View Full Version : Τυνησία, Αλγερία. Good for the eyes!
Κάπου εκεί στην έξοδο της πόλης, πέσαμε και σε ένα πάρκιγνκ...
199537
:sun: :sun: :sun: :sun: :sun:
199538
Δώσαμε5 Ευρώ να κάνουμε από μία βόλτα ο καθένας με τις καμήλες.
Έτσι για την εμπειρία…
Με τις μπάντες…
199543
Ο δρόμος από Ντουζ για Κσαρ Γκιλάν, είναι κάτι που δεν το ξεχνάς με τίποτα.
Συνεχόμενες ανηφοροκατηφόρες, ακολουθώντας την πορεία του αγωγού πετρελαίου, με χασίματα του δρόμου λειτουργούν σαν διασκεδαστικά τουμπάκια, σε μία ευθεία σχεδόν 50 χιλιομέτρων,
Διασχίζοντας την έρημο, κατευθύνεσαι νότια έχοντας δεξιά και αριστερά σου λοφάκια με άμμο που σε περιμένουν να παίξεις.
Δεν χάσαμε την ευκαιρία.
Ήμασταν πολύ κοντά στον προορισμό μας και πλέον χαλαροί το διασκεδάσαμε λίγο…
199544
:sun: :sun: :sun: :sun:
199546
Ψάχνοντας για το λιπ γκλός του..
ή
Θύμισέ μου να ανάψω κεράκι που δεν έχει διαρροές...
199547
:sun: :sun: :sun: :sun: :sun:
199550
Προχωρήσαμε και φτάσαμε στο διάσημο καφέ Σολτάν.
Κλασική στάση για όλους τους επισκέπτες του νότου της Τυνησίας.
199552
Τσεκάραμε τα φασίλιτις…
199553
Περάσαμε μέσα να χαζέψουμε τα αυτοκόλλητα όλων αυτών των επισκεπτών…
199554
Ψάξαμε για το αυτοκόλλητο του Ούρια, από την επίσκεψή του στο ίδιο μέρος πριν μερικά χρόνια.
199556
Βρήκαμε άλλους γνωστούς και αγνώστους.
199557
Και μετά από λίγο βρήκαμε και το μοτο.γρ του Ούρια (http://www.moto.gr/forums/showthread.php?s=&postid=%20763582#post763582)!
:beer: :beer: :beer: :beer: :beer:
199558
Το σκηνικό με τα αυτοκόλλητα είναι απίστευτο
199559
Ο Χασάν φιλικότατος γέλαγε μαζί μας και με τον ενθουσιασμό μας…
199561
Αυτοί μας άφησαν λίγο μαλάκες…
199562
Αράξαμε και ήπιαμε τα τσάγια μας και τις κόλες μας.
199563
Το σκέφτηκα πολύ πως θα μπορούσα να βάλω την προσωπική μου υπογραφή και γω…
Κάρτα από την δουλεία δεν ήθελα… Παραείναι…
Κοίτα Χασάν τι θα κολλήσω… Θα τους αφήσω όλους ΜΑΛΑΚΕΣ…
199564
Τέλη κυκλοφορίας ΑΟΕ 220 ρε!
Τρου φακτς βεστρομ ρουλς!
Και ένα αυτοκόλλητο από το μοτο.γρ σε καλυμμένη από τις καιρικές συνθήκες θέση…
199565
Ποτέ δεν τα κολλάω τα τέλη. Τα κουβαλάω μαζί μου πάντα μέσα στα χαρτιά της μηχανής.
Ελπίζω να μείνει εκεί για πάντα και θα χαρώ πολύ να δω φωτογραφίες του στίκερ από κάποιον άλλο ταξιδιώτη στο μέλλον.
Ευτυχισμένη η παρέα στο θρυλικό Καφέ Μπιρ Σολτάν…
199567
Κατά την έξοδό μας πετύχαμε ένα παλικάρι από την Γερμανία.
Έλληνας, ζει και εργάζεται έξω και αυτός.
Ήταν με κλασική παρέα μηχανόβιων Γερμαναράδων για μία βδομάδα μοτοδιακοπές στην Τυνησία.
Είχε και αυτός τα ίδια προβλήματα με τα λάστιχά του, ενώ είχε απελπιστεί για τις επιδόσεις του στο χώμα...
Τα είπαμε λίγο και χαιρετηθήκαμε.
199568
:sun: :sun: :sun: :sun: :sun: :sun:
199569
Φτάσαμε στο Κσαρ Γκιλάν.
Ο οικισμός είναι ένα μάτσο σπίτια...
Ταμπέλες για κάμπινγκς προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά έλα που δεν ξέραμε πιο είναι το σωστό...
199570
Το πήγαμε ψαχτό.
Η παχιά και μαλακή άμμος μας θύμισε πόσο ανίκανοι είμαστε στην οδήγηση σε τέτοιο τερέν με τις συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες...
Ο οδηγός μας μπέρδεψε περισσότερο. Το νιώθαμε ότι κάπου εκεί τριγύρω γινόταν ο χαμός, αλλά εμείς δεν τον βρίσκαμε...
Μετά από μπόλικο οφ ροαντ, φτάσαμε στο χοτ σποτ... (κανονικά δεν είναι πάνω από 500 μέτρα οφ)
ΠΑΝΙΚΟΣ!!!
199571
Του καμένου ο παράδεισος...
Φωλιά με ντιφέντερ...
199573
Στρίβεις δεξιά, πας λίγο ευθεία και στο περίπτερο το κόβεις αριστερά...
Στο δεύτερο φανάρι είναι το ρακάδικο...
199577
Ρε Καπετάνιε…
Είχα αργό διάφραγμα ρε γαμώτο…
Αλλά εμείς το ευχαριστηθήκαμε…
:lol: :lol: :rotflmao:
199578
Ένας πανικός από μοντιφιές και καγκουριές...
Μου έκανε κάτι από παγκόσμιο. Ένα μόνιμο ράλλυ με συμμετοχές από όλο το κόσμο...
Βρήκαμε και το σωστό το κάμπινγκ, όπου είχε απ' όλα μέσα.
Περισσότερες φωτός το πρωί με το καλό το φως...
199581
Εγκατασταθήκαμε στην σκηνή μας.
Κάναμε ένα ντους με ζεστό νερό από την φυσική πηγή της περιοχής και προχωρήσαμε για βραδινό.
Είχαμε πάρει πακέτο, βραδινό, πρωινό, ύπνο...
199845
Την επομένη, πηγαίναμε Τύνιδα με μικρές στάσεις όπου μας ερχόταν.
Τα χιλιόμετρα δεν ήταν πολλά και ούτε δύσκολα. Θα φτάναμε νωρίς στο ξενοδοχείο και την επομένη παζάρι, τσεκ άουτ, καράβι και πίσω στην Ευρώπη!
284 χιλιόμετρα εκείνη την ημέρα και όλα μέλι γάλα.
199846
Ξυπνήσαμε σε πολύ καλό κλίμα. Υπνόσακοι βεβαίως βεβαίως και όλα τέλεια.
Οι σκηνές βεδουίνου στάιλ.
199847
Δεξιά στο βάθος, ίσα που διακρίνεται ο λόφος από τα κουτάκια μπύρας…
Πολύ καλή και δροσερή. Αλλά αρκετά ακριβή… 2 .5 Ευρώ το κουτάκι…
199849
Τα μπάνια του κάμπινγκ.
Πεντακάθαρα. Σε σχέση με την Αλγερία πάντα… :lol:
199850
Μπορούσες να στήσεις και την σκηνή σου αν ήθελες…
Μετά την διανυκτέρευση στο χόστελ στην ΜπουΣάαντα και την οικονομία που κάναμε, είπαμε να το ρίξουμε λίγο έξω και να προτιμήσουμε την πιο ακριβή λύση, σκηνή βεδουίνου…
:wacko:
199851
Γειτονάκια με την σκηνή μας.
Έτυχε και φάγαμε μαζί το προηγούμενο βράδυ…
Μπαμπάς, μαμά και οι δύο γιοί. Ο μεγάλος έχει το δίτροχο…
Οι υπόλοιποι τις γουρούνες…
Ο μεγάλος, είναι 12 χρονών…
Ο μικρός 9…
Τράβα κάνε κουβέντα τώρα εσύ μαζί τους…
199852
Πολλά περίεργα πράγματα βλέπεις εκεί κάτω…
Η μαμά με τις δύο κόρες τις.
Οι τρεις με σκηνή και το φιατάκι…
Πήγαινε εσύ και πες τους ότι μόλις γύρισες από την Αλγερία… πφ…
199853
Πακετάραμε και φύγαμε.
Το οφ ροαντ κομμάτι έξω από το κάμπινγκ μου φάνταζε πολύ πιο εύκολο σήμερα.
Του είχαμε πάρει το κολάι. Δεν μασάγαμε.
Ανοίγαμε το γκάζι με καλύτερο έλεγχο. Είχαμε αρχίσει να το απολαμβάνουμε. Δεν μας ενοχλούσε να αναπτύξουμε λίγο παραπάνω ταχύτητα κι ας πλαγιολίσθαινε η μηχανή. Με ηρεμία είχαμε άπλα μπροστά μας να το μαζέψουμε.
Και εκεί που εγώ και ο Βασίλης νιώθαμε λίγο περισσότερο αυτοπεποίθηση, ο Μπάμπης που μέχρι τότε μας έκραζε να μην το φοβόμαστε, την ρίχνει κάτω.
Υπόθεση δευτερολέπτων και γέλιων. Τίποτα περισσότερο.
199854
Συνεχίσαμε.
Βενζινάδικο για όλους τους καμένους επισκέπτες.
Δεν το χρειαζόμασταν.
Το σχέδιο έλεγε άσφαλτος προς τον βορρά.
Είχαμε αρκετή βενζίνα μέχρι τον πολιτισμό. Μέχρι την Ματμάτα ας πούμε…
199855
Άποψη από τον οικισμό του Κσαρ Γκιλάν.
199856
Τα πιτσιρίκια της Τυνησίας πολύ κωλόπαιδα Κυριάκο…
Τα συγκεκριμένα, όταν μας είδαν άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας.
Σταματήσαμε, μας πλησίασαν και άρχισαν να ζητιανεύουν με το χέρι ανοιχτό.
Έκανα να βάλω το χέρι μου στην τσέπη να βγάλω μπαλόνια και τσίχλες.
Απλώνουν χέρι και πάνε να βουτήξουν ότι είχα μέσα στην τσέπη ενώ ένα άλλο από την άλλη πλευρά προσπαθούσε να ανοίξει το τανκ μπαγκ…
Με δυο κλωτσίδια εκατέρωθεν είχαν εξαφανιστεί σαν ποντίκια, αλλά ξενέρωσα πολύ άσχημα…
Καμία σχέση με την Αλγερία…
199857
Φτάσαμε στην άσφαλτο και προχωρήσαμε.
Βγαίνοντας από μία δεξιά στροφή, βλέπω σκόνη.
Κόβουμε.
Η τρελή οικογένεια των Γάλλων.
Μέσα από οφ ροαντ διέσχιζαν την άσφαλτο που τους έκοβε την αρμονία του ερημικού τοπίου…
Και δώσε ανάποδα η μαμά με την γουρούνα και από πίσω ο μεγάλος γιος να κάνει κάτι τουμπάκια…
Στο διάολο… Με σύγχυσαν..
Φτάσαμε στο τρίστρατο σταυροδρόμι.
Βορρά ή νότο πάς από κει…
Κάπου εκεί ήρθε η επιφοίτηση του Βασίλη και είπε την ατάκα του ταξιδιού…
Βλέπω στον χάρτη ένα οφφροαντ κομμάτι που μας βγάζει κατευθείαν στην Ταταουίν!
Δεν είναι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα και το δείχνει σαν βατό χωματόδρομο…
Ναι καλά… Λέω… Αυτό μας έλειπε…
Πόσο είναι 40; Λέει ο Μπάμπης…
Εδώ κάνω 50άρια με την Μαρία (δεύτερη Μαρία στο ταξίδι) με ασφάλτινα δικάβαλο…
Εδώ θα κωλύσουμε..;
Με κοιτάνε και οι δύο περιμένοντας την δική μου άποψη…
Όχι.
Όχι τους λέω. Με τίποτα. Άντε με πείσατε. ΟΚ πάμε.
Με μία προϋπόθεση!
Μπαίνουμε στην αρχή του μονοπατιού και σταματάμε.
Προχωράει λίγο πιο μπροστά ο Βασίλης να τσεκάρει τον δρόμο.
Μια χαρά βατός χωματόδρομος λέει…
Ποια είναι η προϋπόθεση; Με ρωτάνε.
Να. Να με αφήσετε να πάω πίσω από εκείνο το λοφάκι να τελειώσω τα μωρομάντηλα…
Και γιατί είναι τόσο σημαντικό σε ένα ταξιδιωτικό να το αναφέρω και αυτό…?
Είναι.
Τι είναι ο άνθρωπος…
Τι είναι η ζωή…;
Ανάλογα υπό ποια γωνία το κοιτάς…
Μέσα στην έρημο, δεν είναι τίποτα απολύτως…
Άλλοι οι νόμοι και οι κανόνες Παναγιωτάκη…
199858
Απόλυτη επιτυχία!
Ξεπροβάλω από τον λόφο και βλέπω τζιπ περιπολικό να με πλησιάζει…
Σαλάμ.
Σαλάμ ανταπαντώ.
Τι πως και γιατί...;
Ε… Να το κους κους εχτές το βράδυ δεν ήθελε να ακολουθήσει την εθελουσία και είχα κάποια ζόρια. Συγχωρέστε με. Τα παιδιά είχαν μία φαεινή ιδέα να κάνουμε οφ ροαντ και είπα να εκφράσω την συγκίνηση…
Κατεβαίνουν τέσσερα άτομα από το τζιπ, δύο ένστολοι, δύο με πολιτικά, έρχονται και τα παιδιά…
Πάει ένας, κοιτάει τα λάστιχα, κοιτάει την πινακίδα του βεστρομ, το κουνάει λίγο πέρα δώθε…
Με αυτό θέλετε να πάτε από αυτόν το δρόμο…;
Ναι. Γιατί;
Μπα… Όχι όχι… Καλύτερα από άσφαλτο…
Μα…
Που είναι ο χάρτης σας; Υπάρχει λίγο πιο νότια μία πίστα (όπως αποκαλούν τις οφ ροαντ διαδρομές) πολύ πιο πατημένη και εύκολη.
Είναι μόλις 50 χιλιόμετρα, ενώ από εδώ που σκέφτεστε να πάτε είναι 90 χιλιόμετρα οφ για να βγείτε στον κεντρικό…
ΆΑΑααααααλληλούια….
Θεόσταλτε άγγελέ μου ευχαριστώ… Μας έσωσε το χέσιμο…!
Ροαντ μπουκ πάνω στο τάνκ μπακ του Βασίλη με ανεξίτηλο μαρκαδοράκι…
Κουφάλα το ωραιότερο σουβενίρ πήρες…
199859
Χαιρετήσαμε, ευχαριστήσαμε, γυρίσαμε και πήραμε τον κεντρικό προς νότο.
Μετά από δύο τρία χιλιόμετρα έγινε χωματόδρομος, ή καλύτερα διαλυμένος ασφαλτόδρομος.
Λίγο πριν το μπλόκο για έκδοση ειδικής άδειας εισόδου στα βάθη της ερήμου (πριν το Καμούρ), έπρεπε να στρίψουμε αριστερά…
199860
Βρήκαμε το μονοπάτι, ή τουλάχιστον αυτό που πιστεύαμε ότι είναι το σωστό.
Υπήρχε και στο τζιπιες το ίχνος του και νιώσαμε μια ασφάλεια…
Απόλυτη ερημιά στο ορίζοντα.
Ο καιρός βάραγε 38άρια το λιγότερο και η πίστα πατημένη και όμορφη…
199861
Μετά ξεκίνησαν κάποια κομμάτια με αμμοπαγίδες.
Απίστευτη ταλαιπωρία.
Από το πρώτο δεκάλεπτο είχαμε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα.
Είχαμε διανύσει μόλις τρία χιλιόμετρα μέσα σε μισή ώρα…
Σκεφτήκαμε να γυρίσουμε πίσω αλλά με δεδομένο ότι είμαστε παλικάρια, Έλληνες και η Ελλάδα ποτέ δεν το βάζει κάτω κάναμε το λάθος και συνεχίσαμε…
199862
Υπήρχαν σημεία όπου πήγαινες άνετα.
Πατημένος χωματόδρομος…
199863
Υπήρχαν και άλλα όπου για να αποφύγεις το κώλυμα έπρεπε να περάσεις οσάν τον Κεντέρη, τον γνωστό στην Ιστορία ντοπαρισμένο φτερωτό άγγελο…
Και εμείς μόνο ντοπαρισμένοι δεν ήμασταν…
199864
Το φοβόμασταν, κόβαμε, χωνόμασταν μέσα στην άμμο, δίναμε γκάζι και ο πίσω τροχός έσκαβε… Έσκαβε, έσκαβε… Καθόταν η μηχανή στον αέρα…
Πήδαγες, έτρεχες, ξεκόλαγες όποιον ήταν δίπλα σου, πήδαγες πάνω στην μηχανή σου, κόλαγες, έτρεχαν οι άλλοι να σε ξεκολλήσουν και πάμε πάλι από την αρχή…
Ακόμα και ο Μπάμπης κόλλησες κάποιες φορές που τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια σε τέτοιες καταστάσεις…
Κάτι κάνουμε λάθος…
199865
Εκεί που έχουμε κλατάρει και το κουβεντιάζουμε, ενώ και οι τρεις μηχανές έχουν κολλήσει και απλά το καθυστερούμε γιατί ξέρουμε ότι μετά από δύο μέτρα θα ξανακολλήσουν ακούμε ήχο από αυτοκίνητο…
Τι αυτοκίνητο… Συμπλεξάρισμα, στροφές στον θεό και γκάμπα γκούπα…
Φρενάρισμα…
Σταματάει, ζυγίζει, κάνει όπισθεν, παίρνει φόρα τέρμα γκάζι πρώτη και φρααααπ, περνάει την αμμοπαγίδα μέσα σε μπαντηλίκια, κορναρίσματα και χαιρετούρες…
Ένας μαυριδερός ντόπιος στο τιμόνι, μία κλασική αιθέρια Αμερικανίδα στο κάθισμα του συνοδηγού με το άσπρο της μαντήλι να ανεμίζει και στο πίσω κάθισμα ο Ίντυ με έναν ακόμα ντόπιο…
199866
Κάτι κάνουμε λάθος…
Δεν κόβει καθόλου ταχύτητα γνωρίζοντας ότι θα είναι καταστροφικό και πως θα κωλύσει.
30 μέτρα παρακάτω, κωλάνε…
Βγαίνουν έξω και οι τέσσερις..
Σπρώχνουν όλοι με ανοιχτές πόρτες, ενώ ο οδηγός απέξω με το ένα πόδι πατάει γκάζι…
Κωλάνε για τα καλά.
Μας φωνάζουν ελάτε να βοηθήσετε.
Πάμε και καθώς πλησιάζουμε μούσκεμα στον ιδρώτα τους ρωτάω…
Εμείς πήραμε το πακέτο χάστε 10 κιλά σε μία μέρα στην έρημο,
Εσείς τι πήρατε και από ποιο πρακτορείο..;
199867
Τους ξεκολλήσαμε, ενώ αποφασίσαμε ότι δεν θα πρέπει να κλείνουμε το γκάζι καθόλου.
Καβάλα από θαμνάκια, λοφάκια, αμμόλοφους και ότι βρίσκουμε μπροστά μας θα πρέπει να τα καταπίνουμε όλα αν θέλουμε να βγούμε από κει…
Είχαμε ξοδέψει τουλάχιστον 3 ώρες για μόλις 20 χιλιόμετρα…
Είμαστε χάλιες…
Τα θετικά σχόλια από τους Αμερικάνους για το υπόλοιπο της διαδρομής μας έδωσαν λίγο κουράγιο. Συνεχίσαμε.
Όντως ο δρόμος έφτιαξε, ενώ όποτε συναντάγαμε αμμοπαγίδες, ανοίγαμε τέρμα το γκάζι και περνάγαμε σαν επαγγελματίες… Τύφλα να έχει ο Ορφανός…
Έφτιαξε και η διαδρομή από άποψη αμμοπαγίδων.
Άφησα τα παιδιά να προχωρήσουν μπροστά, μιας και είχαν πιάσει καλό ρυθμό.
Σε εκείνο το σημείο είχε πολλές κάθετες από τα νερά(?) και τον αέρα αυλακώσεις.
Γνωρίζοντας το βεστρομ, ήθελα να πάω πιο συντηρητικά και να μην καταπονήσω τις αναρτήσεις. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου από το τσούξιμο του ιδρώτα, έβλεπα ένα ξεκοιλιασμένο πίσω αμορτισέρ τερματισμένο και με αιμορραγία λαδιών παντού…
Έχοντας κάποιους λοφίσκους στον ορίζοντα, έχασα τα παιδιά από το οπτικό μου πεδίο.
Διαβάζω την διαδρομή, βλέπω την σκόνη από τα πατήματά τους, το κόβω δεξιά και αντί για περιφερειακά μπαίνω σε μία κοιλάδα με στόχο να τους βγω από μπροστά…
199868
Είχαν ήδη φτάσει στο Μπιρ Αμόρ, ένα καφέ στην μέση του πουθενά!
Παγωμένες κόλες και νερά!
Απίστευτο…
Στην μέση του πουθενά!!!!!!!!
Σταματάω μέσα στον ενθουσιασμό.
Έρχεται ο Μπάμπης δίπλα μου και μου λέει κάτι μάθαμε και σήμερα, ε;
Βγάζω σταντ και πριν προλάβω να πω την απαντητική μου ατάκα, μου κλέβει την σειρά…
Αυτά τα λάδια κάτω, από σένα είναι;
199869
Ω ναι…
Από το βεστρομ είναι…
:eyepop:
199870
Κάπου πίσω από το καπάκι του μπροστινού γραναζιού τρέχει λαδάκι.
Μπόλικο…
Τσεκάρουμε την στάθμη και έχει κατέβει λίγο.
Καθαρίζω την ποδιά και την περιοχή για να έχω μέτρο σύγκρισης.
Βγάζουμε εργαλεία, αν και από την αρχή μας φάνηκε ανούσιο.
Και τι θα κάναμε;
Αν είχε πετάξει καμιά φλάτζα θα βάζαμε τσίχλες που κουβαλάγαμε;
Αν είχε ραγίζει κανά μοτέρ..;
Έχεις λάδια μαζί σου; Με ρωτάει ο Βασίλης…
Όχι.. Πήραμε την καταπληκτική σκάφη… Δεν θυμάσαι;
Ρωτάμε το παλικάρι στο καφέ αν έχει κανα λαδάκι…
Για βενζίνα τίποτα…
Χτυπάω μία αλμόρα.
!Το όνειρό μου να βάλω φωτιά στο βεστρομ στην μέση της ερήμου γίνεται αληθινό..!
Είχαμε τουλάχιστον 25 χιλιόμετρα μπροστά μας.
Έχοντας κάνει περί τις τρεισήμισι ώρες για τα προηγούμενα 25, μου φάνταζαν όλα απίθανα και δύσκολα…
Η αλμόρα βοήθησε λίγο και ο οργανισμός μου άρχισε να λειτουργεί σε πιο νορμάλ ρυθμούς…
Αρχίσαμε τις καφρίλες ενώ λύναμε το καπάκι.
Να πάρουμε Πάτρα να ρωτήσουμε το σέρβις. Τι λες λεβεντάκο μου;
Καλύτερα να πάρω στην ΕΛΠΑ να ρωτήσω ποιος συνεργάζεται μαζί τους στην Τυνησία…
Ρε σεις.. Σίγουρα να μην του βάλω φωτιά;
Αττααααάντ… Ατταάαααντ ρε ΜΑΛΑΚΑ…
Το καπάκι δυστυχώς δεν ήθελε να βγει..
Θέλει μακρύ καρυδάκι (σωληνωτό) για τις 2 από τις 3 βίδες και εμείς δεν είχαμε…
Ούτε το παλικάρι βέβαια στο καφέ.
Εκείνη την στιγμή φτάνει ένα Λαντ Κρούιζερ με κατεύθυνση προς Κσαρ Γκιλάν, με μία οικογένεια και δυο τουμπανισμένες κόρες…
Ρωτάμε τον οδηγό για λάδι. Τίποτα για βενζίνα.
Για καρυδάκι. Τίποτα…
Άρχισα να απελπίζομαι, αλλά όχι να πανικοβάλλομαι.
Αυτό και αν δεν μου είχε ξανατύχει…
Ένιωθα σαν το σκαθάρι που με συντρόφευε στο χέσιμο στους αμμόλοφους…
Μικρός, ασήμαντος, μηδαμινός, ανήμπορος, ένα τίποτα…
Τι σκατά κάνουμε τώρα Παναγιωτάκι..;
199871
Πρότεινα να φύγει μπροστά ο Μπάμπης σαν καλύτερος οδηγός.
Να κινηθεί σβέλτα, να φουλάρει βενζίνα, να βρει λάδι και να γυρίσει να μας βρει με τον Βασίλη, όσο εμείς θα ρολάραμε με πιο χαλαρούς ρυθμούς και μέχρι εκεί που δεν θα στέγνωνε το βεστρομ.
Τελικά τον ρόλο του "από μηχανή Θεού", θα έκανε ο Βασίλης μιας και ο Μπάμπης είχε το κλασικό πρόβλημα με τις βαλίτσες των απλών τζιές, όπου στα πολλά γκάπ γκούπα ξεκουμπώνουν και ψάχνεις τα σώβρακά σου στα λαγκάδια…
Φεύγει μπροστά ο Βασίλης με το αντβ.
Μέχρι να μαζέψουμε εργαλεία, μπαγκάζια κτλ μας πήρε τουλάχιστον μισή ώρα με τον Μπάμπη.
Ξεκινήσαμε, ενώ ένιωθα ότι το βεστρομ πετάει.
Δεν είχε βαρεμάρες τώρα και παραδίνομαι.
Ότι εμπόδιο υπήρχε μπροστά μας το υπερπηδούσαμε.
Χρησιμοποιώντας όλη την δύναμή μας σε κάθε σημείο του σώματός μας.
Όλα τα εμπόδια τα περνάγαμε τόσο μα τόσο εύκολα…
Δεν υπήρχαν περιθώρια για έλλειψη αυτοπεποίθησης.
Στην οδήγηση τουλάχιστον… Γιατί γενικότερα… Μαύρο δάκρυ…
Κάθε πέντε χιλιόμετρα ή 10 λεπτά σταμάταγα. Τσέκαρα στάθμη λαδιού ενώ περίμενα να πέσει και η θερμοκρασία του μοτέρ λίγο. Δεν ήξερα τι ήταν σωστό ή όχι…
Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι η ροή είχε αυξηθεί…
Στο μοναδικό σταυροδρόμι έβγαλα αυτή την φώτο να ξέρουμε που πάμε, μην κάναμε καμιά λάθος στροφή…
199872
Το ίδιο έκανε και ο Βασίλης που βρισκόταν τουλάχιστον μία ώρα μπροστά μας…
Μιλώντας γι' αυτό το άτομο, είχε περάσει κάπου στην μιάμιση ώρα από όταν έφυγε. Με τον ρυθμό που πηγαίναμε και τα χιλιόμετρα, βλέπαμε ότι δεν είχαμε πλέον περισσότερο από 5 χιλιόμετρα για Ταταουίν.
Έπρεπε να είχε γυρίσει και να μας είχε βρει.
Όσο οδηγούσαμε πηγαίναμε απίστευτα ωραία.
Τάπα.
Χωρίς επικίνδυνες ταχύτητες, αλλά τάπα. Μέχρι και τούμπια κάναμε με τα τάνκερς…
Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε που δεν το συναντήσαμε.
Ή κάτι κακό του είχε τύχει, ή χαθήκαμε σε κάποιο σταυροδρόμι…
Το ίδιο κακό μου ακούγονται και τα δύο…
Μερικές φορές με αηδιάζει το πόσο ίδια σκέφτομαι με αυτό το άτομο…
199873
Στην έξοδο από μία κατηφορική δεξιά στροφή βλέπουμε το τζιές στην άκρη του δρόμου και την σέλα βγαλμένη παραπέρα…
Όχι ρε πούστη μου…
Τι έγινε ρε; Έπεσες..; Όλα οκ;
Λάστιχο…
Και η μούντζα συνεχίζεται...
199874
Όχι λάστιχο…
Σκίσιμο…
199875
Πέντε κορδόνια του πέρασα για να το βουλώσει…
Και μετά το καν μπας δεν με άφηνε να πάρω ρεύμα από την μπρίζα για το κομπρεσεράκι…
Μέχρι να φτιάξω τα καλώδια να πάρω από μπαταρία κατευθείαν…
Μόλις τέλειωσα…
Ευτυχώς που κουβάλαγες εσύ όλα τα συμπράκαλα για τα λάστιχα… Λέει ο Μπάμπης.
Ευτυχώς που τέλειωσες και δεν θα λερώσουμε τα χέρια μας, λέω εγώ ενώ σκουπίζω τα λάδια από την ποδιά. Η ροή έχει αυξηθεί αρκετά, ενώ πλέον έχω πεπειστεί ποιος είναι ο γκαντέμης που μας στέλνει κατάρες για αυτό το ταξίδι…
199876
Αυτές τις φώτος τις τράβηξε ο Βασίλης όσο προσπαθούσε να επιδιορθώσει το λάστιχο…
199877
Μια σχετική απελπισία σε πιάνει όπως και να το κάνεις…
199878
Ήταν το τρίτο όχημα που συναντούσαμε σε όλη αυτή την διαδρομή μας και το βαφτίσαμε μπεεμνε μόμπιλο σέρβις….
199879
Παραδεχτήκαμε όλοι ότι η οδική βοήθεια λάιφ τάιμ της Μπεεμβε και το σύστημα εντόπισης μέσω δορυφόρων είναι το καλύτερο και το πιο άμεσο, ενώ παράξενο μας φάνηκε που δεν ήταν ασημί – μπλε με τον κλασικό τεράστιο πορτοκαλί φάρο το τρακτώρι…
Φάγαμε τα τελευταία μας ξηροκάρπια. Ήπιαμε και την τελευταία σταγόνα από νερό που μας είχε απομείνει. Πρέπει να κατανάλωσε τουλάχιστον πέντε λίτρα νερό ο καθένας μας. Από υγρά είχαμε μόνο ρακί μαζί μας πλέον… Είχαμε στεγνώσει!
Ξεκινάμε κάνοντας τον σταυρό μας.
Στο βεστρομ δεν έχει ανάψει κανένα λαμπάκι για πίεση λαδιού, ενώ η στάθμη από το ματάκι είναι μόλις κάτω από το όριο… Τα έχω παίξει, ενώ έχω στο χέρι μου μονίμως τον συμπλέκτη σε περίπτωση που κολλήσει...
Ούτε που ήξερα τι και πως…
Κατέβαζα διαγράμματα και μηχανολογικά σχέδια στο μυαλό μου.
Νομίζω ότι σε μία αντανάκλαση του ήλιου, είδα και τον κύριο Σουζούκι αυτοπροσώπως να μου λέει, μην ανησυχείς…
Το βεστρομ δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τζαπάν εγγύηση!
Με το που στρίβουμε στα πεντακόσια μέτρα βλέπουμε άσφαλτο!
Ίσως η πιο πολυπόθητη άσφαλτος στην ζωή μου…
Φεύγει ο Βασίλης μπροστά, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο.
Ο Μπάμπης από πίσω σκούπα…
199880
Φτάνουμε στο πανέμορφο Τσενίνι.
199881
Δεν βλέπουμε τίποτα σε βενζινάδικο ή συνεργείο, παρά κάτι κράχτες στην μέση του δρόμου, να μας καθοδηγούν που θα παρκάρουμε…
Συνεχίζουμε σε μία τρελή πορεία. Απίστευτο στροφιλίκι και κάπου εκεί αρχίζω να χάνω το πισινό…
Δεν κλείνω το γκάζι και συνεχίζω έχοντας το βλέμμα μακριά.
Λάστιχο;
Όχι λάδια απαντάω στον εαυτό μου… Λάδια στον πίσω τροχό…
199882
Έχω δει πολλές φορές την μάνα μου στην άκρη του δρόμου να με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα που δεν μπορώ να κρυφτώ με τίποτα…
Άλλοτε με κάτι τρελές βροχές και προσπερνώντας νταλίκες στην Τουρκία…
Την άλλη φορά στην Αυστρία που οδηγούσαμε ενώ χιόνιζε και ο πάγος στο παντελόνι είχε πιάσει τα 15 εκατοστά…
Τώρα πάλι… Τα έπαιξα για τα καλά.
Ήταν το πικ. Τα όριά μου…
Τι σκατά κάνουμε..;
Το κόβω στην άκρη και μπαίνω σε κάτι χώματα και οδηγάω για να στεγνώσουν τα λάδια από τον πίσω τροχό. Χώματα που μόλις πριν 4 ώρες δεν θα μπορούσα να τα διασχίσω χωρίς σπρώξιμο…
Ότι μπαίναμε στην Ταταουίν…
Ρολάραμε και βρήκαμε τον Βασίλη σε ένα βενζινάδικο.
Απέναντι ακριβώς τράπεζα. Σήκωσε χρήματα, φουλάραμε και πήγαμε στην άκρη ενώ σκούπιζα τα λάδια από το τσιμέντο που έκαναν λιμνούλα…
Μαύρα χάλια…
199883
Τα παλικάρια του βενζινάδικου είδαν τα λαδερά μου χάλια και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν…
199884
Είχαν και το σωστό κλειδί, βγάλαμε το καπάκι και είδαμε το χάλι αυτοπροσώπως…
Ήταν βέβαιο ότι έχανε η τσιμούχα του άξονα κίνησης.
Πίσω από το γρανάζι.
Το είχα διαβάσει κάπου σαν σύνηθες, ενώ στο φριγουιντ είχα αλλάξει δύο φορές την τσιμούχα στο λεβιέ ταχυτήτων και μία την αντίστοιχη στον άξονα.
199886
Πήρα στο συνεργείο μου στην Κάρπου, αλλά το μεγάλο αφεντικό δεν ήταν εκεί…
Πρόσεχε πως θα το πλύνεις μην κάνεις καμιά ζημιά με την πίεση.
Ίσως και να στην πέταξε απλά από το ζόρι, αν και το πιο πιθανό είναι να θες καινούρια…
Καλά δεν είχες δει τίποτα περίεργο; Κάποια διαρροή νωρίτερα; Αυτές δεν σκάνε έτσι εύκολα…
Όσα μας έχουν τύχει μέχρι στιγμής δεν γίνονται έτσι εύκολα…
Και βρίσκουμε από δαύτες ρε μάστορα..;
Πολύ δύσκολο. Είναι λίγο περίεργες. Εκεί κάτω πολύ δύσκολο…
Έφερε πετρέλαιο ο μάστορας του βενζινάδικου, το ψεκάσαμε και με λίγο καυτό νεράκι και πίεση το κάναμε λαμπίκο.
199888
Έχει ένα συνεργείο λίγο πιο κάτω μας λέει.
Δοκιμάστε, αν και είναι πολύ μπίζι.
Αγοράσαμε λαδάκι, τον χαρτζιλικώνουμε ένα πεντάευρω και φεύγουμε.
199889
Τα βλέπεις καπετάνιε..;
Να περνάνε τα κορίτσια απ’ έξω και εγώ να δαγκώνω το ιδρωτοστιμένο μου βρακί από το άγχος μου για τον ασθενή.
199890
Είχε ένα παλιοπεζώ πικάπ μέσα, το βγάλανε έξω και βάλανε την βάρκα μου…
199891
Να ξεβιδώσουμε τον άξονα…
Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις…
Έλα μάστορα εγώ είμαι πάλι από Τυνησία. Δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο είναι το παξιμάδι;
Κανονικό αλλά θέλεις αερόκλειδο… Και που βρείτε τώρα εκεί κάτω...;
199892
Κάτσε να δούμε. Μπορεί και να έχουν..
Μήπως δίπλα από τον νιπτήρα..;
199893
Βογιατζόγλου, ΙΚΕΑ και λοιποί ερασιτέχνες…
Αυτά είναι ράφια ρε…
199895
Αερόκλειδο δεν έχουμε…
Να πάμε σε έναν λαστιχά; Θα έχει…
Πάτα φρένο για κόντρα και θα το ξεβιδώσουμε… Μην ανησυχείτε..
Τίποτα… Γλύστραγε το φρένο…
Έρχεται ο μεγάλος μάστορας. Το αφεντικό.
Αχλασσσάχλα μπλα μπλαμπλα… Δίνει οδηγίες…
Φέρνουν ένα λοστάρι κάπου στα δύο μέτρα.
Φέρνουν και άλλο ένα κάπου στο ένα μέτρο.
Χώνουν το μικρό ανάμεσα στο ψαλίδι και τις ακτίνες τις ζάντας για κοντράρισμα…
Το δίμετρο για μοχλικό στο κλειδί, κρακ…
199896
Έτοιμο…
Να και η τσιμούχα…
199897
Και τώρα τι κάνουμε; Καλά την βγάλαμε.
Μάστορα είναι τσιμούχα;
Βέβαια. Δεν την βλέπεις πως έχει μαλακώσει…;
Ψάχνουν τα ράφια τους, από δω από κει…
Όσο ψάχνουν πεταγόμαστε απέναντι και φέρνουμε αναψυκτικά για όλο το συνεργείο, κάτι μπισκότα…
Τόση κόλα δεν έχω ξαναπιεί στην ζωή μου…
Ο Μάστορας που μας είχε αναλάβει ήταν ο Χασάν.
Δυστυχώς, Χασάν και όχι κάτι πιο ασυνήθιστο ή πιο γραφικό για εντυπωσιασμούς…
Παίρνει την τσιμούχα και εξαφανίζεται.
Ξεκινάω να ψάχνω τα χαρτιά μου να βρω το συμβόλαιο με την ΕΛΠΑ.
Αύριο φεύγει το καράβι για Ευρώπη και μετά το επόμενο είναι πολύ μακριά…
Έχουμε δουλειές, οικογένειες, γκόμενες…
Πρέπει να σκεφτούμε το επόμενο βήμα.
Η οδική βοήθεια θα θέλει κάποιον να συνοδεύει την μηχανή. Τύνιδα – Ιταλία. Ιταλία - Ελλάδα, πρέπει να γίνουν μεταφορτώσεις…
Να κοιτάξουμε για μεταφορική…;
Να δούμε για αεροπορική;
Τι σκατά κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;
Σε χιούμορ χιούμορ, αλλά έχω αρχίσει να φρικάρω…
199898
Εμφανίζεται ο Χασαν.
Οκ μας λέει.
Τι ΟΚ?
Βουαλά!
199899
Τρελό μουσούδι…!
Βρήκε ίδια. Στην Ταταουίν βρήκαν ίδια τσιμούχα!
Αναθεωρείς. Κάνεις ρισέτ. Τα αμολάς και τα κάνεις πάνω σου…
Η Τύνιδα ξαφνικά φαντάζει πιο κοντά.
Όλη νύχτα θα οδηγήσω ακόμα και με τον πέτζιλ στο κεφάλι για φως με στόχο να φτάσω πρωτεύουσα και αύριο σαγιονάρα και παζάρι…
199901
Την περάσαμε, την σφίξαμε, με ένα λοστάρι την ασφάλισε με την χτυπητή ασφάλεια…
Συμπληρώσαμε και λαδάκι, κάπου στα 1500 εμελ…
199902
Ήξεραν τι έκαναν…
Δεν ήταν τυχαίο συνεργείο.
Δεν ήταν περιμένω ανταλλακτικά ένα μήνα και περίμενε…
Ταυτόχρονα όσο δούλευε ο Χασάν στο βεστρομ υπήρχαν τρία μοτέρ ανοιγμένα όπου δούλευαν σε όλα…
Απόλυτη ιεραρχία και σεβασμός μεταξύ τους.
Ο Χασάν ήταν νούμερο δύο. Το αφεντικό νούμερο ένα.
Ένας πιτσιρικάς βοηθός δεν κοίταζε στα μάτια τους μαστόρους. Για να πάρει κόλα που προσφέραμε ρώτησε το αφεντικό του.
Απίστευτο διαμάντι μέσα στην έρημο το συγκεκριμένο συνεργείο…
199903
Ρώτησα τον Χασάν πόσα χρήματα να δώσω. Με παρέπεμψε στο Αφεντικό.
Είκοσι Ευρώ σε Τυνησιακά Δηνάρια μου ζήτησε…
Το απροσπέλαστο αυτό πρόβλημα είχε λυθεί μόνο με είκοσι Ευρώ…
Στην μέση του πουθενά…
Έδωσα σε Ευρώ είκοσι στον μάστορα και 30 στο Αφεντικό…
Ελπίζω να παραμείνουν αληθινοί και ντόμπροι όπως τους γνωρίσαμε. Όποιος περάσει από εκείνα τα μέρη να μας ενημερώσει να τους στείλουμε κάτι ελάχιστο από την πατρίδα.
Θα έδινα ότι είχα και δεν είχα επάνω μου εκείνη την στιγμή. Ο μόνος λόγος που δεν το έκανα, ήταν για να μην τους καταστρέψω και τους αλλοιώσω σαν χαρακτήρες. Όποιος έχει ζήσει σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες μπορεί να καταλάβει τι εννοώ…
Δείτε για παράδειγμα τα πιτσιρίκια στην Αλγερία και συγκρίνεται με αυτά του Κσαρ Γκιλάν.
Στο Κσαρ Γκιλάν όποιος το επισκέπτεται έχει πολύ καλή οικονομική κατάσταση. Δεν πας να σπάσεις το μηχανάκι σου για διασκέδαση αν δεν έχεις…
Στην θέα του παιδάκι, βγάζεις και δίνεις.
Και αυτό το ταλαίπωρο έμαθε.
Να βουτάει, να θέλει κι άλλο κι άλλο…
Στην Αλγερία με ένα μπαλόνι για όλη την παρέα θα υπήρχε ευτυχία για την υπόλοιπη βδομάδα…
Και ας ήταν νηστικά και ας μην είχαν να φάνε… (Πουθενά δεν το είδαμε αυτό)
Αξιοπρέπεια. Διαφορά κουλτούρας και πολιτισμού… (?)
Αλλά αυτός είναι ο άνθρωπος… Όσο του δίνεις, θέλει κι άλλα…
Ντριμ τιμ.
Υποσχεθήκαμε γράμμα με φωτογραφίες στον καταπληκτικό Χασάν…
199904
Φύγαμε από το συνεργείο γεμάτοι ενέργεια.
Πάμε να φάμε κάτι και μετά βουρ για Τύνιδα.
Έβγαλα και τις χαβαγιάνας στο διχτάκι για να αναθαρρήσω…
Πρώτα όμως να τσεκάρουμε την πίεση στο λάστιχο του Βασίλη, να δούμε τι γίνεται
Πάμε πίσω στο βενζινάδικο.
Έλειπε αέρας.
Με το που πατάμε να δώσουμε πίεση… ΤσααααΦΦΦΦΦ….
Πίτα το λάστιχο…
Ρε με την γκαντεμιά μας σήμερα…
Ένα, δύο, τρία κορδόνια… Τίποτα…
Τσιχλόφουσκα τα κορδόνια… Σαν τα πιτσιρίκια που παίζουν με την τσίχλα και κάνουν απανωτές φούσκες..
Ήθελα να το κλοτσήσω το καταραμένο όπως θα κλότσαγα κάποιον που μου σπάει τα νεύρα…
Παρατήρησα ότι και ο Βασίλης είχε αρχίσει να κλατάρει από υπομονή…
Όχι όσο εγώ με το δικό μου πρόβλημα, που πλέον ήταν στο παρελθόν…
Τι κάνουμε;
Σαμπρέλα. Εδώ όπως ήμαστε; Λέω…
Κοιτάζονται μεταξύ τους οι μπεεμβεδάκιδες και γελάνε…
Δεν έχουμε κλειδί για τον μπροστινό άξονα… Θέλει ένα τεράστιο άλεν και δεν έχουμε…
199905
Τι κάνουμε..;
Πάμε σε ένα βουλκανιζατέρ, αλλά τα μαστόρια ήτανε σε σιέστα.
Ανοιχτό το συνεργείο, φόρα παρτίδα όλα, αλλά κανένας μέσα.
Περιμένετε κανά εικοσάλεπτο και θα έρθουν μας λένε οι γειτόνοι.
Δεν είμαστε για να περιμένουμε…
Πάμε στον Χασάν. Τον άνθρωπό μας.
Η μούντζα…
199906
Πάμε στον Χασάν, του εξηγούμε το πρόβλημα…
Μετράει, δοκιμάζει δύο τρία άλεν μαζί, τίποτα…
Το σκέφτεται λίγο και εξαφανίζεται πάλι…
199907
Έρχεται μετά από 10 λεπτά από ένα σιδεράδικο παρα πέρα.
Γεμάτος χαμόγελα και περηφάνια μας επιδεικνύει τι έφτιαξε…
199909
Το αφεντικό τσεκάρει αν όλα γίνονται σωστά…
199911
Βγάζω λίγες φώτος, πιο χαλαρός και με καθαρό μυαλό…
199913
Σκέφτομαι τι και πως…
199914
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.