Ξενιτια. Αλλοι λιγοτερο, αλλοι περισσοτερο, την εχουνε ζησει.
Ανθρωποι, μερη, καταστασεις. Καποια στιγμη σου ερχονται στο μυαλο, ειτε γιατι εισαι μονος σου και βυθιζεσαι στις σκεψεις σου, ειτε γιατι το φερνει ετσι η τυχη.
Νομιζεις οτι ολα εχουν αλλαξει. Οτι ολα εχουν τραβηξει τον δικο τους δρομο, μαζι με αυτα και εσυ. Και να'σου καποια στιγμη, ολα γυρνουν εκει που τα ηξερες, γνωριμα, αυθεντικα, σαν να μην περασε μια μερα.
Ενα τραγικο ατυχημα πριν 5 χρονια, σοκαρισε συγγενεις και φιλους. Νεος, ετων 26, εφυγε αδοξα με την "αγαπημενη" του δικυκλη. Οι μηχανες τοτε μπηκαν στα γκαραζ. Ησυχια. Η βολτες σταματησαν, μαζι και η "παρεα". Και ηρθε η ξενιτια, η οποια βοηθησε στην "ησυχια".
Σιγα σιγα, δειλα δειλα, ο καθενας βαρεθηκε την ησυχια του. Ανοιξε το γραραζ, πηρε τα κλειδια, και για αρχη θελησε να σπασει την σιωπη με τον ηχο που παντα τον μαγευε. Αργοτερα, αυτο δεν του εφτανε. Θελησε να "παρει" λιγο αερα, απο εκεινον που δεν ειναι βοριας ή νοτιας, αλλα "δραση-αντιδραση". Αλλα, οι μνημες ειναι ακομα ζωντανες. Ο αερας ειναι λιγοστος, αφου ο δεξις καρπος δεν τολμαει να λυγισει παραπανω. Και το χειροτερο, δεν μπορει πια να μοιραστει το παθος του αυτο, το κρυβει, σαν να κανει κατι το παρανομο.
Η παρεα εχει χαθει. Ο ενας δεν ξερει για τον αλλο. Τα κινητα του "τοτε" εχουν αντικατασταθει πολλαπλες φορες, χωρις να κοινοποιηθουν.
Και ερχεται ενας γαμος. Ο αδερφος του αδικοχαμενου, εχει βγει απο το καβουκι του και θελει να συνεχιζει την ζωη του. Με μπροσταρη τον αδερφο, παιρνουν και οι αλλοι κουραγιο. Συναντιουνται ολοι μαζι μετα απο καιρο. Αμηχανια, λογια "τυπικα". Ολοι ξερουν, αλλα δεν τολμουν να κανουν την αρχη. Νοιωθουν ξενοι, μα ηταν τοσο κοντα παλιοτερα.
Η συχνοτερη τυπικα κουβεντα, μπορει να εξελιχθει πολυ διαφορετικα.
-Τι μπουρδελο ρε ξαδερφε η Αθηνα. Φανταζομαι ποσες ωρες εισαι στο δρομο.
-Ποια κινηση ρε, να'ναι καλα η μηχανη!
Σιγη. Τι ξεστομισε ο ανθρωπος? Παναγια βοηθα. Απειρες σκεψεις περνουν απο τα κεφαλια τους. Μα τι ειπε?
Τα χαρμοσυνα γεγονοτα, μαζι με το αλκοολ ειναι γιατροι της ψυχης. Σε κανουν να παρεις κουραγιο, να βγαλεις εξω οσα σε "δηλητηριαζουν" ολον αυτο τον καιρο.
Με φωνη που δεν βγαινει στην αρχη, καποιος ξεκινα. Σιγα σιγα, ακουει και αλλους ψιθυρους. Ολοι θελουν να μιλησουν. Και οι ψιθυροι γινονται φωνη. Και η φωνη γελια. Η μνημη "ξεγενναει" παλιες καλες στιγμες. Και ολα γινονται οπως πρωτα.
ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.
Το XR600 εχει γινει CRF.
Το DT50 εχει γινει CB400.
To TSR200 εχει γινει καλυτερο απο ολα. Husqvarna για την "χειμωνιατικη" προπονηση και GSXR για την πιστα των Σερρων. Αγωνιζομενος ο κυριος.
Και ολοι κανουν το σταυρο τους. Μα πως εγινε αυτο? Ειχαν "γαμο".
Τα κινητα τηλεφωνα ξανα-ανταλαχθηκαν, Και το επομενο ραντεβου εκλεισε για την πιστα, εκει που ο δεξις καρπος μπορει να "φερει τουμπες".
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: 
