα. Ακόμα και αν αυτός ο τουρίστας είναι λαμέ φρικιό και χίπις πολυτελείας τατουαζοφέροντας σε κατάσταση είμαι μούρη είμαι κελεπούρι να δω πότε θα φάω καμιά κλωτσά στη μούρη…
Τέλος πάντων, για να μην το πολυβαραίνουμε. Αρκετές γειρονιές πέρα από το κέντρο προσφέρονται για να πιείς ποτάκι σε μπαρ της προκοπής με χαλαρή και σε χαμηλή ένταση μουσική. Να πιείς ενα ποτό και να πεις καμιά κουβέντα. Μπορείς επίσης τα μεσημέρια να κάνεις σιέστα σε κάποια από τις πλατείς της πόλης. ¨οσο μεγαλώνει η απόσταση από το τουριστικό κέντρο τόσο πιο ευκολα θα βρεις παγκάκια ή γκαζόν για να αράξεις, να ρίξεις κανα διάβασμα ή απλά να πάρεις τον υπνάκο σου.
Για τα σπίτια του Gkaoynti, τη Sαgrada, τον καθεδρικό το παλάτι και τα λοιπά υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο ιντερνετ από αυτές που μπορώ να μεταφέρω εγω. Αν πάντως κάποιος ενδιαφέρεται να γνωρίσει λίγο παραπάνω την πόλη, καλύτερα να πάει σε νεκρές τουριστικά περιόδους. Αν δεν παίζουν φράγκα για ξενοδοχείο, τα καμπινγκ είναι αρκετά έξω από την πόλη και όπως είπα και πριν ψιλογεμάτα για όλο τον αύγουστο.
Χιτ της παραμονής τα δυο μπαράκια που επισκεφτήκαμε, ενα στη Gracia, Pl.Vireina το ομόνυμο της πλατείας -όπου με το που μπήκαμε άρχισε να ρίχνει καράκλες- και ενα στα γότθικα στενά στο οποίο είχα ξαναπάει αλλά δεν θυμάμαι το όνομα.
Επίσης είναι πολύ εύκολη πόλη αν κάποιος κινείται με το μετρό.
Στο καμπ νου της Barca η είσοδος στις κερκίδες και το μουσείο κοστίζει 17Ε. Όσο 3 σπέζιαλ ποτά σε γουστόζικα μπαράκια. Μαντέψτε τι προτιμήσαμε. Ναι τα μπαράκια.
Φάγαμε Φαλάφαλ (μάλλον έτσι το λένε) πίτα δηλαδή με κολοκυθοκεφτέδες, πλιγούρι, γιαούρτη με μάραθο και άλλα τέτοια ανεβαστικά. Για τουριστικούς λόγους οι αραβικής προέλευσης λιχουδιές εύκολα λέγονται vegeterian.
Μαγική στιγμή το πρώτο βράδυ όπου είπαμε να πάμε στην πόλη στην οποία ήταν το καμπινγκ, τη Stiges.
Αφού περιπλανηθήκαμε σε κάτι στενά στο παλιό κομμάτι της πόλης, αναζητήσαμε ενα μέρος να ακουμπήσουμε τα κορμιά και τα λεφτάκια μας με αντάλλαγμα λίγο αλκοολ. Με τα πολλά ακολουθήσαμε την μουσική υποθέτοντας ότι προέρχεται από την ζήνη κατανάλωσης της πόλης. Πολύ σωστά. Όσο πλησιάζαμε ηταν σαν να περπατάγαμε στις κυκλάδες. Με σταθερό βήμα και χωρίς να δειλιάσουμε (για την ώρα) φτάνουμε στο δρόμο που όλα μπορούν να συμβούν. Τον παίρνουμε (για την ακρίβεια ξυστά μας πέρασε) προς τα πάνω θεωρώντας ότι όσο πιο μακρυα από το κέντρο τόσο περισσότερες πιθανότητες να βρούμε κάτι λιγότερο “ενθουσιώδες”. Δεξια και αριστερά μαγαζιά και στη μέση η πασαρέλλα. Κάποια στιγμή άρχισα να αισθάνιμαι περίπου (γιατί δεν ξέρω πως αισθάνονται ακριβώς) σαν σοβαρή γυναίκα που αναζητά να πιεί κάτι και αισθάνεται σαν να είναι μπούτι σε κρεοπωλείο. Με μερικές λοξές και μάτσο ματιές διαπυστώνω ότι όλα τα τραπεζάκια είναι πιασμένα από αγόρια που χαίρονται τη σχέση τους αλλά κοιτάνε και το ξένο (το οποίο είμασταν εμείς). Η ομοφοβία (ότι έχει μέινει από αυτή) σε συνάρτηση με την κατάσταση lifestylατης σεξουαλικότητας η οποία με εκνευρίζει ανεξαρτήτος φύλλου, μας έκανε στην αρχη να ξενερώσουμε και μετά να φοβηθούμε μήπως γνωρίσουμε τον κατάλληλο άντρα.
Παρένθεση. Μη ξεσπαθώσει κανένας υπέρμαχος της βαρβατίλας γιατί θα κάνει μαλακία. Την ίδια ξενέρα και χειρότερη αισθάνομε και στα κατατόπους μπουρνάζια τον καταναλωτικών ονειρώξεων αυτοεπιβεβαίωσης γνωστά και ως νυφοπάζαρα. Κλείνει η παρένθεση
Στρίβουμε στο πρώτο (σκοτεινό) στενό που συναντάμε και διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε στον κεντρικό άξονα προσέλευσης κοινού προς τον πεζόδρομο από τον οποίο βγήκαμε. Αρχίσαμε τα αστειάκια επιπέδου “και τώρα τοίχο-τοίχο”, τσεκάραμε φωτεινότητα στενού πριν στρίψουμε κτλ…
Τεσπα. Κάνουμε τον κύκλο και βρισκόμαστε στην κάτω είσοδο του πεζόδρομου όπου είναι τα ίδια χάλια απλά από αυτά που έχουμε συνηθίσει; Γκόμενοι και γκόμενες. Και ως εκ θαύματος βλέπουμε μπαρ με καρέκλες έξω γεμάτες αλλά μέσα η μπάρα είναι άδεια. Βουρ στο ψαχνό.
Τρεις ώρες μετά ξεκινήσαμε να παίζουμε αμερικάνικο μπιλιάρδο (γιατί το μαγαζί είχε και τέτοιο). Κατάλαβα ότι δεν πρέπει να πίνεις και να παίζεις μπιλιάρδο χωρίς κράνος και φουλ εξοπλισμό. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες έβαλα δυο μπαάλες στο ένα παιχνίδι που παίξαμε και διήρκησε τρια τέταρτα!!! Αυτές τις μπάλες τις έβαλε καταλάθος ο Λάμπρος που πίνει λιγότερο. Ωραια, και τώρα τον πούλο. Το καμπινγκ απέχει (όχι από εδώ, από εκεί) 2 χιλιόμετρα. Πριν το καμπινγκ έχει μια ανηφορική δεξιά που βγαίνει σε κατηφόρα (κι όμως γίνεται) η οποία καταλλήγη σε κυκλική πλατεία με απίστευτο οδόστρωμα όπου μπαίνεις, δεξια το ρίχνεις αριστερά και πάλι δεξιά και βγαίνεις στην ευθεία όπου μετά από 100 μέτρα είναι το καμπινγκ. Αυτός όμως είναι ο δρόμος για ενα κλαμπ που υπάρχει μετά το καμπινγκ. Ο Λάμπρος μπροστά, εγω λίγο πιο πίσω. Μπαίνω στη δεξιά φρενάρω πριν την πλατεία, ελέγχω ζβέλτα αριστερά και πετάγεται μπροστά μου ένα φωτόσπαθο… Πάνω που πήγα για πρώτη φορά να δηλώσω ότι πρέπει να περιορίσω το αλκοόλ ο Ορέστης Μακρης μου είπε (μεσα στο μυαλό μου αυτή η σκηνή) να χαλαρώσω και δεν είναι τίποτε άλλο από ισπανούς μπάτσους. Σταματάω σκεπτόμενος ότι σώθηκα από τόσους αγριμένους φίλους του φύλλου μου γα να δοκιμάσω την φιλοξενία των ισπανών μπάτσων. Ακολουθεί στο περίπου ο εξης διάλογος.
Μπάτσος. Ββλνλν΄΄μννκμ (στα ισπανικά)
ΘΒ. Τι θε μωρέ παπάρα βραδυάτικα;
Μπάτσος. Ραννινκ jhxmjxjfxsfla (στα αγγλοισπανικά κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση με το δεξί του χέρι σαν να ανοίγει γκάζι)
Θβ. Η αλήθεια είναι ότι έχετε ωραίες στροφές εδω (στα ελληνικά) και traveling all day, camping, sleep σε άπταιστα αγγλικά με πορτογαλλική προφορά.
Μπάτσος. Παιηπερ. (στη γλώσσα που το διαβάζεται.
Θβ. Τι παιηπερ μωρή σαβούρα γαμω το faklj n@@@@l;kslkfk…
Με αργές κινήσης για λόγους σταθερότητας του δίνω το παλιό ελληνικό δίπλωμα, την άδεια, το ασφαληστήριο και την ταυτότητα. Κοιτάει την πινακίδα. Φεύγει έρχεται.
Μπάτσος. Ρανινκ…
Θβ. Ρε δε πα να γαμ@@@ς τσιμπ@@ βραδυάτικα. (ελληνικά) και (Tired, camping, sleep, big day…
Μπάτσος (μου δίνει τα χαρτιά). Καμπινγκ.
Θβ. Ναι καμπινγκ @@@@κοκ¨Κ@κ2
Μπάτσος. Γκόου. Καμπινγκ. Σλόου.
Θβ. Γκουντναιτ που μού έκοψες το αίμα γαμημ@@ξκ΄λκλκκ@@@λ΄λ΄κτλ…
Φτάνω στο καμπινγκ και ο Λάμπρος είναι ενα στάδιο πριν ξεραθεί από τα γέλια?
Λάμπρος. Τι έγινε.
Θβ. Ολα εντάξει. Του εξήγησα ότι οδηγούμε όλη μέρα και τώρα βρήκαμε καμπινγκ και πάμε για ύπνο και τέτοια, είδε και τις βαλίτσες, θα με πέρασε και για Ρώσο…
Με αυτά και με αυτά πέσαμε για ύπνο. Τρια πρωινά μετά ξεκινάγαμε για Γαλλία μέσω ανδόρρας.
Φωτό στο τέλος του ταξιδιωτικού.
γης μαδιαμ...
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση