Varadero 1000 ή ???

[viper1]

Δεν έχω ακούσει ιταλικό να κόβει πλαίσιο πάντως

[telegonos]

Εγώ έχω δει κομμένο παντως, mutistrada 1000.

[viper1]

Εγώ έχω δει κομμένο παντως, mutistrada 1000.

Υποπλαισο όχι πλαίσιο

[sapila racing]

Εγώ έχω δει κομμένο παντως, mutistrada 1000.

Δεν νομιζω.
Καπου μπερδεύτηκες ή τράκαρε μετωπικά και με αρκετά χλμ μαλιστα.

Εκτός κι αν οταν διαβαζεις πλαίσιο εσυ καταλαβαίνεις υποπλαίσιο, οπότε μιλάμε για αλλη περίπτωση.

[toyar]

τελικα αυτα τα πανεμορφα υπερτουμπανα με τις ελαχιστες παιδικες ασθενειες γιατι στην πενταετια εξαφανιζονται απο τους δρομους;
2 ατομα που ξερω εκλαψαν καποτε πικρα με gagiva canyon και τοτε παρατηρησα οτι σε καθε γειτονια υπηρχε ενα παρατημενο ατρακαριστο
στα ματια μου ηταν πανεμορφο και σιγουρα καλυτερα στημενο απο xt freewind klr κλπ αλλα δεν θα το επαιρνα ουτε χαρισμα
αληθεια σημερα αν θελω να αγορασω ενα μεσο ιταλικο μηχανακι τι επιλογες εχω;

[telegonos]

Υποπλαισο όχι πλαίσιο

Πλαίσιο, στην περιοχή πίσω από τον λαιμό της διεύθυνσης. Οι κομμένοι δοκοί μάλιστα, είχαν ανοίξει, όπως παραμορφώνεται η παντόφλα όταν την πιέζεις, προς τα κάτω. Όντως είχαν ανοίξει σαν βάρκα, μου είχε κάνει εντύπωση όταν το είδα.

Ο κάτοχος, που δεν ήταν ο ατυχήσας που το έκανε έτσι, το είχε αγοράσει έτσι για ανταλλακτικά από τον ατυχήσα, μου είχε αναφέρει ότι ο ατυχήσας έκανε έξοδο σε στροφή και χτύπησε σε πεζοδρόμιο κι άνοιξε έτσι.

Από ότι το συζητήσαμε, έτσι ανοίγουν τα ιταλικά χωροδικτυώματα, όταν περάσει ένα όριο δύναμης, που θέλει να κάνει τον μπροστινό τροχό προς τα πίσω, ήξερε κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

[sapila racing]

Πλαίσιο, στην περιοχή πίσω από τον λαιμό της διεύθυνσης. Οι κομμένοι δοκοί μάλιστα, είχαν ανοίξει, όπως παραμορφώνεται η παντόφλα όταν την πιέζεις, προς τα κάτω. Όντως είχαν ανοίξει σαν βάρκα, μου είχε κάνει εντύπωση όταν το είδα.

Ο κάτοχος, που δεν ήταν ο ατυχήσας που το έκανε έτσι, το είχε αγοράσει έτσι για ανταλλακτικά από τον ατυχήσα, μου είχε αναφέρει ότι ο ατυχήσας έκανε έξοδο σε στροφή και χτύπησε σε πεζοδρόμιο κι άνοιξε έτσι.

Από ότι το συζητήσαμε, έτσι ανοίγουν τα ιταλικά χωροδικτυώματα, όταν περάσει ένα όριο δύναμης, που θέλει να κάνει τον μπροστινό τροχό προς τα πίσω, ήξερε κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Μέσα έπεσα παλι.
Ευχαριστούμε πολύ για την άχρηστη πληροφορία.
Αν ηταν Japan με σιδερένιο πλαίσοο θα ειχε φτασει ο εμπρός τροχός τον πίσω κι αν ηταν αλουμινένιο θα ειχε παει κι αυτό στα σκουπίδια.

[BLiTzER]

Μέσα έπεσα παλι.
Ευχαριστούμε πολύ για την άχρηστη πληροφορία.
Αν ηταν Japan με σιδερένιο πλαίσοο θα ειχε φτασει ο εμπρός τροχός τον πίσω κι αν ηταν αλουμινένιο θα ειχε παει κι αυτό στα σκουπίδια.

Αν ήταν τζαπάν, θα είχε στρίψει.

[Coyote.V]

Οποιοδήποτε Ιάπωνα πάρεις πρέπει να επέμβεις στο μισό μηχακι αναρτήσεις-φρενα-τιμονι κ με το ρίσκο τι θα βγει από όλο αυτό,από εμφάνιση ένταξη δεν μιλάω υπάρχουν κ βιτσιοζοι,οπότε παίρνεις το ευρωπαϊκό κ ευχαριστιεσαι οδήγηση κ οφθαλμολουτρο κ με εξεφτιλιστικο κόστος διορθώνεις 2-3 παιδικές ασθένειες..Αυτή είναι η άποψη μου από προσωπική εμπειρία..Τώρα αποψης από γνωστούς γνωστών, αλλά λόγια να αγαπιόμαστε...

Έχω τις μαμά αναρτήσεις, στην Ελλάδα ζω και κινούμαι... είναι τέλειες !!!

[telegonos]

τελικα αυτα τα πανεμορφα υπερτουμπανα με τις ελαχιστες παιδικες ασθενειες γιατι στην πενταετια εξαφανιζονται απο τους δρομους;
2 ατομα που ξερω εκλαψαν καποτε πικρα με gagiva canyon και τοτε παρατηρησα οτι σε καθε γειτονια υπηρχε ενα παρατημενο ατρακαριστο
στα ματια μου ηταν πανεμορφο και σιγουρα καλυτερα στημενο απο xt freewind klr κλπ αλλα δεν θα το επαιρνα ουτε χαρισμα
αληθεια σημερα αν θελω να αγορασω ενα μεσο ιταλικο μηχανακι τι επιλογες εχω;

Γνωστός μου, επι εποχής 1098, είχε φαγωθεί να πάρει -ξανά- ducati. Δεν του βγαίναν τα λεφτά, και του λεω, γιατί ρε φανατικέ ντουκατάκια, δεν παίρνεις κανά 916-955-996 που τα είχε το car σε προσιτές τιμές; Δεν θέλω τόσο παλιό, η απάντηση, κι άρχισε να μου λέει για το κόστος συντήρησης στα παλιά ducati, τα προβλήματα με τις προ-streta κεφαλές κ.ο.κ.

Να χαρώ εγώ αξία της 916 εποχής, υποτίθεται η πιο θρυλική και νικηφόρος εποχή της Ducati, λέμε τώρα.

[STF]

Ποτέ δε κατάλαβα αυτόν τον πόλεμο καταγωγής μεταξύ των μοτοσυκλετιστών. Τον δέχομαι μόνο σε επίπεδο πειράγματος και αυτό -επίσης μόνο- μεταξύ φίλων.

Και διαβάζω και πολλές απόλυτες απόψεις, κάποιες εκφράζονται άμεσα, κάποιες άλλες ως απάντηση σε άλλες απόλυτες απόψεις...

Αυτό που κυρίως δεν καταλαβαίνω είναι πως όλη αυτή η αντιπαράθεση γίνεται για τη μηχανή του "άλλου", που έχει κάτι διαφορετικό από τη δική μας επιλογή. Και αφού ξεμπερδέψουμε κουρασμένοι από μια μάταιη αντιπαράθεση χωρίς νικητή από τον Ιταλικό/Γερμανικό/Ευρωπαϊκό VS Ιαπωνικό πόλεμο, ξεκινάει ένας νέους κύκλος πολέμου που έχει τη κωδική ονομασία Honda VS Yamaha... εμφύλιος...

Εγώ όμως ζηλεύω όλους αυτούς που είχαν την ευκαιρία στη ζωή τους να γευτούν όλες τις σχολές μοτοσυκλέτας και να απολαύσουν όλα τα καλά τους και να αφήσουν πίσω ότι τους ταλαιπώρησε (αν τους ταλαιπώρησε). Κάποια στιγμή όλοι καταλήγουν σε κάτι για λόγους που προκύπτουν από το οικονομικό, τον πειραματισμό, την διάθεση, την οικογενειακή κατάσταση, την ηλικία κτλ.

Εγώ στα μοτοσυκλετιστικά χρόνια της ζωής μου είχα κυρίως Yamaha. Θεωρητικά θα μπορούσα και να θεωρηθώ "Yamaha-κιας", αλλά όχι γιατί αυτό αποτελεί ένα κόλλημα φανατικού. Οι λόγοι για τους οποίους οι επιλογές μου ήταν συνήθως Yamaha δεν είχε τόσο να κάνει με τα ίδια τα προϊόντα αλλά περισσότερο με τους ανθρώπους γύρω από αυτά, οι οποίοι με έκαναν να αισθάνομαι οικεία. Τη Yamaha την ακολουθώ από την εποχή "Αφοι Ηλιόπουλοι". Γνώρισα τον τότε αρχιμηχανικό της όταν ακόμη το ένα και μοναδικό επίσημο σέρβις ήταν στο κτίριο που βρισκόταν πάνω στην Εθνική (μετά τη γέφυρα της Λυκόβρυσης). Αργότερα, γνώρισα πολλούς ανθρώπους που ήταν στα γραφεία και στις πωλήσεις, όταν ως Μοτοδυναμική πλέον άρχισε να απλώνει το δίκτυο της. Συμπτώσεις της ζωής...

Όμως μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και ενδιάμεσα, πέρασαν από τα χέρια μου και Honda και Kawasaki και δυο χωμάτινα Husky (στη κατηγορία των "μικρών" πέρασαν και Piaggio και Sachs). Είχα τη τύχη να μην με έχει ταλαιπωρήσει καμία τους αλλά ήμουν πάντοτε συνεπής με τη συντήρηση τους.

Είναι πασιφανές -και ευτυχώς- πως όλη αυτή η ποικιλία εταιρειών που προέρχονται από τη δική μας Ήπειρο την Ευρώπη, από την Αμερική αλλά και από την Ασία έχει λόγο που υπάρχει. Να είστε σίγουροι πως οι εταιρείες "στέκονται" και επιβιώνουν γιατί έχουν κοινό, χωρίς αυτό δεν μπορούν να υπάρχουν.

Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως κάθε συνάδελφος μας μοτοσυκλετιστής έχει λόγους που τον συγκινεί η επιλογή του. Όταν αυτό πάψει, λογικά θα πάει σε κάτι άλλο. Το αν θα μείνει στην ίδια σχολή ή θα μεταπηδήσει κάπου αλλού είναι δική του υπόθεση όχι δική μας.

[telegonos]

Ποτέ δε κατάλαβα αυτόν τον πόλεμο καταγωγής μεταξύ των μοτοσυκλετιστών. Τον δέχομαι μόνο σε επίπεδο πειράγματος και αυτό -επίσης μόνο- μεταξύ φίλων.

Και διαβάζω και πολλές απόλυτες απόψεις, κάποιες εκφράζονται άμεσα, κάποιες άλλες ως απάντηση σε άλλες απόλυτες απόψεις...

Αυτό που κυρίως δεν καταλαβαίνω είναι πως όλη αυτή η αντιπαράθεση γίνεται για τη μηχανή του "άλλου", που έχει κάτι διαφορετικό από τη δική μας επιλογή. Και αφού ξεμπερδέψουμε κουρασμένοι από μια μάταιη αντιπαράθεση χωρίς νικητή για το Ιταλικό/Γερμανικό/Ευρωπαϊκό VS Ιαπωνικό πόλεμο, ξεκινάει ένας νέους κύκλος που έχει τη κωδική ονομασία Honda VS Yamaha... εμφύλιος...

Εγώ ζηλεύω όλους αυτούς που είχαν την ευκαιρία στη ζωή τους να γευτούν όλες τις σχολές και να απολαύσουν όλα τα καλά τους και να αφήσουν πίσω οτι τους ταλαιπώρησε αν τους ταλαιπώρησε. Κάποια στιγμή όλοι καταλήγουν σε κάτι για λόγους που αφορούν το οικονομικό, την οικογενειακή κατάσταση, την ηλικία κτλ.

Εγώ στα μοτοσυκλετιστικά χρόνια της ζωής μου είχα κυρίως Yamaha. Θεωρητικά θα μπορούσα να θεωρηθώ "Yamaha-κιας" αλλά όχι γιατί αυτό αποτελεί ένα κόλλημα φανατικού. Οι λόγοι για τους οποίους οι επιλογές μου ήταν συνήθως Yamaha δεν είχε τόσο να κάνει με τα ίδια τα προϊόντα αλλά με τους ανθρώπους γύρω από αυτά οι οποίοι με έκαναν να αισθάνομαι οικεία. Τη Yamaha την ακολουθώ από την εποχή "Αφοι Ηλιόπουλοι". Γνώρισα τον τότε αρχιμηχανικό της όταν το επίσημο και ένα και μοναδικό σέρβις της ήταν στο κτίριο που βρισκόταν πάνω στην Εθνική μετά τη γέφυρα της Λυκόβρυσης και μετά πολλούς ανθρώπους που ήταν στα γραφεία και στις πωλήσεις όταν η Μοτοδυναμική άρχισε να απλώνει το δίκτυο της. Συμπτώσεις της ζωής... Όμως μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια ενδιάμεσα, πέρασαν από τα χέρια μου και Honda και Kawasaki και δυο χωμάτινα Husky (στη κατηγορία των "μικρών" πέρασαν και Piaggio και Sachs). Είχα τη τύχη να μην με έχει ταλαιπωρήσει καμία τους αλλά ήμουν πάντοτε συνεπής με τη συντήρηση τους.

Είναι πασιφανές -και ευτυχώς- πως όλη αυτή η ποικιλία εταιρειών που προέρχονται από τη δική μας Ευρώπη, από την Αμερική αλλά και από την Ασία έχει λόγο που υπάρχει. Να είστε σίγουροι πως οι εταιρείες "στέκονται" και επιβιώνουν γιατί έχουν κοινό, χωρίς αυτό δεν μπορούν να υπάρχουν.

Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως κάθε συνάδελφος μας μοτοσυκλετιστής έχει λόγους που τον συγκινεί η επιλογή του. Όταν αυτό πάψει, λογικά θα πάει σε κάτι άλλο. Το αν θα μείνει στην ίδια σχολή ή θα μεταπηδήσει κάπου αλλού είναι δική του υπόθεση όχι δική μας.

Σωστόν, αλλά εδώ δεν σέβονται ούτε την προηγούμενη γνώμη τους ρε συ, οι ΙΔΙΟΙ. Δεν τα έχω με τα προιόντα, με την έπαρση των φανατικών τα έχω.

Ο φανατικός ντουκατάκιας, που μας τα είχε κάνει τόσα με το πόσο καλό στήσιμο είχε το ευρωπαικό του, το οποίο το βρόντηξε σε βαθμό μη-επισκευής, γιατί βρήκε η εξάτμιση στην άσφαλτο σε πλάγιασμα, έκανε μοχλό, ανασήκωσε τον τροχό και σβούρηξε η μοτοσυκλέτα (τόσο στήσιμο λέμε), όταν του λένε για 916 το ορόσημο της νεώτερης εποχής της Ducati, πετάει ΟΧΙ σαν του Μεταξά το 1940, γιατί που να μπλέκει με αυτά.

Δλδ χέστε μας κι αφήστε μας ρε παίδες. Φτάνει το τροπάρι. Όλα έχουν τα θεματά τους, κι όλα χαλάνε και φτιάχνουνε και ξαναχαλάνε, αλλά αυτό το πράγμα με τα ιταλικά λες και κατέχουν την τελευταία παραγωγή των Βαν ντε μπιρς ή την γνήσια Τζοκόντα του Λεονάρντο, κι όχι ένα όχημα προιόν βιομηχανικής παραγωγής που φτιάχτηκε για να βγάζει κέρδος η εταιρία που το πουλάει και τελικά ΔΕΝ είναι τόσο ξεχωριστό όσο το νομίζουνε...

Θα πάρω εγώ 916 στο τέλος, και οι περήφανοι ντουκατάκηδες θα τα βάζουν bicentenial διάρκειας αγγελίες στο car.gr 10.000 ευρώ ευκαιρία συλλεκτικό.

[doctor_john]

Πλαίσιο, στην περιοχή πίσω από τον λαιμό της διεύθυνσης. Οι κομμένοι δοκοί μάλιστα, είχαν ανοίξει, όπως παραμορφώνεται η παντόφλα όταν την πιέζεις, προς τα κάτω. Όντως είχαν ανοίξει σαν βάρκα, μου είχε κάνει εντύπωση όταν το είδα.

Ο κάτοχος, που δεν ήταν ο ατυχήσας που το έκανε έτσι, το είχε αγοράσει έτσι για ανταλλακτικά από τον ατυχήσα, μου είχε αναφέρει ότι ο ατυχήσας έκανε έξοδο σε στροφή και χτύπησε σε πεζοδρόμιο κι άνοιξε έτσι.

Από ότι το συζητήσαμε, έτσι ανοίγουν τα ιταλικά χωροδικτυώματα, όταν περάσει ένα όριο δύναμης, που θέλει να κάνει τον μπροστινό τροχό προς τα πίσω, ήξερε κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Όλοι οι ατσάλινοι σωλήνες ανοίγουν έτσι όταν ξεπεραστούν οι δυνάμεις που μπορούν να αντέξουν.
Το καλό είναι ότι ακόμα και σε τόσο ακραίες περιπτώσεις, ένα χωροδικτύωμα μπορεί να επισκευαστεί, χωρίς συμβιβασμούς.

Το ατσάλινο χωροδικτύωμα είναι ο καλύτερος τρόπος να μοιράσεις φορτία ενώ παράλληλα μπορεί να είναι ενδοτικό
προσφέροντας απόσβεση - επαναφορά που προστατεύει τα τμήματα της κατασκευής που συνδέονται με αυτά αλλά
και καλύτερη διαχείριση σε σχέση με άκαμπτες κατασκευές αλουμινίου που και κόπωση μετρούν από την πρώτη μέρα
και επισκευάζονται πολύ δυσκολότερα με δεδομένους τους συμβιβασμούς.

Οι σύγχρονες επιλογές των εργοστασίων νομίζω είναι ένα καλό παράδειγμα αλλά αν δεν είναι αρκετό, μπορούμε να δούμε
και την αυτοκινητοβιομηχανία στα υπεραυτοκίνητα, τα εργαλειομηχανήματα κάθε τύπου, την αρχιτεκτονική εδώ και 140 χρόνια κ.λπ.

Μόνο μην πέσουμε στο επίπεδο να κρίνουμε με βάση την παιδεία του φλωράκου που θέλει το καινούριο "το καλό"
που νομίζει ότι του αξίζει ενώ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ούτε το 30% του "παλιού".

....αλλά αυτό το πράγμα με τα ιταλικά λες και κατέχουν την τελευταία παραγωγή των Βαν ντε μπιρς ή την γνήσια Τζοκόντα του Λεονάρντο, κι όχι ένα όχημα προιόν βιομηχανικής παραγωγής που φτιάχτηκε για να βγάζει κέρδος η εταιρία που το πουλάει και τελικά ΔΕΝ είναι τόσο ξεχωριστό όσο το νομίζουνε...

Aπλά δεν είναι σε θέση να μιλήσουν για τον σχεδιασμό.
Κάθε μοτοσυκλέτα είναι αντικείμενο σχεδιασμού και κάθε κατασκευαστής δίνει την ισορροπία λειτουργίας / σχεδιασμού
που κατανοεί ο ίδιος και θέλει να προσφέρει.

Όπως ακριβώς και στις άλλες τέχνες, το βασικότερο στοιχείο αποδοχής της κατανόησης είναι το ενδιαφέρον
η εμπλοκή, η μαθητεία κ.λπ. του θεατή.

Μλκες και οπαδούς θα βρείς και στα παγωτά, γιατί ασχολείσαι και τους επιτρέπεις να σου στερούν την δική σου άποψη - επιλογή;..

[Bowleno]

Εντάξει, αλλά δεν μπορούμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη τη γνώμη ενός ανθρώπου που χρησιμοποιεί για nickname το πιο ανούσιο/κακό μηχανάκι που έχει βγάλει ποτέ η Aprilia.

Κ το πιο ζημιαρικο να προσθέσω..50000χλμ ένα αισθητήρα πίσω κυλίνδρου 35€..αλλά ξέρω λογικά θ έχεις ένα φίλο που ο ξάδερφος της κουμπάρας της αδερφής του το είχε κ ήταν κολλητός με τον μάστορα..

Δε μίλησα ποτέ για ζημιές. Αρκεί που είναι ένα μηχανάκι 200+ κιλών που δεν κάνει για απολύτως τίποτα.

Κάπου έχω και φωτογραφία που καβαλάω ένα, αλλά είσαι τυχερός που δεν είμαι σπίτι.

Το ότι είναι το πιο ζημιάρικο, είναι... όποτε πάω στο συνεργείο για το σέρβις η ότι άλλο, πάντα μα πάντα όμως, βλέπω καμια 10αριά εκεί (όλα της ΔΙΑΣ) και 3-4 οδηγούς των να τα καντηλιάζουν όλη την ώρα....
Τους ρωτάω τι παθαίνουν και τα βλέπω εκεί κάθε φορά, απαντούν: αυτά; μα αυτά είναι ζημιές με λίγο μηχανάκι πάνω τους.

[STF]

Σωστόν, αλλά εδώ δεν σέβονται ούτε την προηγούμενη γνώμη τους ρε συ, οι ΙΔΙΟΙ. Δεν τα έχω με τα προιόντα, με την έπαρση των φανατικών τα έχω.

Ο φανατικός ντουκατάκιας, που μας τα είχε κάνει τόσα με το πόσο καλό στήσιμο είχε το ευρωπαικό του, το οποίο το βρόντηξε σε βαθμό μη-επισκευής, γιατί βρήκε η εξάτμιση στην άσφαλτο σε πλάγιασμα, έκανε μοχλό, ανασήκωσε τον τροχό και σβούρηξε η μοτοσυκλέτα (τόσο στήσιμο λέμε), όταν του λένε για 916 το ορόσημο της νεώτερης εποχής της Ducati, πετάει ΟΧΙ σαν του Μεταξά το 1940, γιατί που να μπλέκει με αυτά.

Δλδ χέστε μας κι αφήστε μας ρε παίδες. Φτάνει το τροπάρι. Όλα έχουν τα θεματά τους, κι όλα χαλάνε και φτιάχνουνε και ξαναχαλάνε, αλλά αυτό το πράγμα με τα ιταλικά λες και κατέχουν την τελευταία παραγωγή των Βαν ντε μπιρς ή την γνήσια Τζοκόντα του Λεονάρντο, κι όχι ένα όχημα προιόν βιομηχανικής παραγωγής που φτιάχτηκε για να βγάζει κέρδος η εταιρία που το πουλάει και τελικά ΔΕΝ είναι τόσο ξεχωριστό όσο το νομίζουνε...

Θα πάρω εγώ 916 στο τέλος, και οι περήφανοι ντουκατάκηδες θα τα βάζουν bicentenial διάρκειας αγγελίες στο car.gr 10.000 ευρώ ευκαιρία συλλεκτικό.

Ίσως το παρατραβάμε με αυτή τη συζήτηση, αλλά θέλω να πω και αυτό γιατί πιστεύω πως δίνει τροφή για σκέψη.

Για κάθε έναν που αντιδράμε πρέπει να ξέρουμε πως υπάρχει κάποιος "άλλος" ο οποίος μέσα από τις δικές του εμπειρίες ή γνώσεις ή ακόμη και από τη στάση ζωής του αξίζει τον σεβασμό μας. "Αυτός" είναι η προτεραιότητα μου και όχι ο φανατικός.
"Αυτός" είναι ο τύπος που με το τρόπο που θα εκφράσει την αγάπη του για την επιλογή του μπορεί να σε κάνει να καταλάβεις γιατί πήρε/έχει αυτό που έχει. Έχει αυτό που δεν είναι η δική μας επιλογή αλλά η δική του επιλογή και είναι υπέροχο να αντιλαμβάνεσαι γιατί μπορεί ή γιατί θέλει να το έχει.

Οπότε είναι κρίμα να εκφράζεσαι (όχι εσύ, ο κάθε ένας μας, σε τρίτο πρόσωπο μιλάω) με έναν τρόπο αφοριστικό που αγγίζει και "αυτόν" εξαιτίας του κάθε κολλημένου.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι... ποιο είναι σημαντικό, να απαντήσω σε έναν κολλημένο φανατικό Yamaha-κια, Ducatisti κτλ ή να προσπεράσω και να αναζητήσω γνώσεις και όμορφες εμπειρίες αντίστοιχων κατόχων με διαφορετική όμως οπτική που "μας" αφορά μοτοσυκλετιστικά και όχι οπαδικά. Αν "δεν" απαντήσω, αποδίδω σεβασμό σε "αυτόν" που έχει το ίδιο με τον κολλημένο αλλά είναι "αλλιώς". Κερδίζει "αυτός" και σίγουρα κι εμείς. Αν απαντήσω στον κολλημένο τι κερδίζω; Τίποτα!

Ας αφήσουμε το θέμα στην ησυχία του.